Στις ταινίες τρόμου υπάρχει μια κατηγορία, όπου η απειλή, το κακό δεν είναι προσωποποιημένο αλλά αόρατο. Δεν αποτυπώνεται δηλαδή στους συνήθεις υπόπτους, όπως μούμιες, βρικόλακες, τέρατα, εξωγήινους, ή ιούς που από την υπερβολική χρήση και έκθεση μόνο τρόμο δεν προκαλούν πια. Αλλά είναι διάχυτο, αόρατο και απροσδιόριστο. Η δεύτερη αυτή κατηγορία είναι και η πιο τρομαχτική. Μια τέτοια ταινία θυμάμαι ότι ήταν η «Ομίχλη», όπου το λευκό σύννεφο είχε και στομάχι, και μάλιστα πολύ μεγάλο. Δεν σκέπαζε μόνο τα πρόσωπα, αλλά επιπλέον τα εξαφάνιζε. Πολύ ανατριχίλα!
Αν σήμερα ξανάκανε κάποιος μια παρόμοια ταινία, στη θέση της ομίχλης θα μπορούσε κάλλιστα να βάλει τις «Αγορές». Το ίδιο αόρατες, το ίδιο επικίνδυνες, το ίδιο παντοδύναμες, το ίδιο ανεξέλεγκτες, αν και καθόλου απροσδιόριστες. Βλέπω ολόκληρους Καγκελαρίους, ολόκληρους Προέδρους πάλαι ποτέ κραταιών αυτοκρατοριών να περπατάνε τοίχο-τοίχο σκυφτοί και μουδιασμένοι μπας και τους εντοπίσει ο προβολέας των Αγορών, τους εγκλωβίσει και τους ξεπαστρέψει. Κι από δίπλα κι ο δικός μας, καμπούρης, άνευρος, παραδομένος κι αξιολύπητος.
Κλικ εδώ για την συνέχεια της αναδημοσίευσης και τα σχόλιά σας