Ταρίκ Αλί και Ροσάνα Ροσάντα:Δύο διαφορετικές απόψεις για τη Λιβύη Κυριακή, 17 Απριλίου 2011

( από την ΕΠΟΧΗ )

Ταρίκ Αλί και Ροσάνα Ροσάντα:Δύο διαφορετικές απόψεις για τη Λιβύη
Κυριακή, 17 Απριλίου 2011

Αυτά τα δύο κείμενα δημοσιεύτηκαν στο «Μανιφέστο» με διαφορά δύο ημερών: στις 8 Απριλίου του Τ. Αλί και στις 10 της Ρ. Ροσάντα.
Είναι χαρακτηριστικά της διχογνωμίας που προκάλεσε στην αριστερά η στρατιωτική επέμβαση στη Λιβύη. Αλλά και ενδεικτικά της διαφορετικής οπτικής που ενεργοποιεί αυτή τη διχογνωμία: από τη μια η αποκλειστικά αντιιμπεριαλιστικής έμπνευσης οπτική, που όμως δεν προσφέρει επαρκή απάντηση στο ερώτημα «πώς αποτρέπεται η κατάπνιξη μιας εξέγερσης μέσα στο αίμα;», και από την άλλη η οπτική που προτάσσει την υπεράσπιση και προστασία των εξεγερμένων, έστω κι αν αυτοί χρειαστεί να βρεθούν την επομένη αντιμέτωποι με τους «σωτήρες» τους.
Εκείνο που διακρίνεται, πάντως, μέσα από τις αντιπαρατιθέμενες επιχειρηματολογίες, είναι και η αντιφατική έκφραση ενός αισθήματος ενοχής της αριστεράς για τη σιωπή της –στην καλύτερη περίπτωση– απέναντι στα καθεστώτα που σήμερα προκαλούν τη λαϊκή οργή, εν ονόματι ενός μυωπικού και υπέρμετρα πραγματιστικού αντιιμπεριαλισμού.

Advertisement

Λιβύη: Από τη λαϊκή εξέγερση στην ιμπεριαλιστική επέμβαση (1+2)

( από ΚΟΝΤΡΑ 1 + 2 )

Τελικά τι είναι αυτό που γίνεται στη Λιβύη; Μπορούμε να μιλάμε για μια γνήσια λαϊκή εξέγερση, όπως έγινε σε άλλες χώρες της περιοχής (Τυνησία, Αίγυπτος), έστω κι αν κι εκεί δεν κατόρθωσε να ξεπεράσει τα όρια της εκδίωξης των δικτατόρων που διοικούσαν για δεκαετίες και να θέσει το ζήτημα της εξουσίας στα χέρια των εξεγερμένων; Είναι δάκτυλος της… Αλ Κάιντα, όπως υποστηρίζει ο Καντάφι; Ή μήπως κάποια «συνωμοσία» για μια καθεστωτική αλλαγή; Οσο κι αν ακούγεται παράξενο, όλα τα παραπάνω εμπεριέχουν στοιχεία αλήθειας, χωρίς όμως καμία από τις παραπάνω ερμηνείες να μπορεί να την αποδώσει στο ακέραιο.

Το ξέσπασμα της εξέγερσης

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι διαδηλώσεις που ξεκίνησαν στα μέσα του περασμένου Φλεβάρη ήταν από τα κάτω, αποτελώντας συνέχεια του «αραβικού ντόμινο» που ξέσπασε μετά τις εξεγέρσεις σε Τυνησία και Αίγυπτο. Διαδηλωτές επιτίθονταν σε αστυνομικά τμήματα, πυρπολούσαν κυβερνητικά κτίρια, όχι μόνο στη Βεγγάζη αλλά και σε μια σειρά πόλεις, όπως η Ζιντάν στα νοτιοδυτικά, η Ντάρνα στις βόρειες ακτές, η Μισουράτα επίσης στα δυτικά κ.ά. ενώ οι όποιες προσπάθειες για συγκρότηση διαδηλώσεων στην πρωτεύουσα Τρίπολη αντιμετωπίστηκαν με ιδιαίτερη βιαιότητα από το στρατό και την αστυνομία και κατατροπώθηκαν εν τη γενέσει τους. Η «διεθνής κοινότητα» παρακολουθούσε απαθής την ανελέητη καταστολή των διαδηλωτών, περιμένοντας είτε την πτώση του Καντάφι και το πέρασμα της εξουσίας σε άλλα καθεστωτικά χέρια, όπως έγινε στην Τυνησία και την Αίγυπτο, είτε τη νίκη του.