Σκέψεις για τις Συνελεύσεις

Διαβάζω τις τελευταίες ημέρες τις απόψεις διάφορων συμμετεχόντων στις Συνελεύσεις των αγανακτισμένων για το τι ακριβώς συμβαίνει εκεί (εγώ παρακολουθώ τη Συνέλευση της πλατείας Συντάγματος).

Οι περισσότεροι μιλάνε για κάτι μεγαλειώδες που συμβαίνει εκεί, ή για κάτι έστω ελπιδοφόρο και υπάρχουν και κάποιοι (λιγότεροι) οι οποίοι περιορίζονται κυρίως στο ν’ ασκήσουν κριτική, εστιάζοντας σε κάποια γεγονότα (π.χ. την ύπαρξη ομάδας φασιστών μπροστά στη Βουλή, την ελλιπή πολιτικοποίηση της πλειοψηφίας του κόσμου που είναι εκεί, την έλλειψη στρατηγικής, οργανωτικά προβλήματα κλπ.).

Παρακολουθώντας (και) την χθεσινή Συνέλευση στο Σύνταγμα (η οποία ήταν άνευ προηγουμένου όσον αφορά τη συμμετοχή του κόσμου) και προσπαθώντας να αναφέρω επί τροχάδην όσα έγιναν εκεί, καταλήγω σ’ ένα συμπέρασμα:

Κατά τη γνώμη μου, πράγματι, η ύπαρξη και λειτουργία των Συνελεύσεων από μόνη της ως γεγονός, αλλά και όσα διαδραματίζονται εκεί, αποτελούν ένα εξαιρετικά σημαντικό γεγονός, ελπιδοφόρο και με μεγάλη δυναμική παρά τα όποια προβλήματα.
Χθες, η μεγαλύτερη έως τώρα Συνέλευση, άρχισε με ψηφοφορία για τον αποκλεισμό των ΜΜΕ από τη Συνέλευση και κάλυψη των τεκταινόμενων από την ίδια τη Συνέλευση – πρόταση η οποία εγκρίθηκε. Ανακοινώθηκε ότι γίνεται προσπάθεια για ραδιοφωνική κάλυψη (με κάποια επιφύλαξη για το αν άκουσα καλά, ακόμα είχε φοβερό θόρυβο) μέσω internet από την ιστοσελίδα της Συνέλευσης.

5η Νύχτα στο Σύνταγμα

Το τέλος του εμφυλίου πολέμου

Μετά από πέντε ημέρες διαδηλώσεων στην πλατεία Συντάγματος, πολλοί αναρωτιούνται τι ακριβώς συμβαίνει στο Σύνταγμα. Για τους περισσότερους, στο Σύνταγμα -και σε πολλές πλατείες σε όλη τη χώρα- βλέπουμε το τέλος της Μεταπολίτευσης. Ίσως. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, στο Σύνταγμα αυτές τις ημέρες συμβαίνει κάτι πολύ πιο σημαντικό: το τέλος του εμφυλίου πολέμου.

Στην Ελλάδα –στη Μεταπολίτευση, γιατί πριν δεν ήταν δυνατόν- ποτέ δεν έγινε ένας γενναίος και ειλικρινής δημόσιος διάλογος για τον εμφύλιο πόλεμο. Τα χρόνια πέρασαν και καμιά γενιά Ελλήνων δεν αποφάσισε να συζητήσει για τον εμφύλιο. Δεν αποφάσισε να συζητήσει και κάθε πλευρά να αναγνωρίσει τα λάθη της. Γιατί έγιναν λάθη και από τις δυο πλευρές, για να φτάσουμε στον σπαραγμό του εμφυλίου, όπου αδελφός σκότωνε τον αδελφό.

Δεν κρίνω τις γενιές που προηγήθηκαν – δεν έχω ούτε το δικαίωμα, ούτε την απαραίτητη γνώση για να το κάνω. Σκέφτομαι πως, ίσως, τα βαθιά τραύματα του εμφυλίου –που υπάρχουν ακόμα και σήμερα σε χιλιάδες ελληνικές οικογένειες- να μην επέτρεπαν έναν ειλικρινή διάλογο και την αναγνώριση των σφαλμάτων που οδήγησαν στον εμφύλιο πόλεμο.

Αυτές τις ημέρες στο Σύνταγμα, βλέπω δεξιούς, αριστερούς, κεντρώους, κομουνιστές, αναρχικούς, αναποφάσιστους, ανένταχτους, απολιτίκ – τους βλέπω όλους. Όλοι τους συμφώνησαν –και κάποιες φορές χωρίς να χρειαστεί καν να το συζητήσουν- πως στο Σύνταγμα δεν θα υπάρχουν κομματικές σημαίες. Επίσης, αποφάσισαν πως οι συνδικαλιστές-εργατοπατέρες δεν έχουν θέση στο Σύνταγμα.