Η Πρωτοβουλία για την Αντι-Συστημική Αριστερά ανακοινώνει την έναρξη λειτουργίας ( αναδημοσιεύουμε τρία κείμενα για την εξέγερση στη Λιβύη, τα οποία φωτίζουν απο άλλη οπτική γωνία το καθένα, συμπληρωματικά ή με διαφοροπιήσεις, την κατάσταση )
Αποφασιστική καμπή για τη λιβυκή επανάστασηΤου Πέτρου Παπακωνσταντίνου
ΒΕΓΓΑΖΗ. Σχεδόν ένα μήνα μετά την έναρξη της αιματηρής εξέγερσης στη Λιβύη, η «Επανάσταση της 17ης Φεβρουαρίου» οδεύει προς μια αποφασιστική καμπή. Στις 15 ημέρες που καλύπτουμε τις δραματικές πολιτικές και στρατιωτικές εξελίξεις στην εξεγερμένη, ανατολική Λιβύη, διαπιστώσαμε πως ένα αρχικά περιορισμένο κίνημα δημοκρατικών δικαιωμάτων εξελίχθηκε με κινηματογραφική ταχύτητα σε πραγματική λαϊκοδημοκρατική επανάσταση, η οποία κλιμακώθηκε σε νικηφόρα, στη μισή χώρα, ένοπλη εξέγερση και, τελικά, σε έναν εμφύλιο πόλεμο χωρίς ορατή ημερομηνία λήξης.
Η λιβυκή επανάσταση αντιμετωπίστηκε με επιφυλακτικότητα από αρκετούς αριστερούς πολίτες, αναλυτές και ηγέτες. Ορισμένοι υποστήριξαν ότι στην πραγματικότητα δεν επρόκειτο για επανάσταση, αλλά για εσωτερικό πραξικόπημα μερίδας του λιβυκού διευθυντικού στρώματος, με στόχο την προετοιμασία στρατιωτικής επέμβασης της Δύσης, την επαναποικιοποίηση της χώρας και τη διανομή της πολύτιμης πετρελαϊκής λείας της μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων. Η έκκληση της πολιτικής ηγεσίας της εξέγερσης, υπό τον παραιτηθέντα υπουργό Δικαιοσύνης του Καντάφι Μουσταφά Αμπντελτζαλίλ, για επιβολή ζώνης απαγόρευσης πτήσεων (μια πράξη που αποτελεί, ουσιαστκά, κήρυξη πολέμου) στο καθεστώς Καντάφι και οι σχετικές ζυμώσεις σε επίπεδο ΝΑΤΟ, Ε.Ε., Αραβικής Ένωσης και ΟΗΕ ενίσχυσαν αυτές τις εύλογες ανησυχίες.
( η συνέχεια http://www.aristerovima.gr/details.php?id=1993 )
Λιβύη: Έγκλημα και εξαπάτησηΤάκης Φωτόπουλος
Τη στιγμή που θα διαβάζονται οι γραμμές αυτές η υπερεθνική ελίτ μπορεί να έχει ήδη αρχίσει μια καινούρια εγκληματική εκστρατεία που θα καταστρέψει ένα ακόμη λαό, μετά από τους λαούς της Γιουγκοσλαβίας, του Αφγανιστάν και του Ιράκ (πάντα βέβαια με την αιτιολογία ότι τον «σώζει» από ένα τύραννο): τον λαό της Λιβύης. Η εκστρατεία ξεκίνησε αριστοτεχνικά από τα μίντια της υπερεθνικής ελίτ και τα παρακλάδια τους σε προτεκτοράτα όπως η Ελλάδα (όπου η ΝΕΤ δίνει την εικόνα καναλιού του… Τελ Αβίβ στην απόλυτη διαστρέβλωση των γεγονότων). Έτσι, εδώ και μερικές εβδομάδες, ο κόσμος παρακολουθεί υποτίθεται άλλη μια πράξη του επικού έργου «ο λαός εναντίον του τυράννου» που ξεκίνησε από την Τυνησία και γρήγορα συνεχίστηκε στην Αίγυπτο, και ακόμη συνεχίζεται στην Υεμένη, το Μπαχρέιν και αύριο ίσως και στη Σαουδική Αραβία, το πιο ισχυρό τυραννικό πελατειακό καθεστώς που έχει απομείνει στην περιοχή. Και εάν μεν οι πρώτες πράξεις είχαν κάποιο σχετικά αίσιο τέλος με την αποπομπή των τυράννων, αλλά όχι βέβαια και των καθεστώτων τους (γεγονός που εξασφάλισε το ότι ο καθοριστικός παράγοντας για την ανατροπή τους ήταν η ανοχή του στρατού ο οποίος ελέγχεται από τις ΗΠΑ!), σε περιπτώσεις όπως της Σαουδικής Αραβίας και των Εμιράτων που είναι κρίσιμες για την υπερεθνική ελίτ λόγω των ενεργειακών πηγών τους, είναι πολύ αμφίβολο αν θα γίνει δυνατή ακόμη και η αλλαγή των τυράννων…
( η συνέχεια http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/greek/grE/gre2011/2011_03_12.html#_edn1 )
Hussein al – Jamal: Τα τελευταία γεγονότα στην Λιβύη δείχνουν πως η φασιστική δικτατορία σύντομα θα καταρρεύσει
Πηγή: pflp.ps/english/ 24 Φλεβάρη 2011
Ο σύντροφος Hussein al-Jamal, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, στις 24 Φλεβάρη δήλωσε πως τα όσα συμβαίνουν στη Λιβύη καταδεικνύουν πως τα επίσημα Αραβικά καθεστώτα, και ειδικά η κυριαρχία της φασιστικής δικτατορίας στην Λιβύη, δεν έχουν καμία σχέση με τις μάζες του Αραβικού λαού των οποίων τις ικανότητες και τον πλούτο εκμεταλλεύονται.
Μιλώντας στον ραδιοφωνικό σταθμό «Η φωνή του Λαού» της Γάζας, ο σύντροφος al-Jamal, ανέφερε πως η φασιστική δικτατορία στην Λιβύη προσπαθεί να υπερασπιστεί την εξουσία της και να προστατεύσει τα ιδιωτικά της συμφέροντα, χρησιμοποιώντας τα πιο ισχυρά όπλα ενάντια στις περήφανες μάζες του επαναστατημένου λαού της χώρας. Οι μάζες του λαού της Λιβύης, έχουν επαναστατήσει, αποφασισμένες για τη νίκη και την ολοκλήρωση του στόχου τους να ανατρέψουν το καθεστώς, ανέφερε το στέλεχος του PFLP και ζήτησε το ήδη λήξαν φασιστικό, δικατορικό καθεστώς να προσαχθεί ενώπιον της δικαιοσύνης του Λιβυκού λαού και των διεθνών ποινικών δικαστηρίων για να δικαστεί για τα μισητά εγκλήματα που έχει διαπράξει εις βάρους του ηρωικού λαού της Λιβύης.
( η συνέχεια http://r-freepalestine.blogspot.com/2011/03/hussein-al-jamal.html )
Πρωτοβουλια για την Αντισυστημικη Αριστερα 
Κάθε σύστημα κρατικής εξουσίας φροντίζει για την επιβίωση, τη μακροημέρευση και την αναπαραγωγή του. Συνήθως, προκειμένου για μικρή χώρα, φροντίζει να προσκολλάται σε μια μεγαλύτερη δύναμη. Ενίοτε (ιδίως σε προσωποπαγή καθεστώτα) διαλέγει ένα δρόμο σαφώς δυσκολότερο, αυτόν της αυτόνομης πορείας, είτε σε σύγκρουση με περιφερειακές & διεθνείς δυνάμεις, είτε σε σχέση «συνεργασίας λόγω κοινού συμφέροντος» -χωρίς ν’ αφήνονται περιθώρια για επιρροή της άλλης δύναμης στα εσωτερικά της χώρας.
Τον τελευταίο δρόμο έχουν διαλέξει μέσα στα χρόνια διάφορα καθεστώτα, με πολλά, λίγα ή καθόλου κοινά σημεία μεταξύ τους κι έχουν επενδύσει την επιλογή τους με ποικίλες θεωρίες και ιδεολογήματα (όπως και αυτά της άλλης πλευράς).
Καθώς ζούμε σε μια χώρα της οποίας η άρχουσα πολιτική & οικονομική τάξη είχε ανέκαθεν συνδέσει τις τύχες της με την άνευ όρων πρόσδεσή της στο δυτικό – ατλαντικό άρμα, συνήθως με τρόπο χυδαίο και απίστευτα υποτακτικό (βλ. ΓΑΠ σήμερα), είναι επόμενο τα παραδείγματα εναλλακτικής πορείας να προκαλούν το θαυμασμό μας, ιδίως όταν πρόκειται για χώρες ισομεγέθεις ή και μικρότερες / φτωχότερες απ΄τη δική μας. ‘Οταν δε η πορεία τους αυτή επενδύεται με συνθήματα περί «σοσιαλισμού», «λαϊκής εξουσίας» κλπ (αντί για εθνικιστικές / σωβινιστικές κορώνες και μόνο), η αποδοχή τους γίνεται απόλυτη.
Ζήτημα πρώτο: Πρέπει ή όχι να διακρίνουμε τη φύση του ΟΠΟΙΟΥΔΗΠΟΤΕ καθεστώτος, πέρα και πίσω από διακηρύξεις κι εξαγγελίες; Οι διαψεύσεις του 20ου αιώνα δεν μας δίδαξαν κάτι επ’ αυτού;
Ζήτημα δεύτερο: Το ενδεχόμενο ένας ηγέτης / κόμμα / καθεστώς να επενδύει στη γραμμή της στρατηγικής αυτονομίας επειδή απλά θεωρεί ότι έτσι εδραιώνει την (όποιας φύσης) εξουσία του, κρίνεται από μόνο του ως γεγονός θετικό κι αξιοθαύμαστο; Μια δικτατορία υποταγμένη σε μεγάλη δύναμη (πχ ΗΠΑ) είναι χειρότερη από μια «εθνικά υπερήφανη» αντίστοιχη; Πολλοί αριστεροί φαίνεται να το πιστεύουν, διότι «εχθρός είναι ο ιμπεριαλισμός, κι όποιος βάζει προσκόμματα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, εξυπηρετεί αντικειμενικά τον αντιιμπεριαλιστικό αγώνα κλπ» κι επομένως η Μιανμάρ λ.χ. που έχει χούντα αυτόνομη ή φιλο-κινέζικη κρίνεται θετικότερα από μια χώρα με χούντα φιλο-αμερικάνικη!
Ζήτημα τρίτο: Δεν συμβαίνει συχνά ένα καθεστώς «στρατηγικής αυτονομίας» να εμφανίζει το ίδιο (μικρές ή μεγάλες) ιμπεριαλιστικές τάσεις; Είναι τότε χρήσιμο σαν «αντίβαρο στον ιμπεριαλισμό της υπερδύναμης»; Αν ένα τέτοιο καθεστώς συγκρουστεί με μια μεγάλη δύναμη για την επιβολή ζωνών επιρροής, πρέπει να το υποστηρίξουμε; ΠΡΟΣΟΧΗ: ενδεχομένως η μεγάλη δύναμη να επιβάλει με άγρια βία (κι αντίστοιχα μεγάλη ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ) τη θέλησή της (βλ. Ιράκ το ’91**). Σαν αριστεροί θα υπερασπιστούμε, εκτός από την ανεξαρτησία, την ακεραιότητα κλπ του αδυνάτου, τη προστασία του πληττόμενου λαού ΚΑΙ το καθεστώς του; Ή θα καταγγείλουμε, εκτός απ΄τον ιμπεριαλισμό της (υπερ)δύναμης και τον αντίστοιχο του αντιπάλου της;
Ζήτημα τέταρτο: Έστω ότι το καθεστώς δεν εμφανίζει ιμπεριαλιστικές τάσεις, δεν εισβάλλει σε γείτονες κλπ, παρά καταπιέζει μόνο το δικό του λαό. Η οδός της «απόλυτης εθνικής ανεξαρτησίας» που «κρατά έξω τους ιμπεριαλιστές», είναι ικανή αιτία για να το υποστηρίξουμε κάνοντας τα στραβά μάτια ή και εξυμνώντας το;
Ζήτημα πέμπτο: Καμμία εξουσία δεν στέκεται για πολύ στην εξουσία μόνο με καταπίεση και βία. Ακόμα κι η στυγνότερη τυραννία χρειάζεται καρότο, εκτός απ΄το μαστίγιο. Ακόμα κι όταν δεν υπάρχουν κοινοβούλια, εκλογές, κόμματα, μπορούν κάλλιστα να συνυπάρχουν ο πολιτικαντισμός και το ρουσφέτι (όπως πιθανόν κι οι κοινωνικές παροχές ή η ταξική κινητικότητα) με τις εκτελέσεις, τα βασανιστήρια, τις φυλακίσεις. Αυτή είναι κι η αιτία που καθεστώτα τύπου Σαντάμ, Άσαντ, Μουμπάρακ διατηρήθηκαν επί δεκαετίες. (κι η χούντα των ελλήνων συνταγματαρχών επί 7 χρόνια, εκ των οποίων τα 6 με πλήρη άνεση!) Δεν υποτιμούμε / μηδενίζουμε τα επιτεύγματα κανενός, ούτε συγχωρούμε τα εγκλήματά του – ή μήπως όχι;
Ζήτημα έκτο: Ένα καθεστώς που καταλαμβάνει την εξουσία με τις αγνότερες των προθέσεων, μπορεί να διαφθαρεί ή όχι; Ο Μουγκάμπε (και πόσοι άλλοι!) δεν ξεκίνησε σαν μαχητής- αντίπαλος του ρατσιστικού καπιταλισμού για να μετατραπεί σε ιδιοκτήτη- σατράπη μιας διαλυμένης χώρας; Τα στερνά δεν τιμούν τα πρώτα; Αν ένας ηγέτης φτάνει να αναιρεί τα επιτεύγματα της νιότης του με τα παραληρήματα των γηρατιών του, πρέπει να σιωπήσουμε; Αν χρησιμοποιεί την όποια (προ δεκαετιών) συνεισφορά του στη λαϊκή ευημερία για να δικαιολογήσει μέτρα καταπίεσης και πρακτικές διαφθοράς, πρέπει να σιγήσουμε;
Ζήτημα έβδομο: Η συνομοσιολογική εκδοχή της ιστορικής εξέλιξης είναι κάτι ξένο για έναν αριστερό ή όχι; Αυτό δεν σημαίνει ότι πχ η CIA δεν συνομωτεί, αλλά ότι οι ιστορικές δυνάμεις δρουν με τρόπο πολύπλοκο και απρόβλεπτο στις λεπτομέρειές τους, με αποτέλεσμα να μην είναι προδιαγεγραμμένη η εξέλιξη των γεγονότων, ούτε γραμμική η πορεία της ιστορίας. Αν οι απαράτσικοι ενός καθεστώτος αποφασίσουν (για Χ λόγους) να το ανατρέψουν, ΠΟΤΕ δεν θα το επιτύχουν χωρίς την υποστήριξη ή, έστω, ανοχή της πλειονότητας της κοινωνίας. Ένα καθεστώς που παρακμάζει σιωπηλά, βάζει σε πειρασμό τόσο τους εξωτερικούς αντιπάλους, όσο και τα στελέχη του που βλέπουν το αδιέξοδο και θέλουν να διατηρήσουν την εξουσία τους. Τα στελέχη των Κ.Κ. στην ΕΣΣΔ και την ανατολική Ευρώπη ή τη Γιουγκοσλαβία είχαν επίγνωση του αδιεξόδου των κοινωνιών τους (φυσικά όσον αφορά στην ταξική επιβίωσή & κυριαρχία τους κι όχι την… οικοδόμηση του σοσιαλισμού ή την ανακάλυψη του… ανθρωπίνου προσώπου του!). Με ή χωρίς εξωτερική βοήθεια / καθοδήγηση, η ανατροπή ΔΕΝ θα πετύχαινε αν οι λαοί δεν είχαν επίσης ωμή επίγνωση της παρακμής των κρατών τους. Τύποι σαν τους Ηλιέσκου, Μιλόσεβιτς και Τούτσμαν εκμεταλλεύτηκαν το γενικό κλίμα και κυριάρχησαν εκ νέου (συχνά εν μέσω ποταμών αίματος) – αυτό σημαίνει ότι «κακοί συνομώτες και ξένοι πράκτορες γκρέμισαν το λαϊκό καθεστώς;» ή ότι κατέρρευσε ένα καθεστώς που σχεδόν κανείς δεν ένοιωθε πια την παρόρμηση να υπερασπιστεί; Το ότι πολλοί ρουμάνοι σήμερα νοσταλγούν την περίοδο Τσαουσέσκου (κι όχι αναίτια!), δεν αναιρεί το γεγονός ότι ελάχιστοι το υπερασπίστηκαν όταν γκρεμιζόταν (και πάλι όχι αναίτια!)
** Μιλάω για το ’91 κι όχι το ’03, όπου η επίθεση ήταν απρόκλητη κι απροσχημάτιστη.
Σχετικο με το θεμα:
Σύγχυση στις τάξεις των εξεγερμένων – νεκρανάσταση του Καντάφι
Αν και η Λιβύη βιώνει την ίδια επαναστατική καταιγίδα που σαρώνει της αραβικές χώρες, η περίπτωση της διαφέρει σε μεγάλο βαθμό από τις επαναστάσεις σε Αίγυπτο και Τυνησία.
Σύμφωνα με το δυτικό σχήμα περιγραφής των εξεγέρσεων, ένας λαός (στην Αίγυπτο, στην Τυνησία, στην Λιβύη) ξεσηκώνεται σύσσωμος ενάντια σε έναν στυγνό δικτάτορα, που τον καταπιέζει για χρόνια και ζητά δημοκρατία. Ο δικτάτορας κινητοποιεί βέβαια την αστυνομία, η οποία φυσικά κάνει το καθήκον της καταστέλλοντας τον κόσμο, αλλά από το σημείο που και η αστυνομία δεν μπορεί να επιβάλει την τάξη, ο δικτάτορας απομονωμένος πέφτει και στη χώρα έρχεται η δημοκρατία. (Φυσικά, από αυτή την αφήγηση λείπει η αλήθεια πως ο “στυγνός δικτάτορας” μέχρι να τον αμφισβητήσει η εξέγερση, ήταν για τις ιμπεριαλιστικές κυβερνήσεις ένας καθ’ όλα έντιμος συνομιλητής). ανάγνωση του υπολοίπου »