Η Πρωτοβουλία για την Αντι-Συστημική Αριστερά ανακοινώνει την έναρξη λειτουργίας 18 Ιουλίου 2009 « Οι έντυπες παρεμβάσεις, πάσα στους συνέδρους της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του ΣΥΡΙΖΑ ».
Η ΠΑΣΑ δημιουργήθηκε τον Ιούλιο του 2009 από συντρόφους μέλη του ΣΥΝ και ανέντακτους συντρόφους του ΣΥΡΙΖΑ με άμεσο στόχο την προώθηση στην αριστερά μιας αμεσοδημοκρατικής κουλτούρας και δράσης τόσο στο επίπεδο της οργανωτικής της συγκρότησης όσο και στο επίπεδο της παραγωγής των πολιτικών της απόψεων και ιδεών. Επεδίωξε επίσης να αποτελέσει μια ομάδα που θα προσπαθούσε να φέρει σε όσμωση και σύνθεση, διάφορα ρεύματα και απόψεις στο χώρο της Αριστεράς, σε Αντισυστημική κατεύθυνση.
Είναι από τις ελάχιστες ομάδες στην αριστερά (πλην του ελευθεριακού και του οικολογικού χώρου) που διατύπωσε τα τελευταία χρόνια το πρόταγμα της άμεσης δημοκρατίας, ως απαραίτητης προϋπόθεσης για τη λειτουργία της πολιτικής Αντισυστημικής αριστεράς και ως της μοναδικής σίγουρης απάντησης στην γάγγραινα των ιεραρχικών κομματικών μηχανισμών αλλά και των τάσεων εθελόδουλης υπαγωγής της βάσης σε αυτούς καθώς και σε λογικές ανάθεσης.
Η δραστηριότητά της ΠΑΣΑ το 2009 επικεντρώθηκε βασικά στο ΣΥΡΙΖΑ, και πολύ λιγότερο στον ΣΥΝ, γιατί αφενός ο ΣΥΡΙΖΑ αντικειμενικά αποτελούσε το προνομιακό πεδίο για να προωθηθεί η ενότητα της Αριστεράς και αφετέρου γιατί μεγάλη πλειοψηφία των ΠΑΣΑδόρων ανήκε στο ΣΥΡΙΖΑ. Επιπλέον, ένα σημαντικό μέρος των μελών και των φίλων του ΣΥΡΙΖΑ συνέπλεε με τις αναζητήσεις της ΠΑΣΑ στην προσπάθεια για μια νέα αριστερά, αμεσοδημοκρατική, ριζοσπαστική, πολύμορφη και αντισυστημική.
Στην 3η Πανελλαδική Συνέλευση η ΠΑΣΑ αποτέλεσε «βασικό παίκτη» στη διαμόρφωση κλίματος και προβληματισμού αναδεικνύοντας όσο ποτέ άλλοτε, τα ζητήματα της αμεσοδημοκρατικής οργάνωσης της αριστεράς. Οι απόψεις της και οι δημόσιες και άλλες παρεμβάσεις της λαμβάνονταν σοβαρά υπόψη απ’ όλες τις πλευρές, ενώ η πολιτική της εμβέλεια και αξιοπιστία διευρύνθηκε πάρα πολύ. Παρόλα αυτά δεν μπόρεσε να επιτύχει η συνδιάσκεψη να υιοθετήσει κάποια από τις αμεσοδημοκρατικές της προτάσεις παρόλο που το προσπάθησε με κάθε τρόπο.
Ως ΠΑΣΑ υποστηρίξαμε παντού την αρχή της Άμεσης Δημοκρατίας: δοκιμαστήκαμε στις διαδικασίες των ανοιχτών συνελεύσεων στην Αίθουσα Γκίνη του ΕΜΠ, επιχειρήσαμε τη συν-διαμόρφωση πολιτικών θέσεων μέσω του Wiki, φιλοξενήσαμε πλήθος άρθρων και σχολίων-συζητήσεων στο μπλογκ μας. Επίσης, παρόλο που αυτό που μας ένωσε είναι η άμεση δημοκρατία, συμβάλλαμε και στο διάλογο για ζητήματα πολιτικής γραμμής, και στο μπλογκ μας μπήκαν από πολύ νωρίς τα ζητήματα του ευρώ και της χρεοκοπίας της χώρας, και ήμασταν ανάμεσα στους πρώτους που συζητήσαμε αυτά που αποτελούν σήμερα το κέντρο της συζήτησης της αριστεράς.
Μετά την 3η Πανελλαδική Συνέλευση περάσαμε σε μια φάση όπου η ΠΑΣΑ έχασε σε αρκετό βαθμό τη στόχευσή της, τη φρεσκάδα της και την αυτονομία του αρχικού της πνεύματος.
Για την πορεία μας από τις αρχές του 2010 μέχρι σήμερα, υπάρχουν διαφορετικές εκτιμήσεις και ερμηνείες, οι οποίες δεν επέτρεψαν μια συνθετική, από κοινού θέση. Θα κατατεθούν στο διάλογο, που θέλουμε και ελπίζουμε ότι θα ακολουθήσει.
Η κοινή συνισταμένη μας, όμως είναι ότι:
Στην ΠΑΣΑ έχει ωριμάσει πλέον η γνώμη και η πεποίθηση ότι από καιρό πλέον έχει κλείσει ο κύκλος της ΠΑΣΑ ως συγκεκριμένης πολιτικής συλλογικότητας.
Και αυτό δηλώνουμε μ’αυτό το τελευταίο συλλογικό μας κείμενο.
Βέβαια τα θέματα της άμεσης δημοκρατίας, της πολιτικής αξιοπιστίας και της ανασυγκρότησης της αντισυστημικής αριστεράς παραμένουν πάντα ανοιχτά και επίκαιρα και είναι σίγουρο ότι πολλοί από εμάς θα πάρουν ενεργά μέρος σε όσες πρωτοβουλίες ληφθούν στο άμεσο ή προσεχές μέλλον προς αυτή την κατεύθυνση.
Στο τελευταίο συλλογικό μας κείμενο τελειώναμε με την φράση «Η ΠΑΣΑ συνεχίζει λοιπόν, όπως τότε, που παίρναμε το πλοίο και φεύγαμε διακοπές, χωρίς να ξέρουμε σε ποια νησιά θα τις περάσουμε…»
Αποδείχτηκε ότι στις πολιτικές προσπάθειες όπως της ΠΑΣΑ είναι καταστροφικό να «φεύγεις διακοπές χωρίς να ξέρεις σε ποια νησιά θέλεις να πας»…. Πρέπει και να ξέρεις που θέλεις να πας και αν έχεις πάρεις λάθος καράβι, να το δηλώνεις έγκαιρα. Γιατί αλλιώς είναι σίγουρο ότι θα βρεθείς σε λάθος προορισμούς και λιμάνια….
4 Σεπτεμβρίου 2012
Πρωτοβουλια για την Αντισυστημικη Αριστερα 
Για τους περισσότερους από εμάς, ο ΣΥΡΙΖΑ του 2006-2008 αποτέλεσε μια μεγάλη ελπίδα και, ίσως, τον λόγο για τον οποίο ξανασυναντήσαμε την αριστερά που είχαμε, απογοητευμένοι, εγκαταλείψει το προηγούμενο διάστημα. Μια αριστερά που θα ξεπέρναγε τα τείχη και τις προλήψεις των παλιών «ισμων», των οποίων ο ιδεολογικός κορμός βρίσκονταν στον 19ο αιώνα. Η αριστερή στροφή του ΣΥΝ και η εκλογή του Α. Αλαβάνου, η «στροφή» της χίλιο-διασπασμένης εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς σε πιο πολιτικές (και λιγότερο ιδεολογικές) ενωτικές διαδικασίες και η εμφανής «κούραση» των χιλιάδων ανέντακτων από την πολυδιάσπαση και την αναποτελεσματικότητα της μέχρι τότε πολιτικής αριστεράς, διαμόρφωσαν, με την σειρά τους, ευνοϊκές προϋποθέσεις για την δημιουργία ενός μεγάλου πολιτικού μετώπου με κέντρο και εμπνευστή την ριζοσπαστική αριστερά.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, την δυναμική που απέκτησε αρχικά, την κλώτσησε μετά την 1η Πανελλαδική συνδιάσκεψη του Μαρτίου του 2008, περιφρονώντας συγχρόνως το αίτημα για ένα νέο, μεγάλο και δημοκρατικό φορέα. Επικράτησε η λογική της «αιωνιότητας» των κομμάτων και των οργανώσεων, της περιφρούρησης των μελών «μας» από «ξένες» επιρροές, του κομματικού ελέγχου, επιβεβαιώνοντας την τραγική σχέση της (κομμουνιστικής ή ανανεωτικής) αριστεράς, με κάθε έννοια δημοκρατίας. Ο τότε ΣΥΡΙΖΑ αποτέλεσε ένα αντιδημοκρατικό μόρφωμα, χωρίς μέλη και με μια αυτοδιορισμένη ηγεσία, η οποία και οδηγούσε τα πράγματα σε αδιέξοδο και απαξίωση.
Μετά την 3η Πανελλαδική Συνέλευση ( Νοέμβριος 2009 ) και καθώς το όνειρο του ΣΥΡΙΖΑ, που πάνω του είχαμε επενδύσει προσδοκίες, έχανε την φρεσκάδα του, αυτό καθρεφτιζόταν και στην συλλογικότητα της ΠΑΣΑ, μια που ο στόχος της για αμεσοδημοκρατικό ΣΥΡΙΖΑ των μελών απομακρυνόταν, κάτω από την πίεση των ιεραρχικών γραφειοκρατικών κομματικών μηχανισμών αλλά και κάτω από μια παθητικότητα της βάσης. Εδώ θα πρέπει να ανοιχτεί ένας ιδιαίτερος προβληματισμός. Δύσκολος και επώδυνος. Αλλά δεν μπορούμε να μην αναρωτηθούμε.
Από τη μία, η αύρα που απέκτησε η ΠΑΣΑ από τον Ιούλιο του 2009 έως και λίγο μετά την 3η ΠΣ του ΣΥΡΙΖΑ, αύρα δυσανάλογη με το αριθμητικό της μέγεθος, έδειχνε ότι ένα μεγάλο μέρος των μελών και των φίλων του ΣΥΡΙΖΑ συνέπλεε με την ΠΑΣΑ στην αναζήτηση και την προσπάθεια για μια νέα αριστερά, αμεσοδημοκρατική, ριζοσπαστική, πολύμορφη και αντισυστημική. Από την άλλη, το κείμενο-πρόταση προς την 3η ΠΣ του ΣΥΡΙΖΑ υπογράφτηκε από, μόνον, 352 συντρόφισσες και συντρόφους σε ένα δυναμικό 20000 μελών ( μέλη συνιστωσών και ανένταχτοι ).
Ένα ερώτημα που πρέπει να τεθεί, αν θέλουμε να έχουμε μια πιο σφαιρική άποψη για το ζήτημα της δημοκρατίας και να μην καταφεύγουμε σε μονοδιάστατες θέσεις, που θα αντιμετωπίζουν την αντιδημοκρατικότητα και τους μηχανισμούς ως κάτι που προέρχεται μόνον από «τα πάνω», αφήνοντας στο απυρόβλητο, τον «πτωχό πλην τίμιο» λαό των από «κάτω». Η εθελοδουλία, η αυθυποβολή μπροστά στους αρχηγούς, η ετερονομία ( Κ. Καστοριάδης ), η βολική θέση του «μοιραίου» ( Κ. Βάρναλης ) υποτακτικού είναι στοιχεία των «από κάτω», που, αν δεν τα δούμε κατάφατσα στον καθρέφτη, ως στοιχεία τα οποία συναρθρώνονται και συμμετέχουν στη εγκατάσταση και διατήρηση της γραφειοκρατίας και της έλλειψης δημοκρατίας, δεν θα μπορέσουμε να υλοποιήσουμε το αναγκαίο πρόταγμα της δημοκρατίας.
Ένα άλλο ερώτημα είναι αν η ΠΑΣΑ, μπροστά στην 3η ΠΣ του ΣΥΡΙΖΑ, είχε περιθώρια συμμαχιών με ρεύματα στο ΣΥΡΙΖΑ ( 2ο κύμα , ΑΝΑΣΑ). Αναρωτηθήκαμε πάνω σε αυτό. Η ίδια η εμφάνιση της ΑΝΑΣΑ λίγο πριν ξεκινήσει η συλλογή υπογραφών με πρωτοβουλία της ΠΑΣΑ, ο «από τα πάνω» χαρακτήρας της αλλά και η συνέχεια της εξέλιξής της, ως ρεύμα που παρά τις αντιρρήσεις του, συνέπλεε με τους «μηχανισμούς» του ΣΥΡΙΖΑ, με εξαγγελίες δημοκρατίας αλλά όχι αντίστοιχη πράξη, επιβεβαιώνουν το ότι στην 3η ΠΣ η ΠΑΣΑ ήταν, όντως, μόνη. Να σημειωθεί ότι παρότι εκπρόσωποι διάφορων Συνιστωσών είχαν υποσχεθεί ότι θα στηρίξουν τα αιτήματα της ΠΑΣΑ στην 3η Παν/κή Συνάντηση, όταν τελικά θέσαμε τα αιτήματα «κοιτούσαν αδιάφορα» ακόμα και όταν μας έκοψαν τα μικρόφωνα για να μην ακουγόμαστε….
Το λεγόμενο «οργανωτικό» θέμα (Σύριζα μελών και αμεσοδημοκρατικός τρόπος λειτουργίας), «έκλεισε» με την 3η Πανελλαδική Συνέλευση. Δηλαδή μπήκε στον πάγο. Η υλοποίηση, έστω και αυτών των κουτσουρεμένων «αποφάσεων» της 3ης ΠΣ, μπλοκαριζόταν μέσα από μια συστηματική κωλυσιεργία κυρίως του ΣΥΝ αλλά και με την ανοχή των υπόλοιπων συνιστωσών. Η παραλυτική κατάσταση στην Συντονιστική Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ενδεικτική. Η Γραμματεία δεν λειτούργησε ποτέ δημοκρατικά και σχεδόν ποτέ (εξαιτίας της «ομοφωνίας») δεν αποφάσισε έγκαιρα και αποτελεσματικά. Φέρουν ευθύνη όλοι για την πολιτική «ανυπαρξία» της Γραμματείας και την μη δημοσιοποίηση της απαράδεκτης λειτουργίας της. Το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης για αυτήν την κατάσταση έφερε και φέρει η ηγετική ομάδα του ΣΥΝ, που αποτελεί και τον επίτιμο διδάκτορα της ίντριγκας και της κομματικής περιχαράκωσης, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι και οι υπόλοιποι, δεν έχουν τα μεταπτυχιακά τους επί του θέματος.
Την εποχή που συγκροτήθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ δεν υπήρχε η ανάγκη άμεσων απαντήσεων στα μεγάλα ερωτήματα που άνοιξαν με το Μνημόνιο, τη ρήξη με τους πιστωτές της χώρας και τη σχέση με το ευρώ και την Ε.Ε. Τότε, από την «έναρξη της κρίσης», δημιουργήθηκε η ανάγκη μιας καινούργιας πολιτικής συζήτησης-συμφωνίας ανάμεσα στις δυνάμεις της αριστεράς. Ο διάλογος και η αντιπαράθεση που ακολούθησε, υπήρξε έντονος και οδήγησε στην ρήξη των Περιφερειακών εκλογών του Οκτωβρίου 2010.
Η μεγάλη ρήξη στις Περιφερειακές εκλογές προέκυψε ουσιαστικά, με το δίλημμα εάν το «αντιμνημονιακό» μπλοκ θα εκφραζόταν από την θολή πολιτική των λιγοστών αποχωρησάντων από το ΠΑΣΟΚ– προσώπων «θολών» τόσο πολιτικά όσο και ηθικά – και τα οποία ,μάλιστα, θα ηγούντο και της προσπάθειας, ή από μια αριστερή, ριζοσπαστική και συγκρουσιακή πολιτική της οποίας θα ηγείτο η πολιτική αριστερά.
Η παραπάνω στροφή του ΣΥΝ αποτελούσε ταυτόχρονα και την «ρεβάνς» απέναντι στον Α. Αλαβάνο, ο οποίος τάραξε τα νερά της κομματικής γραφειοκρατίας. Αναμφισβήτητα, ο Α. Αλαβάνος επιχείρησε μια δημοκρατική στροφή κόντρα και σε αντίθεση μ’ αυτή την κομματική νομενκλατούρα, αν και συχνά το έπραξε με λαθεμένο, μοναχικό και απότομο τρόπο, που δυσκόλευε την κατανόηση των ενεργειών του ή δημιουργούσε ψευδείς εντυπώσεις. Σε κάθε περίπτωση, το μόνο που πραγματικά ενδιέφερε τον ΣΥΝ ήταν ο παραμερισμός του Α. Αλαβάνου, παραμερισμός που συνδεόταν τόσο με τη «μήνιν» του μηχανισμού απέναντι σε όποιον «σπάει την ομερτά» όσο και με το στοιχείο της συστημικής στροφής του ΣΥΝ μετά το Δεκέμβρη του 2008. Η τότε διάσπαση στον ΣΥΡΙΖΑ τελικά περισσότερο είχε να κάνει με την «ρεβάνς» του μηχανισμού του ΣΥΝ απέναντι στον Α. Αλαβάνο παρά με τις πραγματικές πολιτικές διαφορές, οι οποίες βεβαίως υπήρχαν και ήταν μεγάλες, αλλά μπορούσαν να συντεθούν.
Εξακολουθεί να παραμένει επίσης ακατανόητο γεγονός η αποχώρηση του Α. Αλαβάνου και η παράδοση (μιλώντας μεταφορικά), του ΣΥΝ και κυρίως του ΣΥΡΙΖΑ, στην κομματική γραφειοκρατία, τη στιγμή του απόγειου της πολιτικής του εμβέλειας, τη στιγμή που – ακριβώς λόγω τόσο της δυναμικής του ΣΥΡΙΖΑ όσο και της αδιαμφισβήτητης πολιτικής ηγεμονίας του Α. Αλαβάνου – η συμμαχία με τη βάση, τα μέλη, μπορούσε να γίνει ένα ισχυρό όπλο και για τη διατήρηση της ριζοσπαστικής κατεύθυνσης του ΣΥΡΙΖΑ και της αναγκαίας δημοκρατικής «ανατροπής» στο εσωτερικό του.
Η ΠΑΣΑ, για την πολιτική επιλογή στις Περιφερειακές εκλογές, πρότεινε ένα δημοψήφισμα στις υπάρχουσες οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ της Αττικής. Όμως η αυτοδιορισμένη γραμματεία ούτε που το συζήτησε και δεν καταδέχτηκε να πάρει την γνώμη τους.
Το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής (ΜΑΑ) κληρονόμησε τα κουσούρια του ΣΥΡΙΖΑ. Επρόκειτο για μια πρωτοβουλία «από τα πάνω» που συστάθηκε και λειτουργούσε ως ένας «μικρός» Σύριζα. Τον λόγο του εκφωνούσε μόνο ο Α. Αλαβάνος και γενικά έδινε την εικόνα και την εντύπωση ενός «προσωποπαγούς» σχήματος. Σε πολιτικό επίπεδο, αποτέλεσε βέβαια μια προωθητική πρόταση πολιτικής γραμμής για την αριστερά. Επιχείρησε να απαντήσει στην πολιτική συγκυρία προτάσσοντας πιθανές λύσεις, τόσο σε εθνικό όσο και σε διεθνές επίπεδο ενώ κατανόησε καλύτερα τον γόρδιο δεσμό του χρέους και δεν παρέπεμψε σε λύσεις δευτέρας παρουσίας (σοσιαλισμός αλά ΚΚΕ, ή ν’ αλλάξει η Ευρώπη και η ΟΝΕ αλά ΣΥΝ). Όμως, έλλειπε η συλλογική και πολλαπλή εκπροσώπηση. Αυτή η κατάσταση δημιούργησε εύλογα ερωτηματικά για τη συνέχεια της προσπάθειας και επιβεβαίωσε, αρνητικά, τους «εγκάρδιους φίλους» που από την αρχή μίλησαν για «αρχηγική προσπάθεια» και έλλειψη πραγματικής δημοκρατίας.
Όσοι από την ΠΑΣΑ, υποστηρίξαμε ενεργά το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής, πέρα από τις πολιτικές του θέσεις, το κατανοήσαμε και ως το κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ που φαινόταν διατεθειμένο να βγάλει κάποια συμπεράσματα από την μέχρι τότε πορεία του Σύριζα και σε κάθε περίπτωση τουλάχιστον δεν θα επαναλάμβανε όλα τα αρνητικά του σχετικά με την αντιδημοκρατικότητά του και τις ισορροπίες των Συνιστωσών.
Κατά την εκλογική μάχη της Ελεύθερης Αττικής, δεν δημοσιοποιήσαμε τις έντονες διαφωνίες μας για τη λειτουργία του σχήματος και για τον τρόπο της συγκρότησης του ψηφοδελτίου της, με την λογική ότι το Μέτωπο Ανατροπής και Αλληλεγγύης, σε ζητήματα δημοκρατίας, άξιζε μιας ακόμα περαιτέρω παράτασης χρόνου. Σήμερα όμως μπορούμε να πούμε ότι αυτό ήταν τελικά ένα μεγάλο λάθος, που συνιστούσε διολίσθηση σε λογική μηχανισμών, υπό την έννοια ότι «ο σκοπός (εκλογική επιτυχία, να μην δημιουργούσαμε κρίση εκείνη την στιγμή) αγιάζει τα μέσα». Ήταν μια στάση και συμπεριφορά που ακύρωνε και απαξίωνε τα πιο ουσιαστικά και χαρακτηριστικά μέχρι τότε, γνωρίσματα των Πασαδόρων δηλαδή τη δημόσια καταγγελία (όπως έκανε και στον τότε Σύριζα) των αντιδημοκρατικών συμπεριφορών «παραγόντων» και συνιστωσών, καθώς και την δημόσια και με κάθε τρόπο υπεράσπιση αμεσοδημοκρατικών τρόπων λήψης των αποφάσεων.
Επιπλέον αφενός ο τρόπος με τον οποίον συμμετείχαν και δρούσαν μέχρι τότε στο Μέτωπο μια σειρά γνωστών στελεχών της ΠΑΣΑ και αφετέρου η εικόνα που παρουσίαζε το Μπλογκ μας με την υπέρ-προβολή σε κάθε τι (σοβαρό ή μη) που αφορούσε στον σ. Α. Αλαβάνο, δημιούργησαν δικαιολογημένα την πεποίθηση στην «πολιτική πιάτσα» ότι η ΠΑΣΑ είχε μετασχηματιστεί στην πιο «σκληρή» «Αλαβανική» συνιστώσα του Μετώπου. Έτσι η συλλογικότητα που είχε θέσει με το πιο έντονο τρόπο στον Σύριζα και στην ευρύτερη Αριστερά τα θέματα της Άμεσης Δημοκρατίας και είχε διακηρύξει με σαφήνεια και καθαρότητα ότι δεν θα μετατρεπόταν σε Συνιστώσα, είχε διά της τεθλασμένης «απαρνηθεί» και τα δύο βασικά συστατικά και πολιτικά της χαρακτηριστικά.
Και όλοι θεωρούσαν πλέον την ΠΑΣΑ (και μέσα στο Μέτωπο) ως μια συνιστώσα του Μετώπου, αντιμετωπίζοντας ανάλογα και τα πασαδόρικα στελέχη, και θεωρούσαν πλέον τη ΠΑΣΑ και τους πασαδόρους περισσότερο ως «Αλαβανικούς» παρά ως αμεσοδημοκράτες της Αντισυστημικής Αριστεράς. Σημειώνεται ότι η ΠΑΣΑ ουδέποτε ως συλλογικότητα αποφάσισε ή ενέκρινε τέτοιες συμπεριφορές. Ενίοτε μάλιστα διάφοροι σύντροφοι, στην εσωτερική Λίστα της ΠΑΣΑ, διαμαρτύρονταν γιαυτές τις αλλαγές θέτοντας σχετικά θέματα. Πλην όμως…..
8. Μετά την 3η Πανελλαδική Συνάντηση του Σύριζα και την αδυναμία της ΠΑΣΑ να επηρεάσει τις αποφάσεις της, και στη συνέχεια με τον τρόπο δημιουργίας και λειτουργίας του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής, άνοιξε μια μεγάλη και με ένταση εσωτερική συζήτηση-προβληματισμός για το μέλλον και την εξέλιξη της ΠΑΣΑ. Είχε προηγηθεί η ένταξη του Α.Αλαβάνου στην ΠΑΣΑ που και αυτή είχε προκαλέσει διαφωνίες στο εσωτερικό μας. Είχε επισημανθεί ο κίνδυνος, το τότε μεγάλο πολιτικό μέγεθος του Α. Αλαβάνου να «απορροφήσει» και να «κυριαρχήσει» επί της ΠΑΣΑ και της όποιας πολιτικής της υπόστασης και δράσης, ανεξαρτήτως της θέλησης ή των ενεργειών του Αλαβάνου. Παρόλα αυτά η επιμονή κάποιων συντρόφων «επέβαλε» τελικά την είσοδο του Αλαβάνου στην ΠΑΣΑ.
Οι εσωτερικές συζητήσεις και εντάσεις οδήγησαν τελικά στην αποχώρηση μιας μεγάλης ομάδας – και ιδρυτικών μελών – που στην συνέχεια ασχολήθηκαν στο μπλογκ «αντισώματα» πέρα από τις μεμονωμένες κατά καιρούς αποχωρήσεις συντρόφων που δεν ήταν λίγες ούτε μικρότερης σημασίας. Ήταν εμφανές ότι η ΠΑΣΑ είχε μπει σ’ένα κλίμα «εσωτερικής» επανεκτίμησης των χαρακτηριστικών και της δράσης της που δεν ήταν εύκολο να φέρει σε πέρας, αφού εν τω μεταξύ ο κοινωνικός και πολιτικός περίγυρος άλλαζε ραγδαία και μπαίναμε στην εποχή των Μνημονίων και της καταστροφής.
Από τον Ιούνιο του 2010 και στις διάφορες συναντήσεις των μελών της ΠΑΣΑ, από πολλούς συντρόφους είχε τεθεί το πρόβλημα ότι πλέον είχε κλείσει ο κύκλος της ΠΑΣΑ και ότι, σε αντίθεση με ότι συνήθως γινόταν στην αριστερά, θα έπρεπε να δηλώσουμε με ρητό τρόπο το τέλος της ΠΑΣΑ, προλαβαίνοντας έτσι μια περαιτέρω περίοδο φθοράς και απαξίωσης. Ο άλλος δρόμος θα ήταν η διά της αδράνειας και «σιωπής» περαιτέρω απαξίωση της ΠΑΣΑ Άλλοι σύντροφοι πρότειναν την συνέχεια λειτουργίας της ΠΑΣΑ, δεδομένης της σοβαρότητας της κοινωνικής καταστροφής, που εν τω μεταξύ είχε αρχίσει ενώ υπήρξε και πρόταση για την μετατροπή της ΠΑΣΑ σε πολιτική οργάνωση.
Τελικά στην πράξη, επικρατούσε, ένα κλίμα «άστο και βλέπουμε» με αποτέλεσμα τυπικά να συνεχίζεται μέχρι σήμερα η λειτουργία του Μπλογκ χάρις στις προσπάθειες 3-4 πασσαδόρων. Όμως πολιτική λειτουργία και εξωστρεφής δράση της ΠΑΣΑ δεν υπήρχε και δεν υπάρχει από καιρό τώρα, με αποτέλεσμα να γενικεύεται ένα κλίμα απογοήτευσης και αδράνειας που συντελούσε και συντελεί στην περαιτέρω φυγή ή αδρανοποίηση των πασαδόρων. Σήμερα όσοι πλέον είναι ενεργοί με το μπλογκ στην ΠΑΣΑ δεν ξεπερνούν στην κυριολεξία τα δάκτυλα του ενός χεριού. Ουσιαστικά και τυπικά οδηγηθήκαμε στην πλήρη πολιτική περιθωριοποίηση διά της «σιωπής» και της αδράνειας. Θα μπορούσαμε σίγουρα από πολύ πριν να είχαμε συλλογικά δημοσιοποιήσει το τέλος της ΠΑΣΑ ως συλλογικότητας που δρα και λειτουργεί το Μπλογκ της συμβάλλοντας και μ’αυτό σε μια άλλου τύπου ηθική και στάση στην αριστερά.
Και ενώ όλο και πιο πολύ η ΠΑΣΑ «έχανε τον εαυτόν της», το Μέτωπο απέτυχε στις Περιφερειακές εκλογές του Οκτωβρίου 2010 ερχόμενο τελευταίο σε ψήφους, ο Σύριζα έδειχνε να πνέει τα λοίσθια, τα Μνημόνια και η Τρόϊκα μπήκαν για τα καλά στην ζωή μας με αποτέλεσμα την γενίκευση της καταστροφής της κοινωνίας, και γενικά όλα έδειχναν «μαύρα κι’ άραχνα», άρχισαν να εμφανίζονται τα πρώτα σημάδια μιας γενικευμένης κοινωνικής αντίδρασης. Πρώτα με τις μεγάλες Γενικές απεργίες του 2010 και στην συνέχεια με το μεγαλειώδες από κάθε άποψη κίνημα των πλατειών και ιδιαίτερα της πλατείας Συντάγματος το Καλοκαίρι του 2011.
Το μεγάλο παράδοξο είναι ότι τα κεντρικά και ιδιαίτερά χαρακτηριστικά των Πλατειών ήταν αφενός η παντελής έλλειψη εμπιστοσύνης στα πολιτικά κόμματα και ομάδες, (δηλ. το πολιτικό Σύστημα στο σύνολό του συμπεριλαμβανομένης και όλης αριστεράς), και αφετέρου το αίτημα της Άμεσης Δημοκρατίας σε μαζική κλίμακα δηλαδή τα ίδια χαρακτηριστικά που η ΠΑΣΑ, ως συλλογικότητα είχε θέσει και παλέψει σ’όλη την αριστερά ήτοι το θέμα της άμεσης δημοκρατίας και η σαφής δήλωσή της ότι δεν θα μετατραπεί σε συνιστώσα δεδομένης της πλήρους αναξιοπιστίας των συνιστωσών και των πολιτικών ομάδων. Και ενώ λογικά θα έπρεπε η ΠΑΣΑ να βρίσκεται στο απόγειο της δημοφιλίας και αξιοπιστίας της, αφού είχαν γίνει δεκτά σε μαζική κλίμακα βασικοί στόχοι και επιδιώξεις της, βρίσκονταν αντίθετα την ίδια περίοδο σε διαδικασία απαξίωσης και απάρνησης της πολιτικής εικόνας που είχε ή ίδια διακηρύξει. Είναι χαρακτηριστικό ότι την ίδια περίοδο γνωστοί πασαδόροι «ανακάλυπταν» την τριτοδιεθνιστική δύναμη «της ορθότητας της πολιτικής γραμμής» και παράβλεπαν την δύναμη και την αφ’εαυτού αξία της άμεσης δημοκρατίας ως λειτουργία αυτό-οργάνωσης των πολιτών προς κάθε πολιτική-κομματική εξουσία. Η καλύτερη και ορθότερη πολιτική γραμμή είναι το ίδιο το γεγονός του να αποφασίζουν, χωρίς διαμεσολαβήσει,ς οι ίδιοι οι ενδιαφερόμενοι γιαυτά που τους αφορούν. Τότε μπορούμε να ελπίζουμε, ακόμα και αν έχουν αποφασίσει λάθος. Αντίθετα, όπως έδειξε η εξέλιξη στις χώρες του πρώην σοσιαλισμού, καμία ορθότητα της πολιτικής γραμμής δεν εξασφάλισε την κοινωνία από την γραφειοκρατία και τον εκφυλισμό. Όλη η κατάρρευση αυτών των καθεστώτων κάθε φορά προχωρούσε με την ανάλογη «σωστή πολιτική γραμμή» που επεξεργαζόταν και εκφωνούσε η ανάλογη φωτεινή κομματική «πρωτοπορεία». Άλλωστε σε αντίθεση μ’αυτή την λογική της «πρωτοπορίας» και της «ορθότητας» της πολιτικής γραμμής η ΠΑΣΑ διακήρυξε και πάλεψε την λογική και την κουλτούρα της άμεσης δημοκρατίας.
Επιμένουμε στο ζήτημα της Άμεσης Δημοκρατίας και όχι της τυπικής αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Όλα τα κόμματα – και της αριστεράς αλλά και ομάδες του αντί-εξουσιαστικού χώρου ( λειτουργία στην πράξη και παρά τις αντίθετες ιδεολογικές προθέσεις ) – λειτουργούν με την δεύτερη μορφή. Το αποτέλεσμα είναι γνωστό, η ανάπτυξη μηχανισμών κ.ά. Συνεπώς, δεν υπάρχουν καλοί και κακοί μηχανισμοί, αλλά οργανωτικές δομές που επιτρέπουν την (ανα)παραγωγή τους. Δυστυχώς, η λογική των μηχανισμών υπάρχει και, εν τέλει, συντηρείται και από τη νοοτροπία των αριστερών, δηλαδή την ανάθεση στους «ειδικούς», στους πάνω, και την εθελούσια υποταγή και το δέος μπροστά στις ηγεσίες και τους αρχηγούς. Η ΠΑΣΑ τουλάχιστον στην εσωτερική της λειτουργία, προσπάθησε με βάση αυτήν την αρχή, με αρκετή επιτυχία. Για τους αριστερούς εκείνους, που θεωρούν την άμεση δημοκρατία «πολυτέλεια» και αναποτελεσματική, έχουμε να πούμε ότι δεν κατάλαβαν τίποτα από την τραγική εμπειρία του «υπαρκτού» αλλά και της γραφειοκρατικοποίησης και ενσωμάτωσης των αριστερών κομμάτων στον υπόλοιπο κόσμο. Οι άνθρωποι επιθυμούν να αποφασίζουν οι ίδιοι για την ζωή τους και, κατά συνέπεια, για την οργάνωση της κοινωνίας τους, πόσο μάλλον για τις κρίσιμες αποφάσεις ενός πολιτικού φορέα στον οποίο συμμετέχουν εθελοντικά. Η Άμεση Δημοκρατία δεν είναι απλώς το μόνο οργανωτικό σχέδιο για την αποφυγή της γραφειοκρατίας, αλλά και ο θεσμός εκείνος που μεταφέρει την απόφαση στον καθένα, που επιτρέπει την όσμωση των αντιλήψεων, που διαμορφώνει τελικά ένα ανώτερο πολιτικό επίπεδο στο σύνολο και όχι στα λιγοστά επαγγελματικά (συνήθως) στελέχη, σε κάποιους (αποδεδειγμένα ανειδίκευτους) ειδικούς της πολιτικής και τροφίμους των κομματικών γραφείων. Είναι το παράδειγμα μιας σοσιαλιστικής οργάνωσης της κοινωνίας, η κόκκινη γραμμή με τα αστικά κόμματα, γιατί ο «κομμουνισμός» δεν είναι η δίκαιη μοιρασιά του κοινωνικού προϊόντος, αλλά το πέρασμα «από την διακυβέρνηση των ανθρώπων στην διαχείριση των πραγμάτων».
Σήμερα και μετά τις δύο εκλογικές αναμετρήσεις της 6ης Μαΐου και 17ης Ιουνίου 2012 έχει διαμορφωθεί ένα νέο εντελώς πολιτικό τοπίο χαρακτηριστικά σημεία του οποίου αποτελούν από την μια η πολύ μεγάλη εκλογική επιτυχία του Σύριζα που τάραξε στην κυριολεξία το όλο Μνημονιακό τοπίο που είχαν διαμορφώσει η γερμανοποιημένη Ε.Ε. και τα δύο νεοφιλελεύθερα κόμματα της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ και από την άλλη η εμφάνιση της ναζιστικής Χρυσής Αυγής.
Ο Σύριζα κατάφερε να εκφράσει εκλογικά (με πολλές επιφυλάξεις) όλο το αντιμνημονιακό, ριζοσπαστικό, αριστερής κατεύθυνσης, κίνημα. Σε πείσμα και αντίθεση όλων όσων προέτρεξαν να τον αποτελειώσουν, μετασχηματίστηκε στο μαζικότερο μεταπολεμικό εκλογικό πόλο της αριστεράς, εκφράζοντας το ριζοσπαστισμό της εποχής και την πλειοψηφία των αιτημάτων του κοινωνικού μπλοκ των «από κάτω». Για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια δημιουργήθηκε η ελπίδα «για κάτι άλλο», χωρίς να είναι σαφές και πολύ συγκεκριμένο τι θα ήταν αυτό το «άλλο». Ήταν σαφές όμως, ότι σε μαζική κλίμακα είχε τελείως από-νομιμοποιηθεί η λογική των Μνημονίων και άλλαξε τελείως το πολιτικό σκηνικό της μεταπολίτευσης. Είναι βέβαιο ότι ο Σύριζα γέννησε ελπίδες και σε πανευρωπαϊκό επίπεδο και την προσπάθειά του παρακολούθησαν εκατομμύρια πολιτών σε όλο τον κόσμο. Η προσπάθεια να μετασχηματιστεί η μεγάλη αυτή εκλογική επιτυχία του Σύριζα σε πιο στενή και οργανική σχέση με τους πολίτες και την κοινωνία, έτσι που να αναδειχθεί ο κοινωνικός παράγοντας σε κυρίαρχος και αποφασιστικός, είναι μπροστά μας, μένει να αποδειχθεί και πρέπει να αναληφθούν συγκεκριμένες πρωτοβουλίες προς αυτή την κατεύθυνση.
Πολλά ερωτήματα ανοίγουν με την εκλογική αυτή ανατροπή. Πως αντιστέκεται ένα αριστερό κόμμα στην τάση «υπευθυνοποίησης» δηλαδή στρογγυλέματος του ριζοσπαστισμού του; Πως μετατρέπει το φόβο και το δέος μπροστά στο ρόλο του ως δύναμη κυβέρνησης και εξουσίας; Πως διευρύνει και ενισχύει τους δεσμούς με τα κινήματα και την ανατρεπτικότητα; Γιατί, ιστορικά, οι κοινοβουλευτικές ομάδες και οι ηγεσίες εμφανίζονται συνήθως πιο συντηρητικές από τη βάση, ιδιαίτερα όταν ένα αριστερό κόμμα γίνεται μαζικό και σε θέσεις εξουσίας;
Η πρωτοβουλία του Σύριζα για τον μετασχηματισμό του από πολιτική ενότητα της αριστεράς των συνιστωσών σε ενιαίο κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον από κάθε άποψη και όσοι από τους πασαδόρους ενεργοποιούνται ακόμα στον Σύριζα, μπορούν να εξετάσουν την δυνατότητα μιας συντονισμένης συλλογικής παρέμβασης προς δύο κατευθύνσεις. Προς τον ουσιαστικό Σύριζα των μελών (και όχι των συνιστωσών) με αμεσοδημοκρατική λειτουργία. Και την κίνηση του Σύριζα προς μια ριζοσπαστική αντισυστημική κατεύθυνση με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τα Μνημόνια, την Ε.Ε. και το ευρώ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ του 2012 είναι, κατά τη γνώμη μας, ένα ανάλογο, σε πολιτικό επίπεδο, του κινήματος των πλατειών του 2011. Δεν μπορεί να στέκεσαι απέναντι του. Με κάποιον τρόπο πρέπει να είσαι σε άμεση, στενή, συντροφική επαφή μαζί του. Για μας αυτός ο τρόπος είναι η ενεργή συμμετοχή. Για άλλους η κριτική συμπόρευση «απ’ έξω». Σίγουρα δεν μπορεί να είναι ο ετεροπροσδιοριζόμενος, εριστικός και αυτάρεσκα καταγγελτικός τρόπος που υιοθετούν, μέχρι στιγμής, τμήματα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και του ΜΑΑ.
Η ναζιστική Χρυσή Αυγή ήρθε για να μείνει και δεν αποτελεί πρόσκαιρο φαινόμενο όπως πιστεύουν ορισμένοι. Είναι αποτέλεσμα της κρίσης και «σπρώχθηκε» με κάθε τρόπο από τη μιντιακή διαπλοκή και τους παρακρατικούς μηχανισμούς. Η ίδια εκμεταλλεύτηκε με τον καλύτερο τρόπο την αδυναμία της αριστεράς να δημιουργήσει Δίκτυα Αλληλεγγύης για τα θύματα του Μνημονίων και παρουσιάστηκε μ’ένα δήθεν φιλολαϊκό και αντιμνημονιακό χαρακτήρα. Η αριστερά πρέπει στην πράξη να πάρει πρωτοβουλίες για συμπαράσταση κυρίως για τους πιο αδύνατους και παράλληλα να ενσωματώσει στον πολιτικό της λόγο, με επιχειρήματα και προσοχή, μια αντιφασιστική πλευρά. Έτσι μόνο θα αφαιρέσουμε το έδαφος πάνω στο οποίο μπορεί να μεγαλώσει ακόμα παραπέρα ο φασισμός και ο ναζισμός.
Επίλογος
Η προσπάθεια για την αναβάθμιση της αριστεράς με στοιχεία και χαρακτηριστικά της άμεσης δημοκρατίας είναι μια δύσκολη και σύνθετη διαδικασία. Η ΠΑΣΑ με όλα τα θετικά και τα αρνητικά της έθεσε κατ’ αρχήν το θέμα στα πλαίσια της αριστεράς. Είναι βέβαιο ότι η προσπάθεια αυτή θα συνεχιστεί και μάλιστα με πιο δημιουργικό τρόπο αφού η εμπειρία της ΠΑΣΑ μας κάνει πιο σοφούς και μας διδάσκει τι πρέπει να αποφύγουμε και τι να κρατήσουμε στην επόμενη προσπάθειά μας. Η οποία είναι σίγουρο ότι δεν θα αργήσει…
Πόλυς Τακόπουλος
Γιάννης Πανταζόπουλος
Δημήτρης Οικονομίδης
Προσυπογράφω το κείμενο Πόλυ, Γιάννη, Δημήτρη. Αδελφικούς χαιρετισμούς στους ΠΑΣΑδόρους, είναι σίγουρο ότι θα ξαναβρεθούμε! Θα τα λέμε και στη λίστα που θα συνεχίσει να υπάρχει για αλληλοενημέρωση αλλά και για ομηρικούς καβγάδες! :-)
Αισθάνομαι υπερήφανος που συμμετείχα σε αυτή τη συλλογικότητα. Παρ’ όλο που οι συσχετισμοί ήταν αρνητικοί η ΠΑΣΑ πάλεψε για το ΣΥΡΙΖΑ των μελών, την άμεση δημοκρατία, την αιρετότητα και ανακλητότητα των αντιπροσώπων και για την πλήρη διαφάνεια. Οραματίστηκε μια διαφορετική αριστερά με δημοκρατία στο εσωτερικό της. Δεν είναι άλλωστε δυνατόν να ευαγγελιζόμαστε οι αριστεροί την δημοκρατία και την ελευθερία, αλλά από την άλλη να μην την εφαρμόζουμε στις οργανώσεις που συμμετέχουμε.
Δυστυχώς το εγχείρημα απέτυχε για λόγους που αναλύθηκαν από τους συντρόφους παραπάνω. Ας μην λησμονούμε όμως οτι η κοινωνία έδειξε στις πλατείες πόσο επίκαιρα είναι τα αιτήματα της ΠΑΣΑ και ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ 3 χρόνια μετά, ανοίγει τις διαδικασίες που ΙΣΩΣ οδηγήσουν σε μια μεγάλη, αριστερή, ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ και όχι στα λόγια, παράταξη. Γράφω ίσως γιατί αυτό θα το κρίνει η συμμετοχή του κόσμου από τα κάτω, αυτή και μόνο αυτή μπορεί να πιέσει για περισσότερη δημοκρατία και διαφάνεια. Είναι δεδομένο εξάλλου πως οι μηχανισμοί πάντοτε θα φροντίζουν για την αναπαραγωγή τους μέχρι κάποια δύναμη να τους ανατρέψει.
Θα έλεγε κανείς πως ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ Η ΩΡΑ για μια επανεκκίνηση της ΠΑΣΑ, αλλά όπως όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν, έτσι και αυτή η συλλογικότητα έκανε τον κύκλο της. Πάρα πολλοί σύντροφοι αποχώρησαν απογοητευμένοι από την αποτυχία της ΠΑΣΑ όχι μόνο στο ΣΥΡΙΖΑ αλλά και στο Μέτωπο, αφού σημαντικός αριθμός πασαδόρων προσπάθησε ανεπιτυχώς να προωθήσει μέσω του ΜΑΑ το διάλογο ανάμεσα στις δυνάμεις της αριστεράς με στόχο την πολιτική και κοινωνικη συμμαχία. Η αποτυχία αυτή ήταν διπλή αφού ούτε δημοκρατικές διαδικασίες, όπως ζητούσε η ΠΑΣΑ για το ΣΥΡΙΖΑ, υπήρξαν στο ΜΑΑ, ούτε το Μέτωπο πέτυχε το στόχο του απευθυνόμενο στις αυτιστικές ηγεσίες των αριστερών δυνάμεων της χώρας με τα γνωστά τους φοβικά σύνδρομα. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν περιθώρια δράσης. Ο κόσμος στις πλατείες έδειξε τη δυσφορία του στα κόμματα των αρχηγών και στις αποφάσεις που διαμορφώνονται στην καμαρίλα. Είμαι βέβαιος πως εξαιτίας του σπόρου που έριξε η ΠΑΣΑ η μάχη για τη δημοκρατική συγκρότηση της αριστεράς θα συνεχιστεί.
Εις το επανιδείν
Δημήτρης Πετράς
Ευχαριστώ τους σ. της ΠΑΣΑ. Κάποιες στιγμές μαζί τους νομίζω με έκαναν καλλίτερο άνθρωπο.
Αντί για πολλά λόγια, μόνο αυτό:
ΥΣ Προς τους διαχειριστές: Κλέισιμο δεν σημαίνει και κατέβασμα. Ορισμένα από τα γραμμένα σε αυτό τον τόπο είναι πρωτότυπα και χρήσιμα στοιχεία τεκμηρίωσης
Δεν γνώρισα την πρωτοβουλία ΠΑΣΑ, παρά μόνο μέσα από αρθρα αυτού του blog. Δεν βρίσκομαι μέσα στην κεντρική πολιτική σκηνή και δεν πρόκειται να βρίσκομαι, αρά δεν μου είναι δυνατόν να ενημερώνομαι για όλες τις πρωτοβουλίες που θα ήθελα να γνωρίζω και ίσως να υποστηρίξω.
Λυπάμαι όμως πάρα πολύ που επιθυμείτε να αναρτήσετε τίτλους τέλους για την ΠΑΣΑ για ένα κυρίως λόγο.
Είμαι σίγουρος ότι το Wiki απετέλεσε την πρώτη από πολλές που θα έλθουν, προσπάθεια της Αριστεράς να χρησιμοποιήσει το διαδίκτυο για να δημιουργήσει «οριζόντιες πλατφόρμες ενημέρωσης και διαμόρφωσης ιδεών».
Η παραπάνω φράση είναι μια φράση που λέγεται και ξαναλέγεται σήμερα στους κόλπους του ΣΥΡΙΖΑ.
Εμείς στον Σαρωνικό έχουμε ξεκινήσει ένα άλλο πείραμα μέσα από ένα forum όπου εκεί έχουμε ανοιχτό διάλογο και διαρκές ραντεβού όπως αυτό των πλατειών.
Ο καθένας μέσα στο forum εκφράζει τις απόψεις του, και οι τοπικές προσπάθειες αποκλεισμού δεν κατάφεραν να εμποδίσουν ορισμένες απόψεις.
Είμαστε μόλις 22 άτομα, που δεν έχουμε τη δική σας πολιτική εμπειρία, ούτε το δικό σας πολιτικό όραμα να παρέμβουμε στο σύνολο του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά σε τοπικό επίπεδο το καταφέρνουμε.
Θα προσκαλούσα όσους από εσάς θέλετε να μοιρασθείτε τη γνώμη σας μαζί μας να έλθετε και να συνδράμετε να ανβαθμίσουμε το επίπεδο συζήτησης μας, να συντηρήσουμε τη φλόγα της άμεσης δημοκρατίας και να προσπαθήσουμε να ανάψουμε και άλλες φωτιές.
http://syriza.p4u.gr/forum/index.php
Νομιζω οτι ολο το νοημα βρισκεται 1ον στην ομαδα,η τα μεμονωμενα ατομα που φευγουν απογοητευμενα,οχι απο την Πασα αλλα απο οτιδηποτε ομορφο πανε να φτιαξουν οι ανθρωποι.Το οτι μπαινουν,οχι μονον στην Πασα αλλα παντου,καποιοι που ειτε εχουν μπερδεμενο το τι θελουν,ειτε αλλο πιστευουν κι αλλο νομιζουν οτι πιστευουν,ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΣΥΝΙΣΤΑ ΛΟΓΟ να φυγουν τρεχοντας απογοητευμενοι αυτοι που εξακολουθουν να πιστευουν και να πρατουν συμφωνα με την διακηρυξη,αλλα συνιστα λογο να ζητηθει απο οσους ειναι παραξενο που ειναι σ/αυτο τον χωρο να αιτιολογησουν την παρατεταμενη παρουσια τους,αφου δεν συμφωνουν με τον χ χωρο.2oνΕπειτα τα υπο ενταξη μελη ειναι μια σκεψη.Να περιμενουμε να καταληξουν στο τι προτιμανε,κι επειτα τους κανουμε μονιμα μελη.Βεβαιως θα ηταν ευχης εργο οι σταθεροι στις αποψεις τους να αντεχαν την εξ/αρχης ολοκληρωτικη ενταξη ολων.Ομως με ευχολογια …Αν ανοιξεις διαπλατα,η κατασταση θα γινει ενα μινι φρενοκομειο,και το πραγμα καταληγει περιεργα.Κατι σαν την ΠΑΣΑ ειναι απαραιτητη οσο ποτε αλλοτε.
Δεν αντεξα!
Επανέρχομαι για μια τελευταία αφιέρωση και για όλους εκείνους τους υπόλοιπος που τρύπωσαν στη Πάσα, ανώνυμοι ή επώνυμοι, αυτούς που μπαινοβγαίνουν στους «μαχαλάδες» ενώ κάνουν χωριό με τους «Αληπασάδες», με τα προφητικά λόγια στο
Μίλα και συ ρε Θοδωρή!
Τέλος και από μένα.
Καλή συνέχεια σύντροφοι σε όποιο πλοίο και αν επιβιβαστείτε και όποιο προορισμό αποφασίσετε να ακολουθήσετε.
Η ΠΑΣΑ ήταν ένα ωραίο ταξίδι για όσο κράτησε για καθέναν από εμάς. Η μαζική αποβίβαση ωστόσο έγινε από πολλούς τη στιγμή που ξέφυγε από τα όσα πρέσβευε στο αρχικό κείμενο συνάντησης μας. Την άρνηση δηλαδή περιχαράκωσής της από τάση ή συνιστώσα. Υπάρχει μία παθογένεια στην αριστερά να επαναλαμβάνει τα λάθη της, αντί να μαθαίνει από αυτά. Η επόμενη προσπάθεια, που σίγουρα θα υπάρξει, εάν δεν έχει ήδη ξεκινήσει και το αγνοούμε, θα βάλει το επόμενο λιθαράκι σε ότι αποπειραθήκαμε. Κάποτε ο στόχος θα επιτευχθεί, απλά ελπίζω να είναι σύντομα.
να συμπληρώσω καταθέτοντας μερικές γλυκιές αναμνήσεις που κρατώ:
στο ξεκίνημά μας, εκείνη την πρώτη (και μοναδική νομίζω) skype συνεύρεσή μου και γνωριμία με όσους λίγους είχαν μαζευτεί στο σπίτι του Γιάννη Χ. για να συζητήσουμε το ξεκίνημα της δράσης μας.
την πρώτη προς τα έξω δράση μας στο Σύνταγμα, μετά τις φωτιές του Αυγούστου με σύνθημα «να σβήσουμε τις φωτιές που καίνε τη ζωή μας»
και λίγο πριν την αποχώρησή μου, τις κρασοκατανύξεις μας κατά τη διάρκεια της 3ης Πανελλαδικής, που ενώ διαφαινόταν η άλωση της ΠΑΣΑ από τον Α.Α, κρατήσαμε ως ομάδα ως τη λήξη της και δώσαμε ωραία μάχη.
Για την ιστορία αυτοί που ξεκίνησαν το εγχείρημα ήταν οι (και όχι μόνο όσοι υπογράφουν το κείμενο) που αναφέρω παρακάτω: Γιώργος Β.- Αρχιτέκτονας, Γιάννης Κ – ανθρωπολόγος, Δημήτρης Κ – Μηχανικός Τ.Ε, Γιάννης Χ. Σύμβουλος, Δημήτρης Ο. – Ψυχίατρος, Αχιλλέας Π.- δημοσιογράφος, Κωστής Λ. – Γραφίστας, Κώστας Χ. – Άνεργος, Βασίλης Ψ – Εκπαιδευτικός, Δημήτρης Μ, Αρης Χ – φοιτητής, Τάσος Α. – Πανεπιστημιακός, Αλέξανδρος Τ. – ταξιδιωτικός πράκτορας, Γιώργος Τρ. και Σύλλα Π. επαγγελματίας τουρισμού. Φυσικά ακολούθησαν πολύ σύντομα πολλοί ακόμη.
Συμπληρώνω, τελειώνοντας τον κύκλο των αναμνήσεων, μια πρόταση ενός πρώτου μορφώματος «ποιοι είμαστε» που στη συνέχεια μεταμορφώθηκε στο «ιδρυτικό» κείμενο:
» στην παρέα μας είναι ευπρόσδεκτος οποιοσδήποτε συμφωνεί χονδρικά με τις παραπάνω σκέψεις. Δεν έχουμε (και δεν θα αποκτήσουμε ποτέ) καταστατικό. Μέχρι τώρα η μόνη υποχρέωση που εκ των πραγμάτων τηρούμε είναι η ευγένεια, ο σεβασμός και η ανέχεια στις απόψεις του άλλου. Αυτά παλιά τα ονόμαζαν «συντροφικότητα» . Το χιούμορ είναι ευπρόσδεκτο αλλά όχι υποχρεωτικό.»
Η φράση με την οποία τελείωνε το τελευταίο συλλογικό της ΠΑΣΑ, παραμένει σωστή: «Η ΠΑΣΑ συνεχίζει λοιπόν, όπως τότε, που παίρναμε το πλοίο και φεύγαμε διακοπές, χωρίς να ξέρουμε σε ποια νησιά θα τις περάσουμε…» .
Δεν είναι όμως ορθή η εκτίμηση που ακολουθεί:
Αποδείχτηκε ότι στις πολιτικές προσπάθειες όπως της ΠΑΣΑ είναι καταστροφικό να «φεύγεις διακοπές χωρίς να ξέρεις σε ποια νησιά θέλεις να πας»…. Πρέπει και να ξέρεις που θέλεις να πας και αν έχεις πάρεις λάθος καράβι, να το δηλώνεις έγκαιρα. Γιατί αλλιώς είναι σίγουρο ότι θα βρεθείς σε λάθος προορισμούς και λιμάνια…
Δεν φταίει το καράβι. Αυτά τα καράβια δεν έχουν προδιαγεγραμμένα δρομολόγια, και δεν θα πρέπει να έχουν. Πάνε όπου αποφασίζουν οι επιβάτες τους. Όμως μέσα στο ταξίδι είναι και το ενδεχόμενο να μην μπορούν να φτάσουν σε κανένα λιμάνι, γιατί πέφτουν πάνω σε ξέρες και μένουν ακούνητα στη θέση τους. Και το καράβι της «ΠΑΣΑ» έπεσε σε ξέρα, επειδή το έριξε εκεί το πλήρωμά του.
Όπως σωστά επισημαίνει η Σ.Π.:
Η μαζική αποβίβαση ωστόσο έγινε από πολλούς τη στιγμή που ξέφυγε από τα όσα πρέσβευε στο αρχικό κείμενο συνάντησης μας. Την άρνηση δηλαδή περιχαράκωσής της από τάση ή συνιστώσα. Υπάρχει μία παθογένεια στην αριστερά να επαναλαμβάνει τα λάθη της, αντί να μαθαίνει από αυτά. Η επόμενη προσπάθεια, που σίγουρα θα υπάρξει, εάν δεν έχει ήδη ξεκινήσει και το αγνοούμε, θα βάλει το επόμενο λιθαράκι σε ότι αποπειραθήκαμε. Κάποτε ο στόχος θα επιτευχθεί, απλά ελπίζω να είναι σύντομα.
Το εγχείρημα της ΠΑΣΑ ενώ είχε σαν χώρο αναφοράς του τον ΣΥΡΙΖΑ, βρήκε τελικά την «δικαίωση» του στο κίνημα της 25ης Μάη. Δυστυχώς όμως το καράβι της ΠΑΣΑ είχε πέσει σε ξέρα και δεν μπόρεσε να ανοίξει τα πανιά του και να συνεχίσει το ταξίδι του στις νέες συνθήκες. Κάποιοι επιβιβάστηκαν γρήγορα – γρήγορα σε παραπλέοντα σκάφη και ακολούθησαν προδιαγραμμένες πορείες και δρομολόγια στα οποία ήταν γνωστά από πριν τα λιμάνια που θα κατέληγαν. Νόμισαν ότι «ανακάλυψαν την Αμερική» όταν συναντήθηκαν με τα λείψανα μιας αριστεράς που έχει πεθάνει από τον προηγούμενο αιώνα. Και αυτό τα λείψανα, τα έκαναν εικόνισματά τους…
Στην ΠΑΣΑ συνέβη αυτό ακριβώς που συμβαίνει και την ταξική πάλη: Η κυριαρχία της αντίφασης απέναντι στην ενότητα . Σήμερα δεν μπορεί να υπάρξει κοινή εκτίμηση για την πορεία του πλοίου και τους λόγους που το οδήγησαν στην ξέρα. Άλλοι , άλλαξαν καράβι νωρίς και έχουν ήδη καταλήξει στο λιμάνι που αναζητούσαν, το οποίο τους παρέχει» προστασία» από τις θαλασσοταραχές και τα μπουρίνια της «ανοικτής θάλασσας». Έχουν πλέον και την δυνατότητα να επιδίδονται αμέριμνοι με το καλάμι στο χέρι, στο ψάρεμα τσιπούρας από τον μόλο. Άλλοι βολοδέρνουν ακόμα μεσοπέλαγα, προσπαθώντας να κρατηθούν από τις «σωσίβιες λέμβους» ενός καραβιού που τελείωσε άδοξα την διαδρομή του…
Ευτυχώς η ΠΑΣΑ είχε την πολιτική συναίσθηση ότι κάποια πράγματα κάποια στιγμή τελειώνουν και δεν ακολούθησε τον δρόμο του ΜΑΑ. Όμως γράφαμε στο κείμενο Να διαλυθεί εδώ και τώρα το ΜΑΑ!Δύσκολοι καιροί για λαθροβιώσεις στην πολιτική σκηνή αλλά και στο μαζικό κίνημα. Το εγχείρημα του ΜΑΑ έχει ήδη ολοκληρώσει τον κύκλο της πολιτικής του ύπαρξης και έφτασε η ώρα να αυτοεπικυρώσει το τέλος του ως μια πράξη αυτοκριτικής και πολιτικής εντιμότητας . Όμως, αυτό μπορεί να γίνει μέσα από μια αξιοπρεπή διαδικασία, η οποία θα καταγράφει ότι το ΜΑΑ διαθέτει τουλάχιστον μια στοιχειώδη αυτογνωσία; Τα πράγματα δεν είναι ενθαρρυντικά…
Το κίνημα της 25ης Μάη και λαϊκή στήριξη στον ΣΥΡΙΖΑ έχουν αλλάξει ριζικά το τοπίο μέσα στο οποίο συγκροτήθηκε η ΠΑΣΑ. Η εγκατάλειψη του εγχειρήματος της ΠΑΣΑ, είναι πράγματι μια τολμηρή και θετική πράξη. Και δείχνει πράγματι πολιτική ωριμότητα, που κρύβει μέσα της την ελπίδα και αφήνει ανοικτή την πόρτα για νέα ξεκινήματα…
Ένα σχόλιο στο κείμενο «Τίτλοι τέλους για την ΠΑΣΑ»
Αγαπητοί σύντροφοι και συντρόφισσες
Τώρα που οι ΠΑΣΑδόροι ολοκληρώνετε την κοινή προσπάθεια 3 χρόνων θέλω να σας ευχαριστήσω για τη φιλοξενία που έτυχαν κατά καιρούς οι απόψεις μου στην ανοιχτή ηλεκτρονική έκδοση της ΠΑΣΑ.
Σχετικά τώρα με τα ταξίδια. Ακόμα κι αν ξέρουμε σε ποια νησιά θέλουμε να πάμε, συνήθως τα πλοία της γραμμής μας οδηγούν όπου νομίζουν, αγνοώντας της επιθυμίες μας. Παρ’ όλ’ αυτά ταξιδεύουμε. Άλλωστε και η ζωή ταξίδι είναι και, σίγουρα, απρόβλεπτο.
Με αγάπη
Ελένη Πορτάλιου
Κρίμα, που και που διάβαζα εδώ και κάτι διαφορετικό, ιδιαίτερα στο πρωτο διάστημα της ΠΑΣΑς. Παρηγοριά ήταν για τους κωπηλάτες του κάτω καταστρώματος της γαλέρας, που αρμενίζει στα κύματα χρόνια τώρα ζαλισμένο ανάμεσα στους «χώρους».
Μόνο Ελένη είναι τελείως διαφορετικό να βλέπεις τον κόσμο και την πορεία σου από το κάτω κατάστρωμα, από την τρίτη σειρά κουπιών της γαλέρας, και άλλο να ταξιδεύεις κρατώντας κάποιο τιμόνι προς κάποια Ιθάκη, ξέρωντας την κατάληξη του ταξιδιού.
Ευχαριστώ βρε μάγκες που με κάνατε κάποιες στιγμές να νοιώσω ότι βγαίνω έξω από το τέλμα μου, ότι υπάρχει ελπίδα, έστω και αν αυτή βγήκε από τα σπάργανα της Αριστεράς σας.
Ένας κωπηλάτης από το κάτω κατάστρωμα της γαλέρας
Επί της ουσίας δεν θα προσθέσω κάτι γιατί συμφωνώ με τους προλαλήσαντες, και νομίζω πως το κείμενο των Πόλυ. Δημήτρη, Γιάννη είναι πλήρες και εύστοχο…Μια ερώτηση μόνο διευκρινιστικού χαρακτήρα: Τι θα κάνετε με το blog? θα το κλείσετε κι αυτό; ή θα λειτουργεί με την ευθύνη των τριών τεσσάρων που ακόμα ασχολούνται;
ΥΓ: Αν κάτι δεν αλλάζει και δεν αναστέλλεται είναι η αγάπη και η εκτίμηση μεταξύ μας, αρχικών, μετέπειτα, αποχωρησάντων και παραμενόντων, ευρωπαϊστών και δραχμολάγνων…το θεώρησα αυτονόητο και γι αυτό δεν το ανέφερα (ίσως όμως αυτό να είναι και η μεγαλύτερή μας κατάκτηση παρόλες τις κόντρες και τις διαφωνίες, και ταυτόχρονα η απόδειξη για τις ειλικρινείς μας αρχικές προθέσεις)
Γεια σου Γιάννη.
Συμφωνώ μαζί σου ότι πέρα από το «εξωστρεφές » έργο που κάναμε το 2009-10, η καλλιέργεια μιας κουλτούρας σεβασμού και προσπάθειας για σύνθεση είναι ένα άλλο κεκτημένο μας .
Το μπλογκ σταματά τη λειτουργία του. Τι νόημα θα είχε εξάλλου;
Παραμένει η λίστα αλληλογραφίας.
Αν και συμμεριζόμαστε ως ένα βαθμό αυτό που γράφει ο Γιάννης ο Κ, ότι η μεγαλύτερη κατάκτηση είναι η αγάπη και η αλληλοεκτίμηση (σχεδόν) όλων μεταξύ μας, δεν είναι καλό να εξιδανικεύουμε τις καταστάσεις. Από ένα σημείο και μετά -όταν χάθηκε ο στόχος- η ασυνεννοησία είχε ίδιο βάρος με την συνεννόηση, ενώ το μπλογκ κρατήθηκε με τα δόντια, χωρίς την συμμετοχή της συντριπτικής πλειοψηφίας των πασαδόρων. Επιγραμματικά, θα κάνουμε ορισμένες παρατηρήσεις πάνω σε αυτά που γράφτηκαν, γιατί ορισμένα δεν στέκουν και μερικά παραποιούν πλήρως την πραγματικότητα.
Α) Στην ΠΑΣΑ, όπως και σε κάθε συλλογικότητα με στοιχειώδη δημοκρατική λειτουργία, για το πολιτικό της αποτέλεσμα δεν της φταίει ο ένας και ο άλλος, το τι ατομικά έκανε, ή τι δεν έκανε, αλλά το τι (δεν) έκαναν όλοι μαζί. Ο εύκολος δρόμος –όχι μόνο στην αριστερά – είναι να φορτώνουμε την αποτυχία στους άλλους και όχι να αναλαμβάνουμε την ευθύνη, να αναγνωρίσουμε τα λάθη και να βγάζουμε συμπεράσματα. Έτσι, δεν φταίει ότι από ένα σημείο και μετά δεν μπορέσαμε να προχωρήσουμε, ούτε η άλωση της ΠΑΣΑ από τον τρισκατάρατο των μηχανισμών του ΣΥΝ, ούτε οποιοσδήποτε άλλος. Η ερμηνεία είναι η εξής: είτε το υλικό (εμείς) είναι σάπιο, είτε η «άμεση δημοκρατία» ως λειτουργία-όσο και αν την χρησιμοποιήσαμε-, τέλος πάντων η λειτουργία μας, (αυτή προτείναμε και στον ΣΥΡΙΖΑ) από μόνη της δεν αρκεί. Στην πραγματικότητα οι πολιτικές διαφορές που ανέκυψαν κλπ ήταν τέτοιας έκτασης, που σκέπασαν και έθαψαν την δημοκρατική λειτουργία, με αποτέλεσμα μηδενική παρέμβαση – πλην της αξιόλογης του μπλογκ, που δεν ήταν όμως συλλογική προσπάθεια-. Βέβαια, ούτε το υλικό (εμείς) ήταν το καλύτερο, αλλά όχι και τόσο σκάρτο ώστε να του φορτώσουμε όλη την ευθύνη. Συνεπώς, το να επικαλείσαι απλά την άμεση δημοκρατία ως λειτουργία της «αριστεράς», όπως και να παπαγαλίζεις την ενότητα αυτής, αποτελεί φενάκη, αν δεν εξηγήσεις τι εννοείς ως «αριστερά» και ποιοί είναι ο σκοποί της. Μπορείς δηλαδή να είσαι στο ίδιο σχήμα με τον Κουβέλη και τους δικούς του; Τον Μητρόπουλο; Τον Κοτσακά; Τα «πολιτικά» παιδιά του Τσοχατζόπουλου; και διάφορους άλλους που κόσμησαν τα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ; Φυσικά τα παραπάνω δεν αναιρούν την ορθή κριτική στην γραφειοκρατία και την ανάγκη της δημοκρατίας, για τα οποία έχουμε αρθρογραφήσει αρκετά στην ΠΑΣΑ και δεν χρειάζεται να επαναλάβουμε.
Β) Όσον αφορά την «ιστορία», τον Αλέκο και το ΜΑΑ: Ο Αλέκος ελάχιστα ασχολήθηκε με την ΠΑΣΑ και ζήτημα να έλαβε μέρος σε δύο με τρεις (;) συνελεύσεις της. Η συνάντηση έγινε περισσότερο από «καραμπόλα», όταν στην Γ. συνδιάσκεψη που η ΠΑΣΑ έκανε την μεγάλη της παρέμβαση, ο Αλέκος έκανε εκείνη την ιστορική ομιλία για τον εργατικό Δεκέμβρη και ουσιαστικά έβαλε το πολιτικό θεμέλιο του ΜΑΑ. Σε αυτή την συνδιάσκεψη, ουσιαστικά αρχίζει να δομείται ο ιδιαίτερος λόγος του ΜΑΑ σε σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ και γεννιέται το ΜΑΑ. Γράφουμε για την ΠΑΣΑ και όχι για το Μέτωπο, αλλά αντίθετα με αυτά που λένε οι σύντροφοι παραπάνω, πρέπει να επισημάνουμε, ότι το ΜΑΑ σε όλες τις τελευταίες του συνδιασκέψεις πήρε τις αποφάσεις του με καθολική ψηφοφορία. Μπορεί να μείναμε πιο «λίγοι» μετά την αποχώρηση των συνιστωσών και την πολιτική στροφή της ΚΟΕ με την «υποστολή» της αντί-Ε.Ε. σημαίας, αλλά τις αποφάσεις για το Μέτωπο τις παίρναμε και τις παίρνουμε με καθολική ψηφοφορία και αυτό δεν μπορεί να το αρνηθεί κανείς. Όσο αν «εκφωνεί» ο Αλαβάνος…, αυτός είναι αυτή την στιγμή το πιο δυνατό χαρτί -ως πολιτικό πρόσωπο- όχι μόνο του ΜΑΑ, αλλά όλης της αντι-ευρώ και αντι-Ε.Ε. αριστεράς. Θα ήταν πολιτική ανοησία να τον «περιορίσουμε». Τέλος, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι την προηγούμενη περίοδο που ο ΣΥΡΙΖΑ πάλι «εκτοξεύτηκε», ως «αρχηγός» πήγε όλο το σχήμα αριστερά, με βάση τις αρχές και τις αξίες της αριστεράς, αντί να ακολουθήσει την φωνή του συστήματος, τις δημοσκοπήσεις, προς άγραν ψήφων και ενός καλού εκλογικού αποτελέσματος. Έτσι, ο ΣΥΡΙΖΑ υπεραπίστηκε -τότε- τον Δεκέμβρη και ήταν η πρώτη φορά, από το ’74 και μετά, που ένα μεγάλο κόμμα της αριστεράς πάτησε το ένα του πόδι έξω από το σύστημα. Η συμπάθεια της ΠΑΣΑ στον Αλέκο είχε να κάνει με αυτήν την διαπίστωση και με την διαίσθηση, ότι νίκη των μηχανισμών απέναντι του θα κάνει ξανά πιο συστημικό τον ΣΥΡΙΖΑ.
Γ) Για τις πλατείες: Οι πλατείες δεν μπόρεσαν να προχωρήσουν και έμειναν από «καύσιμα». Η απαξίωση των αριστερών κομμάτων, οι μούντζες και τα «ουστ» από μόνες τους όχι μόνο δεν πήγαν μακριά, αλλά μάλλον έδωσαν τροφή και στον Μιχαλολιάκο. Η απουσία ενός αριστερού αντισυστημικού αριστερού φορέα, που από την μια θα υπερασπίζεται την δημοκρατία και από την άλλη θα εμφανίζει ένα συγκεκριμένο πολιτικό πρόγραμμα αγκαλιά με τον «δρόμο», ήταν και είναι καθοριστικός. Οι βουλευτές της αριστεράς έμειναν μέσα στην Βουλή. Οι «σύντροφοι» του ΣΥΡΙΖΑ, αφού μας είχαν χαρακτηρίσει (Τ)αχρείους (Φίλης, μέσω της Αυγής), μας χαρακτήρισαν και Μουσουλινικούς, επειδή τους είπαμε να εγκαταλείψουν το κοινοβούλιο και να ενωθούν με τον λαό. Έτσι, με αυτά και με πολλά άλλα, ως αντισυστημική φωνή εμφανίζεται σήμερα η Χ.Α..
Δ) Σχετικά με τον ΣΥΡΙΖΑ: Τελευταία αρκετοί αριστεροί (μαζί και οι σύντροφοι παραπάνω, που μιλούν «για ετεροπροσδιόριστη!, αυτάρεσκη!, καταγγελτική!, εριστική!!! -εδώ είναι το καλύτερο- κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ, κλπ ), δεν έχουν καταλάβει ότι συμπεριφέρονται σαν τους παλαιοΚουΚουέδες, που πάντα υποστήριζαν ότι «ένα είναι το κόμμα», και η κριτική πρέπει να γίνεται εσωτερικά, για να μην κάνουμε κακό στο κόμμα. Όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι, γιατί πρώτον δεν έχουμε στο σύνολο της αριστεράς Δημοκρατικό συγκεντρωτισμό και δεύτερον γιατί εμείς απλούστατα δεν είμαστε στον ΣΥΡΙΖΑ. Η πολιτική ανήκει στην δημόσια σφαίρα της ζωής και άμα εκφωνείς α-νόητες ατάκες, θα δεχτείς (δίκαια) πολύ σκληρή κριτική. Αντίθετα λοιπόν με τον ΣΥΡΙΖΑ του 2008-2009, ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ πορεύτηκε στις εκλογές -ιδιαίτερα ανάμεσα στον Μάιο και τον Ιούνιο- ανάλογα με τις δημοσκοπήσεις, καιροσκοπικά, αλλάζοντας θέσεις, στρογγυλεύοντας και κυρίως σπέρνοντας την σύγχυση. Ανακάλυψε απίθανα παράλογα σχήματα, όπως: άλλο το μνημόνιο, άλλο η δανειακή σύμβαση!!!, και δεν θα πληρώσουμε και δεν θα έχουμε μνημόνιο και θα μείνουμε στην ευρωζώνη!!!, πριν έλπιζε στον «σοσιαλιστή» Ολλάντ, μέχρι να φάει πόρτα κλπ. Η ουσία είναι ότι με τεχνάσματα, προσπαθούσε να πάρει την κυβέρνηση για να «καταργήσει» το μνημόνιο με την ΔΗΜΑΡ!!!!, ενώ σε παγκόσμια πρωτοτυπία το αριστερό κομμάτι του ευχόταν να χάσει τις εκλογές! Απέφυγε τις καθαρές κουβέντες που έχει ανάγκη ο λαός μας, και συνεχίζει σήμερα να ελπίζει και να «πιπιλίζει» τα μυαλά της ελληνικής κοινωνίας γι αλλαγές στην Ε.Ε., να υμνεί μαζί της το ευρώ και να εκφωνεί της Χαλιμάς τα παραμύθια. Ο κατάλογος είναι ατελείωτος, αλλά είναι να απορεί κανείς με τις ψευδαισθήσεις, ότι ο κεντρικός μηχανισμός του ΣΥΝ θέλει να καταργήσει τις συνιστώσες για λόγους Δημοκρατίας. Ποιος μηχανισμός εξουσίας (και μάλιστα ενώ νομίζει ότι είναι και στην παραμονή της μεγάλης εξουσίας) στην ιστορία αυτοκτόνησε; Στην πραγματικότητα πρέπει να ελεγχθεί και η τελευταία διαφορετική φωνή (που είναι σήμερα οι συνιστώσες) και να μαντρωθούν όλοι στην νέα έκδοση της παλιατζούρας του ΠΑΣΟΚ. Η συγκέντρωση της Νίκαιας, έδειξε ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται μόνο ως φάρσα, και ο νέος Αντρέας ως θλιβερή καρικατούρα του παλιού. Όσο για την διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη, και αυτή για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα κείμενο που διαβάζεται «κριτικά», χωρίς βέβαια τα ιστορικά ριζοσπαστικά της σημεία που είναι η έξοδος από την Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ.
Κλείνοντας, νομίζουμε ότι η ΠΑΣΑ ήταν ένα όμορφο ταξίδι, όχι σε όλες τις στιγμές του, σίγουρα όμως δεν ανήκει στην ιστορία του ΣΥΡΙΖΑ μια που οι οργανώσεις του την ΠΑΣΑ την μίσησαν και οι φίλοι του δυστυχώς δεν την αγάπησαν.
Τέλος, δηλώνουμε ότι είμαστε απολύτως βέβαιοι, ότι στην πορεία προς την δημοκρατική του εξέλιξη, ο νέος ΣΥΡΙΖΑ την 1η Οκτωβρίου θα ανακοινώσει:
α) Πως θα μοιραστούν τα 14 εκ ευρώ της νέας επιχορήγησης, αναλυτικά τι παίρνει και τι έπαιρνε η κάθε συνιστώσα.
β) Τα ονόματα των 350-400 αποσπασμένων και επιστημονικών συνεργατών των βουλευτών του και την χρονική θητεία εναλλαγής τόσο αυτών όσο και των βουλευτών του. Σε ποιους πολιτικούς χώρους ανήκουν, και πως έγινε η πολιτική μοιρασιά των θέσεων ανάμεσα σε ΣΥΝ-ΠΑΣΟΚ-ΣΥΝΙΣΤΩΣΕΣ.
γ) Λοιπά οικονομικά, όπως μισθοί βουλευτών, αριθμός και μισθοδοσία επαγγελματικών στελεχών, επιχορηγήσεις στο κόμμα κλπ
Κώστας Γέρος
Βαγγελιώ Σωτηροπούλου
Βάσω Χριστοπούλου
Προσυπογράφω κι εγώ το κείμενο των Γέρου-Σωτηροπούλου-Χριστοπούλου. Αν το δει κάποιος σε σύγκριση με το κείμενο των Τακόπουλου-Πανταζόπουλου-Οικονομίδη μπορεί να δει σε γενικές γραμμές τις ενδοπασαδόρικες διαφορετικές εκτιμήσεις και εν τέλει τους λόγους που η ΠΑΣΑ δεν μπορούσε να συνεχίσει. Ο ΣΥΡΙΖΑ του 2012 ελάχιστη σχέση έχει με τον ΣΥΡΙΖΑ του 2009. Αν και πολλοί σύντροφοι της αντικαπιταλιστικής αριστεράς θα μπορούσαν να τους κατηγοριοποιήσουν εύκολα και τους δύο στη «ρεφορμιστική αριστερά», επί Αλαβάνου ο ΣΥΡΙΖΑ έπαιρνε θέσεις «κόντρα» στα αντανακλαστικά αυτού του χώρου – κλασικό παράδειγμα ο Δεκέμβρης. Έχει κανείς την εντύπωση ότι αν γινόταν κάτι αντίστοιχο σήμερα, ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ θα έπαιρνε την ίδια θέση ή θα το έπαιζε «μεγάλη δημοκρατική παράταξη» που θα φέρει την «ομαλότητα» στη χώρα; Το βασικό πρόβλημα της ΠΑΣΑ, και αυτό που την έφερε σε αδιέξοδο, είναι ότι δεν υπάρχει πια ο πολιτικός χώρος επί του οποίου συγκροτήθηκε και έκανε τις παρεμβάσεις της. Γιατί μπορεί να λέγαμε -και να το υποστηρίζω ακράδαντα- ότι το οργανωτικό είναι και πολιτικό, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι οι πολιτικοί στόχοι παύουν να είναι εξίσου σημαντικοί. Ρήξη ή ενσωμάτωση λοιπόν; Το «ενσωμάτωση, αδιέξοδο και στη συνέχεια φασιστική εκτροπή» είναι ένα σενάριο που φαντάζει όλο και πιο πιθανό… όσοι το αντιλαμβανόμαστε λοιπόν, έχουμε χρέος να μη συμβάλλουμε σε αυτή την εξέλιξη.
Πάνος Δαμέλος
Δεν θα ήθελα να εμπλέξω καθόλου την συζήτηση για το εγχείρημα της ΠΑΣΑ με ζητήματα που αφορούν την πολιτική γραμμή και τις γενετικές μεταλλάξεις του ΜΑΑ. Όμως επειδή ήδη έχει ανοίξει αυτή η συζήτηση, θα καταθέσω σύντομα και την δική μου άποψη, μιας και είμαι από τους ελάχιστους πασαδόρους που έχουν υπογράψει το ιδρυτικό κείμενο του ΜΑΑ:
Οι σ. που υπερασπίζονται την σημερινή πολιτική του ΜΑΑ και κατηγορούν σήμερα τον ΣΥΡΙΖΑ για “δεξιά” λάθη και άλλα παρόποια δεν θα πρέπει να ξεχνάνε ότι:
1. Το ΜΑΑ ξεκίνησε ως κάτι πιο πλατύ και ευρύτερο από τον “σεχταριστικό” ΣΥΡΙΖΑ που απευθυνόταν “μόνο” προς τον κόσμο της Αριστεράς. Στα πλαίσια αυτής τη πολιτικής του μετώπου μάλιστα ο κόσμος του ΠΑΣΟΚ, που δεν “χωρούσε” στον ΣΥΡΙΖΑ, θα χωρούσε στο ΜΑΑ. Όχι μόνον ο απλός κόσμος της “βάσης” αλλά και στελέχη όπως ο Μητρόπουλος και άλλοι, με τους οποίους είχαν γίνει τότε κρούσεις και συναντήσεις για κοινή κάθοδο στις περιφερειακές εκλογές.
2. Τότε κάποιοι τους εκτιμούσαν, τώρα όμως βγάζουν σήμερα σπυράκια μαζί τους ! Μερικοί μάλιστα, οι οποίοι σήμερα κατηγορούν τον ΣΥΡΙΖΑ για άλωση από το ΠΑΣΟΚ, τότε έλεγαν πως ο Αλέκος θα πρέπει να γίνει ο νέος Ανδρέας της Αριστεράς που θα φέρει ένα καινούργιο 81. Μήπως άλλαξε ο Μητρόπουλος και άλλοι παρόμοιοι από τότε; Όχι βέβαια! Ο ΣΥΡΙΖΑ ήρθε και πραγμάτωσε τελικά αυτά τα οράματα του ΜΑΑ. Το ΜΑΑ λοιπόν αναγκάστηκε να αλλάξει “γραμμή” για να διαχωριστεί από τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά ταυτόχρονα και από τον ίδιο του τον εαυτό…
3. Επίσης το ΜΑΑ, στα πλαίσια αυτής της πολιτικής ήταν ανοικτό γενικώς προς τις “πατριωτικές δυνάμεις”, χωρίς να κάνει διακρίσεις, σε τέτοιο βαθμό ώστε στους κόλπους του να κυκλοφορεί η άποψη πως ο Καμμένος είναι πιο “επαναστάτης” από τους “νερόβραστους” συριζέους. Πολλά θα μπορούσε να αναφέρει κανείς για την “ευρύτητα” της εθνικοπατριωτικής γραμμής του ΜΑΑ, αλλά δεν νομίζω ότι χρειάζεται να αναφέρω παραπάνω στοιχεία εδώ…
4. Τελικά, μια μερίδα σ. του ΜΑΑ, που αποφάσισε να συνεχίσει το εγχείρημα κάτω από τον ίδιο τίτλο αλλά με άλλη πολιτική γραμμή, για να προχωρήσει προς αυτή την κατεύθυνση, θα έπρεπε να αυτοπροσδιοριστεί με τρόπο που να καταγράφεται η πολιτική διακριτότητά της από τον ΣΥΡΙΖΑ. Επέλεξε λοιπόν την γραμμή του Π. Λαφαζάνη για το Ευρώ και την Ε.Ε. και φιλοδοξεί να γίνει το Αριστερό Ρεύμα “Εξωτερικού” γιατί αυτή η γραμμή κρατάει ανοικτές τις γέφυρες προς ορισμένες δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και προς δυνάμεις του χώρου της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Για να συμπληρώσω 2 επιχειρήματα στα όσα έγραψε ο ΕΟΣ πιο πάνω και έχουν σχέση με το τι προσπάθησε η ΠΑΣΑ
Ως γνωστόν, σήμερα βρίσκεται σε εξέλιξη η συζήτηση μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ για την μετεξέλιξή του σε εννιαίο κόμμα και έχουν αρχίζει να συζητιούνται σοβαρά ορισμένες από τις κεντρικές προτάσεις που διαμορφώθηκαν και με την συμβολή της ΠΑΣΑ. Παράλληλα όμως, υπάρχουν και αντιστάσεις (από τον Θεωνά, την ομάδα Λαφαζάνη κλπ) που θέλουν να συνεχίσει ο ΣΥΡΙΖΑ σαν ομοσπονδία κομμάτων/συνιστωσών κρατώντας το σημερινό του σχήμα «πολλές πυραμίδες κάτω από μια χαλαρή πυραμίδα πεφωτισμένου ιερατείου» και οι οπαδοί στα τάρταρα. Αυτό δεν σημαίνει ότι έχουν επικρατήσει ακόμα πελιοψηφικές απόψεις κοντά ή προς τον αμεσοδημοκρατικό Συριζα των μελών του που ευαγγελίστηκε αυτή εδώ η συλλογικότητα, πριν καταντήσει βήμα προβολής πεφωτισμένων οικονομολόγων της δραχμής. Όλως τυχαίως (?) οι ίδιες δυνάμεις που αντιστέκονται στον δημοκρατικό μετασχηματισμό του ΣΥΡΙΖΑ είναι οι ίδιες που πολύ εύστοχα ο Γιάννης Κ. χαρακτήρισε πιο πάνω δραχμολάγνους. Είναι οι ίδιες που προσπάθησαν να ανακόψουν ότι πήγε να πει και αυτή η συλλογικότητα (και δυστυχώς τα κατάφεραν, στέλνωντας την ΠΑΣΑ στο γιουσουρουμ. Για ένα κουστούμ’ μιας χρήσης…)
Σύντροφοι, μην αυταπατάστε άλλο: το ΚΚΕ, όπως εκφράζεται από την ηγεσία του σήμερα, δεν είναι αριστερά ούτε έχει καμιά θέση σε αυτή, μιας και έχει ενωματωθεί στο σύστημα που στήθηκε πολύ παλιότερα, την δεκαετία του 80, για να αντιμάχεται οποιαδήποτε προσπάθεια ριζοσπαστικοποίησης της ελληνικής κοινωνίας και της πολιτικής έκφρασης της Αριστεράς. Όσο για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που είναι μια μικρογραφία του ΣΥΡΙΖΑ της προηγούμενες περιόδους, και εκεί οι αντιφάσεις και οι προκλήσεις είναι ίδιες με αυτές που συναντήσαμε στον ΣΥΡΙΖΑ τα τελευταία χρόνια.
Η ερώτηση που έκανα πολλές φορές τους τελευταίους μήνες μένει, κατά την γνώμη μου, ακόμα αναπάντητη: Πάμε γι’ αλλα?
Αν και συμφωνώ σε πολλά με τον Γέρο, την Βαγγελιώ τη Βάσω και τον Δαμέλο, διαφωνώ σε ένα μόνο πράγμα: Το κείμενό τους υπονοεί ότι υπάρχει μόνο ένας δρόμος υπέρ της εργατικής τάξης σε συνθήκες κρίσης, και πως η άμεση δημοκρατία δεν οδηγεί από μόνη της σε αυτό τον δρόμο. Δυστυχώς όλη η αριστερά σκέφτεται έτσι. Όλοι βλέπουν μόνο έναν δρόμο και λειτουργούν ανάλογα για την επιβολή στους άλλους της γραμμής που βαδίζει σε αυτό τον δρόμο. Αν όντως ήταν έτσι, πράγματι η άμεση δημοκρατία δεν θα διασφάλιζε την διέξοδο. Διαφωνώ! Δεν υπάρχει μόνο ένας δρόμος. Δεν υπάρχει μόνο μια σωστή ταξικά γραμμή! Και επειδή δυο ή περισσότερες γραμμές είναι εξίσου «σωστές» ανάλογα με τις διαθέσεις, τους συσχετισμούς και το ευρύτερο πλαίσιο, ΓΙ ΑΥΤΟ ΑΚΡΙΒΩΣ, η άμεση δημοκρατία είναι η λύση: να αποφασίζει ο κόσμος κάθε φορά για την «γραμμή».
Ας το κάνω πιό λιανά: Οι πιθανές έξοδοι από την ελληνική κρίση είναι δυο. Το βασικό πρόβλημα, χρέος-ρευστότητα λύνεται χοντρικά με δυο τρόπους: Ή με την αλλαγή της ΕΕ και του ευρώ και την τροφοδότηση του νότου με μεταβιβαστικές πιστώσεις που ΔΕΝ θα είναι χρέος, ή με την κοπή εθνικού νομίσματος για τη δημιουργία ρευστότητας. Αυτή την στιγμή, το αστικό μπλόκ δεν διαλέγει κανέναν από τους δύο και υποτάσεται στο ευρωπαϊκό κεφάλαιο. Αντί να τσακωνόμαστε για το ποια λύση είναι καλύτερη, πιο ρεαλιστική ή πιο βιώσιμη για τα συμφέροντα των λαϊκών στρωμάτων, ας γινόταν ένας ευρύς διάλογος-ενημέρωση-καμπάνια και των δυο απόψεων και ας αποφάσιζαν οι ίδιοι οι αριστεροί με ένα δημοψήφισμα, ανοιχτό σε μελλοντική συζήτηση και επανέγκριση μιας και οι συνθήκες αλλάζουν μέσα στον χρόνο.
Αν η αλήθεια είναι μόνον μία η άμεση δημοκρατία είναι δευτερεύουσας σημασίας. Αν όμως έχουμε πολλές αλήθειες, ο τρόπος που θα συγκλίνουμε σε μια πιθανότητα αντί μιας άλλης καθίσταται καθοριστικός. Οι επιλογές μας δημιουργούν νέες αλήθειες αντί απλά να προσεγγίζουν την δεδομένη αλήθεια που είναι ήδη εκεί και μας περιμένει (οπότε σε αυτή την περίπτωση δεν έχει σημασία το ΠΩΣ θα φτάσεις εκεί, αρκεί να φτάσεις).
Όσοι είναι των θετικών επιστημών (κι εσύ Κώστα είσαι…απορώ πως δεν το καταλαβαίνεις) θα καταλάβουν τι εννοώ.
Με πιο απλά λόγια: Κι εγώ είμαι υπέρ της δραχμής (αλήθεια, όχι ρητορικά). Είμαι υπέρ της δραχμής όμως γιατί το βλέπω πιο ρεαλιστικό σαν σενάριο λύσης της κρίσης μεσοπρόθεσμα, κι όχι από ιδεοληψία, ή για να την σπάσω στον Τσίπρα. Δεν αποκλείω όμως εξορισμού το ενδεχόμενο μιας αλλαγής στους συσχετισμούς της ΕΕ (λογικά δεν μπορεί να αποκλειστεί). Αν μέσα σε μια πραγματικά δημοκρατική διαδικασία έβλεπε ο πιο πολύς κόσμος πιο ρεαλιστικό αυτό το ενδεχόμενο δεν θα σεβόμουν αυτή την διαδικασία; Θα την σεβόμουν. Άρα η διαδικασία διαμορφώνει τους πολιτικούς όρους συσπείρωσης και επιτυχίας της «γραμμής» κι όχι το αντίθετο. Όλο το ζήτημα είναι να εξασφαλιζόταν μια πραγματικά ανοιχτή διαδικασία όπου κι εγώ και ο άλλος με την άλλη άποψη θα είχαμε ίσες ευκαιρίες για ενημέρωση και επεξήγηση των θέσεων, και ο κόσμος ας αποφάσιζε…
Σε αυτή την λογική όμως, και ο ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ και το ΜΑΑ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι όλοι αντίθετοι. Αυτό όμως ήταν το αρχικό πνεύμα της ΠΑΣΑ. Δεν ήταν το περιεχόμενο των θέσεων για το ευρώ και την δραχμή. Αυτό πρέπει να το παραδεχτείτε Κώστα, Βάσω, Βαγγελιώ.
Αν δηλαδή γίνει ένα αμεσοδημοκρατικό δημοψήφισμα αυτή τη στιγμή (όπου θα έχει προηγηθεί διάλογος κλπ κλπ) για τους μετανάστες και αποφασιστεί ότι πρέπει να τους γυρίσουμε όλους πίσω επειδή δε φτάνουν οι δουλειές για όλους, αυτή θα είναι μία από τις συνιστώσες της σύνθετης απάντησης στην κρίση, επειδή αποφασίστηκε αμεσοδημοκρατικά; Αν μια ομάδα φασιστών αποφασίζει αμεσοδημοκρατικά σε ποιους μετανάστες θα την πέσει, αυτό το κάνει οκ; Αυτό το ΑΚίτικο «κάτω οι ιδεολογίες, άμεση δημοκρατία» είναι η πιο αποπροσανατολιστική μαλακία που κυκλοφορεί στο κίνημα σχετικά με τα οργανωτικά. Όσο για το αρχικό πνεύμα της ΠΑΣΑ, για μένα αυτό το «αντισυστημική» στον τίτλο λέει πολλά. Το να χρησιμοποιείς δομές όσο γίνεται πιο αμεσοδημοκρατικές είναι για μένα αναγκαίο συστατικό μιας σύγχρονης αντισυστημικής οργάνωσης. Το αντίθετο δεν ισχύει: ό,τι είναι αμεσοδημοκρατικό δεν είναι και αντισυστημικό.
Ρε Πάνο κάνεις πάντα το ίδιο απλουστευτικό λάθος: θεωρείς «άμεση δημοκρατία» την καθολική ψηφοφορία μέσα σε ένα (οποιοδήποτε) σύνολο ανθρώπων, ανεξάρτητα από το ποιοί είναι και τι κάνουν, σε ποιό πλαίσιο…Προφανώς μιλάω για μια άλλη διαδικασία κι όχι απλά μια ψηφοφορία… Μια απλή ψηφοφορία «οπαδών» ήδη διαμορφωμένων απόψεων που προέρχονται απ’ έξω ή από πάνω, φυσικά και δεν έχει σχέση με αυτό που λέω εγώ άμεση δημοκρατία. Κάνεις μεγάλο λάθος να συνδέεις – έστω και υποθετικά- την άμεση δημοκρατία με τον φασισμό…όλες οι φασιστικές ιδεολογίες αντιμάχονται εξορισμού την δημοκρατία (ακόμα και την αστική), αφού ασπάζονται τον φυλετικό και κοινωνικό ρατσισμό, ενώ τηρούν αυστηρά την ιεραρχία των «αρίστων» στο εσωτερικό τους. Πότε αλήθεια είπα εγώ «κάτω οι ιδεολογίες»;;; Αντίθετα εσύ απο-ιδεολογικοποιείς την συζήτηση βάζοντας τους πάντες στο ίδιο τσουβάλι. Και τέλος, το «αντισυστημική» αναφερόταν κυρίως στο «αντι-ιεραρχική», «αντι-γραφειοκρατική», μιας και μιλούσαμε για «αριστερά»…που διαφωνείς σε αυτό;
πρέπει πρώτα να εννοούμε το ίδιο πράγμα με τον όρο «άμεση δημοκρατία» για να γίνει η συζήτηση. Εγώ, (εννοώντας βέβαια κάτι βαθύτερο από μια ψηφοφορία), επιμένω στην άποψη, πως ό,τι είναι πραγματικά αμεσοδημοκρατικό, είναι και αντι-συστημικό…(άν δεν ήταν, το σύστημα θα το αποδεχόταν)…
Αγαπημένε μας Γιάννη Κ,
1) Από που προκύπτει ότι το να υποστηρίζει κανείς με επιμονή μια πολιτική γραμμή (π.χ. της εξόδου απο την ΟΝΕ, ΕΕ), το να καταθέτει επιχειρήματα και αναλύσεις στην κατεύθυνσή της τεκμηρίωσης της συνεπάγεται ότι :
– «θέλει να επιβάλει τη γραμμή του με το στανιό και χωρίς δημοκρατικές διαδικασίες στους άλλους»
– «είναι οπαδός της μιας και μοναδικής αλήθειας και δεν δέχεται συνθέσεις ή «‘δανεια» απο αντίθετες απόψεις».
– «τσακώνεται άνευ λόγου με άλλους αριστερούς και εμποδίζει το άνοιγμα της συζήτησης».
Ίσα- ίσα η μόνη δύναμη που απαίτησε απο την πρώτη στιγμή δημοψήφισμα για τα κρίσιμα ζητήματα της χώρας ήταν το ΜΑΑ,όταν όλοι οι άλλοι ζητούσαν εκλογές. Όταν ο ΓΑΠ ψέλισε κάτι για δημοψήφισμα, μόνον το ΜΑΑ σήκωσε το γάντι. Διότι ακόμα κι αν το δίλημμα ήταν ναι η όχι στο ευρώ, που σίγουρα θα χάναμε,θα είχαμε μια μοναδική ευκαιρία δημόσιας συζήτησης για το φλέγον αυτό θέμα.
Μήπως είσαι και συ δέσμιος χρόνιων στερεοτύπων π.χ. «όποιος μιλάει κατά της ΕΕ είναι δογματικός Κουκουές», ένω όποιος αρνείται να πάρει θέση και αποποιείται κάθε ευθύνη και ρίσκο να τοποθετηθεί σε φλέγοντα ζητήματα είναι «αμεσοδημοκρατικός κι ωραίος»
Αναπαράγοντας διαρκώς μια «συζήτηση – σαλάτα» για δύο διακριτά θέματα : την άμεση δημοκρατία και την «ορθή» πολιτική γραμμή, καταφεύγοντας στο ένα για να κουκουλώσουμε την ανεπάρκειά μας στο άλλο, δε βγάζουμε άκρη. Μένουμε όλοι στάσιμοι και δε λύνουμε ούτε θέματα δημοκρατίας, ούτε θέματα γραμμής. (Αυτή η συζήτηση – σαλάτα ήταν και μια από τις βασικές αδυναμίες της ΠΑΣΑ)
2) Σε επίπεδο θεωρητικής ανάλυσης φυσικά υπάρχουν και οι 2 δρόμοι που περιγράφεις :
α) των μεταβιβαστικών πληρωμών σε μια Ευρώπη αδελφοσύνης όπου ο εργάτης της Βαυαρίας αισθάνεται αλληλέγγυος στην γιαγιά της Θεσπρωτίας και ευχαρίστως δίνει μέρος του ΑΕΠ της χώρας του για τη σύνταξή της, όπου όλοι θα έχουμε ίδια υγεία, παιδεία και συντάξεις είτε ζούμε στο Κόσοβο, είτε στη Ζυρίχη
β) της ανάκτησης των εθνικών εργαλείων οικονομικής πολιτικής ώστε κάθε ευρωπαίκή χώρα να κάνει «το κουμάντο της» με την εμπορική, συναλλαγματική, νομισματική, δημοσιονομική, εισοδηματική πολιτική που αποφασίζουν οι πολίτες της σε εκλογές, δημοψηφίσματα, είτε κερδίζουν μέσα από τους αγώνες τους .
Δεν θα πρέπει με βάση εμπειρικά αλλά και αναλυτικά εργαλεία να αξιολογήσουμε τις πιθανότητες που έχει ο δρόμος (α) και ο δρόμος (β) ?
Ο δρόμος (α) προϋποθέτει κοσμογονικές πολιτικές ανατροπές π.χ. ότι στη θέση της Μέρκελ δεν θα είναι ούτε καν το die Linke, αλλά κάποιος γερμανός διεθνιστής τύπου Νταβανέλου και στη θέση του Ολάντ ο Ολιβιέ Μπεζανσό. Σου φαίνεται να φυσάει τέτοιος άνεμος ?
Πέραν αυτού η παράμετρος χρόνος δεν παίζει κανένα ρόλο ; Όταν οι φασίστες έχουν γίνει κύριος χώρος υποδοχής της αγανακτισμένης φτωχολογιάς και ανεβαίνουν ραγδαία, η αριστερά έχει την πολυτέλεια να πλατσουράει στην γενικευμένη αντιμνημονιακή σύγχυση, πετώντας ηθικές γενικούρες, χωρίς να έχει άμεσο ρεαλιστικό πρόγραμμα (γραμμή) για την αντιμετώπιση της ανεργίας και της ύφεσης ;
Κάθε χώρος εχει συγκεκριμένο σκοπό και πρόγραμμα. Αυτό μπορεί να απλωθεί μέχρι ενα σημείο, υπάρχουν «όρια». Ενα συνδικάτο υπερασπίζεται π.χ. τα συμφέροντα των μελών του. Κάποιος που είναι μέλος του δεν μπορεί να το συκοφαντεί κλπ, δεν θα βάλουμε σε ψηφοφορία αν αυτός εχει τέτοιο δικαίωμα, αλλά θα τον πετάξουμε έξω. Με την ίδια έννοια είμαστε σε μία τάση της αριστεράς και οχι στην Ν.Δ.. Σε αυτην την τάση πιστεύουμε σήμερα οτι ενας απο τους βασικούς σκοπούς που ενωνόμαστε είναι και η αποχώρηση απο το ευρώ και την Ε.Ε. και αν δεν σπάσει ο φόβος της εξόδου στην κοινωνία δεν πρόκειται να γίνει τίποτα. Εδώ είναι ο καθοριστικός κόμβος. Μπορούμε να θεωρήσουμε λοιπόν οτι όσοι στην αριστερά δεν τα βάζουν με τον φόβο που καλιεργεί το καθεστώς, δεν τα βάζουν με το σύστημα. Τις τακτικές μας κλπ θα τις αποφασίσουμε με την άμεση δημοκρατία. Μπορεί να κάνουμε λάθος, αλλά αυτά είναι τα πολιτικά μας «όρια», δεν μπορούμε να πάμε αλλιώς.
Αν αρχίσουμε να λέμε αυτά που γράφεις για τις πολλές αλήθειες, μπορεί να πάμε πολύ μακριά. Αντίστοιχα θα σε ρωτούσα εγώ, γιατί οχι και στην ΔΗΜΑΡ; Κάτι δεν σώζουν και αυτοί; Γιατί η συμμετοχή στην μνημονιακή κυβέρνηση να μην είναι και αυτή μια διαφορετική αλήθεια;
Οντως το αρχικό πνεύμα της ΠΑΣΑ ήταν περισσότερο στην κατεύθυνση που λες, αν και κατά την γνώμη μας ο ΣΥΡΙΖΑ ηταν διαφορετικός, οπως αναφέρουμε και πιο πάνω, αρα υπήρχαν και σε εκείνες τις συνθήκες πολιτικά όρια . Νομίζω ομως οπως γράψαμε οτι η άμεση δημοκρατία απο μόνη της δεν αρκεί και το αποτέλεσμα φάνηκε και στην ΠΑΣΑ .
Επίσης πιστεύω οτι η συζήτηση δεν εχει πολυ νόημα, γιατί για εμάς ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί παρελθόν-τα γράφουμε και παραπάνω- και με δημοκρατικό τρόπο εχουμε άλλα ζητήματα να λύσουμε και εναν άλλο αντισυστημικό φορέα-μέτωπο προσπαθούμε να δημιουργήσουμε, εχοντας θέσει «πολιτικά όρια» και ενα απο αυτά, βασικό και προς το παρόν «αμετάκλητο’ (γιατί θέλουμε να κάνουμε πολιτική και οχι να παίζουμε τις αριστερές κουμπάρες) είναι η αποχώρηση απο το ευρώ σε σοσιαλιστική κατεύθυνση.
Τέλος νομίζω οτι η εστίαση στις παρούσες συνθήκες μόνο στην δημοκρατία μπορει και να παρεπέμψει σε κάποιον μεταμοντερνισμό. Δεν είναι καθόλου επιπόλαια, αυτά που γράφει ο Πάνος. Δεν μιλάμε για να διευθύνουμε την κοινωνία, αλλά να συνλειτουργήσουμε ενα κόμμα, εσυ τα μπερδεύεις και οχι ο Πάνος. Αλλά και αυτο δεν εχει νόημα να συζητηθεί Γιάννη, γιατί δεν πιστεύω να εχεις την αφέλεια να πιστέψεις οτι ο μηχανισμός του ΣΥΝ και ο Τσίπρας εχουν βάλει πλώρη για την δημοκρατία και μάλιστα την άμεση.
Υ.Γ. : ουτε αυτό είναι λύση οι μεταβιβαστικές πληρωμές, αλλά δεν είναι του παρόντος, να το συζητήσουμε. Αλλά απορώ που πιστεύεις (η αφήνεις να εννοηθεί) οτι υπάρχουν τέτοιες πιθανότητες ενώ ζεις στο εξωτερικό και διαβάζεις ξένες εφημερίδες. ΟΙ συσχετισμοί στην Ε.Ε. ( να θέλουν οι Γερμανοί-ο λαός- να χρηματοδοτούν την περιφέρεια του ευρώ και της Ε.Ε., που πια είναι και μεγάλη και συζητήσιμο αν είναι εφικτό για την γερμανική οικονομία να μπορεί να το κάνει αποτελεσματικά) μπορεί να αλλάξουν ίσως σε δέκα,είκοσι, πενήντα, χρόνια, αλλά μέχρι τότε εμείς στην Ελλάδα ή θα εχουμε πεθάνει ή θα εχουμε φύγει μετανάστες…
Ο μόνος τρόπος να επηρεάσουμε τις αλλαγές των συσχετισμών διεθνώς είναι με το παράδειγμά μας αν και είμαι ολο και περισσότερο απαισιόδοξος, για κάτι τέτοιο. Το μέλλον του ευρώ, αν θα σπάσει αυτή η αλυσίδα και για μας, θα κριθεί ίσως στην Ιταλία και φυσικά-οχι-απο την «αριστερα» αυτης της χώρας.
Βαγγελιώ και Κώστα…
Οι απαντήσεις σας δείχνουν πόσο πολωμένο είναι το κλίμα μέσα στην (όποια έχει απομείνει) ΠΑΣΑ και γενικά στον χώρο…το λέω, γιατί πραγματικά παρανοήσατε την παρέμβασή μου, και με τοποθετείτε κάπου που δεν είμαι…και λέτε και πράγματα που δεν είπα…
Θα σας πω κάτι πολύ απλό για να κατανοήσετε την θέση μου:
Είμαι υπέρ της άμεσης δημοκρατίας δεν σημαίνει απλά ότι είμαι υπέρ μιας χαζοχαρούμενης ψηφοφορίας σε μια πλατεία ή στο ίντερνετ, ή σε ένα κόμμα. Για μένα σημαίνει ότι αντιτάσσομαι σε κάθε μορφής ιεραρχικού-αντιπροσωπευτικού τύπου μοντέλο διεύθυνσης της κοινωνίας, όπου κάποιοι παίρνουν αποφάσεις για κάποιους άλλους…Το κριτήριο μου είναι αυτό…δεν είναι ούτε το νόμισμα, ούτε η ένταξη σε οικονομικούς υπερεθνικούς οργανισμούς. Με μια έννοια το κριτήριο μου είναι ευρύτερο, περιέχει και υπερβαίνει την συζήτηση περί ευρώ και ΕΕ…
ΑΥΤΟ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΤΙ ΕΙΜΑΙ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΕΕ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΥΡΩ, ΕΞ-ΟΡΙΣΜΟΥ, ΑΠΟ ΘΕΣΗ ΑΡΧΗΣ, ΟΡΙΖΟΝΤΙΩΣ ΚΑΙ ΚΑΘΕΤΩΣ, ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΙΚΗΣ, ΑΝΤΙ-ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΤΟΥΣ ΔΟΜΗΣ ΚΑΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ, ΧΩΡΙΣ ΚΑΝ ΝΑ ΕΜΠΛΑΚΩ ΣΕ ΜΙΑ ΕΝΔΟ-ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΣΩΣΤΗΣ ΓΡΑΜΜΗΣ…
Μου κάνει εντύπωση βρε Βαγγελιώ και Κώστα πως δεν καταλάβατε πως χρησιμοποίησα το θέμα ευρώ-ΕΕ σαν παράδειγμα για μια διαδικασία και δεν μπήκα στην ουσία. Ήθελα απλά να πω πως η ουσία είναι για μένα αλλού…
Όλα αυτά τα θεωρώ αυτονόητα γι αυτό και δεν τα αναφέρω κάν! Όμως η πόλωση μεταξύ σας είναι τόσο μεγάλη που βλέπετε μόνο ο ένας (μέτωπο-ανταρσύα) τον άλλον (σύριζα-φιλοσύριζα) σαν αντίπαλο, και δεν βλέπετε τα αυτονόητα! Λυπάμαι γι αυτό το κλίμα, χαίρομαι όμως, απο την άλλη που δεν μετέχω, και έφυγα νωρίς…
Δυστυχώς διεξάγουμε την συζήτηση με άλλους όρους…εσείς μπορεί να μην είστε στον σύριζα, αλλά αυτό εμένα δεν με αφορά, γιατί δεν είμαι ούτε στον σύριζα, ούτε στο μέτωπο, ούτε στην ανταρσύα…είμαι άραγε ένοχος γι αυτό; ή μήπως απλά μεταμοντέρνος; (να το πάρω για βρισιά Κώστα; χαχαχα!)
και για να μην το αφήσω αναπάντητο:
λές Κώστα: γιατί όχι στη ΔΗΜΑΡ;
Η απάντηση είναι η ίδια…Τί με πάει στην αυτο-οργάνωση; τι με πάει στην αντι-ιεραρχία και αντι-γραφειοκρατία; προφανώς όχι η θεσμολαγνεία της ΔΗΜΑΡ….οι αλήθειες είναι δρόμοι…Αλλά το ποιόν δρόμο θα πάρεις το καθορίζει το που θέλεις να πάς!
ίσως απλά εγώ να ήθελα να πάω λίγο πιο μακρυά από μια ακόμα αριστερή οργάνωση με την σωστή γραμμή…
Δεν είχα διαβάσει το παραπανω σχόλιο, γιατί μπήκε οταν έγραφα, που βάζει καλύτερα και πιο κοφτά τα πράγματα. Το δικό μου τότε δεν θα το έγραφα.
ΥΓ Για να μην παρεξηγηθώ : Τα παραπάνω δε σημαίνουν ότι ο αντιΕΕ χώρος είναι επαρκής όσον αφορά τη πρόταση εξόδου απο την κρίση προς όφελος του λαού. Έχει ακόμα πολύ δρόμο να διανύσει για να φτάσει π.χ. σε μια συγκεκριμένη ανάλυση και συνεκτική πρόταση επιπέδου ανάλογου με αυτό που αποτυπώνεται στο πρωτοπόρο για την εποχή του (και όχι μόνον) βιβλίο του Δ. Μπάτση «Η βαριά βιομηχανία στην Ελλάδα» . Τουλάχιστον όμως ο αντιΕΕ χώρος έχει στοιχειωδώς πιάσει μια άκρη του νήματος, δεν στριφογυρίζει απλά το κουβάρι.
Συνήθως στους επικήδειους κανείς φροντίζει να πει εύπεπτα πράγματα για το συγχωρεμένο. Δε θα είχα αντίρρηση. Με προβληματίζει όμως το γεγονός ότι διάφοροι (λίγοι) από τους συγγενείς στο μέλλον θα υπενθυμίζουν τη σχέση τους με την εκλιπούσα Πασα. Αλλά ποια ήταν και γιατί απέτυχε η Πάσα; Ήταν μια εθελούσια ένωση ανθρώπων προερχόμενων από την αριστερά (η συντριπτική πλειοψηφία με κομματικό παρελθόν) που δήλωνε ότι ήθελε να την μπολιάσει με δημοκρατικές διαδικασίες με προνομιακό χώρο απεύθυνσης το Σύριζα. (Άλλο τι πίστευε ο καθένας από μέσα του, αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο). Κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί βασίμως ότι η Πάσα έκλεισε γιατί
1. Δε μπορούσε να βοηθήσει αποτελεσματικά το ΜΑΑ
2. Έκανε αρκετή ζημιά στο Σύριζα με την κριτική που ασκούσε με τις αναρτήσεις της
3. Τα λίγα μέλη της που δεν τους ενδιέφεραν τα παραπάνω μπορούν να γράφουν σε μπλογκς με μεγαλύτερη αναγνωσιμότητα
4. Μερικούς δε τους έπαιρνε πλέον να εκφράζονται μέσω της Πάσας, και το ήξεραν
Όμως παρότι αρκετά, ή όλα, από τα παραπάνω είναι αληθή, η Πάσα δεν έκλεισε για αυτούς τους λόγους. Έκλεισε γιατί ΑΠΕΤΥΧΕ. Και απέτυχε για δύο κυρίως λόγους.
1) γιατί δε μπόρεσε να κάνει ούτε μια στιγμή πολιτική ανάλυση της προκοπής (πράγμα απολύτως απαραίτητο για μια πολιτική συλλογικότητα όποιας μορφής). Θυμίζω
–Συνδιάσκεψη Σύριζα
– Μνημόνιο κλπ
– Σύνταγμα και κινήματα γύρω απ’ αυτό (Το να επαιρόμεθα για την περίπου ‘πατρότητα’ του Συντάγματος είναι τουλάχιστον γραφικό, ο Α.Α. το δικαιούται και το εισέπραξε με το Ταχρείοι του συντρόφου μερικών Ν.Φ.)
– Κινήματα πολιτών (πατάτα κλπ)
– Εκτόξευση ποσοστών του Σύριζα στις δύο τελευταίες εκλογές
– Άνοδος του φασιστικού φαινομένου
– (Τη διολίσθηση του Σύριζα με ταχύτατους ρυθμούς στη σοσιαλδημοκρατία δε την καταλογίζω διότι έγινε φανερή όταν στην πραγματικότητα δεν υπήρχαμε, αν και θα μπορούσε να προβλεφθεί από πολύ πριν)
2) Στο επίπεδο της πολιτικής ηθικής (πράγμα που σημαίνει και πολιτική αποτελεσματικότητα) που η Πασα προέβαλε μετ επιτάσεως, και δικαίως, δηλαδή την εσωκομματική δημοκρατία, την ανακλητότητα των εκλεγμένων, τις χρηματοδοτήσεις των συνιστωσών, την εναλλαγή των μελών, κ.α., δε μπόρεσε να έχει κανένα αποτέλεσμα. Η αποτυχία αυτή ήταν σχεδόν δεδομένη από την αρχή με τις υπάρχουσες τότε συνθήκες εντός του Σύριζα. Όμως, και αν φανταστούμε μια παράλληλη μετατόπιση στο σήμερα, δηλαδή σε πολύ καλύτερους όρους, πάλι θα υπήρχε αποτυχία. Όπως το υπάρχον πολιτικό προσωπικό δε μπορεί να βγάλει τη χώρα από την κρίση, έστω με ‘αστικούς όρους’ έτσι και τα συντρίμμια και θρύψαλα της αριστεράς, ακόμη κι αν είναι από τις καλύτερες προσωπικές περιπτώσεις δε μπορούν να την αναστήσουν, ούτε αυτήν ούτε και το κίνημα.
Ποιος μπορεί; Ο πολίτης που αναγνωρίζει την ύπαρξή του μέσα στη μάζα. Βοήθησε η Πάσα σε αυτό; ΝΑΙ. Γι’ αυτό συμμετείχα. Το πίστευαν αυτό όσοι συμμετείχαν; Όχι όλοι. Γι’ αυτό και αρκετοί είχαν και έχουν απίστευτες πολιτικές εμμονές, για να μην πω προσωπικές στρατηγικές. Δε με βρίσκει σύμφωνο ούτε το σχόλιο του ΕΟΣ ούτε αυτό των Δ.Ο, Π.Τ, και Γ.Π. Η υπενθύμιση πρακτικών, απόψεων, συμπεριφορών (δεν αναφέρομαι μόνο στους παραπάνω και ούτε εξαιρώ τον εαυτό μου) δεν έχει νόημα. Εξάλλου τα γραπτά έχουν μείνει. Βεβαίως η εκτίμηση στη μεγάλη πλειοψηφία των Πασαδόρων είναι δεδομένη. Ελπίζω άνθρωποι που αγαπάω να μη φτάσουν να δικαιολογούν συμπεριφορές τύπου Γιαννακά ή πρακτικές τύπου Α. Μητρόπουλου για να μην αναφερθώ στον οικονομολόγο βουλευτή Κρήτης που τον κάναμε νοματαίο όσοι ψηφίσαμε Σύριζα.
Έτσι κι αλλιώς θα βλεπόμαστε.
ΥΓ1 Μένω κάγκελο με τη διάθεση στοιχειώδους αυτοκριτικής που έχουμε όλοι μας. Κανείς σε προσωπικό επίπεδο δεν έφταιξε καθόλου, ούτε εξώθησε σε αποχωρήσεις, ούτε χρειάστηκε να φτάσει η συλλογικότητα σε συμπεριφορές στο όριο της ‘διαγραφής’.
ΥΓ2 Το σχόλιο γράφτηκε πέντε μέρες πιο πριν και έτσι δεν είχα υπόψη μου το σχόλιο των Κ.Γ., Β.Σ. και Β.Χ.
ΥΓ3 Τελικός κριτής των απόψεων και των πρακτικών μας θα είναι ο στρατηγός χειμώνας. Κάτι σα την «επιχείρηση Μπαρμπαρόσα», εννοώ την απόκρουσή της.
Κώστας Κρανίου
Συμφωνώντας με την εκτίμηση του Κ. Κρανίου ότι:
Όπως το υπάρχον πολιτικό προσωπικό δε μπορεί να βγάλει τη χώρα από την κρίση, έστω με ‘αστικούς όρους’ έτσι και τα συντρίμμια και θρύψαλα της αριστεράς, ακόμη κι αν είναι από τις καλύτερες προσωπικές περιπτώσεις δε μπορούν να την αναστήσουν, ούτε αυτήν ούτε και το κίνημα.
Ποιος μπορεί; Ο πολίτης που αναγνωρίζει την ύπαρξή του μέσα στη μάζα. Βοήθησε η Πάσα σε αυτό; ΝΑΙ. Γι’ αυτό συμμετείχα. Το πίστευαν αυτό όσοι συμμετείχαν; Όχι όλοι. Γι’ αυτό και αρκετοί είχαν και έχουν απίστευτες πολιτικές εμμονές, για να μην πω προσωπικές στρατηγικές.
θα ήθελα να επισημάνω ότι έρχεται σε αντίφαση τις ‘πολιτικές απαιτήσεις’ που προβάλει ως προς το εγχείρημα της ΠΑΣΑ. Η διάσταση ανάμεσα στο μαζικό κίνημα και τα πολιτικά υποκείμενα της αριστεράς είναι υπαρκτή και δεν μπορεί να λυθεί σήμερα με την αναζήτηση της «σωστής πολιτικής γραμμής», την οποία θα παράγουν σε δάνεια από τον αστισμό, όπως η προσφυγή στα «δόγματα» των οικονομολόγων, αριστερών και δεξιών ή στην αναπαραγωγή των «δογμάτων» του μαρξισμού – λενινισμού . Το «ταξικό» κριτήριο κρίνεται της πολιτικής πρακτικής κρίνεται κυρίως από τα αποτελέσματα που παράγει και όχι από τον ιδεολογικό μανδύα που περιβάλει τις πολιτικές μας προτάσεις. Όχι μόνον η ΠΑΣΑ αλλά το σύνολο των πολιτικών σχηματισμών της Αριστεράς δεν έχει και δεν θα μπορούσε να έχει αυτή την «πολιτική ικανότητα», που θεωρεί ότι είναι σημείο αποτυχίας της ΠΑΣΑ.Πριν απ’ όλα θα πρέπει να απαλλαγούμε από την αστική αντίληψη για την Πολιτική:
Η «συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης» που είναι η βάση της παραγωγής αυτής της πολιτικής απαιτεί πολιτικά υποκείμενα που έχουν άλλες σχέσεις με το κίνημα, αλλά και την επαναστατική θεωρία. Η αναζήτηση «νέων» πολιτικών δεν πρόκειται να οδηγήσει ΠΟΥΘΕΝΑ, αν δεν εκπληρωθούν κάποιες άλλες προϋποθέσεις. Αναφέρω την άποψή μου για αυτό ζήτημα, την οποία είχα διατυπώσει αναλυτικά σε ένα παλαιότερο κείμενο: Αναπαραγωγή ή μετασχηματισμός;
– Μέσα από αυτές τις κοινές πολιτικές πρακτικές στο μαζικό κίνημα, μπορούν να οικοδομηθούν σχέσεις εμπιστοσύνης και ενότητας ανάμεσα στα πολιτικά υποκείμενα που νοιάζονται για την ανάπτυξη του μαζικού κινήματος, και θεωρούν αυτή την ανάπτυξη ως βασική προϋπόθεση για την πολιτική ανασυγκρότηση της Αριστεράς. Τα πολιτικά υποκείμενα που στρατεύονται στην υπόθεση της ανασυγκρότησης της αριστεράς, είναι υποχρεωμένα να συγκροτούνται τα ίδια στο εσωτερικό των κινημάτων. Χωρίς αυτή την προϋπόθεση, οποιαδήποτε προσπάθεια για αριστερή πολιτική παρουσία ή και παρέμβαση στην κεντρική πολιτική σκηνή – ανεξάρτητα από προθέσεις – είναι καταδικασμένη να περνάει από τα μονοπάτια της αστικής πολιτικής των χειρισμών, των εκπροσωπήσεων, των διαμεσολαβήσεων και πελατειακών σχέσεων. Τότε μόνον ο διάλογος μπορεί να είναι γόνιμος, αφού θα τροφοδοτείται από εμπειρίες των συλλογικών πρακτικών άσκησης πολιτικής. Το κίνημα της 25ης Μάη έδειξε αυτή την ανικανότητα της Αριστεράς να «συγκροτηθεί στο εσωτερικό» του και να αντλήσει νέες εμπειρίες και διδάγματα για την πολιτική της .
– Η πολιτική συγκρότηση δεν είναι μια διαδικασία παραγωγής πολιτικών θέσεων, από κάποια πολιτικά επιτελεία ή οι ειδικούς της πολιτικής, που απευθύνονται με γενικό τρόπο στην κοινωνία ή στο κίνημα, με την μορφή ηθικών εκκλήσεων ή με τη χρήση του ορθού λόγου. Αν η πολιτική συγκρότηση στο εσωτερικό των κινημάτων είναι ελλειμματική, τότε το έλλειμμα που υπάρχει δεν μπορεί να αναπληρωθεί από το έργο “θεματικών” επιτροπών και από τις θέσεις που θα παράγουν οι “ειδικοί” της πολιτικής μέσα σε αυτές τις επιτροπές για να “διαφωτίσουν” τα κινήματα.
– Πρόκειται για αναπαραγωγή αντιλήψεων που επικράτησαν ευρέως στις κυρίαρχες εκδοχές του κομμουνιστικού κινήματος και αυτονομούν την παραγωγή της επαναστατικής θεωρίας από την ταξική πάλη. Συνέπεια αυτών των αντιλήψεων είναι ότι το κίνημα και οι μάζες προσλαμβάνονται ως εξωτερικά «αντικείμενα» σε σχέση με το «υποκείμενο» της πολιτικής πρωτοπορίας, το οποίο μπορεί να υπάρχει έξω και πέρα από αυτά, στο απυρόβλητο, στα όνειρά μας, στη φαντασία μας, ίσως και σε μια «θεματική» επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ ή μια επιτροπή οικονομολόγων και διανοουμένων…
– Σήμερα, η ανασυγκρότηση της Αριστεράς δεν θα κριθεί τελικά από κάποια πολιτική συμφωνία, ούτε από το πόσο ολοκληρωμένο είναι ένα πολιτικό σχέδιο ή πρόγραμμα. Οι απαντήσεις που προϋποθέτει ένα τέτοιο εγχείρημα, δεν μπορούν να δοθούν κυρίως με την προσφυγή στον «διάλογο». Δεν υπάρχουν πολιτικά υποκείμενα που κατέχουν ή θα ανακαλύψουν την απόλυτη αλήθεια. Οι σχετικές αλήθειες που κατέχει κάθε υποκείμενο ξεχωριστά, δεν είναι επαρκείς για την ανασύνθεση της Αριστεράς. Η τομή που απαιτείται, περνάει από την συντριβή του παλαιού με την μορφή που υπάρχει, και το ριζικό μετασχηματισμό του. Το νέο δεν πρόκειται να προκύψει από απλές αθροιστικές πράξεις μεταξύ συγγενών υποκειμένων, διατεταγμένων σε ομόκεντρους ή παράπλευρους κύκλους. Πρόκειται για μια σύνθεση αντιθέσεων, για τη διαλεκτική της οποίας ισχύει η ρήση του προέδρου Μάο: «Τα δύο δεν γίνονται ένα». Για να μην μιλάμε κινέζικα, το μέλλον των ενωτικών εγχειρημάτων που ευαγγελίζονται την ανασύνθεση της αριστεράς, θα κριθεί τελικά αν η ρήξη με το υπάρχον, που εμπεριέχει ο πυρήνας όλων αυτών εγχειρημάτων, οδηγήσει στην κυριαρχία των όρων μετασχηματισμού και στην καταστροφή των όρων αναπαραγωγής των υποκειμένων που μετέχουν σε αυτά.
Για τον Αχιλλέα μας…
http://left.gr/news/keimeno-gia-ton-ahillea-panagoyli-apo-files-kai-filoys-syntrofoys-kai-syntrofisses-kai
http://sxedio-b.gr/index.php/k2-tags/republish/item/276-axilleas
http://spyrostsakirisphoto.blogspot.com.au/2013/09/o-doc4life.html
http://enosy.blogspot.gr/2013/09/blog-post_4.html
this is a follow link