Ανάπτυξη της κοινωνίας ή αύξηση του ΑΕΠ;

Της Μαριάννας Χούσου

Δεν έχουν περάσει ούτε τέσσερα χρόνια, από την εποχή που ζούσαμε σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης, το ΑΕΠ ανέβαινε , οι αριθμοί ευημερούσαν και οι πολίτες αυτής της χώρας ατένιζαν το μέλλον με μια αφελή σιγουριά. Σπουδές, εργασία, σπίτι οικογένεια ήταν, ή πιστεύαμε ότι ήταν, μια εύκολη ( όχι απαραίτητα με αυτή την σειρά και όχι απαραίτητα επιθυμητή) επιλογή για τον καθε ένα και την καθεμία από εμάς. Ωστόσο χρειάστηκαν λίγοι μόνο μήνες οικονομικής κρίσης, για να καταρριφθούν οι παραπάνω και οι λοιπές βεβαιότητες μας και να βρεθούμε σε ένα κυκεώνα αυστηρών οικονομικών μέτρων, καταστολής, ανεργίας, επισφάλειας και γενικευμένης ανασφάλειας.
Σε όλο αυτό το διάστημα, ζήσαμε πολλά και καταλάβαμε ακόμη περισσότερα. Ένα από τα πράγματα που καταλάβαμε, αν όχι το σύνολο σίγουρα ένα σημαντικό μέρος του πληθυσμού, είναι ότι και πριν τα πράγματα μάλλον δεν πήγαιναν και τόσο καλά. Η ψευδαίσθηση ευημερίας που είχαμε, είχε ήδη δείξει την σαπίλα της στην κοινωνική μας ζωή. Αυτή η διαπίστωση, δεν ήταν μόνο κτήμα κάποιων υποψιασμένων, καθώ η κοινωνική πραγματικότητα το έδειχνε μέσα από την ασημαντότητα της καθημερινής διαβίωσης. Την κατάθλιψη, την έλλειψη νοηματοδότησης, την μιζέρια και την μοιρολατρία, στοιχεία που χαρακτήριζαν τον τρόπο ζωής πολλών συνανθρώπων μας τα ζούσαμε, άσχετως αν είχαμε ή όχι το θάρρος να τα αναγνωρίσουμε. Η μοναξιά, ο ατομισμός, η κρίση αξιών, ήταν εδώ πριν την οικονομική κρίση, και όσο και αν προσπαθούσαμε να την καλύψουμε στην καταναλωτική μας φιέστα, όταν έσβηναν τα φώτα, ήταν εκεί.

ΕΥΤΥΧΗΣ ΜΠΙΤΣΑΚΗΣ: «ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΚΟΙΝΗ ΚΑΘΟΔΟ ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΟΛΗ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ»

Χαρακτηριστικά αποσπάσματα από την εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, στην κατεύθυνση της ενότητας της Αριστεράς, συνέντευξη του Ευτύχη Μπιτσάκη στο ραδιοσταθμό «Στο Κόκκινο 105,5».

Ο Ε. Μπιτσάκης, μεταξύ άλλων, αναφέρεται στην προεκλογική τακτική ΝΔ και ΠΑΣΟΚ σε βάρος των κομμάτων της Αριστεράς και ειδικά του ΣΥΡΙΖΑ, στην επαίσχυντη δανειακή σύμβαση που ισοδυναμεί με το ξεπούλημα της χώρας και την απώλεια της εθνικής κυριαρχίας, ασκεί κριτική στα τρεις βασικούς πολιτικούς φορείς της Αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ) και καταλήγει με την αναγκαιότητα της κοινής εκλογικής καθόδου των τριών αυτών κομμάτων, πάνω σε μια μίνιμουμ συμφωνια τριών σημείων: