Του Παπουλή Κώστα
Εξήντα δύο χρόνια μετά την ήττα των δημοκρατικών στον Ισπανικό εμφύλιο και το άδοξο τέλος του «σύντομου καλοκαιριού της αναρχίας», 34 χρόνια μετά τον θάνατο του Φράνκο και την πτώση του καθεστώτος, όταν η Μοντσένι (επιζών αναρχική υπουργός), μίλησε σε 300.000 ανθρώπους, σε συγκέντρωση της αναρχοσυνδικαλιστικής ομοσπονδίας στην Βαρκελώνη, η κραυγή για δημοκρατία, έρχεται πάλι από την πατρίδα του Δον Κιχώτη, την Ισπανία.
Έλληνες, Πορτογάλοι, Ισπανοί, βγήκαν την δεκαετία του ’70, από αυταρχικά και αστυνομικά κράτη, από τις δικτατορίες των συνταγματαρχών, του Σαλαζάρ, του Φράνκο. Τμήμα της αριστεράς, αλλά και μεγάλο κομμάτι των λαών αυτών των χωρών, αντιμετώπισε την Ε.Ε., ως κάποιο λιμάνι ενός σταθερού κοινοβουλευτικού πολιτεύματος.
Όμως, η τραγική πλευρά της Ιστορίας, δείχνει σήμερα, ότι η Ε.Ε., στέλνει στο απόσπασμα ακριβώς αυτό το σύστημα, που μετά την μεταπολίτευση γνωρίσαμε ως αστική διακυβέρνηση. Ένα σύστημα, όπου ένα σώμα (η βουλή), αφού νομοθετούσε, λογοδοτούσε με έναν τρόπο στο λαό, όπου τα συνδικάτα είχαν τον ρόλο τους, και μια στοιχειώδης κοινωνική συναίνεση, μέσω ενός αναιμικού κοινωνικού κράτους γινόταν προσπάθεια να συγκροτηθεί.
Ο Κ. Καστοριάδης, ο πιο γνωστός εκφραστής του περιοδικού «Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα», προειδοποιούσε σχετικά νωρίς, για τον χαρακτήρα της Ε.Ε.: «Αν θεωρούμε ως μη ουσιαστική, την αντιπροσωπευτική δημοκρατία, όπου οι έλληνες πολίτες μπορούν τουλάχιστον να διαμαρτυρηθούν έξω από το κοινοβούλιο τους, άρα υπάρχει μια δυνατότητα του λαού να ανατρέψει μια κατάσταση, τι γίνεται όταν ο λαός θα πρέπει να πηγαίνει στις Βρυξέλες, έξω από το ευρωκοινοβούλιο, για να παρέμβει;». (διάλεξη στην Νομική, στα μέσα της δεκαετίας του ’80).
Δεν μπορούσε να φανταστεί, ο φιλόσοφος της άμεσης δημοκρατίας, ότι οι αποφάσεις στην Ε.Ε., δεν θα παίρνονται καν στο ευρωκοινοβούλιο, αλλά από ένα γραφειοκρατικό συμβούλιο υπουργών και τεχνοκρατών. Ότι η Κ.Ε.Τ., δεν θα υπακούει σε καμία αρχή, και θα χαράζει αυτόνομα και ανεξάρτητα, την νομισματική πολιτική της «ένωσης». Ότι το σύστημα του ευρώ, θα διαιρεί όλο και περισσότερο τις οικονομίες της ευρωζώνης σε κεντρικές και σε κατεστραμμένες- περιφερειακές. Ότι η κατάρρευση των περιφερειακών οικονομιών, λόγω των δομικών ανισορροπιών που δημιουργεί το «κοινό» νόμισμα, εντείνει τις πολιτικές ανισότητες, και μετατρέπει τον Νότο σε αποικία του Βορρά. (περισσότερα…)