Η Πρωτοβουλία για την Αντι-Συστημική Αριστερά ανακοινώνει την έναρξη λειτουργίας 
«ΔΕΚΑ ΣΗΜΕΙΑ»
ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΑΛΕΚΟΥ ΑΛΑΒΑΝΟΥ 25 Ιανουαρίου 2010
• Δημοψήφισμα για το Σύμφωνο Σταθερότητας • Για ένα Μέτωπο Ανατροπής και Αλληλεγγύης • Η Αριστερά καλείται από την Ιστορία
Τη Συνέντευξη διεύθυναν ο Δήμος Τσακνιάς, από την Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ και η Αυγή Θεοδόση από την Κεντρική Πολιτική Επιτροπή του ΣΥΝ.
Στη Συνέντευξη παρευρέθηκαν στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, ανάμεσα τους οι : Περικλής Κοροβέσης, Γιάννης Μπανιάς, Γιάννης Θεωνάς, Αντώνης Νταβανέλος, Νίκος Γαλάνης, Γιώργος Σαπουνάς, Ελένη Πορτάλιου, Ρούντι Ρινάλντι,Γιώργος Χελάκης κ.α.
Πρώτο: Τον χειμώνα του 1898, με κυβέρνηση Αλέξανδρου Ζαΐμη, οι Μεγάλες Δυνάμεις επιβάλλουν στην ελληνική Βουλή την ψήφιση νόμου για Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο. Τον χειμώνα του 1951, με κυβέρνηση Σοφοκλή Βενιζέλου, ο πρεσβευτής των ΗΠΑ Peurifoy ανακοινώνει την εισοδηματική και αγροτική πολιτική και τη ματαίωση κάθε επένδυσης σε υδροηλεκτρικά έργα και λιπάσματα. Τον χειμώνα του 2010, με κυβέρνηση Γιώργου Παπανδρέου, Επίτροποι της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στελέχη της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, κοινοτικοί υπαλληλίσκοι που καθοδηγούν έλληνες υπουργούς, κοράκια από ομίλους διεθνών πειρατικών κεφαλαίων αποφασίζουν για τη μείωση των μισθών και των συντάξεων, τον ελληνικό προϋπολογισμό, Νομοσχέδια, όπως για τις οφειλές των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, γελοιοποιώντας την Ελληνική Βουλή. Διευθυντικά κοινοτικά στελέχη με απολαβές 20.000 ευρώ κόβουν τις συντάξεις των 500 ευρώ. Διατάσσουν μειώσεις στην Παιδεία και την Υγεία και σιωπούν για τις δαπάνες για τις στρατιωτικές αποστολές στο Αφγανιστάν και το Κόσοβο. Η κυβέρνηση σκύβει το κεφάλι στις Βρυξέλλες. Και ορθώνει το ανάστημα στις νέες και τους νέους των Stage και στους αγρότες των μπλόκων. Δεν πρόκειται για προσαρμογή της χώρας μας σε αποφάσεις διεθνών οργανισμών, σε μια εποχή που όντως μια σειρά μεγάλα θέματα ρυθμίζονται πια σε διασυνοριακό πλαίσιο. Πρόκειται για τελεσίγραφα, εκβιασμούς, υπαγορεύσεις και τελικά διακυβέρνηση της χώρας μας από ακραίους κύκλους ενός επιθετικού και εκδικητικού καπιταλισμού. Ζούμε ιστορικές στιγμές. Στιγμές που μπορούν να αφήσουν μόνιμο στίγμα στη χώρα. Αυτό που γίνεται σήμερα στην Ελλάδα θα ήταν ντροπή και αίσχος για τον λαό κάθε χώρας.
Δεύτερο : Η ποινικοποίηση της Ελλάδας από υπερεθνικά καπιταλιστικά κέντρα δεν συνδέεται μόνο με την χρεοκοπία ενός οικονομικού μοντέλου αντιπαραγωγικής ανάπτυξης με άνευ ορίων δανεικά που οδήγησε σε υψηλούς αρνητικούς δημοσιονομικούς δείκτες. Η Γερμανία και η Γαλλία έχουν επίσης διαρρήξει τους περιορισμούς του Συμφώνου Σταθερότητας για το δημόσιο έλλειμμα. Η Ιταλία υπερβαίνει σε εξωτερικό χρέος την Ελλάδα. Αντί να γίνουν «στόχοι», τα κριτήρια διευρύνθηκαν στα μέτρα τους. Η χώρα όπου η διαφθορά έχει φτάσει μέχρι το γραφείο του πρωθυπουργού της με την απεχθή μάλιστα μορφή της μαφίας είναι η Ιταλία. Κοιτίδα της διαφθοράς όμως σήμερα προβάλλεται η Ελλάδα. Με τον πιο ανόητο τρόπο η χώρα μας παρουσιάζεται ως ο ευρωπαϊκός «αποδιοπομπαίος τράγος». Αντικείμενο χλευασμού, διακωμώδησης και περιφρόνησης. Όχι λόγω των οξύτατων οικονομικών της προβλημάτων. Λόγω της συνεχούς δουλοπρέπειας των κυβερνώντων απέναντι στους διεθνείς καπιταλιστικούς οργανισμούς. Κατά κύριο λόγο γιατί δεν διέθετε και δεν διαθέτει κυβέρνηση με αίσθημα εθνικής αξιοπρέπειας, με αντιστάσεις, με ισχυρό διαπραγματευτικό μέτωπο, με στήριξη στο λαό, με στρατηγική ανασυγκρότησης της χώρας έξω από τις νεοφιλελεύθερες επιλογές. ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, ως κυβερνήσεις, επέλεξαν να υπηρετήσουν τα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα, αντί να στηρίξουν τους εργαζόμενους. Συνδιαμόρφωσαν και συναίνεσαν στην εξέλιξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε Διεθνές Νομισματικό Ταμείο του ευρωπαϊκού καπιταλισμού, ώστε να μπορεί σήμερα να εκβιάζει την Ελλάδα με αποπομπή από τη ζώνη του ευρώ. ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, ως κυβερνήσεις, αντί με παρρησία να αμφισβητούν το Σύμφωνο Σταθερότητας, κουτοπόνηρα μαγειρεύουν τα στοιχεία για να δείξουν «διαγωγή κοσμιωτάτη». Και μετά καταγγέλλουν διεθνώς η μία την άλλη.
Τρίτο : Αυτοί που θέτουν θέμα κρίσης εμπιστοσύνης για την Ελλάδα είναι κυρίως οι φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Αυτοί που θέτουν την Ελλάδα στο εδώλιο του κατηγορημένου, για τα φαινόμενα διαφθοράς, είναι κυρίως οι πρωταγωνιστές στο πλανητικών διαστάσεων οικονομικό σκάνδαλο με τα τοξικά ομόλογα και τα bonus. Οι περιβόητοι «Οίκοι Αξιολόγησης», αναγνωρισμένοι θεσμικά από την Ευρωπαϊκή Ένωση, βαθμολογούν με «πλην» την Ελλάδα με την ίδια ιδιοτέλεια που βαθμολογούσαν με «συν» την Lehman Brothers, τρεις μέρες πριν την κατάρρευσή της. Οι «αγορές», τις οποίες επικαλούνται καθημερινά τα Μέσα Ενημέρωσης του συστήματος, που απαιτούν την ευθυγράμμιση μας με τις διαθέσεις τους, αποτελούν ένα συρφετό από τοκογλύφους, μεγαλοαπατεώνες, μαυραγορίτες που τίναξαν στον αέρα την διεθνή οικονομία. Το άνοιγμα από τα τοξικά ομόλογα των ευρωπαϊκών τραπεζών υπολογίζονταν σε δύο δεκάδες τρισεκατομμύρια ευρώ. Το δημόσιο έλλειμμα της Ελλάδας σε τρεις δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ. Για τις τράπεζες η Ευρωπαϊκή Ένωση επέβαλε τη μαζική εισροή ασύλληπτου μεγέθους κεφαλαίων για να επιζήσουν. Για μια χώρα, όπως η Ελλάδα, ζητά αμείλικτα την οικονομική της εξόντωση. Η Ελλάδα, με απόλυτη ευθύνη του πολιτικού της συστήματος, έχει βρεθεί στη δίνη της καπιταλιστικής κρίσης. Το ελληνικό κράτος δέχεται παθητικά να είναι το αντικείμενο εκδικητικότητας όλων εκείνων των κύκλων που πριν λίγους μήνες μόνο αισθάνθηκαν να απειλούνται θανάσιμα από τον κρατικό εναγκαλισμό και έλεγχο από τις εθνικοποιήσεις. Η Ελλάδα έχει γίνει με τα spread μικρό χρυσωρυχείο της παγκόσμιας κερδοσκοπίας. Η Ελλάδα έχει κινηθεί προς το εκρηκτικό επίκεντρο των ενδοιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και ιδιαίτερα μεταξύ ΗΠΑ και Ευρωζώνης. Η Ελλάδα, με ανοικτά πολλαπλά μέτωπα στην εξωτερική της πολιτική, σε μια περιοχή αστάθειας, εμφανίζεται οικονομικά αποδυναμωμένη, πολιτικά εξευτελισμένη κι έτσι διπλωματικά εύκολος αντίπαλος. Η ιστορία μας προειδοποιεί για τον καταστροφικό συνδυασμό πολιτικής ανεπάρκειας, οικονομικής καθόδου και εξωτερικής ήττας.
Τέταρτο : Στην Ελλάδα διεξάγεται ο «δεύτερος γύρος», ώστε μετά την κρίση, την αναξιοπιστία και την απειλή από τον κρατικό έλεγχο, τα κέντρα του νεοφιλελευθερισμού να κερδίσουν όλο το χαμένο έδαφος, να ανακάμψουν, εκδικητικά να επιβάλλουν ένα μοντέλο αδυσώπητης κυριαρχίας του πιο αντιπαραγωγικού κεφαλαίου πάνω στην κοινωνία των εργαζομένων. Σε κάθε εποχή μεγάλων αλλαγών προσδιορίζεται μια χώρα για το πείραμα για ένα νέο μοντέλο. Η Βρετανία της Θάτσερ με την άνοδο του νεοφιλελευθερισμού. Το Ιράκ με την κυριαρχική πολιτική Μπους. Σήμερα η Ελλάδα, και σε δεύτερη θέση η Ιρλανδία, με την ρεβανσιστική αντεπίθεση του νεοφιλελευθερισμού μετά την κρίση. Η έκβαση της «επιτήρησης» δεν αφορά μόνο σε μας. Διαμορφώνει το νέο μοντέλο μετακρισιακής καπιταλιστικής κυριαρχίας. Η ελληνική τραγωδία είναι ήδη ευρωπαϊκή τραγωδία. Το Σύμφωνο Σταθερότητας είναι ο γόρδιος δεσμός για την πορεία της χώρας και την τύχη των εργαζομένων. Η Ελλάδα είναι ο γόρδιος δεσμός για την τύχη του Συμφώνου Σταθερότητας. Η Ελλάδα αναδείχνεται πια ο «αδύναμος κρίκος» της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Και με την έννοια του οικονομικού αδιεξόδου, όπως παραδέχονται οι πάντες. Αλλά και με την έννοια των πολιτικών δυνατοτήτων για μια μεγάλη κοινωνική στροφή. Σήμερα είναι δυνατό, με την ίδια την παρέμβαση της κοινωνίας, να ξεκινήσει από την Ελλάδα ένα υπόδειγμα αντίστασης και ανατροπής της σκληρής ταξικής στρατηγικής των Βρυξελλών που θα ευαισθητοποιεί όλους τους ευρωπαϊκούς λαούς. Αν πριν μερικά χρόνια ο κλήρος έπεσε στην γαλλική κοινωνία να τροφοδοτήσει την ελπίδα και να υποδείξει την διέξοδο με το ΟΧΙ στο Ευρωσύνταγμα, σήμερα οι αντιθέσεις και οι δυνατότητες εμφανίζονται κατεξοχήν στην ελληνική κοινωνία.
Πέμπτο : Οι σημερινές εξελίξεις για τη χώρα μας δεν είναι μοιραίες. Είναι απότοκες της πολιτικής του δικομματισμού. Η μικρή σε πληθυσμό Ισλανδία καλεί τον λαό της σε δημοψήφισμα για να απαντήσει στις εκβιαστικές πιέσεις της του Λονδίνου να πληρώσει τα σπασμένα των βρετανικών τυχοδιωκτικών επενδύσεων σε ιδιωτική της τράπεζας. Η λαϊκή δυναμική είναι το ισχυρότερο διαπραγματευτικό όπλο για μια κυβέρνηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Σε στιγμή κρίσης, μάλιστα, με τη μορφή του δημοψηφίσματος. Το ΠΑΣΟΚ δεν είχε προειδοποιήσει πριν τις εκλογές ότι η οικονομική και κοινωνική του πολιτική θα κινηθεί μέσα στους απαγορευτικούς για την ανάπτυξη και την κοινωνική πρόοδο όρους του Συμφώνου Σταθερότητας. Απέκρυπτε ή δεν κατανοούσε την πραγματικότητα. Αιφνιδίασε τον λαό και σε ένα βαθμό αιφνιδιάσθηκε το ίδιο. Ούτε καν ως όρος δεν υπάρχει στο «συμβόλαιό με τον λαό», την τελική προεκλογική ομιλία του Γ. Παπανδρέου στην Αθήνα, το Σύμφωνο Σταθερότητας, που σήμερα καθορίζει τα πάντα. Κυβέρνηση εκλεγμένη εδώ και λίγους μήνες, στερείται πλήρως λαϊκής νομιμοποίησης για την πλήρη και βίαιη προσαρμογή όλων των οικονομικών και κοινωνικών πολιτικών στους όρους της «επιτήρησης». Η κυβέρνηση οφείλει να προχωρήσει χωρίς καθυστέρηση σε δημοψήφισμα . Δεν είναι δυνατό οι συγκεκριμένοι όροι του Συμφώνου Σταθερότητας, που παγιδεύουν τις σημερινές και μελλοντικές γενιές, που «κλειδώνουν» μακροπρόθεσμα τη χώρα μας σε ένα πρότυπο παγωμένης ανάπτυξης, αποδόμησης του κοινωνικού κράτους, ακραίων ταξικών διαφορών να εφαρμοσθούν χωρίς να ερωτηθεί ο ελληνικός λαός. Το δημοψήφισμα δεν χρειάζεται για ξεκαθάρισμα λογαριασμών μεταξύ των κομμάτων. Χρειάζεται για να εξασφαλισθεί μια ισχυρή διαπραγματευτική θέση της Ελλάδας.
Έκτο : Υψηλό έλλειμμά και χρέος. Αυστηρή Δημοσιονομική Πολιτική. Πάγωμα της οικονομίας. Μείωση των εισοδημάτων, της αγοραστικής δύναμης, της ζήτησης. Μείωση των φορολογικών εσόδων. Δημοσιονομική επιδείνωση. Όξυνση του ελλείμματος και του χρέους. Ένας «φαύλος κύκλος» ύφεσης και φτώχειας για το κράτος και τους πολίτες. Όταν όλα η διεθνής εμπειρία απαιτεί συνδυασμό ισχυρών επενδυτικών πρωτοβουλιών, ακμαίας ενεργού ζήτησης, δραστήριας ενεργοποίησης του δημόσιου τομέα, δημοσιονομικής ανάκαμψης. Η κεντρική επιλογή της κυβέρνησης για υποταγή στους όρους της Συνθήκης του Μάαστριχτ έχει ως αποτέλεσμα να συμπαρασύρεται και να αποδυναμώνεται οιοδήποτε επιμέρους θετικό μέτρο, που την διαφοροποιεί από τη ΝΔ. Όποια βελτίωση στα δικαιώματα των μεταναστών θα εξανεμισθεί από το κλίμα ενδοταξικών συγκρούσεων μεταξύ ντόπιων και ξένων που μπορεί να φτάνουν μέχρι τις παρυφές του ρατσισμού λόγω και της ανεργίας και του πολιτιστικού φόβου που αυτή γεννάει. Η προστασία του περιβάλλοντος θα υπονομευθεί από την έλλειψη κονδυλίων για επενδύσεις, όπως αποδεικνύει το Ν.Σ. για τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας .Οι περιβόητες διακηρύξεις για εξάρθρωση της «τρομοκρατίας» σε λίγο θα φαντάζουν αστείες μπροστά στη μαζικοποίηση της βίας που γεννάει μια κοινωνία αποκλεισμών. Το Σύμφωνο Σταθερότητας αναδείχνεται το «κλειδί» για όλες τις πολιτικές πτυχές στη χώρα. Η επιλογή αυτή της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ πρέπει να ηττηθεί ολοκληρωτικά. Το γρηγορότερο δυνατό.
Έβδομο: Σε κοινωνικό επίπεδο, η πολιτική της κυβέρνησης οδηγεί κατευθείαν σε πρωτοφανή για την Ελλάδα ανεργία, ιδιαίτερα για τους νέους. Σε κατάργηση βασικών κατακτήσεων του κόσμου της εργασίας. Σε γενίκευση της κοινωνικής ανασφάλειας. Σε αποσύνθεση των ιστών της μικρής επιχειρηματικότητας και της αγροτικής οικονομίας. Σε ασφαλιστική αντεπανάσταση. Σε υποβάθμιση των υπηρεσιών υγείας και παιδείας. Για την αριστερά τα κοινωνικά δικαιώματα είναι αδιαπραγμάτευτα. Όχι μόνο με την έννοια των κεκτημένων. Με την έννοια όσων δικαιούνται οι εργαζόμενοι και οι οικογένειες τους σε μια εποχή έκρηξης της γνώσης και της τεχνολογίας. Η Ελλάδα ήδη παραμένει σταθερά στις τελευταίες θέσεις στην ευρωζώνη, στις δαπάνες για την κοινωνική στήριξη, για την παιδεία, για την υγεία. Δεν πρέπει δεχθούμε να κατρακυλήσει πιο χαμηλά. Καμιά πλύση εγκεφάλου δεν θα σβήσει τον εναλλακτικό δρόμο : Δημοκρατικός Σχεδιασμός και Προγραμματισμός. Στήριξη και ποιοτική αναβάθμιση του ανθρώπινου δυναμικού. Ισχυρός και διαφανής δημόσιος τομέας. Συλλογικές μορφές εργασίας. Είναι οι προγραμματικές αρχές που καταγράφονται στα 15 σημεία, το Πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ. Υπάρχει εναλλακτική λύση. Υπάρχει εναλλακτική πλειοψηφία που μπορεί να την στηρίξει.
Όγδοο : Στην ιστορική καμπή που βρισκόμαστε η ελληνική νεολαία δεν θα είναι απούσα. Οι παραδόσεις, οι συγκυρίες και οι σημερινές δυνατότητες το έφεραν ώστε τα τελευταία χρόνια η ελληνική νεολαία να βρίσκεται στην πρωτοπορία των αγώνων σε όλη την Ευρώπη. Με τον Δεκέμβρη ένα μήνυμα ελευθερίας, αφύπνισης, ελπίδας ηλέκτρισε όλον τον ευρωπαϊκό χώρο. Τώρα ελπίζουν ότι από την ίδια αυτή χώρα της νεανικής επαναστατικότητας είναι δυνατό να πνεύσει ένα μήνυμα σιωπής, τρόμου, ήττας, μοιρολατρίας, κάμψης του φρονήματος των νέων και των εργαζομένων σε όλη την ήπειρο. Κάνουν λάθος. Αγνοούν ότι οι κατακτήσεις που θέλουν να κατεδαφίσουν έχουν πίσω τους αγώνες, θυσίες, φυλακές, εξορίες, προσφυγιά, εκτελέσεις από τη νεολαία, την εργατική τάξη, όλο το λαό μας. Αργά ή γρήγορα τα πανεπιστήμια, τα άλλα εκπαιδευτικά ιδρύματα , οι τόποι δουλειάς σε μια τόση καίρια για το μέλλον τους στιγμή θα σηκώσουν τη σημαία της αντίστασης. Με το άρθρο 16 η νέα γενιά, μαζί με όλη την εκπαιδευτική κοινότητα, διαμόρφωσε τα συνταγματικά δεδομένα του τόπου μας. Με τον αγώνα ενάντια στο Σύμφωνο Σταθερότητας, στο πλαίσιο της πάλης όλων των εργαζομένων, μπορεί να επηρεάσει τη συνταγματική πραγματικότητα όλης της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Περισσότερο ίσως από κάθε άλλη φορά, ο αγώνας αυτός θα εγγραφεί στους κοινούς ευρωπαϊκούς αγώνες. Θα προκαλέσει τη στήριξη, την αλληλεγγύη, την έμπνευση και σε άλλους τόπους.
Ένατο : Με ένα μεγάλο μέρος των φίλων του ΠΑΣΟΚ η αριστερά έχει βρεθεί σε κοινές δράσεις κατά τη διάρκεια των κυβερνήσεων Καραμανλή. Για το δημόσιο Πανεπιστήμιο. Ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις. Για τα εργασιακά. Για τις ελευθερίες. Η συνάντηση αυτή άλλαζε τα δεδομένα της χώρας. Τρομοκρατούσε το κατεστημένο. Δημιουργούσε νέους ορίζοντες. Στις ιστορικές στιγμές που βιώνουμε είναι αναγκαία η επαναπροσέγγιση με όλον αυτόν τον κόσμο. Το διακύβευμα σήμερα δεν είναι η τύχη κάποιας νέας πολιτικής της σοσιαλδημοκρατίας. Κρίνεται η νεοφιλελεύθερη πολιτική Καραμανλή για σκληρές θυσίες υλοποιούμενη από ένα αυτοεγκλωβισμένο Παπανδρέου. Υπάρχουν δυο σημαντικοί λόγοι βασικοί για αυτή την συμπαράταξη. Για να μη περάσει η πολιτική της δεξιάς. Και για να μη ξαναγίνει ο σοσιαλδημοκρατικός χώρος, με το μοντέλο Μπλερ, όχημα περάσματος της δεξιάς πολιτικής και ματαίωσης του αριστερού εγχειρήματος. Η γονυκλισία στους καρδιναλίους της Ε.Ε. δεν έχει σχέση με την διαπραγματευτική αντίληψη των πρώτων κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και τα Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα. Είναι έξω από την ιδρυτική κουλτούρα του σοσιαλιστικού χώρου για κοινωνικό κράτος, για ισότητα και δικαιοσύνη, για λαϊκή κυριαρχία και τη σοσιαλιστική, τότε, συμμετοχή στο εργατικό και αγροτικό κίνημα. Είναι η ώρα της κοινής δράσης και αλληλεγγύης ενάντια στην επιλογή του Συμφώνου Σταθερότητας, για δημοψήφισμα μπορεί να αλλάξει την πορεία. Οι εκλογές για την Τοπική Αυτοδιοίκηση αναγκαστικά είναι άμεσα συνδεμένες με το θέμα του Συμφώνου Σταθερότητας. Καμιά επένδυση σε περιφερειακό και δημοτικό επίπεδο, αναπτυξιακή, περιβαλλοντική, οικολογική δεν μπορεί να υπάρξει με τις υπαγορεύσεις και τις απαγορεύσεις του Συμφώνου Σταθερότητας. Οι εκλογές αυτές προσφέρουν μια μοναδική δυνατότητα να εκφρασθεί καθολικά η αποδοκιμασία στην πολιτική ΝΔ που κεντρικά στοιχεία της εφαρμόζει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και να αναδειχθεί η κοινωνική αριστερή απάντηση.
Δέκατο : Διανύουμε ένα πολιτικό χρόνο, όπου οι αποφάσεις δεν θα επηρεάσουν μια κυβερνητική θητεία. Θα σφραγίσουν για δεκαετίες τη χώρα. Και όλο το εγχείρημα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Ο θρίαμβος ή η κατάργηση του Συμφώνου Σταθερότητας είναι το κομβικό σημείο. Το γήπεδο της αναμέτρησης σήμερα είναι σε μεγάλο βαθμό ο «αδύναμος κρίκος» της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η Ελλάδα. Η κυβέρνηση έκανε την επιλογή της. Αυτή η επιλογή πρέπει να ηττηθεί. Το συντομότερο δυνατό. Η φάση που διανύουμε είναι καθοριστική για την ταυτότητα και το μέλλον της Ελλάδας. Και της Ευρώπης. Όπως σε άλλες μεγάλης ιστορικής σημασίας στιγμές του τόπου μας είναι απαραίτητο ένα ευρύ Μέτωπο Ανατροπής και Αλληλεγγύης. Η αριστερά καλείται από την ιστορία να είναι παρούσα, λαϊκή, διορατική, πρωτοπόρα. Στην Ελλάδα σήμερα υπάρχει επειγόντως η ανάγκη αλλά και οι δυνατότητες για την δημιουργία ενός Μετώπου ανατροπής των δουλειών από το Σύμφωνο Σταθερότητας. Για μια πορεία ανόρθωσης και αναγέννησης της χώρας με επίκεντρο της ανάγκες της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας, νεολαίας, εργαζομένων και ανέργων, συνταξιούχων. Υπάρχει η δυνατότητα για μια νέα κοινωνική πλειοψηφία με ισχυρό ρόλο ενός αυθεντικού ρεύματος της ριζοσπαστικής αριστεράς, όπου ένας δημοκρατικά συγκροτημένος, πολύπλευρος και διαυγής ΣΥΡΙΖΑ των μελών του, ανοικτός στο λαό, χωρίς φοβικούς αποκλεισμούς, θα μπορούσε να έχει ένα σημαντικό ρόλο. Μπορεί να ηττηθεί η επιλογή κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης για το Σύμφωνο Σταθερότητας. Μπορεί να ανοίξει νέος δρόμος με κατεύθυνση αριστερή, σοσιαλιστική. Στο όνομα μιας άλλης Ελλάδας της εργασίας, της αναδιανομής του πλούτου, της κοινωνικής δικαιοσύνης, του πολιτισμού. Στο όνομα μιας άλλης Ευρώπης της ειρήνης, της αλληλεγγύης, των λαών. ————————————————————————————————————–
Πρωτοβουλια για την Αντισυστημικη Αριστερα 
Μια «πολιτική πρωτοβουλία πολλαπλής υποστήριξης μέσα στο χώρο του ΣΥΡΙΖΑ», την οποία θα υπογράφουν ο ίδιος, μέλη και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ανακοίνωσε σήμερα, κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου, ο Αλέκος Αλαβάνος. Όπως σημείωσε ο ίδιος, πρόκειται για ένα κείμενο που θα δοθεί στη δημοσιότητα στις 8 Φεβρουαρίου.
Πιστευω οι θέσεις της σημερινης παρεμβασης του σ Αλαβανου ήταν εξαιρετικες και ουσιαστικες.
Η λογική που αντι-παραβάλεται στο μονοδρομο προτυπο τροπο σκεψης φοβικής για το ΣΣ απο τα ΜΜΕ είναι αδίρητη
Η αναφορα στο θυμικο του Ελληνα, η ιστορικη διασυνδεση : 1898 ΔΟΕ, 1950 Αμερικανος Πρεσβευτης, 80s η Θατσερ
Η επισημανση για το ιστορικο των στιγμων και των δρωμενων
Η προταση για Δημοψηφισμα απεναντι στο ΣΣ.
Πιστευω θα πρεπει να γινει καμπανια απο τα μελη του ΣΥριζα και της Αριστερας για ενα τετοιο δημοψηφισμα
ΚΑι τελος η αναφορα στον κοσμο, στο κοινωνικο ακροατηριο της Αριστερης Σοσιαλδημοκρατιας που προτρεπει σε ενα ευρυ μετωπο, τη συγκροτηση μιας ισχυρης μειοψηφιας με χτισμενες θεσεις και αναφορες στην ΚΟινωνικη αριστερα, για μια εναλλακτικη προταση, με αφορμη και τις εκλογες ΟΤΑ
Και παλι τονιζω ότι ειμαι υπερ της καμπανιας για το Δημοψηφισμα περι Σ΅Σ, ΜΕ ΣΥΛΛΟΓΗ ΥΠΟΓΡΑΦΩΝ ΑΠΟ ΟΛΗ ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ
Απλοϊκά πράγματα, πατριωτιλίκι, οι κακοί ξένοι που κατηγορούνε την Ελλαδίτσα μας. Λες και η Ψωροκώσταινα δεν έχει ξεςσκιστεί στη διαφθορά, λες και ο λαός της είναι ανεύθυνος οι ξένοι μας φταίνε.
Προς Ένα κι άλλο Ένα
Σωστά … είμαστε παλιολαός και κωλοχώρα, ή όπως είπε ο Νιόνιος… Κωλοέλληνες που έχουμε ξεσκιστεί… Καλά μας κάνουν οι ξένοι γκαουλάητερ, που προφανώς δεν προέρχονται από ξεσκισμένες παλιοχώρες.
Τι ζητάτε ρε και τα ρέστα; Αμαρτήσαμε! Τώρα νηστεία και προσευχή. Για τη νηστεία φροντίζει ο Παπακωνσταντίνου. Για την προσευχή ανησυχώ… γιατί δεν ξέρω καλά εγγλέζικα….
» Ενα»
που είδες το «πατριωτιλίκι» και τους «κακούς ξένους που κατηγορούν την Ελλαδίτσα μας»?Και τι σχέση έχει μ΄αυτό η διαφθορά? και ο λαός και η ευθύνη?Μιας και μιλάμε για ευθύνη έχεις καμιά ιδέα για διαβαθμίσεις της ευθύνης? Στο ίδιο ταψί όλοι χορεύουμε?Περιμένω να ακούσω την άποψή σου με ανοιχτά τα αφτιά μου για την πρόταση του Αλαβάνου για δημοψήφισμα και κριτική επί της ουσίας για τις απόψεις του.
Αλλιώς….
Δήμητρα
Φίλε «Ένα»,μάλλον δεν άκουσες προσεκτικά. Από που κι ως που προκύπτει αυτή η γενική αντίθεση ξένων – ελλήνων. Ό σ. Αλαβάνος έθεσε από τη μία το ΣΣ και αυτούς που έχουν συμφέρον από αυτό (ευρωπαϊκό τραπεζικό κεφάλαιο κλπ)και από την άλλη τις ανάγκες του κοσμου της εργασίας και της νεολαίας. Από τη μια η πολιτική του ΓΑΠ απόλυτης υποταγής στο ΣΣ, κι από την άλλη η αριστερά που πρέπει να σηκώσει κεφάλι. Από τη μια η Ευρώπη του νεοφιλελευθερισμού, του ρατσισμού, των κλειστών συνόρων, της συντριβής των οικονομιών του Νότου και από την άλλη η ευρωπαική νεολαία που βγήκε στους δρόμους να στηρίξει το Δεκέμβρη, η απαίτηση πολιτικών αναδιανομής και αλληλεγγύης σε ευρωπαική κλίμακα, η απαίτηση για ελέυθερη κίνηση των ανθρώπων και όχι μόνον των εμπορευμάτων. Απο που κι ως που αυτά είναι «πατριωτιλίκια» ; Ο Αλαβάνος μίλησε για σύγκρουση και ανατροπή της κυβερνητικής πολιτικής. Άλλοι μιλάνε για εθνική ενότητα και συμμαχουν με τους εγχώριους εκπροσώπους του καπιταλισμού και της διαφθοράς. Τα «πατριωτιλίκια» φίλε «Ενα» μπορείς να τα βρεις στο Ζάπειο εκει που ο Κύρκος κάλεσε σε γεύμα σε όλους αυτούς που «έχουν ξεσκιστεί στη διαφθορά».
Όσο για τον «ανεύθυνο» λαο, δε νομίζω ότι ρωτήθηκε ποτέ για όλ’αυτά που γίνονται σε βάρος του. Ή μήπως ο ΓΑΠ είπε πριν τις εκλογές ψηφίστε με για να γίνετε φτωχότεροι ; «Ψηφίστε με για αυξήσεις, κοινωνική δικαιοσύνη και αναδιανομή του εισοδήματος» είχε πει.
Προς «Ενα».
΄Να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα.Πιστεύω πως την σημαία κατά της διαφθοράς μόνο η δική μας αριστερά μπορεί να την σηκώσει.Κι’ αυτό είναι ένα καίριο ζήτημα που θα «καθαρίσει» και θα καθορίσει το νέο συνδικαλιστικό κίνημα. Και τα σωματεία που θα το βάλουν σε προτεραιότητα για μένα είναι στην δική μας αριστερά.Ακόμα και άν μάχονται το ΣΥΡΙΖΑ.Γιατί και μείς πρέπει να «καθαρίσουμε».
Μια φοροτεχνικός-λογίστρια 32 χρόνια
που δεν έχω λαδώσει εφορίες
και δεν μου έχουν ζητήσει ποτέ να τις λαδώσω
Που με πολύ κόπο βγάζω το ψωμί μου.
Δήμητρα Φωτίδου
Υ.Γ.
προσκαλώ και προκαλώ συντρόφους λογιστές και εφοριακούς να αρχίσουμε
αυτό που αποκαλώ εγώ» αγώνα κατά της διαφθοράς και για την απενοχοποίηση του λαού
για την αναγκαστική και εκβιαζόμενη συμμετοχή του στην διαφθορά»
Τα τηλέφωνά μου και το e-mail μου θα τα βρείτε στέλνοντας e-mail στην ΠΑΣΑ .
Ας αρχίσουμε λοιπόν χωρις να μεμψιμοιρούμε.
Πανέξυπνη τοποθέτηση του Αλαβάνου που κρατήθηκε μακριά από τη λογική της κόντρας και της αλληλοκατηγορίας. Πάντως για τη «δημοκρατική συγκρότηση του σύριζα» κρατάω μικρό καλάθι μέχρι να δω επακριβώς τις θέσεις του, καθώς δημοκρατία θεωρείται κι η σημερινή οργάνωση του συνασπισμού (και όλων των κομμάτων). Αν θέλει μία από τα ίδια και για το σύριζα, αν και προφανώς θα είναι βελτίωση σε σχέση με τη σημερινή κατάσταση, τότε προσωπικά ευχαριστώ αλλά δε θα πάρω. Αν θέλει όντως να κερδίσει τους νέους που βρίσκονται στον αντιεξουσιαστικό χώρο (που, κατά τη γνώμη μου, είναι σε μεγάλο βαθμό η αριστερά του 21ου αιώνα) τότε θα χρειαστούν πραγματικές τομές και φρέσκες ιδέες κι όχι απλά ένας συνασπισμός νούμερο 2 με αντικαπιταλιστικό λόγο.
Πάνο,
από τα λεγόμενα του Αλαβάνου πως συνάγεις το μία απο τα ίδια? Νομίζω πως έχει ξεκαθαρίσει τι εννοεί δημοκρατική συγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ καιρό τώρα.Αν έχεις αμφιβολίες μπορείς να τον ρωτήσεις ευθέως χωρίς υπονοούμενα.Δημόσια έθεσε τις απόψεις του δημόσια μπορείς να τον ρωτήσεις.Οχι πλάγια και με υπονοούμενα που το αποτέλεσμα είναι ηθελημένα ή αθέλητα να μειώσουν «δια της διολισθήσεως» τις δημόσια εκφρασμένες απόψεις συντρόφου.
Υ.Γ.
Δεν είναι πανέξυπνη η τοποθέτηση Αλαβάνου.Δεν είναι σχέδιο ούτε μηχανισμοί.Ειναι πολιτική τοποθέτηση με αρμονία λογικής και συναισθήματος.Μην διαβάσετε την τοποθέτησή του.Δείτε τα βίντεο που έχει αναρτήσει η ΠΑΣΑ και η ΕΟΣ.Η καλύτερη διαβεβαίωση είναι η γλώσσα του σώματος και τα εξωλεκτικά μηνύματα μέσα από την συνέντευξη.Αλλά για να τα ακούσουμε πρέπει να είμαστε απαλλαγμένοι από προκαταλήψεις και «κομματικούς πατριωτισμούς».Με ανοιχτά τα αφτιά και το συναίσθημα του αριστερού ανθρώπου.Και για να διαφωνήσουμε αλλά αφού πρώτα ακούσουμε και στοχαστούμε.
Πάνο
Δεν υπάρχουν δεύτερες ευκαιρίες ούτε για την αριστερά ούτε για τον τόπο μας,ούτε για τους ανθρώπους.
Απλώς θέλω να βλέπω τα πράγματα όσο μπορώ αντικειμενικά. Το να περάσει ο σύριζα στα μέλη του μπορεί να ερμηνευθεί και όπως στο συνασπισμό, μέσω συνεδρίων και αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας – ή σαν υιοθέτηση της άμεσης δημοκρατίας σε όλα τα επίπεδα και συνεχώς. Αν έχει ήδη ξεκαθαρίσει τι εννοεί δημοκρατική συγκρότηση του σύριζα όπως λες, με αναφορές σε πρακτικά ζητήματα, παρακαλώ διαφώτισέ με. Όσο για το ότι ρωτάω πλάγια και με υπονοούμενα, νομίζω ότι ήμουν σαφέστατος! Είπα, εννοεί το ένα ή το άλλο; Νέος συνασπισμός ή αμεσοδημοκρατία; Δε θέλω να μπαίνω στη λογική της κριτικής του παρελθόντος του Αλαβάνου, αλλά δε νομίζω ότι ήταν παθιασμένος οπαδός της αμεσοδημοκρατίας ποτέ, ούτε ότι μετασχημάτισε το συνασπισμό σε αυτή την κατεύθυνση όταν ήταν πρόεδρός του. Νομίζω ότι αντέδρασες υπερβολικά (έως και οπαδικά) στο σχόλιό μου και είναι κρίμα να αντιμετωπίζεται η πολιτική (και οι πολιτικοί) έτσι.
Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου αλλά.. μπορεί να μετανόησε ο σύντροφος. Άλλοτε (δύσκολες εποχές τότε, ειδικά όταν σε θέτουν διάφοροι άλλοι «παράγοντες» στην πάντα) ήταν από τους πιο φανατικούς για τη δίωξη των «αντιφρονούντων» εντός του Κόμματος (βλ. ΚΚΕ). Μιλάω για τους αντιφρονούντες των διασπάσεων Γράψα και λοιπών. Και έχεις δίκιο. Δεν είναι να μπαίνουμε στη λογική της κριτικής του παρελθόντος, αλλά τόσο ο παλαιότερος όσο ΚΑΙ ο πιο πρόσφατος χαμαιλεοντισμός (και για ΕΕ μην ξεχνιόμαστε), μπορεί να έχει να πεί πολλά στο σήμερα για μερικούς μερικούς, που θυμήθηκαν την αμεσοδημοκρατία και ξεχάσαν τους μηχανισμούς (με αυτούς βέβαια μεγαλώσαν, πώς να τους ξεχάσουν τόσο εύκολα, άκομα και σε αυτήν την φάση της «αποτοξίνωσης» -«αποτοξίνωση» με μηχανισμό κι αυτή). Έλα Αλέκο.. Ποιός ήρθε; Παιδιά μην έχουμε αυταπάτες μόνο και μόνο γιατί θέλουμε να ελπίζουμε.
Γιατί Πάνο πρέπει να σου πει ο Αλαβάνος τι είδους δημοκρατία χρειάζεται ο ΣΥΡΙΖΑ? Μέλος του ΣΥΡΙΖΑ Κορινθίας δεν είπες πως είσαι?
Λοιπόν, πάρε πρωτοβουλίες, κάνε συζητήσεις, γράψε άρθρα και σήκωσε στο τέλος και το χέρι σου μαζί με άλλους συντρόφους που θα έχουν πειστεί στην πολύ σωστή θέση περί αμεσοδημοκρατικών λειτουργιών που έχεις
ΣΥΡΙΖΑ των μελών είπε ο σύντροφος Αλέκος πολύ σωστά. Όχι των συνιστωσών ή των μηχανισμών ή κάτι δικό «δικό» του, και αυτό είναι πολύ σημαντικό όχι μόνο για τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά για όλη την Αριστερά.
Γιάννη, δε διαφωνώ. Αλλά αν είναι έτσι, γιατί σηκώσατε το άρθρο; Αφού δε χρειαζόμαστε να μας πει ο Αλαβάνος τίποτα! Δεν είναι κακό να σχολιάζουμε, ούτε είναι κακό να ψάχνουμε συμμάχους στον αγώνα για αμεσοδημοκρατία. Και αυτό λέω ουσιαστικά, μακάρι να εννοεί τον «σύριζα των μελών» όπως εγώ! Θα είμαι δίπλα του. Αλλά μην ξεχνάς ότι κι ο συνασπισμός, σύμφωνα και με το καταστατικό του, «κόμμα των μελών του» είναι!
Μα το άρθρο μπήκε αφού προηγουμένως «σηκώθηκε» και το δικό σου Πάνο. Είπες εσύ ότι είπες, να μην πει και ο σ. Αλέκος? Στο πηγάδι κατούρησε ο Αλαβάνος για να μην έχει δικαίωμα να πει άποψη δημόσια και από αυτό το blog?
(Το τι είναι ο ΣΥΝ δεν με αφορά, γιατί δεν είμαι μέλος του πλέον. Εσύ είσαι?)
Μα στο δικό μου άρθρο δεν είπα σε κανέναν «γιατί περιμένεις από εμένα να σου πω τι είδους δημοκρατία χρειάζεται ο σύριζα» όπως έκανες εσύ εδώ. Όποιος θέλει να κρίνει τις απόψεις μου (ή και τις πράξεις μου) είναι ελεύθερος εκεί να το κάνει, και έχω απαντήσει σε όλους. Δεν καταλαβαίνω γιατί κλωτσάτε τόσο επειδή είπα απλώς ότι έχω επιφυλάξεις. Συγνώμη κι όλας, ζήτω ο Αλαβάνος! Εντάξει τώρα;
Όσο για το τι είναι ο Συν με ενδιαφέρει, αν και δεν είμαι μέλος του, γιατί είναι μέρος του σύριζα. Στη συγκεκριμένη δε περίπτωση αναφέρομαι σε αυτόν για να δείξω ότι ένα κόμμα «στα χέρια των μελών του» έχει πολλές ερμηνείες. Ε, δε θέλω την ερμηνεία του συνασπισμού και για τον σύριζα, πώς να το κάνουμε!
Θα ήθελα πάντως να μάθω πώς βοηθάει τη συζήτηση η ερώτηση για το αν είμαι μέλος του ΣΥΝ ή όχι, αν αποκόμισες κάποια πληροφορία από αυτό που σε έκανε να δεις διαφορετικά αυτά που λέω.
Πάνο θα μου επιτρέψεις δυο κουβέντες. Φιλικά πάντα
Κατ’ αρχήν αμεσοδημοκρατία δεν σημαίνει φλυαρία
Πέρα από αυτό όμως, η ρημάδα προϋποθέτει και την εμπιστοσύνη, και την κατανόηση και την ανοχή και πάνω απ’ όλα, την ειλικρίνεια. Με έχεις καταμπερδέψει σύντροφε. Δεν είσαι μέλος του ΣΥΝ αλλά δες τι έγραφες στις
19/01/2010 at 10:50 μμ
«Ήμουν στην πρώτη περιφερειακή σύσκεψη του συν που έγινε στην Τρίπολη. Ήταν σαφής η αγανάκτηση των περισσότερων μελών για τη διγλωσσία που παρατηρείται, κυρίως λόγω Κουβέλη. Δεν ήξεραν λοιπόν στο συνασπισμό ότι η βάση βράζει με αυτά που γίνονται;»
Ξέρεις πολύ καλά ότι σε αυτό το blog δεν λέμε ζήτω για κανένα. Αλλά δεν συνηθίζουμε να λέμε και ψεματάκια όμως.
Γιάννη, είναι αστείο. Μιλάς για εμπιστοσύνη και στο ίδιο σχόλιο με αποκαλείς ψεύτη. Δε με νοιάζει πια, είναι η δεύτερη φορά που πέφτεις έξω για μένα, βαρέθηκα. Μπορείς να με θεωρείς ψεύτη, ό,τι αγαπάς. Η φοβικότητά σου δε με αφορά. Στην περιφερειακή σύσκεψη του ΣΥΝ ήμασταν και άτομα που δεν είναι γραμμένα μέλη, προσκεκλημένοι από τους γραμματείς των Ν.Ε. που μας θεωρούν συντρόφους και όχι ξένα σώματα στο Συνασπισμό. Αν εσύ θεωρείς ότι ο σύριζα είναι κάτι εντελώς ξένο προς το συν, άποψή σου. Σε διαβεβαιώ ότι, κατά την είσοδο στην περιφερειακή σύσκεψη δε μου ζήτησαν κάρτα μέλους στο συνασπισμό. Ούτε με μαστίγωσαν μέχρι να δηλώσω αιώνια υποταγή στον Τσίπρα και την ΑΠ. Απίστευτο, ε;
Επίσης θα μου επιτρέψεις να έχω τις επιφυλάξεις μου για το θέμα της ανακλητότητας, που είναι επίσης σοβαρό, από τη στιγμή που αν δεν κάνω λάθος εξελέγη ευρωβουλευτής πέντε (5) φορές, δύο με ΚΚΕ και τρεις με συνασπισμό, συνολικά δηλαδή πάνω από είκοσι (20) χρόνια. Καλά τα λόγια, καλύτερες οι πράξεις. Ωστόσο, είμαι απολύτως έτοιμος να θεωρήσω ότι είμαστε στην ίδια πλευρά, τουλάχιστον στα οργανωτικά, αν ακούσω επακριβώς τις απόψεις του, πέρα από τα «δημοκρατική συγκρότηση» και «σύριζα στα χέρια των μελών του». Επί Αλαβάνου ήρθα πιο κοντά στο σύριζα, κυρίως λόγω της στάσης του το Δεκέμβρη, ο πολιτικός του λόγος προφανώς εξακολουθεί να με εκφράζει πολύ περισσότερο από του Τσίπρα ή του Κουβέλη, αλλά αρνούμαι να αγιοποιήσω τον οποιονδήποτε.
Μια ιδέα, αφού με παροτρύνεις να τον ρωτήσω δημόσια: Αφού ο Αλέκος Αλαβάνος προφανώς διαβάζει το blog, ας μου απαντήσει ο ίδιος (το ερώτημα το έχω διατυπώσει ήδη πιο πάνω). Έτσι θα μου λύσει από τη μία την απορία, από την άλλη θα είναι μια συμβολική κίνηση, ότι όντως θεωρεί τον εαυτό του απλό μέλος του σύριζα και άρα μπορεί να συνομιλεί με τα υπόλοιπα μέλη με τέτοιους άμεσους τρόπους!
Στο δίλημμα που βάζεις. Όχι, δεν εννοώ επαρκή δημοκρατική συγκρότηση τον τρόπο που λειτουργούν σήμερα οι σχηματισμοί της ριζοσπαστικής αριστεράς που ανέφερες, είτε κομματικοί είτε συμμαχικοί. Ναι, είναι αναγκαία η δημοκρατική συγκρότηση του χώρου μας με νέα στοιχεία : αυτοοργάνωση, μέλη, ευθύνη των κινήσεων στο χώρο τους, οριζόντια επικοινωνία, εκλογή των οργάνων, αξιοποιήση των αμεσοδημοκρατικών διαδικασιών στο ευρύτερο δυνατό όριο για τον καθορισμό της ταυτότητας, των κεντρικών πολιτικών στόχων και των βασικών όρων λειτουργίας. Κανείς όμως, νομίζω, δεν μπορεί να δώσει έτοιμη συνταγή. Η πορεία θα είναι αποτέλεσμα συντροφικού διαλόγου, βιωμάτων, εμπειρίας. Κατά τη γνώμη μου όμως κανένα σχέδιο δημοκρατικής συγκρότησης δεν μπορεί να αντέξει, να μη φιλτραρισθεί από τους μηχανισμούς, να μη εκφυλισθεί αν δεν υπάρχουν δύο προυποθέσεις : Πρώτο, μια κουλτούρα αλληλεγγύης που θα το διαφοροποιεί από τους κώδικες του συστήματος. Δεύτερο, μια εμπνευσμένη πολιτική στόχευση και κοινωνική διάσταση που θα του δίνει συνεχώς οξυγόνο.
Φιλικά
Αλέκος
Ήξερα ότι δε θα αντιστεκόσουν στην πρόκληση :)
Ευχαριστώ για την απάντηση, με κάλυψες. Είναι κάτι που προβληματίζει κι εμένα, αν τα ήδη υπάρχοντα στελέχη είναι έτοιμα για μια ουσιαστική υπέρβαση. Το σημερινό οργανωτικό τέλμα ίσως να είναι ικανό να πυροδοτήσει κάτι τέτοιο, μακάρι να γίνει εμφανής σε όλους η ανάγκη για μια νέα, ανοιχτή, μη φοβική οργάνωση του χώρου.
Εφ’όσον έχουμε κοινές επιδιώξεις, εύχομαι καλή δύναμη.
Πάνος
Αγαπητοί φίλοι και φίλες, βρισκόμαστε λίγους μήνες πριν τη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ. Ενδέχεται, ένα μέρος του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ να πάει με τις άλλες συνιστώσες. Πέρα οπό το ότι κάθε χωρισμός είναι απελευθέρωση, πέρα από το ότι δεν υπάρχει ενότητα χωρίς διάσπαση, προτιμάμε τη ρήξη από τη σύγχυση, προτιμάμε την καταστροφή από το τέλμα. Ή θα ανεβάσουμε το επίπεδο της συνεργασίας ή θα χωρίσουμε. Όπως έχουν τα πράγματα σήμερα, το επίπεδο της συνεργασίας δεν μπορεί να μετεξελιχθεί διότι το όραμα για μια Αριστερά του μέλλοντος συνυπάρχει με την χρησιμοποίησή μας από τον ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ για να επιβιώσει εκλογικά και κοινοβουλευτικά. Προτείνω ήδη το νέο σχήμα να ονομασθεί ΤΡΙΑΝΤΑΩΡΟ ΚΑΙ ΜΙΣΘΟΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ. http://www.badarts.gr
Άλλη μια φούσκα του Αλαβάνου! Παρουσιάσεις βιβλίων, ποιήματα, συνεντεύξεις, για να πει τι; ΤΙΠΟΤΑ
Σε λίγες μέρες θα μας βάλει να μαζέψουμε υπογραφές και αν δει ότι είναι αρκετές θα προχωρήσει παραπέρα αν όχι θα μας τη κάνει πάλι με ελαφρά πηδηματάκια.
Και εμεις μοιραίοι κ άβουλοι αντάμα θα περιμένουμε την επόμενη συνέντευξη του. Επίσης θέλω να ρωτήσω τους συντρόφους της ΤΕ Χαλανδρίου του Συριζα της οποίας τυγχάνει να είναι μέλος ο Αλαβάνος, έβαλε το δημοψήφισμα για συζήτηση στο όργανο ή σας έγραψε στα παλιά του τα παπούτσια; Αυτός είναι ο Συριζα που πιστεύει. Ο Συριζα των συνεντεύξεων και των οπλαρχηγών!
μα καλά το «μέλος ΣΥΡΙΖΑ» που είπε, εσυ το πήρες της μετρητοίς? Πρόκειται γιοα τίτλο ευγενείας σύντροφε όχι για ουσία! Σιγά μη κάτσει αυτός, ο μεγάλος αρχηγός να θέσει το ζήτημα στην τοπική του οργάνωση! Αυτος οργανώνει συνεντέυξεις τύπου, όπως άλλωστε όλα τα …..απλά μέλη κόμματος!
Στο κάτω κάτω, ας κάνουν και τα άλλα απλά μέλη κομμάτων συνεντευξεις τύπου, που ξέρεις μπορεί να ρθει και το CNN!
O καθένας από εμάς κάνει ότι μπορεί σύντροφε.Πάρτο αλλιώς.Δες το θετικά,
στο τέλος κάτι καλό θα βγει.Και σε κάθε περίπτωση ο αναμάρτητος (ειδικά στην αριστερά) ας ρίξει πρώτος την πέτρα!
ρώτα και τον Τσίπρα γιώργο αν έβαλε την πρότασή του για συνέδριο στις Πολιτικές Κινήσεις του ΣΥΝ για να είμαστε δίκαιοι. Και στον ΣΥΝ ξέρεις, υπάρχει και καταστατικό, στον ΣΥΡΙΖΑ όχι. Κι όταν εμείς σαν ΠΑΣΑ κάνουμε πρόταση για κανονισμό λειτουργίας στον ΣΥΡΙΖΑ, κάποιοι μας λέν τρελούς, αιθεροβάμονες, ή τσιράκια του Αλαβάνου! Δυό μέτρα και δυο σταθμά;
Η ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ ΑΛΑΒΑΝΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΕΞΟΧΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ:δημοψηφισμα -κίνηση που εχει τακτικά πλεονεκτήματα για το χώρο ,η επιτυχής διαχείρισή του ομως εχει σχέση με τα προβλήματα στρατηγικής της Αριστεράς-οπως εδειξε το ΓΑΛΛΙΚΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ.θα τη μελετήσω προσεκτικά μετά τη δουλειά ,και θα επανέλθω….
…»ΑΛΑΒΑΝΟΚΥΡΚΙΚΟΣ»
ωραια η τοποθετηση, όσο για την προταση, πιστευετε πως ακομα και αν παρει 90% το οχι στο συμφωνο σταθεροτητας, υπαρχει περιπτωση να ανατραπει;
Να ανατραπεί άμεσα ίσως όχι. Όμως θα έχει δώσει ΠΑΣΑ στους λαούς της Ευρώπης να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους και να γκρεμίσουν το νεοφιλελευθερισμό, που ξαναχτίζεται μπροστά στα μούτρα μας, παρά την οικτρή αποτυχία του και τα εκατομμύρια των θυμάτων του. Νεοφιλελευθερισμός ακόμα πιο άγριος, που θα μας μετατρέψει (αν δεν είμαστε ήδη) σε μπανανία των πολυεθνικών, των διεθνών οίκων και του ντόπιου κεφαλαίου που συμμαχεί μαζί τους προκειμένου να συνεχίσει την κλοπή των κόπων του κόσμου της δουλειάς.
Ορισμένες παρατηρήσεις:
1. Ο Αλαβάνος πήγε στην ιδρυτική συνέλευση της ΤΕ Σύριζα Χαλανδρίου, συμμετείχε και γράφτηκε στο μητρώο μελών. Δηλαδή τι άλλο να κάνει; Να βγεί στο Σύνταγμα να αυτοπυρποληθεί επειδή κάποτε ήταν ευρωβουλευτής και βουλευτής; Ας πάνε και όλοι οι άλλοι αρχηγοί και παράγοντες να γραφτούν στις ΤΕ Σύριζα της γειτονιάς τους. Γιατί δεν πάνε;
2. Όταν ο Αλαβάνος διαφώνησε με την προεκλογική τακτική του ΣΥΡΙΖΑ (Σεπτέμβρης 09: «ψηφίστε μας απο συμπόνοια για να μην μείνουμε εκτός Βουλής») δεν έβαλε υποψηφιότητα! Όχι σαν κάτι άλλους που ενώ ζητούσαν την διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ εκτέθηκαν και εκλέχτηκαν με το ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ!
3. Το γεγονός οτι κάνει συνέντευξη τύπου για να εκφράσει μια πολιτική πρόταση, έχει να κάνει με 2 πράγματα: α. ο Σύριζα δεν έχει ακόμα συλλογικές διαδικασίες και όργανα για να πάει εκεί να βάλει την πολιτική του πρόταση β. Αξιοποιεί την κοινωνική του αναγνωρισιμότητα (που καλώς ή κακώς απέκτησε όλα αυτά τα χρόνια) για να προωθήσει μια πολιτική άποψη μέσω ανοιχτής συνέντευξης τύπου. Προωθεί μια πολιτική άποψη. Δεν προωθεί έναν μηχανισμό ενάντια σε κάποιον άλλο μηχανισμό (πχ. Ρεύμα κατά Ανανεωτικών, ή συνιστώσες εναντίον ΣΥΝ ή ΣΥΝ εναντίον ΚΟΕ κλπ.) χωρίς ουσιαστικό πολιτικό επίδικο, ή έστω με το προσχηματικό, στείρο και παρωχημένο επίδικο της «συνεργασίας ή όχι με τη νεο-φιλελεύθερη σοσιαλδημοκρατία».
4. Ανεξάρτητα απο το αν συμφωνούμε ή όχι, η πρόταση Αλαβάνου, είναι η μόνη πολιτική πρόταση με χαρακτηριστικά ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ που διατυπώνεται στην αριστερή όχθη του ΣΥΡΙΖΑ. Η άλλη είναι η πρόταση της Ανανεωτικής Πτέρυγας για συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ (το σημερινό νεο-φιλελεύθερο ΠΑΣΟΚ) με σκοπό την μετατόπιση του προς λιγότερο νεο-φιλελεύθερες θέσεις. Κι αυτή η πρόταση των ανανεωτικών, έχει χαρακτηριστικά στρατηγικής, με την διαφορά οτι απέτυχε παταγωδώς ιστορικά σε Γαλλία και Ιταλία. Ωστόσο είναι μια στρατηγική.
5. Είναι άδικο να κρίνουμε τον Αλαβάνο για κάτι που δεν είπε. Δεν είπε αναλυτικά τις σκέψεις του για τα οργανωτικά, και παρέπεμψε στην ομιλία του στην Πανελλαδική του Νοεμβρίου. Εκεί είχε πεί οτι υποστηρίζει τις θέσεις της ΠΑΣΑ, δηλαδή ΣΥΡΙΖΑ μελών με όργανα αιρετά και ανακλητά, με περιορισμένο αριθμό θητειών που να ελέγχονται απο την βάση, με ταυτόχρονη μέριμνα μεταβατικών διατάξεων για την εκπροσώπηση των συνιστωσών. Δεν καταλαβαίνω τι άλλο πρέπει να πεί για να τον πιστέψουμε και τι άλλο να κάνει (απο την συμμετοχή του στην ΤΕ Σύριζα) για να αξιολογήσουμε την συνέπεια λόγων και έργων. Η συνέπεια λόγων και έργων πρέπει να αξιολογείται για όλους τους ανθρώπους στον παρόντα χρόνο κι όχι αναδρομικά…μέσα στις υπαρκτές συνθήκες, γιατί οι άνθρωποι διδάσκονται απο τις εμπειρίες τους και αλλάζουν…
ΥΓ. Ήμουν κι εγώ πολύ κριτικός και σκεπτικιστής με τον Αλαβάνο κυρίως λόγω άστοχων τοποθετήσεων, πράξεων και παραλείψεων πριν και μετά τις ευρωεκλογές. Ωστόσο οι πράξεις των ανθρώπων πρέπει να κρίνονται στον χρόνο που συμβαίνουν, κι όχι οι προθέσεις ή τα φαντασιακά σενάρια που πολλές φορές καλλιεργούνται απο τρίτους εκ του πονηρού. Τα λάθη του Αλαβάνου είναι πολύ συγκεκριμένα: Επέβαλε στον ΣΥΝ τον Τσίπρα για να διεμβολίσει τις τάσεις. Απέτυχε παταγωδώς, γιατί οι μηχανισμοί αφομοίωσαν τον Τσίπρα. Όταν είδε οτι απέτυχε δεν είχε το πολιτικό θάρρος να βγεί και να το πεί καθαρά στον κόσμο του ΣΥΝ μέσα στο προγραμματικό συνέδριο ή έστω σε κάποια ΚΠΕ του ΣΥΝ, κι αυτό πληρώνει σήμερα με την εχθρότητα ενός μέρους του κόσμου του ΣΥΝ στο πρόσωπό του. Κατέφυγε προσωρινά στην γραμματεία ΣΥΡΙΖΑ (παραίτηση-ξεπαραίτηση κι όλα αυτά τα τραγελαφικά) αντί να μιλήσει καθαρά στον κόσμο του ΣΥΝ, αλλά γρήγορα κατάλαβε πως κι εκεί ισορροπίες και μηχανισμοί κυριαρχουν. Το μεγάλο λάθος του λοιπόν ήταν το εξής:
Πίστεψε πως κάποιος μπορεί να νικήσει τους μηχανισμούς με κάποιες ευφυείς κινήσεις κορυφής, και με μια ριζοσπαστική πολιτική πλατφόρμα. ΔΕΝ ΣΤΗΡΙΧΤΗΚΕ ΣΤΗΝ ΒΑΣΗ, στην συλλογικότητα, στον απλό κόσμο. ΑΥΤΟ ΗΤΑΝ ΤΟ ΛΑΘΟΣ ΤΟΥ! ΑΓΑΘΕΣ ΠΡΟΘΕΣΕΙΣ, ΑΛΛΑ ΕΝΤΕΛΩΣ ΛΑΘΟΣ ΤΑΚΤΙΚΗ. Οι τοποθετήσεις του όμως το τελευταίο διάστημα, εμένα τουλάχιστον μου δείχνουν, οτι έχει καταλάβει το λάθος του. Σημασία έχει να διδαχτούμε όλοι απο όλα αυτα: Και η πιο ευφυής πολιτική πλατφόρμα, και η πιο καλή πρόθεση, και η πιο χαρισματική προσωπικότητα στην αριστερά, χωρίς την πλατιά συμμετοχή και συναπόφαση των μελών και των απλών ανθρώπων που την στηρίζουν, είναι καταδικασμένη να αποτύχει. Δεν μπορεί η σωστή πολιτική πρόταση να έχει συκεκριμένους «ιδιοκτήτες»…Το σωστό στην αριστερά είναι μόνο αυτό που συνδιαμορφώνεται και αποφασίζεται απο τα απλά μέλη. Μόνο αυτή η αρχή μπορεί να χτυπήσει τους μηχανισμούς. Τίποτ’ άλλο. Όχι άλλη φωτισμένη ηγεσία. Όχι άλλη καθοδήγηση. Όχι άλλο κάρβουνο. Ο Σύριζα στα χέρια των μελών του!
Τα είπες ΟΛΑ! Προσυπογράφω 100%.
ΚΥΡΙΑΚΑΚΗ τα είπες όλα .
Όχι. Καταρχάς δεν τον έκρινα για κάτι που δεν είπε, είπα ότι θα τον κρίνω όταν το πει. Κατά δεύτερον, του βάζεις λόγια στο στόμα. Στην πανελλαδική του Νοεμβρίου οι μόνες αναφορές στα οργανωτικά ήταν οι εξής:
«Χαιρετίζω τις συντρόφισσες και τους συντρόφους που με απλά λόγια λένε :
– Μέλος του ΣΥΡΙΖΑ . Χωρίς διακρίσεις. Με τη θέλησή του.
– Τοπικές οργανώσεις με εξουσία
– Υλοποίηση των αποφάσεων της Πρώτης Συνδιάσκεψης
– Συνέδριο σε τακτό χρόνο»
Όλα αυτά καλύπτονται και από το καταστατικό του συνασπισμού. Το «τοπικές οργανώσεις με εξουσία» είναι κάτι τόσο ασαφές όσο και το «κόμμα των μελών του». Μέχρι να το αποσαφηνίσει, κρατώ μικρό καλάθι όπως ήδη είπα.
Τέλος η μόνη αναφορά του στην ΠΑΣΑ ήταν το «Χαιρετίζω το «Δώσε Πάσα», την «Ένωση Οπαδών ΣΥΡΙΖΑ», όλες τις διαδικτυακές προσπάθειες που έφεραν ήδη μια οριζόντια επαφή από τα κάτω». Τώρα πώς από αυτό έφτασες στο ότι «υποστηρίζει τις θέσεις της ΠΑΣΑ, δηλαδή ΣΥΡΙΖΑ μελών με όργανα αιρετά και ανακλητά, με περιορισμένο αριθμό θητειών που να ελέγχονται απο την βάση, με ταυτόχρονη μέριμνα μεταβατικών διατάξεων για την εκπροσώπηση των συνιστωσών» είναι κάτι που προσωπικά δεν καταλαβαίνω ιδιαίτερα.
Δεν λες να το βάλεις και δεν έχεις σκοπό να το βάλεις με τίποτα κάτω Π.Δαμέλο γιατί μάλλον θέλεις να ασχολούνται όλοι Πασαδόροικαι μη, μαζί σου….δεν νομίζω πως μπορούν να υπάρξουν επιχειρήματα που θα σε πείσουν για οτιδήποτε από οποιονδήποτε….
Βάσω, ήδη πριν γράψεις το σχόλιό σου είχα απαντήσει ότι καλύφθηκα από την απάντηση του Αλ. Αλαβάνου. Σταματήστε να βλέπετε παντού εχθρούς γαμώτο, σταματήστε να είστε οπαδοί του χείριστου είδους, κάνω από χτες μια συζήτηση με συγκροτημένη λογική κι επιχειρήματα, εκφράζω απλώς επιφυλάξεις, δεν καταδικάζω κανέναν άκριτα και έχω ακούσε από το ότι δεν πείθομαι για τίποτα μέχρι ότι είμαι ψεύτης – επειδή απλά δε θέλω να γίνω χειροκροτητής κανενός! Σοβαρευτείτε. Περιμένω περισσότερη ανοιχτομυαλιά εδώ μέσα.
Παρεμπιπτόντως (ξέρω, ξέρω, θα κατηγορηθώ πάλι για φλυαρία για το δεύτερο συνεχόμενο σχόλιο) είναι αισχρή η επίθεση που μου γίνεται επειδή απλώς απαντώ στο διάλογο που γίνεται. Εδώ μέσα έγραψα ένα (1) σχόλιο και μετά απλώς απαντούσα σε σχόλια που απευθύνονταν σε μένα. Ναι, 1-2 φορές ήθελα να συμπληρώσω κάτι (όπως τώρα καλή ώρα) και ξαναπόσταρα. Δεν είμαι διαχειριστής για να μπορώ να συμπτύξω δύο σχόλια σε ένα, όσοι είναι ας το κάνουν αν τους ενοχλεί. Άκουσα ήδη ότι «αμεσοδημοκρατία δε σημαίνει φλυαρία» και τώρα ότι «θέλω να ασχολούνται όλοι, Πασαδόροι και μη, μαζί μου»… Δεν πάτε καλά μερικοί εδώ μέσα… Και αυτός είναι ο πιο ευγενικός τρόπος που μπορώ να το θέσω.
Πάνο δεν αναφερόμουν σε σένα, Λυπάμαι. Αναφερόμουν στις διαρκείς ερωτήσεις δημοσιογράφων για τα οργανωτικά του Σύριζα. Δεν κατανοώ γιατί με παραθέτεις στο σχόλιο σου, αφού δεν απευθυνόμουν προσωπικά σε σένα. Παρανόηση. Όσο για το αν συμφωνεί ή όχι με τις προτάσεις της ΠΑΣΑ ο Αλαβάνος, το «χαιρετίζω το δοσεπασα» υπόθέτω δεν σημαίνει το χαιρετίζω για την ομορφιά του, αλλά για τις θέσεις του.
Ουφ, καλά. Αρνούμαι να παίζω με τις λέξεις και να μπω σε εξυπνακίστικους ρητορικούς ελιγμούς. Δε μίλησες για δημοσιογράφους, έκανες σχόλιο σε αυτή τη σελίδα όπου εγώ πιο πάνω είχα μιλήσει για το συγκεκριμένο θέμα. Αλλά ακόμα κι αν δεν αναφερόσουν σε μένα, σε ενοχλεί που απάντησα; Αφού βρήκα ανακριβές το σχόλιό σου. Τέλος το «χαιρετίζω το δώσε πάσα» δεν το είχε πει σκέτο, το είχε πει επειδή «έφερε μια οριζόντια επαφή από τα κάτω» – το οποίο παρέθεσα ήδη.
Ειλικρινά λυπάμαι γιατί βλέπω ότι, αν και θεωρητικά ενωτική προσπάθεια, αρκετοί από την ΠΑΣΑ μπαίνετε συνεχώς σε λογικές κόντρας και πόλωσης (πχ για το θέμα του Συν, που σύμφωνα με τον Χατζηχρήστο δεν πρέπει να μας αφορά τι κάνει γιατί εμείς είμαστε μέλη του σύριζα – ό,τι νά’ναι). Ο οποίος Χατζηχρήστος με είπε δημόσια ψεύτη και δεν είχε καν την ευθιξία να ανακαλέσει. Καλά κρασιά «σύντροφοι».
Μερικές πρόχειρες παρατηρήσεις
1. Πιστεύω με τα όσα τουλάχιστον διάβασα με πρώτη ανάγνωση ο σ. Αλαβάνος επενδύει στην πολιτική εκπροσώπηση του «αριστερού πατριωτισμού».
2. Ποντάρει σε μια ευρύτερη συμμαχία με κάποιες συνιστώσες και τμήμα (τουλάχιστον) του Αριστερού ρεύματος (η παρουσία της σ. Θεοδόση στο πάνελ έχει και αυτό το στίγμα).
3. Σε σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ από την στιγμή που δεν μιλάει για ΣΥΡΙΖΑ-κόμμα η αυτόματη αντιστοίχιση είναι δημοκρατία στη βάση (οριζόντια-κάθετη-πλάγια) αλλά στην κορυφή τι;
4. Το πυροτέχνημα του δημοψηφίσματος είναι άκρως Παπανδρεική έμπνευση της δεκαετίας του 70 (δημοψήφισμα για την ΕΟΚ). Άλλωστε το λεέι καθαρά: «Το δημοψήφισμα δεν χρειάζεται για ξεκαθάρισμα λογαριασμών μεταξύ των κομμάτων. Χρειάζεται για να εξασφαλισθεί μια ισχυρή διαπραγματευτική θέση της Ελλάδας.»
Ποιάς Ελλάδας όμως;
Η πτώχευση της εργασίας και των δικαιωμάτων είναι ο κοινός στόχος, ανάμεσα στους Έλληνες τραπεζίτες και βιομήχανους, αλλά καιτους ξένους ομολόγους τους και τη διεθνή κερδοσκοπία. Η αντίσταση πρέπει να συντονιστεί με την ευρωπαϊκή αριστερά με τα κινήματα και τα forum και όχι μέσω της «εθνικής αξιοπρέπειας» ή εθνικής διαπραγμάτευσης όπως αναφέρει ο σ. Αλεκος φέρνοντας και θετικό παράδειγμα τα ΜΟΠ του Ανδρέα …»Η γονυκλισία στους καρδιναλίους της Ε.Ε. δεν έχει σχέση με την διαπραγματευτική αντίληψη των πρώτων κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και τα Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα»…
Αυτά τα λίγα για τώρα αλλά νομίζω ότι είναι θετικό ότι επι τέλους μπορεί να γίνει (εκτος των άλλων) και πολιτική συζήτηση.
Θα ήταν μεγάλη κατάκτηση για την Αριστερά και την κουλτούρα της αν έμπαιναν στον κόπο και άλλα «προβεβλημένα» στελέχη της, όπως ο σ. Αλαβάνος, να απαντούν και στα ερωτήματα των απλών σχολιαστών σε blogs, όπως τούτο εδώ, όπως έγινε πιο πάνω.
Ο σ. Αλέκος δείχνει ότι έχει πάρει το μήνυμα από την «βάση» της Αριστεράς και του ΣΥΡΙΖΑ ειδικότερα:
O ΣΥΡΙΖΑ στα χέρια των μελών του
Πάμε δυνατά για την Αριστερά του 21ου αιώνα, αυτή που δεν θα φοβάται ούτε τα μέλη της ούτε την στοχευμένη πολιτικά δράση τους μέσα στην κοινωνία.
στο ζήτημα που βαζουν σ για το αν η λογική του δημοψηφίσματος για το Συμφωνο σταθερότητας μπορέι να εφραστεί σε εθνικό μονο επίπεδο ή κυρίως σε πανευρωπαικο επίπεδο.Σαφώς το δεύτερο θα ήταν πιο εποικοδομητικό..αλλά δεν ειναι αντιπαραθετικα τα 2 ενδεχόμενα μεταξύ τους και κυρίως δεν μπορέι να λειτουργεί η αναγκαιότητα πανευρωπαικου προσανατολισμού ως ασυνείδητη διακολογία για το τι πρέπει να κανεις σε εθνικό επίπεδο. Πχ των 25% των Ισλανδων ζητούν μέσω συλλογής υπογραφών να μην αποπληρωθούν απο το κρατος οι ζημίες Βρετανικών τραπεζών απο την εμπλοκή τους στο Ισλανδικο χρηματοπιστοτικό σύστημα. Δείχνει ένα δρόμο που σαφέστατα μόνο του είναι αδύναμο αλλά μπορει να συνδέσει καταστάσεις και να δημιουργήσει συμμαχίες. Σε επίπεδο Ευρωαπικής Αριστεράς μπορεί να μην υπάρχει αυτό το ενδεχόμενο αλλά ειδικά στις περιφερειακές χώρες της ΕΕ η αλλιώς PIGS( από τα αρχικα Πορτογαλλία, Ιρλανδια, Ελλάδα, Ισπανία) θα μπορούσε να διερευνηθεί κατι τέτοιο. Αρκεί ομως να θεωρήσουμε ότι ειναι αναγκαίο να ανοίξουμε αυτή την κουβέντα. Γιατί λαθεμένα κατά την α΄ποψη μου μερίδα σ κανουν το συνειρμό αποχώρηση απο το Σ.Σ, εξοδος απο το Ευρώ, αποσχιση απο την ΕΕ. Αυτό είναι αλμα λογικής και αμέσως καλλιεργείται κλιμα ήττας ότι δεν ειναι ρεαλιστικό, δεν υπάρχουν οι συσχετισμοί κλπ κλπ και επι της ουσίας υποχωρούν στις λογικές μονοδρόμων που επιβαλλουν οι απο πάνω. Χαιρομαι πάντως που με βαση τη συνεντευξη του σ Αλαβάνου μπορει να ανοίξει επί της ουσίας μια πραγματικα πολιτική κουβέντα. Ελπίζω την επόμενη Δευτέρα στη εκδηλωση των 4 συνιστωσων με Βεργοπουλο να συνεχίστεί αυτό το κλιμα και όχι να διολισθαινουμε σε παρασκηνιακές κουβεντες λες και ειμαστε μεσημεριανα η τηλεθεατές των σιριαλ του φωσκολου.
Συμφωνώ με τον σ. Γιάννη Κυριακάκη στο σημείο 4. Εμφανίζεται λοιπόν για την αριστερά με τη χθεσινή συνέντευξη τύπου του σ. Αλαβάνου μια δεύτερη στρατηγική εκτός από αυτή της ανανεωτικής πτέρυγας.
Για τους περισσότερους ή μάλλον καλύτερα ας μιλήσω μόνο για μένα είναι εύκολο να ερμηνεύσω ως ένα βαθμό τη μια στρατηγική, αυτή της ανανεωτικής. Μπορώ να καταλάβω ποιούς στόχους βάζει και μπορώ να καταλάβω με ποιό τρόπο λέει ότι θα πετύχει. Δεν την κρίνω σε αυτό το σχόλιο αν είναι σωστή ή λάθος.
Η δεύτερη στρατηγική, όπως αυτή παρουσιάστηκε από το σ. Αλαβάνο μου αφήνει κάποια κενά. Εντάξει συμφωνώ να κάνουμε την επίθεση στο σύμφωνο σταθερότητας. Βρήκαμε τον εχθρό και ξεκινάμε τη μάχη για την αποδόμησή του μέχρι την ήττα του. Και λέω ότι τα καταφέρνουμε. Μετά όμως τί; Ποιά είναι η πρόταση για το μετά. Τι σημαίνει η κατάργηση του συμφώνου σταθερότητας; Επιστροφή στη δραχμή; Έξοδο απο την Ε.Ε.; Τί άλλο;
Το σχόλιό μου, για να προλάβω μερικούς, δεν έχει καμία δόση ειρωνίας. Τα ερωτήματά μου είναι ειλικρινέστατα και μάλλον προκύπτουν από την άγνοιά μου.
Όποιος σ. της ΠΑΣΑ μπορεί να έχει μια απάντηση θα ήθελα να μου τη δώσει αν και θα ήταν ιδιαίτερη τιμή, εφόσον παρακολουθεί ο σ. Αλέκος, να απαντήσει ο ίδιος.
Ευχαριστώ
Δημήτρης Σαριγγαλάς
μέλος ΣΥΡΙΖΑ Τρικάλων (ακόμα).
Το Σύμφωνο Σταθερότητας (ξεχνάμε ότι το πλήρες του όνομα είναι και «Ανάπτυξης» γιατί ως προς αυτό το σκέλος δεν προβλέπει τίποτα) υποτίθεται ότι είναι η πολιτική της ΕΕ για την προστασία των εθνικών οικονομιών της ΕΕ και της ΕΕ από την ανεξέλεγκτη δράση των αγορών χρήματος μετά από την λειτουργία του κοινού νομίσματος.
Δεν λειτούργησε όμως ποτέ έτσι, μιας και σχεδιάστηκε μόνο για να ορίσει το πόσο μπορούν να δανείζονται τα κράτη μέλη, αδιάφορο αν εφαρμόζουν ή όχι οποιαδήποτε αναπτυξιακή πολιτική. Όπως είναι φυσικό, οποιαδήποτε «κοινωνική σύγκληση», αυτήν που η συνθήκη της Λισσαβόνας την υποβάθμισε σε απλή ευχή (ο όρος που συμφωνήθηκε εκεί είναι «εναρμόνηση») είναι πρακτικά ανέφικτη μέσα από την λειτουργία αυτής της πολιτικής αντίληψης, μιας και οδηγεί απλώς στην κυριαρχία του ιδιωτικού τομέα σε βάρος του κρατικού ή του κοινωνικού τομέα της οικονομίας.
Αποτέλεσμα: Οι νεο φιλελεύθεροι σχεδιασμοί των οικονομιών μέσα στα όρια του ΣΣ που ευθύνονται και για την οικονομική κρίση (που είναι βέβαιο ότι θα αναπαραχθεί πάλι) οδηγούν σε κοινωνικές ανισότητες που διευρύνονται και που θα πάρουν εκρηκτικές διαστάσεις μιας και δεν ορίζονται κοινά αποδεκτοί τρόποι ή στόχοι που να προσδιορίζουν το που επενδύονται οι κρατικές δαπάνες και οι κοινοτικές επενδύσεις, ενώ παράλληλα «δικαιολογούν» τα μέτρα στήριξης πχ του Τραπεζικού τομέα από την κατάρευσή του.
Όταν η Αριστερά λέει κατά του Συμφώνου Σταθερότητας, όπως το όρισαν οι νεοφιλελεύθεροι σχεδιαστές του, πρέπει να αντιπροτείνει παράλληλα ένα Σύμφωνο Κοινωνικής Σταθερότητας και Ανάπτυξης. Προϋπόθεσή του είναι η κατάργηση του σημερινού Συμφώνου Σταθερότητας, για να είναι δυνατές οι επενδύσεις στο λεγόμενο κοινωνικό κράτος, στην «πράσινη ανάπτυξη» ή σε πολιτικές που θα έχουν τον άνθρωπο, το περιβάλλον και τις ανάγκες τους για να εξυπηρετήσουν πρώτα και κύρια. Αυτό δεν σημαίνει υποχρεωτικά ούτε έξοδο από την Ευρωζώνη ούτε επιστροφή στην δραχμή ούτε τίποτα άλλο από τους αστικούς μύθους που συντηρούνται για να συντηρείται ο φόβος που σώζει σήμερα τις χρεοκωπημένες νεοφιλελεύθερες και σοσιαλ-νεοφιλελέυθερες ιδεολογίες.
Αντίθετα, ένα Σύμφωνο Κοινωνικής Σταθερότητας και Ανάπτυξης μπορεί να συμβάλει και στην σωστή κυκλοφορία του χρήματος, και στην ανάπτυξη. Προϋποθέτει όμως άλλες πολιτικές αποφάσεις. Αποφάσεις πάνω σε προτάσεις και πολιτικές σαν αυτές που έχει ή προσπαθεί να συνθέσει η Αριστερά και τα κινήματα.
Πολύ ωραία. Το Σύμφωνο Κοινωνικής Σταθερότητας και Ανάπτυξης όπως με τίτλους το θέτεις εδώ Γιάννη (δεν σε κατηγορώ δεν θα μπορούσες να το αναλύσεις εδω παραπάνω) δεν θα πρέπει η Αριστερά, ο ΣΥΡΙΖΑ, ο Αλαβάνος ο όποιος τέλος πάντων να το προσπαθήσει να το περιγράψει και στις βασικές του κατευθύνσεις; Δεν θα πρέπει να περιγράψει με ποιά εργαλεία θα επιτευχθούν όλα αυτά; Και κυρίως με ποιούς συμμάχους, κοινωνικούς εταίρους κ.τ.λ.
Νομίζω ότι αν δεν γίνει προσπάθεια για μια τέτοια περιγραφή και ο λόγος του Αλαβάνου και όποιου μελλοντικού Αλαβάνου και ο λόγος του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι κενός περιεχομένου. Θα φαντάζει σαν τον ήρωα του Θερβάντες που επιτίθεται σε ανεμόμυλους με μόνο στόχο τι(;). Τη δόξα του μαχητή; Τη δόξα του ιππότη της αριστεράς;
Με το πιο πάνω παράδειγμα δεν θέλω να παραλληλίσω κανέναν σαν Δον Κιχώτη και κανένα στόχο ως ανεμόμυλο.
Με την επιφύλαξη ότι δεν ξέρω τίποτα άρα μάλλον κάπου κάνω λάθος (μπορεί και όχι)
εκθέτω κάποιες σκέψεις ως θετική συμβολή στον προβληματισμό.
Όνομα και μέσον κυρία Κεχαγιά μου!
«Είσαι η και λέγεσαι» που λέγαμε και στο στρατό!
Εξαιρετικά σημαντική η πολιτική τοποθέτηση του Αλαβάνου. Δείχνει πολιτικά τον δρόμο που πρέπει να ακολουθήσει η Αριστερά και οχι μόνο. Αν και οργανωτικά ο ΣΥΡΙΖΑ προχωρήσει σαν ενιαίο πολιτικό μόρφωμα, χωρίς μηχανισμούς και μαγαζάκια, κάτι που αρχίζουν να κατανοούν όλο και περισσότεροι από τους «ηγέτες» της Αριστεράς, τότε μπορεί πράγματι η Αριστερά να παίξει καθοριστικό ρόλο στην πολιτική ζωή.
Υπάρχει όμως δρόμος μεγάλος και η κοινωνία δεν περιμένει πότε θα δράσει η Αριστερά. Μου φαίνονται πολύ μεγάλα και θεωρητικά αρκετά από τα κείμενα- σχόλια που διαβάζω. Πολλά τα προβλήματα έξω του κόσμου και λίγες ποσοτικά και κυρίως ποιοτικά οι δημόσιες παρεμβάσεις και οι δράσεις από όσους θέλουν να λένε οτι είναι Αριστεροί πόσο μάλλον από τις σχεδόν ανύπαρκτες οργανωσεις του ΣΥΡΙΖΑ.
Στην «Αριστερά των μηχανισμών» είπαμε γειά χαρά
Στην πραγματική Αριστερά που ονειρευόμαστε μπορεί να πούμε ΚΑΛΗΜΕΡΑ
Σύντροφοι Αλέκο Λύτρα και Δημήτρη Σαριγγαλά
Νομίζω οτι αδικούμε λίγο τον Αλαβάνο πρώτον εαν του χρεώνουμε την «πατριωτική» αριστερά και δεύτερον εαν του ζητάμε να κάνει πενηνταράκια μια γενική πολιτική στρατηγική. Ωστόσο οι παρατηρήσεις σας είναι καίριες. Νομίζω το κείμενο αυτής της συνέντευξης τύπου είναι πολύ πιο καθαρό σε σχέση με το «πατριωτική» (που είναι ολίγον αταξικός όρος) και αντι-ιμπεριαλιστική, αντι-νεοφιλελεύθερη αριστερά. Αλλά συμφωνώ οτι χρειάζεται να γίνει ακόμα πιο καθαρή αυτή η διάκριση.
Ωστόσο ρε Αλέκο Λύτρα δεν υπάρχουν μόνο ο πατριωτισμός και ο διεθνισμός, υπάρχει και το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων των ανέργων και των μεταναστών και η ανάγκη άμεσων ρήξεων με το διευθυντήριο των Βρυξελλών για να προστατευτεί, ρήξεων που δεν μπορούν να περιμένουν την ανάπτυξη ενός πανευρωπαίκού κινήματος για να ξεκινήσουν. Το αντίθετο…μπορούν να σταθούν η αφορμή και η σπίθα για ένα πανευρωπαίκό κίνημα.
Και συ Δημήτρη Σ. αυτά που ζητάς απο τον Αλαβάνο, καλά κάνεις και τα ζητάς, είναι σωστά, αλλά αυτά θα έπρεπε να τα επεξεργαστεί ένας ανοιχτός, δημοκρατικός, ΣΥΡΙΖΑ εφόσον και εάν υιοθετούσε αυτήν την στρατηγική, στην πορεία υλοποίησής της, κι όχι ο Αλαβάνος…Δεν μπορεί όλα να τα προβλέψει ένας άνθρωπος. Εκτός αν ζητάμε αρχηγοκεντρικές διαδικασίες, που δεν νομίζω να τις θέλουμε πια στον Σύριζα.
H Πρόταση για κατάργηση του συμφώνου σταθερότητας αντίθετα απο οτι υποστηρίζουν ορισμένα σχόλια πιο πάνω δεν πάσχει απο αριστερό πατριωτισμό αλλά αντίθετα απο υπέρμετρο ευρωπαϊσμό.Δεν διαφωνώ με την ανάλυση του οικονομικά και πολιτικά αδύναμου κρίκου ουτε με το να πάμε πολιτικά με αυτόν τον στόχο(κατάργηση του σ.σταθερότητας) Ο στόχος αν επιτευχθεί θα ανακουφίσει ολους τους λαούς της Ευρώπης. Επίσης η πολιτική αυτή πρόταση οπως την καταθέτουμε μπορεί και να διεμβολίσει το ΠΑΣΟΚ αλλά και ενα λαϊκό κίνημα στην Ελλάδα θα βρεί συμμάχους σε ολη την Ευρώπη. Η ενστασή μου ειναι επι της ανάλυσης για το τι σημαίνει ζώνη του ευρώ. Οσον αφορά την ελλάδα θα της επιστραφεί το συνολο της δημοσιονομικής της πολιτικής που το σύμφωνο σταθερότητας της είχε αφαιρέσει κατά το μισό και η σημερινή επιτήρηση που την μετατρέπει σε αποικία της Ε.Ε. το άλλο μισό. Αρκεί; για να αναστρέψει η χώρα μας αλλά και ο ευρωπαϊκός νότος την καθυστερησή του εναντι του Βορρά; Η νομισματική πολιτική λόγω κοινού νομίσματος θα παραμείνει «κοινή» αρα καταστροφική για τον νότο, η διαφορά των ρυθμών πληθωρισμού και παραγωγικότητας θα εντείνει την ανισόμετρη ανάπτυξη, συνεπώς και την παραγωγική αποδιάρθρωση της πατρίδας μας. Σε συνθήκες κοινού νομίσματος- ανεξάρτητα ισως απο μονεταριστικές η κευνσιανές πολιτικές- χρειάζεται ενας ενεργός μηχανισμός αναδιανομής του εισοδήματος (ομοσπονδιακός ευρωπαϊκός προϋπολογισμός) αλλιως οι περιφερειακές αντιθέσεις οξύνονται. Οπως ακριβώς σε μια χώρα υπάρχουν περιφέρειες που καταστρέφονται πλήρως και ερημώνουν παραγωγικά, ο ιδιος μηχανισμός τείνει να λειτουργήσει και στην ζώνη του ευρώ. Ομως στην ιδια χώρα οι συνταξιούχοι της συγκεκριμένης περιφέρειας, οι κοινωνικές υποδομές κλπ πληρώνονται απο την πρωτεύουσα η απο τις κεντρικές της περιφέρειες. Σήμερα αυτό μπορεί να συμβεί σε επίπεδο Ε.Ε.; μπορούν να δεχτουν οι Γερμανοί πολίτες ισχυρές μεταβιβαστικές πληρωμές προς την Ελλάδα; Η Ε.Ε αποτελείται απο διαφορετικά εθνη και για αυτό κάτι τέτοιο καθίσταται εξαιρετικά δύσκολο. Συνεπώς η πρόταση πάσχει απο «ευρωπαϊσμό» και θα πρέπει τουλάχιστον ως θεωρητική και πολιτική άσκηση να συζητήσουμε το αδιέξοδο της ζώνης του ευρώ οσον αφορά το Νότο.
Επίσης για να σταματήσει να μεγαλώνει το χρέος κάποια στιγμή θα πρέπει το ισοζύγιο τρ. συναλλαγών να γίνει θετικό.Πιστεύει αλήθεια κανείς στα σοβαρά οτι η ελλάδα μπορεί να αποκτήσει παραγωγικό πλεονέκτημα μέσα στην ζώνη του ευρώ; Ακόμη και αν καταργηθεί το σύμφωνο σταθερότητας. Αρα καταλήγουμε πάλι ως μοναδική λύση ισορροπίας στις μεταβιβαστικές πληρωμές που ακροθιγώς και πολύ δειλά θίγει(;) ο σ. Αλαβάνος οταν αναφέρεται στα ΜΟΠ και στην διαπραγματευτική τακτική του Α. Παπανδρέου. Μπράβο στον Αλέκο, στον Βεργόπουλο, στις συνιστώσες και στον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ που ανοίγουν αυτή την συζήτηση για την Ε.Ε που η αριστερά θεωρεί «ληγμένη», μαζί άλλωστε με χιλιάδες άλλες της «βεβαιότητες»
Για @ χατζηχρήστο. Οι σχεδιαστές του Ευρώ μάλον ηθελαν να προστατέψουν την Ευρωζώνη, δηλαδή το ευρώ απο διαφορετικούς ρυθμούς πληθωρισμού. Επειδή ο πληθωρισμός σε γενικές γραμμές συνδέεται με το ελλειμμα στον προϋπολογισμό οταν ασκείται εκτατική πολιτική, καθόρισαν τον στόχο του 3%. Συγχρόνως ετσι σφράγισαν και την μονεταριστική πολιτική. Το ερώτημα που εχω ειναι το εξής: Επειδή οι πληθυσμοί των κεντρικών οικονομιών της ευρωζώνης ειναι γερασμένοι, και υπάρχει μια ισχυρή ηληκιωμένη μεσαία τάξη με σημαντική αποταμίευση, μήπως αυτή η πολιτική που θέτει πάνω απο ολα το ισχυρό ευρώ (καθιστά ισχυρές τις αποταμιεύσεις τους) συνάδει με τα «συμφεροντά της»;
Θεωρω πολυ ευστοχη την παρατηρηση του Geros για το χρεος και το παραγωγικο πλεονεκτημα
θα χρειαστουν και συναντησεις απο αριστερες συλλογικότητες πολλών ευρωπαικών χωρών , συναντησεις απο χωρα σε χωρα απο κοινου εμφανισεις για δημοψηφισμα περι ΣΣ τωρα.Για να δει ο κοσμος οτι το πραγμα ωριμαζει και πανευρωπαικα.
Και για να βγει απο την απαισιοδοξια οτι μονοι μας δεν μπορουμε να κανουμε πολλα ακομα κι αν το ΟΧΙ ΣΤΟ ΣΣ παρει 90%( η απαντηση στο φιλο που το γραψε)
Επειδη , το αλλο σπουδαιο «δραματικο»με την εννοια της «οικονομιας του
εργου» ειναι ο αλλος πολος απο τα κατω και με τους αριστερους
σοσιαλιστες, σε σχεση με τις εκλογες ΟΤΑ και κατα αντιπαραθεση με την
πολιτικη της κυβερνησης του ΠΑΣΟΚ, ρωταω (και πιθανον και αλλοι)
ευθεως το σ Αλαβανο :
σ Αλαβανο , ναι συγκροτηση μετωπου και εν οψει δημοτικων, αλλα η
ενναλακτικη μιας αλλης αυτοδιοικησης με αλλους θεσμος λαικης
συμμετοχης και αμμεσο-δημοκρατιας δεν θα πρεπει να προταχτει κι
αυτη ;; οπως ακριβως με το ΣΣ σαν προταση, σαν πρωτοβουλια για να
εμπνευσει ;;(ξεχωρα απο τα σχηματα που θα κατεβουν, αν κατεβουν και το
θεμα της οικονομιας)
Από όσα θυμάμαι από τα παραπάνω.
1) Ρε σύντροφοι, στις κουβέντες μας να μην ξεχνάμε ότι όταν πολλοί αποφάσισαμε/ξεκίνησαμε να συμμετέχουμε στη συμμαχία του ΣΥΡΙΖΑ γνώριζαμε πολλά από τα κενά αυτής της συμμαχίας και τα της συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ που προωθούνταν από το ΣΥΝ (??? έστω και ΑΠ) και διαβεβαίωναν κάποιοι τότε (κρύβοντας κάτω από το χαλάκι ή πίσω από το δάχτυλό μας πράγματα μή τυχόν και λερωθεί το όνομα του ΣΥΡΙΖΑ) ότι δεν ισχύουν αυτά και δεν λέγεται από το ΣΥΡΙΖΑ συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ (ή τις δημοκρατικές δυνάμεις και τα διάφορα παραθυράκια και τα 5,6,10 ή 188 σημεία που έβγαζαν κάποιοι για συνεργασία με τον πράσινο χώρο). Σαν να ήταν ζήτημα των κακών γλωσσών το παρουσίαζαν κατά καιρούς μάλιστα κάποιοι.
Κάποιοι επίσης λέγαν χαμηλόφωνα ότι μπαίνουν και κάνουν υποχωρήσεις με αυταπάτες ότι θα μετακινήσουν τα πάντα προς τα αριστερά ή με λογικές εισοδισμού. Και γνωρίζοντας όλα αυτά πολλές συνιστώσες και σύντροφοι προχώρησαμε σε συμμαχία που δεν μας έκανε και τόσο ιδεολογικοπολιτικά, πρακτικά όντας αταίριαστοι και στρατηγικά (με τραγικές υποχωρήσεις). Ούτε καν σε επίπεδο διαδικασιών όπως φάνηκε (και πάλι γνωρίζαμε). Και με όλο αυτό το background χτίστηκε η συμμαχία. Και γιατί τότε δεν συμμαχήσαμε με άλλες δυνάμεις που μας έκαναν παραπάνω σε δομές και περιεχόμενο; Η διευρυμένη, πιο χύμα (οποιαδήποτε άλλη θα ήταν πιο περιορισμένη), ενότητα της αριστεράς, η λαχτάρα για την μεγάλη ενότητα και η ελπίδα; Να το δεχτώ ως ένα σημείο. Μήπως όμως πέσαμε και στο τριπάκι του κοινοβουλευτισμού με τάση μετατροπής σε κοινοβουλευτικό κρετινισμό, της «μεγαλομανείας» και των ποσοστών για είσοδο στη βουλή. Μήπως μας παρέσυραν κι αυτά και εμάς και όχι μόνο τους «άλλους» τους «κακούς»; Και πολλές φορές αναρωτιέμαι ακόμα μήπως μας παρασέρνει σε συνδυασμό με μία δόση σεχταριστικής λογικής; Μήπως επίσης ανά καιρούς χώροι, οργανώσεις κτλ. χάνουν τη στόχευση και μετατρέπουν το κόμμα την οργάνωση, τη συμμαχία από μέσο σε αυτοσκοπό; Φαίνεται ορισμένα πράγματα σαν να έχουν περάσει – ποτίσει στο αίμα της αριστεράς φοβάμαι κι όσο δεν τα ξεπερνάμε θα κρατάει κι εμάς κι όλη την κοινωνία πίσω. Πόση απογοήτευση πια αντέχουμε και πόσους συντρόφους ακόμα έχουμε να χάσουμε ρε παιδιά;
Κι αυτά τα λέω γιατί πλέον μιλάμε για αυτά πιο ανοιχτά και να μην ξανα-ανακαλύπτουμε τον τροχό λες και τα ξεχάσαμε ή να παριστάνουμε τις λευκές περιστέρες. Αλλά και για να δούμε πως θα πορευτούμε από δω και πέρα. Κριτικά και αυτοκριτικά τα λέω.
2) Άλλο ένα σημείο (και σταματώ) που θεώρησα σημαντικό από τα παραπάνω. Πολύ σωστός νομίζω ο προβληματισμό και του συντρόφου Σαριγγαλά
«Η δεύτερη στρατηγική, όπως αυτή παρουσιάστηκε από το σ. Αλαβάνο μου αφήνει κάποια κενά. Εντάξει συμφωνώ να κάνουμε την επίθεση στο σύμφωνο σταθερότητας. Βρήκαμε τον εχθρό και ξεκινάμε τη μάχη για την αποδόμησή του μέχρι την ήττα του. Και λέω ότι τα καταφέρνουμε. Μετά όμως τί; Ποιά είναι η πρόταση για το μετά. Τι σημαίνει η κατάργηση του συμφώνου σταθερότητας; Επιστροφή στη δραχμή; Έξοδο απο την Ε.Ε.; Τί άλλο;
Το σχόλιό μου, για να προλάβω μερικούς, δεν έχει καμία δόση ειρωνίας. Τα ερωτήματά μου είναι ειλικρινέστατα και μάλλον προκύπτουν από την άγνοιά μου.»
και της συζήτησης που ακολούθησε. Αλλά και άλλων συζητήσεων επί του θέματος σε προηγούμενες μέρες. Τίθεται όντως ένα σημαντικό ζήτημα του τι αντιπροτείνουμε. Κάτι διαχειριστικό που μας χωρά εντός της Ε.Ε. ή μήπως έξοδος από την Ε.Ε. με αντικαπιταλιστικό και διεθνιστικό πρόσημο για παράδειγμα; Αλλά βλέπετε κι αυτό σχετίζεται με το ζήτημα χάραξης στρατηγικής. Είναι αναπόφευκτα κάποια πράγματα και πρέπει να γίνουν όσο κι αν προσπαθούμε να τα αποφύγουμε προκειμένου να πετύχουμε διευρυμένη αλλά ψιλο-χύμα ενότητα που να προσπαθεί να ικανοποιήσει τους πάντες. Αλλιώς θα τα βρίσκουμε συνέχεια μπροστά μας και θα μας οδηγούν σε αδιέξοδα. Και σε πρακτικό επίπεδο σε τακτικισμούς, λάθη στις συμμαχίες(μέτωπα μάλλον σωστότερα) ή αποχή από κινήματα (να σφυρίζουμε αδιάφορα).
Πόσο μάλλον σημαντικά όλα αυτά, ειδικά για μια αριστερά που θέλει να αποκαλείται
αντισυστημική και αντικαπιταλιστική.
Καληνύχτα σύντροφοι κι ελπίζω να τα λύσουμε αυτά και άλλα, γιατί αλλιώς είμαστε καταδικασμένοι και πάλι.
Για το 1: Δεν μπορούμε να αφήσουμε απ’έξω το γεγονός ότι υπάρχουν άνθρωποι (όπως εγώ) που βρίσκονται πιο κοντά στον ίδιο τον σύριζα παρά στις συνιστώσες του. Δεν είναι θέμα δηλαδή πλέον μόνο των συνιστωσών που έφτιαξαν τη συμμαχία και των αρχικών συμφωνιών και επιδιώξεων, η αριστερά (πρέπει να) είναι ο κόσμος της. Και εφόσον έχει υπάρξει μια συσπείρωση γύρω από τον ίδιο τον σύριζα, επειδή κάποιους μας ενδιαφέρει ως ενωτικό εγχείρημα, η οποία τον κάνει μεγαλύτερο από το άθροισμα των συνιστωσών του, δεν μπορούμε πλέον να αγνοήσουμε κι αυτή την παράμετρο.
Σύμφωνοι σφε, αν και οι μηχανισμοί πάντα (ή έστω για καιρό ακόμα) θα παίζουν τους ρόλους τους σχεδόν σε κάθε εγχείρημα φοβάμαι. Μέχρι τουλάχιστον να αλλάξει η κουλτούρα και η λογική της αριστεράς στον τρόπο λειτουργίας της προς κάτι καλύτερο και πιο αμεσοδημοκρατικό (όχι μόνο στα λόγια, αλλά και στην πράξη) με (πιο) οριζόντιες δομές. Αν δεν μάθουμε να λειτουργούμε έτσι, πάντα μια από τα ίδια θα’ναι. Ας το πούμε και ταρατατζούμ ή νέο ΣΥΡΙΖΑ ή οτιδήποτε. Η ουσία είναι το θέμα.
ΥΓ: Το ζήτημα πάντως δεν θα πρέπει να το κοιτάμε αθροιστικά και μόνο(δεν το λέω για σένα, γενικότερα το λέω, γιατί το επιχείρημα περί αθροίσματος παίζει συνέχεια). Αυτό ήταν πρόβλημα και του προηγούμενου ΣΥΡΙΖΑ. «Μετριόμασταν» με βάση το άθροισμα.
Καλή δύναμη σφε.
ΤΑ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑΤΑ εκτός απο την στρατηγική τους σημασία ως μορφή αμεσης δημοκρατίας εντός μιας αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας εχουν και μια τακτική σημασία ως πολιτικός χειρισμός : ΑΣΚΗΣΗ ΠΙΕΣΗΣ-ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΚΟΜΜΑΤΙΚΩΝ ΜΕΛΩΝ ΚΑΙ ΦΙΛΩΝ…»εργασιοθεραπεια» μερικές φορές…
…ΤΟ ΓΑΛΛΙΚΟ ΟΧΙ ΠΡΙΝ ΛΙΓΑ ΧΡΟΝΙΑ είναι διαφωτιστικό πόσο ( λίγο) μακριά μπορεί να πάει μια τακτική επιτυχία…οταν δεν υπάρχει στρατηγική σύμπλευση στις επιμέρους δυνάμεις του μετώπου του ΟΧΙ…
… η ΓΑΛΛΙΚΉ ΕΜΠΕΙΡΙΑ είναι χρήσιμη και για τον τρόπο που υλοποιείται η ενότητα ΤΗς αριστεράς : ΕΝΑ «ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ» ΕΝΙΑΙΟ ΚΟΜΜΑ ΣΤΗΝ ΑΚΡΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ- ΜΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΚΚ-ΑΡΙΣΤ.ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΩΝ -ΑΛΛΩΝ ΑΡΙΣΤΕΡΩΝ ΣΤΗΝ «ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗ»ΑΡΙΣΤΕΡΑ …
μήπως ομως θα επρεπε να ζητηθεί δημοψήφισμα και για ΕΚΛΟΓΙΚΟ-ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗ-ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΟ ;
Μερικές παρατηρήσεις στη συζήτηση
1) Περι «πατριωτισμού» του Αλαβάνου (βλ. σχόλιο 40): Η χρήση της λέξης «πατρίδα» η οποία είναι αμφίσημη, δεν κατατάσσει αυτόματα μια πολιτική ανάλυση στην κατηγορία των εθνικο-πατριωτικο-αταξικών προσεγγίσεων. Σημασία έχει με ποιές κοινωνικο-πολιτικές οριοθετήσεις συνδέεται. Το μέτωπο ενάντια στο ΣΣ μπορεί να συμπεριλάβει ευρύτατα τμήματα των εργαζομένων και της νεολαίας. Δεν περιλαμβάνει όμως κανένα τμήμα των εγχώριων καπιταλιστών. Αντίθετα άπασες οι ελληνικές εργοδοσίες το θεωρούν ευκαιρία για να πάρουν τη ρεβανς απέναντι σε όλες τις εργατικές διεκδικήσεις.
Για μια ακόμα φορά ο ΑΑ δείχνει το δυνατό του σημείο στην πολιτική (όπως και επι άρθρου 16) που είναι ο προσδιορισμός της δυνάμει «μητέρας όλων των μαχών».
2) Η τακτική που προτείνει ο σ. ΑΑ απέναντι στο σοσιαλιστικό χώρο είναι πολύ πιο ώριμη και εύστοχη από παλιότερα (βλ. «καλώς τα παιδιά»). Δεν είναι παθητικά αυτοαναφορική, αλλά ενεργητική, με αναφορές στην κρίσιμη αιχμή. Ο ΑΑ κάνει ταυτόχρονα σκληρή επιθετική κριτική στους πάνω του ΠΑΣΟΚ και ανοικτή κινηματική πρόσκληση στους κάτω.
3) Η πρόταση για συγκεντρωση υπογραφών για Δημοψήφισμα μπορεί εκτός των άλλων να γίνει ένα εξαιρετικό εργαλείο ενεργοποίησης των ΤΕ του ΣΥΡΙΖΑ, επαφής με τον κόσμο κλπ. Όσο για τον παραλληλισμό του με δημοψήφισμα για το μεταναστευτικό (βλ. σχόλιο 40)είναι τελείως άστοχος. Τα ανθρώπινα, τα ατομικά δικαιώματα πρέπει να κατοχυρώνονται ούτως ή άλλως. Δεν είναι δυνατόν κάποιοι άνθρωποι να ψηφίζουν εαν κάποιοι άλλοι ίσοι άνθρωποι θα έχουν δικαίωμα ψήφου !!! Προτάσεις δημοψηφισμάτων για ατομικά δικαιώματα μόνον ρατσιστές μπορούν να κάνουν που θεωρούν ότι υπάρχουν άνθρωποι μη ίσοι.
4) Σχετικά με τις δημοτικές εκλογές : Συμφωνώ με ΑΑ ότι το ΣΣ λειτουργεί ασφυκτικά και στην ΤΑ, όμως διαφωνώ η αριστερά να δόσει δημοψηφισματικό χαρακτήρα στις δημοτικές εκλογές, ακόμα κι εαν αυτό ισχύσει στην πράξη σε Αθήνα, Θεσ/νίκη και σε περιφερειακές εκλογές με βάση τον Καλλικράτη. Όποτε δόσαμε δημοψηφισματικό χαρακτήρα σε άλλες εκλογές πλην βουλευτικών «την πατήσαμε» γιατί παίξαμε στο γήπεδο του δικομματισμού (βλ. φοιτητικές). Η αριστερά στις δημοτικές εκλογές πρέπει να ρίξει όλο το βάρος στην προβολή των απόψεών της για το τι ΤΑ θέλει, οι οποίες δυστυχώς βρίσκονται σε εμβρυακό στάδιο (συμφωνώ με σχόλιο 52, αριστερό εξτρεμ) και στην ενδυνάμωση και δικτύωση των τοπικών κινημάτων έστι ώστε να παράγουν αυτοτελώς στοιχεία ευρύτερης πολιτικής.
Αλέκος Παπανδρέου.ΕΟΚ + ΝΑΤΟ ΤΟ ΙΔΙΟ ΣΥΝΔΙΚΑΤΟ…ΕΞΩ ΟΙ ΒΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ, Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ…Εμπρός Αλέκο για τη μεγάλη αριστερά που θα ενωθεί με το νέο ΠΑΣΟΚ +οδηγο εσένα..!!!
Ο κ. Α. Αλαβάνος, πριν από δέκα ακριβώς έτη, στο αφιέρωμα του περιοδικού “Άρδην” για το Άγιο Όρος, έγραφε μεταξύ άλλων γι’ αυτό και το άβατο: “Δεν είναι χώρος σύγκρουσης μια χωροταξικά περιορισμένη, μακραίωνη, όμως, ιστορική, πολιτιστική και θρησκευτική εστία, όπως είναι το Άγιον Όρος… Η κάθε κοινωνία έχει τους δικούς της ρυθμούς και τον δικό της τρόπο να προχωρεί στην εξέλιξή της. Ας διατυπώσει ο καθένας υπεύθυνα και με σεμνότητα τις απόψεις του, ας αφήσουμε όμως τις μοναστικές κοινότητες να παίρνουν οι ίδιες τις αποφάσεις τους, που έτσι κι αλλιώς δεν έχουν καμία επιθυμία να εξαγάγουν στην υπόλοιπη κοινωνία. Ας τους αναγνωρίσουμε, τουλάχιστον, σε αυτόν τον μικρό χώρο τους με το μεγάλο όμως ιστορικό του φορτίο, το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού, της ελεύθερης επιλογής για τη ζωή τους, τη δυνατότητα να αποφασίζουν οι ίδιοι για την πολιτιστική τους ταυτότητα και ιδιαιτερότητα… Ας δώσουμε τις μεγάλες μάχες της γυναικείας απελευθέρωσης και ας αφήσουμε το Άγιον Όρος στην ηρεμία του”.
Φίλε Νέρων,
Πώς ερμηνεύεις και τι συμπεράσματα βγάζεις εσύ το στγκεκριμένο απόσπασμα;
Τα λέμε.
Ξαναγράφουμε αναγκαστικά:
Πώς ερμηνεύεις και τι συμπεράσματα βγάζεις εσύ για το συγκεκριμένο απόσπασμα;
Τα λέμε.
Η φτώχια των σχολίων αποδεικνύει τη φτώχεια της συνέντευξης.
ΓΙΑ ΤΗ ΒΑΓΓΕΛΙΩ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΥ:
ΠΡΟΣΟΧΗ : Η ΨΗΦΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΤΟΜΙΚΟ ΑΛΛΑ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ.
ΟΣΟΙ ΕΧΟΥΝ ΔΙΑΤΥΠΩΣΕΙ ΕΝΣΤΑΣΕΙΣ ΣΤΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΝ ΚΑΠΟΙΟΙ ΡΑΤΣΙΣΤΕΣ . ΑΛΛΑ ΣΤΕΛΕΧΗ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ.ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΑΝΑΛΥΤΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ.
οσο για τη φανερή αντιγραφή της τακτικής ΑΝΔΡΕΑ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ απο τον ΑΛΕΚΟ ΑΛΑΒΑΝΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΣΗΜΑΝΤΑ ΑΡΝΗΤΙΚΗ.ΣΤΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΒΑΣΙΚΟ ΡΟΛΟ ΠΑΙΖΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ.Εξάλλου πρακτικά την κρίσιμη ουσιαστική βοήθεια στον ΓΙΩΡΓΟ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ το 2008-2009 την εδοσε ο ΑΛ.ΑΛ., ΚΑΙ ΑΝ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙ ΝΑ ΜΠΕΙ ΣΦΗΝΑ ΣΤΗΝ ΠΙΘΑΝΟΤΑΤΗ ΚΑΡΠΩΣΗ ΤΗΣ ΛΑΪΚΗΣ ΔΥΣΑΡΕΣΚΕΙΑΣ ΑΠΟ ΝΔ-ΛΑΟΣ-ΚΚΕ , είναι η μοναδική ελπίδα του ΓΙΩΡΓΟΥ Π. να μείνει στο παιχνίδι της εξουσίας.Ο ΑΛ.ΑΛ.είναι ο καλύτερος μαθητής της «στρατηγικής ΚΥΡΚΟΥ»….
….επιμένοντας ΑΛΑΒΑΝΟΚΥΡΚΙΚΑ…
Ο σ.φος Αλέκος Αλαβάνος, ζήτησε εχτές και επανέλαβε και σήμερα δημοψήφισμα για την «αποδέσμευση της οικονομικής πολιτικής από το σύμφωνο σταθερότητας». Στην συνέντευξή του της Δευτέρας είπε: «Η έκβαση της «επιτήρησης» δεν αφορά μόνο σε μας. Διαμορφώνει το νέο μοντέλο μετακρισιακής καπιταλιστικής κυριαρχίας.Η ελληνική τραγωδία είναι ήδη ευρωπαϊκή τραγωδία. Το Σύμφωνο Σταθερότητας είναι ο γόρδιος δεσμός για την πορεία της χώρας και την τύχη των εργαζομένων.Η Ελλάδα είναι ο γόρδιος δεσμός για την τύχη του Συμφώνου Σταθερότητας.
Παρακάτω λέει: «Το ΠΑΣΟΚ δεν είχε προειδοποιήσει πριν τις εκλογές ότι η οικονομική και κοινωνική του πολιτική θα κινηθεί μέσα στους απαγορευτικούς για την ανάπτυξη και την κοινωνική πρόοδο όρους του Συμφώνου Σταθερότητας. Απέκρυπτε ή δεν κατανοούσε την πραγματικότητα. Αιφνιδίασε τον λαό και σε ένα βαθμό αιφνιδιάσθηκε το ίδιο. » Για να συνεχίσει: «Η κυβέρνηση οφείλει να προχωρήσει χωρίς καθυστέρηση σε δημοψήφισμα . Δεν είναι δυνατό οι συγκεκριμένοι όροι του Συμφώνου Σταθερότητας, που παγιδεύουν τις σημερινές και μελλοντικές γενιές, που «κλειδώνουν» μακροπρόθεσμα τη χώρα μας σε ένα πρότυπο παγωμένης ανάπτυξης, αποδόμησης του κοινωνικού κράτους, ακραίων ταξικών διαφορών να εφαρμοσθούν χωρίς να ερωτηθεί ο ελληνικός λαός.»….
Μερικές σκέψεις δικές μου:
Θεωρώ ότι σε μεγάλο βαθμό η ανάλυση του Αλαβάνου είναι σωστή. Άλλωστε από πολλές πλευρές στην Αριστερά τα βασικά σημεία που θέτει, έχουν τεθεί.Αντιγράφω ένα απόσπασμα από την παρέμβαση του Αλέξη Τσίπρα στην συνεδρίαση της Εκτελεστικής Επιτροπής του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς πρίν από δυο βδομάδες στο Βερολίνο:
«Έχει δικαιωθεί η αμβισφήτησή μας στα θεμέλια της ΕΕ. Δικαιωθήκαμε που εδώ και καιρό αντιπαραβάλλουμε:
– Στο παράλογο αυτό Σύμφωνο Σταθερότητας, ένα σύμφωνο για την κοινωνική δικαιοσύνη την αλληλεγγύη και την αειφορία
– Στον ανεξέλεγκτο ρόλο της ΕΚΤ τον πολιτικό έλεγχο.
– Στην κυριαρχία των αγορών επί των χωρών τη δυνατότητα απευθείας δανεισμού των χωρών και την έκδοση ευρωομολόγου
– Στην ανυπαρξία ουσιαστικής αλληλεγγύης την ενίσχυση του κοινοτικού προϋπολογισμού.
Αυτό το διάστημα κρίση δεν διέρχεται μόνο η οικονομία αλλά και το μοντέλο της ΕΕ ζει μια βαθιά κρίση.
Η Ε.Ε. Είναι ανήμπορη να διαχειριστεί την κρίση και χρησιμοποιεί χώρες με υψηλό έλλειμμα, όπως η Ελλάδα ή η Ιρλανδία, ως πειραματόζωα στα σχέδιά τους να αντιμετωπίσουν τη κρίση ως ευκαιρία να βαθύνουν την ηγεμονία των αγορών και το νεοφιλελεύθερο πλαίσιο. Πειραματόζωα που επιχειρεί να τιμωρήσει προς παραδειγματισμό με νεοφιλελεύθερα μέτρα σοκ για τη ραγδαία μείωση των ελλειμμάτων εν καιρώ ύφεσης. Η περίπτωση της Ελλάδας, αγαπητοί σύντροφοι, δεν αφορά αποκλειστικά τον Ελληνικό λαό, αλλά ως πιλοτικό σχέδιο, αποτελεί ένα κακό προμήνυμα για όλους τους λαούς της Ευρώπης.
Για τους λαούς που η δικτατορία των αγορών προσπαθεί να τρομοκρατήσει προβάλλοντας το Ελληνικό αντιπαράδειγμα της μείωσης των μισθών και των συντάξεων, της διάλυσης του ασφαλιστικού συστήματος, της δραματικής μείωσης της ανεργίας. Μπροστά σε αυτή την ωμή πράξη τρομοκρατίας που έχει τη συναίνεση της δεξιάς και σοσιαλδημοκρατίας, η Ευρωπαϊκή Αριστερά δεν μπορεί να μένει απαθής. »
Αν εξαιρέσουμε την διαφορά της γλώσσας που ο κάθε ένας χρησιμοποιεί, η δική μου ανάγνωση, λέει ότι τουλάχιστον σε επίπεδο ανάλυσης, οι δύο τοποθετήσεις είναι αρκετά κοντινές.
Ο .σ.φος Αλαβάνος προτείνει:» Το κρίσιμο σημείο που συγκλίνουν οι ποικίλες και μη ταυτόσημες πολλές φορές διεκδικήσεις των πιο διαφορετικών κοινωνικών συνιστωσών είναι η απελευθέρωση της οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής από το Σύμφωνο Σταθερότητας. Γι’ αυτό το δημοψήφισμα για τη μη εφαρμογή του Συμφώνου Σταθερότητας στην Ελλάδα παίρνει μια κεντρική σημασία για τις συνολικές εξελίξεις.»
Αξίζει να σταθούμε λίγο σε αυτό το σημείο. Ο σ.φος Αλαβάνος προτείνει δημοψήφισμα για αποφασίσει ο Ελληνικός εάν δέχεται η οικονομική πολιτική της χώρας να επιβάλλεται από το Σύμφωνο σταθερότητας ή να απελευθερωθεί από αυτό; θεωρεί ότι η δυναμική που θα αναπτυχθεί με βάση αυτό το ερώτημα, στην Ελλάδα, θα συμπαρασύρει με τη σειρά του αντίστοιχες κινήσεις αμφισβήτησης και στις άλλες χώρες; Και άρα θα έχουμε μια συνολική ανατροπή του συμφώνου σε όλη την Ευρώπη;
Εαν έχω καταλάβει καλά τη σειρά της σκέψης του σ.φου, μερικές παρατηρήσεις/ ερωτήσεις που στηρίζονται στο «κακό σενάριο»:
1. Τι θα γίνει εάν τελικά, παρόλο που εμείς προχωράμε σε δημοψήφισμα και αποφασίζουμε την «αποδέσμευση της οικονομικής πολιτικής από το σύμφωνο σταθερότητας» εν’ τούτοις για διάφορους λόγους (και κυρίως λόγω των διαφορετικών ταχυτήτων ανάπτυξης του καπιταλισμού στις διάφορες χώρες) δεν γίνει κατορθωτό τελικά να αναπτυχθούν αντίστοιχες διαδικασίες και αλλού; Ποια είναι η επόμενη πρότασή μας;
2. Αν και το σύμφωνο σταθερότητας δεν είναι προϋπόθεση για την ύπαρξη της Ε.Ε. και του ευρώ, εν’ τούτοις είναι λογικό, ότι εάν εσύ αποφασίσεις να «αποδεσμεύσεις την οικονομική σου πολιτική από το σύμφωνο» και είσαι ο μόνος που το κάνει, τότε υποχρεωτικά πρέπει να βάλεις θέμα και αποχώρησης σου από το ευρώ, άρα και από την Ε.Ε. Βεβαίως να πούμε ότι τεχνικά έχεις σαν χώρα την δυνατότητα να μην φύγεις ενω οι άλλοι δεν μπορούν να σε διώξουν.Αρα θεωρητικά μπορείς εσύ να είσαι στην ευρωζώνη και να ακολουθείς δική σου οικονομική πολιτική. (Αυτό είναι εφικτό από την στιγμή που κανείς να σε διώξει).
3. Αρα λοιπόν στην περίπτωση που δεν βγει το σενάριο «Ελλάδα αδύναμος κρίκος» δημοψήφισμα για απελευθέρωση της οικονομικής πολιτικής» «αλυσιδωτές αντιδράσεις στις άλλες χώρες» , οι εναλλακτικές που έχεις μετά είναι
α. φεύγεις από ευρωζώνη και Ε.Ε.
β. μένεις στην ευρωζώνη και ακολουθείς δική σου οικονομική πολιτική και πλακώνεσαι συνέχεια με τους άλλους, προσπαθώντας να κερδίσεις την αλληλεγγύη των Ευρωπαίων.
Το ερώτημα λοιπόν που έρχεται είναι: Τι προτείνει ολοκληρωμένα ο σ.φος Αλαβάνος. Γιατί προφανώς από μόνο του το «δημοψήφισμα για την απελευθέρωση της οικονομικής πολιτικής από το σύμφωνο σταθερότητας», σαν πρόταση είναι ελλιπής.
Ακόμα όμως και έτσι, αντιλαμβανόμαστε ότι το σημείο κλειδί είναι η ανάπτυξη πανευρωπαϊκής και συντονισμένης δράσης της Αριστεράς. Δηλαδή αυτή η πανευρωπαϊκή και συντονισμένη δράση είναι που θα συμβάλλει στο να «μεταφερθεί» σε όλη την Ευρώπη το κίνημα της αμφισβήτησης του συμφώνου.
Ας δούμε όμως και την άλλη πλευρά. Η πρακτική εφαρμογή του συμφώνου σταθερότητας σε κάθε χώρα, παίρνει την μορφή των «προγραμμάτων σταθερότητας και ανάπτυξης», αυτό που κάνει αυτή την περίοδο ο Παπανδρέου. Αυτά πρέπει να διαμορφωθούν και να υλοποιηθούν με τέτοιο τρόπο που να ικανοποιούν τις απαιτήσεις του συμφώνου (και κυρίως το 3% των ελλειμμάτων, αλλά και τα χρέη και τον πληθωρισμό). Και που τα αποτελέσματά του θα είναι όλα αυτά που λέμε και που περιγράφει ο σ.φος Αλαβάνος. Και προφανώς όπως λέει και ο ίδιος: «Η επιλογή αυτή της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ πρέπει να ηττηθεί ολοκληρωτικά. Το γρηγορότερο δυνατό…»
Για να γίνει αυτό χρειάζονται αγώνες κλπ, αλλά προσωπικά θα μπορούσα να συμφωνήσω ακόμα με την πρόταση του δημοψηφίσματος εάν το ερώτημα που έμπαινε είναι: «Οχι στο πρόγραμμα σταθερότητας του ΠΑΣΟΚ».
Μα θα μου πείτε: Δεν είναι το ίδιο πράγμα με αυτό που προτείνει ο Αλαβάνος; Οχι δεν είναι.
Ο σ.φος Αλαβάνος ξεκινάει από μια σωστή κατά τη γνώμη μου ανάλυση κατανοώντας σωστά την Ελλάδα ως αδύναμο κρίκο (όχι προφανώς για την σοσιαλιστική επανάσταση, αλλά όπως και ο ίδιος λέει «Η Ελλάδα αναδείχνεται πια ο «αδύναμος κρίκος» της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Και με την έννοια του οικονομικού αδιεξόδου, όπως παραδέχονται οι πάντες. Αλλά και με την έννοια των πολιτικών δυνατοτήτων για μια μεγάλη κοινωνική στροφή.Σήμερα είναι δυνατό, με την ίδια την παρέμβαση της κοινωνίας, να ξεκινήσει από την Ελλάδα ένα υπόδειγμα αντίστασης και ανατροπής της σκληρής ταξικής στρατηγικής των Βρυξελλών που θα ευαισθητοποιεί όλους τους ευρωπαϊκούς λαούς.»
Προτείνει, όμως, το βάρος να δοθεί όχι στο να σπάσει αυτός ο αδύναμος κρίκος που μπορεί να γίνει μόνο εάν πρακτικά ακυρωθεί η εφαρμογή του συμφώνου σταθερότητας, άρα δεν περάσει (με οποιονδήποτε τρόπο και με δημοψήφισμα) το πρόγραμμα σταθερότητας του ΠΑΣΟΚ που είναι η πρακτική του εφαρμογή στην χώρα), αλλά στο να στραφούν «όλα τα πυρά» στο ίδιο το σύμφωνο σταθερότητας. Ομως έτσι, τουλάχιστον από την άποψη της τακτικής, κάνεις ένα «κύκλο» φεύγεις από τον αδύναμο κρίκο και ξαναπάς στον «σκληρό πυρήνα»
Με άλλα λόγια ο σ.φος Αλαβάνος λέει: Να καταργηθεί το σύμφωνο σταθερότητας (σωστό) η Ελλάδα είναι ο αδύναμος κρίκος στο σύμφωνο σταθερότητας (σωστό), άρα «σπάμε τον αδύναμο κρίκο και «απελευθερωνόμαστε από το σύμφωνο σταθερότητας» . Αυτό όμως για να λειτουργήσει προϋποθέτει (όπως είδαμε παραπάνω) την «απελευθέρωση» και των άλλων από το σύμφωνο, άρα ένα συνολικό ανέβασμα της πάλης σε όλη την Ευρώπη. Αν δεν γίνει αυτό, πρέπει να έχεις ένα εναλλακτικό σχέδιο να προτείνεις.
Αντίθετα η πρόταση για να μην περάσει (με οποιοδήποτε τρόπο, άρα και με δημοψήφισμα) το πρόγραμμα σταθερότητας του ΠΑΣΟΚ, κτυπάει ακριβώς τον «αδύναμο κρίκο». Και αυτό για τους παρακάτω λόγους:
α. Δεν προϋποθέτει τον ίδιο βαθμό συγκέντρωσης δυνάμεων σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Αυτό που χρειάζεσαι είναι συμπαράσταση και αλληλεγγύη από τους εργαζόμενους στην Ευρώπη και όχι κατ’ ανάγκη ανάπτυξη παράλληλο μετώπων
β. Είναι ποιο ρεαλιστικό και άμεσα επιτεύξιμο. Είναι άλλο να ζητάς να μειώσεις (πχ το έλλειμμα σου σε δέκα χρόνια, γιατί αλλιώς θα καταστραφεί και άλλο να ζητάς γενικά και αόριστα τη δυνατότητα δική σου οικονομικής πολιτικής) Αυτό σου δίνει την δυνατότητα να διαμορφώσεις ευρύτερες συμμαχίες και εθνικά και ευρωπαϊκά
γ. Βάζει στο κάδρο και την άλλη διάσταση του συμφώνου του Μααστριχτ, που είναι η «ανεξαρτησία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας» που είναι ο άλλος πυλώνας της νεοφιλελεύθερης διαχείρισης της Ε.Ε. (και άρα ζητάς και τον έλεγχο της ΕΚΤ) και που παρεμπιπτόντως μου κάνει μεγάλη εντύπωση που ο σ.φος Αλαβάνος δεν το αναφέρει καθόλου
δ. Στον βαθμό που καταφέρνεις να αποκρούσεις το πρόγραμμα σταθερότητας, στην πράξη πια δεν λειτουργείς σαν «πειραματόζωο» αλλά ενισχύεις ακόμα περισσότερο τις αντιστάσεις που εκδηλώνονται και δείχνεις ότι υπάρχει και άλλος δρόμος. Ετσι λειτουργείς σαν παράδειγμα.
Συνοψίζοντας; Θεωρώ ότι η πρόταση του σ.φου Αλαβάνου έχει κενά. Αρα περιμένω να δω, πως αυτά τα κενά θα καλυφθούν στην εκδήλωση που οργανώνουν συνιστώσες για το Σύμφωνο Σταθερότητας και στο οποίο από ότι ξέρω θα μιλήσει.
Μέχρι τότε, θεωρώ ότι η πιο σωστή από άποψη τακτικής είναι η πρόταση για απόκρουση (με οποιοδήποτε τρόπο) του προγράμματος σταθερότητας του ΠΑΣΟΚ με την ταυτόχρονη ανάπτυξη (σε αυτή τη φάση) ενός κινήματος αλληλεγγύης στην Ελλάδα από την Αριστερά της Ευρώπης και αντίστοιχες κινήσεις απόκρουσης των προγραμμάτων σταθερότητας, στις «γουρούνες»
Γιάννη Ιωάννου έχεις δίκιο, η ψήφος είναι πολιτικό δικαίωμα. Όλοι οι άνθρωποι που ζουν σε μια χώρα πρέπει να έχουν ίσα πολιτικά δικαιώματα. Δεν ξέρω νομικά (εξ’ άλλου δικαιοσύνη και νομιμότητα δεν ταυτίζονται), αλλά δεν είναι δίκαιο η οποιαδήποτε πλειοψηφία να ασκεί το πολιτικό της δικαίωμα για να αφαιρέσει το πολιτικό δικαίωμα από την οποιαδήποτε μειοψηφία. Οι ενστάσεις αριστερών στο ν/σχ, απ’ όσο γνωρίζω αφορούν την ατολμία του στα ζητήματα απόκτησης ιθαγένειας και σε καμία περίπτωση δεν αμφισβητούν το δικαίωμα της ψήφου των μεταναστών.
Ξέρει κανείς αν βγήκαν καταγγελίες από τον χώρο μας (ή δυνάμεις του χώρου μας) για τις ενστάστεις αυτών των αριστερών και τις διαδηλώσεις που διοργάνωσαν για το μεταναστευτικό και το εν λόγω ν/σχ? Κάτι τέτοιο πήρε το αυτί μου..
Κάτι βγήκε από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Α, ναι; Εγώ άκουσα για ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ που θα υπερψηφίσει το ν/σ με τον ΣΥΝ να το βρίσκει σε θετική κατεύθυνση και άρα να το ψηφίζει (ως στοιχείο προγραμμάτικης σύγκλησης με το ΠΑΣΟΚ ίσως???) και το ΔΙΚΤΥΟ (που κατήγγειλε την πορεία με ανακοίνωσή του) «που στο όνομα της αντιεθνικιστικής πάλης υποβαθμίζει την ταξική διάσταση του ζητήματος». Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ μαζί με μεταναστευτικές κοινότητες και άλλες οργανώσεις – πρωτοβουλίες της αντικαπιταλιστικής και ριζοσπαστικής αριστεράς κατάλαβα να καλούν σε πορεία ενόψη της κατάθεσης του νομοσχεδίου για την ιθαγένεια και την απόδοση ελάχιστων πολιτικών δικαιωμάτων σε περιορισμένα τμήματα μεταναστών.
Διορθώστε με αν άκουσα λάθος..
Η ανακόινωση του δικτύου για το ζήτημα είναι σαφής για όποιον/α την έχει κάνει τον κόπο να τη διαβασει και προφανώς δεν κάνει ταξικες εκπτώσεις… Αντίτίθεται στη θέση για απόσυρση του ν/σ, θέση που απορρίπτεται από την μεγαλη πλειονότητα των αριστερων και αντιρατσιστικών οργανώσεων και βέβαια από τις κοινότητες των μετναστών.
http://diktio.org/node/189
HTML a tag
Ξαναγυρνώντας στη τοποθέτηση ΑΛΑΒΑΝΟΥ:οι ομοιότητες με το λόγο ΑΝΔΡΕΑ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ της δεκαετίας του 70 ΕΊΝΑΙ ΠΡΟΦΑΝΕΙΣ για οσους εζησαν απο κοντά την πολιτική εκέινης της εποχής.Αφορισμοί και αξιωματικές διατυπώσεις, υποτίμηση των εσωτερικών αιτίων που οδήγησαν στο δημοσιονομικό αδιέξοδο (πελατειακό και οχι νεοφιλελεύθερο κράτος), υπερτίμηση των διαδηλώσεων-καταλήψεων ως μορφών αγώνα
(π.χ. η κινητοποίηση για το αρθρο 16 δεν αλλαξε σε κάτι προς το καλύτερο την κατάσταση της «ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ»-αλωμένης εδώ και καιρό απο πλήθος μικρών και μεγάλων ιδιωτικών συμφερόντων -οπως και η «ΔΗΜΟΣΙΑ ΥΓΕΙΑ»),λόγος που απευθύνεται περισσότερο στο συναίσθημα και στα στερεότυπα παρά και στη λογική…
Παρόλα αυτά (τη ριζική διαφωνία μου στο σκεπτικό ) η πρόταση για ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ εχει τακτικά πλεονεκτήματα: ενας πολιτικός στόχος που μπορεί να φέρει σε επαφή τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ με ευρύτερα κοινωνικά στρώματα ,και με πολίτες που θα ησαν θετικά διακείμενοι ( ΑΚΡΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ-ΚΚΕ -ΕΥΡΩΣΚΕΠΤΙΚΙΣΤΕΣ ΠΑΣΟΚ ΚΑΙ ΝΔ-ΛΑΟΣ-ΑΚΡΑ ΔΕΞΙΑ). Αυτό το «εθνικό μέτωπο» πιθανόν να βοηθούσε διαπραγματευτικά τον ΓΙΏΡΓΟ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ( ΚΑΤΟΜΟΙΩΣΙΝ ΤΟΥ «ΒΥΘΙΣΑΤΕ ΤΟ ΧΟΡΑ»του ΑΝΔΡΕΑ Π.)αν εδειχνε την αναγκαία ευελιξία ,( τα περί ενδιαφέροντος των ΚΙΝΕΖΩΝ για εξαγορά του ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΧΡΕΟΥΣ δείχνουν οτι γίνονται και κινήσεις πέρα απο τα ορια της Ε.Ε. -ΛΕΤΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ «ΔΑΚΤΥΛΟΣ» ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ ΜΑΣ ΜΑΟΪΚΩΝ) …ΠΙΘΑΝΌΝ να ανοίξει τον δρόμο σε εναν Έλληνα ΣΑΡΚΟΖΥ απο τους ευρωσκεπτικιστές της ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΉΣ ΠΑΡΑΤΑΞΗΣ…τα μόνα κέρδη για μας θα είναι οτι μέσα απο την επαφή με τον κόσμο θα δοκιμάσουμε τις «βεβαιότητές» μας -ανεξαρτήτως τάσεων και ιδεολογικών αποχρώσεων,τις «στρατηγικές» μας…για να το πώ μεταφορικά : καλύτερα να βουλιάξουμε στην ανοιχτή θάλασσα ( η βασική μας γαλέρα-ΣΥΝ , τα μικρά πειρατικά-ΣΥΝΙΣΤΩΣΕΣ και τα μονόξυλα-ΑΝΕΝΤΑΧΤΟΙ) , παρά να ΒΟΥΛΆΞΟΥΜΕ ΑΡΑΓΜΕΝΟΙ ΣΤΟ ΛΙΜΑΝΙ …
Θέλω να πάρω σύντροφοι απάντηση σε δυό πράγματα.
Γιατί ο Αλαβάνος πήγε στην κηδεία του Χουνταρόδουλου
και γιατί είναι υπέρ του Άβατου γυναικών του Όρους.
Διαβάζω το πολύ καλό μπλογκ του Ροιδη που αν και είναι φιλικό λέει τα σύκα σύκα.
Από εκεί τα ερωτήματα στο άρθρο ο αντιφατικός Αλαβάνος.
Tι να σου απαντήσουν;
Προτιμάνε να κάνουν τουμπεκί.
Αν ήταν θα είχαν απαντήσει και στο μπλογκ.
Ο άνθρωπος παίζει σε πολλά ταμπλώ καιεπαναστάτης και θρήσκος και πατριώτης.
Για να πας αν και αριστερός στην κηδεία του εθνικιστή φασίστα Χουντόδουλου πρέπει να έχεις πολύ ελαστική ηθική.
Το ίδο και για να υπερασπίζεσαι το άδυτο του Μεγάλου Ναού για να μην μπούν μέσα οι αμαρτωλές γυναίκες.
Τώρα έβαλε στόχο να γίνει δημοψήφισμα.
Κι άντε κι έγινε.
Κι άντε και ο κόσμος πάθει κάτι και ψηφίσει κατά του σύμφωνου.
Τι θα συμβεί;
Αν δεν σας αρέσει κύριοι, θα μας πούνε, ιδού η έξοδος.
Γίνετε Αλβανία.
α)Την εποχή που οι παπάδες στις εκκλησιές ωρύονταν οτι ο Χριστόδουλας «έβγαλε τον καρκίνο» «απο την στεναχώρια που του έφερνε ο Αλαβάνος» (θυμάσαι φυσικά τι μάχες κατά του Χριστόδουλα είχε δώσει στη βουλή), ίσως η πράξη του να είχε τον συμβολισμό της. Και πάντως ήταν πολύ λιγότερο επικίνδυνη απο την παρουσία άλλων στα Κυρκοτραπεζώματα!
β) Αμ’ αυτή πάλι η τρομοκρατία: «θα μας διώξουν απ’ την ΕΕ!!!» «θα γίνουμε Αλβανία»!!! (άρα και μείς Αλβανοί. Νάτος και ο ρατσισμός του …θιγμένου αριστερού). Κοιμήσου ήσυχος ρε φίλε! Κανείς δεν μπορεί να σε διώξει απο την ΕΕ! Γιαυτό και δύο τινά μπορείς να κάνεις: Η να βοηθήσεις να αλλάξει ή να εξακολουθήσεις να φιλάς τον ποπό του Αλμούνια!
Λυπάμαι. Η πρόταση και μόνο για δημοψήφισμα πάνω στο Σύμφωνο Σταθερότητας, (έχει κανείς πρόχειρο, πόσες εκατοντάδες σελίδες, πολιτικές & τεχνικές, είναι μόνο η ΕΙΣΑΓΩΓΗ στο Μάαστριχτ;) ισοδυναμεί με εισαγωγή σε φηφοφορία, πρότασης για έξοδο από (όχι μόνο ΟΝΕ, αλλά και από)ΕΕ! Έξοχα! (Στην περίπτωση που υπάρχει κανείς να φαντάζεται πως ΑΝ επιλέξουμε τελικά την ΕΞΟΔΟ, όλοι αυτοί «οι κακοί ξένοι» θα μελαγχολήσουν χοντρά, την ώρα που -όπως εύχονται- θα απαλλάσσονται από ένα βάρος, ήδη δυσβάστακτο!) Είναι από τις στιγμές που ο θυμός από τη συνάντηση με την ΑΜ την Ανευθυνότητα αυτοπροσώπως, σε κάνει να τείνεις να προτιμάς τους «ηττοπαθείς», «κυνικούς», και «ιδιοτελείς πραγματιστές».
Τελικά, φαίνεται πως (δυστυχώς) είναι νομοτελειακό! Όσο το τιμόνι περνάει σε γενιές όλο και πιο «νέες & άφθαρτες», ΧΑΝΟΝΤΑΙ και τα τελευταία ίχνη σοβαρότητας!
Κι’ από τα «νέοι» & «άφθαρτοι», (δυστυχώς, πάλι), επικρατεί, σαν απείρως πιο εύστοχο, το «άκαπνοι»!
Μπορείτε να μας εξηγήσετε γιατί η πρόταση μη εφαρμογής του ΣΣ, σημαίνει αυτοδικαίως και έξοδο απο την ΟΝΕ και την ΕΕ;
Ελπίζω να μην ακούσω αυτά τα: «Θα τους πούμε» και «θα μας πούνε» ή «Θα θυμώσουν και δεν θα μας λυπηθούν» και άλλα ευτράπελα. Γιατί οι διεθνείς σχέσεις δεν είναι ακριβώς όπως οι σχέσεις που αναπτύσσουν μεταξύ τους οι γειτόνισσες. Καθορίζονται απο συνθήκες οι οποίες εξαρτώνται πλήρως απο την εξέλιξη των ταξικών αγώνων!
Υ.Γ Ούτως ή άλλως, στην πράξη το ΣΣ έγινε κουρελόχαρτο όπου και αν επιχειρήθηκε να εφαρμοστεί. Δεν είδα να «θυμώσουν», να «μαλώσουν» ή να διώξουν κανένα. Όπως λοιπόν είπα και σε έναν προηγούμενο σχολιαστή, μπορείτε να κοιμάστε ήσυχοι! Κανείς δεν θα σας κάνει …αλβανούς! Και αύριο Ευρωπαίοι θα είστε. Λιγούρια μεν Ευρωπαίοι δε!!!
Gia tin keideia tou xountodoyloy katalavaino tin aporia. Gia to avato tou agiou orous eixa tin idia apopsi me ti dikia sou Srodie mexri pou diavasa tin askitiki tou Kazantzaki. Oi antropoi ekei den einai touristika ekthemata monaxoi einai pou theloun tin isixia tous. Kai den yparxei gia autous megalyteri taraxi apo tin gynaika!!
Παραλογίζεσαι Κλαδίτη,το Άγιο Όρος είναι άντρο της ανωμαλίας.
Οι γυναίκες αφού φορολογούνται έχουν δικαίωμα να πατήσουν το πόδι τους σε ελληνικό έδαφος.
διάβασε αυτό
Για Andrιου:
Πρέπει πρώτα να καταφέρετε να εμπεδώσετε τις κατ’ αρχή όχι και τόσο λεπτές νοηματικές (και φυσικά, πολύ περισσότερο πολιτικές) διαφορές, που έχει η πρόταση *για την ΜΗ ΕΦΑΡΜΟΓΗ του ΣΣ, με την άλλη πρόταση, *για ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΕ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ του ΣΣ.
Όταν καταφέρετε να ανταποκριθείτε σ’ αυτή τη λεπτή (για κάποιους) διαφοροποίηση, ενημερώστε παρακαλώ, και αμέσως θα σας αποσταλεί το τεύχος μαθητείας Νο 2.
Και για να σοβαρευόμαστε, χονδροειδείς αγένειες τύπου «Λιγούρια!!!», βρίσκουν το μάστορή τους, μόνο στη χορήγηση γενναίων δόσεων, αντίστοιχα ΧΟΝΤΡΟΥ ΧΙΟΥΜΟΡ
Να εκλάβω την καταφυγή σας στο ΧΟΝΔΡΟ ΧΙΟΥΜΟΡ, ως απάντηση σε πολιτικά δεδομένα; Όπως νομίζετε!
Πάντως αν κατανοήτε τον όρο «ΛΙΓΟΥΡΙΑ» (στον οποίο φυσικά δεν υπάρχει ούτε ίχνος προσωπικής αναφοράς) ως χιουμοριστικό, τότε νομίζω καλίτερα να αποφεύγετε «ΛΕΠΤΕΣ ΔΙΑΦΟΡΟΠΟΙΗΣΕΙΣ». Βλέπετε η γλώσσα πολλές φορές φροντίζει να καλύπτει κενά πριν τα «ανακαλύψουν» οι πολιτικοί επιστήμονες!
συντροφοι και φιλοι,υπαρχουν 1.000.000 συμπατριωτες μασ δικηγοροι γιατροι υδραυλικοι και ηλεκτρολογοι στο κολονακι και την κηφισια βιομηχανοι μεγαλοβιοτεχνες μεγαλεμποροι μεγαλοεισαγωγεις μηχανικοι αρχιτεκτονες ιδιοκτητεσ μπαρ στη μηκονο και στη ροδο που δηλωνουν εισοδημα 600 ή 800 ευρα και δεν πληρωνουν ουτε ενα ευρω στο κρατος φορο ενω ταυτοχρονα μενουν σε βιλαρες εχουν ελικοπτερα και πλακες χρυσου στην ελβετια.Τα λεφτα ειναι εδω κλαι τα εχουν οι πλουσιοι.ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΤΗΣ ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΤΑΣ η κυβερνηση πρεπει να κανει αναδιανομη του πλουτου ,να παρει λεφτα απο τους πλουσιους και να πληρωσει τα ελείμματα και την εργατια.Το εργατικο κινημα εκει πρεπει να στοχευσει.ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΤΩΝ ΠΛΟΥΣΙΩΝ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΜΕ ΜΠΟΛΣΕΒΙΚΙΚΕΣ ΜΕΘΟΔΕΣ.Ούτε να φυγουμε απο το ευρω ουτε απο την εοκ και το νατοτοιδιοσυνδικατο ουτε τίποτα Απλα η κυμερνηση και το κινημα να απιτησουν και να κανουν αυτο που πρεπει.Αυτοι που πηραν και βγαλαν τα δισεκατομμυρια να πλερωσουν τα χρεη μας και οχι οι προλεταριατοι
[…] Τις επόμενες μέρες θα επανέλθουμε με μια αναλυτική κριτική στις 10 προτάσεις του πρώην προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ (διαβάστε τις εδώ). […]
[…] Τις επόμενες μέρες θα επανέλθουμε με μια αναλυτική κριτική στις 10 προτάσεις του πρώην προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ (διαβάστε τις εδώ). […]