Περίεργα πράγματα…

Θα ‘πρεπε να μετράω ψήφους,

μα εγώ πάντα δεσμεύομαι απ’ αυτούς τους πολυάριθμους πλην…

Θες οι αμείλικτοι  αριθμοί,

θες η ελπίδα για ουσιαστική δημοκρατία,

Θες που φοβάμαι τους νικητές,

γιατί όταν νικούν ξεχνούν ότι η κοινωνία σφαδάζει.

Δε ξέρω πως μου τυχαίνει,

μα είμαι πάντα εκεί που δίνεται η τελευταία μάχη.

Παρόλα αυτά, ελπίζω να κερδίσω.

Κι ελπίζω τα παιδιά μου

Και τα παιδιά των παιδιών μου

Να μεγαλώσουν ελπίζοντας.

Και το πιο παράξενο απ’ όλα

είναι που,

παρ΄  όλα όσα μ’ έχουν δασκαλέψει

για αυθεντίες,

δήθεν προσωπικότητες,

και κοφτερά μυαλά,

ελπίζω να βρεθούμε να μιλάμε δίχως φόβο,

μαζί.

Κι ίσως,

κείνο το βράδυ που σκοτείνιασε,,

αν είχαμε να λέμε για το αύριο

δίχως φόβο,

λέω, ίσως,

αν ήταν δίχως φόβο,

να ήταν αλλιώς,,,

Περίεργα πράγματα…

Χ. Π.

Casus Belli

Casus Belli. Μια ταινία μικρού μήκους για την κρίση, η οποία έχει προβληθεί και βραβευθεί σε πολλά εγχώρια και διεθνή φεστιβάλ κινηματογράφου.

Άνθρωποι διαφορετικών φύλων, ηλικιών, τάξεων και εθνικοτήτων περιμένουν σε εφτά διαφορετικές ουρές δημιουργώντας μια τεράστια ανθρώπινη σειρά. Όμως στο τέλος της ανθρώπινης αλυσίδας, η αντίστροφη μέτρηση ξεκινά.
Σκηνοθεσία : Γιώργος Ζώης

Από:http://roadartist.blogspot.com

«Της μακρινής της θάλασσας είναι ζεστή η αγκάλη»

Παρουσίαση ποιητικής συλλογής

Παρασκευή
1
Ιούνιος 2012

9:00 μμ 

Οι ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ σας προσκαλούν στο art bar ποιήματα και εγκλήματα, Αγίας Ειρήνης 17 (μεταξύ Αθηνάς και Αιόλου), Μοναστηράκι,  στην παρουσίαση της ποιητικής συλλογής του ΔΗΜΗΤΡΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗ «Της μακρινής της θάλασσας είναι ζεστή η αγκάλη» από τον Κώστα Μπαϊρακτάρη, τον Βαγγέλη Αμπουλό και τον Χρήστο Μωρίκη.

Η θυσία

(Ιστορία Πασχαλινή)

του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη

Μια φορά κι έναν καιρό –πάνε τώρα χρόνια– μια σκοτεινή κι αλλόκοτη βραδιά, ο Χριστός κατέβηκε στον κόσμο.

Πρώτη φορά κατέβαινε στη γη, και μοναχός Του βάδιζε στην τύχη· ήταν ένα βράδυ ζεστό και τρυφερό, ένα δρομάκι ήσυχο φαινότανε μπροστά Του, ο ήλιος μόλις είχε βασιλέψει. και καθώς πήρε το δρομάκι εκείνο, βγήκε προς τη μεριά της Ιουδαίας.

Φορούσε ρούχα ταπεινά κι απλά, κι ακουμπούσε μαλακά σ’ ένα κλαρί, που μόλις το ’χε κόψει μέσ’ στο δάσος· δε μπορούσε κανείς να Τον γνωρίσει, κανείς να Τον γνωρίσει κι από τίποτα –εξόν απ’ τα μεγάλα Του τα μάτια, που φέγγανε γλυκά μέσ’ στο σκοτάδι

Καλοτάξιδο…Να μιλήσει σε πολλούς και να φτάσει μακριά

Της μακρινής της θάλασσας είναι ζεστή η αγκάλη

Ποίηση 2012 

του Δημήτρη Οικονομίδη  

————————————— 

Το κορίτσι που έπαιζε άρπα

Με τις αχτίδες των αστεριών 

————————————— 

Αλβανέ, Αλβανέ δεν.. 

… πρόλαβες.

Μαύρο αστέρι σου η λάμψη της λάμας.

Τώρα δυό μέτρα γης ελληνικής

Κατάδικά σου.

Για πάντα και τζάμπα, τυχερέ.

Γλύτωσες από νοίκια και από δόσεις

Νεόδμητων σηκωμένων

Από ξενόφερτα χέρια.

————————————— 

Διαμαρτυρία με μουσική και χορό από νέα παιδιά

΄Ενας άλλος τρόπος αντίστασης.

Από: http://www.alfavita.gr

Όμως εγώ ελπίζω ακόμα

                                   

Συναγερμός εργαζόμενοι

Τα λιοντάρια βγήκαν για κυνήγι

Αίμα ζεστό θα ρεύσει απόψε

                                    στη σαβάνα

 

Οι επιτετραμμένοι έφτασαν,

              γέμισε ο ορίζοντας

                               πειρατικές σημαίες

Τρέχουν οι Νενέκοι

              με υποκλίσεις

                                για καλωσορίσματα

.

Είμαι σχεδόν καταδικασμένος να λυτρώνομαι μέσα από τις ιστορίες που αφηγούμαι

 

Κινηματογραφικό ταξίδι μέ το φακό του Θ. Αγγελόπουλου.

Μα εγώ θα ζήσω…..

ΚΙΤΡΙΝΑ ΠΟΔΗΛΑΤΑ-ΑΜΑ ΤΑ ΠΑΡΩ

Γίναμε σκλάβοι δέκα τυπάκων που τον πλανήτη τον κρεμάνε σα μπρελόκ
Θερίζουν πλούτη και σπέρνουν πείνα, θέλουν να δουν να φτύνουμε αίμα στη ρουτίνα
Νοιάζονται τόσο για τα παιδιά σου, τους ψηφοφόρους που χεις μέσα στην κοιλιά σου
Θα τους σπουδάσουν, δουλειά να πιάσουν και με ρουσφέτια υποκλίσεις να χορτάσουν

Μα εγώ θα ζήσω μέσα στη μέρα, θέλω τα χέρια να σηκώνω στον αέρα

John Lennon ο ακτιβιστής του 20ου αιώνα

Σαν σήμερα στις 8 Δεκεμβρίου 1980 δολοφονήθηκε στη Νέα Υόρκη ο John Lennon. Εκτός από μουσικός, διακρίθηκε και σαν ακτιβιστής του 20ου αιώνα, με  έντονη δράση στα κοινωνικά ζητήματα.

Aυτή η στιγμή έχει το άπειρο μέσα της, όσο διαρκεί…

MHNYMA TOY EΔOYAΡΔO ΓAΛEANO *

Aυτός ο κόσμος έχει την αλητεία μέσα του…

δεν είναι αυτός ο κόσμος που γεννηθήκαμε αντάξιος των ονείρων μας …

αλλά υπάρχει ένας άλλος κόσμος στην κοιλιά αυτού του κόσμου…

που περιμένει.

Θα είναι ένας κόσμος πολύ διαφορετικός

και με μια επώδυνη γέννα. 

Αναγνωρίζω τα χαρακτηριστικά αυτού του καινούργιου κόσμου

από τις αυθόρμητες διαδηλώσεις που σαρώνουν τον πλανήτη

και από την δικιά σας γωνιά,

την Ελλάδα μας.

Από το φιλί του Βανκούβερ στο φιλί της Αθήνας

Ένα παθιασμένο φιλί στη μέση του δρόμου μόλις μια ανάσα από τους άνδρες των ΜΑΤ απεικονίζεται στη φωτογραφία που τραβήχτηκε κατά τα επεισόδια στο κέντρο της Αθήνας την περασμένη εβδομάδα και κάνει το γύρω του κόσμου μέσω twitter και Facebook.

Δύο Έλληνες φοιτητές με το malox κάτω από τα μάτια για τα δακρυγόνα, εξαντλημένοι από τα εκτεταμένα επεισόδια στο κέντρο της Αθήνας μεταξύ των αστυνομικών και των διαδηλωτών και αφού τα πνεύματα έχουν ηρεμήσει κάθονται

Ο Παγκαζέλος

Το παραπάνω δύο σε ένα τρομοδημιούργημα, του Λευτέρη Παπαθανάση, δεν χρειάζεται πολλές συστάσεις.

Ο ίδιος περιγράφει την αφορμή:

Δεν είχα σκοπό να ξαναβουτήξω στην πολιτική γελοιογραφία. Όμως, επειδή τις τελευταίες ώρες διαισθάνομαι ότι το δίδυμο των αντι-προέδρων δεν θα μας ξανα-απασχολήσει (τουλάχιστον ως ντουέτο), και μετά τη χθεσινοβραδυνή γκράντε εμφάνισή τους στο Άλτερ, είπα να μην χάσω την ευκαιρία γι’αυτό το φρανκενσταϊνικό δημιούργημα…

Από:http://parallhlografos.wordpress.com

«Οι πολιτικοί μας, μόλις δουν ξένο, κάθονται κλαρίνο»

«Οι πολιτικοί μας, μόλις δουν ξένο, κάθονται κλαρίνο»

Μπέσα, ακεραιότητα κι αντρίκεια συμπεριφορά. Ισως γι’ αυτό είναι τόσο οργισμένος ο Δημήτρης Μητροπάνος. Με βίωμα και φωνή που συνοψίζει τις ιστορίες, τις περιπέτειες, τις καψούρες, τα γλέντια και τα λάθη της λαϊκής ψυχής,

Αυτά ήθελα και εγώ να σας πω αλλά δεν ήξερα πως!

Έτσι αφήνω να τα πει ο ποιητής και η Νατάσα (που δεν την ξέρω) και τους ευχαριστώ από την καρδιά μου!

Β.Ψ.

Ο ΠΟΛΥΤΙΜΟΣ ΧΡΟΝΟΣ ΤΩΝ ΩΡΙΜΩΝ

Από τον Mario de Andrade (Ποιητή, συγγραφέα, δοκιμιογράφο και μουσικολόγο από τη Βραζιλία).

O βυθός

Διήγημα

της Ολγας Μοσχοχωρίτου

Ετρεχε.

Αν κάποιος τη φωτογράφιζε με μηχανή υψηλής ευκρίνειας που θα μπορούσε να συλλάβει τον στιγμιαίο διασκελισμό της, τους μύες του σώματός της τεντωμένους στο έπακρο, το σφιγμένο στόμα της, τα μάτια της που έσταζαν αίμα, θα αποτύπωνε στο χαρτί μια μαύρη τρομαγμένη γαζέλα. Η ίδια φωτογραφία σε κοντινότερο πλάνο θα έδειχνε τα χέρια της που έκλειναν σε γροθιές, να κρατάνε ψηλοτάκουνα πέδιλα, ροζ περλέ, στραβοπατημένα κάπως.

Αν πάλι κάποιος ζωγράφος αναλάμβανε το ρίσκο να τη ζωγραφίσει, δεν θα του χρησίμευαν τα πινέλλα, ούτε τα χρώματα, παρά μόνο ένα μαύρο καρβουνάκι. Μ’ αυτό ίσως κατάφερνε να σκιτσάρει το μικρό περήφανο αιλουροειδές, που ξέφυγε από την οικεία του ζούγκλα για να βρεθεί στην άσφαλτο κυνηγημένο από αχρείους εισβολείς, κυνηγούς κεφαλών ή δερμάτων.

Ετρεχε λοιπόν. Για πρώτη φορά χρησιμοποιούσε για να προστατέψει τον εαυτόν της, τη δύναμη που της χάρισε η φύση . Δυνατά πόδια, γεμάτη αναπνοή και διασκελισμό που κάποτε, πριν από αιώνες, θα είχαν σώσει πολλούς προγόνους της από αντιπάλους άγριους αλλά έντιμους. Θηρία της ζούγκλας ή αλλόφυλους.

Εκείνη τώρα άκουγε μόνο τη φωνή της μητέρας της που της φώναζε μέσα από καπνούς «τρέξε Αϊντα, τρέξε».

Η άσφαλτος έκαιγε. Απομεσήμερο ενός καυτού Ιούλη κι η Πειραιώς έγερνε κάπως ηττημένη από τη λαύρα. Οι πίδακες της πλατείας Ομονοίας ξέρναγαν ψεύτικο νερό που δεν είχε τίποτε να δροσίσει. Ακόμα και οι άστεγοι μετανάστες θα μαζεύονταν εκεί μετά τη δύση του ηλίου. Προσωρινά κρύβονταν σε στενά κι ερείπια ακατοίκητα, ακολουθώντας τη σκιά των κτηρίων μιας και τα δέντρα είχαν πεθάνει πριν από αυτά.

Παίζουμε Οικολογικά

thanasisgikas

Η ΚΟΜΜΟΥΝΑ Ένα διαφορετικό κινηµατογραφικό γεγονός

η κομμουνα – ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ Β