Η κοινωνία έχει δημιουργήσει «από κάτω» το πρόπλασμα….

Από: Left G700

Μεγάλη αναταραχή, κωμικο-τ ρ α γ ι κ ή κατάσταση!

ΤΟ ΑΚΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΟΤΕ που αρχίσαμε να ενδιαφερόμαστε για την «εφαρμοσμένη» πολιτική: στις δημοκρατίες δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Βέβαια, η πρόταση δεν είναι πλήρης και αφήνει πολλά στο ημίφως. Δεν υπάρχουν αδιέξοδα για την αισχρή μειοψηφία που ασκεί την εξουσία και επωφελείται από αυτή. Και ακριβώς επειδή ασκούν την εξουσία, της ιδεολογικής συμπεριλαμβανομένης βεβαίως βεβαίως, οι κινήσεις διεξόδου είναι πάντα παραπάνω από τη «σταθερή μια» (η «σταθερή μια» είναι φυσικά αυτή τής «κατάστασης εξαίρεσης» η οποία, σημειωτέον, μπορεί να υλοποιηθεί όχι υποχρεωτικά και μόνο με τανκς στους δρόμους…) Αντίθετα, για την ευρύτατη πλειοψηφία τών εξουσιαζόμενων τα αδιέξοδα είναι αλλεπάλληλα και πολύ χειρότερα.

ΧΘΕΣ Ο ΑΣΤΙΣΜΟΣ έκανε μια προσπάθεια να καλύψει το κενό τής (απονομιμοποιημένης) εξουσίας μέσω τής συσπείρωσης. Τα πρώτα ρεπορτάζ μιλούσαν για οικουμενική κυβέρνηση ή, έστω, «ευρύτερης συνεργασίας και κοινής αποδοχής», υπό τη μπαγκέτα τού δικομματισμού και η οποία, κατά τα φαινόμενα, δεν θα είχε πρωθυπουργό τον Γιώργο Παπανδρέου! Βασική αποστολή αυτής τής κυβέρνησης θα ήταν, όπως το έθεσε ο Σαμαράς και όπως φάνηκε να γίνεται αποδεκτό, η επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου και του Μεσοπρόθεσμου προγράμματος.

Όλοι ξέρουμε τη γελοία κατάληξη τής απόπειρας. Και όλοι νιώθουμε την ακόμα μεγαλύτερη γελοιότητα: Να υπάρχει έστω και ως ευσεβής πόθος στα μυαλά ορισμένων κυβερνητικών παραγόντων η ιδέα ότι μια κυβέρνηση που χθες το μεσημέρι δεν μπορούσε να σταθεί και της οποίας ο Πρωθυπουργός πέταξε λευκή πετσέτα παραιτούμενος, θα σταθεί από εδώ και πέρα, επειδή θα βγάλει κάποιους λαγούς (υπουργούς) από το διάτρητο καπέλο του ο αυτοακυρωθείς Πρωθυπουργός.

ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΜΕ πόσοι δικοί μας καγχάζουν με όλα αυτά. Εμείς όμως θα τους προτείναμε να κόψουν τα πολλά χάχανα και να κοιτάξουν τα δικά μας χάλια. Τα οποία, φοβόμαστε, είναι μεγαλύτερα από αυτά τού αστισμού.

Ασχέτως τής κατάληξης, ασχέτως αν όλο αυτό το σκηνικό τής δικομματικής συναίνεσης δεν ήταν τίποτε περισσότερο από μια κακοπαιγμένη θεατρική παράσταση όπως λέγεται από ορισμένους, ασχέτως αν όντως εξυφαίνεται σχέδιο εσωκομματικής ανατροπής τού ΓΑΠ, σύμφωνα με τις φήμες τών τελευταίων ωρών, οι εκπρόσωποι τού συστήματος ένιωσαν την ανάγκη να αναπροσαρμόσουν τα προσωπικά και κομματικά τους σχέδια εν όψει της κατάστασης που έχει διαμορφωθεί.

Τα δικά μας τα «καμάρια» που στελεχώνουν τα ηγετικά όργανα των κομμάτων και παρακομμάτων τής Αριστεράς τι κάνουν και πώς αντιδρούν;

Άλλοι ζητούν εκλογές (με την ελπίδα το 11% να γίνει 11,78%), άλλοι ζητούν κι αυτοί εκλογές με ανάλογες ελπίδες το 6,5% να μετατραπεί σε 6,92% και ταυτόχρονες μηχανικές διακηρύξεις για το σχηματισμό «μιας νέας κοινωνικής πλειοψηφίας με επίκεντρο την Αριστερά», άλλοι ζητούν να συγχρονίσουμε όλοι τα ρολόγια μας γιατί η Επανάσταση θα ξεκινήσει οσονούπω και δεν πρέπει να χάσει κανείς το ραντεβού, κι άλλοι κάνουν πορεία προς το λαό για να ενωθούν μαζί του (δηλαδή να κρυφτούν ανάμεσά του)…

Ο ΜΑΟ ΕΙΧΕ ΠΕΙ «Μεγάλη αναταραχή – Θαυμάσια κατάσταση», εννοώντας ότι πρέπει να αξιοποιούνται οι κρίσεις τών αντιπάλων μας προς όφελός μας. Αλλά, για να αξιοποιηθούν οι κρίσεις χρειάζεται και κάποιο σχέδιο παρέμβασης.

Η κοινωνία έχει δημιουργήσει «από κάτω» το πρόπλασμα αυτού τού σχεδίου. Όμως οι κοινωνίες, ανάλογα και με το πώς αντιδρούν σε κάθε συγκυρία, στρώνουν δρόμους. Δεν μπορούν να καταστρώνουν σχέδια. Σε κάτι τέτοιο υποχρεούνται οι ηγεσίες, που καλούνται να «διαβάσουν» το χάρτη τής κοινωνικής διαθεσιμότητας και τους δρόμους που αυτή ανοίγει.

Υποχρεούνται. Άλλο πράγμα βέβαια αν μπορούν. Και —κυρίως— αν θέλουν…

ΣΚΕΦΤΕΙΤΕ ΤΑ όλα αυτά. Και μετά αναρωτηθείτε, αν σώνει και ντε θέλετε να καγχάσετε με κάποιους, ποιοι πρέπει να είναι αυτοί;

Advertisement