( από το ΔΡΟΜΟ της ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ )
« Την πρώτη φόρα που σήκωσα την μπάρα, ήταν το κάτι άλλο… Έχω πάει σε πορείες, να με κυνηγούν τα ΜΑΤ… Κι όμως, είχα προετοιμαστεί: η παρανομία των εταιριών, το Σύνταγμα… ήταν και στις Αφίδνες όπου ήδη το κάναν κι άλλοι… όμως όταν βρέθηκα στο ταμείο: τρακ, αβεβαιότητα, άγχος μην εμφανιστεί η αστυνομία –ήμουν και μόνος– κάτι τραύλισα στον υπάλληλο, ούτε που άκουγα τι μου έλεγε (κάτι «να πάρει τον αριθμό μου»; Δεν το είχα προβλέψει!). Άφησα τα λόγια και βγήκα ψιλοτρέμοντας και σπρώχνω την μπάρα! Ωχ! Και μόνο το «γκλανγκ» και η σειρήνα που πήρε μπρος με διέλυσαν… Ψιλοθόλωσα, έτρεμα, ίδρωσα, ταχυπαλμία, γκάζωσα κι έφυγα σαν κυνηγημένος. Να φύγω, να φύγω μακριά… Μου πήρε 2-3 λεπτά να συνέρθω αλλά μετά… πανηγύρι! Μουσική στο φουλ και γέλιο… μιλάμε για φτιάξιμο!».