ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΦΩΤΙΑ, ΗΤΑΝ ΕΜΠΡΗΣΜΟΣ

Παρασκευή 13/7 ώρα 8.30 το απόγευμα. Η κατάληψη Δράκα που βρίσκεται στην Λεωφόρο Αλεξάνδρας 15 παραδίδεται στις φλόγες, και παρά το γεγονός ότι η πυροσβεστική απέχει μόλις 100 μέτρα το κτίριο προλαβαίνει να καταστραφεί σχεδόν ολοσχερώς. Ευτυχώς οι απώλειες περιορίζονται στις υλικές.

Τα αίτια είναι γνωστά και δεν είναι αυτά που ενδεχομένως θα προβάλουν οι μπάτσοι, οι πυροσβέστες και όποιος άλλος εμπλακεί στη διερεύνηση του γεγονότος. Δεν είναι ανάγκη να μας εξηγήσουν, ξέρουμε.

`

Είναι γνωστό ότι κάθε Τρίτη είχαμε πολιτικό καφενείο ανοιχτό σε όλους και όλες, που λειτουργεί με ελεύθερη συνεισφορά.

Είναι γνωστό ότι όλο και περισσότερος κόσμος πλαισίωνε την ανοιχτή συνέλευση του σπιτιού κάθε Τετάρτη βράδυ.

Είναι γνωστό ότι στο χώρο της κατάληψης έγιναν πάμπολλες προβολές.

Είναι γνωστό ότι γίνονταν μαθήματα ισπανικών.

Είναι γνωστό ότι λειτουργούσε αυτοοργανωμένο κουρείο, χωρίς αντίτιμο.

Είναι γνωστό ότι

Μια «Πασαδόρικη» παρέμβαση στην εκδήλωση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο πεδίο του Αρεως 2/7/2012

Και γραπτώς το συλλογικό κείμενο που διαβάστηκε : εδω

ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ Η ΔΥΣΦΗΜΙΣΜΈΝΗ «ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ» ΤΩΝ «ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ» ΚΑΙ ΟΙ ΒΑΣΕΙΣ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗΣ ΤΗΣ

του Γιώργου Κασιμάτη 

1. Από τότε που υποστηρίχθηκε η δυνατότητα στάσης πληρωμών και επαναδιαπραγμάτευσης σε νέες βάσεις των δανειακών συμβάσεων, ξεκίνησε μια εκστρατεία αρχικά σιωπής (αγνόησης) και στη συνέχεια, κατασυκοφάντησης του θεσμού. Υποστηρίχτηκε το αδιανόητο μιας τέτοιας κίνησης, ακόμη και ως σκέψης: άλλοτε με κραυγές, άλλοτε με τους γνωστούς εκβιασμούς της καταστροφής (άμεση επιστροφή στη χρεοκοπία ή στη δραχμή κ.λπ.), άλλοτε με τον απαξιωτικό χαρακτηρισμό της αθέτησης της υπογραφής (ακόμη και με τον υβριστικό χαρακτηρισμό του «μπαταχτσή») και άλλοτε με «σοβαρές» δήθεν παραινέσεις αποτροπής («για το Θεό, μη φτάσει η Ελλάδα στο κατάντημα άρνησης της υπογραφής της»). Για να δειχτεί ότι όλα αυτά είναι ψεύτικα, είναι χρήσιμη, νομίζω, μια σωστή πληροφόρηση πάνω σ’ αυτό το ζήτημα.

Από πολύ παλιά είχε διαμορφωθεί στο πλαίσιο του δημοσίου διεθνούς δικαίου η αρχή ότι κάθε κράτος έχει υποχρέωση να αντιμετωπίζει οικονομικά πρώτα την άμυνά του και τις βασικές ανάγκες επιβίωσης του λαού του (κατώτατο όριο αξιόπρεπους διαβίωσης, εκτεταμένη ανεργία, κοινωνική περίθαλψη, δημόσια εκπαίδευση κ.λπ.) και μετά να εκπληρώνει τις δανειακές ή άλλες οικονομικές υποχρεώσεις του. Επομένως, το ποσό οικονομικών υποχρεώσεών του που υπερβαίνει τα όρια αυτά -που υπερβαίνει, δηλαδή, την αντοχή κράτους και λαού- δεν καταβάλλεται ως «επαχθές». Η αρχή αυτή ίσχυε από παλιά με διάφορες μορφές και στο ιδιωτικό δίκαιο της ηπειρωτικής Ευρώπης. Όλοι ξέρομε ότι ο δανειστής δεν μπορεί να αξιώσει από τον οφειλέτη την εκπλήρωση των υποχρεώσεων του σε βαθμό που δε θα μπορεί να επιβιώσει ως άνθρωπος. Από το ιδιωτικό δίκαιο «πέρασε» η αρχή αυτή και στο δημόσιο διεθνές δίκαιο. Δεν αναγνωρίζεται, όμως, από το αποικιακής νοοτροπίας αγγλικό ιδιωτικό δίκαιο, γι’ αυτό και οι δανειστές μας θέλουν να μας υπαγάγουν σ’ αυτό.

Από την αποτυχία της κοινοβουλευτικής ολιγαρχίας στην άμεση δημοκρατία

Του Γιώργου Ν. Οικονόμου*

H νεοελληνική κοινωνία βρίσκεται στα πρόθυρα πλήρους καταρρεύσεως. Έχει καταστεί πλέον εμφανής η αδυναμία του κομματικού πολιτικού συστήματος στο σύνολό του να αποτρέψει την χρεοκοπία. Όχι μόνο διότι αυτό οδήγησε στη σημερινή απελπιστική κατάσταση, αλλά και διότι αυτό οδηγεί σε χειρότερη με την υποδούλωση στο ΔΝΤ και τα «Μνημόνια». Σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες επιβάλλεται να βρεθεί ένας διαφορετικός δρόμος. Για να υπάρξει όμως αυτός πρέπει πρωτίστως να κατανοηθεί στην ουσία της η χρεοκοπία και κυρίως τα αίτια που οδήγησαν σε αυτήν, διότι η κατανόηση αυτή αποτελεί μέρος του ορθού δρόμου προς την έξοδο.

Η ελληνική κρίση είναι βεβαίως οικονομική και έχει διεθνή εξάρτηση (ιδίως ευρωπαϊκή) από τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής και διανομής, από τη λειτουργία των χρηματοπιστωτικών μηχανισμών-τραπεζών και από τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση.

Προς τα πολιτικά κόμματα που διεκδικούν την ψήφο του ελληνικού λαού

 Ανοιχτή Επιστολή για την «αξιοποίηση» – ξεπούλημα του Ελληνικού

 Σε λίγες μέρες ο ελληνικός λαός καλείται να εκλέξει μια νέα Κυβέρνηση.

Όλοι όσοι διεκδικούν την ψήφο μας ισχυρίζονται ότι στόχος τους είναι να αλλάξουν τη σημερινή άθλια οικονομική κατάσταση της χώρας και του λαού και να μας οδηγήσουν στην «ανάπτυξη» και στην ευημερία. Δεν είναι ωστόσο δυνατόν να επιδιώκουμε την ανάπτυξη της χώρας, ξεπουλώντας τη δημόσια περιουσία και τη δημόσια γη, υποβαθμίζοντας το αστικό, φυσικό και πολιτιστικό περιβάλλον, αδιαφορώντας για την ιστορία αυτής της χώρας και αυτού του λαού.

Η περίπτωση του πρώην αεροδρομίου Ελληνικού είναι χαρακτηριστική: Οι μέχρι σήμερα κυβερνώντες μιλούν για «αξιοποίηση» του χώρου, προωθώντας το ξεπούλημα – παραχώρηση σε ιδιώτες 6.204 στρ,

«Εσείς που μας κοιτάτε κάποτε σαν κι εμάς θα πεινάτε»

Άρθρο του Πέτρου Κατσάκου*

Εδώ και δύο 24ωρα η Πάτρα έχει μετατραπεί σε πεδίο μάχης. Αφορμή, η δολοφονία ενός 30χρονου Έλληνα από τρεις Αφγανούς μετανάστες. Αιτία, τα σωρευμένα προβλήματα που πνίγουν εδώ και δεκαετίες την πάλαι ποτέ βιομηχανική πρωτεύουσα της Πελοποννήσου.

Εκατοντάδες αγανακτισμένοι Πατρινοί βγήκαν στους δρόμους για να διαδηλώσουν κατά της υποβάθμισης της ζωής τους, κατά της εγκληματικότητας, αλλά και κατά της φτώχειας που τρώει τα σωθικά της πόλης τους. Επειδή, όμως, και ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται, βρήκαν την ευκαιρία να βγουν στους δρόμους αυτοί που ονειρεύονται να ζήσουν στη χώρα μας τις δικές τους ναζιστικές νύχτες κρυστάλλων.

Ας καταλάβουμε την Ευρώπη! Αυτόνομες αντιδομές πέρα από το έθνος-κράτος και τη φυλακή της Ε.Ε.

Του Κώστα Χαριτάκη

Το ερώτημα “ευρώ ή δραχμή”, “Ε.Ε. ή ανεξάρτητο εθνικό κράτος” (με όποιο λαϊκό, εργατικό ή σοσιαλιστικό πρόσημο) προβάλλεται κυρίαρχα τόσο από τις αστικές δυνάμεις όσο και από τμήματα της αριστεράς ως το πραγματικό δίλημμα της κοινωνίας και των εργαζομένων, ως την κύρια διαχωριστική γραμμή της κοινωνικής διαπάλης στις σημερινές συνθήκες της κρίσης. Μήπως, όμως, πρόκειται για ένα ερώτημα εξαρχής βολικό για τις καθεστωτικές δυνάμεις, καθώς όλες οι απαντήσεις του μας οδηγούν ξανά στον περίκλειστο παλιό κόσμο της εκμετάλλευσης και της κυριαρχίας; Μήπως η προσπάθεια να οριοθετηθεί κατ’ αυτόν τον τρόπο ο κοινωνικός ανταγωνισμός είναι ακριβώς η προσπάθεια να παραμείνουμε στο έδαφος του αντίπαλου, σε ένα στημένο παιχνίδι όπου νικητής είναι πάντα ο ίδιος: το κεφάλαιο και το κράτος;

Δε θα έπρεπε να προσπεράσουμε εύκολα αυτά τα ερωτήματα, πολύ περισσότερο με την αλαζονεία της “μόνης αντικαπιταλιστικής γραμμής”, γιατί η σωστή διατύπωση του προβλήματος είναι το …ήμισυ της λύσης του.

Τί κάνουμε από τώρα και πέρα με τα χρυσά αυγά…

Τροφή για σκέψη

Πρώτον, ας δούμε τα δεδομένα:

1. Η Χρυσή Αυγή πήρε 7% πανελλαδικά, με αξιοσημείωτη ομοιογένεια σε όλες σχεδόν τις περιφέρειες της χώρας – ακόμα και σε σημεία όπου μετανάστη δεν βλέπουν ούτε με το κυάλι, ή όπου οι μετανάστες είναι ομαλά ενταγμένοι στην κοινωνικο-οικονομική ζωή του τόπου.

2. Η Χρυσή Αυγή τις δύο τελευταίες εβδομάδες δέχτηκε μια πρωτοφανή επικοινωνιακή επίθεση από τους πάντες, από το ΛΑΟΣ μέχρι τους αναρχικούς, όμως η επικοινωνιακή αυτή επίθεση όχι μόνο δεν μείωσε τα ποσοστά της, αλλά τουναντίον …τα αύξησε!

3. Η επικοινωνιακή επίθεση έγινε τόσο από τα “θεσμικά” μέσα επικοινωνίας (βλ. κανάλια, εφημερίδες, ραδιόφωνο), όσο και τα “εναλλακτικά” (blogs, facebook, twitter, αφίσες στο δρόμο, μοιράσματα σε γειτονιές κ.λ.π.).

4. Η επίθεση αυτή εστίασε στα εξής:

Από το νεοφιλελευθερισμό στο φασισμό

του Ηλία Ιωακείμογλου

(περιοδικό Κόκκινο, τεύχος 52)

Η απόφαση των καθεστωτικών πολιτικών δυνάμεωννα ιδρύσουν στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών στην Ελλάδα σηματοδότησε την είσοδο της χώρας σε μια νέα πολιτική περίοδο. Αποτελεί πλέον κοινό τόπο στους χώρους της κριτικής αντιπολίτευσης ότι βρισκόμαστε ήδη σε διαδικασία επέκτασης της φαιάς πανούκλας. Ο όρος του «εκφασισμού» και οι αναφορές στη δημοκρατία της Βαϊμάρης έχουν εγκατασταθεί πλέον στο λεξιλόγιο και τις αναλύσεις της Αριστεράς.

Ωστόσο, ο εκφασισμός εμφανίζεται, στις αναφορές της Αριστεράς, ως μια ιστορία παράλληλη προς την ιστορία της οικονομικής κρίσης, χωρίς οργανική σχέση με αυτήν. Παραδείγματος χάρη, η ανάδειξη του ζητήματος των στρατοπέδων συγκέντρωσης εμφανίστηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ ως προεκλογικός ελιγμός των κομμάτων εξουσίας, ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για την ιδρυτική πράξη προσχώρησης όλων τωνκαθεστωτικών δυνάμεων σε μια νέα δυναμική πρόταση πολιτικής ηγεμονίας, την πρόταση του φασισμού. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή, δηλαδή από τα χρόνια της «ισχυρής Ελλάδας» του Κώστα Σημίτη.

Ψηφοδέλτια σταύρωνα…

Κάθε προεκλογικό άρθρο, που υπογράφεται από αριστερό, και που “σέβεται τον εαυτό του”, αρχίζει με το τσιτάτο “αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν τον κόσμο θα ήταν παράνομες” και συνήθως καταλήγει σε μια αποθέωση των εκλογών και σε κάποιες περιπτώσεις και του κοινοβουλευτικού κρετινισμού.Εγώ πάλι πιστεύω ότι οι εκλογές είναι μια πολιτική μάχη, και με την έννοια αυτή οποιοσδήποτε φορέας επιθυμεί να εμπλέκεται στον πολιτικό αγώνα οφείλει να παρεμβαίνει στη διαδικασία αυτή. Επισημαίνω ότι όταν λέω “να παρεμβαίνει”, δεν εννοώ μόνο το να θέτει υποψηφιότητα. Υπάρχουν ομάδες συντρόφων αναρχικών που παρεμβαίνουν στις εκλογές για να κάνουν “αντιεκλογική καμπάνια”, πράγμα που δεν είναι καθόλου αντιφατικό. Η προεκλογική περίοδος συνοδεύεται πάντα από μια ένταση του πολιτικού ενδιαφέροντος των μαζών, οι πολιτικές συζητήσεις φουντώνουν και νομίζω ότι είναι τουλάχιστον επιπόλαιο να αφήνουμε την ευκαιρία αυτή να πηγαίνει χαμένη.

Οι εκλογές όμως είναι μια ειδική περίπτωση πολιτικής μάχης για τα δεδομένα των Κομμουνιστών.

Να διαλύσουμε τη σύγχυση – Να τιμωρήσουμε – Να Τολμήσουμε!

9 ερωτήσεις που δεν πρέπει να μένουν αναπάντητες

1.Ποιοι είναι υπεύθυνοι για την σημερινή κατάσταση;

Καταρχάς τουλάχιστον τέσσερα χρόνια βρισκόμαστε σε μια παγκόσμια και γενική κρίση του συγκεκριμένου τρόπου και των σχέσεων παραγωγής, του συστήματος που λέγεται καπιταλισμός. Η χρεοκοπία και η κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας οφείλονται στις δομές και τον χαρακτήρα της και κυρίως με το διεθνές πλαίσιο, που επέλεξε να ανήκει, το πολιτικό σύστημα και τα κόμματα που κυβέρνησαν, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ . Το σύστημα αυτό δούλεψε και υπηρέτησε πιστά το μεγάλο κεφάλαιο της χώρας σε όλη την μεταπολίτευση που δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ για μια ανάπτυξη προς όφελος του λαού. Το μοντέλο που μας κατέστρεψε ήταν να είμαστε έμποροι – μεταπράτες των Γαλλικών-Γερμανικών-Αμερικάνικων συμφερόντων.
Αυτοί οι κοινοί απατεώνες, μιζαδόροι, κλέφτες αλυσόδεσαν την χώρα στην πολιτική της ΕΕ.Η Ε.Ε. επέβαλε την πολιτική της αποβιομηχάνισης, της αποαγροτοποίησης, της λιτότητας, των ιδιωτικοποιήσεων με νόμους και συνθήκες για να κερδίζουν οι χώρες του Βορρά σε βάρος των χωρών του Νότου. Η ΕΕ και το νόμισμα της το Ευρώ, σφίγγουν την θηλιά στο λαιμό της χώρας μας, λεηλατώντας τον πλούτο, το Κράτος, τα δικαιώματα και την κυριαρχία του ελληνικού λαού.

2.Τα διλήμματα που προβάλλουν τα μνημονιακά κόμματα και τα ΜΜΕ είναι πραγματικά ή όχι;

»Aποχώρηση απο την Ευρωζώνη-πρωταρχικός κρίκος στην αλυσίδα των συγκρούσεων και με την Ε.Ε.»

Του Κώστα Παπουλή

Το Μ.Α.Α, στο παρελθόν είχε διατυπώσει την εξής θέση για την ευρωζώνη: «καμία θυσία για το ευρώ», το «ευρώ δεν είναι ταμπού». Η θέση αυτή κρίθηκε ανεπαρκής, όχι μόνο γιατί η ελληνική κοινωνία έχει υποβληθεί σε τεράστιες θυσίες για την παραμονή στο «κοινό» νόμισμα, ούτε μόνο γιατί η διαπραγματευτική θέση της χώρας, σε σχέση με τους ξένους δανειστές, έχει αδυνατίσει τραγικά -Πως να διαπραγματευτείς, όταν η Ε.Κ.Τ., ελέγχει όλη σου την νομισματική πολιτική, μέχρι και την τελευταία αναπνοή του ελληνικού τραπεζικού συστήματος;-. Κύρια όμως είναι ανεπαρκής, γιατί ή έξοδος από την κρίση στην Ελλάδα, ο «αγώνας για δουλειές», η επιλογή μιας οικονομικής πολιτικής για πλήρη απασχόληση, θέτει στο τραπέζι το ζήτημα της παραμονής στην ευρωζώνη και την σχέση της χώρας με την Ε.Ε.. Γιατί τα μαγαζιά που κλείνουν, οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις, η ελληνική αγορά που πεθαίνει, χρειάζονται ρευστότητα, που δεν χορηγεί το «ευρωσύστημα».
Γιατί, η νομισματική πολιτική και οι πολιτικές των ελληνικών τραπεζών (που πρέπει να εθνικοποιηθούν), πρέπει να ελέγχονται από μια δημόσια τράπεζα της Ελλάδας, και όχι από την Ε.Κ.Τ.. Γιατί, η αποκατάσταση της υψηλής πραγματικής συναλλαγματικής ισοτιμίας της χώρας, δεν μπορεί να γίνει με την βαναυσότητα της εσωτερικής υποτίμησης. Γιατί, η συνθήκη του Μάαστριχτ (άρθρο 101) απαγορεύει την νομισματική χρηματοδότηση του δημόσιου ελλείμματος, και μια τέτοια πρακτική, για τα επόμενα ένα-δύο χρόνια είναι απαραίτητη για την έξοδο από την κρίση. Γιατί, η επεκτατική δημοσιονομική πολιτική για την μείωση της ανεργίας, απαγορεύεται από το σύμφωνο σταθερότητας, και μάλιστα επιβάλλεται μόνιμη «υφεσιακή» πολιτική, από την νέα αποκρουστική δημοσιονομική συνθήκη της Ε.Ε.

Οι Πύλες του Ονείρου

Kείμενο που θα δημοσιευτεί στο 18ο φύλλο της εφημερίδας δρόμου Άπατρις
ΟΙ ΠΥΛΕΣ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ

Το editorial του φύλλου 12 της «Άπατρις» ξεκινούσε με τη φράση «οι αυταπάτες είναι φρούτα που ευδοκιμούν σε συνειδήσεις καθυστερημένες».Ένα χρόνο μετά, οι διεργασίες που λόγω «κρίσης»1 φαίνεται να λαμβάνουν χώρα μέσα στις συνειδήσεις μεγάλου μέρους της ελλαδικής κοινωνίας, δυστυχώς μας υποχρεώνουν να ασχοληθούμε επειγόντως με την περαιτέρω επεξήγηση της διαπίστωσης αυτής.Αυτό για δύο λόγους: πρώτον, γιατί οι «αυταπάτες» αυτές τείνουν πια επικίνδυνα να μετουσιώνονται σε τάσεις εκφασισμού της κοινωνίας. 2. Δεύτερον, γιατί οι εν λόγω συνειδήσεις είναι ένας βασικός λόγος γι’ αυτή την άκρως ανησυχητική εξέλιξη.
Πρέπει λοιπόν να προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε πως και γιατί λειτουργούν έτσι οι συνειδήσεις αυτές και πως μπορούμε να βάλουμε φρένο σ’ αυτό το φαινόμενο. Αυτό μάλιστα γίνεται σήμερα μια επιτακτική ανάγκη που δεν αφορά μόνο όσους/ες κινούνται οργανωμένα μέσα στον κοινωνικό ανταγωνισμό αλλά και κάθε υγιώς σκεπτόμενο άνθρωπο.

Ψήφος και αποχή: μια προσπάθεια επαναπροσδιορισμού των πραγματικών διλημμάτων

Καθώς βρισκόµαστε στην έναρξη µιας ακόμα προεκλογικής περιόδου, µεγάλο µέρος της κοινωνίας αντιµετωπίζει τις εκλογές σαν ένα µέσο µε το οποίο µπορεί να εκφραστεί, είτε για να δείξει την αντίθεσή του στην πολιτική που ακολουθείται, είτε για ν’ αναδείξει µε την ψήφο του ένα φαινοµενικά καινούριο καθεστώς. Η αναφορά σ’ αυτό το δίπολο «ψήφος δυσαρέσκειας/ψήφος ανοχής», δεν γίνεται τυχαία, αφού στην ελληνική τουλάχιστον κοινοβουλευτική παράδοση και πολιτική ζωή, φαίνεται ν’ αποτελεί τον κανόνα. Άλλωστε, το σύστηµα της αντιπροσωπευτικής, κοινοβουλευτικής δηµοκρατίας, δεν αφήνει και πολλά περιθώρια για µια ουσιαστική συµµετοχή στην διαµόρφωση της πολιτικής ζωής, αφού ο µόνος τρόπος «έκφρασης» της λαϊκής βούλησης είναι εξ ορισµού περιορισµένος σε ένα κλειστό σύστηµα ερωτήσεων και απαντήσεων που θυµίζει τις «πολλαπλές επιλογές» (multiple choice) των σύγχρονων, µεταµοντέρνων εκπαιδευτικών συστηµάτων. Πολλαπλές µεν, αλλά δοτές εκ των προτέρων. Συνεπώς, ούτε καν πολλαπλές µε την ουσιαστική και βαθιά έννοια του όρου.

Κοιτάζοντας την Ιστορία των ελληνικών εκλογών από την ίδρυση του νεο-ελληνικού Κράτους, θα δούµε εκλογικά συστήµατα που ήταν ευθέως προσανατολισµένα ακριβώς σε τέτοιου είδους δίπολα: π.χ. παλιότερα, κάθε κάλπη ήταν χωρισµένη σε 2 τµήµατα. Το αριστερό ήταν µαύρο και το δεξιό λευκό. Σε κάθε εκλογικό τµήµα υπήρχαν τόσες κάλπες όσες και οι υποψήφιοι και ο κάθε ψηφοφόρος µε την ψήφο του (µαύρη ή λευκή) αποδοκίµαζε ή το αντίθετο, συγκεκριµένο υποψήφιο. Αυτές και άλλες παρόµοιου πνεύµατος εκλογικές τακτικές ή συνήθειες, εξελίχθηκαν στη συνείδηση του λαού σε εκλογικά έθιµα που φαίνεται πως είναι βαθιά ριζωµένα.

Συνειδητή απάτη του συστήματος

Επιστροφή στην ύπαιθρο – Διέξοδος με προοπτική ή σκόπιμη και συστηματική εξαπάτηση;

Ολόκληρη καμπάνια στήνει το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και από δίπλα τα συγκροτήματα του Τύπου για να ντύσουν με φύκια και μεταξωτές κορδέλες τις απεγνωσμένες κατά βάση κινήσεις χιλιάδων, κυρίως νέων, ανθρώπων, που ουσιαστικά αναγκάζονται να επιστρέψουν στο συχνά ρημαγμένο χωριό τους.
Τις προηγούμενες μέρες έγινε πρωτοσέλιδο και θέμα στα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων μια έρευνα για λογαριασμό του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης που ανάμεσα σε μια σειρά σχετικά στοιχεία αναφέρονταν σε έναν αριθμό 1,5 εκατομμυρίου ατόμων που ετοιμάζονται να αποχωρήσουν από Αθήνα και Θεσσαλονίκη, οι μισοί εκ των οποίων θέλουν να εργαστούν στον αγροτικό τομέα. Πρόκειται κατά βάση για νέους ανθρώπους υψηλής μόρφωσης (25,4% μεταπτυχιακής και 43,5% πανεπιστημιακής).

Το ευρώ ως γραμμή Μαζινό της ολιγαρχίας

«Η έξοδος από την ευρωζώνη (μαζί με τη στάση πληρωμών, την εθνικοποίηση των τραπεζών και την αναδιανομή του πλούτου) αποτελεί κόκκινη γραμμή για μια μαχόμενη αριστερή απάντηση στην κρίση όχι γιατί μας παρασύρουν ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος και τα αστικά συγκροτήματα, αλλά γιατί μας επιβάλλεται από την ίδια την πραγματικότητα»

Oι κυρίαρχες δυνάμεις του δικομματισμού και οι τροϊκανοί επικυρίαρχοι σύρθηκαν σε εκλογές με το φόβο του τερματοφύλακα πριν από τα πέναλτι. Αντιλαμβάνονται ότι η προσωρινή άπνοια του λαϊκού κινήματος είναι μόνο η σιωπή πριν από την επόμενη θύελλα. Τα λαϊκά στρώματα υπολογίζουν, όχι αβάσιμα, ότι σ’ αυτές τις εκλογές η ψήφος μπορεί να γίνει φονική σαν σφαίρα, κάτι που συμβαίνει μια φορά στα πενήντα χρόνια σε συνθήκες κοινοβουλευτισμού.

του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

Μια σιωπηλή εξέγερση της κάλπης, που θα οδηγήσει σε πολιτικό λιντσάρισμα του μνημονιακού πολιτικού κόσμου, δεν μπορεί βέβαια, σ’ αυτή τη φάση, να λύσει το θέμα της διακυβέρνησης προς όφελος του λαού. Μπορεί όμως να αποδιοργανώσει το αστικό πολιτικό σύστημα, να προκαλέσει παραλυτική όξυνση των αντιθέσεων στο εσωτερικό των ελληνικών και ευρωπαϊκών κέντρων, να ισχυροποιήσει σοβαρά τον λαϊκό παράγοντα και την Αριστερά. Μια τέτοια εξέλιξη θα ενισχύσει την πιθανότητα πραγματικών, και όχι κάλπικων, εξεγέρσεων από τον Ιούνιο και μετά, όταν αρχίσει ο καταιγιστικός βομβαρδισμός της Εφορίας και των νέων, βάρβαρων μέτρων που έχουν ήδη προαναγγελθεί.

Νέος κομμουνιστικός φορέας, πεδίο πλούσιας συζήτησης

Αλέξανδρος Γεωργίου
Χρίστος Τουλιάτος

Ως συμβολή στο διάλογο που ανοίγει για ένα σύγχρονο κομμουνιστικό φορέα σε σύνδεση με τα χαρακτηριστικά του υποκειμένου της επαναστατικής πάλης, κατατίθεται αυτό το κείμενο περισσότερο ως άθροισμα στοιχείων που μπορούν να σχηματίσουν διαχωριστικές γραμμές παρά ως μια προσπάθεια ολοκληρωμένης απάντησης. Ολοκληρωμένες απαντήσεις μπορεί να προσπαθήσει να δώσει σε τέτοια ερωτήματα ένας συλλογικός νους διαμορφωμένος σε ευρύτερες και περισσότερο κοινωνικά γειωμένες οργανωτικές μορφές της κομμουνιστικής αριστεράς. Σήμερα ανοίγει η δυνατότητα και σχηματοποιείται στους αγωνιστές η αναγκαιότητα συγκρότησης μιας νέας ποιοτικά ανώτερης ενότητας των κομμουνιστών, κάτι που ενισχύεται από τις προγραμματικές και στρατηγικές συζητήσεις που ξεκινούν από διαφορετικές αφετηρίες.

Ο μαχόμενος μαρξισμός στο επίκεντρο

ΝΑ ΜΗΝ ΨΗΦΙΣΤΕΙ ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΝΟΜΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ!

Ανοιχτή επιστολή

προς τους Βουλευτές του Ελληνικού Κοινοβουλίου

Σε συνέχεια των διαδικασιών που έχουν δρομολογήσει τους τελευταίους μήνες κυβέρνηση και τρόικα, κατατέθηκε πρόσφατα στη Βουλή και προωθείται προς ψήφιση ένα απαράδεκτο σχέδιο νόμου για την «αξιοποίηση» του Ελληνικού με πρόσχημα την εξυπηρέτηση του δημόσιου συμφέροντος. Με το νόμο αυτό, προβλέπονται εντατικές  χρήσεις και σκανδαλώδεις όροι δόμησης οι οποίοι, αν εφαρμοστούν, δίνουν την δυνατότητα στους επίδοξους επενδυτές να οικοδομήσουν στην συνολική έκταση των 6.200 περίπου στρεμμάτων, κτιριακές εγκαταστάσεις 3.500.000 περίπου εκατομμυρίων τετραγωνικών μέτρων, μετατρέποντας το  χώρο του πρώην αεροδρομίου του Ελληνικού και της παραλίας του Αγίου Κοσμά σε ένα νέο πολεοδομικό κέντρο στο λεκανοπέδιο της Αττικής, ουσιαστικά σε μια «πόλη μέσα στην πόλη».

Ανάμεσα σε άλλα το σχέδιο νόμου προβλέπει τα εξής:

Η αναδυόμενη νέα χειραφετική πολιτική. Οι πλατείες και η πρόκληση της αντι-εξουσίας*

Ό,τι δεν κατάφεραν χρόνιες προσπάθειες κομματικών πολιτικών μετώπων και συμμαχιών, το κατάφερε η λαϊκή αυτενέργεια με άμεσο τρόπο, έξω από τα καθιερωμένα πλαίσια της συνδικαλιστικής και πολιτικής αντιπροσώπευσης. Ένα πολύμορφο και πολύχρωμο πλήθος ενώθηκε από τα κάτω, χωρίς τη διαμεσολάβηση κανενός, με μοναδική «συγκολλητική ύλη» όχι κάποια προγράμματα και ιδεολογίες αλλά την κοινή άρνηση της σημερινής πολιτικής τάξης και την κοινή αγωνία για ένα διαφορετικό μέλλον. Το ρίζωμα αυτής της κίνησης σε έναν τόπο, με ιδιαίτερη ιστορική και πολιτική συμβολική σημασία, δημιούργησε εξ αρχής τη δυνατότητα μετασχηματισμού μιας απλής, αρχικά, διαμαρτυρίας σε κάτι πολύ περισσότερο: στην αυτοπεποίθηση της επανοικειοποίησης του δημόσιου χώρου, και μάλιστα σε αντίστιξη προς ένα χώρο (Βουλή) υπεξαίρεσης και αλλοίωσης της «λαϊκής θέλησης». Η αβυσσαλέα διαίρεση κοινωνίας και πολιτικής έβρισκε τώρα μια χωροταξική αποτύπωση, δημιουργώντας ένα χώρο όπου μπορούσε πλέον να αναζητηθεί συλλογικά και να αποφασιστεί δημοκρατικά μια ανταγωνιστική προς τους «πάνω» πολιτική των «κάτω».

Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι το πλήθος της πλατείας, που συγκεντρώθηκε αρχικά υπό το κάλεσμα μιας «πραγματικής δημοκρατίας», από τις πρώτες κιόλας μέρες προέκρινε το πρόταγμα της Άμεσης Δημοκρατίας και του «παίρνουμε τη ζωή μας στα χέρια μας» ως αυτό που μπορούσε να αποτυπώσει την κοινή θέληση, τον προσανατολισμό και τον ορίζοντα της κίνησής του.

Αυθαιρεσίες στις Μπανιέρες – Ναυτικό Όμιλο Ναυπλίου: Ποιος έχει την ευθύνη για την εγκατάλειψη;

Το σλάιντ απαιτεί την χρήση JavaScript.

Στα πλαίσια της αρθρογραφίας μου τα προηγούμενα χρόνια για το θέμα των αυθαιρεσιών στις Μπανιέρες – Ναυτικό Όμιλο Ναυπλίου (δείτε επίσης εδώ και εδώ) το 2009 είχα γράψει μεταξύ άλλων τα εξής:

Το Δημοτικό Λιμενικό Ταμείο Ναυπλίου (ΔΛΤΝ) όχι μόνο ανέχεται τα παλιά αυθαίρετα, κλείνει τα μάτια σε νέες παρανομίες αλλά και κόπτεται να τα νομιμοποίησει ζητώντας μάλιστα από το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο (ΚΑΣ) να συνεργήσει στη νομιμοποίηση τους,

Βαρβαρότητα….Αυτό είναι το σύστημά σας ….

Νιώθετε την ανάσα του λαού

Υποχρεωτική Στράτευση, ένα τεράστιο βάρος που θα το κουβαλήσουν τα παιδιά της λαϊκής οικογένειας

Αδύνατη η Υποχρεωτική Στράτευση για τα παιδιά της λαϊκής οικογένειας

Τους καλούν αλλά δεν εμφανίζονται στη στρατολογία! (24-02-2012)

Η παρακάτω είδηση από τοπικό site της Κρήτης είναι ενδεικτική των ακραίων προβλημάτων που προκαλεί η στρατιωτική θητεία στην λαϊκή οικογένεια: «Αγνοούν τις προσκλήσεις και δεν εμφανίζονται στη Στρατολογική Υπηρεσία, οι «18άρηδες», που το 2015 θα κληθούν να υπηρετήσουν τη μητέρα-πατρίδα. Παρά το ότι η προθεσμία λήγει σε έξι ημέρες, πολλοί είναι εκείνοι που δεν έχουν προσέλθει ακόμη στην Υπηρεσία, προκειμένου να γίνει η ταυτοποίηση των στοιχείων τους. Από τη Στρατολογική Υπηρεσία εκφράζεται ανησυχία, καθώς δεν είναι σαφές αν οι νέοι άνδρες δεν προσέρχονται στην Υπηρεσία επειδή δεν το γνωρίζουν, το αφήνουν για την τελευταία στιγμή ή επειδή επιλέγουν να μην εμφανιστούν! Η Στρατολογική Υπηρεσία και με νέα ανακοίνωση, ωστόσο, καλεί τους γεννηθέντες το 1994 από όλη την Κρήτη να προσέλθουν στη Στρατολογική Υπηρεσία Κρήτης»!

Ουσιαστικά επιβεβαιώνει τα όσα ισχυρίζεται το σχετικό άρθρο με τίτλο «Θητεία της φτώχειας! Οικογένειες δε μπορούν να συντηρήσουν τους στρατιώτες τους»! που

Μια μέρα από τη ζωή ενός άντρα ( οι άντρες δεν κλαίνε ..)

από Alltogothernow Διαβάζοντας την επιστολή απάντηση απολογία του κυρίου Πέτρου Κωστόπουλου για το κλείσιμο της ΙΜΑΚΟ έκανα μερικες σκέψεις ψύχραιμες χωρίς ίχνος χαιρεκακίας , μερικες στιγμες μάλιστα ένοιωσα μια βαθειά θλίψη για τις στενοχώριες τις έννοιες και τα δυσβάσταχτα βάσανα που περνά κάποιος άνθρωπος που υπήρξε μέχρι πρότινος ο γκουρού της ανεμελιάς και της ελαφράδας για ένα μεγάλο κομμάτι της νεοελληνικής μας κοινωνίας.

Ωστόσο η έκπληξη ή η αποκορύφωση αν θέλετε της κατάθλιψης που τραγικά διαπερνά όλο το κείμενο έρχεται τη τελευταία στιγμή στο τελευταίο υστερόγραφο:

»ΥΓ.4: Πάτησα σχεδόν τα 60 αλλά επιμένω: Η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή. Θα τα ξαναπούμε…»

«Τελευταία ευκαιρία»

Σήμερα είναι η τελευταία ευκαιρία για την κινηματική κοινοβουλευτική αριστερά να διασώσει την αξιοπρέπειά της. Είναι, όμως, κυρίως, η τελευταία ευκαιρία που της δίνεται να βοηθήσει τον ελληνικό λαό ώστε να μη χαθούν και τα τελευταία ψήγματα αξιοπρέπειας που του απομένουν. Μαζί του, αυτή η αριστερά, έχει, κι αυτή, την τελευταία ευκαιρία στην αξιοπρέπεια.

Η ελληνική βουλή, η κυβέρνηση και οι υπουργοί της, είναι χειρότεροι από ότι έζησε η Ελλάδα την εποχή του Τσολάκογλου. Και ας μην έχει κανείς αμφιβολία, είναι η δική μας Ελλάδα αυτή που ξεπουλιέται, αυτή που χάνεται, αυτή που ταπεινώνεται. Η δική μας, και όχι η δική τους.

Όποιος τους νομιμοποιεί δια της παρουσίας του είναι

H τοποθέτηση του ΜΑΑ στο κάλεσμα του ΕΛ.Α.ΔΑ

Η τοποθέτηση του συντονιστή του ΜΑΑ Τάσου Σταυρόπουλου εκ μέρους του συντονιστικού στο κάλεσμα του «ΕΛ.Α.ΔΑ»
Σας ευχαριστούμε πολύ για την πρόσκληση. Είναι τιμή για μας.
Για μας, στο Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής, μια πρωτοβουλία, για να υπάρξει μια συνάντηση ριζοσπαστικών πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων για την ανασυγκρότηση του τόπου, ο Μίκης Θεοδωράκης και ο Μανώλης Γλέζος δεν είναι μόνο δύο κορυφαίες πολιτικές προσωπικότητες. Δεν είναι μόνο σεβάσμιοι βετεράνοι της αριστεράς, πάντα παρόντες, από την αντίσταση στη γερμανική κατοχή, μέχρι τη σημερινή εποχή της επικυριαρχίας της τρόικα. Είναι εκφραστές της εθνικής ψυχής. Ο ένας με τη μουσική του, που τραγούδησε μοναδικά τους πόνους, τους καημούς, τις ελπίδες και τις απεριόριστες δυνατότητες του λαού μας. Ο άλλος με την υποστολή της ναζιστικής σημαίας από την Ακρόπολη μαζί με το Λάκη Σάντα, αιώνιος συμβολισμός, που προσκαλεί τους λαούς στον αγώνα για την ελευθερία.
Εκτιμούμε ιδιαίτερα και το Γιώργο Κασιμάτη, που δε δίστασε να βάλει πάνω από την πολιτική του παράδοση το καλό του τόπου και να στρατεύσει τις βαθιές επιστημονικές του γνώσεις στον αγώνα ενάντια στο δουλικό δανεισμό.
Το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής είναι μια πολιτική συσπείρωση με όχι μικρή, πιστεύουμε, συμβολή στις επεξεργασίες και ιδέες της αριστεράς, με όχι μεγάλη όμως επιρροή, όντας έξω από το σύστημα της μαζικής ενημέρωσης. Η καλύτερη λύση για όλους μας θα ήταν ακριβώς να βρεθούμε με έναν ευρύ χώρο, όπως ενδεχομένως η ΕΛ.Α.ΔΑ, όπου θα μπορούσαμε να σπείρουμε τις ιδέες μας.
Ο σεβασμός όμως, η εκτίμηση, η συντροφικότητα που νιώθουμε μας επιβάλλουν να αποφύγουμε κάθε πολιτικό υπολογισμό και να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς. Και να δηλώσουμε ότι έχουμε μια πολύ διαφορετική προσέγγιση στο θέμα της ενότητας του λαού.

Τι κρύβεται πίσω από την κουκούλα του μαυραγορίτη

Χθες το απόγευμα, στις 6.30 μ.μ., παρά τη χιονόπτωση και το τσουχτερό κρύο, εκατοντάδες πολίτες της Χαλκίδας, ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα της Πρωτοβουλίας μας, μαζί με εκπροσώπους συλλογικοτήτων από την Αθήνα (από το «Δεν πληρώνω», τη Λαϊκή Συνέλευση Δάφνης-Υμηττού, την πρωτοβουλία εκπαιδευτικών Αμαρουσίου κ.ά.), πραγματοποιήσαμε παράσταση στα γραφεία (οδ. Φαβιέρου 9) της εταιρίας Provision Omsse ΕΞ.Υ.Π.Π., που είναι συμβεβλημένη με τη ΔΕΗ για τις διακοπές ηλεκτροδότησης στην πόλη μας και σε περιοχές της Αττικής (Μαρούσι, Πεύκη, Κηφισιά, Χαλάνδρι, Ν. Ψυχικό κ.ά.). Επιδεικνύοντας μάλιστα ιδιαίτερο «ζήλο», αφού οι άνθρωποί της, σπάζοντας παράνομα τις κλειδαριές, έκοψαν το ρεύμα σε σπίτι ζεύγους ανήμπορων γερόντων.
Εκτός από τα διάφορα ευτράπελα που ακολούθησαν τον εντοπισμό του υπεύθυνου, ο οποίος, κυνηγημένος, εν μέσω της γενικευμένης κατακραυγής και χλεύης, κατέφυγε τρέχοντας στην αστυνομική διεύθυνση της πόλης μας, ανακαλύψαμε και ορισμένα άλλα ενδιαφέροντα. Ο κατ’ ουσία υπεύθυνος της επιχείρησης είναι ο γιατρός, με ειδικότητα ειδικού παθολόγου – τρομάρα του – που εργάζεται με καθεστώς αποκλειστικής απασχόλησης ιατρού εργασίας και με παχυλότατη αμοιβή αρκετών χιλιάδων ευρώ, στη δημοσίου ενδιαφέροντος πολεμική βιομηχανία Ε.Α.Β., «κύριος»

Ο θύτης επιστρέφει ως Σωτήρας

Βερολίνο: Παρέμβαση στην ομιλία του Κ. Σημίτη

Χθες το ίδρυμα Heinrich-Böll των Γερμανών Πρασίνων διοργάνωσε εκδήλωση με θέμα “Η Ελλάδα στην κρίση;

Τατούλης: Ο «Καλοχαιρέτας» της Πελοποννήσου «ενάντια» στο χαράτσι – Οι μεταμορφώσεις ενός χαμαιλέοντα

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΗΣ ΔΡΑΣΗΣ

Ο Πέτρος Τατούλης, ο άνθρωπος που θέλει να μετατρέψει την Πελοπόννησο σε σκλαβοπάζαρο μισθωτής εργασίας, μέσω της μετατροπής της σε Ειδική Οικονομική Ζώνη (ΕΟΖ), φόρεσε προσφάτως το φιλολαϊκό του κοστούμι και σε επιστολή του προς τον επίτροπο της ΕΕ Μισέλ Μπαρνιέ καταφέρεται ενάντια (!) στο χαράτσι της ΔΕΗ.

Καταγγέλλει μάλιστα την κυβέρνηση (!!) για το γεγονός ότι συνδέει το ειδικό τέλος ακινήτων με τους λογαριασμούς της ΔΕΗ αλλά και για τις απειλούμενες διακοπές ρεύματος σε πολίτες που δεν μπορούν ή δεν θέλουν να πληρώσουν τον αντισυνταγματικό, παράνομο και αντιλαϊκό αυτό φόρο.

Τα κροκοδείλια δάκρυά του βέβαια είναι ψεύτικα: κανείς δεν ξεχνά από ποιο κόμμα προέρχεται (ΝΔ) -το οποίο μάλιστα υπηρέτησε από κορυφαίες θέσεις εξουσίας- ούτε επίσης σε ποια κόμματα στηρίχτηκε και στηρίζεται (ΠΑΣΟΚ-ΛΑΟΣ-Δημοκρατική Συμμαχία) για να καταλάβει και να κατέχει τη θέση του περιφερειάρχη Πελοποννήσου.

Γεμάτη «Κερατέες» η Ελλάδα

Επιτρέψτε μου σήμερα μια μικρή τοπική ιστορία η οποία όμως δείχνει ξεκάθαρα ποιοι και με ποιες πολιτικές έφεραν την Ελλάδα σε αυτή την κρίση ταυτότητας, που οδήγησε μοιραία στην οικονομική εξαθλίωση. Σαν τέτοιους που θα περιγράψω πιο κάτω είναι γεμάτη η ελληνική επικράτεια. Οι κομματικοί στρατοί που ανήγαγαν σε παράγοντα με άποψη και με θέση ευθύνης τον κάθε απαίδευτο, οργανώθηκαν και εργάστηκαν με απόλυτη επιτυχία επί 30 σχεδόν χρόνια, οδήγησαν τη χώρα στον γκρεμό και αυτή την ύστατη στιγμή που όλοι στεκόμαστε εμβρόντητοι μπροστά στην εξαθλίωση, οι ίδιοι άνθρωποι συνεχίζουν να απαιτούν τις ίδιες ακριβώς πολιτικές ως να μην έχουν καταλάβει απολύτως τίποτε.

Μαθητής του Γυμνασίου ήμουν όταν, θυμάμαι, ένα μεσημέρι μετά το σχόλασμα και καθώς κατευθυνόμουν, ποδαράτο τότε, προς το σπίτι, είδα περνώντας από την κεντρική πλατεία της πόλης Χίου ένα τραπεζάκι στημένο και από πίσω του να στέκει ο εξαιρετικός καθηγητής μας των μαθηματικών και να ζητάει από τους περαστικούς να θέσουν την υπογραφή τους σε κείμενο διαμαρτυρίας ενάντια στην σχεδιαζόμενη επέκταση του αεροδρομίου Χίου, η «ανάπτυξη»

Τι να κάνουμε; Ας κάνουμε αυτό που μπορούμε.

 Αλκμήνη Ψιλοπούλου

Η μισή Ελλάδα αναρωτιέται: «τι θα κάνουμε;». Αυτό είναι ένα ερώτημα αγωνίας και απόγνωσης και δεν παίρνει απάντηση.

Η άλλη μισή, η Αριστερά, το θέτει διαφορετικά: «τι να κάνουμε;». Αυτό μπορεί να είναι ένα ερώτημα απάθειας ή παθητικότητας. Μπορεί όμως και να κρύβει μια θετική απάντηση. Ο Λένιν το είχε βάλει χωρίς ερωτηματικό. «Τι να κάνουμε: Ένα βήμα μπρος, δυο βήματα πίσω».

Το ερωτηματικό όμως παραμένει στη σύγχρονη, αμήχανη Αριστερά.