ΤΙΤΛΟΙ ΤΕΛΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΣΑ

18 Ιουλίου 2009 « Οι έντυπες παρεμβάσεις, πάσα στους συνέδρους της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του ΣΥΡΙΖΑ ».

Η ΠΑΣΑ δημιουργήθηκε τον Ιούλιο του 2009 από συντρόφους μέλη του ΣΥΝ και ανέντακτους συντρόφους του ΣΥΡΙΖΑ με άμεσο στόχο την προώθηση στην αριστερά μιας αμεσοδημοκρατικής κουλτούρας και δράσης τόσο στο επίπεδο της οργανωτικής της συγκρότησης όσο και στο επίπεδο της παραγωγής των πολιτικών της απόψεων και ιδεών. Επεδίωξε επίσης να αποτελέσει μια ομάδα που θα προσπαθούσε να φέρει σε όσμωση και σύνθεση, διάφορα ρεύματα και απόψεις στο χώρο της Αριστεράς, σε Αντισυστημική κατεύθυνση.
Είναι από τις ελάχιστες ομάδες στην αριστερά (πλην του ελευθεριακού και του οικολογικού χώρου) που διατύπωσε τα τελευταία χρόνια το πρόταγμα της άμεσης δημοκρατίας, ως απαραίτητης προϋπόθεσης για τη λειτουργία της πολιτικής Αντισυστημικής αριστεράς και ως της μοναδικής σίγουρης απάντησης στην γάγγραινα των ιεραρχικών κομματικών μηχανισμών αλλά και των τάσεων εθελόδουλης υπαγωγής της βάσης σε αυτούς καθώς και σε λογικές ανάθεσης.
Η δραστηριότητά της ΠΑΣΑ το 2009 επικεντρώθηκε βασικά στο ΣΥΡΙΖΑ, και πολύ λιγότερο στον ΣΥΝ, γιατί αφενός ο ΣΥΡΙΖΑ αντικειμενικά αποτελούσε το προνομιακό πεδίο για να προωθηθεί η ενότητα της Αριστεράς και αφετέρου γιατί μεγάλη πλειοψηφία των ΠΑΣΑδόρων ανήκε στο ΣΥΡΙΖΑ. Επιπλέον, ένα σημαντικό μέρος των μελών και των φίλων του ΣΥΡΙΖΑ συνέπλεε με τις αναζητήσεις της ΠΑΣΑ στην προσπάθεια για μια νέα αριστερά, αμεσοδημοκρατική, ριζοσπαστική, πολύμορφη και αντισυστημική.
Στην 3η Πανελλαδική Συνέλευση η ΠΑΣΑ αποτέλεσε «βασικό παίκτη» στη διαμόρφωση κλίματος και προβληματισμού αναδεικνύοντας όσο ποτέ άλλοτε, τα ζητήματα της αμεσοδημοκρατικής οργάνωσης της αριστεράς. Οι απόψεις της και οι δημόσιες και άλλες παρεμβάσεις της λαμβάνονταν σοβαρά υπόψη απ’ όλες τις πλευρές, ενώ η πολιτική της εμβέλεια και αξιοπιστία διευρύνθηκε πάρα πολύ. Παρόλα αυτά δεν μπόρεσε να επιτύχει η συνδιάσκεψη να υιοθετήσει κάποια από τις αμεσοδημοκρατικές της προτάσεις παρόλο που το προσπάθησε με κάθε τρόπο.
Ως ΠΑΣΑ υποστηρίξαμε παντού την αρχή της Άμεσης Δημοκρατίας: δοκιμαστήκαμε στις διαδικασίες των ανοιχτών συνελεύσεων στην Αίθουσα Γκίνη του ΕΜΠ, επιχειρήσαμε τη συν-διαμόρφωση πολιτικών θέσεων μέσω του Wiki, φιλοξενήσαμε πλήθος άρθρων και σχολίων-συζητήσεων στο μπλογκ μας. Επίσης, παρόλο που αυτό που μας ένωσε είναι η άμεση δημοκρατία, συμβάλλαμε και στο διάλογο για ζητήματα πολιτικής γραμμής, και στο μπλογκ μας μπήκαν από πολύ νωρίς τα ζητήματα του ευρώ και της χρεοκοπίας της χώρας, και ήμασταν ανάμεσα στους πρώτους που συζητήσαμε αυτά που αποτελούν σήμερα το κέντρο της συζήτησης της αριστεράς.

Μετά την 3η Πανελλαδική Συνέλευση περάσαμε σε μια φάση όπου η ΠΑΣΑ έχασε σε αρκετό βαθμό τη στόχευσή της, τη φρεσκάδα της και την αυτονομία του αρχικού της πνεύματος.
Για την πορεία μας από τις αρχές του 2010 μέχρι σήμερα, υπάρχουν διαφορετικές εκτιμήσεις και ερμηνείες, οι οποίες δεν επέτρεψαν μια συνθετική, από κοινού θέση. Θα κατατεθούν στο διάλογο, που θέλουμε και ελπίζουμε ότι θα ακολουθήσει.

Η κοινή συνισταμένη μας, όμως είναι ότι:

Στην ΠΑΣΑ έχει ωριμάσει πλέον η γνώμη και η πεποίθηση ότι από καιρό πλέον έχει κλείσει ο κύκλος της ΠΑΣΑ ως συγκεκριμένης πολιτικής συλλογικότητας.

Και αυτό δηλώνουμε μ’αυτό το τελευταίο συλλογικό μας κείμενο.

Βέβαια τα θέματα της άμεσης δημοκρατίας, της πολιτικής αξιοπιστίας και της ανασυγκρότησης της αντισυστημικής αριστεράς παραμένουν πάντα ανοιχτά και επίκαιρα και είναι σίγουρο ότι πολλοί από εμάς θα πάρουν ενεργά μέρος σε όσες πρωτοβουλίες ληφθούν στο άμεσο ή προσεχές μέλλον προς αυτή την κατεύθυνση.
Στο τελευταίο συλλογικό μας κείμενο τελειώναμε με την φράση «Η ΠΑΣΑ συνεχίζει λοιπόν, όπως τότε, που παίρναμε το πλοίο και φεύγαμε διακοπές, χωρίς να ξέρουμε σε ποια νησιά θα τις περάσουμε…»
Αποδείχτηκε ότι στις πολιτικές προσπάθειες όπως της ΠΑΣΑ είναι καταστροφικό να «φεύγεις διακοπές χωρίς να ξέρεις σε ποια νησιά θέλεις να πας»…. Πρέπει και να ξέρεις που θέλεις να πας και αν έχεις πάρεις λάθος καράβι, να το δηλώνεις έγκαιρα. Γιατί αλλιώς είναι σίγουρο ότι θα βρεθείς σε λάθος προορισμούς και λιμάνια….

4 Σεπτεμβρίου 2012

Αντιρατσιστικές εκδηλώσεις

Αντιρατσιστική πορεία χιλιάδων διαδηλωτών στην ΑΘήνα, Παρασκευή 24/8

Το σλάιντ απαιτεί την χρήση JavaScript.

————————————————————————————————-
ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΦΑΣΙΣΤΙΚΑ ΠΟΓΚΡΟΜ ΚΑΙ ΤΑ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ – ΟΥΤΕ ΣΤΗΝ ΚΟΡΙΝΘΟ, ΟΥΤΕ ΠΟΥΘΕΝΑ!
————————————————————————————————-
20 χρόνια από το πογκρόμ του Ροστόκ
Του Γιώργου Μανιάτη
————————————————————————————————-
Νίσυρος 9/8

έγινε στις 9/8 στη Νίσυρο προβολή του ντοκιμαντέρ «το αυγό του φιδιού» και στη συνέχεια συζήτηση και μουσική εκδήλωση, με τεράστια επιτυχία. Πάνω από 200 κάτοικοι και επισκέπτες γέμισαν τους πάγκους της προβολής ή παρακολουθούσαν όρθιοι, ενώ από τα γειτονικά μαγαζιά δεκάδες θαμώνες είχαν γυρίσει τα καθίσματα προς την εκδήλωση. Επισυνάπτουμε το κείμενο που διαμόρφωσε από κοινού η παρέα των συναγωνιστών που πήρε την πρωτοβουλία για την εκδήλωση και που διαβάστηκε ως έναυσμα για τη συζήτηση.

ΣΚΑΝΔΑΛΟ ΤΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΤΗΣ ΑΓΡΟΤΙΚΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ

Αύγουστος 2012

Η τρικομματική μνημονιακή κυβέρνηση των Σαμαρά -Βενιζέλου-Κουβέλη με τις εντολές της τρόικας προχώρησε την Παρασκευή 27 Ιουλίου σε ένα νέο Ιουλιανό-οικονομικό αυτή τη φορά- έγκλημα.

Αποφάσισε να σπάσει την Αγροτική Τράπεζα σε «κακή» και σε «καλή», φορτώνοντας το «κακό» κομμάτι στο Έλληνα φορολογούμενο και χαρίζοντας το «καλό» κομμάτι που είναι περιουσία του ελληνικού λαού στην Τράπεζα Πειραιώς μία πτωχευμένη ιδιωτική τράπεζα.

Μέσα σε μια ημέρα ο Διοικητής της Τράπεζας Ελλάδος χαρίζει στην Τράπεζα Πειραιώς 8,5 δις τα οποία φορτώνει στις πλάτες του Έλληνα φορολογούμενου, ενώ με το μισό περίπου ποσό θα μπορούσε η Αγροτική Τράπεζα να συνεχίσει να ανήκει στον ελληνικό λαό.

Η Αγροτική Τράπεζα είναι ο βασικός δανειστής του αγροτικού πληθυσμού και έχει υποθηκευμένο μεγάλο ποσοστό της αγροτικής γης. Η εκχώρησή της στην Τράπεζα Πειραιώς ισοδυναμεί με στραγγαλισμό της χρηματοδότησης του αγροτικού τομέα, από πλευράς του Κράτους, σε μια περίοδο ύφεσης που η πρωτογενής παραγωγή θα μπορούσε να δώσει μια ανάσα, ενώ παράλληλα θέτει σε κίνδυνο τους δανειολήπτες, είτε είναι αγροτικά νοικοκυριά είτε μικροεπαγγελματίες της περιφέρειας.

Από την άλλη, η εκποίηση των θυγατρικών της Αγροτικής (Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης, «Δωδώνη», ΣΕΚΑΠ κ.λπ.), μέσω της «κακής» τράπεζας, προκαλεί πλήγμα στην ανάπτυξη συγκεκριμένων περιοχών στην περιφέρεια (Ήπειρος, Μακεδονία, Θράκη) που ήδη δοκιμάζονται από την ανεργία. Αντίστοιχα, οδυνηρές είναι οι επιπτώσεις στους εργαζόμενους της Αγροτικής, αφού οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας που έχουν υπογραφεί δεν ισχύουν πλέον και θα πρέπει να ετοιμάζονται για νέες συμβάσεις, με περικοπές μισθών και εργασιακών δικαιωμάτων.

            ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΤΗΣ ΑΓΡΟΤΙΚΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ

• ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΣΤΟΥΣ ΙΔΙΩΤΕΣ ΤΡΑΠΕΖΙΤΕΣ
• ΠΑΛΕΥΟΥΜΕ ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΓΡΟΤΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ ΠΡΟΣ ΟΦΕΛΟΣ ΤΟΥ ΑΓΡΟΤΗ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
• ΚΑΛΟΥΜΕ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΑΟ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΤΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΤΗΣ ΔΙΚΗΣ ΤΟΥ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ    

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΑΓΡΟΤΙΚΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ

Σας καλούμε να αντιγράψετε το πιο πάνω κείμενο και να το μοιράζεται ως ανακοίνωση στο κοινό, στους πολίτες)

Αναστέλλουν την απεργία τους οι εργαζόμενοι στη Χαλυβουργία

Αναστολή της απεργίας αποφάσισαν οι εργαζόμενοι της Χαλυβουργίας Ελλάδος στον Ασπρόπυργο κατά τη γενική συνέλευση του Σαββάτου.

Πώς πάρθηκε η απόφαση αυτή;

Υπήρξε σχετική εισήγηση του ΔΣ του σωματείου των εργαζομένων, ακολούθησε μυστική ψηφοφορία κατά την οποία 107 ψήφισαν υπέρ της αναστολής, 14 κατά ενώ 29 δεν ψήφισαν καθόλου.

Όπως επίσης αποφασίστηκε, στις έξι το πρωί της Δευτέρας οι εργαζόμενοι θα συγκεντρωθούν στην είσοδο του εργοστασίου και όπως είπαν, εάνν έχουν αποχωρήσει τα ΜΑΤ, θα μπουν στους χώρους εργασίας.

Υπενθυμίζεται πως οι απεργοί συναντήθηκαν την Παρασκευή με τον υπουργό Εργασίας Γιάννη Βρούτση από τον οποίο ζήτησαν την άμεση επαναπρόσληψη κάποιων από τους απολυμένους συναδέλφους τους και την αποχώρηση των αστυνομικών δυνάμεων από το χώρο του εργοστασίου.

Σύμφωνα με τους απεργούς, το βράδυ της Παρασκευής, επικοινώνησε ο γραμματέας του υπουργού με το προεδρείο του σωματείου και τους ενημέρωσε ότι λόγω των συγκυριών, η ιδιοκτησία της Χαλυβουργίας δεν μπορεί να κάνει δεκτό το αίτημά τους για την επαναπρόσληψη τουλάχιστον 40 απολυμένων συναδέλφων τους, όπως και την απομάκρυνση των ΜΑΤ από το εργοστάσιο.
Τι λένε οι ηρωικοί απεργοί

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗΣ

«Συνάδελφοι απεργοί Χαλυβουργοί,

Πριν από 272 μέρες απέναντι στο εκβιαστικό δίλλημα του Μάνεση, πεντάωρο ή 180 απολύσεις, μέσα από την συνέλευση μας απαντήσαμε ομόφωνα απεργία… Ορισμένοι καλοπροαίρετα ή και άλλοι κακοπροαίρετα αναρωτιούνται : «τι βγήκε από αυτό τον αγώνα», «τι κέρδισαν οι χαλυβουργοί, αφού τα αιτήματα τους δεν υλοποιήθηκαν»…. Το αποτέλεσμα ενός αγώνα δεν μετριέται μόνο με το πόσα παίρνεις ή δεν παίρνεις στο χέρι. Υπάρχουν αγώνες που προσφέρουν πολύ περισσότερα από όσα παίρνεις στο χέρι, γιατί προετοιμάζουν τα επόμενα βήματα, τις επόμενες μάχες συνολικά της εργατικής τάξης. Βοηθάνε σημαντικά στην γενικότερη αφύπνιση, να σπάσει η τρομοκρατία, γίνονται ορόσημα…. Τους νικήσαμε όλους, αυτός είναι ο δικός μας απολογισμός. Τους νικήσαμε γιατί είχαμε το δίκιο με το μέρος μας, γιατί είμαστε ενωμένοι. Γιατί δουλεύαμε με βάση το «ένας για όλους και όλοι για έναν». Γιατί παλεύαμε και ταυτόχρονα περιφρουρούσαμε τον αγώνα μας…

O αγώνας συνεχίζεται!

Χαλυβουργία: 164 υπερ της απεργίας 5 κατά

Συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας θα γίνουν  για το θέμα των Χαλυβουργών και εκτός Ελλάδας σε Βρυξέλλες, Λονδίνο, Στοκχόλμη, Φρανκφούρτη, Μόναχο. Την Κυριακή σε Ντίσελντορφ, Βερολίνο.

Τα ΜΑΤ μπήκαν στη Χαλυβουργία -Εργαζόμενοι κατευθύνονται στη Χαλυβουργία για συμπαράσταση

Εξι κλουβες των ΜΑΤ, τα οποία επιτέθηκαν και σε βουλευτές του ΚΚΕ και του Συριζα, φρουρουν τώρα το εργοστασιο. Συνελλήφθησαν οι πεντε απεργοι που περιφρουρουσαν το χώρο κι εχουν γινει εννεα προσαγωγες. Η αποφαση του δικαστηρίου που εκρινε παρανομη την απεργια αφορουσε το γεγονός ότι την πρώτη φορά η αποφαση για την κήρυξη της απεργίας δεν πάρθηκε νομότυπα, οπότε δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για την παρουσία των ΜΑΤ εκεί, αφού εκτοτε οι αποφάσεις για τη συνέχιση της απεργίας πάρθηκαν νόμιμα. Ο Μάνεσης έχει ήδη πάρει άδεια για να φτιάξει ένα λιμάνι μπροστά από το εργοστάσιο, οπότε δεν παίζει και το χαρτί να κλείσει το εργοστάσιο.
Από το ρεπορταζ του Σπύρου Γεραρδη στο Κοκκινο

Τα ΜΑΤ μπήκαν στη Χαλυβουργία – Υπάρχει μία σύλληψη

Οποιος κατεβει χαλυβουργια να μην παει απο Ελευσινα,αλλα απο Ασπροπυργο….

Τα ΜΑΤ εχουν κλεισει τον δρομο και δεν θα καταφερει να φτασει ποτε….

Τα ΜΑΤ με τη βία άνοιξαν δρόμο να μπουν οι απεργοσπάστες και πεφτουν χημικα…

Αυτή είναι η είδηση που μόλις έφτασε στην alfavita.gr θα επανέλθουμε με νεότερα.

Ανακοίνωση, με αφορμή την επαναλειτουργία της Χαλυβουργίας, έπειτα από σχετική εντολή του Εισαγγελέα, εξέδωσε, πριν από λίγο το ΠΑΜΕ.

«Από νωρίς το πρωί δυνάμεις καταστολής με εντολή της τρικομματικής κυβέρνησης έπιασαν δουλειά στη χαλυβουργία προκειμένου να καταστείλουν τον ηρωικό αγώνα των χαλυβουργών, συλλαμβάνοντας την περιφρούρηση των απεργών.

Η Εκτελεστική Γραμματεία του ΠΑΜΕ καλεί τους εργαζομένους τα συνδικάτα να βρεθούν τώρα όλοι στην χαλυβουργία.»

Από:http://www.alfavita.gr

ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΦΩΤΙΑ, ΗΤΑΝ ΕΜΠΡΗΣΜΟΣ

Παρασκευή 13/7 ώρα 8.30 το απόγευμα. Η κατάληψη Δράκα που βρίσκεται στην Λεωφόρο Αλεξάνδρας 15 παραδίδεται στις φλόγες, και παρά το γεγονός ότι η πυροσβεστική απέχει μόλις 100 μέτρα το κτίριο προλαβαίνει να καταστραφεί σχεδόν ολοσχερώς. Ευτυχώς οι απώλειες περιορίζονται στις υλικές.

Τα αίτια είναι γνωστά και δεν είναι αυτά που ενδεχομένως θα προβάλουν οι μπάτσοι, οι πυροσβέστες και όποιος άλλος εμπλακεί στη διερεύνηση του γεγονότος. Δεν είναι ανάγκη να μας εξηγήσουν, ξέρουμε.

`

Είναι γνωστό ότι κάθε Τρίτη είχαμε πολιτικό καφενείο ανοιχτό σε όλους και όλες, που λειτουργεί με ελεύθερη συνεισφορά.

Είναι γνωστό ότι όλο και περισσότερος κόσμος πλαισίωνε την ανοιχτή συνέλευση του σπιτιού κάθε Τετάρτη βράδυ.

Είναι γνωστό ότι στο χώρο της κατάληψης έγιναν πάμπολλες προβολές.

Είναι γνωστό ότι γίνονταν μαθήματα ισπανικών.

Είναι γνωστό ότι λειτουργούσε αυτοοργανωμένο κουρείο, χωρίς αντίτιμο.

Είναι γνωστό ότι

Τζόντι Ντίν: Ο επικοινωνιακός καπιταλισμός δίνει την ψευδαίσθηση πως έχει όση δημοκρατία χρειάζεσαι…

Συνέντευξη στην ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΓΙΑΜΑΛΗ

Το «Καταλάβατε τη Γουολ Στρητ» μάς επέτρεψε να ξεκινήσουμε να μιλάμε για το “εμείς”. Αν και ένα πρόβλημα του κινήματος είναι πως μια από τις αρχές, όπως αυτές διαμορφώθηκαν, είναι πως «δεν μπορείς να μιλάς εξ ονόματος κάποιου άλλου»… Στην πολιτική, κάτι τέτοιο είναι απαράδεκτο, μιλάμε για όλους…

Η Τζόντι Ντίν, καθηγήτρια Πολιτικής Θεωρίας στο Κολλέγιο Hobart & William Smith της Νέας Υόρκης, με εντονότατη παρουσία στο αμερικανικό φεμινιστικό κίνημα, βρέθηκε στην Ελλάδα και μίλησε στην «Αυγή» της Κυριακής για το κίνημα «Καταλάβατε» και την επιστροφή τού «εμείς», για την «Αριστερά», για τον «επικοινωνιακό καπιταλισμό» και βέβαια για τα social media, που αποτελούν και το βασικό πεδίο της έρευνάς της. Το πιο γνωστό βιβλίο της είναι το «Βlog Theory».

 

* Εξηγήστε μας με λίγα λόγια τον ρόλο αυτού που ονομάζετε «επικοινωνιακό καπιταλισμό» ως διαδικασία που προσφέρει περισσότερη εξουσία στο καπιταλιστικό σύστημα.

Θεωρώ πως βιώνουμε τη φάση του «επικοινωνιακού καπιταλισμού». Αποδεικνύεται από τη συγχώνευση των δημοκρατικών ιδεωδών με τα δίκτυα και τα ΜΜΕ και συνολικά με τους τεχνολογικούς μηχανισμούς του σύγχρονου καπιταλισμού. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι η πιο ενδεικτική περίπτωση. Αλλά και πιο αφηρημένα, όλοι εκείνοι που διεκδικούν τη δημοκρατία και μάχονται υπέρ της πρόσβασης, της συμμετοχής και της ένταξης χρησιμοποιούν επίσης την Google, την ITT, την Μιcrosoft, το Facebook. Είναι πλέον συνδεδεμένα αυτά τα δύο, πράγμα που σημαίνει πως τα δημοκρατικά ιδεώδη δεν είναι ικανά μόνα τους να ανατρέψουν τον καπιταλισμό που μας σκλαβώνει. Αυτό δεν σημαίνει πως γίναμε αντιδημοκρατικοί, σημαίνει όμως πως ξεχάσαμε ότι δεν υπάρχει δημοκρατία σε κοινωνίες που έχουν οικονομικές ανισότητες. Με τον επικοινωνιακό καπιταλισμό, έχεις την ψευδαίσθηση πως έχεις όση δημοκρατία χρειάζεσαι, πως μπορείς να τα κάνεις πλακάκια με τον καπιταλισμό, ενώ την ίδια ώρα συνεχίζεται το σφυροκόπημα της εργατικής, της μεσαίας τάξης και των φτωχών.

Αυτοί ή εμείς;

του Σπύρου Μαρκέτου 

Η εκλογική απογείωση της Χρυσής Αυγής προκάλεσε, ακατανόητα, έκπληξη. Πώς εμφανίστηκε και πού πηγαίνει το νεοναζιστικό κόμμα, που μέσα σε μερικούς μήνες πέρασε από το 0,3 στο 7%; Εκφράζει πρόσκαιρες εθνικές παραξενιές, ή αποτυπώνει μια πανευρωπαϊκή τάση; Ήρθε για να μείνει; Μια σύντομη απάντηση στο τελευταίο ερώτημα θα ήταν πως μεγάλο μέρος από αυτές τις ψήφους είναι ψήφοι διαμαρτυρίας, δεν είναι τυχαίο όμως ότι δόθηκαν σ’ ένα φασιστικό κόμμα, και αν η αριστερά δεν κινητοποιηθεί εγκαίρως θα βρεθεί αντιμέτωπη μ’ ένα αληθινό φασιστικό κίνημα. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά.

Για να καταλάβουμε γιατί ήρθε στο προσκήνιο ο φασισμός πρέπει πρώτα πρώτα να κοιτάξουμε το πλαίσιο μέσα στο οποίο αναπτύχθηκε. Όλες τις προηγούμενες δεκαετίες οι προσπάθειες των διάφορων Μιχαλολιάκων δεν είχαν φέρει αποτέλεσμα. Σήμερα βρήκαν απήχηση επειδή η πραγματικότητα προσώρας τους ευνοεί. Είναι πλέον χρήσιμοι στους ισχυρούς. Το πλέγμα εξουσίας στη χώρα μας εξαπέλυσε έναν αμείλικτο κοινωνικό πόλεμο. Ξέροντας ότι δεν μπορεί να κερδίσει σε συνθήκες δημοκρατίας, στήνει ένα μαζικό κίνημα, τη Χρυσή Αυγή, για να συντρίψει την αριστερά, την οποία δεν μπορεί να νικήσει το επίσημο κράτος. Οι γραβατωμένοι εγκληματίες που μας κυβερνούν σήμερα κάνοντας τα αντίθετα απ’ όσα υπόσχονταν χτες, οι ίδιοι που μέσα σε μια βδομάδα ξέχασαν την πολυδιαφημισμένη αναδιαπραγμάτευση του Μνημόνιου, φοβούνται ότι θα τούς διώξει ο δρόμος, και θέλουν τους χρυσαυγίτες ανάμεσα στον λαό και τα ελικόπτερα.

To μετέωρο βήμα της ριζοσπαστικής αριστεράς

του Τάσου Σταυρόπουλου

1 .Μια βόλτα στην επαρχία, άδειοι δρόμοι, βενζινάδικα κλειστά ή με χωρίς καύσιμα, κλειστά ή με χωρίς πελάτες καταστήματα. Πολλοί δε ψήφισαν, γιατί δεν είχαν ούτε τα εισιτήρια να πάνε στα χωριά τους. Το ποσοστό αποχής μεγαλύτερο στις τελευταίες εκλογές, ψιλά γράμματα ότι ψήφισε το 63%του λαού.

Με σύνταξη ΟΓΑ 360€ καλούνται υπερήλικοι να πληρώσουν χαράτσι για προπολεμικά πλίνθινα σπίτια, αλλά «κλήθηκαν» να ψηφίσουν με το φόβο μήπως επιστρέψουν στη δραχμή και χάσουν τα σπίτια τους, ενώ δεν υπάρχει φόβος αν τα χάσουν με € και τους τα κατάσχει το κράτος.

2. Η οικονομία είναι νεκρή. Δεν κινείται τίποτα.

Συλλαλητήριο Αλληλεγγύης στους Μετανάστες της Νίκαιας…βίντεο και φωτογραφίες !

κι αποχαιρέτα τον, τον ΣΥΡΙΖΑ που χάνεις

του Πάνου Δαμέλου

Διαβάζω κείμενα και ανακοινώσεις οργανώσεων τις τελευταίες μέρες που παρουσιάζουν μια εικόνα ενθουσιασμού και ευφορίας για την επικείμενη μετατροπή του Σύριζα σε ενιαίο κόμμα. Επειδή είχα εμπλακεί για ένα διάστημα σε αυτή την υπόθεση (συμμετέχω στην ΠΑΣΑ –μια συλλογικότητα που το 2009/2010 είχε αγωνιστεί για την αμεσοδημοκρατική συγκρότηση του Σύριζα- και στα πλαίσια του καλέσματός της να «στήσουμε τον Σύριζα από τα κάτω» είχα γραφτεί μέλος του Σύριζα Κορινθίας και συμμετείχα στο πενταμελές συντονιστικό του σε επίπεδο Νομού για κάποιους μήνες) και δεν μπορώ να πω ότι μοιράζομαι τη φαινομενική αισιοδοξία άλλων για τις εξελίξεις, θα ήθελα να μοιραστώ μερικές σκέψεις.

Αν είναι να μιλήσει κανείς, ας μιλήσει για την Πλατεία Συντάγματος

Όταν κλείναμε ένα χρόνο από την 25 Μαΐου, για να μη «λησμονήσουμε» έγραψα το παρακάτω, νιώθοντας εσαεί δεμένη με «τα σκαλάκια της Όθωνος»:

Αν είναι να μιλήσει κανείς, ας μιλήσει για την Πλατεία Συντάγματος
(ένα χρόνο μετά).

Ο Μιχάλης Γκανάς σ’ ένα ποίημά του λέει: «Αν είναι να μιλήσει κανείς, ας μιλήσει για την αγάπη»
Εγώ λέω: Αν είναι να μιλήσει κανείς (25 Μαΐου 2012), ας μιλήσει για την Πλατεία Συντάγματος.
Για την Πλατεία Συντάγματος και την νοηματοδότηση που απέκτησε μετά την 25 Μαΐου του 2011.
Για την Πλατεία Συντάγματος και την Άμεση Δημοκρατία.
Για την Πλατεία Συντάγματος και την «Εποποιία της».
Για την Πλατεία Συντάγματος και την ουτοπία της!

Η ζωή μας κύκλους κάνει. γράφει ο Μανώλης Ρασούλης.
Ο πρώτος κύκλος, λοιπόν, έκλεισε! Έσπειρε τη γη και τώρα ένα χρόνο μετά, από Μάιο σε Μάιο, ήδη δρέπει καρπούς.

Μια «Πασαδόρικη» παρέμβαση στην εκδήλωση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο πεδίο του Αρεως 2/7/2012

Και γραπτώς το συλλογικό κείμενο που διαβάστηκε : εδω

Ανακοίνωση του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής . 29.6.2012

Για την κατάσταση μετά τις εκλογές και τη νέα κυβέρνηση

Το Συντονιστικό του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής θέτει προς συζήτηση στα μέλη, τους φίλους και τους συντρόφους από άλλες δυνάμεις της ριζοσπαστικής αριστεράς τις παρακάτω πρώτες επισημάνσεις για την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί μετά και τις δεύτερες εκλογές και το σχηματισμό της κυβέρνησης Σαμαρά:

Πρώτο, οι λαϊκοί αγώνες, τα κινήματα και οι διαμαρτυρίες των δυόμισι τελευταίων χρόνων εκφράστηκαν στο εκλογικό αποτέλεσμα με τη μετακίνηση μεγάλου τμήματος των λαϊκών στρωμάτων και των εργαζομένων προς τα αριστερά και αυτό εκ πρώτης όψεως είναι ελπιδοφόρο. Η περίοδος όμως από το Φεβρουάριο μέχρι τον Ιούνιο 2012 ήταν μεν μια περίοδος πυκνών πολιτικών εξελίξεων, κυρίως όμως χαρακτηρίσθηκε από την καθολική σχεδόν απουσία του οργανωμένου εργατικού κινήματος. Αντί οι αγώνες του προηγούμενου διαστήματος με τελευταίο σημαντικό σταθμό την 12^η Φεβρουαρίου να κλιμακωθούν ( και με σημαντική ευθύνη των δυνάμεων της αριστεράς) σε ακόμα πιο δυναμική παρουσία, σε μεγαλύτερη ικανότητα περιφρούρησης, ενότητας και στρατηγικής, αντί οι εκλογικές διαδικασίες να δώσουν πνοή και προοπτικές στην ενεργή κινητοποίηση του λαού, επικράτησε μια λογική «ανάθεσης» που παρέπεμπε τα πάντα στις διεργασίες για το νέο κοινοβούλιο και τη νέα κυβέρνηση. Το διάστημα αυτό ήταν το πεντάμηνο της πιο έντονης αγωνιστικής άπνοιας στα δυόμισι χρόνια από τότε που εκδηλώθηκε ανοικτά η κρίση στην Ελλάδα. Είναι επείγουσα ανάγκη με τρόπο συγκροτημένο και προγραμματισμένο να ξαναπιάσουμε τη σκυτάλη της λαοθάλασσας της Πλατείας Συντάγματος των αρχών του 2012.

ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ Η ΔΥΣΦΗΜΙΣΜΈΝΗ «ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ» ΤΩΝ «ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ» ΚΑΙ ΟΙ ΒΑΣΕΙΣ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗΣ ΤΗΣ

του Γιώργου Κασιμάτη 

1. Από τότε που υποστηρίχθηκε η δυνατότητα στάσης πληρωμών και επαναδιαπραγμάτευσης σε νέες βάσεις των δανειακών συμβάσεων, ξεκίνησε μια εκστρατεία αρχικά σιωπής (αγνόησης) και στη συνέχεια, κατασυκοφάντησης του θεσμού. Υποστηρίχτηκε το αδιανόητο μιας τέτοιας κίνησης, ακόμη και ως σκέψης: άλλοτε με κραυγές, άλλοτε με τους γνωστούς εκβιασμούς της καταστροφής (άμεση επιστροφή στη χρεοκοπία ή στη δραχμή κ.λπ.), άλλοτε με τον απαξιωτικό χαρακτηρισμό της αθέτησης της υπογραφής (ακόμη και με τον υβριστικό χαρακτηρισμό του «μπαταχτσή») και άλλοτε με «σοβαρές» δήθεν παραινέσεις αποτροπής («για το Θεό, μη φτάσει η Ελλάδα στο κατάντημα άρνησης της υπογραφής της»). Για να δειχτεί ότι όλα αυτά είναι ψεύτικα, είναι χρήσιμη, νομίζω, μια σωστή πληροφόρηση πάνω σ’ αυτό το ζήτημα.

Από πολύ παλιά είχε διαμορφωθεί στο πλαίσιο του δημοσίου διεθνούς δικαίου η αρχή ότι κάθε κράτος έχει υποχρέωση να αντιμετωπίζει οικονομικά πρώτα την άμυνά του και τις βασικές ανάγκες επιβίωσης του λαού του (κατώτατο όριο αξιόπρεπους διαβίωσης, εκτεταμένη ανεργία, κοινωνική περίθαλψη, δημόσια εκπαίδευση κ.λπ.) και μετά να εκπληρώνει τις δανειακές ή άλλες οικονομικές υποχρεώσεις του. Επομένως, το ποσό οικονομικών υποχρεώσεών του που υπερβαίνει τα όρια αυτά -που υπερβαίνει, δηλαδή, την αντοχή κράτους και λαού- δεν καταβάλλεται ως «επαχθές». Η αρχή αυτή ίσχυε από παλιά με διάφορες μορφές και στο ιδιωτικό δίκαιο της ηπειρωτικής Ευρώπης. Όλοι ξέρομε ότι ο δανειστής δεν μπορεί να αξιώσει από τον οφειλέτη την εκπλήρωση των υποχρεώσεων του σε βαθμό που δε θα μπορεί να επιβιώσει ως άνθρωπος. Από το ιδιωτικό δίκαιο «πέρασε» η αρχή αυτή και στο δημόσιο διεθνές δίκαιο. Δεν αναγνωρίζεται, όμως, από το αποικιακής νοοτροπίας αγγλικό ιδιωτικό δίκαιο, γι’ αυτό και οι δανειστές μας θέλουν να μας υπαγάγουν σ’ αυτό.

Ένα χρόνο μετά τα γεγονότα στο Σύνταγμα….

Yiannis Biliris www.antidocs.com

Από: http://parallhlografos.wordpress.com

Σκέψεις για την ριζοσπαστική / αντισυστημική αριστερά.

Tου Αρη Παρασκευόπουλου 

Κάποιες σκέψεις για την ριζοσπαστική ή αντισυστημική αριστερά με αφορμή το άρθρο του σ.Κώστα Παπουλή,«Εκλογές : μεγάλα βήματα προς τα πίσω».Γράφει ο σύντροφος στο σημείο 6 του άρθρου του.

6) Η ριζοσπαστική αριστερά «χάθηκε» εντός του ΣΥΡΙΖΑ κατά τα φαινόμενα οριστικά, εκτός αν δεχτεί ισχυρή εξωτερική πολιτική πίεση.
Σε αυτό το σύντομο σημείωμα θα προσπαθήσω να ομαδοποιήσω τις τάσεις που εμφανίζονται σήμερα στο ρεύμα που ως πριν λίγο καιρό ονομάζαμε «ριζοσπαστική αριστερά».
Η αντισυστημική/ριζοσπαστική αριστερά με την μορφή και τις εκφράσεις που την ξέραμε εως και πριν μερικούς μήνες μας τελείωσε!
Το κομμάτι αυτό της αριστεράς μετά τις εκλογές βρίσκεται διαλυμένο σε 4 κομμάτια, με μόνο κοινό χαρακτηριστικό την αδυναμία άρθρωσης αυτόνομου και συνολικού πολιτικού λόγου που θα συγκροτεί πολιτικό ρεύμα.
1ο κομμάτι, αυτό που πολύ νωρίς, πριν ακόμα καλά-καλά αρχίσει η προεκλογική περίοδος, πέρα απο την ένταξη του στο ΣΥΡΙΖΑ αποδέχθηκε και τις βασικές πολιτικές εκφωνήσεις της ηγετικής ομάδας του ΣΥΝ. Οπως γράφει και ο σ.Παπουλής, αυτή τη στιγμή η ενσωμάτωση αυτού του κομματιού φαίνεται οριστική.

2ο κομμάτι, αυτό που περισσότερο ή λιγότερο ή και καθόλου κριτικά στράφηκε στον ΣΥΡΙΖΑ μετά τις 6 Μαη, και που αγνοώντας αντιφάσεις, ανακολουθίες, και αδιέξοδα της πολιτικής γραμμής που κυριάρχησε στο σχήμα, θεώρησε οτι η λύση ειναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Η μετεκλογική πολιτική στάση αυτού του κομματιού ειναι ακόμα ζητούμενο, αν και ακούγονται δυνατές φωνές απο διάφορες πλευρές του, που με διαφορετικές αποχρώσεις μας λένε, πως η πολιτική δράση και η συγκρότηση της αριστεράς σήμερα περνάει μέσα απο τον ΣΥΡΙΖΑ.

3ο κομμάτι, αυτό που μετεκλογικά ταλαντεύεται γύρω απο την άποψη πως «το πολιτικό ρεύμα των ρήξεων» μπορεί να αποτελέσει την καινούργια συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ, με αυτή την άποψη φλερτάρουν και διάφοροι «παράγοντες» της «πρώην» αντισυστημικής αριστεράς. Το τελευταίο άρθρο του Π.Παπακωσταντίνου αποτελεί τροχιοδεικτική βολή σε αυτή την κατεύθυνση.

4ο κομμάτι, είναι οτι απομένει που ζαλισμένο και απο την εκλογική σφαλιαρα αλλά περισσότερο απο την αποδεδειγμένη πλέον αδυναμία άρθρωσης λόγου και πολιτικής πρότασης που θα αποκτούν κοινωνικά ακροατήρια, προσπαθεί να μην παρασυρθεί απο το ρεύμα ΣΥΡΙΖΑ, και να βρει αυτόνομο λόγο και βηματισμό.
Απο το, αν το 4ο κομμάτι καταφέρει να αποκτήσει αυτόνομο, και οχι ετεροκαθορισμένο απο την κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ, λόγο, αν καταφέρει να συγκροτήσει πολιτική πρόταση που να απαντά στα λαϊκά προβλήματα με προοπτική ρήξεων και ανατροπών αλλά και πρόγραμμα επιβίωσης του λαού, αν καταφέρει να αποκτήσει σταθερό και αυτοδύναμο βηματισμό, απο το αν τελος θα καταφέρει να συνομιλήσει με τα λαϊκά στρώματα που βρήκαν έκφραση στον ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς να τα μαλώνει με υψωμένο δάκτυλο, θα εξαρτηθεί η ανασύσταση της αντισυστημικής αριστεράς και θα επηρεαστεί η πορεία του 2ου και 3ου κομματιού.
Δύσκολοι καιροί, δύσκολα καθήκοντα σύντροφοι και μάλιστα χωρίς την πολυτέλεια της άνεσης χρόνου.

Από:http://tometopo.gr

Εκλογές : μεγάλα βήματα προς τα πίσω

Του Κώστα Παπουλή

 Ένας παρατεταμένος, εργατικός Δεκέμβρης θα είναι το βήμα προς τα εμπρός

1) Έναν ακριβώς χρόνο μετά την ελληνική πλατεία Ταχρίρ, το δημοψήφισμα για την δανειακή σύμβαση που δεν έγινε τότε, κερδήθηκε καθυστερημένα από το «μνημονιακό» πολιτικό μπλοκ, μέσω των εκλογών της 17ης Ιουνίου.

Το εκλογικό ποσοστό που αντανακλάει η κυβερνητική συνεργασία ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΔΗΜΑΡ, είναι κοντά στο 50%, ενώ αθροιστικά το ποσοστό που ψήφισε κόμματα που ήταν καθαρά εναντίον οποιασδήποτε πιθανότητας ρήξης με το ευρωπαϊκό κέντρο, ξεπερνάει το μισό του εκλογικού σώματος. ΠΑΣΟΚ και ΝΔ αναβαπτίστηκαν. Η «νέα» κυβέρνηση, από ελάχιστους πια, θα χαρακτηριστεί ως κυβέρνηση ξένης κατοχής. Συγχρόνως, ουδείς από τον χώρο της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ούτε σε οξυμένες στιγμές, δεν πρόκειται να εγκαλέσει τον ΣΥΡΙΖΑ να αποχωρήσει από την ελληνική βουλή -όπως τον Ιούνιο-, επειδή απλά, η ελληνική δημοκρατία έχει καταλυθεί από την Ε.Ε. και την τρόικα.

2) Κατά την διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, από την μία υπήρξε πόλωση, από την άλλη όμως, υπήρξε πολιτική σύγκλιση του διπόλου ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ, στο κεντρικό ζήτημα: «επαναδιαπραγμάτευση, με όριο την παραμονή στο ευρώ». Η Ν.Δ. κέρδισε, γιατί τελικά θεωρήθηκε καλύτερη εγγύηση για την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας. Ο ΣΥΡΙΖΑ, πορεύτηκε με βάση τις αντιφάσεις του, με κύριο γνώμονα τους ψηφοφόρους του «κέντρου», επινοώντας α-νόητα λογικά σχήματα (όπως: με το μνημόνιο βγαίνουμε από την ευρωζώνη, συγχρόνως όμως: η έξοδος μας θα καταστρέψει την ευρωζώνη…κ.λπ.), αλλά λειτούργησε και καιροσκοπικά, αλλάζοντας θέσεις ανάλογα με τι δείχνουν (και επιβάλλουν) κάθε μέρα οι δημοσκοπήσεις. Μέσα του εξαφανίστηκε η ριζοσπαστική αριστερά, είτε με την αντι-Ε.Ε. φωνή, είτε με την συγκρουσιακή «του Δεκέμβρη του 08», χάριν της πολιτικής εφησυχασμού του «κέντρου», που ως γνωστόν πάντα οδηγεί την κοινωνία δεξιά, ακόμη και αν στο τέλος κερδηθούν οι εκλογές.

Το δις εξαμαρτείν…

Του ΕΥΤΥΧΗ ΜΠΙΤΣΑΚΗ*
Εγιναν και οι εκλογές! Αυτή τη στιγμή (Τετάρτη πρωί) φαίνεται ότι θα έχουμε τρικέφαλη μνημονιακή-υποτελειακή κυβέρνηση. Η αστική τάξη μας (κομπραδόρικη, υποτελειακή, εχθρά του λαού) ενώνεται στις κρίσιμες στιγμές (1944, εμφύλιος, χούντα, 1974)·
Σήμερα: στρατηγική επιλογή η Δεξιά, με κομπάρσους το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜ. ΑΡ.
Και η Αριστερά; Από τότε που υπάρχει δίνει μάχες. Και η δική μας; Εχει ένα ταλέντο: να κερδίζει μάχες και να χάνει τον πόλεμο. Γιατί; Επειδή, για λόγους που δεν μπορώ να αναλύσω εδώ, δεν μπόρεσε, στις κρίσιμες ιστορικές στιγμές, να συνδυάσει την ευλύγιστη τακτική με την ανένδοτη προσήλωση στον στρατηγικό στόχο (βλ. σχετικά τα βιβλία μου «Ρήξη ή ενσωμάτωση» και «Γονίδια του μέλλοντος»).
Λοιπόν σήμερα: Εχουμε οικονομική, πολιτική κρίση, κρίση εξουσίας, κρίση πολιτισμική, αλλά δεν έχουμε επαναστατική κατάσταση. Αντίθετα: Εχουμε συσπείρωση της αντεθνικής Δεξιάς, άνοδο του αντιδραστικού εθνικισμού και των δολοφονικών συμμοριών του νεοναζισμού. Η αστική μας τάξη τα έχει καταφέρει (επί του παρόντος).
Και η πολυδιασπασμένη Αριστερά; Οταν καίγεται το σπίτι σου, δεν σκέφτεσαι γιατί καίγεται. Προσπαθείς να το σβήσεις. Λοιπόν; Λοιπόν η Αριστερά μας θα έπρεπε να είχε προσδιορίσει, συγκεκριμένα, επιστημονικά, τους άμεσους, τους μεσοπρόθεσμους και τον στρατηγικό της στόχο: τον σοσιαλισμό. Πώς έδωσε όμως τη σημερινή μάχη, σε μια στιγμή που θα μπορούσε να σχηματίσει κυβέρνηση; Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά.

ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ Ενάντια στην κυβέρνηση των μνημονίων, του κεφαλαίου, του ρατσισμού ΣΥΡΙΖΑ ΠΑΝΤΟΥ Σε κάθε πόλη, γειτονιά, εργασιακό χώρο

Δευτέρα 25/6 στην ΑΣΟΕΕ (αμφιθέατρο Αντωνιάδου) στις 7.3ο μμ.
Τη συζήτηση θα ανοίξουν με παρεμβάσεις τους οι Σωτήρης Μάρταλης, Κώστας Αθανασίου, Τάσος Κορωνάκης, Πάνος Κοσμάς, Γιώργος Σαπουνάς, Δημήτρης Στρατούλης, Θεανώ Φωτίου

Το ζήτημα της συγκρότησης του ΣΥΡΙΖΑ «από τα κάτω», σε επίπεδο εργασιακών χώρων και γειτονιάς, αποτελεί επιτακτικό καθήκον. Το σύνθημα ΣΥΡΙΖΑ ΠΑΝΤΟΥ, δεν είναι πια μόνο μια επιθυμία. Είναι μια ανάγκη που οι ελπίδες εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων του μόχθου, μπορούν να μετατρέψουν σε εφικτή διαδικασία. Για την υλοποίηση της απαιτείται η συνειδητή και συστηματική προσπάθεια του κόσμου που το κατανοεί και το κάνει δική του υπόθεση. Η δικτύωση αυτού του κόσμου, αποτελεί εντέλει έναν αποφασιστικό παράγοντα για την πραγματοποίηση των στόχων της ανατροπής! Η εκδήλωση που οργανώνεται επιχειρεί να συμβάλει ουσιαστικά σ΄ αυτή την υπόθεση.

Μερικοί χρήσιμοι σύνδεσμοι από τη συζήτηση του 2009.

Πρόταση 4ης ΓΣ ΣΥΡΙΖΑίων στο Γκίνη: Σχέδιο απόφασης της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του ΣΥΡΙΖΑ

Συλλογική προσπάθεια συν-διαμόρφωσης νέου ‘Κανονισμού Εσωτερικής Λειτουργίας‘ του ΣΥΡΙΖΑ για την Οργανωτική Συνδιάσκεψη του Νοέμβρη ( 2009 )
Συγκριτικός πίνακας διατυπωμένων μέχρι 11/11/2009 θέσεων για την ΠΣ του Νοέμβρη

Σημαντικές αποφάσεις παρέμβασης από την 4η ανοιχτή συνέλευση ΣΥΡΙΖΑίων στο Γκίνη
Το κείμενο των 200 και οι θέσεις του Ξεκινήματος για την Πανελλαδική

Τα 2 κείμενα της γραμματείας για την Πανελλαδική

Προτάσεις Ενεργών Πολιτών και Μαρίας Φραγκιαδάκη για την Πανελλαδική Σύριζα

Η Πρόταση του ΔΙΚΚΗ για την Πανελλαδική Σύριζα

Πρόταση της ΚΕΔΑ για την οργανωτική ανασυγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ

Πρόταση της ΚΟΕ για την πολιτική και οργανωτική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ

Πρωτοβουλία για την Αριστερή Ανασύνθεση (ΣΥΝ): Θέσεις για τον ΣΥΡΙΖΑ

Πρόταση Φλαμπουράρη για τα οργανωτικά του ΣΥΡΙΖΑ εν όψει Νοέμβρη

Τα καταστατικά των Bloco και Die Linke μεταφρασμένα στα ελληνικά

Το προσωρινό (2009 ) καταστατικό του Νέου Αντικαπιταλιστικού Κόμματος ( Γαλλία )

Το σύντομο καλοκαίρι της ολιγαρχίας

“Άλλη μια τέτοια νίκη και χαθήκαμε”, είπε ο Πύρρος μετά τη δύσκολη επικράτηση του αποδεκατισμένου στρατού του επί των Ρωμαίων, το 281 π.Χ. Παρόμοια συναισθήματα συνόδευαν, το βράδυ της περασμένης Κυριακής, τον βαθύ αναστεναγμό ανακούφισης των αστικών επιτελείων για τη σημαντική επιτυχία τους να αποτρέψουν τον σχηματισμό της πρώτης αριστερής κυβέρνησης στον Δυτικό κόσμο μετά την κυβέρνηση του Λαϊκού Μετώπου υπό τον Λεόν Μπλουμ, στη Γαλλία του 1936.

Η Νέα Δημοκρατία και το υπόλειμμα του ΠΑΣΟΚ γνωρίζουν ότι οι ψηφοφόροι τους ψήφισαν με κλειστή τη μύτη, υπό το κράτος του τρόμου που είχαν διαχύσει στην κοινωνία οι ωμές, άνευ προηγουμένου παρεμβάσεις των ξένων δυνάμεων και τα συγκροτήματα της κατ΄ ευφημισμόν “ενημέρωσης”. Ο Τσίπρας δεν είχε να αντιμετωπίσει σ΄ αυτή τη μάχη τον Σαμαρά και το Βενιζέλο, αλλά τη Μέρκελ, τον Ολάντ και τον Ομπάμα, που έκαναν μέχρι την τελευταία στιγμή προεκλογική εκστρατεία από τα δελτία των οκτώ. Παρόλα αυτά, ο ΣΥΡΙΖΑ εκτοξεύθηκε μέσα σε ένα μήνα από το 4.5% στο 27%, ενώ στο σύνολό της η Αριστερά (συμπεριλαμβάνοντας το ΚΚΕ και τις εξωκοινοβουλευτικές οργανώσεις) ψηφίστηκε από το ένα τρίτο του εκλογικού σώματος, πολύ περισσότερο από το ιστορικό 24% της ΕΔΑ, το 1958.

Όσοι, μικρόψυχοι ή λιπόψυχοι, σπεύδουν να μιλήσουν για ευκαιριακή, εκλογική φούσκα, που μοιραία θα συρρικνωθεί με την ίδια ταχύτητα που διογκώθηκε, παραγνωρίζουν τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του αποτελέσματος και τον εκρηκτικό χαρακτήρα της συγκυρίας. Ο διπολισμός Δεξιά- Αριστερά που εκδηλώθηκε στο πολιτικό επίπεδο είχε σαφέστατο κοινωνικό περιεχόμενο. Η ανάλυση των εκλογικών αποτελεσμάτων κατά γεωγραφική περιοχή και κοινωνική κατηγορία αναδεικνύει κυριολεκτικά τη σύγκρουση δύο κόσμων. Η Νέα Δημοκρατία συσπείρωσε τη μεγάλη, μεσαία και μικρή αστική τάξη, την πλειονότητα των εκτός παραγωγής στρωμάτων, συνταξιούχων και νοικοκυρών, της υπαίθρου που έχει πληγεί λιγότερο από την κρίση και των μεγάλων ηλικιών, όπου ο φόβος κυριαρχεί ευκολότερα έναντι της ελπίδας. Αντίθετα, ο ΣΥΡΙΖΑ (και ως ένα βαθμό το ΚΚΕ) κυριάρχησε στους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα (την κοινωνική κατηγορία όπου είχε την πιο θεαματική εκτόξευση μεταξύ των δύο εκλογών), τους ανέργους, τους μισθωτούς του δημόσιου τομέα, τους εργατικούς Δήμους της Β΄ Αθήνα, της Β΄ Πειραιά, της Α΄ Θεσσαλονίκης και τη νεολαία- τα πιο δυναμικά, στην παραγωγή και στον αγώνα, τμήματα της ελληνικής κοινωνίας.

Δύο εκατομμύρια Έλληνες που στήριξαν την Αριστερά, αψήφισαν την τρομοκρατική υστερία των συστημικών

Πάμε παρακάτω…

του Λευτέρη Παπαθανάση 

Είναι σαφές ότι κανένα από τα σημεία που προεκλογικά έθεσα σαν παραμέτρους νίκης δεν μπορώ να πω ότι προωθήθηκε μέσα από τις εκλογές τις 17/6. Νομίζω ότι δεν χρειάζεται να πω πόσο στενοχωρημένος είμαι για το αποτέλεσμα. Περί στενοχώριας και η πρώτη μου παρατήρηση: Είναι περίεργο -και ενδεικτικό για τον τρόπο που γίνεται η όποια συζήτηση στην Αριστερά- να βλέπω ανθρώπους που λίγες μέρες πριν έσκιζαν δημόσια τα ρούχα τους ότι “Σαμαράς και Τσίπρας είναι όψεις του ίδιου νομίσματος”, να είναι σήμερα στενοχωρημένοι. Αυτό για μένα σημαίνει ότι κάποιοι νιώθουν πράγματα που, πιεσμένοι από μια ανόητη ανάγκη ομοφωνίας, δεν μπορούν να εκφράσουν ανοιχτά. Το ίδιο με παραξενεύει η στάση των ανθρώπων που ψήφισαν το απέναντι μπλοκ. Δεν το χωράει ο νους μου ότι κάθονται σαν βρεγμένες γάτες παρά το γεγονός ότι “νίκησαν”. Δεν πανηγυρίζουν, δεν χαίρονται, μόνο κρύβονται από τα μάτια μας και την κουβέντα μας. Ένοχοι, και πολλοί από δαύτους ξέρουν ότι την έκαναν τη μαλακία, ξέρουν ότι λύγισαν κάτω από την τρομοκρατία της δημοκρατίας τους και ξέρουν ότι δεν θα μπορούσαν να προσφέρουν χειρότερες υπηρεσίες στα παιδιά τους. Αυτή λοιπόν η “σιωπηρή πλειοψηφία” θα ήθελα μια έστω φορά να αναλάβει τις ευθύνες της. Θέλω να βγουν θαρρετά, με το ίδιο θάρρος που ο κόσμος μας της Αριστεράς υπερασπίζεται τις απόψεις και τη δράση του, και να υπερασπιστούν την επιλογή τους. Να μας εξηγήσουν και να αναλάβουν την ευθύνη για τη φτώχεια, την ανεργία, το τσάκισμα των δικαιωμάτων, τους ναζί. Στο λέω σοβαρά ότι αν μετά απ’όλα αυτά, ξαναρχίσουν οι ίδιοι άνθρωποι να κατηγορούν το “δημόσιο”, τους συνδικαλιστές, την Αριστερά κλπ, θα πέσει πολύ βρισίδι!

John Holloway: Η επαναστατική πρόκληση είναι να προωθήσουμε τη σύγκλιση των εξεγέρσεων που υπάρχουν μέσα σε όλους μας

Μια επίκαιρη συνέντευξη του John Holloway στην εφημερίδα La Jornada (10/6/2012)

Ο μόνος τρόπος για να συλλάβει κάποιος μια “αντικαπιταλιστική επανάσταση” είναι με όρους δημιουργίας, επέκτασης, πολλαπλασιασμού “ρωγμών ή διαρρήξεων” στον ιστό της κυριαρχίας του καπιταλιστικού συστήματος. Αυτή είναι μία από τις κεντρικές προσεγγίσεις του βιβλίου του John Holloway Ρωγμές στον Καπιταλισμό.

«Καπιταλισμός και ανθρωπισμός είναι ασύμβατες έννοιες ως ασυμβίβαστες. Ο ανθρωπισμός είναι ένας αγώνας ενάντια στον καπιταλισμό», λέει ο καθηγητής κοινωνιολογίας και συγγραφέας πολλών βιβλίων, συμπεριλαμβανομένου του Πώς να αλλάξουμε τον κόσμο χωρίς να πάρουμε την εξουσία.

Ερωτηθείς σχετικά με τη “θεωρία της κοινωνικής αλλαγής”, δήλωσε σε μια συνέντευξη:

«Με ενδιαφέρει κυρίως η ριζική αλλαγή. Φαίνεται να είμαστε παγιδευμένοι μέσα στον καπιταλισμό, μια μορφή κοινωνικής οργάνωσης που οδηγεί στην καταστροφή της ανθρωπότητας. Είναι ακόμα εφικτό να σπάσει αυτό το μοτίβο της καταστροφής; Πώς; Ή, για να χρησιμοποιήσω ένα πιο παραδοσιακό λεξιλόγιο: πώς μπορούμε να συλλάβουμε μια κομμουνιστική επανάσταση; Είναι περισσότερο επιτακτική από ποτέ, αλλά θα πρέπει να ξανασκεφτούμε τόσο τον όρο “επανάσταση” όσο και τον όρο “κομμουνιστική”.»

Με το Ρωγμές στον Καπιταλισμό, ο Holloway έχει ως στόχο την «ενδυνάμωση της εξέγερσης», και υπενθυμίζει ότι στο Πώς να αλλάξουμε τον κόσμο χωρίς να πάρουμε την εξουσία, το παράδειγμα αναπτύχθηκε και αρθρώθηκε γύρω από το κίνημα των Ζαπατίστας και από πολλά άλλα σύγχρονα αντικαπιταλιστικά κινήματα.

«Η κατάληψη της κρατικής εξουσίας δεν είναι το κλειδί για να πραγματοποιηθεί μια επαναστατική αλλαγή της κοινωνίας.

«Είμαι βέβαιος πως τούτοι οι ελεεινοί δεν αντιπροσωπεύουν τη ζωντανή Ελλάδα»

«Η δημοκρατία της ολιγαρχίας είναι αυτή που επιτρέπει στο κεφάλαιο να μισθώνει την εξουσία. Η μορφή αυτού του μισθώματος λέγεται «εκλογές»» (!),

έλεγε πριν μερικά χρόνια ένας επιφανέστατος ολιγάρχης της μετασοβιετικής Ρωσίας, ο «πολύς» Μπερεζόφσκι.

*
Στην Ελλάδα, βέβαια, έχουμε τη δική μας πολύ μεγάλη εμπειρία τι ακολουθεί μετά από την κάθε φορά ανανέωση του «μισθώματος».

Οσο για τον κυνισμό των εγχώριων «Μπερεζόφσκι» ούτε εκεί πάμε πίσω. Δεν πάνε δα και πολλές μέρες που Ελληνας εφοπλιστής εμφανίστηκε να λέει ότι για να τον φορολογήσει το ελληνικό κράτος, πρέπει πρώτα να τον βρει…

Στα καθ’ ημάς, πάντως, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι οι δικοί μας «VIP» του πλούτου και της ξιπασιάς φροντίζουν αυτές τις εκδηλώσεις κυνισμού εκ μέρους της «δημοκρατίας της ολιγαρχίας» τους – αφού πρώτα τις βαφτίσουν «ειλικρίνεια» και «ρεαλισμό» – να τις αναθέτουν στους πολιτικούς τους εκπροσώπους.

Πρόκειται για την «ειλικρίνεια» της παρακμής και το «ρεαλισμό» της χρεοκοπίας. Αυτές είναι οι «σημαίες» ενός πολιτικού και οικονομικού συστήματος που λόγω των δικών του αναθυμιάσεων απειλεί να οδηγήσει σε παράλυση μια ολόκληρη κοινωνία.

Είναι αυτοί, οι δικοί μας «Μπερεζόφσκι», που εκπροσωπούμενοι από τα πολιτικά τους πιόνια, έχουν γυρίσει τον τόπο πάνω από μισόν αιώνα πίσω. Τόσο πίσω ώστε τα λόγια του Σεφέρη

να ηχούν τόσο καθαρά όσο και τότε που γράφτηκαν:
*
«Η βλακεία, η εγωπάθεια, η μωρία, η γενική αναπηρία της ηγέτιδας τάξης στην Ελλάδα, σε φέρνει στην ανάγκη να ξεράσεις (…). Είμαι βέβαιος πως τούτοι οι ελεεινοί δεν αντιπροσωπεύουν τη ζωντανή Ελλάδα».

(Γιώργος Σεφέρης, Ημερολόγιο, 1945)

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Από:http://www.alfavita.gr

ΜΙΑ ΑΝΑΓΝΩΣΗ ΤΗΣ ΝΙΚΗΣ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ

Toυ Θ. ΚΑΡΤΕΡΟΥ

Τελικά ο λαός τα πάντα εν σοφία εποίησε –σ’ αυτή την εκλογική μάχη τουλάχιστον.

Πρώτον πρόβαλε ένα veto τόσο ισχυρό στις πολιτικές των μνημονίων, ώστε κανείς πλέον να μην είναι σε θέση να το αγνοήσει. Κι όποιος το αγνοήσει, δεν θα μπορεί απλούστατα ούτε να κυβερνήσει, ούτε να υπάρξει ως αξιόλογη πολιτική δύναμη.

Δεύτερον έδωσε στο ΣΥΡΙΖΑ τόση δύναμη, ώστε να είναι το δόρυ και η ασπίδα του στη μάχη εναντίον της πολιτικής που θέλει να τον μετατρέψει σε φτηνό υποζύγιο, στερημένο από δικαιώματα, και πειθήνιο στις υπαγορεύσεις των αγορών, των δανειστών και των πολιτικών τους εκπροσώπων.

Τρίτον αποδοκίμασε με τρόπο σαφή και κατηγορηματικό τις αριστερές εκείνες δυνάμεις, το ΚΚΕ πρωτίστως, που αρνούνται την ανάγκη της ενότητας και επιμένουν σε ένα καταστροφικό ενδοαριστερό εμφύλιο.,

Διαβάζοντας όμως το αποτέλεσμα, θα πρέπει κανείς να απαντήσει: Γιατί οι πολίτες δεν έδωσαν την εντολή και τη δυνατότητα στο ΣΥΡΙΖΑ να κυβερνήσει;

Γιατί ένα μέρος τους λύγισε στην πίεση από παντού και στην εκστρατεία του τρόμου, είναι μια λογική εξήγηση. Η οποία μοιάζει όμως λίγο με την εξήγηση της ηγεσίας του ΚΚΕ για την ήττα του –φταίει η πίεση που ασκήθηκε στο λαό.

Είναι αλήθεια βέβαια ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δέχτηκε μια τεράστια, πρωτοφανή ακόμα και για τα δεδομένα της Ευρώπης και όχι μόνο της Ελλάδας, πίεση.

Η οποία δεν μπορεί να μην είχε επίδραση στο εκλογικό αποτέλεσμα.

Μπορεί όμως, συνυπολογίζοντας τις ενδείξεις του πιεσόμετρου, να σκεφτεί κανείς ότι ο λαός έδωσε στο ΣΥΡΙΖΑ με την ψήφο του ένα σαφές μήνυμα και μια σαφή εντολή: Προετοιμάσου! Σε θέλω, βλέπω σε σένα μια ελπίδα, μια απελευθερωτική δυνατότητα, αλλά ακόμα δεν σε εμπιστεύομαι. Σου έδωσα τη δύναμη από ένα μικρό κόμμα του 4%-5% να γίνεις αξιωματική αντιπολίτευση. Απόδειξέ μου ότι αξίζει αυτή την εμπιστοσύνη μου και μπορείς να κυβερνήσεις.

Αυτή θα μπορούσε να είναι μια θετική ανάγνωση του νικηφόρου αποτελέσματος. Και χρήσιμη από κάθε άποψη, τουλάχιστον πιο χρήσιμη από θριαμβολογίες και αναλύσεις περί νίκης σκιάς. Η ψήφος του λαού ως απαίτηση από το ΣΥΡΙΖΑ να λειτουργήσει ως μεγάλο κόμμα εξουσίας, αποφασισμένο και ικανό να αλλάξει τα πάντα, σημαίνει τα πάντα. Και θέτει τους πάντες μπροστά σε πρωτόγνωρες ευθύνες…

*Δημοσιεύτηκε στην ΑΥΓΗ, Δευτέρα 18 Ιουνίου

ΓΙΑ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΛΥΣΗ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΛΑΠΑΒΙΤΣΑ ΣΤΗΝ «ΑΥΓΗ» ΤΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΥ

1.Πιστεύεις ότι το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί επαρκή λύση για την κρίση που αντιμετωπίζει η Ελλάδα;

Το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ είναι προεκλογικό και άρα πρόκειται για ένα μίγμα ουσιαστικών προτάσεων εξόδου από την κρίση, γενικών προθέσεων περί αλλαγής της ελληνικής κοινωνίας και συγκεκριμένων αντιλήψεων για τα αίτια της κρίσης. Δεν θέλω να μπω σε συζήτηση των επιμέρους σημείων και θεωρώ αβάσιμη την κριτική της Νέας Δημοκρατίας ότι το πρόγραμμα δεν έχει κοστολογηθεί. Λες και το σύμφυρμα μεταβαλλόμενων θέσεων που απαρτίζουν το πρόγραμμα της Νέας Δημοκρατίας είναι πλήρως κοστολογημένο. Αυτό που θέλω να τονίσω είναι ότι το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, αν διαβαστεί στο πλαίσιο των δηλώσεων που επανειλημμένα έχουν γίνει από την ηγεσία του, έχει ένα ριζοσπαστικό πυρήνα που μπορεί να βάλει τη χώρα σε άλλη πορεία. Αρκεί βέβαια να γίνει πράξη.

2.Σε ποιές ακριβώς πλευρές του προγράμματος αναφέρεσαι;

Το πιό επείγον θέμα για την Ελλάδα σήμερα είναι να απαλλαγεί από τα δεσμά του Μνημονίου και να αναλάβει η ίδια την πρωτοβουλία αναδιάρθρωσης της οικονομίας και της κοινωνίας της. Παράλληλα θα πρέπει οπωσδήποτε να απαλλαγεί από το άχθος του χρέους. Χωρίς αυτά τα δύο βήματα δεν πρόκειται να ανασάνει η ελληνική οικονομία. Ο ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, θα πρέπει να προβεί σε ακύρωση του Μνημονίου μέσα στη Βουλή. Θα πρέπει επίσης να προχωρήσει σε ουσιαστική αναδιάρθρωση του χρέους με διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του. Μόνο σε αυτή τη ριζοσπαστική βάση θα μπορέσει να πραγματοποιήσει τα άλλα φιλόδοξα μέτρα που επιδιώκει, όπως την τόνωση της απασχόλησης, την αναδιανομή του εισοδήματος μέσω της φορολογικής αλλαγής, την ενίσχυση των μισθών και των συντάξεων, και ούτω καθεξής. Είναι απολύτως απαραίτητο να μην κάνει πίσω ο ΣΥΡΙΖΑ στα θέματα του Μνημονίου και του χρέους. Εδώ χρειάζεται η ενεργός στήριξη, έστω και από κριτική σκοπιά, της υπόλοιπης αριστεράς. Όσοι μένουν απέξω, κουνάνε το δάκτυλο και παριστάνουν την Κασσάνδρα, κάνουν μεγάλο λάθος. Διότι αν αναδιπλωθεί ο ΣΥΡΙΖΑ και δεν τηρήσει τις υποσχέσεις του, θα έχουμε πολιτική κατάρρευση της αριστεράς σε περιβάλλον γενικευμένης απογοήτευσης και απόγνωσης. Ο τελικός κερδισμένος θα είναι η Χρυσή Αυγή.

3.Τι είδους αντιδράσεις περιμένεις αν προχωρήσει ο ΣΥΡΙΖΑ σε ακύρωση του Μνημονίου και αναδιάρθρωση του χρέους;

Η εκλογική νίκη και οι άμεσες πρωτοβουλίες του ΣΥΡΙΖΑ

ΑΚΥΡΩΣΗ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ – ΛΑΪΚΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ ΠΑΝΤΟΥ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΠΑΝ. ΛΑΦΑΖΑΝΗ ΣΤΗΝ ISKRA

ΕΡΩΤ. Θεωρείτε ακόμα βέβαιη την πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές;

ΑΠΑΝΤ. Τη θεωρώ πάρα πολύ πιθανή.

ΕΡΩΤ. Αν θεωρήσουμε πρώτη δύναμη το ΣΥΡΙΖΑ με ποιους θα σχηματίσετε κυβέρνηση;

ΑΠΑΝΤ. Με τις δυνάμεις της Αριστεράς και της ριζοσπαστικής Οικολογίας.

ΕΡΩΤ. Δηλαδή με ποιούς;
ΑΠΑΝΤ. Πρώτα απ’ όλα με το ΚΚΕ και τη ΔΗΜΑΡ αλλά και με δυνάμεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς και ριζοσπαστικής Οικολογίας που ενδεχομένως δεν εκπροσωπηθούν στη Βουλή λόγω του απαράδεκτου ορίου του 3%.

ΕΡΩΤ. Το ΚΚΕ αρνείται, όμως, κάθε συμμετοχή σε κυβέρνηση της Αριστεράς και ακόμη χειρότερα πολεμάει με όλα τα μέσα το ΣΥΡΙΖΑ. Πώς λοιπόν θα στηρίξει;

ΑΠΑΝΤ. Η ηγεσία του ΚΚΕ κάνει ιστορικό λάθος! Ας ελπίσουμε ότι μετά τις εκλογές θα επικρατήσουν διαφορετικές σκέψεις. Αυτό επιβάλλεται να κάνουν μεγάλα ιστορικά πολιτικά ρεύματα σαν αυτό που εκφράζει το ΚΚΕ.

ΕΡΩΤ. Από την άλλη η ΔΗΜΑΡ δεν δέχεται τη «μονομερή» κατάργηση του μνημονίου και χρησιμοποιεί τον όρο «σταδιακή απαγκίστρωση». Σε ποια βάση θα γίνει η κυβερνητική συνεργασία;

ΑΠΑΝΤ. Σε μια συνεργασία είναι απαραίτητες οι αμοιβαίες μετατοπίσεις. Όμως, για τον ΣΥΡΙΖΑ η άμεση κατάργηση και ακύρωση του μνημονίου και των εφαρμοστικών νόμων δεν είναι ένα θέμα που μπορεί να τεθεί σε αμφιβολία και υπό προθεσμία. Από την άλλη η έννοια της «σταδιακής απαγκίστρωσης» από το μνημόνιο δεν λέει απολύτως τίποτα. Αντιπροσωπεύει μια τρύπα στο νερό. Έτσι κι αλλιώς τη σταδιακή απαγκίστρωση την προβλέπει το ίδιο το μνημόνιο!

ΕΡΩΤ. Επομένως βλέπετε δύσκολη έως αδύνατη τη συνεργασία με τη ΔΗΜΑΡ.

ΑΠΑΝΤ. Κάθε άλλο! Αυτό που κάνω είναι να θέτω τα ρεαλιστικά και ειλικρινή πλαίσια μιας τέτοιας συνεργασίας. Κανένας δεν πρέπει να θεωρήσει ότι μπορεί να εκβιάσει τον ΣΥΡΙΖΑ και ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να διαδηλώσει προς πάσα κατεύθυνση ότι δεν εκβιάζεται για να μετατοπισθεί στα πλέον κρίσιμα και θεμελιώδη ζητήματα, που αποτελούν κόμβους για να αλλάξει σελίδα η χώρα.

Τα MEGA ντόπερμαν της ενημέρωσης

….. Το δελτίο του Μέγκα και τα άλλα δελτία όπως αυτό δεν ενημερώνουν τον λαό, τον στραβώνουν, τον αιχμαλωτίζουν, τον χειραγωγούν. Βγαίνουν στον αέρα, που είναι περιουσία του λαού, μόνο και μόνο για να τον τρομοκρατήσουν, για να τον κάνουν να κάθεται σούζα, οι σταθμοί αυτοί είναι η μαύρη χειρ και η σιδερένια φτέρνα των διαπλεκόμενων – είναι εχθροί του λαού με περικεφαλαία.
Την περικεφαλαία της οίησης, του (ραγιάδικου) θράσους, του κυνισμού, του αμοραλισμού, της αναισχυντίας, της αγένειας – με έναν λόγο: μιλάνε στον λαό σαν να μιλούν σε κατσαρίδες…  Ντροπή! 

Οι ιδιοκτήτες του τηλεοπτικού ΚΑΙ ραδιοφωνικού ΣΚΑΙ καθώς και της εφημερίδας Καθημερινής είναι η οικογένειαΑλαφούζου (εφοπλιστές-μεγαλοεπιχειρηματίες), 

ενώ του τηλεοπτικού και ραδιοφωνικού Αντέννα η οικογένεια Κυριακού (επίσης εφοπλιστές και μεγαλοεπιχειρηματίες ) 

Οι τρεις βασικοί μέτοχοι (μεγαλοεργολάβοι-μεγαλοεπιχειρηματίες, εφοπλιστές) του Μεγκάλου καναλιού κατέχουν εκτόςτου τηλεοπτικού Μέγκα και του Σταρ, τις εφημερίδες Νέα, Βήμα, Εθνος, δεκάδες περιοδικά και εκδόσεις κάθε είδους. 

ΔΕΝ μπορεί να υπάρξει δημοκρατία όταν την “πληροφορία” την ελέγχει ο εφοπλισμός και οι μεγαλοεργολάβοι τηςδιαπλοκής. Τόσο απλά…..

Οι μεγαλομέτοχοι του MEGA: Βαρδινογιάννης, Ψυχάρης, Μπόμπολας. 

Ο Καραμανλής τους είχε αποκαλέσει «νταβατζήδες που μας κυβερνούν» 

Αν θέλουμε όμως σήμερα να χαρακτηρίσουμε το όνειδος της δημοσιογραφίας,

την καταισχύνη της ενημέρωσης με μία μόνο λέξη, τότε αρκεί να πούμε «MEGA».…

Εκλογές βίας και νοθείας

Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

Οι εκλογές της 29ης Οκτωβρίου του 1961 έμειναν στην νεώτερη ελληνική ιστορία ως οι κατ΄ εξοχήν εκλογές βίας και νοθείας. Είχε προηγηθεί η κατάρρευση του Κέντρου και η εκτόξευση της ΕΔΑ στη δεύτερη θέση, στην προηγούμενη εκλογική αναμέτρηση, που προκάλεσε πανικό στον αστικό πολιτικό κόσμο και στους ατλαντικούς επικυρίαρχους. Με επιτελικό κέντρο τα Ανάκτορα και εκτελεστικά όργανα το στρατό, τη χωροφυλακή και το παρακράτος, οργανώθηκε μια ανηλεής εκστρατεία τρομοκρατίας εναντίον της Αριστεράς σ΄ όλη την Ελλάδα, που άφησε πίσω της κάμποσους νεκρούς. Τη μέρα των εκλογών, περισσότεροι από 400.000 άνθρωποι διπλοψήφισαν. Οι βιαστές της λαϊκής βούλησης δεν ενδιαφέρονταν καν να τηρήσουν τα προσχήματα- αίφνης, 218 χωροφύλακες που ψήφισαν σε μια περιοχή εμφανίζονταν να κατοικούν άπαντες στην ίδια μονοκατοικία. Μ΄ αυτά και μ΄αυτά, η ερυθρά απειλή αναχαιτίσθηκε και η ΕΡΕ του Κωνσταντίνου Καραμανλή ήρθε πρώτο κόμμα, για να μπει η χώρα στην ταραγμένη περίοδο του Ανένδοτου Αγώνα, της Αποστασίας και των Ιουλιανών, που θα οδηγούσε τελικά στη χούντα των συνταγματαρχών.

Μισό αιώνα αργότερα, η Ελλάδα βαδίζει σε εκλογές μεταμοντέρνας βίας και νοθείας, πολύ διαφορετικής μορφής, αλλά όχι μικρότερης σημασίας. Με το υπηρετικό, πολιτικό προσωπικό τους στην Ελλάδα παντελώς απαξιωμένο, οι ξένοι επικυρίαρχοι ανέλαβαν οι ίδιοι, προσωπικά τον προεκλογικό αγώνα εναντίον της Αριστεράς. Κάθε βράδυ στα κεντρικά δελτία ειδήσεων των ελληνικών καναλιών- μπροστά στα οποία η “Ιζβέστια” της εποχής Μπρέζνιεφ ήταν υπόδειγμα πολυφωνίας- πρωταγωνιστούν όχι ο Σαμαράς, η Μπακογιάννη κι ο Βενιζέλος, αλλά η Μέρκελ, ο Ολάντ κι ο Ομπάμα. Δεν υπάρχει προηγούμενο, ούτε καν στα πέτρινα μετεμφυλιακά χρόνια, τέτοιας πανστρατιάς όλων των μεγάλων δυνάμεων και των ηγετών τους για να αποτραπεί η επικράτηση της Αριστεράς. Μεγαλοεργολάβοι, μεγαλοεκδότες και εφοπλιστές που ελέγχουν το κύκλωμα της “ενημέρωσης” μετατρέπονται χωρίς περίσκεψη, χωρίς αιδώ, σε παιδάκια για τα θελήματα του κ. Μιχελάκη, αναπαράγοντας όλα τα βίντεο μαύρης προπαγάνδας του κόμματος της Συγγρού περί Ιφικράτη Αμυρά, αντάρτικου πόλεων, 17 Νοέμβρη, κουκουλοφόρων και άλλων δαιμονίων.