Η Πρωτοβουλία για την Αντι-Συστημική Αριστερά ανακοινώνει την έναρξη λειτουργίας 
Η «εξυπηρέτηση του χρέους» θα είναι ένα από τα κεντρικά ζητήματα της πολιτικής πάλης στα επόμενα χρόνια.
Στο τέλος του 2011 το χρέος της χώρας θα είναι περίπου στο 150% του ΑΕΠ, ενώ ήδη απαιτούνται περισσότερο από 13 δισ. ευρώ ετησίως για την πληρωμή των τόκων παλαιότερων δανείων. Μέσα στο 2010 η Ελλάδα θα χρειαστεί να δανειστεί περίπου 54 δισ. ευρώ. Το φαινόμενο είναι διεθνές: Η Γαλλία θα δανειστεί 454 δισ. ευρώ, η Γερμανία 386 δισ., η Βρετανία 279 δισ. κ.ο.κ.
Αυτή η διαδικασία είναι ένα πραγματικό πάρτι για τους «κερδοσκόπους»: τράπεζες, hedge funds και διεθνείς οίκοι (τα ιδρύματα, δηλαδή, όπου συγκεντρώνονται τα τεράστια «λιμνάζοντα» κεφάλαια που συσσώρευσαν οι καπιταλιστές κατά την 20ετία πρωτοφανούς απαλλαγής από τους φόρους και τις εισφορές…) αποσπούν τεράστιους πόρους κυρίως από τις κοινωνικές δαπάνες, αυγαταίνοντας τα θησαυροφυλάκιά τους. Είναι οι σύγχρονοι, τεράστιας κλίμακας, «ραντιέρηδες»…
Διαγραφή του χρέους
Θα ήταν απόλυτα φυσιολογικό και νόμιμο η Αριστερά και το εργατικό κίνημα να «αποκηρύξουν» το χρέος, να απαιτήσουν τη διαγραφή του και την άμεση διακοπή της ληστείας σε βάρος των κοινωνικών δαπανών και των δημόσιων οικονομικών με την πληρωμή των τόκων στους διεθνείς τοκογλύφους. Όμως μια τέτοια πολιτική στην πραγματικότητα έχει ως προϋπόθεση την κατάληψη της εξουσίας. Γιατί αλλιώς η απάντηση των «αγορών» θα ήταν τρομερή. Η αποκήρυξη του χρέους έχει ως προϋπόθεση την εθνικοποίηση των τραπεζών, τη βαριά φορολόγηση των πλουσίων, τη δυνατότητα επιβολής ποινών που θα αποκλείουν τη «δραπέτευση» κεφαλαίων κ.λπ. Στην πράξη θα ήταν καθήκον μιας κυβέρνησης της Αριστεράς που θα είχε έρθει στην εξουσία στηριγμένη σε μια ευρύτερη (όχι μόνο εκλογική) ανατροπή του συσχετισμού δύναμης μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας. Και πιθανότατα όχι μόνο σε μια χώρα, αφού οι αλλαγές αυτές προϋποθέτουν μια διαφορετική οργάνωση της οικονομίας και της παραγωγής με κριτήριο πλέον τις ανάγκες και όχι τα κέρδη.
«Μεταβατικό αίτημα»
Γίνεται λοιπόν καθαρό ότι το σύνθημα της αποκήρυξης του χρέους μπορεί να τεθεί κυρίως ως «μεταβατικό αίτημα»: Ως δέσμευση μιας Αριστεράς που δίνει τη μάχη ενάντια στους καπιταλιστές μέσα στις υπαρκτές συνθήκες (έχοντας ως προτεραιότητα την πάλη ενάντια στο κυβερνητικό Πρόγραμμα και το ευρωπαϊκό Σύμφωνο Σταθερότητας), αλλά έχει απόλυτη συνείδηση ότι η εργασία της μπορεί να «ολοκληρωθεί» μόνο με την ανατροπή του καπιταλισμού και το πέρασμα στο σοσιαλισμό.
Αυτή η τοποθέτηση διαχωρίζει την Αριστερά και από το ενδεχόμενο να τεθεί το ζήτημα του χρέους και από κύκλους της κυρίαρχης τάξης. Αυτή την περίοδο δεν έχουμε δει «κεϊνσιανές» προτάσεις από τους καπιταλιστές, αλλά αυτό δεν αποκλείεται να συμβεί στο μέλλον, ειδικά μέσα στις αναταράξεις της διεθνούς κρίσης. Ο περιορισμός (ακόμα και η «ευθανασία») των ραντιέρηδων υπήρξε μια κλασική συνταγή για τον εξορθολογισμό του συστήματος και την έξοδό του από την προηγούμενη ανάλογη κρίση (του 1929…). Βέβαια, τέτοιες προτάσεις μπορεί να αποδειχθούν εξαιρετικά πικρές για την εργατική τάξη. Στο παρελθόν υπήρξαν χώρες όπου ο λογαριασμός της «στάσης πληρωμών» φορτώθηκε ολοκληρωτικά στους εργαζόμενους και στους φτωχούς (π.χ. με στάση πληρωμών σε μισθούς και σε συντάξεις για μεγάλο διάστημα…).
Ανταρσία
Με ανάλογο τρόπο πρέπει να τοποθετηθούμε και στο ζήτημα της ευρωζώνης. Είναι απόλυτα σωστή μια τακτική ανταρσίας κατά των κανόνων του Μάαστριχτ, της ΟΝΕ και του Συμφώνου Σταθερότητας, που θα απαιτεί πόρους και προτεραιότητες για τα εργατικά και κοινωνικά δικαιώματα. Ταυτίζεται, όμως, μια τέτοια τακτική με το σύνθημα της εξόδου από το ευρώ και της επιστροφής στη δραχμή;
Το γεγονός ότι πολύ «επιθετικοί» καπιταλιστές (όπως π.χ. ο Βγενόπουλος) αφήνουν ανοιχτό αυτό το ενδεχόμενο για ένα επόμενο στάδιο της κρίσης θα πρέπει να μας κάνει πολύ προσεκτικούς. Επίσης δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι το σύνθημα της επιστροφής στη δραχμή (ή στο φράγκο ή στο μάρκο κ.λπ.) ανήκει (και) στο οπλοστάσιο της ακροδεξιάς.
Διεθνισμός
Χωρίς ευρύτερη αντικαπιταλιστική ανατροπή, η αποχώρηση από το ευρώ μπορεί να σημαίνει καπιταλισμό εθνικής περιχαράκωσης. Που, επιχειρώντας να αναπαράγει τον παγκόσμιο καταμερισμό στο εσωτερικό των συνόρων, μπορεί(;) να λειτουργήσει μόνο με τρομακτική αύξηση της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης πάνω στους εργαζόμενους και τους φτωχούς. Η απάντηση και σε αυτό το ζήτημα είναι η ανάπτυξη της αντικαπιταλιστικής πολιτικής της Αριστεράς που οφείλει να είναι διεθνιστική, χωρίς καμιά σύγχυση ανάμεσα στο ανατρεπτικό περιεχόμενο του διεθνισμού και την ευρωϋποταγή.
Η κλιμάκωση της καπιταλιστικής επιθετικότητας από την κυβέρνηση, την ΕΕ και το ΔΝΤ φυσιολογικά θα ανοίξει «μεγάλες συζητήσεις» για τις εναλλακτικές λύσεις. Καλώς τες κι ας αργήσανε. Όμως οι απαντήσεις σε αυτά τα μεγάλα ερωτηματικά δεν πρέπει να αναζητηθούν σε βιαστικές «νέες ιδέες» και στα σαθρά θεμέλια των πάσης φύσεως «ρεαλισμών». Χρειάζεται επιμονή στην αντικαπιταλιστική ανατρεπτική στρατηγική, στο διεθνισμό, στην παράδοση των μεγάλων ξεσηκωμών του 20ου αιώνα, στο μαρξισμό…
14.4.10
Για την αντιγραφή: Ερυθρόδερμος
Πρωτοβουλια για την Αντισυστημικη Αριστερα 
Αυτό το κείμενο του σ. Α. Νταβανέλου βοηθάει στο να διευκρινιστεί ένα κρίσιμο ζήτημα που αφορά την «αριστερή προτασιολογία» απέναντι στην σημερινή κρίση. Το ζήτημα αυτό αφορά στην σχέση που έχουν αυτές οι προτάσεις με τον πολιτικό και κοινωνικό συσχετισμό που θα τις υλοποιήσει. Επομένως υπάρχει μια τεράστια διαφορά από προτάσεις που μπορούν να υλοποιηθούν μόνον αν έχουν την εξουσία οι αντικαπιταλιστικές δυνάμεις, από τις προτάσεις που υπερασπίζονται τον κόσμο της εργασίας μέσα στα πλαίσια των διαχειριστικών πολιτικών εξόδου από την κρίση.
Μπορεί να ακούγονται στα αυτιά ορισμένων ότι η διέξοδος είναι η στάση πληρωμών, η έξοδος από την Ε.Ε. και άλλα …επαναστατικά ωραία, αλλά αν αυτά τα κάνει η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου και δεν τα κάνει μια αντικαπιταλιστική κυβέρνηση που αγωνίζεται για τον σοσιαλισμό, τότε μπορεί να είναι τα χειρότερα μέτρα για τον κόσμο της εργασίας.
Αν προβάλουμε μόνον τέτοιες προτάσεις που απαιτούν την αλλαγή της εξουσίας προς αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, χωρίς να το διευκρινίζουμε αυτό μαζί με την προβολή των προτάσεων, κινδυνεύουμε να βρεθούμε στο περιθώριο, αν αυτές τις προτάσεις τις υλοποιήσουν οι διαχειριστικές αστικές δυνάμεις. Αυτό το έχει καταλάβει και το ΚΚΕ και κάνει τουλάχιστον αυτή την διευκρίνιση. Επίσης δεν προβάλει προτάσεις ως αντικαπιταλιστικές που έχουν μεγάλες πιθανότητες να πραγματοποιηθούν ακόμα και από την κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου.
Επίσης, αν προβάλουμε μόνον τέτοιες προτάσεις που απαιτούν την αλλαγή της εξουσίας προς αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, τότε βρισκόμαστε στο πολιτικό περιθώριο διότι ο κόσμος αντιλαμβάνεται ότι δεν βρισκόμαστε στα πρόθυρα μιας επαναστατικής αλλαγής και επομένως αντιλαμβάνεται την ματαιότητα αυτών των προτάσεων. Γι αυτό έχει σημασία να καταδεικνύουμε ότι υπάρχουν λύσεις ακόμα και στα πλαίσια των διαχειριστικών πολιτικών του αστισμού που δεν τα φορτώνουν όλα στον κόσμο της εργασίας, όπως αυτά που έχει προτείνει επανειλημμένα ο σ. Αλαβάνος, από τον περιορισμό των στρατιωτικών δαπανών έως την μείωση της χρηματοδότησης των κοινοβουλευτικών κομμάτων.
Σημασία έχει το μέτρο ανάμεσα σε αυτές τις δύο κατευθύνσεις. Θα πρέπει παράλληλα να δείχνουμε ότι υπάρχουν και άλλοι δρόμοι διαχείρισης που δεν τα φορτώνουν όλα στους εργαζόμενους, αλλά θα πρέπει να τονίζουμε ότι αυτά τα γεννάει ο καπιταλισμός και οι οριστικές λύσεις θα έρθουν με την κατάργησή του…
Ενδιαφέρον προς αυτή την κατεύθυνση έχει η δευτερολογία του σ. Α. Αλαβάνου στην εκδήλωση της επιτροπής πρωτοβουλίας του «Μετώπου» στα Πατήσια:
Απαντήσεις του Α. Αλαβάνου
Αυτή η παρέμβαση του Νταβανέλου αναδεικνύει ακόμα και ένα ακόμα, κατά την γνώμη μου, σοβαρότατο ζήτημα.
Ότι και να προτείνει η Αριστερά για την αντιμετώπιση του χρέους δεν πρέπει να περιλαμβάνει μέσα την προοπτική ή τον κίνδυνο «του να πεινάσουμε». Έστω και προσωρινά. Πιστεύω ότι αυτό είναι το κλειδί για την αντιμετώπιση του παραλυτικού φόβου που σπέρνεται αυτή την εποχή σε όλες του τις εκδοχές και βασικός όρος για την ανάπτυξη κινήματος.
Ένα σύστημα ολόκληρο μας προπονεί στην αποδοχή αυτού του παραλυτικού φόβου μήνες, χρόνια τώρα. Και τώρα τον φόβο της πείνας σπέρνουν κάθε βράδυ τα ΜΜΕ για να επιβληθούν χωρίς αντιδράσεις τα μέτρα που υποτίθεται πάρθηκαν για να αποφύγουμε την κρίση δανεισμού (που έντεχνα την εμφανίζουν σαν οικονομική κρίση). Η Αριστερά οφείλει να τον πολεμήσει και αυτόν τον φόβο. Και υπάρχει μόνο ένας τρόπος: η αποκάλυψη της αλήθειας, των πραγματικών προθέσεων.
Και τότε ο φόβος μετατρέπεται σε θυμό
Ουσιαστικά ο Αντώνης,δεν μας λέει τίποτα. Ποια ειναι η πρόταση; Δεν υπάρχει! Παρά μπαλώματα, πχ να πληρώσουν το κεφάλαιο που λέει η αριστερά κλπ Δηλαδή να ζητάμε απο την κυβέρνηση να τα πάρει απο το ντόπιο κεφάλαιο και να τα δώσει στο διεθνές χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, που δανείζει το ελληνικό δημόσιο και σχεδιάζει να αγοράσει ολη την χώρα. Αυτό βαφτίζει η αριστερά ως αντικαπιταλιστική πολιτική!
Η μόνη ρεαλιστική και ταξική πολιτική ειναι η άμεση στάση πληρωμών, ωστε να διασώσουμε τους πορους της χώρας και να προχωρήσουμε σε παραγωγικη ανασυγκρότηση.
Ο δρόμος του ΔΝΤ και της ευρωζώνης ειναι ΄γνωστός, οδηγεί στην καταστροφή.ΔΕΝ ΖΟΥΜΕ ΣΕ ΚΑΝΟΝΙΚΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ. Η ΜΕΣΑΙΑ ΤΑΞΗ ΘΑ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΕΙ. Η ΦΤΩΧΕΙΑ ΚΑΙ Η ΔΥΣΤΥΧΙΑ ΘΑ ΑΠΛΩΘΕΙ. Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙ ΜΕ ΕΝΑ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ.
Μόνη διέξοδος η δημιουργία ενος μετώπου κοινωνικού και πολιτικού με συγκεκριμένο πρόγραμμα για : α)στάση πληρωμών β)εθνικοποίηση των τραπεζών, ΔΕΚΟ,σημαντικών επιχειρήσεων γ)εξοδος απο την ζώνη του ευρώ δ)παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας β ε)ανδιανομή του εισοδήματος και προασπάθεια εξίσωσης των μισθών
Ενα τέτοιο μετωπο απο ολους τους ιδεολογικούς χώρους ειναι η μοναδική δυνατότητα απάντησης για την κοινωνική και εθνική χειραφέτηση και μπορεί να ειναι το παράδειγμα για την διάρρηξη της ευρωζώνης σε ολο τον Νότο και την επαναφορά ενος άλλου πολιτικοκοινωνικού μοντέλου για ολη την Ηπειρο.
Στην συγκρότηση αυτού του μετώπου θα κριθεί η αριστερά.
Μια συντριπτική απάντηση στα επιχειρήματά του έδωσε σήμερα το πρωί ο Κ. Βεργόπουλος στο «105.5 στο ΚΟΚΚΙΝΟ» και εξήγησε γιατί αυτή η άποψη είναι καταστροφική!
Μια συντριπτική απάντηση στα επιχειρήματά του έδωσε σήμερα το πρωί ο Κ. Βεργόπουλος στο «105.5 στο ΚΟΚΚΙΝΟ» και εξήγησε γιατί αυτή η άποψη είναι καταστροφική.
Η πρόταση Γερο που εμπεριέχεται στην παρέμβαση του Αντώνη αλλά και του Αλέκου (που δεν διακρίνεις) προτείνει τα ίδια με σένα αλλά ακριβώς με άλλη σειρά λόγω των πραγματικών κίνδυνων που ελοχεύουν:
a)Αναδιανομή εισοδήματος- μέσα από την πάλη και για να μη περάσουν τα μέτρα β)κατάργηση στην πράξη του ΣΣ και αν απαιτηθεί, έξοδος από την ευρωζώνη γ)παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας δ) εθνικοποίηση των Τραπεζών (αλλά και ενδεχομένως ανάπτυξη άλλων Τραπεζών διαφορετικού τύπου) ε) σταση πληρωμών ή αναδιαπραγμάτευση του χρέους.
Το τι μπορεί να γίνει από τα δυο, με πια σειρά δηλαδή, είναι θέμα συσχετισμού και δυνατοτήτων και όχι προθέσεων. Δεν αρκούν οι προθέσεις, δυστυχώς, για να αναπτυχθεί κίνημα και οποιοδήποτε κοινωνικό μέτωπο.
Για το πως μπορεί να γίνει παραγωγική ανασυγκρότηση με τέτοιο χρέος είναι το θέμα κλειδί σε όλη αυτή την συζήτηση. Διαισθάνομαι ότι όσο και να το αναλύσουμε αυτό, το θέμα της δημοκρατίας και της συμμετοχής του κόσμου σε όποια παραγωγική ανασυγκρότηση δεν μπορεί πλεον να αγνοηθεί.
Επανέρχομαι μιας και ξέχασα αυτό κλιπάκι
Σχόλιο επι της ουσίας:
ΕΙΝΑΙ ΑΔΥΝΑΤΟΝ να γίνει οποιαδήποτε παραγωγική ανασυγκρότηση, να ασκηθεί οποιαδήποτε φιλολαϊκή ή αναδιανεμητική πολιτική, ΑΠΟ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ, αριστερή, δεξιά, κεντρώα ή εξωγήινη, ΜΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΧΡΕΟΣ, για τα επόμενα 15 χρόνια, ακόμα κι αν καταργηθεί το σύμφωνο σταθερότητας. Αυτό το γνωρίζουν όλοι εκτός απο τον Νταβανέλο, τον Τσίπρα, πολύ φοβάμαι δυστυχώς και τον Αλαβάνο, και μερικούς ακόμα (πολλούς, ή όλους δεν γνωρίζω ακριβώς) μέσα στον Σύριζα. Εκτός εαν το γνωρίζουν και αρκούνται και αυτοί σε μια λογική τύπου ΚΚΕ: Ο κόσμος θα εξαθλιώνεται σταθερά, θα τσιμπάμε 1% εκλογές και το 2060 θα γίνει η επανάσταση κι ο σοσιαλισμός…Όλα τα υπόλοιπα που λέμε όλοι νομίζω οτι είναι εκτός πραγματικότητας, και απλά καθηλώνουν την αριστερά στη γωνίτσα της αφήνοντας τον ΓΑΠ να κάνει παιχνίδι ανενόχλητος. Οκ. ο σύριζα μπορεί να κρατήσει το 4% τις έδρες και την επιχορήγηση, ο Αλαβάνος να κάνει εκδηλώσεις, το ΚΚΕ απεργίες του ΠΑΜΕ που και που, και τη χώρα να κυβερνά το ΔΝΤ. Αν χρειάζεται μια «αριστερή κυβέρνηση» μια φορά για να κάνει στάση πληρωμών και επαναδιαπραγμάτευση, χρειάζεται μια «αριστερή κυβέρνηση» 10 φορές για να κόψει στρατιωτικές δαπάνες, επιχορηγήσεις κλπ. γιατί εντός ευρώ και εντός χρεών κάθε φιλολαϊκή πολιτική είναι αφάνταστα πιο δύσκολη!
Σχόλιο επι της διαδικασίας:
Απο οτι καταλαβαίνω, υπάρχουν στον Σύριζα 4 διαφορετικές γραμμές απέναντι στην κρίση. Τις αναφέρω χωρίς να τις αξιολογώ:
1. Να αλλάξουμε την Ευρώπη (Νέα πλειοψηφία ΣΥΝ, Τσιπρικοί, κεντρώο ρεύμα, ανανεωτικοί, προεδρικοί, κοκκινοπράσινοι ΑΝΑΣΑ)
2. Να επανεξετάσουμε την συμμετοχή στο Ευρώ και στην ΕΕ, χωρίς κατ’ ανάγκη στάση πληρωμών ή άρνηση αποπληρωμής του χρέους (παλιό αριστερό ρεύμα, νέα μειοψηφία ΣΥΝ, Λαφαζάνης κλπ.)
3. Να πέσει η κυβέρνηση και να παρθούν πίσω τα μέτρα (Αλαβάνος-Μέτωπο, ΚΟΕ ΚΕΔΑ ΔΕΑ, ΑΠΟ, ΠΑΣΑ)
4. Στάση πληρωμών επαναδιαπραγμάτευση χρέους έξοδος απο ΟΝΕ (πολύ μικρές ομάδες όπως η Παραν του ΣΥΝ και ανεξάρτητοι)
Ερώτηση: Ποιά διαδικασία υπάρχει εντός του Σύριζα για να αντιπαρατεθούν οι 4 γραμμές και να αποφασιστεί δημοκρατικά απο όλα τα μέλη του Σύριζα η μιά απο τις 4;
Απάντηση: Καμμιά!
Αντίθετα εντός του ΣΥΝ υπάρχει τέτοια διαδικασία, το συνέδριο, όπου προβλέπεται να επικρατήσει με άνεση η γραμμή 1. Οπότε γιατί συζητάμε; Όταν το συνέδριο του ΣΥΝ αποφασίσει, και το ΄»Μέτωπο» και η ομάδα Λαφαζάνη θα πειθαρχήσουν (αφού κανείς δεν θέλει να «διασπάσει τον Σύριζα» και να χάσει και το μερίδιο της επιχορήγησης)…Καλός λοιπόν και ο Μαρξισμός, αλλά καλύτερη η επιχορήγηση (για τις δυνάμεις του «Μετώπου») και τα βουλευτιλίκια (για Λαφαζάνη κλπ.)…Η αξιοπιστία του καθενός κρίνεται απο τις πράξεις του κι όχι απο τα άρθρα που γράφει…Ο Μαρξ έλεγε οτι οι ιδέες επικαθορίζονται απο τις υλικές συνθήκες της ύπαρξης, και οι υλικές συνθήκες της ύπαρξης για τον ΄ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ (όπως και του ΚΚΕ) δυστυχώς εξαντλούνται στην γραφειοκρατία του και την κρατική επιχορήγηση (τι ειρωνία!) που την τρέφει…(τι νόημα θα είχε άλλωστε η Μαρξιστική ανάλυση αν την εφαρμόζαμε μόνο στους άλλους κι όχι στον εαυτό μας;)
@Γιάννη Κ.
Η απλοποίση των απόψεων και η ταξινόμησή τους, με τον τρόπο που το κάνεις δεν βοηθάει κανένα παραγωγικό διάλογο. Αντιστοιχεί σε διαδικασίες «φακελλώματος» και μάλλιστα με …κουκουέδικο ή ασφαλίτικο τρόπο, αφού κατορθώνει μέσα σε 5 γραμμές να εξηγήσει το πως η κρατική επιχορήγηση οδηγεί δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ να μην έχουν την δική σου ..επαναστατική θέση για την έξοδο από την κρίση. Θα ήθελα να μάθω πως εξηγείς με την ίδια ακριβώς μεθοδολογία το συμβαίνει και μερικοί άκρως αντιδραστικοί νεοφιλελεύθεροι κύκλοι να έχουν την ίδια άποψη με σένα;
Γιάννη Κ.
η ΠΑΣΑ ούτε ήταν ούτε είναι ούτε θέλει να γίνει αλλά ούτε και χρειάζεται να γίνει συνιστώσα ή κάτι παρόμοιο για να έχει μια τέτοια «μπετοναρισμένη» άποψη, όπως την ερμηνεύεις, για να την κατατάσεις αυθαίρετα σε κάποια συνομοταξία ή στοίχιση, όπως την αντιλαμβάνεσε στο πιο πάνω σχόλιο.
Από αυτό το μπλογκ έχουν προβληθεί και θα προβάλονται όλες οι σχετικές απόψεις και ο σχολιασμός τους γίνεται ελεύθερα, χωρίς το moderation άλλων blogs, μιας και αυτό που απαιτείται είναι η σύνθεση.
Τι προτείνεις επί της ουσίας για την παραγωγική ανασυγκρότηση? (και όχι επί της διαδικασίας όπου προφανώς έχεις δίκαιο, αφού όλες οι ευκαιρίες για την συγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ πήγαν χαμένες)
Γιάννη,
προτείνω πρώτον να υπάρξει ΜΙΑ γραμμή στον Σύριζα, η οποία θα κατασταλάξει μέσα απο δημοκρατική διαδικασία, η οποία δυστυχώς δεν υφίσταται. Κάθε πολιτικός χώρος έχει μια γραμμή, εκτός απο τον Σύριζα που έχει τέσσερις!
(Αυτά που λέει ο Καλατζόπουλος περι φακελώματος δεν τα κατανοώ. Εγώ απλά καταγράφω θέσεις που έχουν εκφραστεί δημόσια, με κωδικό τρόπο, χάριν συντομίας. Δεν έβγαλα κάτι απο το μυαλό μου. Προφανώς ο Καλατζόπουλος με έχει κατατάξει κάπου και απαντάει πανομοιότυπα σε όλα μου τα πόστ πριν διαβάσει τι γράφω!)
Θεωρώ πως αυτή η πολυγλωσσία είναι και πολιτικά ανέντιμη και πολιτικά καταστροφική. Τα δημοκρατικά κόμματα αναπτύσσουν έναν διάλογο κι ύστερα αποφασίζουν. Στον Σύριζα δεν προβλέπεται κάτι τέτοιο με αποτέλεσμα να βολεύονται όλοι σε ρητορείες και προτάσεις χωρίς καμμιά απολύτως ευθύνη για την υλοποίησή τους! Αυτό λέγεται πολιτική ανευθυνότητα, για να μην πω πολιτική αγυρτεία.
Επειδή με ρωτάς για την δική μου άποψη, απαντώ οτι μια αριστερή δύνμαμη θα έπρεπε να καλέσει τον λαό να υποστηρίξει μια κυβέρνηση που ΔΕΝ ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΕΙ αυτά τα χρέη, με σκοπό οι πόροι της χώρας να μην πηγαίνουν στα δάνεια αλλά σε μια άλλου τύπου ανάπτυξη με κοινωνικές μορφές οικονομίας και με πολιτική συμμετοχή του απλού κόσμου της εργασίας στις αποφάσεις. Εν ολίγοις συντάσσομαι με τις αντιλήψεις Καζάκη, Λαπαβίτσα, Γέρου κλπ. Γνωρίζω οτι υπάρχει αντίλογος. Δεν λέω οτι η άποψή μου είναι σωστή. Αν υπήρχε μια δημοκρατική διαδικασία αποφάσεων, αυτή η άποψη θα έμπαινε μαζί με τις άλλες στην κρίση των μελών που θα αποφάσιζαν. Αν μειοψηφούσε, οκ! θα πειθαρχούσα στην πλειοψηφία. Τώρα όμως δεν υπάρχει τίποτα τέτοιο…Οπότε τι συζητάμε βρε Γιάννη; Για ένα στημένο παιχνίδι; Όπου πάλι θα ζήσουμε το ίδιο σκηνικό με τον νέο Κωσταντόπουλο-Τσίπρα και τις λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις;
Δεν νομίζω οτι το «Μέτωπο» ενδιαφέρθηκε πραγματικά για τη δημοκρατία στον Σύριζα…Έστησε ακόμα ένα μαγαζάκι, (με την προοπτική «κάποτε» να πάρουμε το κόμμα), όπως σας είχα πει τότε. Με αυτές τις λογικές δεν πάμε πουθενά.
MIA»ΣΠΟΝΤΑ» ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΑΛΛΟ ΓΙΑΝΝΗ ( ΟΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΓΝΩΣΤΟ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΟΛΛΟΙ)….
η παραγωγική ανασυγκρότηση μπορεί να αρχίσει απο τα «πάνω» ( Π.Χ. ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΟΥΤΙΝ) ΑΛΛΆ και απο τα κάτω : ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΟΙ ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΣΜΟΙ , ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΣΤΙΚΕΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ , ΜΙΚΤΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΛΑΪΚΗΣ ΒΑΣΗΣ ΜΕ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΤΟΠΙΚΩΝ ΗΓΕΣΙΩΝ (ΔΗΜΟΤΙΚΩΝ Και ΟΧΙ ΜΟΝΟ)…
μΠΟΡΕΊ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΚΑΙ μια μικτή μορφή( μάλλον πολλές αναλογίες μίξης)…
ΑΠΟ ΜΙΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΒΕΒΑΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙ ΝΑ ΒΓΑΛΕΙ ΕΣΤΩ ΜΙΑ ΚΟΙΝΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ( τουλάχιστον ΑΥΓΗ-ΕΠΟΧΗ-ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ θα μπορούσαν να συγχωνευτούν σε μία εκδοση) δεν ελπίζουμε κια πολλά για συλλογικές κοινωνικές δράσεις…
Γιάννη Ιωάννου, όσο πιο πολλές οι εφημερίδες της αριστεράς τόσο καλύτερα..
Δηλαδή οι πολλές εφημερίδες που στηρίζουν τις νεοφιλελευθεροσοσιαλδημοκρατικές πολιτικές κάνουν κακκό σε αυτό που στηρίζουν;
Εγώ πάντως χαίρομαι που κυκλοφορούν πολλές αριστερές εφημερίδες..
@Γιάννη Κ. Εθεσες το ουσιαστικό θέμα : το τέλμα του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν υπάρχει χώρος για μια ουσιαστική συζήτηση πόσο μάλον για μια σύνθεση. Αρα το θέμα του πολιτικού υποκειμένου, τίθεται ξανά μέσα στο σημερινό πολιτικό κενό.
Αυτους που τξινομείς σεις στην 2,3,4 θα μπορούσαν να ερθουν πιθανά σε μια συνθετική πρόταση, αν υπήρχε συζήτηση και δημοκρατία στην βάση . Πάντως Η ΚΟΕ διά του Ρινάλντι δημόσια τοποθετήθηκε υπερ της 4ης τοποθέτησης και αυτή ειναι πια η θέση της. Αρκετοί επίσης απο την ΠΑΣΑ ειναι σε αυτην την κατεύθυνση. Ομως για να «δυναμώσουν» οι απόψεις και να γίνει η απαραίτητη όσμωση ειναι απαραίτητος ενας ουσιαστικός και δημοκρατικός διαλογος. Σίγουρα αυτός δεν μπορεί να γίνει μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ.
Ο Κ. Βεργόπουλος σήμερα το πρωϊ στον 105,5 στο ΚΟΚΚΙΝΟ ήταν καταπέλτης σε αυτούς υποστηρίζουν ότι όλο το πρόβλημα συμπυκνώνεται την «στάση πληρωμών- χρεωκοπία», γιατί αγνοούν τις συνέπειες που έχει μια τέτοια επιλογή και υπερασπίστηκε την πρόταση της «επαναδιαπραγμάτευσης του χρέους».
Επίσης, δεν περίμενα από έναν πρώην αντιεξουσιαστή σαν το Γέρο να κατέληγε να χρησιμοποιεί κουκουέδικες μεθόδους διαστρέβλωσης της διαφορετικής άποψης. Ένας πρώην κνίτης ίσως έχει κάποιες δικαιολογίες γιατί έτσι έχει διαπαιδαγωγηθεί, όμως ένας πρώην αντιεξουσιαστής δεν δικαιολογείται…
Λοιπόν ο Γιάννης Κ. γράφει:
3. Να πέσει η κυβέρνηση και να παρθούν πίσω τα μέτρα (Αλαβάνος-Μέτωπο, ΚΟΕ ΚΕΔΑ ΔΕΑ, ΑΠΟ, ΠΑΣΑ)
4. Στάση πληρωμών επαναδιαπραγμάτευση χρέους έξοδος απο ΟΝΕ (πολύ μικρές ομάδες όπως η Παραν του ΣΥΝ και ανεξάρτητοι)
Γνωρίζεις ότι αυτή η σχηματοποίηση απόψεων είναι ψευδής γιατί διαστρεβλώνει τις απόψεις και τις ταξινομεί αυθαίρετα. Για παράδειγμα γνωρίζεις ότι ο Α. Αλαβάνος και πολλοί άλλοι μιλάνε για την «επαναδιαπραγμάτευση του χρέους». Όπως επίσης ότι η ΠΑΣΑ δεν διεκδικεί να έχει ενιαία άποψη σε αυτά τα ζητήματα. Σταματάω εδώ για να μην αναφέρω αρκετά ακόμα ψεύδη που περιλαμβάνονται μέσα σε δυο γραμμές! Όμως παρ΄ όλο ότι τα γνωρίζεις όλα αυτά, το μόνο που έχεις να πεις είναι ότι η ΚΟΕ προσχωρησε στην 4η άποψη! Αυτό οι κομμουνιστές το έλεγαν και συνεχίζουν να το λένε …οπορτουνισμό!…
Μάλλον με τις θέσεις του Νταβανέλου η συζήτηση μπαίνει σε πιο σωστή βάση σε σχέση με προηγούμενες απόπειρες. Τις ίδιες θέσεις εξ άλλου θα μπορούσαν να τις υπογράψουν οι περισσότερες τάσεις και συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, με ελαφρώς διαφορετικές αποχρώσεις. Eνωμένες λοιπόν θα ξαναζούσαν περασμένες αισιόδοξες στιγμές, ενθυμούμενες την αναγκαιότητα και τη συμπληρωματικότητα των διαφορετικών εκδοχών περί του κοινού στόχου.
Κανονικά, ακόμη και το ΚΚΕ θα εγκατέλειπε τον τεχνητό διαχωρισμό με βάση το «έξω από την Ε.Ε». (Έχει κοντέψει πλέον το έξω τώρα ή λίγο αργότερα ή θα δούμε, και το έξω από αυτή αλλά σε άλλη Ευρώπη.- και ξεσκεπάζονται οι τεχνητές περιχαρακώσεις με βάση φανταστικά διλλήματα, για τα οποία δεν υπάρχουν τώρα οι όροι να απαντηθούν με αριστερή προοπτική – αντίθετα μπορεί να τα απαντήσει η ακροδεξιά πολύ πιο άμεσα. – αλήθεια τι συμβαίνει γύρω μας ;)
Όμως και πάλι, αυτό θα ήταν επιστροφή στο παρελθόν. Ξαναγυρνάμε στην ουσία στη λογική των «σταδίων» του ΚΚΕ του 70-80. (Αστικοδημοκρατική αλλαγή, πραγματική αλλαγή, εργατική τάξη και σύμμαχοι, μπλόκ της αλλαγής κλπ, κλπ), μαζί και με ολίγο από τη μεταρρυθμιστική όψη του ίδιου νομίσματος, δηλαδή του ΚΚΕεσωτερικού του 70-80.
Εκείνο που παραμένει αφώτιστο, είναι πως ζούμε μέχρι αυτή τη δευτέρα παρουσία (που πιθανότατα δεν θα προλάβουμε και που πιθανότατα αν συμβεί, θα συμβεί χωρίς τη δική μας καθοδήγηση).
Πως ο σοσιαλισμός αρχίζει από τώρα;
Αυτό το ερώτημα δεν απαντάται με τα λόγια, αλλά με την καθημερινή ζωή, ωστόσο χρειάζεται πρώτα κάποια αριστερά να το ζωγραφίσει, να το γράψει σε χαρτί, να το ομολογήσει, κι αφού το κάνει θεωρία, να πάει να το δοκιμάσει και να το βελτιώσει και πάει λέγοντας. Όχι θεωρία πως ζουν οι άλλοι, αλλά πως ζούμε εμείς μέσα στους άλλους, και πως πείθουμε με τον τρόπο ζωής μας τους άλλους και πως αποδεικνύουμε στους άλλους πως ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός.
Παραέξω από το δικό μας κοσμοθεωρείο, ο κόσμος θα μας πει πως αυτή η πρακτική έλλειψη είναι ο μεγάλος εχθρός της αριστεράς, και επομένως, άδικα τρωγόμαστε μεταξύ μας αναζητώντας εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς στα μέτρα μας.
΄΄Δεν χρειάζεται να έχει μπετοναρισμένη άποψη η ΠΑΣΑ΄΄ Ρε σας βλέπουν!!! Μην μας περνατε για χαζούς. Τα μισά κείμενα εξυμνουν τν Αλαβάνο και τα άλλα μισα τις απόψεις του. Οκ το ξέρω είμαι μαζόχας παρακολουθώ αυτόν τον ιστότοπο. Μην μου το χτυπάς αυτό Γιάννη Χ. Προσπαθώ να είμαι κόσμις στα σχόλια μου αλλά και εσύ δεν βοηθάς
Τι να σου πω βρε Δημήτρη Κλ.. «σουλατσαδόρε» βαδιστή? (έβαλα πολλά ονόματα για δικαιολογείται ο πληθυντικός που χρησιμοποιείς). Κάποτε ελπίζω να καταλάβεις πως κανένας δεν έχει την απόλυτη αλήθεια.
Εντάξει ρε Καλατζό που θίχτηκες, δεν εκανε ο Γιάννης ο Κ καμία διδακτορική διατριβή για να παρουσιάσει τις διαφορές στον ΣΥΡΙΖΑ.Εξ άλλου το διδακτορικό του ειναι στην ανθρωπολογία… Ενα σχόλιο έγραψε, πάνω στην βιασύνη παρουσίασε χοντροκομένα τις 4 ομαδοποιήσεις. Εγώ δεν τον διόρθωσα, γιατί μακάρι οσοι λένε να αλλάξει η ΟΝΕ, να μπορούν να περιγράψουν τι θέλουν. Αλλά και εγώ ενα βιαστικό σχόλιο έγραψα. Ομως τα μπλοκ στον ΣΥΡΙΖΑ ειναι κάπως ετσι, άσχετα αν δεν περιγράφουμε ορθά τις απόψεις τους.Μήπως αλλωστε μπορούν οι ίδιοι;
Εγώ αντιεξουσιαστής θεωρώ οτι παραμένω, εσυ ομως θεωρείς τον εαυτό σου ακόμη μαοϊκής καταγωγής; Μάλον για οπαδό του Βίτε μοιάζεις, η για ανανεωτική πτέρυγα.
Μην ξεχνάς τις 49 ψήφους στις εκλογές του 49 η 50….Τόσες θα μαζέψει και η αριστερά με αυτά που λέει ο Αντώνης …και μερικοί άλλοι…
Σουλατσαδόρε δεν εχεις άδικο, αλλ΄ανάρτησε και εσυ κάτι.
Aναρτήσεις κάνω σε άλλον ιστότοπο. Το γεγονός οτι μιλάμε τώρα για την οικονομική κρίση και λειανίζοντας την και βλέποντας όλες τις μεριές τις ΄΄δυστυχώς απο μία αρκετά συστημική αντ΄ληψη ΄΄ δεν οδηγεί σε προτάσεις αλλά απλά διογκλωνει με αμφιβολης αξιοποιησης πληροφορίες το κεφάλι μας. χάνουμε το δάσος που είναι η εύρεση και απαίτηση εφικτών και επιθετικών αιτημάτων και ΄χι η διεαχείρηση του υπάρχοντος συστήματος( τα έλεγε και ο Γίαννης Χ. πριν απο κάμποσο καιρό). Άλλωστε και ο Τσίπρας αν ήταν στη κυβέρνηση δύσκολα θα έκανε κάτι πολύ διαφορετικό απο αυτό που κάνει τώρα ο ΓΑΠ. Τώρα υπάρχει ανάγκη για πρτάσεις ουσιαστικές η για προβολή αυτων. Αν δεν υπάρχουνε τότε καλύτερα η σιωπή. Πάντως η περιχαράκωση σε ένα χώρο που έχει χρεωκοπήσει δεν βοηθάει το παρόν ιστολόγιο να βάλει το λιθαράκι στην αλλάγη( που τόσο διακυρύσει οτι επιθυμεί)
Δυό λόγια πάνω στο κείμενο του αντώνη, μιας και παρουσιάζεται με συνοχή η ουσία της αντίρρησης έναντι στην άρνηση του χρέους (προτιμώ τον όρο από το «χρεωκοπία»).
Η ουσία λοιπόν είναι πως μια τέτοια πρόταση αφορά «την κατάληψη της εξουσίας», μιας και έχει «ως προϋπόθεση την εθνικοποίηση των τραπεζών, τη βαριά φορολόγηση των πλουσίων, τη δυνατότητα επιβολής ποινών που θα αποκλείουν τη «δραπέτευση» κεφαλαίων κ.λπ.».
Η απάντηση συνίσταται σε δύο αιτιάσεις:
1. Την ιστορική αποτυχία της αριστεράς να διακρίνει εκ των προτέρων τις επαναστάσεις ή τις εξεγέρσεις. Νομίζω ότι είναι κοινός τόπος πλέον ότι αν ήταν οι επαναστάσεις και οι εξεγέρσεις να περιμένουν την κρίση της αριστεράς, δεν θα είχαν συμβεί ποτέ. Πρακτικά κανείς δεν ξέρει τι πρόκειται να συμβεί σε ένα ή πέντε χρόνια στο μέλλον, οπότε είναι κάπως επισφαλές να αποφασίζει τη στρατηγική του με βάση στιγμιαίες φωτογραφίες της κοινωνίας. Το ότι σήμερα δεν βρισκόμαστε σε προεπαναστατική περίοδο έχει γίνει τόσο κοινός τόπος, που κοντεύει να γίνει αυτοεκπληρούμενη προφητεία, μιας και πλέον έχει πάψει κάθε αναφορά στην επαναστατική δυναμική της κρίσης. Και αν είναι η πρόταση της αριστεράς να περιορίζεται στο πως θα διαχειριστεί κανείς επιτυχημένα την κρίση, τότε νομίζω πως ο κάθε λογικά σκεπτόμενος πολίτης θα προτιμήσει το βγενόπουλο.
2. Το ότι η υιοθέτηση «επαναστατικών» (με την έννοια που το βάζει ο αντώνης) αιτημάτων, ΔΕΝ αφορά μόνο ή κυρίως την επαναστατική ή τη μετεπαναστατική περίοδο. Αφορά το περιεχόμενο της πολιτικής συζήτησης εντός της κοινωνίας, αφορά την ποιότητα και την ποσότητα της πολιτικοποίησης που θέλεις να συστρατεύσεις, αφορά την ειλικρίνεια έναντι του κόσμου (δηλαδή ότι ούτως ή άλλως θα πεινάσει και ότι ο λόγος που πεινάει δεν είναι απλώς το μάαστριχτ) και τέλος αφορά την πολύ ειδική σχέση που θα έπρεπε να έχει ο πολίτης με την αριστερά. Δηλαδή το ότι δεν μπορεί η αριστερά να κρατάει στο πίσω μέρος του μυαλού της άλλα και άλλα να λέει δημόσια, προκειμένου να μην δείξει ουτοπιστική. Πέραν του ότι είναι γελοίο μιας και ο κοσμος δεν είναι ηλίθιος, αυτή τη ρετσινιά δεν τη γλυτώνεις, οπότε καλό είναι να την εκμεταλλεύεσαι.
Τέλος κάτι πάνω στην ταμπακιέρα: Η αναγνώριση αυτού του χρέους είναι ουσιαστική νομιμοποίηση της λεηλασίας και όχι ρεαλισμός. Είναι το ακριβές αντίστοιχο του να σου κλέψει κάποιος το ψυγείο και μετά να σου πουλάει κρύα πορτοκαλάδα προς 10 ευρώ τη φιάλη. Το να μην αρνείσαι να το πληρώσεις, σημαίνει ότι θα πρέπει να εξηγήσεις (ως αριστερά) σε ΕΜΕΝΑ, που έχω τρία παιδιά, το πως και γιατί οφείλω πράγματι να πληρώσω γύρω στα 150 χιλιάρικα σε κάποιους παράξενους γραβατάκηδες που δεν είδα ποτέ. Σημαίνει να παίζεις το παιχνίδι της νομιμότητας, ακριβώς εκεί που πρέπει να παίξεις το παιχνίδι της ανυπακοής. Και για όσους έχουν την ανησυχία ότι ο κόσμος θα τους θεωρήσει αιθεροβάμονες, ας σκεφτούν έστω και λιγάκι ότι ολοένα και περισσότεροι πολίτες έχουν ολοένα και λιγότερα να χάσουν.
Για μένα το πρόβλημα είναι άλλο:
Εκ των πραγμάτων τίθεται το θέμα της ΟΝΕ και η αριστερά που έχει χτίσει πάνω στην προοπτική της «θετικής» ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης βρίσκεται εκτεθειμένη.
Έτσι εφευρίσκει τα διάφορα του συσχετισμού ή κρύβεται πίσω από ενδεχόμενη υιοθέτηση του αιτήματος από την ακροδεξιά και από μεμονωμένους καπιταλιστές.
Όμως και το ένα και το άλλο είναι απολύτως αστήριχτα στο άρθρο του Νταβανέλλου:
1. Το ζήτημα του συσχετισμού αφορά τα πάντα και όχι μόνο την ΟΝΕ ή τη στάση πληρωμών. Για παράδειγμα η ανατροπή του ΣΣ δεν προϋποθέτει έναν άλλο συσχετισμό; Στα χέρια μιας ξεσαλωμένης άρχουσας τάξης, η χαλάρωση του ΣΣ δεν οδηγεί σε νέο γύρο λεηλασίας του λαϊκού εισοδήματος, απόλυτη φορολογική ασυλία για το κεφάλαιο και δημοσιονομική κατάρρευση που θα μετατραπούν σε χρέη για το λαό;
Όμως στελέχη της αριστεράς με τέτοια εμπειρία δεν δικαιολογούνται να μην ξέρουν ότι η οποιαδήποτε διατύπωση ενός πολιτικού στόχου παράγει έναν συσχετισμό κοινωνικά και πολιτικά. Το ερώτημα είναι αν αυτός ο στόχος έχει τεθεί εκ των πραγμάτων στην ημερήσια διάταξη. Επειδή η συμμετοχή της Ελλάδας στην Ε/Ζ αναγκαστικά έχει τεθεί, η αριστερά που κρύβεται πίσω από «έναν άλλο συσχετισμό» που είναι απαραίτητος έχει οριστικά διολισθήσει στην ΚΚΕ λογική.
2. Ας μην κάνουμε συνδικαλισμό με την ΟΝΕ. Ούτε ο ΛΑΟΣ (η υπαρκτή ακροδεξιά), ούτε ο ελληνικός καπιταλισμός έχει θέσει την παραμικρότερη υποψία εξόδου από την Ε/Ζ. Ας μην εγείρουμε φαντάσματα επειδή δεν μπορούμε να ορθώσουμε επιχειρήματα.
Τέλος το θέμα της αποχώρησης από την Ε/Ζ συνδέεται οργανικά με την επαναδιαπραγμάτευση του χρέους ή τη στάση πληρωμών. Θεωρητικώς αποσυνδέονται, πρακτικά, οικονομικά και πολιτικά συσχετίζονται. Στάση πληρωμών χωρίς έξοδος από την Ε/Ζ είναι αυτοπυροβολισμός.
Θα μου επιτρέψετε παρεμβαίνοντας να θυμίσω ότι άλλο η απάντηση της Αριστεράς στο πραγματικό πρόβλημα του χρέους και άλλο η διαχείριση της πολιτικής που διαμορφώνεται εξ αιτίας του (που παίρνει την μορφή πλέον «βρήκαμε παπά, ας θάψουμε 5-6» και λόγω της ανυπαρξίας της Αριστεράς να αποκαλύψει τον παπά)
Το «σύστημα» έχει ακόμα δυο χρυσές εφεδρείες. Κατ’ αρχήν, από τα 300δις του συνολικού δημόσιου χρέους, τα 140 τα έχουν αγοράσει ελληνικές Τράπεζες και ασφαλιστικά Ταμεία. Άρα πολύ εύκολα, και με την προϋπόθεση του ελέγχου μέρους του Τραπεζικού συστήματος, αυτό το μέρος του χρέους μπορεί τουλάχιστον να παγώσει μέχρι να επιτευχθεί η παραγωγική ανασυγκρότηση.
Κατά δεύτερο, πάντα με προβλημάτιζε για πιο λόγο μπήκε στην δεύτερη θέση του Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ η Έλενα Παναρίτη. Η εν λόγω πρώην μέλος του fun club της Ντόρας Μπακογιάννη (!),θήτευσε με επιτυχία σαν σύμβουλος του Φουτζιμόρι στο Περού πριν λίγα χρόνια, όντας υπέυθυνη για την εξόφληση του εκεί δημόσιου χρέους μέσω ομολόγων που εκδόθηκαν έναντι αξιών κρατικής περιουσίας (με λίγα λόγια ξεπούλημα κρατικής ακίνητης περιουσίας). Η πρόχειρη αξιολόγηση μόνο των αστικών ακινήτων που ανήκουν σε Υπουργεία (στρατόπεδα κλπ) ξεπερνάει το πραγματικό δημόσιο χρέος! Μη παραξενευτούμε λοιπόν αν τέτοιου είδους λύσεις έρθουν στο προσκήνιο στο αμέσως επόμενο διάστημα…και μετά, τσιμέντο να γίνουν
Και η φουκαριάρα η Αριστερά?
Όσο βρίσκεται εγκλωβισμένη στα ιδεολογήματα των προηγούμενων δεκαετιών, όπως αυτά που διατυπώνει σωστά και καλοπροαίρετα ο Γέρος κα) και όσο δεν λαμβάνει υπ’ όψη τις πραγματικές δυνατότητες παρέμβασης και με θέσεις αλλά και με κινήματα που θα τις κατανοούν αυτές τις δυνατότητες, θα νομίζει ότι με γιούργια στα σύγχρονα χειμερινά ανάκτορα του καπιταλισμού και με αρνήσεις πληρωμών θα μπορέσει να πείσει. Πρώτα τους Αριστερούς και μετά όλη την κοινωνία. Πιστεύω πως δεν θα το καταφέρει με αυτό τον τρόπο. Η παρέμβαση Νταβανέλου δείχνει ότι ενδεχομένως κάτι να έχουμε πάρει χαμπάρι.
Νέα εποχή νέα καθήκοντα ίσως. Το όχημα μας λείπει, συμφωνώ με τους προλαλίσαντες
Θα μου επιτρέψετε κι εμένα να αμφισβητήσω το μέγεθος του χρέους που είναι σε ελληνικές τράπεζες και ασφαλιστικά ταμεία (είναι κατά πολύ λιγότερο από 45% σε τράπεζες και στα ασφαλιστικά είναι «ενδοκυβερνητικό χρέος» που δεν υπολογίζεται), όπως και να διερωτώμαι αν είναι δυνατή η οποιαδήποτε παραγωγική ανασυγκρότηση με αυτές τις συνθήκες χρέους (πληρωμή τόκων), δημοσιονομικής κατάρρευσης (μέγεθος ελλείμματος) και νομισματικού – δημοσιονομικού γύψου. Δηλαδή έχω την υποψία ότι «εφεδρείες» δεν υπάρχουν πέρα από την ολοκληρωτική αφαίμαξη, αλλά και αυτή είναι οριακή (ουκ αν λάβεις)…
Επομένως μια πολιτική κατάρρευση (πέραν της οικονομικής) είναι για μένα απολύτως λογική κατάληξη.
Βασικά όμως προβληματίζομαι για ποιο λόγο σήμερα η αριστερά εγκαταλείπει την πολιτική. Και παρεμβάσεις του στυλ «ζήτω το κίνημα και οι αλλαγές των συσχετισμών», σε μια περίοδο που διατυπώνονται μεγάλα ερωτήματα, δεν δίνουν απαντήσεις. Η αναξιοπιστία και η ανυποληψία της αριστεράς γιγαντώνεται. Εκτός κι αν δεν έχουμε προβληματιστεί καθόλου για την πλήρη αδυναμία του κινήματος σήμερα, την εκκωφαντική απουσία της αριστεράς, τη στασιμότητά της σε καιρούς (θεωρητικά μεγάλων) ευκαιριών κλπ. Τι κάνουμε με την άμεση επέμβαση του ΔΝΤ; Τι κάνουμε με τον αργό θάνατο του από βδομάδα σε βδομάδα επώδυνου δανεισμού; Τι κάνουμε με την Ε/Ζ; Αν η απάντηση είναι «αγώνες» σαν αριστερά τη βρίσκουμε, σαν κοινωνία το χάσαμε.
Η συζήτηση νομίζω ότι αποκτάει κάποια ουσία.
Κατ’ αρχήν για το ποιοί κατέχουν αυτό το δημόσιο χρέος.
Στα τέλη Γενάρη του 2010 οι γερμανικές τράπεζες είχαν στα χρηματοκιβώτιά τους ελληνικά ομόλογα συνολικής αξίας 17,9 δισεκατομυρίων ευρώ. Που ήταν μοιρασμένα ως εξής: η (κρατικοποιημένη μέσα στην κρίση) Hypo Real Estate 9,1 δισ. ευρώ· η Commerzbank 4,6 δισ. ευρώ· η LBBW (κρατική) 2,7 δισ. ευρώ· και η BayernLB (κρατική) 1,5 δισ. ευρώ. Σύνολο ελληνικού χρέους σε γερμανικές τράπεζες 17,9 δισεκατομύρια. Προφανώς υπάρχουν και άλλοι (γερμανοί) δανειστές, όπως ασφαλιστικά ταμεία, ασφαλιστικές, κλπ, αν πάρουμε σαν βάση την πιο πάνω κατανομή του ελληνικού δημόσιου χρέους, που παρουσίασε το spiegel.
Όμως μονάχα μια ελληνική τράπεζα έχει στα χαρτοφυλάκιά της ελληνικά ομόλογα όσα το σύνολο των γερμανικών! H εθνική κατείχε τον Φεβρουάριο του 2010 κρατικά χρεώγραφα αξίας 17,9 δισεκατομυρίων ευρώ!
Kαι ακολουθούσαν: η Eurobank με 9,4 δισεκατομύρια (περισσότερα απ’ την πλέον μπλεγμένη γερμανική Hypo Real Estate)· η Alpha 7,5 δισεκατομύρια ευρώ· η Πειραιώς και το Tαχυδρομικό Tαμιευτήριο από 5,5 δισεκατομύρια ο καθένας· και η Aγροτική 1,1 δισεκατομύρια. Σύνολο ελληνικού χρέους σε ελληνικές τράπεζες: 46,9 δισεκατομύρια, μεγαλύτερο κατά πολύ απ’ το σύνολο εκείνου που βρίσκεται σε γερμανικά χέρια (και όχι μόνο τραπεζών), και σχεδόν ίσο με το σύνολο εκείνου που βρίσκεται σε ελβετικά!
Kαι, βέβαια, δεν ξέρουμε πόσα άλλα ελληνικά ομόλογα βρίσκονται στα χέρια ελληνικών ασφαλιστικών ταμείων ή ασφαλιστικών εταιρειών – όμως τα ελληνικά ταμεία ασφάλισης των εργαζομένων και των ελεύθερων επαγγελματιών είναι παραδοσιακά μεγάλοι αγοραστές κρατικών ομολόγων. Πιθανόν οι μεγαλύτεροι δανειστές του δημοσίου και κάτοχοι του δημόσιου χρέους να βρίσκονται κάπου εδώ γύρω. Στην Aθήνα.
Κατά δεύτερο, τίθεται πλέον σοβαρά το ζήτημα της παραγωγής αριστερής πολιτικής΄με βάση αυτά τα δεδομένα. Το πολύ σοβαρό ερώτημα που ξανα-έθεσε ο Γιάννης Κ. και που για μήνες ήταν ο λόγος ύπαρξης της ΠΑΣΑ είναι: από ποιόν και με ποιά διαδικασία θα παραχθεί αυτή η αριστερή πολιτική για να γίνει κάποτε κινητήρια δράση ανατροπής.
Σημαντική, κατά την γνώμη μου, η παρέμβαση του σ Νταβανέλου και σε κατάλληλη στιγμή. Μακάρι να είχε γίνει όμως την εποχή της 3ης ΠΣ, τότε που παιζόταν το κρυφτούλι με την «απόφαση » της Συνδιάσκεψης. Και αν είναι να τα ξεχάσουμε αυτά, να πάμε ένα βήμα μπρος, υπάρχει ακόμα ευκαιρία, περιμένω και από τον σ. Αντώνη και από τον σ. Αλέκο και απ’ όλους να κάνουν ΤΩΡΑ το βήμα της υπέρβασης τους. Και αυτό δεν είναι τίποτα άλλο από το να εμπιστευθούν, επιτέλους, τους αριστερούς και την κοινωνία. Δεν είμαστε ντιπ χαζοί, καταλαβαίνουμε (και ελπίζω να καταλαβαινόμαστε…)
Γιάννη το εξωτερικό χρέος φτάνει στο 80%. Δηλαδή περίπου 240 από τα 300. Τα 45 που είναι στα χέρια των ελληνικών τραπεζών είναι πολύ μικρό ποσοστό.
Φυσικά δεν έχει τόση σημασία αυτό, όσο η αδυναμία εξυπηρέτησής του είτε έτσι είτε αλλιώς. Απλά το εσωτερικό χρέος θα μπρούσε να είναι αντικείμενο μιας «βολικότερης» διαπραγμάτευσης. Όμως με τέτοια κυβέρνηση ούτε αυτό μπορεί να γίνει.
Αλέξανδρε συμφωνώ
Γι αυτό έδωσα και τα πιο πάνω στοιχεία. Όμως η ΄συνειδητή απόκρυψη αυτής της πραγματικότητας, ότι δηλαδή το εξωτερικό δημόσιο χρέος είναι περίπου στο 80% του ΑΕΠ αλλά και το γεγονός ότι η σχέση καταθέσεων σε ελληνικές τράπεζες/δημόσιο χρέος (μέσα και έξω) είναι 1,6 σύμφωνα με την τελευταία έκθεση της Τράπεζας Ελλαδας, δείχνουν πόσο πολύ παραπληροφόρηση πέφτει. Για να περάσουν τα μέτρα, όχι γιατί χρεωκοπούμε, αυτό είναι το σίγουρο.
Απο την παρέμβαση του ανώνυμου άξια προσοχής είναι δυο σημεία: To θαψιμο των 5-6 από τον παππά και οι μελλοντικοί, όπως φαίνονται χειρισμοί τύπου ΔΝΤ από την ντόπια «σοσιαλδημοκρατία» για το ξεπούλημα ακίνητης περιουσίας, όπως εφαρμόστηκε στο Περού. Το τι έγινε μετά στο Περού το ξέρουμε
Γράφει ο «αριστερός ανώνυμος»: «Όσο βρίσκεται εγκλωβισμένη στα ιδεολογήματα των προηγούμενων δεκαετιών, όπως αυτά που διατυπώνει σωστά και καλοπροαίρετα ο Γέρος κα) και όσο δεν λαμβάνει υπ’ όψη τις πραγματικές δυνατότητες παρέμβασης και με θέσεις αλλά και με κινήματα που θα τις κατανοούν αυτές τις δυνατότητες, θα νομίζει ότι με γιούργια στα σύγχρονα χειμερινά ανάκτορα του καπιταλισμού και με αρνήσεις πληρωμών θα μπορέσει να πείσει».
Μένει να διευκρινιστεί το ποιές είναι οι «πραγματικές δυνατότητες παρέμβασης», ποιά κινήματα θα «κατανοούν αυτές τις δυνατότητες» και ποιός θα μπορέσει να πείσει λέγοντας στο φτωχό «αγωνίσου για να πληρώσεις λιγότερα». Και ακόμη, αν χρησιμοποιήσει κανείς τη λέξη «ιδεολόγημα» για όσα λέει ο Γέρος, να υποθέσουμε ότι τα όσα γράφει ο «ανώνυμος» (δεν είναι προσωπικό το ερώτημα μιας και πάρα πολύ κόσμος έχει την ίδια άποψη) είναι πολιτικός ρεαλισμός; Γιατί αν όντως είναι ρεαλισμός, παρακαλώ κάποιον να μου υποδείξει έναν (1) τρόπο με τον οποίο θα είναι αποτελεσματικό π.χ. το «αντάρτικο» εναντίον του Συμφώνου Σταθεροτητας. Εννοώ να μου περιγράψει τους συσχετισμούς που επιτρέπουν αυτή την πορεία και όχι την άλλη.
Δε θέλω να φανεί η επιμονή μου ως γκρίνια ή αντίρρηση για την αντίρρηση. Απλώς έχω την άποψη ότι η κρίση αντιπροσωπεύει ένα πραγματικά κομβικό σημείο και πως οι διαθέσεις του κόσμου οδηγούνται εκ των πραγμάτων πολύ μακριά (ακόμη και στην αγκαλιά της ακροδεξιάς). Το αν η οργή που ήδη βράζει θα εκφραστεί και πως, εξαρτάται ΚΑΙ από το τι έχει να πει η αριστερά και νομίζω ότι αυτή δεν είναι ακριβώς η κατάλληλη εποχή για να επιμένει κανείς στο «εφικτό». Αν το ζήτημα είναι απλώς το «εφικτό», επαναλαμβάνω πως καταλληλότερος αργά ή γρήγορα θα αναδειχτεί κάποιος βγενόπουλος.
ΜΕΡΙΚΈς σύντομες παρατηρήσεις:
εντός των «αριστερών» σχημάτων ακούγονται ποικίλες εναλλακτικές λύσεις ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΗΣ «ΚΡΙΣΕΩΣ»:
– ΑΓΏΝΑς εντός εε-ευρωζώνης / μέτωπο με νότο και αριστερά…ΠΊΕΣΗ ΣΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΝΑ ΑΡΘΕΙ ΥΠΕΡΑΝΩ ΤΩΝ ΕΘΝΙΚΩΝ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΩΝ ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΑΣΩΘΕΙ ΤΟ ΕΥΡΩ ΚΑΙ Η ΕΥΡΩΠΑΊΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ…εστω και αν καταποντιστεί εκλογικά τον ΜΑΪΟ το κόμμα της μερκελ…δηλ. καθαρά ευρωπαϊκή στήριξη
……ΜΊΞΗ στήριξης απο εε-δντ…
…..Επαναδιαπραγμάτευση του χρέους…
…..Εξοδος μόνον απο ευρωζώνη…
……Εξοδος και απο ΕΕ….
…..Ανατροπή του καπιταλισμού-σοσιαλισμός εδώ και τώρα…και οι ιστορικά συγγενείς αναρχικοί μπορούν να πούν κι αυτοί -ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΑΝΑΡΧΙΑ…
για οσους υποτιμούν την δυνατότητα ΤΜΗΜΆΤΩΝ της πολιτικής-οικονομικής ελίτ να αντιμετωπίσΟΥΝ την κρίση υιοθετώντας ακόμη και την εξοδο απο την ΕΕ , Ας θυμηθούμε την αντιμετώπιση μιας αλλης «κρίσεως»-κυρίως πολιτικής τότε:
1974,ο Κωνσταντίνος ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ βάζει τις βάσεις της μεταπολιτευτικής μας δημοκρατίας ( ο στρατός στους στρατώνες, τέλος του ΠΑΛΑΤΙΟΎ, νομιμοποίηση των ΚΚ ,ΕΞΟΔΟς ΑΠΟ ΤΟ ΝΑΤΟ-Ευρωπαϊκός προσανατολισμός…)…ΤΌΤΕ ο Α.ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ (πακ_ ) ΕΒΛΕΠΕ ΜΟΝΟ ΜΙΑ ΑΛΛΑΓΗ ΤΗΣ ΝΑΤΟΪΚΗΣ ΦΡΟΥΡΑΣ , και ο Χ.ΦΛΩΡΑΚΗΣ-ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΛΟΓΙΚΗ ΕΛΕΓΕ»ΤΙ ΜΠΡΟΚΟΛΑ-ΤΙ ΛΑΧΑΝΑ»….
…. Η δε «ακρα αριστερά» που περίμενε εκείνη τη κρίση ως αρχή της «επανάστασης» ΕΜΦΑΝΊΣΤΗΚΕ ΠΟΛΥΔΙΑΣΠΑΣΜΕΝΗ ΣΕ ΜΙΚΡΑ ΚΑΙ ΜΙΚΡΟΣΚΟΠΙΚΑ ΣΧΗΜΑΤΑ ( ΕΚΚΕ,ΟΜΛΕ,ΚΚΕ/ΜΛ,ΕΛΕΚ,ΚΟΜΑΧΗΤΗΣ,ΣΕΠ,ΚΕΜΛ,ΕΔΕ,ΟΚΔΕ,ΚΕΣ,ΜΛΚΕ,ΣΕΕ,ΟΣΕ, ΛΕ,ΟΠΑ…)…για να κλείσει τον κύκλο της ουσιαστικά το 80-81…
…το ιστορικό προηγούμενο προφανώς δεν είναι ευθέως ανάλογο με την σημερινή κατάσταση…μας προϊδεάζει ομως για ιστορικές δυνατότητες που υπάρχουν -εστω και αν δεν δηλώνονται πάντα -στους κόλπους των πολιτικών-οικονομικών ελιτ του τόπου…
…αυτό που διαφοροποιεί μια αριστερή πολιτική πρακτική δεν είναι τα οποια αιτήματα , οι οποιοι στόχοι…αλλά κυρίως ο τρόπος που οργανώνονται οι ανθρωποι: ΣΥΛΛΟΓΙΚΈς ΠΡΑΚΤΙΚΈς…ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΕΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕς-ΟΣΟ ΔΥΝΑΤΟΝ ΑΜΕΣΟΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΕΣ…ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΙΚΗ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ…
…ΓΙ αυτό και η «σπόντα» για την αδυναμία των αριστερών να βγαλουν απο κοινού μια εφημερίδα μεγάλης κυκλοφορίας: ΤΑ ΔΙΆΦΟΡΑ ΦΥΛΛΑ που κυκλοφορούν ως παραδοσιακά ή ημιπαραδοσιακά κομματικά οργανα δεν αγγίζουν τα λαϊκά στρώματα και πιθανότατα αγοράζονται απο τα ιδια ατομα…Αρα δεν είναι δείγμα ανάπτυξης του αριστερού κινήματος αλλά σύμπτωμα της πολυετούς κρίσης του-φίλη Β.Χ….
…το ιστορικό προηγούμενο προφανώς δεν είναι ευθέως ανάλογο με την σημερινή κατάσταση…μας προϊδεάζει ομως για ιστορικές δυνατότητες που υπάρχουν -εστω και αν δεν δηλώνονται πάντα -στους κόλπους των πολιτικών-οικονομικών ελιτ του τόπου…
…αυτό που διαφοροποιεί μια αριστερή πολιτική πρακτική δεν είναι τα οποια αιτήματα , οι οποιοι στόχοι…αλλά κυρίως ο τρόπος που οργανώνονται οι ανθρωποι: ΣΥΛΛΟΓΙΚΈς ΠΡΑΚΤΙΚΈς…ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΕΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕς-ΟΣΟ ΔΥΝΑΤΟΝ ΑΜΕΣΟΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΕΣ…ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΙΚΗ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ…
…ΓΙ αυτό και η “σπόντα” για την αδυναμία των αριστερών να βγαλουν απο κοινού μια εφημερίδα μεγάλης κυκλοφορίας: ΤΑ ΔΙΆΦΟΡΑ ΦΥΛΛΑ που κυκλοφορούν ως παραδοσιακά ή ημιπαραδοσιακά κομματικά οργανα δεν αγγίζουν τα λαϊκά στρώματα και πιθανότατα αγοράζονται απο τα ιδια ατομα…Αρα δεν είναι δείγμα ανάπτυξης του αριστερού κινήματος αλλά σύμπτωμα της πολυετούς κρίσης του
Συγνώμη ρε Ιωάννου που στο δανείστηκα
αλλά μου φάνηκηκε πολύ καλό και λέω να το κρατήσω
Συγνώμη και για το ρε
και μια συμπλήρωση:
αν υπάρχει αριστερά, θα πρέπι να κάνει εδώ και τώρα τηλεόραση
ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ
και να αφήσει κατά μέρος τους εγωϊσμούς
Υ.Γ. που τους βλέπω και εδώ μέσα
Συμφωνώ σε όλα με τον Αλέξανδρο Μπράτη και κυρίως με τον Αλέκο (τον άλλο).
Μέρα τη μέρα γίνεται σαφές ότι με αυτή την κυβέρνηση η πιθανότητα ικανοποίησης οικονομικών αιτημάτων είναι μηδενική.
Επομένως όλη η συζήτηση πρέπει να είναι ποιο είναι το πρόγραμμα μιας αριστερής κυβέρνησης.
Σε σχέση με το χρέος,υπάρχουν δύο λογικές μιας αριστερής κυβέρνησης:
1) Λέμε σ’ αυτούς που χρωστάμε : Έλάτε να συμφωνήσουμε πως θα σας πληρώσουμε σιγά – σιγά και με το μαλακό.
2) Ρίχνουμε μια μούντζα σε αυτούς που χρωστάμε και τους λέμε : θα πληρώσουμε όσο, αν και όποτε γουστάρουμε.
Για το (1):Σιγά μην συζητήσουν μαζί μας «οι αγορές» τι μας βολεύει…μπακάληδες της γειτονιάς είναι να δίνουν βερεσέ επειδή μας λυπήθηκαν….Εξάλλου είτε πούμε το (1) είτε το (2) τα λεφτά θα έχουν φύγει έξω πολύ πριν, ήδη από τη στιγμή που οι δημοσκοπήσεις θα δείχνουν άνοδο της αριστεράς.
Ε λοιπόν να πάνε στο διάολο κι οιτραπεζίτες και τα ευρώ τους. Δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε παρά τις αλυσίδες μας. ΝΑ ΦΥΓΟΥΜΕ ΑΠΌ ΤΟ ΚΩΛΟΝΟΜΙΣΜΑ ΤΟΥΣ. Η αριστερή κυβέρνηση να κόψει νέο νόμισμα που θα μοιραστεί όπως γουστάρουμε. 90% φόρο σ’ όποιον τολμήσει να βάλει ή να βγάλει λεφτά στη χώρα επωφελούμενος από την υποτίμηση.
Να ξεκινήσουμε την οικονομία μας από την αρχή.
Προφανώς Θα πάνε στα ύψη οι τιμές των εισαγόμενων. Θα είναι σοκ, αλλά θα δημιουργηθούν έτσι σταδιακά συνθήκες παραγωγικής ανασυγκρότησης και ΠΛΗΡΟΥΣ ΑΠΑΣΧΟΛΗΣΗΣ στη χώρα. Τότε θα χωράμε όλοι κι έλληνες και μετανάστες. Η ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΡΩ ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΝΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ.
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΝΕΝΑ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟ ΚΕΥΝΣΙΑΝΩΝ ΧΕΙΡΙΣΜΩΝ ΠΛΕΟΝ. ΞΥΠΝΗΣΤΕ. κι ο Κουβέλης να ήταν πρωθυπουργός όσον αφορά τα οικονομικά δεν θα είχε μεγάλες διαφορές από τον ΓΑΠ αν δεν συγκρουόταν με την ΟΝΕ.
Βαγγελιώ,
καλή η αγανάκτηση, και οι …μούντζες άλλα δεν είναι σίγουρο ότι μπορούν να πάρουν κινηματικά χαρακτηριστικά και να εκφράσουν με συλλογικό τρόπο στοιχειώδη πολιτικά αιτήματα. Ο ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ που περιμέναμε δεν ήρθε αλλά και όταν θα έρθει δεν νομίζω ότι θα μπορεί να χειραγωγηθεί πολιτικά από τα υπάρχοντα πολιτικά υποκείμενα της Αριστεράς που περιμένουν στην γωνία για να μας «κατσικωθούν» (για να χρησιμοποιήσω μια δική σου έκφραση).
Αν υπάρχει κάτι που πρέπει να κρατήσουμε από την εμπειρία μας από την Αριστερά του προηγούμενο αιώνα είναι ότι «η πολιτική δεν είναι αυτονομημένη από το υποκείμενο». Χωρίς το υποκείμενο δεν μπορεί να γίνει αυτό που θέτεις ως πρώτο μάλιστα στόχο: «η συζήτηση πρέπει να είναι ποιο είναι το πρόγραμμα μιας αριστερής κυβέρνησης»»
Όσο για τα υπόλοιπα, νομίζω ότι δεν θα πρέπει να μιλάμε με τόσο απόλυτο και κατηγορηματικό τρόπο. Η πλειοδοσία στον επαναστατισμό και μάλιστα στον επαναστατισμό τύπου ΚΚΕ δεν νομίζω ότι προσφέρει τίποτα σήμερα. Μπορεί μάλιστα να βρεθούμε και προ εκπλήξεων, όπως για παράδειγμα με την έξοδο από το ΕΥΡΩ. Σήμερα μια αγγλική εφημερίδα έγραφε ότι η κ. Μέρκελ υποστήριζε τα ίδια ακριβώς πράγματα με εσένα για την έξοδο από το ΕΥΡΩ. Και ίσως αυτή η κυρία βγάλει την Γερμανία σύντομα από την ζώνη του ευρώ.
ρε Γιώργο σταμάτα πια τον συνδικαλισμό του τύπου «και η Μέρκελ λέει τα ίδια με σένα Βαγγελιώ». Έλεος πιά! Και οι πολυθενικές λένε όχι στο κράτος, και οι αναρχικοί λένε όχι στο κράτος. Είναι το ίδιο; Δεν περίμενα απο έναν τόσο έξυπνο άνθρωπο σαν κι εσένα τέτοιου είδους επιχειρήματα. Με την ίδια λογική κι εσύ λές στα ευρωπαίκά αυτά που λέει ο Τσίπρας! Ενώ με την λογική του «δεν υπάρχει το υποκείμενο» ταυτίζεσαι με το ΚΚΕ. Ζήσε Μάη μου να φάς τριφύλι. Δεν βλέπεις οτι με μια λογική Μετωπικής Σύγκρουσης ξεβολεύονται όλοι οι βολεμένοι της αριστεράς και ρισκάρουν τα ξεροκόματα που τους πετάει το σύστημα;
Μακάρι το πρόβλημα να περιορίζονταν στα «ίδια πράγματα» που λένε μερικοί Αριστεροί με κάποιους νεοφιλελεύθερους! Τα πράγματα σοβαρεύουν όταν αυτά που επαγγέλλεται η Αριστερά κινδυνεύουν να γίνουν πραγματικότητα από την Δεξιά!…
Εξάλλου, από που συνάγεται το συμπέρασμα ότι «η στάση πληρωμών» είναι η «λογική της Μετωπικής Σύγκρουσης» και δεν είναι το εύκολο βόλεμα των μηχανισμών της Αριστεράς που πουλάνε …φτηνό και ανέξοδο αντικαπιταλισμό;
«Οπως ανακοίνωσε ο Ολυμπιακός, τα 26 εκατ. ευρώ του μετοχικού κεφαλαίου καλύφθηκαν: Σ. Κόκκαλης 14.970.375 ευρώ, η REDLAND Α.Ε., που ανήκει στον Λ. Λαυρεντιάδη 10.004.895 ευρώ, η σύζυγος του Γ. Σαλονίκη, Τ. Μαρμαρά 994.580 ευρώ και λοιποί μέτοχοι 30.150 ευρώ. Ετσι, η μετοχική σύνθεση της ΠΑΕ πλέον έχει ως εξής: Σ. Κόκκαλης 78,50%, REDLAND Α.Ε. (Λ. Λαυρεντιάδης) 10,00%, ερασιτέχνης Ολυμπιακός 10,00%, Τ. Μαρμαρά 1% και λοιποί μέτοχοι 0,50%». στο enet.gr
Γύρω μας κυκλοφορεί πολύ προκλητικό χρήμα π.χ. αφού η χώρα βρίσκεται – σύμφωνα με την επίσημη προπαγάνδα – στο χείλος του γκρεμού, γιατί δεν μπαίνουν προτεραιότητες; Γιατί δεν δημεύονται περιουσίες π.χ. των ΠAE; Το αναφέρω σαν παράδειγμα ενός αποδομητικού λόγου που όφειλε να εκφέρει η αριστερά μέσα από τα ΜΜΕ της, που όλη μέρα παίζουν μουσικούλα (105.5)! Δεν ξέρω αν οφείλει η αριστερά, αφού βουλιάξαν το καράβι, να προτείνει τρόπους ανέλκυσης και μάλιστα στη λογική οτι «βουλιάζουμε» στη λογική οτι «φταίμε» στη λογική της εθνικής ομοψυχίας και συνευθύνης, αφού οι φτωχοί πριν και τώρα φτωχοί θα είναι και οι Βαρδινογιάννηδες, Αγγελοπουλέοι κ.λ.π. δεν ξέρουν τι να κάνουν τα λεφτά τους. Ήδη σήμερα μιλάνε ανοιχτά για μειώσεις μισθών και στον ιδιωτικό τομέα, για απελευθέρωση των απολύσεων, για ιδιωτικοποιήσεις δημοσίων οργανισμών. Δεν χρειάζεται επιχειρήματα πια για να πεισθεί ο κόσμος οτι τα σκληρά μέτρα είναι εδώ για όλους . Το μόνο που χρειάζεται στο επίπεδο του λόγου είναι να καταδειχθεί πως τα λεφτά που λείπουν κάπου έχουν πάει και είναι εκεί. Είναι γύρω μας και πρέπει να επιστραφούν. Οι αποκαλύψεις των σκανδάλων με ονόματα ήταν χρέος κάθε προοδευτικού ανθρώπου και όχι να έχουν παραγραφεί ουσιαστικά όλα τα οικονομικά εγκλήματα, μικρά και μεγάλα και να μας λένε «τώρα τι κάνουμε»! Τώρα, όσοι πλούτισαν να τα επιστρέψουν και να δούμε αν θα υπάρχει χρέος μετά. Κανείς δεν δίνει ονόματα ενώ ο καθένας ξέρει μερικά. Το ξεπούλημα της Ελλάδας είναι ένα τεράστιο διαχρονικό επώνυμο σκάνδαλο και καθόμαστε και παίζουμε το παιχνίδι της παραγραφής των εγκλημάτων και του αν συμφέρει το ΔΝΤ ή το τάδε επιτόκιο. Ποιος είναι σε κρίση, ο CARREFOYR, ο AB, οι πετρελαιάδες; ;Ολη μέρα και νύχτα πρέπει να αποδομείται αυτό το παραμύθι για μικρά παιδια που μας πουλάνε και το καινούργιο περί δήθεν τυχαίων επιτυχιών του Χρυσοχοίδη, την ίδια στιγμή που τα νομοσχέδια περνάνε το ένα μετά το άλλο Σαββατοκύριακα, και αργίες: Καλλικράτης, Φορολογικό, Ασφαλιστικό, Παιδεία, με την δήθεν e- διαβούλευση ως προκάλυμμα δημοκρατίας ενώ καμμιά διαβούλευση στη βάση δεν έγινε. Με την απειλή της κρίσης θα πουλήσουν άρον άρον τον ΟΣΕ, θα περάσουν όλα τα εξωφρενικά και πρωτάκουστα νομοσχέδια για τις συντάξεις και το ασφαλιστικό, προτάσσοντας βέβαια σαν επιχείρημα κάποιους προνομιούχους που βγαίνανε νωρίς στη σύνταξη ή κάποιες μεγάλες συντάξεις και εφάπαξ, όπως των δικαστικών, λες και δεν ήταν αυτοί οι δικοί τους διορισμένοι που τα φάγανε και αυτοί τα υπογράφανε. Όμως η αριστερά ούτε και τώρα τα καταγγέλει αυτά που γίνονται ο Δούρειος Ιππος για την καταστροφή του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης. Η σιωπή είναι συνενοχή και τώρα μας βάζουν όλους – λές και μαζί τα φάγαμε – στο τρυπάκι να βρούμε λέει λύση στο πρόβλημα της χώρας. Η λύση είναι αυτοί πού τρώνε με χρυσά κουτάλια, εντός και εκτός, να τρώνε με αυτά που τρώει ο κανονικός κόσμος. Κι έτσι θα περισσέψουν για κοινωνική πολιτική. Εκτός αυτού, ένα μήνα είναι στη φυλακή παράνομα ένας αθώος, μαζεύονται χιλιάδες υπογραφές,οι ίδιοι οι βουλευτές τους το καταγγέλλουν, γίνονται συγκεντρώσεις και το παιδάκι είναι ακόμα μέσα. Παρανομία στην παρανομία. Το στρατό με τα Ματ βρίσκουνε να τον πληρώνουνε για να ψεκάζει τους παππούδες με χημικά. Καλά λέει ο Αλαβάνος οτι η κυβένρηση είναι παράνομη. Για όλα αυτά είναι παράνομη. Για να μην κουράζω, πρέπει να αποδομηθεί ο κυρίαρχος λόγος, αλλιώς θα βράσουμε όλοι σε αυτή τη σούπα που φτιάξαν μερικοί, αρκετοί πάντως. Η αριστερά δεν μπορεί αυτή τη στιγμή να στρογγυλεύει και να κολακεύει. Πρέπει να υπερασπιστεί το δίκιο και την αλήθεια, όσο αιχμηρή και αν είναι, αλλιώς δε εχει νόημα ύπαρξης. Δεν υπάρχουν γενικά οι εργαζόμενοι και το κεφάλαιο αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα. Υπάρχουν και πολλά παράσιτα και απατεώνες που κλέψανε λίγα ή πολλά με τις πλάτες της πολιτικής εξουσίας, που και εκεί υπάρχουν και καθαροί άνθρωποι. Δεν αρκεί μόνο να καταγγείλεις γενικά τους θεσμούς, επειδή είναι ήδη αργά για αυτό. Πρέπει να υποθεί η αλήθεια στο σύνολο της, με όλες τις λεπτομέρειες, αυτή που κάθε μέρα συζητάει ο κόσμος κατ’ ιδίαν ενώ στο δημόσιο λόγο παίζεται το θέατρο του παραλόγου. Όμως η αριστερά ούτε και τώρα τα καταγγέλει επίμονα αυτά που γίνονται ο δούρειος ίππος για την καταστροφή του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης.
Συνυπογράφω επικροτώντας ενθουσιωδώς!
Μια κρίσιμη παρατήρηση μόνο: αν και αρκετοί στην Αριστερά μιλάνε για κάποια απ΄αυτά που καταγγέλεις, στην πράξη βολεύονται στις μικροεξουσίες τους και δεν προχωράν σε κινήσεις που θα ‘καναν τα λόγια, δράση. Κατά τ’ άλλα, όπως λες:
«Η αριστερά δεν μπορεί αυτή τη στιγμή να στρογγυλεύει και να κολακεύει. Πρέπει να υπερασπιστεί το δίκιο και την αλήθεια, όσο αιχμηρή και αν είναι, αλλιώς δε εχει νόημα ύπαρξης.»
H παγκόσμια φούσκα ίσως να σκάσει σε δυο χρόνια, στις μητροποόλεις.
Η δική μας όμως τοπική φούσκα έχει και τις δικές τις καθαρά τοπικές αιτίες.
Πόσο μέρος του προβλήματος οφείλεται καθαρά σε ζητήματα του
«νεοελληνικού» ευδαιμονικού ανορθολογισμού ; Ίσως και πάνω απο το 50% ίσως και πολύ περισσότερο. Άρα λοιπόν, η διασπαρμένη πλέον απατεωνιά μαζί με αρκετή αφασία είναι αυτή που μας πρόδωσε πριν της ώρας μας
και μας έβγαλε στην παγκόσμια αναφορά,
που ευχαρίστως βρήκε έναν αδύναμο κρίκο να τον κράξει
(αν και το πράγμα κραύγαζε από χρόνια)
Επομένως, αυτά τα εσωτερικά πρέπει να κηνυγήσει η αριστερά ; Σίγουρα και αυτά. Και παράλληλα να το δει και διεθνικά, γιατί αλλιώς δε βγαίνει πέρα.
Αλλά αυτό το πράγμα που λέμε αριστερά, και του προσδίδουμε μυθολογικές διαστάσεις
είμαστε άνθρωποι της δουλειάς, και μερικοί που σταμάτησαν να είναι άνθρωποι της δουλειάς γιατί έμειναν χρόνια στελέχη, με τις αδυναμίες μας ο καθένας,
και επομένως, μην προσδίδουμε μυθολογικές διαστάσεις σε αυτό που απαιτούμε από την «αριστερά», δηλαδή από τον εαυτό μας
Επι τέλους, κάτι κάνουμε και προσπαθούμε όλοι, ο καθένας με τον τρόπο του.
Απο ένα σημείο και μετά όμως, είναι υπόθεση και των άλλων συνανθρώπων μας.
Τι λένε ; Τι θα κάνουν ; Σίγουρα πάντως δεν κοιμούνται. Σίγουρα πολλοί αισθάνονται κάπως συνένοχοι για κάποια μικροζαβολιά που έκαναν, σίγουρα πολλοί είναι μουδιασμένοι για το τι μπορεί να γίνει ή όχι, και σίγουρα όλοι θέλουν ένα πράγμα :
Να ζήσουν, αυτοί και τα παιδιά τους.
Και σίγουρα οι άνθρωποι δεν είναι γενημένοι όλοι για οραματισμούς και ιδεολογίες.
Σίγουρα επίσης θα υπάρξει αργότερα ριζική αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού όταν φανούν για καλά οι επιπτώσεις.
Η αριστερά πρέπει να είναι εκεί, ενωμένη μέσα στην πολυχρωμία της, με παραδείγματα συνεργασίας και συνδημιουργίας, με ανθρώπινο πρόσωπο, με ανθρώπινη γλώσσα, γιατί αλλιώς, άλλες δυνάμεις θα καρπωθούν την όποια απογοήτευση.
Καλοί οι μεγάλοι στόχοι, καλοί και οι μικροί.
Καταρχήν συγγνώμη για το ορθογραφικό λάθος. «ειπωθεί» είναι η σωστή ορθογραφία.
Συμφωνώ για την σημασία της ενότητας, της θετικής στάσης , για το ανθρώπινο πρόσωπο όπως λες, και την αναγκαιότητα οραμάτων. Ναι σε αυτά, όχι όμως στην αμνήστευση των εγκλημάτων, όχι στην αμνησία, κι αυτό γιατί δεν μπορείς να χτίσεις σε σαθρό έδαφος. Το εξουσιαστικό, εκμεταλλευτικό σύστημα αυτή τη στιγμή δείχνει τα όρια του. Η ντόπια και διεθνής διαφθορά, εκφάνσεις αυτού του συστήματος είναι, και πρέπει να το αποδομήσουμε όχι μόνο στη γενικότητα του αλλά και συγκεκριμένα. Η κρίση είναι κρίση πολιτισμική, επειδή η εκμετάλλευση του ανθρώπου από άνθρωπο, η εκμετάλλευση της φύσης και η εξάντληση των φυσικών πόρων, πολιτισμικά ζητήματα είναι. Όταν δίπλα μας αλλά και πιο πέρα πεινάνε εκατομμύρια άνθρωποι και μάλιστα εξαιτίας της βίας του πλούτου, πρέπει να καταγγείλεις την συσσώρευση του σε χέρια λίγων, τόσο σε επίπεδο εθνικών κρατών όσο και παγκοσμίως, κι αυτό είναι το δίκιο και το αληθινό. Μέρος της απογοήτευσης που λες, οφείλεται στο αίσθημα της κοινωνικής αδικίας , ότι όποιος έξυπνος πρόλαβε τα οικονόμησε, και οι άλλοι ας πρόσεχαν. Αυτό από μόνο του δημιουργεί απογοήτευση , η αίσθηση πως δεν υπάρχουν αρχές και αξίες πέραν του δικαίου του ισχυρού. Πώς θα προχωρήσει μια κοινωνία με αυτό πίσω της; Όχι τυχαία τώρα όλοι λένε να κοιτάξουμε μπροστά, να ξεχάσουμε δηλαδή τις αιτίες, ακριβώς για να συνεχίσει το σύστημα να δουλεύει με την ίδια δομή, ενώ το πρόβλημα είναι ακριβώς εκεί. Το μπροστά είναι να γκρεμιστεί ο τρόπος, που έλεγες κι εσύ, ο τρόπος της εξουσίας. Την απογοήτευση θα την καρπωθούν οι αντιδραστικές δυνάμεις όταν μασάμε τα λόγια μας. Να σου πω ένα παράδειγμα. Αυτή τη στιγμή ακούγεται η ανάγκη πώλησης του ΟΣΕ. Πού πατάει αυτή η πρόταση; Σε ένα δίκτυο σιδηροδρόμων που στην Πελοπόννησο δεν έχει αλλάξει από την εποχή του Τρικούπη. Τις προάλλες στο ραδιόφωνο της ΝΕΤ ο Γιακουμάτος της ΝΔ ωρυόταν ότι η γραμμή Κόρινθος – Τρίπολη έχει έναν επιβάτη την ημέρα και ο ελληνικός λαός πληρώνει και η λύση είναι η ιδιωτικοποίηση. Δεν λέει όμως ποιοι διοικούν διαχρονικά τον ΟΣΕ, με ποιο τρόπο, γιατί δε τους ελέγχουν και γιατί δεν τους ξηλώνουν, γιατί εκεί που φτιάχναμε άχρηστα γήπεδα και κλειστά στάδια το 2004, δεν βρεθήκαν και λίγα χρήματα για τον εκσυγχρονισμό των σιδηροδρόμων της Πελοποννήσου; Και γιατί η γέφυρα Ρίο Αντίρριο δεν έχει πρόβλεψη για τραίνο; Όλα αυτά ήταν πολιτικές επιλογές. Φυσικά σήμερα κανείς δεν ταξιδεύει σε αυτές τις γραμμές αφού χρειάζεσαι μια μέρα να φτάσεις σε αποστάσεις που με το αυτοκίνητο κάνεις 2 ώρες, ακριβώς επειδή το παλιό πλάτος των γραμμών δεν επιτρέπει να μπουν καινούργια γρήγορα τραίνα. Αυτή τη γελοία και κωμικοτραγική κατάσταση πρέπει να την δείξουμε και να την ονομάσουμε. Έτσι θα ανασάνει ο κόσμος και θα δει πως υπάρχει ελπίδα, πως υπάρχει δικαιοσύνη. Δεν είναι ο Αγγελόπουλος που έφαγε από τα Ολυμπιακά έργα; Ποιοι του το επέτρεψαν; Ποιες πολιτικές ηγεσίες τότε στήσανε όλη τη φιέστα με τη Γιάννα; Πρέπει να τα ξεχάσουμε όλα αυτά; Κι όμως όλοι αυτοί, αντί να επιστρέψουν τα κλεμμένα, τον καταχρασμένο δημόσιο πλούτο, καθόλου δε θίγονται βέβαια από καμιά κρίση παρά ζουν πολυτελώς στις φυλασσόμενες βίλλες τους, στα σκάφη και στις παραθεριστικές επαύλεις τους και χαίρουν δόξας και τιμής. Την ίδια στιγμή μας λένε ότι φταίνε οι μισθοί μας για το έλλειμμα και το χρέος. Κι ενώ τα σκάμε στα ταμεία μας δεκαετίες τώρα, μας λένε πως δουλεύουμε λίγο και τα ταμεία φαλίρισαν. Όταν όμως παίξανε τα λεφτά μας στα διεθνή χρηματιστήρια δεν μας ρώτησαν αν συμφωνούμε. Πρέπει να το ξεχάσουμε; Δεν υπάρχουν πολιτικές και ποινικές ευθύνες; H παραγραφή όλων αυτών και άλλων δημιουργεί απογοήτευση, είναι η σκιά που σκεπάζει την ελληνική κοινωνία.
Πολύ σωστά τα λες, νομίζω όμως πως η αριστερά τα λέει αυτά εδώ και χρόνια, όλες οι τάσεις της, όποτε έχει την ευκαιρία.
και λοιπόν ;
Ο κόσμος τα ξέρει έτσι κι αλλιώς. Το θέμα είναι, μπορεί να γίνει αλλιώς ; και πως ; πως μπορούν οι άνθρωποι να συνεννοηθούν μεταξύ τους, όταν π.χ. ούτε μια χούφτα αριστεροί μπορούν ; αυτό θα σου πει η «πλειοψηφία», που καθόλου δεν κοιμάται. Και πως θα τα βγάλουμε πέρα στις μεγάλες δυσκολίες, όταν με τα παραμικρά εμπόδια, αντί να βάλουμε τα δυνατά μας και να συνεχίσουμε, γυρνάμε και μαλώνουμε μεταξύ μας ; Τόσο απλά τα σκέφτονται οι πολλοί. Απάντηση όμως δεν βλέπω εύκαιρη.
Κι έπειτα, από το ένα μέρος είναι η ελληνική ιδιαιτερότητα, μιας χώρας που πέρασε κατευθείαν από τη χούντα στον καταναλωτισμό επιδοτούμενη, και μακαρίως απέκτησε κινητά και προϊόντα υψηλής τεχνολογίας, ενώ η τεχνολογική και οργανωτική συγκρότηση του κόσμου της παρέμεινε στα επίπεδα του 60. Κατά μια ερμηνεία, οι «ξένοι» δεν ήταν κουτόφραγκοι αλλά εγνώριζαν καλά πως δίνουν χρήμα σε κομπραδόρους και διεφθαρμένους αξιωματούχους, που διασπείρουν τη διαφθορά και την αφασία σε μεγάλα ποσοστά του πληθυσμού, τρίβοντας λίγα ψίχουλα, με μερικά πιο χοντρά κομμάτια. Δημιούργησαν τεχνητές εισαγόμενες ανάγκες, και τρόπο ζωής αναντίστοιχο με την υποδομή της χώρας, και απλώς περίμεναν την ώρα που θα ερχόταν για να αγοράσουν τα πάντα σε φθηνή τιμή. Εν τω μεταξύ, χρησιμοποιούσαν τη χώρα και για ξέπλυμα χρήματος εξαπατώντας και τους δικούς τους εργαζόμενους με ευρω-λαμογιές υψηλού επιπέδου (βλ Siemens). Και όλα αυτά δεν τα έκαναν από κακία, αλλά λόγω του έτσι είναι η ζωή (!).
Από το άλλο μέρος όμως είναι η τρομακτική αποσύνθεση σε παγκόσμιο επίπεδο, η τεράστια ανθρωπολογική κρίση, η διάψευση της νομοτέλειας της προόδου, η κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού και ταυτόχρονα η κατάρρευση του αστικού ορθολογικού ανθρωπισμού. Αυτό αρχικά εκφράστηκε με την ουτοπία της «μαζικής καταναλωτικής δημοκρατίας» και του «ελεύθερου συνδυασμού των στοιχείων», σε αντίθεση με τα παλιά εναρμονιστικά και ηθικά πρότυπα. Γέννημα των μεταρρυθμιστικών αντανακλαστικών της δύσης απέναντι στην υπαρκτή σοσιαλιστική ουτοπία, αυτή η αναδιαμόρφωση του αστικού ορθολογισμού επανέφερε τελικά στην επιφάνεια τον αρχέγονο ανορθολογικό-αχόρταγο-ευκαιριακό-πολεμικό-αυτοκρατορικό καπιταλισμό, που παίζει όμως πλέον με υπερσύγχρονη τεχνολογία, σε μια εποχή που η ανθρώπινη ύπαρξη είναι υπό το άμεσο ερώτημα της πλήρους μετάλλαξης (βιοτεχνολογία κλπ.) Και αυτό δεν έγινε συνομωσιολογικά, λόγω κακίας, αλλά ήταν μια εκδοχή της ανθρώπινης ιστορίας και γενικά της φυσικής ιστορίας, που τελικά συνέβη.
Μπορεί να αναστραφεί η κατάσταση ; Κανείς δεν ξέρει.
Το ένστικτο της επιβίωσης του είδους, και η επαναδιατύπωση του ανθρωπισμού είναι μια πιθανότητα. Θα την εκφράσει η αριστερά ; Υπάρχει ακόμη ελπίδα για την αριστερά; Κανείς δεν ξέρει. Αν όχι, κάποια νέα και αναπάντεχη οικουμενική θρησκεία ; Καθόλου δεν αποκλείεται. Μπαίνουμε καθώς φαίνεται σε μια πορεία μακρόχρονων κλυδωνισμών, το τέλος των οποίων δεν μπορεί να προβλεφτεί.
Προσπαθούμε, ναι προσπαθούμε – με αυτά που ξέρουμε. Αλλά όσοι διψούν για μεγάλους στόχους, καλύτερα θα ήταν να ανασκοπήσουν λίγο περισσότερο τη σύγχρονη επιστήμη και μαζί την ιστορία, πριν σερβίρουν πρόχειρες συνταγές για οράματα, με βάση κουρασμένα και μαζί αδούλευτα εργαλεία. Κι παράλληλα, καλό θα ήταν να κοιτάξουν και να παρατηρήσουν λίγο καλύτερα τους ανθρώπους.
Λέμε τώρα… Άμα αρχίσεις και λες και λες, στο τέλος μπορεί να τους βγάλεις όλους άχρηστους, και να βγείς μάγκας. Τέλος πάντων. Απλά έκανα κι εγώ μια υπερβολή, και ήθελα να δώσω μια έμφαση. Και ξέρω πως δεν είπα και καμιά σοφία. Νομίζω ότι όλα αυτά ο κόσμος τα ξέρει, κι ας μην τα σκέφτεται. Τα ξέρει από ένστικτο, τα οσμίζεται, και το μαρτύριο το δικό μας είναι ότι έχουμε την ιδιομορφία να μας αρέσει και να τα αναλύουμε. Τι παραπάνω μπορούμε να προσφέρουμε ; Θα δείξει.
Από συνέντευξη του Γ. Ρωμανιά στην εκπομπή του Γ. Καπόπουλου στην ΝΕΤ 105.8 Κυριακή 18.4.10
Την δεκαετία του ’30, ο Μεταξάς πήρε τα αποθεματικά του ΙΚΑ για να φτιάξει δημόσια νοσοκομεία στη χώρα. Τότε υπήρξαν κάποιες αντιδράσεις , ότι δηλαδή τα λεφτά αυτά ανήκαν στους ασφαλισμένους του ΙΚΑ και δεν έπρεπε να χρησιμοποιηθούν και για τους άλλους εργαζόμενους. Όμως τελικά ο Μεταξάς τα πήρε, αλλά ουδέποτε έφτιαξε νοσοκομεία, παρά κάλυψε άλλες ανάγκες του κράτους.
Από την δεκαετία του ΄50 και για 30 χρόνια ,τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων δόθηκαν άτοκα από το κράτος για την υποτιθέμενη ανάπτυξη, σε επιχειρήσεις, βιομηχανίες, με την προοπτική να επιστραφούν κάποτε, όταν η χώρα ορθοποδήσει. Ποτέ δεν επεστράφησαν. Το αποτέλεσμα ήταν η εικόνα που έβλεπε κανείς τότε στη λίμνη Leman βόρεια των Άλπεων, όλη γύρω χτισμένη με επαύλεις ελλήνων επιχειρηματιών, πολύ γνωστών εκείνη την εποχή.
Στη συνέχεια ήρθε το χρηματιστήριο και μετά τα δομημένα ομόλογα.
Το πρόβλημα του ασφαλιστικού είναι ότι φαγώθηκαν τα αποθεματικά και δεν αντιμετωπίζεται με τα μέτρα που παίρνει η κυβέρνηση.
Μια πολύ ενδιαφέρουσα νομίζω απάντηση στο άρθρο του Νταβανέλλου: