Διαβάζω τις τελευταίες ημέρες τις απόψεις διάφορων συμμετεχόντων στις Συνελεύσεις των αγανακτισμένων για το τι ακριβώς συμβαίνει εκεί (εγώ παρακολουθώ τη Συνέλευση της πλατείας Συντάγματος).
Οι περισσότεροι μιλάνε για κάτι μεγαλειώδες που συμβαίνει εκεί, ή για κάτι έστω ελπιδοφόρο και υπάρχουν και κάποιοι (λιγότεροι) οι οποίοι περιορίζονται κυρίως στο ν’ ασκήσουν κριτική, εστιάζοντας σε κάποια γεγονότα (π.χ. την ύπαρξη ομάδας φασιστών μπροστά στη Βουλή, την ελλιπή πολιτικοποίηση της πλειοψηφίας του κόσμου που είναι εκεί, την έλλειψη στρατηγικής, οργανωτικά προβλήματα κλπ.).
Παρακολουθώντας (και) την χθεσινή Συνέλευση στο Σύνταγμα (η οποία ήταν άνευ προηγουμένου όσον αφορά τη συμμετοχή του κόσμου) και προσπαθώντας να αναφέρω επί τροχάδην όσα έγιναν εκεί, καταλήγω σ’ ένα συμπέρασμα:
Κατά τη γνώμη μου, πράγματι, η ύπαρξη και λειτουργία των Συνελεύσεων από μόνη της ως γεγονός, αλλά και όσα διαδραματίζονται εκεί, αποτελούν ένα εξαιρετικά σημαντικό γεγονός, ελπιδοφόρο και με μεγάλη δυναμική παρά τα όποια προβλήματα.
Χθες, η μεγαλύτερη έως τώρα Συνέλευση, άρχισε με ψηφοφορία για τον αποκλεισμό των ΜΜΕ από τη Συνέλευση και κάλυψη των τεκταινόμενων από την ίδια τη Συνέλευση – πρόταση η οποία εγκρίθηκε. Ανακοινώθηκε ότι γίνεται προσπάθεια για ραδιοφωνική κάλυψη (με κάποια επιφύλαξη για το αν άκουσα καλά, ακόμα είχε φοβερό θόρυβο) μέσω internet από την ιστοσελίδα της Συνέλευσης. (περισσότερα…)