Αν είναι να μιλήσει κανείς, ας μιλήσει για την Πλατεία Συντάγματος

Όταν κλείναμε ένα χρόνο από την 25 Μαΐου, για να μη «λησμονήσουμε» έγραψα το παρακάτω, νιώθοντας εσαεί δεμένη με «τα σκαλάκια της Όθωνος»:

Αν είναι να μιλήσει κανείς, ας μιλήσει για την Πλατεία Συντάγματος
(ένα χρόνο μετά).

Ο Μιχάλης Γκανάς σ’ ένα ποίημά του λέει: «Αν είναι να μιλήσει κανείς, ας μιλήσει για την αγάπη»
Εγώ λέω: Αν είναι να μιλήσει κανείς (25 Μαΐου 2012), ας μιλήσει για την Πλατεία Συντάγματος.
Για την Πλατεία Συντάγματος και την νοηματοδότηση που απέκτησε μετά την 25 Μαΐου του 2011.
Για την Πλατεία Συντάγματος και την Άμεση Δημοκρατία.
Για την Πλατεία Συντάγματος και την «Εποποιία της».
Για την Πλατεία Συντάγματος και την ουτοπία της!

Η ζωή μας κύκλους κάνει. γράφει ο Μανώλης Ρασούλης.
Ο πρώτος κύκλος, λοιπόν, έκλεισε! Έσπειρε τη γη και τώρα ένα χρόνο μετά, από Μάιο σε Μάιο, ήδη δρέπει καρπούς.

Advertisement

Ένα χρόνο μετά τα γεγονότα στο Σύνταγμα….

Yiannis Biliris www.antidocs.com

Από: http://parallhlografos.wordpress.com

Η πρώτη μεγάλη νίκη των αναρχικών και ο παραμορφωτικός φακός των ΜΜΕ

Η χθεσινή μέρα ήταν μια ήττα της αστικής δημοκρατίας από πολλές πλευρές. Δεν θα σταθώ στο γεγονός πως μία κυβέρνηση έχει διορίσει έναν τραπεζίτη πρωθυπουργό χωρίς να τον έχει εκλέξει ο λαός. Ούτε πως το κόμμα που έχει διορίσει αυτόν τον πρωθυπουργό έχει χάσει ήδη την κοινοβουλευτική πλειοψηφία (αρχή της δεδηλωμένης) και παρόλα αυτά κυβερνά.

Όμως δεν μπορώ να κλείσω τα μάτια στο γεγονός πως από την αρχή της πάνδημης διαμαρτυρίας τον περασμένο Μάιο, χθες, οι πολίτες επέλεξαν ως προστάτες τους όχι αυτούς που πληρώνουν για να το κάνουν και είναι θεσμικά κατοχυρωμένος ο ρόλος τους, αλλά τους αναρχικούς. Ούτε να μην ανοιγοκλείνω έκπληκτος τα μάτια όταν βλέπω και διαβάζω πως αυτό που έμεινε από τη χθεσινή μεγαλειώδη συγκέντρωση του πλήθους είναι οι στάχτες κτηρίων και τραπεζών.

Γλέζος: ο ελληνικός λαός έχει εξεγερθεί

Αργεντινή: Ο αγώνας τώρα δικαιώνεται;

Αναδημοσιευση από την εφημερίδα «ΠΡΙΝ»
του Κρίτωνα Ηλιόπουλου

Το γνωστό από την Ελλάδα του 1982 «Ο αγώνας τώρα δικαιώνεται», είτε ως κατάφαση είτε ως ερώτηση, συνοψίζει ίσως τον προβληματισμό για την Αργεντινή, δέκα χρόνια μετά την εξέγερση και μετά τη μεγαλύτερη παύση πληρωμών (102δις. δολάρια) στην ιστορία των εθνικών οικονομιών.

Οι Γερμανοί τραπεζίτες έχασαν τόσα που ακόμα είναι προβληματικές οι σχέσεις Γερμανίας-Αργεντινής.

Επειδή η εθνική ανάπτυξη της Αργεντινής προχωράει με ρυθμούς 8% περίπου ετησίως, επειδή τα νούμερα ευημερούν, επειδή ο νεοφιλελευθερισμός , η παγκοσμιοποίηση και το χρηματιστικό κεφάλαιο φαίνονται να έχουν ηττηθεί κατά κράτος και από το κράτος, επειδή πολλά δημοκρατικά μέτρα λαμβάνονται συνεχώς (εθνικοποιήσεις, μέσα ενημέρωσης) αξίζει να μελετήσουμε ορισμένες ουσιαστικές λεπτομέρειες.

Αιγύπτιες διαδήλωσαν κατά της βίας και της σεξουαλικής παρενόχλησης

Εκατοντάδες γυναίκες όλων των ηλικιών διαδήλωσαν χθες στο Κάιρο, με τη συμμετοχή ανδρών διαδηλωτών, διαμαρτυρόμενες για την κακοποίηση, τους ξυλοδαρμούς και τους αλλεπάλληλους εξευτελισμούς στους οποίους υποβάλλονται οι διαδηλωτές ειδικά οι γυναίκες, από τις δυνάμεις καταστολής, ζητώντας την απομάκρυνση του στρατού από την εξουσία.

Αφορμή για τη χτεσινή, πρωτοφανή για τα δεδομένα της Αιγύπτου, διαμαρτυρία ήταν οι φωτογραφίες και τα βίντεο που δείχνουν στρατιώτες, τις τελευταίες ημέρες, να ξυλοκοπούν γυναίκες διαδηλώτριες, να τις σέρνουν από τα μαλλιά ενώ αποκορύφωμα στάθηκε το βίντεο που δείχνει νεαρή διαδηλώτρια να τη σέρνουν στο οδόστρωμα και να τη χτυπούν ενώ έχει ξεγυμνωθεί από τη μέση και επάνω.

Τομές και νέες προσεγγίσεις στην κοινωνική κριτική και την πολιτική σκέψη, μέσα από πολιτικές πράξεις της εξέγερσης του Δεκέμβρη

του ΓΙΩΡΓΟΥ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΥ

Από:http://efimeridadrasi.blogspot.com

Ισλαμιστές από το Διαδίκτυο στην εξουσία

Του ΝΑΣΙΜ ΑΛΑΤΡΑΣ

Μετά τη νίκη της εξέγερσης των ανέργων στην Τυνησία, στις 14 Ιανουαρίου του 2011, πολλοί πείστηκαν ότι το έντονο αυτό κοινωνικό περιεχόμενό της θα έφερνε τις δυνάμεις της Αριστεράς στον πυρήνα του πολιτικού αγώνα μετά την ανατροπή της δικτατορίας.
Η πεποίθηση αυτή μάλιστα πήρε σάρκα και οστά όταν οι αριστερές δυνάμεις κατάφεραν να αναβάλουν τις εκλογές ώστε να προετοιμαστούν καλύτερα αλλά και όταν κατάφεραν να θεσπίσουν νέο εκλογικό νόμο κομμένο και ραμμένο στα μέτρα τους, που στόχευε στον περιορισμό των ισλαμιστών. Και όμως τα αποτελέσματα των εκλογών απέδειξαν ότι οι ισλαμιστές ήταν πολύ μπροστά επικοινωνιακά από όλες τις δυνάμεις της Αριστεράς και έτσι νίκησαν.

Παρελάσεις – Διαδηλώσεις

Πραγματοποιήθηκαν σε όλες σχεδόν τις πόλεις της Ελλάδας αποκαθιστόντας το πραγματικό νόημα της 28ης Οκτωβρίου….

Ο Μ. Γλέζος για την 28η Οκτώβριου του 2011 

.

Σχετικά με τα γεγονότα της 20-10-2011 στο Σύνταγμα

(Μια συνταρακτική προ διετίας συνέντευξη)

Παραθέτω μέρος συνέντευξης του Φρανσέσκο Κοσσίγκα, δεξιού Ιταλού γερουσιαστή ο οποίος έχει διατελέσει υπουργός εσωτερικών, πρωθυπουργός και πρόεδρος της Ιταλικής Δημοκρατίας.

Η συνέντευξη δόθηκε στο δημοσιογράφο AndreaCanginiστις 23 Οκτωβρίου του 2008, πριν δύο χρόνια, όταν η κυβέρνηση του Σίλβιο Μπερλουσκόνι συνταρασσόταν από φοιτητικές και μαθητικές κινητοποιήσεις λόγω της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης του υπουργού παιδείας Gelmini.

Ο λαός μίλησε απλά και καθαρά

Πατρίδα μας δεν είναι οι εντολές των τοκογλύφων

Από:ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ

70 χρόνια σήμερα από την ίδρυση του ΕΑΜ

Ο γ.γ. του ΕΑΜ Θανάσης Χατζής, μια από τις ευγενέστερες μορφές του ελληνικού επαναστατικού κινήματος, μας θυμίζει τι ήταν όντως το ΕΑΜ: «Τότε εμείς δεν ξέραμε κανέναν άλλο όρο έξω από το εθνικό Απελευθερωτικό Κίνημα, τον εθνικό απελευθερωτικό αγώνα. Ο όρος εθνική Αντίσταση μας ήρθε απ’ τη Δύση πολύ αργά, και νομίζω ότι ο ορός εθνική Αντίσταση δεν ανταποκρίνεται πλήρως στην ελληνική πραγματικότητα. Το ΕΑΜ έκανε εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα, που σημαίνει ότι κάλεσε το λαό στην πάλη για εθνική απελευθέρωση και ταυτόχρονα τον κινητοποίησε σε αγώνες ταξικούς, κοινωνικούς μεγάλης ολκής για την εθνική ανεξαρτησία, τις πολιτικές ελευθερίες, τα πολιτικά δικαιότατα, για προβλήματα που ήταν άλυτα αιώνες ολόκληρους απ’ την ελληνική αστική τάξη, και κυρίως δημιούργησε μια κατάσταση ρήξης, παρόλο ότι δεν το επιδίωκε, με την κυρίαρχη τότε Ολιγαρχία, η οποία χρεοκοπημένη και αποτυχημένη, είτε συνεργάστηκε με τον κατακτητή, είτε έφυγε στο εξωτερικό». (Παρέμβαση στο Συμπόσιο του Κ.Μ.Ε. για την ΕΑΜική αντίσταση, Δεκέμβρης 1981

Η κληρονομιά του ΕΑΜ

Της Νατάσας Κεφαλληνού, στην εφημερίδα «Πριν», 25/9/2011

Εβδομήντα χρόνια κλείνουν φέτος από την ίδρυση του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου (ΕΑΜ), του μαζικότερου αντιστασιακού κινήματος που αναπτύχθηκε στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια της τριπλής (γερμανική, ιταλική, βουλγαρική) κατοχής.
Ήταν 27 Σεπτεμβρίου του 1941 όταν

Η «ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ» ΤΟΥ ΝΑΤΟ

Του ΠΕΤΡΟΥ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ *

Μέχρι τον Δεκαπενταύγουστο, μόνο ένας τρελός θα μπορούσε να προβλέψει ότι προτού τελειώσει ο μήνας ο Μουαμάρ Καντάφι θα ήταν φυγάς και το καθεστώς του θα κατέρρεε. Πέντε μήνες μετά την έναρξη των ΝΑΤΟϊκών βομβαρδισμών, οι αντάρτες ήταν πάντα αποτελματωμένοι στην Μπρέγκα, στο ανατολικό μέτωπο, και στη Μισράτα, στο δυτικό, ενώ η πρωτεύουσα Τρίπολη βρισκόταν υπό τον απόλυτο έλεγχο του συνταγματάρχη. Ακόμη χειρότερα, η έδρα των αντικαθεστωτικών, Βεγγάζη, βρισκόταν στα πρόθυρα εμφύλιας σύρραξης και η άτυπη κυβέρνησή τους, το Προσωρινό Εθνικό Συμβούλιο (ΠΕΣ), υπό διάλυση, ύστερα από τη μυστηριώδη δολοφονία του στρατιωτικού αρχηγού της εξέγερσης, στρατηγού Αμπντουλφατάχ Γιούνις. Οι υποψίες για τη δολοφονία του Γιούνις, ηγετικής μορφής της επανάστασης του 1969, έπεσαν στον αντιπρόεδρο του ΠΕΣ, Αλι αλ Ισάουι, ο οποίος, τη μοιραία μέρα, είχε φέρει εσπευσμένα τον στρατηγό από το μέτωπο των επιχειρήσεων στη Βεγγάζη για «διαβουλεύσεις».

Μέσα σε μία μόλις εβδομάδα, ήρθαν τα πάνω κάτω. Την προπερασμένη Τρίτη, οι αντάρτες που κατέβαιναν από τα όρη Ναφούζα, κατέλαβαν το Γκαριάν, στα νότια της Τρίπολης. Την Πέμπτη, ανακατέλαβαν τη στρατηγικής σημασίας πόλη Ζαουίγια, στα δυτικά της.

Η σύντομη Ιστορία των Εξεγέρσεων του Λονδίνου

των JOHN REES και LINDSEY GERMAN*

Brixton Riots 1981

Πολιτικοί και δημοσιογράφοι βιάστηκαν να αποδώσουν τις ταραχές σε «καθαρή εγκληματικότητα». Η ίδια κραυγή από τους υπερασπιστές του κατεστημένου αντηχεί ανά τους αιώνες μετά από κάθε εξέγερση στο Λονδίνο.

Ο «Όχλος του Λονδίνου» αποτέλεσε αντικείμενο φόβου για τους πλούσιους Λονδρέζους σχεδόν από την ίδρυση της πόλης. Το μέγεθος και η φύση της πόλης του Λονδίνου επανειλημένα το έκαναν ανοιχτό στη ριζοσπαστικοποίηση. Μεγάλες ομάδες ανθρώπων ζούσαν και δούλευαν μαζί και ανέπτυσσαν ιδέες ενάντια στην εξουσία με τρόπο που θα είχαν πολύ λιγότερες ευκαιρίες να ανατπύξουν σε αγροτικές περιοχές ή μικρές πόλεις. Σαν έδρα της κυβέρνησης, το Λονδίνο ήταν το φυσικό κέντρο διαμαρτυριών ενάντια στη μοναρχία και μετέπειτα στο κοινοβούλιο.

Η Εξέγερση των Χωρικών το 1381 τελείωσε στο Λονδίνο, όταν οι κάτοικοι άνοιξαν τις πύλες της πρωτεύουσας και επέτρεψαν σε δεκάδες χιλιάδες χωρικούς με αρχηγούς τους John Ball και Wat Tyler να μπουν (και να λεηλατήσουν) το City. Έκαψαν το παλάτι του John of Gaunt στο Savoy και εκτέλεσαν τον Λόρδο Chancellor σαν μέρος της διαμαρτυρίας τους ενάντια στον κεφαλικό φόρο. Άνοιξαν παραβιάζοντας και τις διαβόητες φυλακές του City. Τότε, όπως και τώρα, κάποιο αθώοι (στην συγκεκριμένοι περίπτωση Φλαμανδοί έμποροι υφασμάτων που θεωρήθηκαν εμπορικοί αντίπαλοι) ήταν τα θύματα. Οι χωρικοί ανάγκασαν τον Βασιλιά να τους χαρίσει την ελευθερία τους

David Harvey: Ο άγριος καπιταλισμός βγαίνει στους δρόμους

Το συγκεκριμένο άρθρo γράφτηκε στις 11/8/2011 και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Counterpunch υπό τον τίτλο “Feral Capitalism Hits the Streets”. ‘Feral’ είναι η λέξη την οποία επέλεξαν τα Βρετανικά ΜΜΕ για να χαρακτηρίσουν τους νεαρούς ταραξίες. Σημαίνει ‘άγριος’, ‘όχι εξημερωμένος’, ‘απολίτιστος’ και γειτνιάζει με τη λέξη ‘savage’. Αυτή τη λέξη χρησιμοποιεί κι ο David Harvey ως ραχοκοκκαλιά του κειμένου του, με διαφορετικά συμφραζόμενα κάθε φορά, για να μας βοηθήσει να δούμε πιο καθαρά πως οι ταραξίες «κάνουν μονάχα ό,τι κάνουν όλοι οι άλλοι». Για να μη χάσουμε τον ‘μίτο της Αριάδνης’, στη μετάφραση επιλέχθηκε μια και μοναδική απόδοση της λέξης ‘feral’: ‘άγριος’.
‘Μηδενιστές και άγριους έφηβους’ τους αποκάλεσε η Daily Mail:

οι τρελοί έφηβοι από κάθε κοινωνικό στρώμα που ξεχύθηκαν στους δρόμους, άμυαλοι και απελπισμένοι, εκτοξεύοντας τούβλα, πέτρες και μπουκάλια στους μπάτσους ενόσω λεηλατούσαν από τη μια και βάζανε φωτιά από την άλλη, και οδήγησαν τις αρχές σε ένα χαρωπό κυνηγητό, όπου αυτές δεν ήξεραν ποιον να πρωτοπιάσουν, καθώς χαραζόταν με tweets η πορεία από τον έναν στρατηγικό στόχο στον άλλον.
Η λέξη ‘άγριοι’ με χτύπησε σαν αστροπελέκι. Μου θύμισε το πώς απεικονίζονταν οι κομμουνάροι στο Παρίσι το 1871, σαν άγρια θηρία, σαν ύαινες, που τους άξιζε να εκτελεστούν με συνοπτικές διαδικασίες στο όνομα της ιερότητας της ιδιωτικής περιουσίας, της ηθικότητας, της θρησκείας και της οικογένειας. Όμως μετά, η λέξη μου έφερε στο μυαλό έναν άλλο συνειρμό:

Η σιωπή γύρω από την Ουγγρική επανάσταση

«Θα λερώσουμε με την αιματοβαμμένη ουγγρική λάσπη τα χαλιά των σαλονιών σας. Μάταια μας μπάζετε σπίτια σας – εμείς παραμένουμε ξεσπιτωμένοι. Μάταια μας ντύνετε με καινούργια ρούχα εμείς παραμένουμε κουρελήδες… Στα καλντερίμια μας υπάρχουν ακόμα πέτρες για να χτιστούν οδοφράγματα… Έχουμε ακόμα καθαρές συνειδήσεις για ν’ αντιμετωπίσουμε τα όπλα.»
NEMSETOR Γενάρης 1957

Η ΟΥΓΓΡΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1956

Η σιωπή γύρω από την Ουγγρική επανάσταση έχει να κάνει με το γεγονός ότι η ίδια η εξέλιξή της κατέδειξε στην πράξη την αχρηστία των επεξεργασμένων «θεωριών» για το λαό, αφού ο ίδιος ο λαός χωρίς «επαναστατική θεωρία» και «επαναστατική ηγεσία», μέσα σε λίγες μόνο μέρες έκανε σκόνη τον κρατικό μηχανισμό και το πανίσχυρο κομμουνιστικό κόμμα, οικοδομώντας ταυτόχρονα μια καλύτερη κοινωνία, δίχως να μπει καθόλου στον κόπο να χρησιμοποιήσει στο ελάχιστο την παλιά εξουσιαστική δομή…

Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

Οι κοινωνικές αντιθέσεις στην ανατολική Ευρώπη βρίσκονταν σε ένταση μετά το θάνατο του Στάλιν το ’53 και την «αποθεοποίησή» του στο 20ό συνέδριο του ΚΚΣΕ (Φεβρ. ’56). Η ελπίδα που απλώθηκε για ελάφρυνση της λεηλασίας και κυριαρχίας από τους Ρώσους και την Κομμουνιστική Γραφειοκρατία, έγινε σπίθα κοινωνικών γεγονότων στην Πολωνία – όπως η εργατική εξέγερση του Πόζναν – αλλά και πλατιών ανακατατάξεων στους κόλπους της ίδιας της γραφειοκρατίας.

Η προώθηση του Γκομούλκα στην εξουσία σε βάρος των σταλινικών έδωσε θάρρος και στους κύκλους των κομμουνιστών διανοούμενων και των φοιτητών της Ουγγαρίας που από καιρό διέδιδαν κριτικές και διαμαρτυρίες για την ολοκληρωτική φύση του καθεστώτος. Οι απόψεις αυτές στόχευαν στον εκδημοκρατισμό και την ανεξαρτησία από τους Ρώσους χωρίς να θίγουν την ίδια την ουσία της καταπίεσης και εκμετάλλευσης. Οι κύκλοι αυτοί προωθούσαν την επιστροφή στην εξουσία του Ίμρε Νάγκυ, ενός κομμουνιστή ηγέτη παραμερισμένου από τους σταλινικούς.

Τα προλεταριακά στρώματα όμως δεν αρκούνταν στην αποκατάσταση των παλιών εξουσιαστών και χλεύαζαν τις ενδοκομμουνιστικές αντιθέσεις

H επικαιρότητα των θέσεων του Καστοριάδη για την άμεση δημοκρατία και την Ουγγρική επανάσταση του 1956 ( Δ.Οικονομίδης )

Νομίζω πως αυτό το μικρό βιβλιαράκι ( 50σελ ) είναι μια καλή πηγή προβληματισμού σε σχέση με το θέμα της δημοκρατίας ( ίσως να μην τη λέμε πια άμεση, είναι πλεονασμός. Η δημοκρατία ή θα είναι άμεση, με μαζική συμμετοχή και υλοποίηση των αποφάσεων από τα κάτω, ανακλητότητα και λογοδοσία ή δεν θα είναι δημοκρατία ). Άπτεται των ερωτημάτων που μας απασχολούν έντονα από τις 25/5 και μετά, από τη λειτουργία των λ.σ. μέχρι τη δημοκρατική μιας νέας κοινωνίας κλπ.
Προσπαθώ να κάνω μια σύντομη παρουσίαση των όσων κατάλαβα (η παρουσίαση αυτή έγινε σε μια ομάδα συναγωνιστών από την πλατεία Συντάγματος που βρεθήκαμε μέσω fb ).

ΟΥΓΓΡΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ 1956
ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΠΗΓΗ ΤΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
Κορνήλιος Καστοριάδης
( ΥΨΙΛΟΝ )
Στο βιβλίο αυτό ο Κ.Καστοριάδης αναφέρεται στα ζητήματα της δημοκρατίας και της εξουσίας που αναδείχθηκαν από την ουγγρική επανάσταση του 1956 που καταπνίγηκε στο αίμα από τα σοβιετικά τανκς.
Από την αρχή θέτει το ερώτημα : γιατί οι «επαναστάτες» και οι «προοδευτικοί διανοούμενοι» την αποσιωπούν. Γιατί ενώ οι επαναστάσεις του 1789 και του 1917 συνοδεύτηκαν από πολυπληθή κείμενα που έπαιρναν θέση, ως προς αυτήν την επανάσταση ενώ γράφτηκα πολλά, είναι «παραδόξως» λίγα τα κείμενα θέσης. Η αιτία κατά τον Κ.Καστοριάδη είναι ότι οι Ούγγροι επαναστάτες έθεσαν στην πράξη υπό αίρεση τα μέχρι τότε θέσφατα περί πρωτοπορίας, περί καθοδήγησης. Ανέδειξαν την αναγκαιότητα αλλά και την δυνατότητα να γίνει πραγματικότητα, της άμεσης δημοκρατίας ως αναπόσπαστο στοιχείο του κοινωνικού μετασχηματισμού.

Η κατάσταση της εργατικής τάξης στην Αγγλία (του Γιάννη Κ.)

Αυτό το σημείωμα θα μπορούσε να είναι και η συνέχεια του σημειώματος που ανέβασα πριν λίγες μέρες για το “κοινωνικό κράτος”. Όμως αυτές οι τυφλές εξεγέρσεις στην Αγγλία, οι εξεγέρσεις που στοχεύουν κυρίως στο πλιάτσικο (αν και υπάρχουν κι επιθέσεις σε αστυνομικά τμήματα που υποβαθμίζονται απο τα καθεστωτικά μέσα ενημέρωσης), δεν είναι μόνο μια πέτρα στη βιτρίνα του αναπτυγμένου καπιταλισμού. Λένε και κάτι για το υποτιθέμενο κοινωνικό υποκείμενο υπέρβασής του, την “εργατική τάξη”.

Η κατάσταση της εργατικής τάξης στην Αγγλία, στην οποία έχω ζήσει τα περισσότερα απο τα τελευταία 10 χρόνια, είναι πολύ απλή: Εργατική τάξη με την κλασσική έννοια, εργατική τάξη που πουλάει την εργατική της δύναμη για να ζήσει, εργατική τάξη που κινεί τα “μέσα παραγωγής” χωρίς να τα κατέχει, απλά δεν υπάρχει. Η κατάσταση των εργαζομένων μπορεί να περιγραφεί καλύτερα μέσα από στρώματα εισοδημάτων και αντίστοιχης κατοχής, ή δυνατότητας απόκτησης στέγης και ειδών κατανάλωσης, παρά μέσα απο την σχέση με τα μέσα παραγωγής, με την κλασσική έννοια.

Από τα μέσα της δεκαετίας του 1980 περίπου, η συντριπτική πλειοψηφία των μονάδων πρωτογεννούς παραγωγής έχει μεταφερθεί εκτός Αγγλίας και εκτός Ευρώπης, στις ζώνες φτηνών μεροκάματων της Ασίας. Μόνο λίγες μονάδες αυτοκινητοβιομηχανίας παραμένουν στην Αγγλία,

Η ιστορική συνέχεια των αγώνων του ελληνικού λαού για την Ελευθερία και τη Δημοκρατία

Του Δημήτρη Πετρά

«Όταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα»

Η πλατεία Συντάγματος και οι γύρω δρόμοι πλημμύρισαν από τις χιλιάδες λαού. Το συλλαλητήριο είχε ως αίτημα να φύγει η κυβέρνηση και να σταματήσουν οι επεμβάσεις των ξένων στη χώρα. Τα συνθήματα που φώναζαν είναι χαρακτηριστικά: «Όχι άλλη κατοχή», «Παπανδρέου παραιτήσου» . Από την άλλη ο πρωθυπουργός της χώρας Γ. Παπανδρέου ήθελε με κάθε τρόπο, όχι μόνο να τρομοκρατήσει τον ελληνικό λαό, αλλά, αν χρειαζόταν, να ξεκινούσε δολοφονικές επιθέσεις σε αγαστή συνεργασία με ακροδεξιές ομάδες που συνεργάστηκαν με τον Γερμανό κατακτητή. Οι πρώτες συγκρούσεις των διαδηλωτών με την αστυνομία εκδηλώθηκαν όταν το πλήθος έφτανε από τους γύρω δρόμους στην πλατεία. Μετά από λίγη ώρα από τα παράθυρα της Αστυνομικής Διεύθυνσης και από τα άλλα σημεία οχύρωσης των αστυνομικών, άρχισαν να πέφτουν πυροβολισμοί. Το αποτέλεσμα ήταν να δολοφονηθούν 28 διαδηλωτές και να τραυματιστούν άλλοι 148. Ήταν 3 Δεκέμβρη του 1944.


«Χούντα δεν θυμάμαι, μα ούτε ελευθερία, της Μεταπολίτευσης καημένη γενιά»

Από τις 25 Μαίου μέχρι σήμερα οι «αγανακτισμένοι» συγκεντρώνονται καθημερινά στο Σύνταγμα αλλά και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας διαμαρτυρόμενοι για τα σχέδια του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, της Ε.Ε. , των τραπεζών και της κυβέρνησης Παπανδρέου. Ζητούν να φύγει η κυβέρνηση και το Δ.Ν.Τ. ενώ δεν αναγνωρίζουν το χρέος που δημιούργησαν οι διεφθαρμένες κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας. Οργανώνουν λαϊκές συνελεύσεις στις πλατείες, όπου αποφασίζουν αμεσοδημοκρατικά τους στόχους του κινήματος, αλλά και το πως θέλουν να λειτουργεί η κοινωνία. Αν και έχουν διαφορετικές ιδεολογίες στις συνελεύσεις ζυμώνουν και συνθέτουν όλοι μαζί τις απόψεις τους για το παρόν και το μέλλον της χώρας.

Στις 28 και 29 Ιουνίου δεκάδες χιλιάδες πολίτες συμμετείχαν στην 48ωρη απεργία αρνούμενοι να δεχθούν το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας που αποφασιζόταν εκείνη την ώρα στη βουλή από το κόμμα του γιου και του εγγονού του Γεωργίου Παπανδρέου. Οι αστυνομικές δυνάμεις ξεπέρασαν κάθε όριο αγριότητας. Τα ΜΑΤ ξυλοκοπούσαν άοπλους διαδηλωτές, πετούσαν πέτρες, χειροβομβίδες κρότου λάμψης και δακρυγόνα. Πάνω από 700 άνθρωποι αντιμετώπισαν προβλήματα με την υγεία τους και χρειάστηκε να περάσουν απο τα ιατρεία του μετρό και στη συνέχεια να νοσηλευθούν σε νοσοκομεία.

Το σχέδιο του υπουργού προστασίας του τραπεζίτη , κυρίου Παπουτσή, ήταν να εκκενωθεί η πλατεία με κάθε τρόπο

Φλερτάροντας με τον θάνατο

Πέμπτη, 30 Ιούνιος 2011 18:02

του Γιώργου Αυγερόπουλου

Έχω καλύψει συγκρούσεις διαδηλωτών με την αστυνομία σε διάφορα μέρη του κόσμου εκτός της Ελλάδας, όπως στην Αργεντινή, την Ιταλία, τη Βολιβία και το Μεξικό. Ειδικά στο Μεξικό, οι αστυνομικοί όπως γνωρίζουν πολλοί, θεωρούνται άγριοι, ανεκπαίδευτοι  και διεφθαρμένοι.  Όμως αυτό που έζησα και κατέγραψα τόσο εγώ όσο και οι συνεργάτες μου χθες Τετάρτη 29/6 στο Σύνταγμα, ξεπερνάει σε αγριότητα κάθε όριο. Η Ελληνική αστυνομία παίρνει δίκαια και με διαφορά το βραβείο βαρβαρότητας. Μιας βαρβαρότητας που καμία σχέση δεν είχε με καταστολή αλλά ήταν ένα συνεχές φλερτ με τον θάνατο.

Από θαύμα δεν θρηνήσαμε νεκρούς. Και ο κ. Παπουτσής θα πρέπει να ανάψει λαμπάδα στον Θεό που πιστεύει, καθώς μόνο στην καλή του τύχη θα πρέπει να αποδοθεί το γεγονός ότι δεν απολογείται σήμερα για θύματα

ΨΗΦΙΣΤΗΚΕ ΤΟ ΜΕΣΟΠΡΟΘΕΣΜΟ ΑΠΟ ΤΗ XOYNTA ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ! ΌΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΝΑ ΤΟΥΣ ΤΣΑΚΙΣΟΥΜΕ!

Η φωτογραφία αυτή με τα μάτια του τσολιά δακρυσμένα από τα χημικά και τα όσα βλέπει γύρω του έχει κάνει το γύρο του κόσμου.
«Τα δάκρυα είναι η βουβή διάλεκτος του πόνου» Βολτέρος
Όσον αφορά αυτό που γίνεται σήμερα στη Βουλή κατ’ αρχήν να το αναλογιστούν τα εκατομμύρια των πολιτών που θα βιώσουν την απόλυτη εξαθλίωση και δεν κατέβηκαν ούτε μία ημέρα στο Σύνταγμα και τη Βουλή. Αυτοί ας πεθάνουν από έκπληξη αν όχι από ενοχές όπως θα έπρεπε ή από την πείνα. Τώρα όσον αφορά την πολιτική κατάσταση, αποδεικνύεται ξεκάθαρα ότι αυτή η κυβέρνηση είναι η πιο κατάπτυστη, η πιο βρώμικη ή πιο ένοχη κυβέρνηση της Ελλάδας από την εποχή τό 1821 μέχρι σήμερα. Ξεπέρασε ακόμα και τις χούντες των Συνταγματαρχών και του Μεταξά.

Τι λέει η «πάνω» πλατεία για την «κάτω»;

Σήμερα θα σταθούμε σε δύο ενδιαφέροντα στοιχεία από τις εξελίξεις στην Πλατεία Συντάγματος, φαίνεται και στο παρακάτω video που παραθέτουμε από την 23η νύχτα.

Το πρώτο είναι ότι οι ενισχύθηκαν οι “αδερφικοί” δεσμοί των “πάνω” με τους “κάτω” από τον κοινό αγώνα να κρατηθεί απόρθητη την πλατεία ενάντια στην επιχείρηση καταστολής της 15 Ιούνη που οργάνωσαν οι κρατικοί μηχανισμοί. Όπως

Το δεύτερο στοιχείο είναι ότι ενώ άρχισαν να μεταφράζονται και στην γλώσσα των κωφαλάλων τα τεκταινόμενα στην Συνέλευση της Πλατείας Συντάγματος, φαίνεται ότι ακόμα κάποιοι από στον ευρύτερο χώρο της Αριστεράς και της Αναρχίας δεν έχουν πάρει χαμπάρι τι συμβαίνει γύρω τους.

Από: ΕΟΣ

Οι δυνατές στιγμές της Τετάρτης- H επίθεση στο κεντρο της πλατείας

Γιώργος Σαρής

Υπάρχουν διαφόρων ειδών γεγονότα.
Οπως π.χ. όλα αυτα που αναφέρονται στα δελτία ειδήσεων και θελεις δε θέλεις τα μαθαίνεις. Μάλιστα επαναλαμαβάνονται τόσο πολύ και τόσο συχνά που στο τέλος όλοι πειθονται για τη «σπουδαιότητά» τους κι έτσι γίνονται ιστορία.
Υπάρχουν όμως και τα άλλα. Αυτα που χαράζονται με το νύχι της στιγμής στο πετσί και την καρδιά κι ας μην ακούγονται πουθενά. Ομως για όσους τα έζησαν, είναι αυτά που δεν ξεχνιούνται ποτέ. Ειναι η δική τους προσωπική ιστορία.

Το βίντεο αυτό ειναι η στιγμή που το κέντρο της πλατείας δέχεται άγρια επίθεση με δακρυγόνα. Ειναι η ώρα που όλοι γυρω καταλαβαίναμε πως υπήρχε εντολή να εκκενωθεί η πλατεία και το κέντρο με κάθε τρόπο. Ο τρόπος που πεφτουν τα δακρυγόνα μέσα στον κόσμο σε κάνει να ανατριχιάζεις. Αλλα από την άλλη και να λες μπράβο στα παιδια εκεί, για την αυτενέργεια =όπως π.χ. το σκηνικό με το λυράρη, το χορό με τα μαντήλια, τις μάσκες και τα προσωπα άσπρα από το Μαλόξ- αλλά τελικά κυρίως για το κουραγιο. Γιατι όσοι ηταν εκεί ξέρουν ότι κινδύνεψαν. Επαιξαν κορώνα γράμματα πολλά και τελικά ευτυχώς τους βγήκε.

Θα πω μια ιστορία όπως μου τη διηγήθηκε ένας από εκείνους που ηταν στο κέντρο της πλατείας σε ένα από τα ντου που γινόντουσαν διαρκώς από παντού.

Καταφέρνουμε να νικάμε….. να συνεχίζουμε με αιτήματα που μας ενώνουν….

Από:http://petrosbatsiaris-derive.blogspot.com/2011/06/blog-post_16.html

Aπό την πλατεία Συντάγματος

Η αστυνομία ρίχνει
χημικά μέσα στην πλατεία και στους
γύρω δρόμους. Αλλά ο κόσμος
ανασυντάσετται συνέχεια. Ενώ πέφτουν
χημικά μια ομάδα συνεχίζει να χορεύει
μπροστά στο συντριβανι…Όλοι κάτω..
Παπανδρέου και Τρόϊκα πέφτουν και
παίζουν το τελευταίο χαρτί…

Η ώρα της κρίσης – Έξι θέσεις για την εξέγερση

του Στάθη Κουβελάκη*

1. Είναι πλέον σαφές ότι αυτό που άρχισε στις πλατείες στις 25 Μάη είναι μια ποιοτικά καινούργια φάση στον « παρατεταμένο λαϊκό πόλεμο » που άρχισε με την ψήφιση του Μνημονίου. Μια φάση εξεγερσιακή, χαμηλής έντασης προς το παρόν, που μπορεί όμως να αποκτήσει διαφορετικά χαρακτηριστικά όσο πλησιάζει η στιγμή της προβλεπόμενης (με βάση τα ως τώρα δεδομένα) στιγμής της κρίσιμης αναμέτρησης, δηλαδή της ψήφισης του νέου Μεσοπρόθεσμου μνημονίου της κυβέρνησης με την τρόϊκα.

Ηδη μπορούμε να πούμε ότι η ορμητική και παρατεταμένη, αλλά ταυτόχρονα και αδιαμόρφωτη, ή μάλλον « υπό διαμόρφωση », είσοδος του λαϊκού παράγοντα στο προσκήνιο αλλάζει συνολικά τα ως τώρα δεδομένα. Οποια κι αν είναι η έκβαση αυτού του συγκρουσιακού κύκλου, δεν θα υπάρξει επιστροφή στην προηγούμενη κατάσταση, το πολιτικό και κοινωνικό τοπίο έχει αλλάξει ανεπιστρεπτί.