Ανυπακοή και εξέγερση για να σταματήσουμε την καταστροφή

Μήνυμα από το Νοσοκομείο Κιλκίς: Ανυπακοή και εξέγερση για να σταματήσουμε την καταστροφή

Της Λέτας Ζωτάκη*

Το «κίνημα» της κατάληψης του Κιλκίς έδωσε ένα πρώτο ηχηρό μήνυμα, ότι όταν οι πολίτες από υπήκοοι γίνονται συνειδητοποιημένοι και ενεργοί, μπορούν να πετύχουν πολλά. Εκτός από το γεγονός ότι το σύστημα τρέμει τις κινητοποιήσεις που έχουν διάρκεια και κινηματικό χαρακτήρα, βοήθησε και εμάς τους ίδιους να αναμετρηθούμε με τους δικούς μας δισταγμούς και φοβίες, να γίνουμε ανυπάκουοι και τολμηροί και να κατανικήσουμε τους ενδοιασμούς μας, να πάμε κόντρα στην πεπατημένη, και να αμφισβητήσουμε τις παράνομες και αντικοινωνικές αποφάσεις της άρχουσας τάξης, δημιουργώντας εστίες εξέγερσης, ως συλλογικότητες με όραμα και προοπτική ανατροπής του καπιταλισμού.

Advertisement

Συνειδητή απάτη του συστήματος

Επιστροφή στην ύπαιθρο – Διέξοδος με προοπτική ή σκόπιμη και συστηματική εξαπάτηση;

Ολόκληρη καμπάνια στήνει το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και από δίπλα τα συγκροτήματα του Τύπου για να ντύσουν με φύκια και μεταξωτές κορδέλες τις απεγνωσμένες κατά βάση κινήσεις χιλιάδων, κυρίως νέων, ανθρώπων, που ουσιαστικά αναγκάζονται να επιστρέψουν στο συχνά ρημαγμένο χωριό τους.
Τις προηγούμενες μέρες έγινε πρωτοσέλιδο και θέμα στα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων μια έρευνα για λογαριασμό του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης που ανάμεσα σε μια σειρά σχετικά στοιχεία αναφέρονταν σε έναν αριθμό 1,5 εκατομμυρίου ατόμων που ετοιμάζονται να αποχωρήσουν από Αθήνα και Θεσσαλονίκη, οι μισοί εκ των οποίων θέλουν να εργαστούν στον αγροτικό τομέα. Πρόκειται κατά βάση για νέους ανθρώπους υψηλής μόρφωσης (25,4% μεταπτυχιακής και 43,5% πανεπιστημιακής).

Το ευρώ ως γραμμή Μαζινό της ολιγαρχίας

«Η έξοδος από την ευρωζώνη (μαζί με τη στάση πληρωμών, την εθνικοποίηση των τραπεζών και την αναδιανομή του πλούτου) αποτελεί κόκκινη γραμμή για μια μαχόμενη αριστερή απάντηση στην κρίση όχι γιατί μας παρασύρουν ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος και τα αστικά συγκροτήματα, αλλά γιατί μας επιβάλλεται από την ίδια την πραγματικότητα»

Oι κυρίαρχες δυνάμεις του δικομματισμού και οι τροϊκανοί επικυρίαρχοι σύρθηκαν σε εκλογές με το φόβο του τερματοφύλακα πριν από τα πέναλτι. Αντιλαμβάνονται ότι η προσωρινή άπνοια του λαϊκού κινήματος είναι μόνο η σιωπή πριν από την επόμενη θύελλα. Τα λαϊκά στρώματα υπολογίζουν, όχι αβάσιμα, ότι σ’ αυτές τις εκλογές η ψήφος μπορεί να γίνει φονική σαν σφαίρα, κάτι που συμβαίνει μια φορά στα πενήντα χρόνια σε συνθήκες κοινοβουλευτισμού.

του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

Μια σιωπηλή εξέγερση της κάλπης, που θα οδηγήσει σε πολιτικό λιντσάρισμα του μνημονιακού πολιτικού κόσμου, δεν μπορεί βέβαια, σ’ αυτή τη φάση, να λύσει το θέμα της διακυβέρνησης προς όφελος του λαού. Μπορεί όμως να αποδιοργανώσει το αστικό πολιτικό σύστημα, να προκαλέσει παραλυτική όξυνση των αντιθέσεων στο εσωτερικό των ελληνικών και ευρωπαϊκών κέντρων, να ισχυροποιήσει σοβαρά τον λαϊκό παράγοντα και την Αριστερά. Μια τέτοια εξέλιξη θα ενισχύσει την πιθανότητα πραγματικών, και όχι κάλπικων, εξεγέρσεων από τον Ιούνιο και μετά, όταν αρχίσει ο καταιγιστικός βομβαρδισμός της Εφορίας και των νέων, βάρβαρων μέτρων που έχουν ήδη προαναγγελθεί.