ΔΕΚΑ ΣΚΕΨΕΙΣ ΤΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ

Πρώτο :Ένα «συμβάν» με ασύλληπτες διαστάσεις

Το Σύνταγμα είναι ήδη ένα συμβάν στον «αδύναμο κρίκο», του ευρωπαϊκού καπιταλισμού.
Είναι λαϊκή εξέγερση. Δεν είναι ένας ανοιχτός δρόμος. Εμπεριέχει όμως ασύλληπτες ανατρεπτικές δυνατότητες.
Δεν ήρθε από το πουθενά. Υπάρχει βαθιά διεργασία πίσω του. Διεθνής και εθνική. Η πλατεία Ταχρίρ. Η επανάσταση του γιασεμιού. Η πλατεία Ντελ Σολ. Ο Δεκέμβρης.Η Κερατέα. Οι μεγάλες εργατικές απεργίες. Τα κινήματα «δεν πληρώνω»
Η επίμονη προσπάθεια του συστήματος η κινητοποίηση στις πλατείες να έχει τον χαρακτήρα «σχολικής εορτής» ή απολίτικου και χειραγωγήσιμου θεάματος τύπου Eurovision έχει ναυαγήσει.

Παρά την απόκλιση συνθημάτων, συνύπαρξη αντιθετικών λαϊκών ρευμάτων, χαοτικά στοιχεία, που εμφανίστηκαν ιδιαίτερα στις πρώτες τεράστιες κυριακάτικες συγκεντρώσεις, η κινητοποίηση του Συντάγματος έχει ισχυρό αντικυβερνητικό , αντισυστημικό και αντιμνημονιακό προσανατολισμό.  Για κοινωνική δικαιοσύνη, δημοκρατία, ανεξαρτησία, χειραφέτηση. 

Είναι μια κραυγή απελευθέρωσης απέναντι στη βαριά ταπείνωση που αισθάνονται εδώ και δύο σχεδόν χρόνια εκατομμύρια κάτοικοι αυτού του τόπου, ως εργαζόμενοι, ως νέοι, ως έλληνες πολίτες. 

Η συνήχηση του πολιτικού στοιχείου με το λαϊκό πανηγύρι του δίνει μια ακόμα πιο κρουστική δύναμη. 

Η επιτάχυνση και διάχυση των αποσυνθετικών φαινομένων στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ, η διασπορά των κρουσμάτων αποδοκιμασίας σε ολόκληρη την Ελλάδα, η αυτόγελοιοποίηση του πολιτικού συστήματος  με τις οικουμενικές λύσεις και τους ανασχηματισμούς, ακόμη και η παγκόσμια ανησυχία όπως εκδηλώθηκε στη συνάντηση Ομπάμα – Μέρκελ, όλα αυτά συνδέονται άμεσα ή έμμεσα με την Πλατεία Συντάγματος. 

Δεύτερο : «Δεν φεύγουμε αν δεν φύγουν» 

Γνωρίζουμε φυσικά ότι τα ενδεχόμενα είναι πολλαπλά και αλληλοσυγκρουόμενα. Ο εκφυλισμός. Η ρουτίνα. Η χειραγώγηση από το σύστημα. Το καλοκαίρι. Η προβοκάτσια. Η αποδόμηση μιας εξιδανικευμένης κατάστασης. Οι ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις που θα το περιθωριοποιήσουν. Η στείρα πολιτική σύγκρουση που οδηγεί σε ήττα. Η λαϊκή πολιτική σύγκρουση που οδηγεί σε νίκη. 

Για να επικρατήσει αυτή η τελευταία εκδοχή είναι εξαιρετικά σημαντική η σαφήνεια των όρων που καθορίζουν το γενικό και αόριστο ακόμα σύνθημα «Δεν φεύγουμε αν δεν φύγουν». Η λαϊκή συνέλευση έχει κινηθεί προς αυτή την κατεύθυνση. Έχει  τη δυνατότητα να κάνει κι άλλα βήματα,  να ενοποιήσει το ορμητικό ποτάμι που έχουμε δει τις Κυριακές. 

Η συγκέντρωση του Συντάγματος μπορεί να εξελιχθεί σε εξωσυστημικό δημοκρατικό υποκείμενο, να αμφισβητήσει όλες τις συντεταγμένες του συστήματος, να επιβάλλει   μια μεταπολίτευση του λαού.  Η εξέλιξη αυτή θα βοηθηθεί  καταλυτικά από την ικανότητα της να θέτει σαφείς πολιτικούς στόχους και να απαντά ικανοποιητικά στο ερώτημα όλων: «μετά, τι και πώς;» 

 Πρώτος κρίκος είναι η αποχώρηση της κυβέρνησης Παπανδρέου. Η κυβέρνηση αυτή δεν μπορεί να μείνει ούτε ως υπηρεσιακή μέχρι τις εκλογές γιατί είναι μισητή από τον λαό, υποχείριο των δανειστών, γελοιογραφία κι έχει δώσει πειστήρια έλλειψης στοιχειώδους εντιμότητας. Δεν είναι δυνατό να προχωρήσουμε προς εκλογές πληρώνοντας τους δανειστές, εφαρμόζοντας το μνημόνιο κι εξαθλιώνοντας τις ελληνικές οικογένειες. 

Τρίτο: «Μετά, τι και πώς»                                           

Το «μετά, τι και πώς;»  δεν εξαντλείται σε μια βραχυπρόθεσμη παρένθεση μέχρι τις εκλογές. Αφορά κυρίως και  συνολικά στην πορεία που θα ακολουθήσει η χώρα μετά από μια λαϊκή ετυμηγορία. 

Αυτό που μπορούμε να απαντήσουμε με βεβαιότητα είναι ότι το σημερινό κοινοβουλευτικό σκηνικό είναι αδύνατο να στηρίξει μια τέτοια στροφή, παρά τις όποιες δευτερεύουσες διορθώσεις ενδεχομένως γίνουν στην απόλυτα καταστροφική πολιτική Παπανδρέου. 

Μπορούμε επίσης με ασφάλεια να πούμε ότι η στροφή αυτή δεν μπορεί να επιτευχθεί με την γνώριμη μέθοδο της «εξουσιοδότησης», χωρίς τη συνεχή επαγρύπνηση, παρουσία, συμμετοχή του λαϊκού παράγοντα, που αναδεικνύεται στο κεντρικό πολιτικό υποκείμενο. 

Στο σοβαρό ενδεχόμενο που το σύστημα επιδιώξει να ελέγξει τις εξελίξεις είτε με ελεγχόμενες εκλογές από την κυβέρνηση Παπανδρέου που θα οδηγήσουν ένα μεγάλο τμήμα των εκλογέων και πάλι σε αποχή είτε με δημοψήφισμα με χειραγωγούμενο ερώτημα, είμαστε βέβαιοι ότι οι ελληνικές πλατείες θα απαντήσουν με τον ίδιο τρόπο που απάντησαν οι «indignados» στην πλατεία DelSol. Με την συνέχιση και το δυνάμωμα των λαϊκών καταλήψεων στις πλατείες. 

Στο δύσκολο αυτό ερώτημα, «και μετά;» που χωρίζονταν με ένα τείχος από την οποιαδήποτε απάντηση, η Πλατεία Συντάγματος άνοιξε ένα μεγάλο παράθυρο. Τη διαμόρφωση ενός μετώπου πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων που στηρίζονται στις θέσεις των μεγάλων λαϊκών συγκεντρώσεων και μπορούν να στηρίξουν μια λαϊκή εξουσία. Το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής προτείνει σε μια συζήτηση σε βάθος που πρέπει να γίνει με ταχύτητα, τους παρακάτω κεντρικούς στόχους: 

Η αποδοχή μιας «Διακήρυξης της Πλατείας Συντάγματος» μπορεί να αποτελέσει και να αποδειχτεί βάση για μια μεγάλη και αισιόδοξη λαϊκή πορεία. 

Τέταρτο   : «Δεν φεύγουμε ούτε όταν φύγουν» 

Η όλη πολιτική της κυβέρνησης Παπανδρέου έχει οδηγήσει σε πολλαπλές και βάναυσες παραβιάσεις του Συντάγματος σε θέματα δικαιωμάτων των πολιτών, λαϊκής κυριαρχίας,  εξουσιών του κοινοβουλίου, σε μια διαρκή και μόνιμη περιστολή της ίδιας της ουσίας της δημοκρατίας. 

Παράλληλα, οι κινητοποιήσεις των πολιτών, πέρα από την αποδοκιμασία για όλα αυτά, που εκφράζονται κυρίως με την συνολική απαξίωση της Βουλής θέτουν εκ των πραγμάτων αιτήματα συμμετοχής, ελευθεριών και κοινωνικής δικαιοσύνης που απαιτούν  για την αυριανή Ελλάδα ρυθμίσεις εντελώς διαφορετικές από αυτές του σημερινού Συντάγματος. 

Δίπλα στη θέση «Δεν φεύγουμε αν δεν φύγουν» η πλατεία Συντάγματος αναδεικνύει τη θέση «Δεν φεύγουμε ούτε όταν φύγουν». 

Το λαϊκό κίνημα των πλατειών έχει επαναστατικό πνεύμα, που οφείλουν όλοι να σεβαστούν. 

Μόνο μια αυθεντική Συντακτική Συνέλευση του λαού σε αντιδιαστολή με τις γνωστές ελεγχόμενες «αναθεωρήσεις», μπορεί να προχωρήσει σε τομές σε βάθος όπως : 

 

Πέμπτο : «Δημοκρατία, τώρα» – Η δύναμη της «συνέλευσης» 

Στις κινητοποιήσεις των πλατειών είναι εντυπωσιακό πόσο το αίτημα για «δημοκρατία» συναρθρώθηκε με τα κεντρικά οικονομικά και κοινωνικά αιτήματα  για το χρέος και την ανατροπή στην πορεία της χώρας. 

Αυτή η αμφισβήτηση των κατεστημένων δομών και αντιλήψεων του συστήματος, η λαϊκή αναγέννηση των αρχών της ελευθερίας και της δημοκρατίας μπορεί να αποτελέσει το οξυγόνο για τη νέα πορεία του τόπου μας. Παράλληλα είναι δυνατό να αποτρέψει τα υπαρκτά εγχειρήματα λαϊκίστικης παρέμβασης, ανάδειξης «σωτήρων» που έχουν σήμερα την ανοχή κι αύριο τη στήριξη του συστήματος. 

Έχουμε ήδη θέσει το θέμα της συγκρότησης μιας μετωπικής δράσης με βάση τη σύγκλιση πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων σε μια διεργασία σε μεγάλο βαθμό «από τα κάτω». 

Οι εξελίξεις με τις πλατείες ωθούν την άποψή μας αυτή πολύ πιο πέρα. Η διαμόρφωση της μετωπικής συμπαράταξης μπορεί να έχει έμπνευση, δυναμισμό, θεμέλια μόνο εφόσον εμπεριέχει και στηριχθεί στον συνελευσιακό χαρακτήρα που έφερε αυτή η «άνοιξη» των λαϊκών αγώνων στον τόπο μας.

 

Έκτο : Μπορούμε να διδαχθούμε από την Πλατεία Συντάγματος 

Οι κατειλημμένες πλατείες βοούν από την απαξίωση όλου του πολιτικού συστήματος, συμπεριλαμβανομένης και της αριστεράς. Η περιφρόνηση και η οργή απευθύνονταν στους «300» κι όχι στους «270». 

Το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής έχει προτείνει στις κοινοβουλευτικές δυνάμεις της αριστεράς την αποχώρησή τους από την Βουλή της Ντροπής και τη συμβολική ένωσή τους με τον λαό. 

Η πλατεία Συντάγματος ξεκίνησε ως «άβατο» για την αναγνωρίσιμη αριστερά – συλλογικότητες ή πρόσωπα – όχι λόγω των δυνάμεων καταστολής, όπως έχει γίνει επανειλημμένα, αλλά λόγω της αυθόρμητης λαϊκής διάθεσης. Ζούμε μερικές από τις πιο απαξιωτικές στιγμές στη σύγχρονη ιστορία. 

Στο βάθος το χάσμα  είναι ανάμεσα στις ιδέες και τις αξίες της αριστεράς από τη μια, και την εκπροσώπηση και τους μηχανισμούς της αριστεράς, από την άλλη. 

Κοινωνικές διαδικασίες που οδηγούν σε φαινόμενα εξεγερσιακά ή συνελευσιακά ή αυτοοργάνωσης – από την Κομμούνα των Παρισίων μέχρι το 1968, από αμεσοδημοκρατικές συνελεύσεις του ΕΑΜ μέχρι το Πολυτεχνείο και τον Δεκέμβρη – αποτελούν τις πηγές όχι μόνο έμπνευσης, αλλά και θεωρητικών, προγραμματικών και οργανωτικών αρχών της αριστεράς. 

Η πηγή αναβλύζει πάλι στο Σύνταγμα, στο Λευκό Πύργο και στις άλλες πλατείες της χώρας. Μπορούμε να διδαχθούμε πολλά. Το πρώτο μάθημα είναι για την αυτοοργάνωση και τη δημοκρατία. 

Παρά τις προσπάθειες του συστήματος να πετάξει και την αριστερά στο δοχείο των αχρήστων, είμαστε περήφανοι  για αυτά που πιστεύουμε και αγωνιζόμαστε. 

Η ενότητα του λαού δεν σημαίνει τέλος της μάχης των ιδεών. Το αντίθετο. Το γνωρίζουμε εξάλλου από την διαπάλη των συνθημάτων στην «πάνω πλατεία». 

Η για χρόνια καλλιεργούμενη εξίσωση και απόρριψη όλων των πολιτικών απόψεων από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης έχει περάσει σε μεγάλα τμήματα της κοινωνίας. Ιδιαίτερα σε χώρους που τώρα απελευθερώνονται από τον δικομματισμό έχοντας διαπαιδαγωγηθεί με μια αρνητικότητα απέναντι στην αριστερά, αλλά και σε τμήματα της νεολαίας χωρίς πολιτική εμπειρία. Πρέπει να απαντηθεί με σαφήνεια , επιμονή, μαχητικότητα και κυρίως πειθώ και ειλικρίνεια. 

Ένα λαός που ισοπεδώνεται και ισοπεδώνει πέφτει στην παγίδα του λαϊκισμού. Ένας λαός που είναι ικανός να διακρίνει τη διαφορά είναι έτοιμος για επαναστατικές αλλαγές. 

Χωρίς να μασάμε τα λόγια για τις ευθύνες μας υπερασπιζόμαστε την προσφορά, τις αξίες και τα σύμβολά της αριστεράς. Μπορούμε να την κάνουμε πάλι κτήμα της ευρύτερης κοινωνίας και ιδιαίτερα της νέας γενιάς . 

Μια αριστερά όμως που πονάει, μαθαίνει, αλλάζει. 

Η αριστερά αναγεννάται εκεί που βουλεύεται ο λαός. Εκεί είναι. Όχι σε αποξενωμένα γραφεία. 

Οι σχηματισμοί της αριστεράς είναι δυνατό σήμερα να συμβάλλουν στην αποσύνθεση της νέας αυτής κινηματικής δράσης. Αν τη δουν με φόβο γιατί είναι εκτός ελέγχου ή με ανταγωνιστικότητα. Αν επιχειρήσουν να την απαξιώσουν όπως έκαναν ορισμένοι τον Δεκέμβρη. Αν μείνουν  σε μια διαδικασία πολλαπλών και συγκρουόμενων « εισοδισμών». Αν αντί να την περιφρουρήσουν, συγκεντρώνονται με ασφάλεια αλλού ή αποχωρούν τροχάδην μπροστά στην πρώτη εκδήλωση βίας της αστυνομίας. Αν βλέπουν το Σύνταγμα με τα μάτια του συστήματος, ως κάτι ενοχλητικό και προσδοκούν την ημερομηνία λήξης του. Δυστυχώς, έχουμε τέτοια δείγματα. 

Οι σχηματισμοί της αριστεράς μπορούν να δώσουν μια αφάνταστη ώθηση στο κίνημα των πλατειών. Αν σεβαστούν τις προωθημένες δημοκρατικές αρχές της αυτοοργάνωσης. Αν είναι ειλικρινείς και, χωρίς να επιδεικνύουν και να κηδεμονεύουν, δεν κρύβουν την ταυτότητά τους. Αν μπορούν να αντιπαρατεθούν πολιτικά σε άλλα ρεύματα – όπως ο εθνικισμός, ο λαϊκισμός, ο μεσιανισμός- μέσα σε ένα πλαίσιο δημοκρατίας. Αν το στηρίζουν στις δύσκολες στιγμές της στρατηγικής της έντασης. Αν μπορέσουν ισότιμα, φιλικά και με ταπεινότητα να συμμετάσχουν στο μεγάλο λαϊκό εγχείρημα αλληλεγγύης. Και κυρίως αν μπορέσουν από τον μικρόκοσμο του ανταγωνισμού των οργανώσεων, να αρθούν στο μεγάκοσμο της κοινής συντροφικής πάλης για τον κόσμο της εργασίας και τη νεολαία.

Έβδομο  : «Ενότητα, τώρα» 

Πριν το κίνημα των πλατειών το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής έχει πάρει πρωτοβουλία για την συνάντηση όλων των δυνάμεων της ριζοσπαστικής αριστεράς που βρίσκεται σε εξέλιξη. Η σημασία αυτής της πρότασης παίρνει πολύ πιο βαριά σημασία με τα γεγονότα των πλατειών. 

Η εκλογική λογική, τόσο λαθεμένη ειδικά στις σημερινές συνθήκες ιστορικής καμπής,  η  αποκλειστική προσπάθεια επιβίωσης ιστορικών σχημάτων και των μηχανισμών τους, η αντιπαράθεση κάνει την αριστερά δίκαια να απαξιώνεται από την κοινωνία. 

Σε μια στιγμή, που κάθε πολίτης συνειδητοποιεί ότι «υπάρχει λαός κι  ο λαός έχει δύναμη», θα δημιουργηθεί απίστευτη προωθητική κίνηση αν συνειδητοποιήσει ότι «υπάρχει αριστερά και η αριστερά έχει δύναμη», πράγμα που δεν έχει γίνει ακόμη. 

Γι’ αυτό επαναφέρουμε και εμπλουτίζουμε την πρότασή μας : 

Ας μην αφήνουμε συνεχώς την κοινωνία να πρωτοπορεί απέναντί μας. Το «Δημοκρατία τώρα», ένα σύνθημα που ανήκει πια στον λαό και κανείς δεν μπορεί να οικειοποιείται, ας γίνει επιτέλους πράξη και μέσα στην αριστερά. Μαζί με το «Ενότητα, τώρα». 

Έχει φθάσει η στιγμή της διορατικότητας, των πλατιών οριζόντων και κυρίως της γενναιότητας. 

Όγδοο: Διεθνισμός και Πατριωτισμός 

Η ανάγλυφη εικόνα της κοινωνίας αλλά και η λαϊκή επινοητικότητα και εφευρετικότητα ήδη προσφέρουν πολλά διδάγματα για την αριστερά. Μπορούμε να διαφωνήσουμε, αλλά και να κερδίσουμε πολλά από την λαϊκή αυτοοργάνωση. 

Ο πατριωτισμός δεν είναι ξένο σώμα στις ιδέες μας, όπως είναι ο ρατσισμός ή ο εθνικισμός. Η ελληνική σημαία ανήκει πρώτα απ’ όλα στον  Γλέζο, τον Σάντα και όσους έδωσαν τη ζωή τους γι’ αυτή. Την ελληνική σημαία δεν την ανεχόμαστε. Είναι ένα από τα σύμβολά μας. Συνυπάρχει με τις σημαίες των άλλων λαών. Αυτό το πνεύμα έχουν πετύχει σε μεγάλο βαθμό αγωνιστές του ΜΑΑ με τις παρεμβάσεις τους. 

Το ίδιο το κίνημα των πλατειών αναδεικνύει το βαθιά διεθνιστικό του χαρακτήρα κατανοώντας την διεθνή φύση της κρίσης μα και του κινήματος και της απαραίτητης συνεργασίας. Η πλατεία Ταχρίρ οδήγησε την Πουέρτα ντελ Σολ και με την σειρά της στην δικιά μας πλατεία Συντάγματος και τις «πανευρωπαϊκές Κυριακές». 

Ένατο : Η πλατεία Συντάγματος έχει νικήσει τον φόβο 

Θα διαφυλάξουμε το πνεύμα, τη λαϊκότητα και τον ειρηνικό χαρακτήρα του Συντάγματος. 

Η προσφυγή στη βία, η στρατηγική της έντασης είναι το τελευταίο χαρτί μιας απαξιωμένης, καταστροφικής και επικίνδυνης κυβέρνησης. Χρησιμοποιεί με μίσος και εκδικητικότητα  τους μπράβους της, σε συνεργασία με προβοκάτορες και νεοφασίστες, ενάντια σε εκατοντάδες χιλιάδες οργισμένου λαού που διαδήλωνε ειρηνικά.  

Χαιρετίζουμε όλους αυτούς που αντέχουν, μένουν στο Σύνταγμα και τους γύρω χώρους, πιστοί στο κάλεσμα της δημοκρατίας και της ειρηνικής εξέγερσης. Ζούμε το κύκνειο άσμα της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. 

Καλούμε όλες και όλους να δίνουμε το παρόν ακατάπαυστα στο Σύνταγμα. Να στηρίξουμε  με κάθε ηθική και πρακτική συνδρομή τη Λαϊκή Συνέλευση του Συντάγματος που αποτελεί τον κεντρικό στόχο της κυβερνητικής επίθεσης. 

Η πλατεία Συντάγματος έχει νικήσει τον φόβο. 

 Η νέα γενιά του Συντάγματος – που σε μεγάλο βαθμό είναι η γενιά του Δεκέμβρη, – έχοντας επεξεργασθεί τις εμπειρίες που είχε, οδηγεί  τη σύγκρουση σε πολιτικούς κόμβους. Δημιουργεί ένα δικό της κλίμα ειρηνικής εξέγερσης, συλλογικού αισθήματος, ασφάλειας των πολλών, που επιτρέπει την παρουσία ηλικιωμένων και παιδιών. 

Παράλληλα τα αδιέξοδα και οι πολιτικές επιλογές των συνδικαλιστικών ηγεσιών της ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ αντιφάσκουν όχι μόνο με το κίνημα της πλατείας αλλά με το ίδιο το εργατικό κίνημα και τις ανάγκες του. Το μόνο που ξέρουν είναι  «λιτανείες» ακίνδυνες για το σύστημα. 

 Η λαϊκή Συνέλευση ήδη από την πρώτη της ανακοίνωση καλεί ξεκάθαρα σε συντονισμό τους εργαζόμενους, προτείνοντας γενικές απεργίες και διαδηλώσεις των εργαζομένων με προορισμό το Σύνταγμα και στόχο την παραμονή τους εκεί. 

Γνωρίζουμε εξάλλου, ήδη από την εμπειρία του των αραβικών κινημάτων την σημασία της ενότητας της δράσης του οργανωμένου εργατικού κινήματος και του κινήματος των πλατειών της νεολαίας. 

 Η συνάντηση του εργατικού κινήματος με το κίνημα των πλατειών έχει εκρηκτική μετασχηματιστική δύναμη. 

Το κίνημα της πλατείας διευκολύνει την αναγκαία συζήτηση και δράση για την μαζική και αποτελεσματική κίνηση των εργαζομένων, και ιδιαίτερα σ’ αυτή την συγκυρία των ΔΕΚΟ, σπάζοντας ταυτόχρονα την κηδεμονία, την χειραγώγηση από γραφειοκρατίες εξαρτημένες από τα κυβερνητικά αδιέξοδα, την αποξένωση από την πραγματική κοινωνία της στέρησης, της ανεργίας, της ανασφάλειας, του τρόμου. 

Δέκατο : 1.000.000 στο Σύνταγμα 

Η χώρα μας δεν μπορεί να παραμένει σε αυτό το ατέρμονο βασανιστήριο της ύφεσης, της ανεργίας, της παρακμής. Στην κατάρρευση. 

Η διαμαρτυρία έχει δύναμη. Μπορεί να τροχοδρομήσει τις εξελίξεις. 

Η πείρα από άλλες χώρες δείχνει ότι έρχεται μια στιγμή κλιμάκωσης του αγώνα, σύγκρουσης, στροφής στην πορεία. 

Αισθανόμαστε ελπίδα, αισιοδοξία, υπόσχεση από τις κινητοποιήσεις στην Πλατεία Συντάγματος και τις άλλες πλατείες της χώρας. 

Αισθανόμαστε περήφανα ως Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής γιατί ανήκουμε σε όλους αυτούς που ρίξανε τον σπόρο. 

Το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής συνυπογράφει τη θέση της Συνέλευσης του Συντάγματος για μια πανελλαδική κινητοποίηση που θα γράψει ιστορία. 

Η στιγμή της συγκέντρωσης 1.000.000 στο Σύνταγμα φθάνει. 

Όλα τα ρυάκια, από όλη την Ελλάδα, μπορούν να συγκλίνουν σε ένα ανίκητο ποτάμι. 

 Ο ελληνικός λαός από την πλατεία Συντάγματος θα στείλει στην Ευρώπη και σε όλο τον πλανήτη ένα νικηφόρο μήνυμα αντίστασης, ανατροπής, αλληλεγγύης κα προσδοκίας. 

Η καρδιά της λαϊκής, δημοκρατικής, αυριανής Ελλάδας κτυπάει στο Σύνταγμα. 

Όλες και όλοι στην Πλατεία Συντάγματος. 

Για το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής

Το Συντονιστικό Όργανο

Αθήνα 21 Ιουνίου 2011

Advertisement