Η καταστροφή δεν έχει ιδεολογία

του Γαλαξιάρχη 

Μερικές σκόρπιες σκέψεις για τα δυόμισι χρόνια συστηματικής καταστροφής της κοινωνίας, της οικονομίας και της υποτυπώδους παραγωγικής υποδομής της χώρας από τις «δυνάμεις της μεταρρύθμισης». Σκέψεις χωρίς υποχρεωτικά ιδεολογικό περιεχόμενο, αλλά με βάση κάποιες παραδοχές κοινής λογικής. Σκέψεις, μπροστά και απέναντι στα τρομολαγνικά διλήμματα που τίθενται ήδη με βία από τα κόμματα της συγκυβέρνησης, τα οποία επιχειρούν να εξασφαλίσουν την κατοχή της εξουσίας και την επόμενη των εκλογών.

Χώρα χωρίς ανθρώπους, είναι χώρος

Δεν υπάρχουν επιτυχημένες ή και αποτυχημένες πολιτικές που μπορούν να εφαρμοστούν σε χώρο. Έτσι λοιπόν, η φαιδρή συζήτηση που άνοιξε εδώ και κάποιους μήνες (σ.σ. πριν την έλευση του Μνημονίου Β’) σχετικά με το κατά πόσο απέτυχε το μνημόνιο ή η εφαρμογή του είναι

Το «Σύνταγμα» με άλλαξε

 ΦΑΚΕΛΛΟΣ: ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΚΑΙ ΣΚΕΨΕΙΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΛΑΤΕΙΕΣ

ΠΟΤΕ ΗΡΘΕΣ;

Δεν υπάρχει τρόπος να μιλήσω για την εμπειρία μου από την Πλατεία Συντάγματος, χωρίς να σου παραθέσω ένα σημαντικό στοιχείο: Είμαι συστηματικός αναγνώστης, μεταφραστής και συγγραφέας επιστημονικής φαντασίας. Πράγμα που πρακτικά σημαίνει ότι ποτέ στην ζωή μου δεν μπόρεσα να θεωρήσω την υπάρχουσα κοινωνική οργάνωση και το πολιτικό σύστημα που την αναπαράγει σαν ακλόνητα και αιώνια “δεδομένα”.

Πήγα στην Πλατεία και κάθισα στα πλακάκια του Συντάγματος, θέλοντας πιο πολύ να ακούσω παρά να μιλήσω. Να κοιτάξω τα πρόσωπα των ανθρώπων κι όχι τα χέρια τους που μούτζωναν. Στα σαρανταπέντε μου, δεν πίστευα πως είχα κάτι να προτείνω στην πιτσιρικαρία που κινούσε την πλατεία -και έδειχνε να επιστρέφει στην κοινωνία μετά το τραύμα που έζησε με την δολοφονία Γρηγορόπουλου- διεκδικώντας να υπάρξει σε μια χώρα που συστηματικά την αγνοούσε.