Το κείμενο είναι αφιερωμένο στην μνήμη της δολοφονημένης μικρής Έρικας που κάποιοι για τους δικούς τους λόγους, και πριν ακόμη μάθουν το όνομα της, προσπαθούν να ξεχάσουν και να θάψουν…
ΜΙΛΩΝΤΑΣ ΑΚΟΜΗ ΓΙΑ ΤΑ ΑΥΤΟΝΟΗΤΑ ΤΟΥ ΓΕΓΟΝΟΤΟΣ ΚΑΙ ΘΙΓΟΝΤΑΣ ΜΟΝΟ ΑΚΡΟΘΙΓΩΣ ΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΤΟΥ …
Αυτό το κείμενο είναι το πιο προσωπικό και το πιο πολιτικό, το πιο ιστορικό και το πιο φιλοσοφικό, το πιο βιωματικό και το πιο αφηρημένο, το πιο αληθινό και το πιο σωστό από όσα έχω γράψει ποτέ στην ζωή μου και έχω δημοσιεύσει.
(κι αυτό το γράφω όπως τουλάχιστον εγώ κρίνω τα κείμενα μου και μόνο για να δείξω την σημασία που του αποδίδω σε σχέση με ό,τι άλλο έχω γράψει)
Μοιραία θα είναι τεράστιο καθώς απαρτίζεται από πολλά κείμενα σε όπου το καθένα χωριστά και όλα μαζί προσπαθούν να δώσουν απαντήσεις σε πολλά αλλά και να θέσουν ερωτημάτα ακόμη περισσότερα από τις απαντήσεις…
Όταν συμβαίνουν Ιστορικά γεγονότα ή/και τρομερές τραγωδίες που με συγκλονίζουν και με υπερφορτίζουν συμβαίνει τότε να χάνω τον ύπνο μου, να πονάει το στομάχι μου, να αισθάνομαι τρομερά έντονα συναισθήματα, να γράφω πολύ.(όσοι ξέρουν και θυμούνται ξέρουν ότι αυτό μου είχε συμβεί επίσης και τον Δεκεμρη του 2008 , την 5 Μάη 2010 και την 15 Δεκέμβρη,η διαφορά είναι ότι τώρα το θέμα είναι πολύ σημαντικότερο και συμβαίνει σε εξαιρετικά πιο σημαντίκές ιστορικές στιγμές και πλαίσια…)
Τότε είναι που κατακλύζομαι από αναρίθμητες σκέψεις και συναισθήματα, συνδέσεις και συσχετισμούς και τότε προσπαθώ κάποια από αυτα να τα δομήσω σε μια ρέουσα και συνεκτική αφήγηση.
Κάποιοι αμύνονται ακόμη σθεναρά (και δεν ξέρουν πόσο εκτίθονται με αυτό προσωπικά και πολιτικά) για να μην αντιληφθούν για να μην καταλαβουν για να μην ΝΙΩΣΟΥΝ τι πραγματικά έγινε εκεινο το χειμωνιατικο μεσημέρι της 5 ΓΕΝΑΡΗ στο μενίδι και είχε (νεκρο…)θύμα ένα 7χρονο παιδί και θύτη έναν μπάτσο του ΔΙΑΣ.
Η συζήτηση έχει μείνει ακόμη στα προκαταρκτικά.
Στο νοησιακό επίπεδο του «λόλα να ένα μήλο»
ΣΥΖΗΤΑΜΕ ΔΗΛΑΔΗ ΜΕΤΑΞΥ ΜΑΣ ΤΙ;;;
Για το αν σκοτώνεται ένα παιδί είναι τρομερή τραγωδία ή όχι; (περισσότερα…)