Συνέντευξη Σοφίας Σακοράφα

`

«Δεν θα είμαι υποψήφια στις εκλογές της αυτοδιοίκησης»

Βασιλική Σιουτη/ Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία

Εδώ και μέρες το όνομά της πρωταγωνιστεί σε διάφορα σενάρια που τη θέλουν υποψήφια του ΣΥΡΙΖΑ στις δημοτικές εκλογές για την Περιφέρεια της Αττικής. Η ανεξάρτητη, πλέον, βουλευτής της Β’ Αθήνας, Σοφία Σακοράφα, δηλώνει όμως ότι κάτι τέτοιο δεν είναι στις προθέσεις της.

`

`

Μοιάζει μάλιστα να απορεί για όλα όσα γράφτηκαν τον τελευταίο καιρό, καθώς ουδέποτε απάντησε θετικά σε αυτές τις προτάσεις. «Αυτό που χρειάζεται τώρα είναι η ανάπτυξη ενός κινήματος», λέει, που «θα δημιουργήσει και τις προϋποθέσεις για ευρύτερες εκλογικές συμμαχίες».

* Η Σοφία Σακοράφα δεν κάνει βήμα πίσω από όσα κατήγγειλε κατά την ψήφιση του ασφαλιστικού νομοσχεδίου στη Βουλή. «Καταδίκασα οριστικά και αμετάκλητα αυτή την πολιτική», λέει και υπενθυμίζει ότι εκπροσωπεί τον κόσμο του ΠΑΣΟΚ που διαψεύστηκε.

*Εδώ και μερικές μέρες γράφεται ότι ο Συνασπισμός και ο ΣΥΡΙΖΑ σας θεωρούν την ιδανική προσωπικότητα για να τεθεί επικεφαλής του ψηφοδελτίου τους στην Περιφέρεια Αττικής, εκφράζοντας ένα μέτωπο ενάντια στο μνημόνιο. Σας έχει γίνει πρόταση;

-Παρακολουθώ κι εγώ φυσικά τα δημοσιεύματα του τύπου. Σας απαντώ ότι δεν ήταν και δεν είναι στις προθέσεις μου να είμαι υποψήφια στις προσεχείς αυτοδιοικητικές εκλογές.

Υπάρχει ζωή μετά τον ευρωπαϊσμό;

`

`

του Στάθη Κουβελάκη*

ΑΥΓΗ 01/08/2010

Είναι γνωστή η ρήση του Αμερικάνου μαρξιστή Φρέντρικ Τζέημσον, σύμφωνα με την οποία, στις μέρες μας, είναι πιο εύκολο να φανταστούμε τη συντέλεια του κόσμου παρά κάτι κατ’ αρχήν πολύ λιγότερο δραματικό όπως το τέλος του καπιταλισμού. Η εγχώρια εκδοχή αυτού του ρητού θα μπορούσε να είναι ότι, στην Ελλάδα, για ένα μεγάλο της ριζοσπαστικής Αριστεράς, η συντέλεια της χώρας μοιάζει ένα ενδεχόμενο πιο ρεαλιστικό από κάτι κατ’ αρχήν πολύ λιγότερο δραματικό όπως το τέλος της ένταξής της σε οργανισμούς σαν την Ευρωπαϊκή Ένωση ή σε σκέλη τους όπως η ΟΝΕ.

Για να το πούμε διαφορετικά, αυτό που βιώνει σήμερα η ελληνική κοινωνία είναι το τέλος ενός μεγάλου μύθου, ίσως του μόνου (αλλά θεμελιακού), στον οποίο κοινωνούσαν το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος του λαϊκού κορμού και οι διάφορες ελίτ, ανάμεσα σ’ αυτές και το σύνολο σχεδόν της εκτός ΚΚΕ Αριστεράς, τον μύθο του ευρωπαϊσμού. Η πεποίθηση δηλαδή ότι, παρά τις όποιες επιφυλάξεις (ή και ανοιχτές διαφωνίες) για πολιτικές και θεσμικές πλευρές της Ε.Ε., η ένταξη της Ελλάδας στη λέσχη των ανεπτυγμένων ευρωπαϊκών χωρών αποτελεί αναγκαία συνθήκη της όποιας εκδοχής κοινωνικού συμβολαίου, και μάλλον την πιο λογική και ασφαλή οχύρωση του πολιτικοκοινωνικού συμβιβασμού της μεταπολίτευσης.

Η νεοφιλελεύθερη θεραπεία-σοκ του διαβόητου πλέον Μνημονίου σηματοδοτεί την κατάρρευση αυτής της ιδέας, κάτι που, ανάμεσα στα άλλα, ανοίγει το δρόμο σε πρωτόγνωρες ιδεολογικές ανακατατάξεις.