Η Πρωτοβουλία για την Αντι-Συστημική Αριστερά ανακοινώνει την έναρξη λειτουργίας ( από το ΔΡΟΜΟ 8/1/2011 )
“Αυτό που μας απομένει είναι με επιμονή και υπομονή να προσπαθήσουμε να μάθουμε και να αναγνωρίσουμε ποιός και τι, μέσα στην κόλαση, δεν είναι κόλαση και να του δώσουμε διάρκεια, να του δώσουμε χώρο”
Ζίγκμουντ Μπάουμαν
Ο ΣΥΡΙΖΑ ως ενωτικό εγχείρημα στο χώρο της Αριστεράς εμπεριείχε σπέρματα υπέρβασης, τα οποία ποτέ δεν γονιμοποιήθηκαν να γεννήσουν την νέα Αριστερά του 21ου αιώνα. Ο θάνατός του επικυρώθηκε στις πρόσφατες περιφερειακές και δημοτικές εκλογικές. Φαίνεται ότι το “νέο” στην Αριστερά δεν πρόκειται να γεννηθεί αν δεν καταστραφεί το “παλιό” με τους τρόπους και τις μορφές που υπάρχει σήμερα. Και αυτή η καταστροφή δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμα!
Σε αυτές τις εκλογές αποδείχτηκε – πρώτα απ΄ όλα – ότι η διάσπαση του ΣΥΝασπισμού έγινε για λόγους φατριαστικούς. Οι δήθεν πολιτικές διαφωνίες που οδήγησαν σε αυτήν την διάσπαση, εξανεμίστηκαν μπροστά στην κάλπη. Η Κουμουνδούρου αναδεικνύεται αναξιόπιστη γιατί όλα αυτά που καταμαρτυρούσε ως προθέσεις στην ΔΗ.ΑΡΙ έρχεται και τα κάνει πράξη η ίδια με τον χειρότερο δυνατό τρόπο δια της επιλογής του υποψήφιου περιφερειάρχη στην Αττική. Παρ’ όλες τις προσπάθειες που έκανε, απέτυχε να ανακαλύψει έστω και ένα πειστικό επιχείρημα γιατί ο Α. Μητρόπουλος είναι καλύτερος από τον Φ. Κουβέλη…
Όμως, η κρίσιμη επιλογή που καταγράφει το σημείο μη επιστροφής στον ΣΥΡΙΖΑ, δεν βρίσκεται στην “μάχη των μαχών” που δόθηκε για το εκλογικό κατέβασμα στην περιφέρεια της Αττικής και οδήγησε σε δύο ξεχωριστά ψηφοδέλτια. Ούτε στα διακριτά πολιτικά σχέδια που υπαινίσσονται τα ψηφοδέλτια του Α. Μητρόπουλου και του Α. Αλαβάνου. Βρίσκεται στις διακριτές στάσεις που κράτησε ο ΣΥΡΙΖΑ στην Στερεά Ελλάδα. Εκεί αναδεικνύεται με τον πιο ακραίο αλλά και τον καθαρό τρόπο το μέγεθος των διαφορών ανάμεσα σε πολιτικές πρακτικές και αντιλήψεις που δεν μπορούν να συνυπάρχουν πλέον. Εκεί σύσσωμη η ηγεσία του ΣΥΝασπιμού (από τους προεδρικούς μέχρι την ομάδα του Π. Λαφαζάνη) διάλεξε να εναντιωθεί σε ότι πραγματικά κινείται, αντιστέκεται και προσπαθεί να συγκροτηθεί απ’ τα κάτω μόνο και μόνο για να συμμαχήσει με τους παράγοντες του πολιτικού περιθωρίου του ΠΑΣΟΚ και να έχει ανοιχτές τις πόρτες προς συνδιαχειριστικές πρακτικές στις οποίες ήταν βουτηγμένος την προηγούμενη περίοδο ο ΣΥΝασπισμός.
Όποιος σήμερα θέλει να συνεχίσει την κοινή πορεία με την Κουμουνδούρου, μέσα από το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ, ουσιαστικά αναγνωρίζει την ήττα αυτού του εγχειρήματος και επιστέφει στην εποχή του Ν. Κωνσταντόπουλου, με πολύ χειρότερους όμως όρους.
Το πιο μελανό σημείο στην ιστορία του ΣΥΡΙΖΑ είναι το παρόν του: Αφορά μια Αριστερά που δεν μπορεί να διδαχθεί από τα λάθη που έκανε στο πρόσφατο παρελθόν της. Αυτή ακριβώς η κατάσταση υπονομεύει το μέλλον της. Η περιφρούρηση της εξουσίας των τυφλοποντίκων των κομματικών γραφείων, των επαγγελματικών στελεχών και περιφερόμενων παραγόντων χωρίς καμία κινηματική γείωση, εμπεδώθηκε με την κυριαρχία των πρακτικών της ίντριγκας της μικροπολιτικής και της διαπάλης χωρίς αρχές και οδήγησε στην πολιτική αναπηρία του εγχειρήματος. Η σημερινή κατάντια του ΣΥΡΙΖΑ δεν οφείλεται πρωτίστως σε ζητήματα πολιτικής γραμμής – που προφανώς υπάρχουν – αλλά στην αδυναμία του να συγκροτηθεί και να λειτουργήσει δημοκρατικά. Αυτή ακριβώς η αδυναμία εμπόδισε και ενέτεινε την λύση αυτών των πολιτικών προβλημάτων, τα οποία στην συνέχεια μεγεθύνθηκαν.
Η προσπάθεια ανάδειξης από συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ των διαφωνιών σε ζητήματα πολιτικής γραμμής για την συγκυρία ως την βασική αιτία της σημερινής του κρίσης, είναι στην πραγματικότητα προσπάθεια μετακύλισης των ευθυνών στον εσωτερικό αντίπαλο και συγκάλυψη της κύριας πλευράς της αντίθεσης, η οποία οδήγησε στην σημερινή κατάντια του. Η Αριστερά που φοβάται το λαό της δεν μπορεί να υπάρχει…
Γιώργος Καλαντζόπουλος
Πρωτοβουλια για την Αντισυστημικη Αριστερα 
Πριν τοποθετηθώ, τονίζω ότι δεν είμαι μέλος του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., αλλά υπήρξα απλώς ψηφοφόρος του για κάποιο διάστημα.
Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. κατά τη γνώμη μου κατατρώγεται λόγω εσωτερικών αντιθέσεων οι οποίες είναι αδύνατο να αμβλυνθούν στην παρούσα κατάσταση.
Στην ουσία υπήρξε ο χώρος της φιλοευρωπαικής Αριστεράς που διέβλεπε τις συνθήκες εφαρμογής αριστερών πολιτικών μέσα στα πλαίσια του ευρωπαικού συστήματος.
Οι εξελίξεις δεν τον δικαίωσαν όμως. Η Ευρωπαική Ένωση έγινε ένας καθαρά ληστρικός οργανισμός κοινωνικο-πολιτικών αδιεξόδων και έχει πάρει ένα δρόμο χωρίς γυρισμό.
Οι λαοί της Ευρώπης και κυρίως (αυτό που μας ενδιαφέρει περισσότερο) η χώρα μας, υφίσταται έναν οικομικό πόλεμο άνευ προηγουμένου που θυμίζει Ιράκ, δέκα χρόνια πριν τον Πόλεμο του Κόλπου.
Παρά τα όσα ευχόταν ή προσπαθούσε η φιλοευρωπαική αριστερά, η Ευρωπαική Ένωση δεν εξελίχθηκε σε εγγυητή της ελευθερίας, της ασφάλειας, της οικονομικής και κοινωνικής σύγκλισης, αλλά στο ακριβώς αντίθετο: στον κύριο πόλο αποσταθεροποίησης του κοινωνικού συστήματος, της εθνικής ανεξαρτησίας και ασφάλειας.
Ο σημερινός κόσμος λοιπόν της Παγκοσμιοποίησης του Χρηματιστικού Κεφαλαίου έχει χωριστεί στα δύο:
-Απ τη μία είναι οι δυνάμεις του κεφαλαίου, οι χρηματιστές, οι αγορές, οι κυβερνήσεις και τα πλατιά λαικά στρώματα που είναι φοβικά εγκλωβισμένα σε αυτόν τον κύκλο του δικομματισμού, και προφανώς είναι υπέρμαχοι της παραμονής της χώρας σε οργανισμούς όπως η Ευρωπαική Ένωση, η ΟΝΕ, το ΔΝΤ κλπ., πείθοντας τους αδαείς ότι ακόμα κι αν δεν είναι ευχάριστα τα παραπάνω, είναι τουλάχιστον αναγκαία και μονόδρομος.
-Απ την άλλη είναι οι δυνάμεις, που προέρχονται από τους ριζοσπαστικούς χώρους της Αριστεράς κυρίως (η Αντιπαγκοσμιοποίηση της Ακροδεξιάς είναι άλλη ιστορία, αλλά αρκετά ενδιαφέρουσα και διδακτική). Οι δυνάμεις αυτές λοιπόν έχοντας απεμπλάκεί από τους ψευτο-μονοδρόμους και τα ψευτο-διλήμματα που θέτουν συνεχώς οι κρατούντες, ερευνούν, μαθαίνουν, ενημερώνονται και ριζοσπαστικοποιούνται, έστω και ατομικά κατά ένα μεγάλο ποσοστό και αναζητούν τη λύση στην απεμπλοκή της χώρας μας από αυτούς τους καπιτα-ληστρικούς οργανισμούς.
Οι τελευταίοι αναζητούν ενοποίηση του κινήματος που συσπειρώνεται γύρω από το σύνθημα «ΕΞΩ ΤΟ ΔΝΤ ΚΑΙ Η Ε.Ε.» και δεν τη βρίσκουν.
Προφανώς οι περισσότεροι δε θέλουμε να ανακατευτούμε με το ΚΚΕ και τη φαιδρότητά του και το ρόλο που παίζει γενικώς στην ελληνική κοινωνία.
Αλλά στο μεταξύ, ο καθένας αριστερός κοπανάει και από ένα δικό του «-ισμό» και θεωρεί τον άλλον ανεπαρκή, προδότη, προβοκάτορα, ηλιθιο κλπ.
Και έχουμε και το ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ο οποίος λόγω εσωκομματικών αγκυλώσεων απωθεί πλέον ως κόμμα. Είναι ο σχηματισμός που θα μπορούσε να συγκεντρώσει το ΑΝΤΙ-ΔΝΤ & ΑΝΤΙ-Ε.Ε. Μέτωπο και να γίνει ο φορέας ριζοσπαστικοποίησης των λαικών στρωμάτων.
Αντ αυτού, υπάρχει μέσα στο ΣΥ.ΡΙΖ.Α σημαντικό ποσοστό, δεν ξέρω ίσως και πλειοψηφούν, το οποίο παρά τα τεκταινόμενα επιμένει στην παραμονή της χώρας στην Ε.Ε., ικανοποιώντας έτσι είτε έναν αγιάτρευτο ευρωλιγουρισμό είτε την αυτάρεσκη κόντρα με το ΚΚΕ είτε ίδια συμφέροντα.
Ίσως και να φοβάται μήπως υιοθετώντας την αντευρωπαική ατζέντα, ταυτιστεί με το ΚΚΕ και αυτοαναιρεθεί ως πολιτική οντότητα.
Ίσως να φοβάται ότι θα χαρακτηριστεί «χώρος της κωλοτούμπας», επειδή πρωτύτερα στήριζε την ευρωπαική προοπτική.
Εδώ όμως είναι χρήσιμο το παράδειγμα της Ακορδεξιάς Αντιπαγκοσμιοποίησης, η οποία παρότι στο παρελθόν ως χώρος ήταν ψυχή τε και σώματι ταγμέν στο πλευρό των ιμπεριαλιστών, των ΗΠΑ, της Ευρώπης κλπ, τώρα αγορεύει αντιαμερικανικά αντευρωπαικά και κανείς δεν την κατηγορεί για «κωλοτούμπα». Αντιθέτως γεμίζει ένα κενό στην ελληνική κοινωνία που αδυνατεί να καλύψει η Αριστερά με τις παλινωδίες της. Το κενό είναι η έκφραση των φοβισμένων απ τη λαίλαπα της παγκοσμιοποίησης πολιτών, που βλέπει παντού φαντάσματα, που -δικαίως αρκετές φορές- διαμαρτύρεται για την έλλειψη ασφάλειας στις γειτονιές εξαιτίας ΚΑΙ των μεταναστών. Αυτές οι μάζες είναι οι πρόθυμες για πολιτική ζύμωση και για ριζοσπαστικοποίηση, αλλά ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. με την τακτική του τούς χαρίζει ως βορά στις επικίνδυνες εθνικιστικές ρητορείες του Άδωνι Γεωργιάδη και του Βελόπουλου.
Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. λοιπόν, ο σχηματισμός της διαρκώς εκσυγχρονιζόμενης Αριστεράς έχει μείνει πίσω, έχει «κιοτέψει», δεν ανταποκρίνεται στα κελεύσματα των καιρών και στη ριζοσπαστικοποίηση που απαιτεί αυτή τη στιγμή το κίνημα.
Έτσι διώχνει τον κόσμο του, μεταξύ αυτών και εμένα, που πραγματικά απορώ τι να ψηφίσω στις επόμενες εκλογές και τι να στηρίξω γενικά μέσα στις διαδικασίες.
ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α, ΕΝ.ΑΝΤΙ.Α κλπ. μου θυμίζουν τους βλακωδώς αλληλοσυγκρουόμενους
«-ισμούς» που προανέφερα.
Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α που μπορούσε να με κρατήσει και εμένα και αρκετούς άλλους είναι εγκλωβισμένος στις βαθύτατες εσωτερικές του αντιθέσεις.
Για μένα η λύση είναι μία:
Διάσπαση!
Να χωριστεί σε φιλοευρωπαιστές και αντευρωπαιστές.
Να πάνε οι μεν πρώτοι με τον Κουβέλη, το Δημαρά, τους Οικολόγους κλπ να κανουν εναν ισχυρό πόλο στ’ αριστερά της εξουσίας- κι αυτοί χρήσιμοι είναι.
Και οι δε δεύτεροι να ενωθούν με τις δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, (ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΕΝΑΝΤΙΑ, ΚΟΕ, Αλαβάνο-πλέον-,Σακοράφα ίσως, Μ-Λ ΚΚΕ κλπ) και να συγκροτήσουν ένα ενιαίο Αριστερό Μέτωπο αντίστασης κατά των ΔΝΤ- Ε.Ε.
Έτσι μόνο κατά τη γνώμη μου, θα μπορέσει η Αριστερά να εκφράσει τους αδίκως ταλαιπωρούμενους πολίτες, χωρίς αυτός ο χώρος να αυτομαστιγώνεται, να αυτοξεφτυλίζεται, να δίνει λαβή κάθε τόσο για χλεύη στο κάθε φασιστοειδές και στον κάθε προπαγανδιστή των ΜΜΕ.
Συγνώμη αν σας κούρασα , αλλά ήθελα να αναφερθώ με πληρότητα.
Ευχαριστώ.