It’s the psychology, stupid! (Του Κιμπι, από την Γάλέρα #44)

Ως ελάχιστος φόρος τιμής στο περιοδικό Γαλέρα, που αποφάσισε να διακόψει την κυκλοφορία του. Συνεχίζουμε προς τις ακυβέρνητες πολιτείες…

 H ανισορροπία στην ψυχολογική διαχείριση της κρίσης για τους δύο βασικούς πόλους τού οικονοµικού µας πολιτισµού, εκτός από εξοργιστικά άδικη, είναι και καταδικασµένη στην αποτυχία.Ο Μπιλ Κλίντον θα µείνει στην ιστορία –εκτός από την πεολειξία που λίγο έλειψε να του κοστίσει έκπτωση από το προεδρικό αξίωµα– για µια κοινοτοπία που ωστόσο συµπύκνωνε τη µαταιόδοξη ιδεολογία µιας ολόκληρης εικοσαετίας: «It’s the economy, stupid!», ήταν η περίφηµη φράση µε την οποία ερµήνευσε τις εκλογικές του επιτυχίες και την απήχησή του στο λεγόµενο κοινωνικό κέντρο, το ταξικό µόρφωµα που απορρόφησε άπληστα τα οφέλη τής αναπτυξιακής ευηµερίας τής δεκαετίας του ’90.

Advertisement

Ο σύντομος 20 ος αιώνας και ο φόβος της Αριστεράς στον 21 ο αιώνα

Edvard Munch, Κραυγή, 1893

(Πρώτη ανάρτηση 21/11/2009)

Διαβάζοντας το άρθρο του Β. Μουλόπουλου στην Αυγή της 22/11/09 (http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=506564 ) σημείωσα την φράση:

…Στις χώρες της Ευρώπης κινείται υπόγεια, μια μάζα ανθρώπων που μετράνε στο πετσί τους το κόστος της κρίσης, όχι μόνο με όρους απώλειας εισοδήματος, αλλά κυρίως με όρους ζωής, επιβίωσης, κοινωνικού ρόλου, προσωπικής αξιοπρέπειας.

Γι’ αυτούς έγινε πάλι κεντρικό το θέμα της εργασίας, όπως «στον σύντομο 20ό αιώνα»…

Πράγματι σύντομος ο 20 ος αιώνας, κάποιοι τον έχουν πει «Φεβρουάριο αιώνα», μιας και ουσιαστικά ξεκίνησε από την δολοφονία του αρχιδούκα στο Σαράγεβο και τελείωσε με την πτώση του τοίχους στο Βερολίνο. Και το βασικό χαρακτηριστικό στο σύντομο πέρασμά του, η κυριαρχία του φόβου. 

Προβλήματα προσέγγισης της θεωρίας των κομμάτων του R. Michels (του Σταύρου Κωσταντακόπουλου)

Κάντε κλικ εδώ για την ανάγνωση ή την εκτύπωση ολόκληρου του Άρθρου από αρχείο pdf

Μια ακόμα αφορμή για συζήτηση: Για την εσωκομματική δημοκρατία (αναδημοσίευση από το www.dea.org.gr)

Κάθε αφορμή για συζήτηση πάνω στο θέμα της εσωκομματικής δημοκρατίας είναι ευπρόσδεκτη. Μετά την πάλι  ανάδειξη του θέματος με την συζήτηση που προκλήθηκε πριν από την 3η ΠΣ του ΣΥΡΙΖΑ, η αναδημοσίευση του άρθρου του John Molineux είναι μια ακόμα καλή ευκαιρία για σχολιασμό και συζήτηση, παρά τις όποιες διαφωνίες θα μπορούσε κάποιος να διατυπώσει  είτε στην ανάλυση που επιχειρείται είτε σταO συμπεράσματα που καταλήγει.

Του John Molyneux Αναδημοσίευση από το «International Socialism Journal», Τεύχος 124 – Οκτώβρης 2009 Αναδημοσίευση από το http://www.dea.org.gr/index.php?option=com_frontpage&Itemid=1 Μετάφραση: Πάνος Πέτρου, Σταύρος Σεργίου  «Αυτό που χρειάζεται να πούμε είναι ότι τα πρώτα πράγματα που συνήθως ξεχνιούνται είναι ακριβώς τα βασικά και τα πιο στοιχειώδη… Το πρώτο από αυτά είναι ότι στην πραγματικότητα υπάρχουν κυρίαρχοι και κυριαρχούμενοι, ηγέτες και ακόλουθοι… Στη διαδικασία συγκρότησης μιας ηγετικής ομάδας πρέπει να κυριαρχεί ένα θεμελιώδες ζήτημα: εύχεται κανείς να υπάρχει πάντα ηγεσία και καθοδηγούμενοι, ή εύχεται να δημιουργηθούν οι όροι ώστε η αναγκαιότητα αυτής της διαίρεσης να εξαφανιστεί;… Παρ’ όλα αυτά είναι αναγκαίο να κατανοήσουμε ότι ο διαχωρισμός σε ηγέτες και ακόλουθους, αν και σε τελευταία ανάλυση πηγαίνει πίσω στο διαχωρισμό μεταξύ των κοινωνικών τάξεων, είναι υπαρκτός, έτσι όπως έχουν τα πράγματα, ακόμη και στο εσωτερικό μιας ομάδας, όσο κοινωνικά ομογενοποιημένη και αν είναι… και ακριβώς σε αυτό το ζήτημα γίνονται τα πιο σοβαρά “λάθη”… Θεωρείται ότι, όταν οι αρχές μιας ομάδας έχουν ξεκαθαριστεί, η υπακοή θα πρέπει να είναι αυτόματη… ή ακόμη και ότι δεν τίθεται καν θέμα συζήτησης γι’ αυτό… Έτσι είναι δύσκολο να αποβάλουν οι ηγέτες τις δικτατορικές συνήθειες, δηλαδή την πεποίθηση ότι κάτι θα γίνει, επειδή ο ηγέτης νομίζει ότι είναι σωστό και λογικό ότι πρέπει να γίνει: εάν αυτό δεν γίνει, η “ευθύνη” βρίσκεται σε αυτούς οι οποίοι “όφειλαν να” κ.λπ.».[1]

Διεθνές Συνέδριο- 30 χρόνια από το θάνατο του Ν.Πουλαντζά

 Ο Πουλαντζάς σήμερα
Διεθνές συνέδριο, 30 χρόνια από το θάνατό του

Παρασκευή 18, Σάββατο 19 Δεκεμβρίου 2009
Ινστιτούτο GOETHE Αθηνών (Ομήρου 14-16)

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ
Παρασκευή 18 Δεκεμβρίου 2009

Τάξη μέσα από το Χάος: Πώς η σύγχρονη θεωρητική φυσική στηρίζει την αυτοοργάνωση (του Άρη Χατζηχρήστου)

 

Του Άρη Χατζηχρήστου, φοιτητή ΕΜΠ

 Είναι γνωστό ότι σε γενικές γραμμές η κοινωνιολογία και η πολιτική ακολουθούν (με μια χρονική καθυστέρηση) τις φιλοσοφικές αντιλήψεις που αναδύονται από τις λεγόμενες βασικές επιστήμες ή την τέχνη.

  Για παράδειγμα, η βιομηχανική επανάσταση με τα κάθετα μοντέλα διοίκησης, όπως και η ιεράρχηση των Σοβιέτ από το Λένιν, είναι παιδιά της φιλοσοφικής θεώρησης που επικράτησε μετά την κυριαρχία των θεωριών του Newton στην κλασική φυσική.

Τί είναι σύστημα; (και ποιό τελικά ήταν το επίδικο της κρίσης στον Σύριζα;) Του Γ. Κυριακάκη

«Κυβερνητισμός» και «Αριστερισμός» 

Τώρα που τα τσεκούρια του πολέμου έχουν προσωρινά θαφτεί εν’οψει εκλογών, ίσως είναι η στιγμή για μια πιο ψύχραιμη ματιά στις πυκνές και αντιφατικές εξελίξεις στον Σύριζα που έλαβαν χώρα το τελευταίο 4μηνο, και που οδήγησαν το εγχείρημα στο χείλος της διάλυσης. Το ερώτημα που βρίσκεται στην σκέψη όλων όσων παρατηρούσαν απο μακρυά όλο αυτό το τετράμηνο άφωνοι τις εξελίξεις, είναι: ποιό ήταν τελικά το πολιτικό διακύβευμα όλων αυτών των συγκρούσεων; ποιά είναι πραγματικά η μάχη που δίνεται μέσα στον Σύριζα, και ποιά είναι πραγματικά τα αντίπαλα στρατόπεδα;

Σκέψεις για την Αριστερά και τον Κοινωνικό Μετασχηματισμό

 

Αφορμή γι’ αυτό το κείμενο αποτέλεσε όλη η συζήτηση που άνοιξε μετά τις ευρωεκλογές του Ιουνίου, αλλά και γενικότερα οι συζητήσεις που έχουν ανάψει τα τελευταία χρόνια, γύρω από το τι θέλει και πώς φτάνει εκεί η Αριστερά. Το κείμενο αυτό θέλει να συμβάλει σε αυτό τον διάλογο και μάλλον πιο πολύ να θέσει ερωτήματα, παρά να δώσει απαντήσεις.

Για τον ΣΥΡΙΖΑ, από την καρδιά ενός συντρόφου

Αγώνας για βελτίωση των συνθηκών σήμερα. Αγώνας για ένα καλύτερο μέλλον, για ένα καλύτερο αύριο. Και ας αφήσουμε στην άκρη ή ας αφήσουμε τη ζωή να δείξει πως θα φτάσουμε στον Σοσιαλισμό.

Έφοδος στον ουρανό ή αποσύνθεση;

Tο ζητούμενο στον ΣΥΡΙΖΑ είναι «ούτε ένα βήμα πίσω» ή «δέκα βήματα μπροστά» ή, ακόμη περισσότερο, μία «έφοδος στον ουρανό»;