Θέλουμε ένα Μέτωπο, όχι εκλογικό, όχι καιροσκοπικό, σε στέρεα προγραμματική και κινηματική βάση;

Αλέκος Αλαβάνος : «Συμμαχία για Δουλειές, Συμμαχία κατά του Ευρώ» 

Είναι συνηθισμένο να σχηματοποιούμε τις σκέψεις μας για τη δράση όταν βρισκόμαστε εκτός δράσης. Στο αεροπλάνο, όταν έχει αναταράξεις. Με μια βαρετή παρέα. Μια συννεφιασμένη Κυριακή με νοτιά.

Συνέλαβα τον εαυτό μου να επιχειρεί να σχηματοποιήσει σκέψεις για το ευρώ πριν τρεις μέρες όταν για πολλές ώρες δεν μπορούσα ούτε κουβέντα να κάνω, ούτε βιβλίο να διαβάσω, ούτε στο διαδίκτυο να περιηγηθώ. Παρότι το θέμα ήταν απλό, ένας «γεροντικός καταρράκτης», απαιτούσε μια πολύωρη αναμονή μέσα στο χειρουργείο. 

Ο όρος «χειρουργείο» χρησιμοποιείται συχνά στην πολιτική. « Η Ελλάδα είναι όπως εσείς, στο χειρουργείο» μου είπε ένας γιατρός που περνούσε από το φορείο. 

Άλλο όμως είναι το θέμα εδώ. Σε ένα τέτοιο χώρο, όχι οικείο, με πράσινους ανθρώπους και πράσινα υφάσματα, υπάρχει μια ατμόσφαιρα μάχης για τη ζωή που δεν μπορεί όμως να εξουδετερώσει την αίσθηση φθοράς ή και θανάτου. Οι σκέψεις, ακόμα και πολιτικές ή επαγγελματικές, διαρρηγνύουν τα όρια του καθιερωμένου, διαποτίζονται από το βαθύ πόνο της ανθρώπινης διαδρομής. 

 Η τελευταία εικόνα που είδα στον διάδρομο πριν το θάλαμο της επέμβασης ήταν μια κοπέλα – πεντάμορφη σε ένα φορείο, βασανισμένη όμως, με ολική νάρκωση. 

 Υπάρχει ζωή πια για τη νεολαία; Για την παιδεία της; Για τις δουλειές της; Για τη χαρά της δημιουργίας; Για την αξιοπρέπειά της;

Advertisement

Η αναδυόμενη νέα χειραφετική πολιτική. Οι πλατείες και η πρόκληση της αντι-εξουσίας*

Ό,τι δεν κατάφεραν χρόνιες προσπάθειες κομματικών πολιτικών μετώπων και συμμαχιών, το κατάφερε η λαϊκή αυτενέργεια με άμεσο τρόπο, έξω από τα καθιερωμένα πλαίσια της συνδικαλιστικής και πολιτικής αντιπροσώπευσης. Ένα πολύμορφο και πολύχρωμο πλήθος ενώθηκε από τα κάτω, χωρίς τη διαμεσολάβηση κανενός, με μοναδική «συγκολλητική ύλη» όχι κάποια προγράμματα και ιδεολογίες αλλά την κοινή άρνηση της σημερινής πολιτικής τάξης και την κοινή αγωνία για ένα διαφορετικό μέλλον. Το ρίζωμα αυτής της κίνησης σε έναν τόπο, με ιδιαίτερη ιστορική και πολιτική συμβολική σημασία, δημιούργησε εξ αρχής τη δυνατότητα μετασχηματισμού μιας απλής, αρχικά, διαμαρτυρίας σε κάτι πολύ περισσότερο: στην αυτοπεποίθηση της επανοικειοποίησης του δημόσιου χώρου, και μάλιστα σε αντίστιξη προς ένα χώρο (Βουλή) υπεξαίρεσης και αλλοίωσης της «λαϊκής θέλησης». Η αβυσσαλέα διαίρεση κοινωνίας και πολιτικής έβρισκε τώρα μια χωροταξική αποτύπωση, δημιουργώντας ένα χώρο όπου μπορούσε πλέον να αναζητηθεί συλλογικά και να αποφασιστεί δημοκρατικά μια ανταγωνιστική προς τους «πάνω» πολιτική των «κάτω».

Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι το πλήθος της πλατείας, που συγκεντρώθηκε αρχικά υπό το κάλεσμα μιας «πραγματικής δημοκρατίας», από τις πρώτες κιόλας μέρες προέκρινε το πρόταγμα της Άμεσης Δημοκρατίας και του «παίρνουμε τη ζωή μας στα χέρια μας» ως αυτό που μπορούσε να αποτυπώσει την κοινή θέληση, τον προσανατολισμό και τον ορίζοντα της κίνησής του.

Η Ελλάδα είναι το παρελθόν μας. Είναι επίσης το μέλλον μας.

«Όχι, αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα, αν και δραματικό, δεν είναι μια καταστροφή. Είναι επίσης μια ευκαιρία. Γιατί η δύναμη του χρήματος έχει, για πρώτη φορά, υπερβεί με ένταση το ρυθμό της μέχρι τότε σταδιακής, σχολαστικής και προσεκτικά οργανωμένης καταστροφής του δημόσιου συμφέροντος και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Και σε μια χώρα τόσο διάσημη για τη φιλοσοφία της ζωής, στον αντίποδα του αγγλοσαξονικού μοντέλου, και διάσημη για την ακούραστη αντίσταση που έχει φέρει στις πολλαπλές μορφές καταπίεσης που προσπάθησαν να τη χαλιναγωγήσουν.

Ο Έλληνας δεν χορεύει και δε θα χορέψει ποτέ στο ένα πόδι, ούτε θα σκύψει δουλικά, ανεξάρτητα από τα καθεστώτα που θέλουν να του επιβάλλουν. Χορεύει με τα χέρια του, σαν να θέλει να πετάξει προς τα αστέρια. Γράφει στους τοίχους αυτό που θα του άρεσε να διαβάσει κάπου αλλού. Καίει μια τράπεζα όταν δεν του αφήνουν πλέον την πολυτέλεια να ψήσει στην παραδοσιακή του ψησταριά. Ο Έλληνας είναι τόσο ζωντανός, όσο η ιδεολογία της απειλής θανάσιμη. Και ο Έλληνας αν και χτυπημένος μέχρι θανάτου, στο τέλος πάντα σηκώνεται.