Το θέμα της συνάντηση ήταν να γίνει ένα brainstorming για το πως συνεχίζουμε ( τουλάχιστον έτσι το κατάλαβα εγώ).
Όσα γράφω είναι η προσωπική μου αίσθηση και εντυπωση και όχι το τι συζητήθηκε ( έχουν κρατηθεί πρακτικά και φαντάζομαι θα τα έχουμε σύντομα στη διάθεσή μας).
Στην αρχή υπήρξε μια στιγμή «άγχους» με αφορμή τη σκέψη που κυκλοφορούσε για να φύγουμε από την πλατεία. ( Σκέψη που ήταν απόλυτα λογικό και εύλογο να τεθεί και ,υπό το πρίσμα της δημοκρατίαςθα έπρεπε να αντιμετωπιστεί με ..ψυχραιμία, να συζητηθεί χωρίς ταραχή. Πλην όμως τα πράγματα δενμπορεί να είναι πάντα ψύχραιμα. Επόμενα, όσο εύλογη και λογική ήταν αυτή η σκέψη άλλο τόσο εύλογο και λογικό υπήρξε το, προσωρινό, άγχος που προκάλεσε ).
Στις 21/2 ώρες που κράτησε η συζήτηση το θέμα αυτό ούτε μεν συζητήθηκε εις βάθος και επί μακρόν αλλά ούτε και απωθήθηκε ως «καυτή πατάτα». Στην πράξη, θίχτηκε κατ’ εφαπτομένη, πάντως όσο πέρναγε η ώρα, οι σκόρπιες σκέψεις που ακουγόντουσαν για το «μετά» δεν προκαλούσαν την ανησυχία που είχε εμφανιστεί στην αρχή.
Η συζήτηση κυρίως επικεντρώθηκε σε ενημέρωση από διάφορες ομάδες και τις προτάσεις τους. Και, κατά τη γνώμη μου, κυρίως σε οργανωτικίστικα και δευτερεύουσας σημασίας πράγματα.
Νομίζω, βλέποντας το με απόσταση μερικών ωρών, ότι στην πράξη αυτή η συνάντηση είχε κυρίως το χαρακτήρα τού να μας ξαναστήσει στα πόδια μας ( σα να λέγαμε στους εαυτούς μας: υπάρχουμε,μαζευόμαστε, δεν διαλυθήκαμε, προχωράμε ) και σε δεύτερο χρόνο να συζητήσει πχ το μετά. Νομίζω πως τέτοιες στιγμές είναι αναγκαίες σε ένα ανθρώπινο σύνολο, το οποίο μάλιστα έχει περάσει ένα 40ήμερο τεράστιας έντασης, δραστηριότητας και ενεργειακού φορτίου, και ένα εξαντλητικό 48ωρο όργιο καταστολής συν τη συνεχή επίθεση των ΜΜΕ.
Υπάρχει η ανάγκη μια στιγμή να πεις : «ουφ! Είμαι ,απλά, ακόμα ζωντανός και ακέραιος». (περισσότερα…)