ΤΙΤΛΟΙ ΤΕΛΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΣΑ

18 Ιουλίου 2009 « Οι έντυπες παρεμβάσεις, πάσα στους συνέδρους της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του ΣΥΡΙΖΑ ».

Η ΠΑΣΑ δημιουργήθηκε τον Ιούλιο του 2009 από συντρόφους μέλη του ΣΥΝ και ανέντακτους συντρόφους του ΣΥΡΙΖΑ με άμεσο στόχο την προώθηση στην αριστερά μιας αμεσοδημοκρατικής κουλτούρας και δράσης τόσο στο επίπεδο της οργανωτικής της συγκρότησης όσο και στο επίπεδο της παραγωγής των πολιτικών της απόψεων και ιδεών. Επεδίωξε επίσης να αποτελέσει μια ομάδα που θα προσπαθούσε να φέρει σε όσμωση και σύνθεση, διάφορα ρεύματα και απόψεις στο χώρο της Αριστεράς, σε Αντισυστημική κατεύθυνση.
Είναι από τις ελάχιστες ομάδες στην αριστερά (πλην του ελευθεριακού και του οικολογικού χώρου) που διατύπωσε τα τελευταία χρόνια το πρόταγμα της άμεσης δημοκρατίας, ως απαραίτητης προϋπόθεσης για τη λειτουργία της πολιτικής Αντισυστημικής αριστεράς και ως της μοναδικής σίγουρης απάντησης στην γάγγραινα των ιεραρχικών κομματικών μηχανισμών αλλά και των τάσεων εθελόδουλης υπαγωγής της βάσης σε αυτούς καθώς και σε λογικές ανάθεσης.
Η δραστηριότητά της ΠΑΣΑ το 2009 επικεντρώθηκε βασικά στο ΣΥΡΙΖΑ, και πολύ λιγότερο στον ΣΥΝ, γιατί αφενός ο ΣΥΡΙΖΑ αντικειμενικά αποτελούσε το προνομιακό πεδίο για να προωθηθεί η ενότητα της Αριστεράς και αφετέρου γιατί μεγάλη πλειοψηφία των ΠΑΣΑδόρων ανήκε στο ΣΥΡΙΖΑ. Επιπλέον, ένα σημαντικό μέρος των μελών και των φίλων του ΣΥΡΙΖΑ συνέπλεε με τις αναζητήσεις της ΠΑΣΑ στην προσπάθεια για μια νέα αριστερά, αμεσοδημοκρατική, ριζοσπαστική, πολύμορφη και αντισυστημική.
Στην 3η Πανελλαδική Συνέλευση η ΠΑΣΑ αποτέλεσε «βασικό παίκτη» στη διαμόρφωση κλίματος και προβληματισμού αναδεικνύοντας όσο ποτέ άλλοτε, τα ζητήματα της αμεσοδημοκρατικής οργάνωσης της αριστεράς. Οι απόψεις της και οι δημόσιες και άλλες παρεμβάσεις της λαμβάνονταν σοβαρά υπόψη απ’ όλες τις πλευρές, ενώ η πολιτική της εμβέλεια και αξιοπιστία διευρύνθηκε πάρα πολύ. Παρόλα αυτά δεν μπόρεσε να επιτύχει η συνδιάσκεψη να υιοθετήσει κάποια από τις αμεσοδημοκρατικές της προτάσεις παρόλο που το προσπάθησε με κάθε τρόπο.
Ως ΠΑΣΑ υποστηρίξαμε παντού την αρχή της Άμεσης Δημοκρατίας: δοκιμαστήκαμε στις διαδικασίες των ανοιχτών συνελεύσεων στην Αίθουσα Γκίνη του ΕΜΠ, επιχειρήσαμε τη συν-διαμόρφωση πολιτικών θέσεων μέσω του Wiki, φιλοξενήσαμε πλήθος άρθρων και σχολίων-συζητήσεων στο μπλογκ μας. Επίσης, παρόλο που αυτό που μας ένωσε είναι η άμεση δημοκρατία, συμβάλλαμε και στο διάλογο για ζητήματα πολιτικής γραμμής, και στο μπλογκ μας μπήκαν από πολύ νωρίς τα ζητήματα του ευρώ και της χρεοκοπίας της χώρας, και ήμασταν ανάμεσα στους πρώτους που συζητήσαμε αυτά που αποτελούν σήμερα το κέντρο της συζήτησης της αριστεράς.

Μετά την 3η Πανελλαδική Συνέλευση περάσαμε σε μια φάση όπου η ΠΑΣΑ έχασε σε αρκετό βαθμό τη στόχευσή της, τη φρεσκάδα της και την αυτονομία του αρχικού της πνεύματος.
Για την πορεία μας από τις αρχές του 2010 μέχρι σήμερα, υπάρχουν διαφορετικές εκτιμήσεις και ερμηνείες, οι οποίες δεν επέτρεψαν μια συνθετική, από κοινού θέση. Θα κατατεθούν στο διάλογο, που θέλουμε και ελπίζουμε ότι θα ακολουθήσει.

Η κοινή συνισταμένη μας, όμως είναι ότι:

Στην ΠΑΣΑ έχει ωριμάσει πλέον η γνώμη και η πεποίθηση ότι από καιρό πλέον έχει κλείσει ο κύκλος της ΠΑΣΑ ως συγκεκριμένης πολιτικής συλλογικότητας.

Και αυτό δηλώνουμε μ’αυτό το τελευταίο συλλογικό μας κείμενο.

Βέβαια τα θέματα της άμεσης δημοκρατίας, της πολιτικής αξιοπιστίας και της ανασυγκρότησης της αντισυστημικής αριστεράς παραμένουν πάντα ανοιχτά και επίκαιρα και είναι σίγουρο ότι πολλοί από εμάς θα πάρουν ενεργά μέρος σε όσες πρωτοβουλίες ληφθούν στο άμεσο ή προσεχές μέλλον προς αυτή την κατεύθυνση.
Στο τελευταίο συλλογικό μας κείμενο τελειώναμε με την φράση «Η ΠΑΣΑ συνεχίζει λοιπόν, όπως τότε, που παίρναμε το πλοίο και φεύγαμε διακοπές, χωρίς να ξέρουμε σε ποια νησιά θα τις περάσουμε…»
Αποδείχτηκε ότι στις πολιτικές προσπάθειες όπως της ΠΑΣΑ είναι καταστροφικό να «φεύγεις διακοπές χωρίς να ξέρεις σε ποια νησιά θέλεις να πας»…. Πρέπει και να ξέρεις που θέλεις να πας και αν έχεις πάρεις λάθος καράβι, να το δηλώνεις έγκαιρα. Γιατί αλλιώς είναι σίγουρο ότι θα βρεθείς σε λάθος προορισμούς και λιμάνια….

4 Σεπτεμβρίου 2012

Αυτοί ή εμείς;

του Σπύρου Μαρκέτου 

Η εκλογική απογείωση της Χρυσής Αυγής προκάλεσε, ακατανόητα, έκπληξη. Πώς εμφανίστηκε και πού πηγαίνει το νεοναζιστικό κόμμα, που μέσα σε μερικούς μήνες πέρασε από το 0,3 στο 7%; Εκφράζει πρόσκαιρες εθνικές παραξενιές, ή αποτυπώνει μια πανευρωπαϊκή τάση; Ήρθε για να μείνει; Μια σύντομη απάντηση στο τελευταίο ερώτημα θα ήταν πως μεγάλο μέρος από αυτές τις ψήφους είναι ψήφοι διαμαρτυρίας, δεν είναι τυχαίο όμως ότι δόθηκαν σ’ ένα φασιστικό κόμμα, και αν η αριστερά δεν κινητοποιηθεί εγκαίρως θα βρεθεί αντιμέτωπη μ’ ένα αληθινό φασιστικό κίνημα. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά.

Για να καταλάβουμε γιατί ήρθε στο προσκήνιο ο φασισμός πρέπει πρώτα πρώτα να κοιτάξουμε το πλαίσιο μέσα στο οποίο αναπτύχθηκε. Όλες τις προηγούμενες δεκαετίες οι προσπάθειες των διάφορων Μιχαλολιάκων δεν είχαν φέρει αποτέλεσμα. Σήμερα βρήκαν απήχηση επειδή η πραγματικότητα προσώρας τους ευνοεί. Είναι πλέον χρήσιμοι στους ισχυρούς. Το πλέγμα εξουσίας στη χώρα μας εξαπέλυσε έναν αμείλικτο κοινωνικό πόλεμο. Ξέροντας ότι δεν μπορεί να κερδίσει σε συνθήκες δημοκρατίας, στήνει ένα μαζικό κίνημα, τη Χρυσή Αυγή, για να συντρίψει την αριστερά, την οποία δεν μπορεί να νικήσει το επίσημο κράτος. Οι γραβατωμένοι εγκληματίες που μας κυβερνούν σήμερα κάνοντας τα αντίθετα απ’ όσα υπόσχονταν χτες, οι ίδιοι που μέσα σε μια βδομάδα ξέχασαν την πολυδιαφημισμένη αναδιαπραγμάτευση του Μνημόνιου, φοβούνται ότι θα τούς διώξει ο δρόμος, και θέλουν τους χρυσαυγίτες ανάμεσα στον λαό και τα ελικόπτερα.

κι αποχαιρέτα τον, τον ΣΥΡΙΖΑ που χάνεις

του Πάνου Δαμέλου

Διαβάζω κείμενα και ανακοινώσεις οργανώσεων τις τελευταίες μέρες που παρουσιάζουν μια εικόνα ενθουσιασμού και ευφορίας για την επικείμενη μετατροπή του Σύριζα σε ενιαίο κόμμα. Επειδή είχα εμπλακεί για ένα διάστημα σε αυτή την υπόθεση (συμμετέχω στην ΠΑΣΑ –μια συλλογικότητα που το 2009/2010 είχε αγωνιστεί για την αμεσοδημοκρατική συγκρότηση του Σύριζα- και στα πλαίσια του καλέσματός της να «στήσουμε τον Σύριζα από τα κάτω» είχα γραφτεί μέλος του Σύριζα Κορινθίας και συμμετείχα στο πενταμελές συντονιστικό του σε επίπεδο Νομού για κάποιους μήνες) και δεν μπορώ να πω ότι μοιράζομαι τη φαινομενική αισιοδοξία άλλων για τις εξελίξεις, θα ήθελα να μοιραστώ μερικές σκέψεις.

Ανακοίνωση του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής . 29.6.2012

Για την κατάσταση μετά τις εκλογές και τη νέα κυβέρνηση

Το Συντονιστικό του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής θέτει προς συζήτηση στα μέλη, τους φίλους και τους συντρόφους από άλλες δυνάμεις της ριζοσπαστικής αριστεράς τις παρακάτω πρώτες επισημάνσεις για την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί μετά και τις δεύτερες εκλογές και το σχηματισμό της κυβέρνησης Σαμαρά:

Πρώτο, οι λαϊκοί αγώνες, τα κινήματα και οι διαμαρτυρίες των δυόμισι τελευταίων χρόνων εκφράστηκαν στο εκλογικό αποτέλεσμα με τη μετακίνηση μεγάλου τμήματος των λαϊκών στρωμάτων και των εργαζομένων προς τα αριστερά και αυτό εκ πρώτης όψεως είναι ελπιδοφόρο. Η περίοδος όμως από το Φεβρουάριο μέχρι τον Ιούνιο 2012 ήταν μεν μια περίοδος πυκνών πολιτικών εξελίξεων, κυρίως όμως χαρακτηρίσθηκε από την καθολική σχεδόν απουσία του οργανωμένου εργατικού κινήματος. Αντί οι αγώνες του προηγούμενου διαστήματος με τελευταίο σημαντικό σταθμό την 12^η Φεβρουαρίου να κλιμακωθούν ( και με σημαντική ευθύνη των δυνάμεων της αριστεράς) σε ακόμα πιο δυναμική παρουσία, σε μεγαλύτερη ικανότητα περιφρούρησης, ενότητας και στρατηγικής, αντί οι εκλογικές διαδικασίες να δώσουν πνοή και προοπτικές στην ενεργή κινητοποίηση του λαού, επικράτησε μια λογική «ανάθεσης» που παρέπεμπε τα πάντα στις διεργασίες για το νέο κοινοβούλιο και τη νέα κυβέρνηση. Το διάστημα αυτό ήταν το πεντάμηνο της πιο έντονης αγωνιστικής άπνοιας στα δυόμισι χρόνια από τότε που εκδηλώθηκε ανοικτά η κρίση στην Ελλάδα. Είναι επείγουσα ανάγκη με τρόπο συγκροτημένο και προγραμματισμένο να ξαναπιάσουμε τη σκυτάλη της λαοθάλασσας της Πλατείας Συντάγματος των αρχών του 2012.

John Holloway: Η επαναστατική πρόκληση είναι να προωθήσουμε τη σύγκλιση των εξεγέρσεων που υπάρχουν μέσα σε όλους μας

Μια επίκαιρη συνέντευξη του John Holloway στην εφημερίδα La Jornada (10/6/2012)

Ο μόνος τρόπος για να συλλάβει κάποιος μια “αντικαπιταλιστική επανάσταση” είναι με όρους δημιουργίας, επέκτασης, πολλαπλασιασμού “ρωγμών ή διαρρήξεων” στον ιστό της κυριαρχίας του καπιταλιστικού συστήματος. Αυτή είναι μία από τις κεντρικές προσεγγίσεις του βιβλίου του John Holloway Ρωγμές στον Καπιταλισμό.

«Καπιταλισμός και ανθρωπισμός είναι ασύμβατες έννοιες ως ασυμβίβαστες. Ο ανθρωπισμός είναι ένας αγώνας ενάντια στον καπιταλισμό», λέει ο καθηγητής κοινωνιολογίας και συγγραφέας πολλών βιβλίων, συμπεριλαμβανομένου του Πώς να αλλάξουμε τον κόσμο χωρίς να πάρουμε την εξουσία.

Ερωτηθείς σχετικά με τη “θεωρία της κοινωνικής αλλαγής”, δήλωσε σε μια συνέντευξη:

«Με ενδιαφέρει κυρίως η ριζική αλλαγή. Φαίνεται να είμαστε παγιδευμένοι μέσα στον καπιταλισμό, μια μορφή κοινωνικής οργάνωσης που οδηγεί στην καταστροφή της ανθρωπότητας. Είναι ακόμα εφικτό να σπάσει αυτό το μοτίβο της καταστροφής; Πώς; Ή, για να χρησιμοποιήσω ένα πιο παραδοσιακό λεξιλόγιο: πώς μπορούμε να συλλάβουμε μια κομμουνιστική επανάσταση; Είναι περισσότερο επιτακτική από ποτέ, αλλά θα πρέπει να ξανασκεφτούμε τόσο τον όρο “επανάσταση” όσο και τον όρο “κομμουνιστική”.»

Με το Ρωγμές στον Καπιταλισμό, ο Holloway έχει ως στόχο την «ενδυνάμωση της εξέγερσης», και υπενθυμίζει ότι στο Πώς να αλλάξουμε τον κόσμο χωρίς να πάρουμε την εξουσία, το παράδειγμα αναπτύχθηκε και αρθρώθηκε γύρω από το κίνημα των Ζαπατίστας και από πολλά άλλα σύγχρονα αντικαπιταλιστικά κινήματα.

«Η κατάληψη της κρατικής εξουσίας δεν είναι το κλειδί για να πραγματοποιηθεί μια επαναστατική αλλαγή της κοινωνίας.

Τα MEGA ντόπερμαν της ενημέρωσης

….. Το δελτίο του Μέγκα και τα άλλα δελτία όπως αυτό δεν ενημερώνουν τον λαό, τον στραβώνουν, τον αιχμαλωτίζουν, τον χειραγωγούν. Βγαίνουν στον αέρα, που είναι περιουσία του λαού, μόνο και μόνο για να τον τρομοκρατήσουν, για να τον κάνουν να κάθεται σούζα, οι σταθμοί αυτοί είναι η μαύρη χειρ και η σιδερένια φτέρνα των διαπλεκόμενων – είναι εχθροί του λαού με περικεφαλαία.
Την περικεφαλαία της οίησης, του (ραγιάδικου) θράσους, του κυνισμού, του αμοραλισμού, της αναισχυντίας, της αγένειας – με έναν λόγο: μιλάνε στον λαό σαν να μιλούν σε κατσαρίδες…  Ντροπή! 

Οι ιδιοκτήτες του τηλεοπτικού ΚΑΙ ραδιοφωνικού ΣΚΑΙ καθώς και της εφημερίδας Καθημερινής είναι η οικογένειαΑλαφούζου (εφοπλιστές-μεγαλοεπιχειρηματίες), 

ενώ του τηλεοπτικού και ραδιοφωνικού Αντέννα η οικογένεια Κυριακού (επίσης εφοπλιστές και μεγαλοεπιχειρηματίες ) 

Οι τρεις βασικοί μέτοχοι (μεγαλοεργολάβοι-μεγαλοεπιχειρηματίες, εφοπλιστές) του Μεγκάλου καναλιού κατέχουν εκτόςτου τηλεοπτικού Μέγκα και του Σταρ, τις εφημερίδες Νέα, Βήμα, Εθνος, δεκάδες περιοδικά και εκδόσεις κάθε είδους. 

ΔΕΝ μπορεί να υπάρξει δημοκρατία όταν την “πληροφορία” την ελέγχει ο εφοπλισμός και οι μεγαλοεργολάβοι τηςδιαπλοκής. Τόσο απλά…..

Οι μεγαλομέτοχοι του MEGA: Βαρδινογιάννης, Ψυχάρης, Μπόμπολας. 

Ο Καραμανλής τους είχε αποκαλέσει «νταβατζήδες που μας κυβερνούν» 

Αν θέλουμε όμως σήμερα να χαρακτηρίσουμε το όνειδος της δημοσιογραφίας,

την καταισχύνη της ενημέρωσης με μία μόνο λέξη, τότε αρκεί να πούμε «MEGA».…

“καλα της εκανε”

Δικαιολογίες τέλος…

  Tο κείμενο δεν απευθύνεται “τυφλά” αλλα σε εκείνους πού σήμερα το πρωί σχολιαζαν στη γειτονιά, στο γραφείο ή στα διάφορα site “καλα της εκανε” και κυρίως στους ακόμα πιο δειλούς, που χασκογελούσαν ή πατούσαν like σε καθε τέτοιο εμετικό σχόλιο..  

Ο φασισμός εχει 2 πλευρές… Εκφράζεται πότε χαμηλόφωνα και πότε δυνατά… Ξεκινάει απο τον πατέρα που βρίζει το μεσημέρι στο τραπέζι τους μετανάστες, περνάει απο τη δασκάλα που βλέπει τα παιδιά να τραμπουκίζουν εναν μετανάστη μαθητη στο σχολείο και σιωπά, φτάνει στην καθημερινή αναπαραγωγή του ρατιστικού λόγου πάνω απο ενα φραπέ και καταλήγει στην εκλογική αντιπροσώπευση όλων αυτών με προκάλυμμα κάποιες αστείες δικαιολογίες. Ο φασισμός εχει 2 πρόσωπα, το ένα πρόσωπο είναι αυτό που φαίνεται στην τηλεόραση ή στις φωτογραφίες (που δεν φτανουν όμως ποτε ως την tv) και δείχνουν ξυρισμένα κεφάλια με μαχαίρια στα χέρια… το άλλο πρόσωπο είσαι εσύ, που σήμερα γελούσες στη δουλειά με τους συναδέλφους σου για τον ξυλοδαρμό μιας γυναίκας 60 χρονών απο ενα θρασύδειλο ανθρωπάριο. Είσαι εσύ που είπες “καλά της έκανε” και κρύβεις πίσω απο μια τόσο μικρή φράση ενα βουνό απο μίσος, κόμπλεξ και ψυχολογικά προβλήματα… το άλλο πρόσωπο του φασισμού είσαι εσύ που επικροτείς τον νεοναζί και τον οπλίζεις για την επόμενη επίθεση.

Γιατί εκπλήσσεσαι;

Του antapoΚΡΙΤΗ.

Γιατί τόση έκπληξη ρε δημοσιογράφοι; Δεν ξέρατε ότι οι αγαπημένοι σας Χρυσαυγίτες χαστουκίζουν και γρονθοκοπούν; Δεν ξέρατε ότι ανοίγουν κεφάλια; Ότι μαχαιρώνουν και σκοτώνουν; Δεν ξέρατε ότι χτυπούν μέχρι θανάτου προοδευτικούς αγωνιστές και μετανάστες;

Δεν ξέρατε ότι είναι μια συμμορία μέσα στην αστυνομία, μόνιμοι συνεργάτες των ΜΑΤ, πρωτοστάτες στις επιθέσεις ενάντια στον αγωνιζόμενο λαό;

Δεν ξέρατε ότι κάθε φορά που παίζατε το αγαπημένο σας τρομολαγνικό σενάριο για τους μετανάστες δίνατε μια ακόμα έδρα σε τραμπούκο μαχαιροβγάλτη;

Δεν ξέρατε ότι κάθε φορά που χειροκροτούσατε τις επιθέσεις των ΜΑΤ στο άοπλο πλήθος του Συντάγματος, επικροτούσατε τέτοια φαινόμενα;

Τώρα ανακαλύψατε τι;

Την εμφύλια σύρραξη; Τη δημοκρατία που κινδυνεύει; Την πρωτόγνωρη πόλωση; Έλεος!

Εσείς δεν προκαλείτε το μίσος για την αριστερά;

Οι πιασάρικες λέξεις των ημερών και η σημασία τους

Με το βλέμμα στραμμένο…στις λέξεις 

Τι είναι σώσιμο

Μην είναι οι τρείς αυτοκτονίες ανά διήμερο;
Μην είναι ο μισθός των 400 ευρώ;
Μην είναι οι 1.200.000 άνεργοι;
Μην είναι οι χιλιάδες νέοι μετανάστες στη Γερμανία, στην Αγγλία, στη Σουηδία;
Μην είναι να είσαι ανασφάλιστος και έκπτωτος από το σύστημα υγείας;
Μην είναι τα νοσοκομεία χωρίς φάρμακα και γιατρούς;
Μην είναι οι φωτοτυπίες αντί βιβλίου στα σχολεία;
Μην είναι να στέκεις στην ουρά για συσσίτιο;
Μην είναι να κοιμάσαι στο παγκάκι της πλατείας;
Μην είναι να ζείς χωρίς όνειρα;

Τι είναι ευθύνη

Ευρωπαϊκή εντολή: «Να ξεριζώσουν τα αμπέλια οι αγρότες που δεν τα έχουν δηλώσει»

Αφού κατέστρεψαν την καλλιέργεια του καπνού, του βαμβακιού, των τεύτλων, απαξίωσαν την ελαιοκαλλιέργεια, τώρα ξεριζώνουν και τα κλήματα.*

Ενδεχομένως πολλοί δεν γνώριζαν ότι το δικαίωμα κάθε αγρότη να καλλιεργήσει εξαρτάται εδώ και αρκετά χρόνια απο το διευθυντήριο των Βρυξελλών.
Σε περιπέτειες έχουν μπει 500 περίπου αγρότες στην Ηλεία (όπως αποκάλυψε με πρωτοσέλιδο άρθρο της η εφημ. ΠΑΤΡΙΣ)έπειτα από την αυστηρή εντολή- οδηγία που δόθηκε από την Ευρωπαική Ένωση στην χώρα μας ότι κάτοχοι αμπελοτεμαχίων που έχουν φυτευθεί δίχως αντίστοιχο δικαίωμα φύτευσης μετά την 31η Αυγούστου 1998, δεν νομιμοποιούνται και υποχρεούνται να τα εκριζώσουν. Η Δνση Αγροτικής Οικονομία έχει ήδη ενημερώσει τους δήμους για το θέμα ζητώντας να κληθούν οι αγρότες- αμπελουργοί πριν βρεθούν προ εκπλήξεως με τα τσουχτερά πρόστιμα.

Η Δντρια της υπηρεσίας Μπέκυ Σπυροπούλου ερωτηθείς χθες για το θέμα που έχει ανακύψει επεσήμανε ότι τα εξής:

Συνωστισμός της Αριστεράς και της Ανόδου

ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΤΟΥ ΣΙΛΑ :  Συνωστισμός της Αριστεράς και της Ανόδου

Από:http://www.comedylab.gr/

Ανάπτυξη της κοινωνίας ή αύξηση του ΑΕΠ;

Της Μαριάννας Χούσου

Δεν έχουν περάσει ούτε τέσσερα χρόνια, από την εποχή που ζούσαμε σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης, το ΑΕΠ ανέβαινε , οι αριθμοί ευημερούσαν και οι πολίτες αυτής της χώρας ατένιζαν το μέλλον με μια αφελή σιγουριά. Σπουδές, εργασία, σπίτι οικογένεια ήταν, ή πιστεύαμε ότι ήταν, μια εύκολη ( όχι απαραίτητα με αυτή την σειρά και όχι απαραίτητα επιθυμητή) επιλογή για τον καθε ένα και την καθεμία από εμάς. Ωστόσο χρειάστηκαν λίγοι μόνο μήνες οικονομικής κρίσης, για να καταρριφθούν οι παραπάνω και οι λοιπές βεβαιότητες μας και να βρεθούμε σε ένα κυκεώνα αυστηρών οικονομικών μέτρων, καταστολής, ανεργίας, επισφάλειας και γενικευμένης ανασφάλειας.
Σε όλο αυτό το διάστημα, ζήσαμε πολλά και καταλάβαμε ακόμη περισσότερα. Ένα από τα πράγματα που καταλάβαμε, αν όχι το σύνολο σίγουρα ένα σημαντικό μέρος του πληθυσμού, είναι ότι και πριν τα πράγματα μάλλον δεν πήγαιναν και τόσο καλά. Η ψευδαίσθηση ευημερίας που είχαμε, είχε ήδη δείξει την σαπίλα της στην κοινωνική μας ζωή. Αυτή η διαπίστωση, δεν ήταν μόνο κτήμα κάποιων υποψιασμένων, καθώ η κοινωνική πραγματικότητα το έδειχνε μέσα από την ασημαντότητα της καθημερινής διαβίωσης. Την κατάθλιψη, την έλλειψη νοηματοδότησης, την μιζέρια και την μοιρολατρία, στοιχεία που χαρακτήριζαν τον τρόπο ζωής πολλών συνανθρώπων μας τα ζούσαμε, άσχετως αν είχαμε ή όχι το θάρρος να τα αναγνωρίσουμε. Η μοναξιά, ο ατομισμός, η κρίση αξιών, ήταν εδώ πριν την οικονομική κρίση, και όσο και αν προσπαθούσαμε να την καλύψουμε στην καταναλωτική μας φιέστα, όταν έσβηναν τα φώτα, ήταν εκεί.

Tα όρια της πολιτικής αυταπάτης

Μήπως να «επανασχεδιάσουμε» και το ΝΑΤΟ και το ΔΝΤ;… του Νίκου Μπογιόπουλου

Οποιος ισχυρίζεται ότι θα πάει να «διαπραγματευτεί», να «επαναδιαπραγματευτεί» και να «επανιδρύσει» την ΕΕ, ώστε να «επανασχεδιαστεί» η φιλοσοφία της και συνακόλουθα

να «επανατοποθετηθεί» σε φιλολαϊκή – και σε «αριστερή» (!) – βάση η σχέση της Ελλάδας με τις Βρυξέλλες,

είναι σαν να λέει ότι:

1) Θα πάω να «επαναδιαπραγματευτώ» με το ΝΑΤΟ για να το «επανασχεδιάσω» και από δύναμη του ιμπεριαλισμού και του πολέμου να το μετατρέψω σε πρόσκοπο του ουμανισμού και της ειρήνης, όπου – εντός του ΝΑΤΟ – η Ελλάδα θα χαίρει ειρήνης και ασφάλειας.

«Τραγούδι για τον Δημήτρη»

Στους πρώτους  ήρωες του  αγώνα

Αρκετοί τραγουδιστές, γνωστοί και άγνωστοι, ηχογράφησαν στις 3 Μαΐου το «Τραγούδι για τον Δημήτρη« του Μαδριλένου Χοακίν Carbonell που το έγραψε για να τιμήσει τα κατορθώματα των Ελλήνων και ειδικότερα του συνταξιούχου Δημήτρη Χριστούλας, ο οποίος αυτοκτόνησε στην πλατεία Συντάγματος μπροστά από το Εθνικό Κοινοβούλιο.

Από το νεοφιλελευθερισμό στο φασισμό

του Ηλία Ιωακείμογλου

(περιοδικό Κόκκινο, τεύχος 52)

Η απόφαση των καθεστωτικών πολιτικών δυνάμεωννα ιδρύσουν στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών στην Ελλάδα σηματοδότησε την είσοδο της χώρας σε μια νέα πολιτική περίοδο. Αποτελεί πλέον κοινό τόπο στους χώρους της κριτικής αντιπολίτευσης ότι βρισκόμαστε ήδη σε διαδικασία επέκτασης της φαιάς πανούκλας. Ο όρος του «εκφασισμού» και οι αναφορές στη δημοκρατία της Βαϊμάρης έχουν εγκατασταθεί πλέον στο λεξιλόγιο και τις αναλύσεις της Αριστεράς.

Ωστόσο, ο εκφασισμός εμφανίζεται, στις αναφορές της Αριστεράς, ως μια ιστορία παράλληλη προς την ιστορία της οικονομικής κρίσης, χωρίς οργανική σχέση με αυτήν. Παραδείγματος χάρη, η ανάδειξη του ζητήματος των στρατοπέδων συγκέντρωσης εμφανίστηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ ως προεκλογικός ελιγμός των κομμάτων εξουσίας, ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για την ιδρυτική πράξη προσχώρησης όλων τωνκαθεστωτικών δυνάμεων σε μια νέα δυναμική πρόταση πολιτικής ηγεμονίας, την πρόταση του φασισμού. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή, δηλαδή από τα χρόνια της «ισχυρής Ελλάδας» του Κώστα Σημίτη.

Δείγμα πολιτικής « κορυφής»

Ο κ. Καζάκης πετάει λάσπη ελπίζοντας πως κάποιες καλές πράξεις του όταν θα είναι  ενενήντα  χρονών, θα τον εξιλεώσουν,μιας και τα  « τα στερνά τιμούν τα πρώτα» . Στο βίντεο  μια μικρή γεύση από την πολιτική « κορυφής» που ακολουθεί σήμερα  ο «αγωνιστής» κ.  Καζάκης  για το «σκυλολόι της αριστεράς» και τους « μπαγάσες της πολιτικής»…Β.Χ.

Ντροπή….Ντροπή…

Καντάδα στον Γερουλάνο – Ομάδα Καλλιτεχνών

CATASTROIKA

Τμήμα της συνέντευξης της Naomi Klein για την CATASTROIKA

Σάββας Μετοικίδης!

Αυτοί οι αγώνες δεν δικαιώθηκαν, αλλά δεν πήγαν και χαμένοι
(Σταχυολόγηση από μια 20ετία αγώνων στην εκπαίδευση)

 

Του Σάββα Μετοικίδη  *

«Φτάνεις κι εσύ κάποτε να πιστέψεις πως σάπισαν
όλα τα περάσματα πως αμείλιχτοι φύλακες
στέκονται ορθοί σε κάθε γωνιά.
Πολλές φορές η νύχτα ξέρει να σου μιλά σα μια
θανάσιμη ηδονική φίλη μα εσύ δε θες να την ακούς,
ζητάς μια λάμπα, τίποτε άλλο από μιαν ελάχιστη λάμπα,
μια λάμπα τόσο ταπεινή μέσα σε τούτο το σκοτάδι».
Μανόλης Αναγνωστάκης «Εποχές 2»

Μετά την περσινή μας απεργία αναπτύσσεται ένας, καλοπροαίρετος κατά βάση, προβληματισμός από συναδέλφους που μάτωσαν στο μεγαλειώδη αγώνα των έξι βδομάδων σχετικά με την αποτελεσματικότητα των απεργιών και το «τι να κάνουμε» από εδώ και πέρα. Η ψυχολογία μας πέρασε από μεγάλες διακυμάνσεις και σε όλους τους συνταξιδιώτες του επικού φθινοπώρου του ’07 έμεινε μια στυφή γεύση, που γίνεται πίκρα όταν συναντιόμαστε, αραιά και πού, στις 24ωρες πορείες – λιτανείες της ΑΔΕΔΥ και της ΓΣΕΕ.
Τελείωσε η εποχή των μεγάλων αγώνων; Ηττηθήκαμε λοιπόν οριστικά;

Δημήτρης Μητροπάνος (1948-2012)

Θυσιάζουν τα «καμένα χαρτιά» στο βωμό της προεκλογικής «κάθαρσης» για να εκτονώσουν τη λαϊκή αγανάκτηση

Συνελήφθη ο Α. Τσοχατζόπουλος και συνεργάτες – Προεκλογική «κάθαρση»…
Τα σκάνδαλα, τα λαμόγια και… οι «καθαριστές»!
Του Χρήστου Κάτσικα

Πολλές φορές, ιδιαίτερα στα «χρόνια του μνημονίου» περίσσεψαν οι διατυπώσεις από τα MME αλλά και από απλούς ανθρώπους που ζητάγανε, «να πληρώσουν οι κλέφτες», «να πάνε φυλακή οι υπεύθυνοι της κρίσης». Σε δημοσκόπηση μάλιστα της AΛKO, το ζητάγανε το 93% των ερωτηθέντων. Μια ολόκληρη περίοδο στη Bουλή είχαν συσταθεί αρκετές εξεταστικές επιτροπές για τη διερεύνηση υπαρκτών σκανδάλων (Bατοπέδι, Zήμενς, κλπ.), ενώ η κυβέρνηση ανακοίνωνε σε δόσεις πίνακες φοροφυγάδων, μεγαλογιατρών, μεγαλοδικηγόρων, τραγουδιστών, ηθοποιών, αθλητών και πολιτικών κλπ., που τους έχουν εδώ και χρόνια στη διάθεσή τους, αλλά τους κρατούσε στα συρτάρια, για να τους βγάλει στη φόρα, όταν τους χρειαστεί.
Kαι όσο φούντωνε η λαϊκή οργή, όσο αφυπνίζονταν οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι από τον ορυμαγδό των αντιλαϊκών μέτρων, κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση συνεπικουρούμενη από τα MME, εκτός από την καταστολή, την κινδυνολογία περί πτώχευσης, την επίκληση του «εθνικού συμφέροντος» και τη συκοφάντηση των αγώνων, χρησιμοποιούσε, την απατηλή δημαγωγία και τον αποπροσανατολισμό, την υποκρισία και την καλλιέργεια αυταπατών στο λαό. Την ίδια ώρα που μείωναν τους μισθούς και αύξαιναν τους φόρους, την ίδια ώρα που οι απολύσεις χτυπούσαν κόκκινο, δίνονταν στη δημοσιότητα τα ονόματα επώνυμων φοροφυγάδων. Τότε «ανακαλύπτονταν» η Γκερέκου, ο Μαντέλης, ο Τζοχατζόπουλος, οι «τυφλοί» που έβλεπαν, οι «αναπηροι», για να παραμυθιαστεί το «πόπολο», να αποκοιμηθεί η κοινή γνώμη, να καταλαγιάσει η λαϊκή οργή.

Εμείς είμαστε υπεύθυνοι για το μέλλον αυτού του κόσμου

«Στις νάρκες του Έβρου, στον πάτο του Αιγαίου χτίζεται η ασφάλεια του κάθε Ευρωπαίου»

του Αντώνη Αντωνάκου

.Πτώματα τουμπανισμένα στα νερά του Έβρου. Μάνες με ετοιμοθάνατα βρέφη στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Νεανικά κορμιά που έχουν εξοριστεί απʼ τους έρωτές τους. Πόνος βουβός. Ένα σκηνικό πένθους περασμένο απʼ το χριστιανικό και φεουδαλικό κόσκινο. Άνθρωποι καταδικασμένοι ερήμην σε μαρασμό.

Άνθρωποι, τους οποίους ο πίθηκος υπουργός και αυλικός των ευρωπαίων ναζί ονομάζει λαθραίους. Κορμιά που η μπουλντόζα της ανάπτυξης τα πέταξε στη γειτονιά μας, αφού δούλεψε η ακαταπόνητη πολεμική μηχανή της Δύσης για να τα οδηγήσει δήθεν στη ελευθερία.

 Βεβαίως οι φονιάδες δεν είμαστε εμείς. Είναι πάντα κάποιοι άλλοι. Κάποιοι Αμερικάνοι που βομβαρδίζουν και κατουράνε τους λαούς. Κάποιοι Ισραηλινοί που εξοντώνουν τους Παλαιστίνιους, κάποιοι μισθοφόροι πληρωμένοι φονιάδες. Τα δικά μας παιδιά δεν τα στέλνουμε στους Περσικούς κόλπους και στις κτήσεις. Εμείς είμαστε αθώοι. Κοιτάζουμε τη δουλειά μας και το σπίτι μας. Πηγαίνουμε στην εκκλησία, προσευχόμαστε, δίνουμε το ένα μας ευρώ για τα παιδιά του τρίτου κόσμου.

Ένας υπέροχος κόσμος

Η καταστροφή δεν έχει ιδεολογία

του Γαλαξιάρχη 

Μερικές σκόρπιες σκέψεις για τα δυόμισι χρόνια συστηματικής καταστροφής της κοινωνίας, της οικονομίας και της υποτυπώδους παραγωγικής υποδομής της χώρας από τις «δυνάμεις της μεταρρύθμισης». Σκέψεις χωρίς υποχρεωτικά ιδεολογικό περιεχόμενο, αλλά με βάση κάποιες παραδοχές κοινής λογικής. Σκέψεις, μπροστά και απέναντι στα τρομολαγνικά διλήμματα που τίθενται ήδη με βία από τα κόμματα της συγκυβέρνησης, τα οποία επιχειρούν να εξασφαλίσουν την κατοχή της εξουσίας και την επόμενη των εκλογών.

Χώρα χωρίς ανθρώπους, είναι χώρος

Δεν υπάρχουν επιτυχημένες ή και αποτυχημένες πολιτικές που μπορούν να εφαρμοστούν σε χώρο. Έτσι λοιπόν, η φαιδρή συζήτηση που άνοιξε εδώ και κάποιους μήνες (σ.σ. πριν την έλευση του Μνημονίου Β’) σχετικά με το κατά πόσο απέτυχε το μνημόνιο ή η εφαρμογή του είναι

Ο αποχαιρετισμός της Εμμυς προς τον πατέρα της Δημήτρη Χριστούλα

Προεκλογικό ρέκβιεμ για τη μεσαία τάξη

του Αντώνη Αντωνάκου

Ο εξαθλιωμένος προλετάριος, στο σύγχρονο κόσμο, βρίσκει μια θέση κάτω απʼ τη φτερούγα της θρησκείας κι ένα πιάτο φαί απʼ τις ελεημοσύνες. Κατά μια έννοια είναι ελεύθερος γιατί δεν έχει να φοβηθεί τίποτε αφού είναι ήδη εξαθλιωμένος.
Αν δεχτούμε όμως, πως ελευθερία είναι να κάνουμε ηθικές επιλογές χωρίς κάποιον εξαναγκασμό και να ζούμε την ιδιωτική μας ζωή ελεύθεροι μέσα στα όρια που επιβάλλονται απʼ τα δικαιώματα των άλλων θα δούμε πως αυτές οι ηθικές επιλογές είναι κατευθυνόμενες απʼ τις μεγάλες επιχειρήσεις.
Από ιδιώτες δηλαδή που διαχειρίζονται τις πληροφορίες. Μιαν απρόσωπη εξουσία φαίνεται πως ίπταται πάνω απʼ τις ζωές μας. Στην πραγματικότητα όμως είναι ο ιδιωτικός τομέας αυτός που ελέγχει τις ανάγκες, τη μόδα, το έγκλημα ή τις ορμές.
Ο φορέας δηλαδή της υπεραξίας.
Ο διαχειριστής του χρήματος αλλά κι ο αρχιερέας της αλλοτρίωσης και της αποξένωσης. Ο προαγωγός των ανθρώπων και των λαών.
Ο μεταμορφωτής όλων των ανθρώπινων και φυσικών ιδιοτήτων στα αντίθετά τους. Το καπιταλιστικό κράτος είναι ιδιοκτησία των μεγάλων επιχειρήσεων, δια μέσω του οποίου εισπράττουν παράλογους κεφαλικούς φόρους και χαράτσια απʼ τις κατώτερες τάξεις. ο αρχιερστηρεεεπολιτικι Η εφορία για να ελέγξει τη φοροδιαφυγή ελέγχει την ιδιωτική ζωή. Ενδιαφέρεται δηλαδή να μάθει εάν ο πολίτης ζει αμαρτωλά ή όχι.
Βεβαίως δεν είναι η αμαρτία αυτό που μετρά, αλλά ο πολίτης νιώθει ότι η ιδιωτική του ζωή απειλείται χωρίς να μπορεί να παραπονεθεί για ολοκληρωτική βαναυσότητα.

30 Μαρτίου 1952 …

( από Ως3 )

http://www.os3.gr/arhive_afieromata/gr_afieromata_nikos_mpelogiannis.html

«Ετσι αγαπάμε εμείς την Ελλάδα, με την καρδιά μας και με το αίμα μας…»

«…Εμείς πιστεύουμε στην πιο σωστή θεωρία που διανοήθηκαν τα πιο προοδευτικά μυαλά της ανθρωπότητας. Και η προσπάθειά μας, ο αγώνας μας, είναι να γίνει αυτή η θεωρία πραγματικότητα για την Ελλάδα και τον κόσμο ολόκληρο. Αγαπάμε την Ελλάδα και το λαό της περισσότερο από τους κατηγόρους μας. Το δείξαμε όταν εκινδύνευε η ελευθερία, η ανεξαρτησία και η ακεραιότητά της και, ακριβώς, αγωνιζόμαστε για να ξημερώσουν στη χώρα μας καλύτερες μέρες χωρίς πείνα και πόλεμο. Για το σκοπό αυτό, αγωνιζόμαστε και όταν χρειαστεί θυσιάζουμε και τη ζωή μας. Πιστεύω ότι, δικάζοντάς μας σήμερα, δικάζετε τον αγώνα για την ειρήνη, δικάζετε την Ελλάδα…»
(Νίκος Μπελογιάννης, από την απολογία του στο στρατοδικείο).

Δύσκολοι καιροί για λαθροβιώσεις στην πολιτική σκηνή αλλά και στο μαζικό κίνημα….. Χρειάζεται στ’αλήθεια και τρίτος πόλος στην αριστερά;*

  Να διαλυθεί εδώ και τώρα το ΜΑΑ!

Γ.Κ. 

Σήμερα, η ανασυγκρότηση της Αριστεράς δεν θα κριθεί τελικά από κάποια πολιτική συμφωνία, ούτε από το πόσο ολοκληρωμένο είναι ένα πολιτικό σχέδιο ή πρόγραμμα. Οι απαντήσεις που προϋποθέτει ένα τέτοιο εγχείρημα, δεν μπορούν να δοθούν κυρίως με την προσφυγή στον «διάλογο». Δεν υπάρχουν πολιτικά υποκείμενα που κατέχουν ή θα ανακαλύψουν την απόλυτη αλήθεια……  Συνέχεια εδώ

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Γιατί η συγκρότηση μιας άλλης αριστεράς είναι πιο επιτακτική ανάγκη από ποτέ 

Πάνος Δαμέλος

Χρειάζεται στ’αλήθεια και τρίτος πόλος στην αριστερά; Αντιτάσσουν μερικοί ότι αυτό που επείγει τώρα είναι η συμπαράταξη όλης της αριστεράς για να ανακοπεί η επίθεση του κεφαλαίου. Σωστά, όμως πώς θα γίνει αυτό; Και μπορεί να το κάνει η υπάρχουσα αριστερά – και με τι όρους………. Συνέχεια εδώ

* κείμενα Πασαδόρων

Η κοινωνική επανάσταση καρτερεί να βρούμε τα βήματα που θα μας οδηγήσουν όσο γίνεται πιο σύντομα κοντά της.

Δήλωση ολικής άρνησης στράτευσης από τον Βαγγέλης Τ.

Το πρωινό τηλεφώνημα εκείνης της Κυριακής αντήχησε στα αυτιά μου σαν φάρσα. «Ήρθε το χαρτί κατάταξής σας στο στρατό, να περάσετε από το αστυνομικό τμήμα να το παραλάβετε». Το ελληνικό κράτος, όμως, δεν αστειεύεται. Ιδίως μέσα σε συνθήκες οριακές για τη συγκρότησή του ως μηχανισμού διαμεσολάβησης και νομής της εξουσίας. Ο στρατός αποτελεί ένα από τα τελευταία αποκούμπια του, ένα από τα τελευταία ιδεολογικά εδάφη μέσα από τα οποία επιδιώκει να οριοθετεί και να ελέγχει εκείνο το κομμάτι της κοινωνίας που χαρακτηρίζεται για τη ρευστότητα του -τη νεολαία-, είναι ίσως η τελευταία ιδεολογική μηχανή που έχει παραμείνει συγκροτημένη ως τέτοια και συνεχίζει να ξερνάει μίσος, διαχωρισμούς, ψευδαισθήσεις και υποχρεώσεις.

Βερολίνο 1928: Χίτλερ, ένας «κλόουν» που τον αποθεώνουν τα πλήθη

ΠΗΓΗ: Ενθέματα του Ντιέγκο Ριβέρα μετάφραση: Χρήστος Κεφαλής Τις επόμενες μέρες κυκλοφορεί ο πέμπτος τόμος του περιοδικού Μαρξιστική Σκέψη, με ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον αφιέρωμα στον φασισμό. Προδημοσιεύουμε αποσπάσματα από το κείμενο του μεγάλου μεξικανού ζωγράφου Ντιέγκο Ριβέρα (περιέχεται στο My Art, my Life: an autobiography, Dover 1991), που αναφέρεται στην επίσκεψή του στο Βερολίνο του 1928 και τη «γνωριμία» του με τον Χίτλερ.

Ντιέγκο Ριβέρα, Παναμερικάνικη ενότητα, 1940 (απόσπασμα). Ο Χίτλερ, ο Μουσολίνι και ο Στάλιν εικονίζονται μέσα σε ένα αεριώδες δέντρο. Από εκεί βγαίνει το οπλισμένο χέρι του φασισμού, το οποίο προσπαθεί να το συγκρατήσει η ανθρωπότητα. Ο Στάλιν κρατά ένα μαχαίρι και μια αξίνα, βαμμένη κόκκινη -- αλληγορία για τη δολοφονία του Τρότσκι. Ο Χίτλερ δείχνει τον Στάλιν για να δικαιολογήσει την εξαπόλυση της ναζιστικής βαρβαρότητας, ενώ ο «πρακτικός» Μουσολίνι κρατά ένα μπαλτά. Κάτω από τον Στάλιν διασταυρώνονται οι λέξεις GPU και Gestapo. O Τσάρλι Τσάπλιν εμφανίζεται πάνω από έναν πεσμένο στρατιώτη -- αναφορά στον «Μεγάλο Δικτάτορα». Αριστερά, κάτω από τη σβάστικα ο Χίμλερ, στον οποίο έχουν δοθεί όμως και γνωρίσματα αμερικανού ανθρώπου των μήντια.

Μια επιδημία τρέλας είχε εξαπλωθεί στη χώρα. Την αισθάνθηκα σε δύο ξεχωριστές, φαινομενικά άσχετες περιπτώσεις. Μια νύχτα ο Μίντσενμπεργκ, μερικοί άλλοι φίλοι και εγώ μεταμφιεστήκαμε και, με πλαστά πιστοποιητικά, παρακολουθήσαμε την πιο εκπληκτική τελετή που έχω δει ποτέ. Πραγματοποιήθηκε στο δάσος του Γκρούνβαλντ, κοντά στο Βερολίνο. Πίσω από μια συστάδα δέντρων, στη μέση του δάσους, εμφανίστηκε μια παράξενη πομπή. Οι πορευόμενοι άνδρες και γυναίκες φορούσαν λευκούς χιτώνες και στεφάνια από ιξό, το τελετουργικό φυτό των δρυίδων. Στα χέρια τους κρατούσαν πράσινα κλαδιά. Ο ρυθμός τους ήταν αργός και τελετουργικός. Πίσω τους, τέσσερις άνδρες μετέφεραν έναν αρχαϊκό θρόνο στον οποίο καθόταν ένας άνθρωπος που αναπαριστούσε το θεό του πολέμου, τον Βόταν. Ο άνθρωπος αυτός δεν ήταν άλλος από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον Πάουλ φον Χίντεμπουργκ! Ντυμένος με αρχαία ενδυμασία, ο Χίντεμπουργκ ύψωσε μια λόγχη στην οποία ήταν χαραγμένα δήθεν μαγικά γράμματα του ρουνικού αλφάβητου. Το κοινό, εξήγησε ο Μίντσενμπεργκ, εκλάμβανε τον Χίντεμπουργκ ως μετενσάρκωση του Βόταν. Πίσω από τον Χίντεμπουργκ εμφανίστηκε ένας άλλος θρόνος, τον οποίο κατείχε ο Στρατάρχης Λούντεντορφ, ο οποίος εκπροσωπούσε τον θεό του κεραυνού, Τορ. Πίσω από τον «θεό» συνωστιζόταν