ΜΟΝΙΜΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΕΚΤΑΚΤΟΥ ΑΝΑΓΚΗΣ

του Σλάβοϊ Ζίζεκ *

Βρισκόμαστε σήμερα στο διαμετρικά αντίθετο σημείο από τις αρχές του εικοστού αιώνα, όταν η Αριστερά ήξερε «τι να κάνει» (να εγκαταστήσει τη δικτατορία του προλεταριάτου), αλλά έπρεπε να περιμένει υπομονετικά την κατάλληλη στιγμή. Σήμερα δεν ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε, αλλά οφείλουμε να δράσουμε τώρα, γιατί οι επιπτώσεις της μη δράσης θα είναι ολέθριες. Θα αναγκαστούμε να δράσουμε «σαν να είμαστε ελεύθεροι». Θα χρειαστεί να ρισκάρουμε κάνοντας βήματα στην άβυσσο, σε εντελώς απρόσφορες συνθήκες. (1)

Στις φετινές εκδηλώσεις διαμαρτυρίας εναντίον των μέτρων λιτότητας στην ευρωζώνη- στην Ελλάδα και, σε μικρότερη έκταση, σε Ιρλανδία, Ιταλία και Ισπανία- ήρθαν σε αντιπαράθεση δύο διαφορετικές αφηγήσεις. Η κυρίαρχη αφήγηση του κατεστημένου προτείνει μια απο- πολιτικοποιημένη εκδοχή της κρίσης ως φυσικού γεγονότος: τα ρυθμιστικά μέτρα παρουσιάζονται όχι ως αποφάσεις στο έδαφος πολιτικών επιλογών, αλλά ως προσταγές μιας ουδέτερης οικονομικής λογικής- αν θέλουμε να σταθεροποιήσουμε την οικονομία μας, είμαστε υποχρεωμένοι να καταπιούμε το πικρό χάπι. Η άλλη αφήγηση, των εργατών, φοιτητών και συνταξιούχων που διαμαρτύρονται, βλέπει τα μέτρα λιτότητας ως άλλη μία απόπειρα του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου να αποδιαρθρώσει τα υπολείμματα κοινωνικού κράτους (.).

Πώς μπορούμε να προχωρήσουμε μετά τις εκρήξεις της οργής;

Διάλογος των Χαρντ και Χόλογουεη: Δημιουργώντας κοινό πλούτο και διαρρηγνύοντας τον καπιταλισμό – Μια διασταυρούμενη ανάγνωση

(Μέρος Ι)

Στο πρώτο μέρος της αλληλογραφίας τους, ο John Holloway και ο Michael Hardt συζητούν κάποια κοινά θέματα που έχουν προκύψει από τα πιο πρόσφατα βιβλία τους, τα οποία άπτονται της οργάνωσης, της δημοκρατίας και των θεσμών.

Ιούλιος 2010

Αγαπητέ John,

Κάτι που μου αρέσει στο «Crack Capitalism»i, το οποίο είναι κοινό και στο «Change the World Without Taking Power»ii, είναι ότι η επιχειρηματολογία του ιχνηλατεί τη γενεαλογία της εξέγερσης. Με άλλα λόγια, ξεκινάς με την αγανάκτηση, την οργή, το θυμό που οι άνθρωποι αισθάνονται, αλλά δεν σταματάς εκεί. Η επιχειρηματολογία σου οδηγεί την εξέγερση τόσο προς τη δημιουργική πρακτική όσο και προς τη θεωρητική έρευνα.

Από τη μία πλευρά, αν και η άρνηση είναι ουσιώδης, ίσως ακόμη και πρωταρχική στην επιχειρηματολογία σου, ιδιαίτερα η ρήξη ή η έξοδος από τις καπιταλιστικές κοινωνικές μορφές, κάθε καταστροφική δύναμη πρέπει να συνοδεύεται από μια δημιουργική, κάθε προσπάθεια να γκρεμίσουμε τον κόσμο γύρω μας πρέπει να αποσκοπεί, επίσης, στη δημιουργία ενός νέου.

Ο Γιάννης του «Κ»

Του Γιάννη Αλμπάνη

Θα πρέπει να το θυμίζουμε συνεχώς –ακόμα και σ’ αυτές τις δύσκολες στιγμές. Ο σύντροφος μας Γιάννης Μπανιάς (και οποιοσδήποτε άλλος δηλαδή) δεν έφυγε, ούτε αποδήμησε, ούτε ξεκίνησε το τελευταίο του ταξίδι, ούτε τίποτα τέτοιο. Ο Γιάννης πέθανε. Έτσι ξερά και καθόλου παρηγορητικά. Γιατί εμείς πιστεύουμε ότι δεν υπάρχει «μετά», πως ό,τι είναι να το κάνουμε πρέπει να το κάνουμε εδώ και τώρα, κι ότι δεδομένης της απουσίας μιας άλλης, καλύτερης ζωής, με ξανθά παχουλά αγγελούδια και βουνά από πιλάφι, θα πρέπει να αφιερώσουμε όλες μας τις δυνάμεις για να κάνουμε καλύτερη και δικαιότερη αυτήν την πραγματική ζωή τη μία και μόνη που υπάρχει.

Η Ελλάδα είναι το παρελθόν μας. Είναι επίσης το μέλλον μας.

«Όχι, αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα, αν και δραματικό, δεν είναι μια καταστροφή. Είναι επίσης μια ευκαιρία. Γιατί η δύναμη του χρήματος έχει, για πρώτη φορά, υπερβεί με ένταση το ρυθμό της μέχρι τότε σταδιακής, σχολαστικής και προσεκτικά οργανωμένης καταστροφής του δημόσιου συμφέροντος και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Και σε μια χώρα τόσο διάσημη για τη φιλοσοφία της ζωής, στον αντίποδα του αγγλοσαξονικού μοντέλου, και διάσημη για την ακούραστη αντίσταση που έχει φέρει στις πολλαπλές μορφές καταπίεσης που προσπάθησαν να τη χαλιναγωγήσουν.

Ο Έλληνας δεν χορεύει και δε θα χορέψει ποτέ στο ένα πόδι, ούτε θα σκύψει δουλικά, ανεξάρτητα από τα καθεστώτα που θέλουν να του επιβάλλουν. Χορεύει με τα χέρια του, σαν να θέλει να πετάξει προς τα αστέρια. Γράφει στους τοίχους αυτό που θα του άρεσε να διαβάσει κάπου αλλού. Καίει μια τράπεζα όταν δεν του αφήνουν πλέον την πολυτέλεια να ψήσει στην παραδοσιακή του ψησταριά. Ο Έλληνας είναι τόσο ζωντανός, όσο η ιδεολογία της απειλής θανάσιμη. Και ο Έλληνας αν και χτυπημένος μέχρι θανάτου, στο τέλος πάντα σηκώνεται.

Να σώσουμε τον ελληνικό λαό από τους σωτήρες του

Kάλεσμα γάλλων διανοουμένων υπερ του ελληνικού λαού

Koρυφαίοι γάλλοι στοχαστές ,υπογράφουν κείμενο υποστήριξης του ελληνικού λαού το οποίο δημοσίευσε χθες η εφημερίδα Liberation.

Τη στιγμή που ένας στους δύο Έλληνες νέους είναι άνεργος, 25.000 άστεγοι περιπλανώνται στους δρόμους της Αθήνας, το 30% του πληθυσμού βρίσκεται κάτω από το όριο της φτώχιας, χιλιάδες οικογένειες υποχρεούνται να βάλουν τα παιδιά τους σε ιδρύματα προκειμένου να μην πεθάνουν από την πείνα και το κρύο, νεόφτωχοι και πρόσφυγες δίνουν μάχες για τους σκουπιδοτενεκέδες στους δημόσιους χώρους, οι «σωτήρες» της Ελλάδας, υπό το πρόσχημα ότι οι Έλληνες «δεν καταβάλουν αρκετές προσπάθειες», επιβάλλουν ένα νέο σχέδιο βοήθειας που διπλασιάζει τη χορηγούμενη θανατηφόρα δόση. Ένα σχέδιο που καταργεί το εργατικό Δίκαιο και καταδικάζει τους φτωχούς σε ακραία ένδεια, εξαφανίζοντας παράλληλα τις μεσαίες τάξεις.

Ο στόχος δεν είναι σε καμία περίπτωση η «σωτηρία» της Ελλάδας: όλοι οι οικονομολόγοι που είναι άξιοι του ονόματός τους συμφωνούν επ’ αυτού. Το ζητούμενο είναι να κερδηθεί χρόνος προκειμένου να σωθούν οι πιστωτές ενώ παράλληλα η χώρα οδηγείται σε μια προδιαγεγραμμένη χρεοκοπία. Πρωτίστως, το ζητούμενο είναι να μετατραπεί η Ελλάδα σε εργαστήριο μιας κοινωνικής μεταλλαγής που θα γενικευθεί, σε έναν δεύτερο χρόνο, σε ολόκληρη την Ευρώπη. Το μοντέλο που δοκιμάζεται πάνω στους Έλληνες είναι εκείνο μιας κοινωνίας χωρίς

Υποκλινόμαστε στο Θόδωρο της καρδιάς μας..

Εβρεχε γλυκά εχθές το βράδυ

όπως τότε

που μας συμφιλίωνες με το δάκρυ μας

που μας φανέρωνες τα Κύθηρα

που μας δώριζες την Ελλάδα

που μας χάιδευες το παιδί μέσα μας…

Και σαν διάλεξες να φύγεις

πρόλαβες και

μας πέρασες στην άλλη θάλασσα:

στην αξιοπρέπεια και στο όνειρο.

Έβγαινες απ’ το όνειρο, καθώς μπαίναμε στο όνειρο

έτσι ενώθηκε η ζωή μας και θα ‘ναι δύσκολο πολύ να ξαναχωρίσει…

Υποκλινόμαστε στο Θόδωρο της καρδιάς μας.

Η Εταιρεία Ελλήνων Σκηνοθετών……..  για την τραγική απώλεια του επίτιμου προέδρου της Θόδωρου Αγγελόπουλου 

Θα περάσουμε μέσα από τη φωτιά

«Ο ρόλος της Αριστεράς…..μια δύναμη η οποία  προτείνει και μπορεί να εμπνεύσει άλλες αξίες,συλλογικότητας, αλληλεγγύης κοινής προσπάθειας……

Συνέντευξη του Αλέκου Αλαβάνου  στο kokkino.gr

Την εκτίμηση πως η συνεργασία αριστερών και ευρύτερων κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων δεν πρέπει να στηρίζεται μόνο σε αντιμνημονιακή βάση εξέφρασε σήμερα σε συνέντευξή του στο ρ/σ »Στο Κόκκινο» ο Αλέκος Αλαβάνος.

Είμαστε ή δεν είμαστε Εθνος ανισορρόπων ;…………….

Ενδιαφέρουσα ιστορική άσκηση… Πόσες φορές είχαμε κυβέρνηση Παππού, Γιου, Εγγονού στα 189 χρόνια του Ελληνικού κράτους;

Χαρίλαος Τρικούπης

Επειδή δεν θυμόμαστε και πολλά από την στατιστική στο πανεπιστήμιο, και επειδή αυτό αποκλείεται να γίνει ποτέ θέμα στις πανελλαδικές εξετάσεις,
Άσκηση 1
Να βρεθεί:
Η πιθανότητα να συμβεί τρεις φορές σε 189 χρόνια ζωής του Ελληνικού κράτους, στην ίδια χώρα, με πληθυσμό 8,000,000 (έστω) να γίνουν πρωθυπουργοί…
Παππούς, Γιος και Εγγονός της ίδιας οικογένειας.
Ξαναλέμε ΤΡΕΙΣ ΦΟΡΕΣ ΟΧΙ ΜΙΑ !
Άσκηση 2
Να βρεθεί:
Η πιθανότητα να συμβεί επτά φορές σε 189 χρόνια ζωής του Ελληνικού κράτους, στην ίδια χώρα, με πληθυσμό 8,000,000 (κατοίκων έστω) να γίνουν πρωθυπουργοί Πατέρας και Γιος.

Οι απαντήσεις
A) Aπό παππού σε γιο και εγγονό

ΑΛΑΒΑΝΟΣ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟΣ…

Αναδημοσίευση από το blog «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ή ΤΙΠΟΤΑ«

Παραθέτω τη συνέντευξη και γραπτά ζητώντας προκαταβολικά συγνώμη για οποιεσδήποτε ατέλειες του video που θα παρακολουθήσετε, γιατί, δυστυχώς, υπάρχουν τέτοιες.Απαραίτητες επισημάνσεις1) Προσπάθησα να καταγράψω τη συνομιλία όπως ακριβώς έγινε. Φράσεις ή λέξεις σε αγκύλες [ ] είναι επεξηγηματικές διορθώσεις, που κρίθηκαν από πλευράς μου απαραίτητες, ώστε να γίνει πιο κατανοητό το κείμενο της συνέντευξης.

Είμαι από το Blog «Ελευθερία ή Tίποτα» και βρίσκομαι στο γραφείο του κ. Αλαβάνου για να κάνουμε μια κουβέντα για την Αριστερά, για το μέλλον της, για το «Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής», ίσως κάποια πράγματα και για τον ίδιο.

«Κρίση – Αντίσταση – Επανάσταση»

Εισήγηση και  απαντήσεις του καθηγητή Φιλοσοφίας του Πολυτεχνείου Κρήτης Δημήτρη Πατέλη, στην ημερίδα συζητήσεων για την κρίση που διοργάνωσε το Σ.Ε.Κ. με τίτλο « Κρίση- Αντίσταση- Επανάσταση» στις 12/11/2011 στα Χανιά.

Από πολιτικό καφενείο

Τότε που η «αριστερά» ήταν αριστερά

Στη μνήμη της Μπέτυς Αμπατιέλου(1917-2011)

Ένα χαστούκι (;) που ίσως έριξε μια κυβέρνηση 

ΑΚΟΥΣΤΕ τον Αλέκο Αλαβάνο στο ΡΑΔΙΟ 9

Εννέα αισιόδοξες σκέψεις για εννέα πολύ απαισιόδοξες καταστάσεις

του Αλέκου Αλαβάνου

«Αναπλαισίωση» στη φωτογραφία σημαίνει: αλλάζω την εστίαση ή την προοπτική μιας θέας μέσω αλλαγών στο φακό. Αυτό που φωτογραφίζεται δεν αλλάζει, η αποτύπωση είναι διαφορετική.

Ο όρος από την τεχνολογία πέρασε στις κοινωνικές επιστήμες, ιδιαίτερα στην ψυχοθεραπεία. «Αναπλαισίωση» σημαίνει: αλλάζω το εννοιολογικό ή το συναισθηματικό τρόπο προσέγγισης βιωμένων καταστάσεων . Επιλέγω άλλο πλαίσιο αφήγησης. Τα γεγονότα δεν αλλάζουν, αλλά το τραύμα μπορεί να γίνει δύναμη, μια κακή σχέση καλή.

Στον πολιτικό λόγο στην Ελλάδα σήμερα χρησιμοποιούνται συνεχώς ψυχιατρικοί όροι: άγχος, κατάθλιψη, σχιζοφρένεια. Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε και την «αναπλαισίωση». Με ένα νόημα όμως ακόμα πιο διευρυμένο. Όχι μόνο να αλλάξουμε τον τρόπο που κάνουμε ανάγνωση των γεγονότων, ώστε να κάνουμε την κρίση ευκαιρία, κάτι που ακούμε συνέχεια, αρκετές φορές ανόητα. Αλλά να αλλάξουμε τα ίδια το γεγονότα. Δεν αλλάζω μόνο την εικόνα που τραβάω από μια σκηνή που εγώ δεν έχω καθόλου τη δύναμη να επηρεάσω, αλλάζω την ίδια τη σκηνή. Δεν αλλάζω τη φωτογραφία, αλλάζω και αυτό που φωτογραφίζεται. Αλλάζω το πλαίσιο.

Όποιος διαθέτει αυτή την ικανότητα σημαίνει ότι διαθέτει και αξιόλογη δύναμη. Άς το υπογραμμίσουμε λοιπόν εξαρχής. Ο λαός της Ελλάδας – περιφρονημένης, εξαθλιωμένης, ετοιμόρροπης – κρατάει την τύχη στα χέρια του, περισσότερο από κάθε στιγμή τις προηγούμενες δεκαετίες. Κι όχι μόνο. Σε μεγάλο βαθμό και την τύχη της ίδιας της Ευρώπης.

Πρώτο, ειρωνεία της ιστορίας: μια χώρα ερείπια, ένας λαός με δύναμη

Ποτέ στην ιστορία της, από την ανεξαρτησία, η Ελλάδα δεν έχει βρεθεί τόσο επίμονα, τόσο συνεχόμενα στο κέντρο του πλανητικού σκηνικού. Οι ανατροπές στην Αίγυπτο, στη Λιβύη, στο Ισραήλ και την Παλαιστίνη έρχονται και παρέρχονται στην επικαιρότητα. Η Ελλάδα καθημερινά πρώτο θέμα στην πρώτη σελίδα, δυο χρόνια τώρα.

ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ Η ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟΠΟΛΙΤΙΚΗ ΩΡΙΜΑΝΣΗ

Του Γιώργου Κασιμάτη Ομ. Καθηγητή

Ένα από τα ιστορικά χαρακτηριστικά των αυθόρμητων κινημάτων λαϊκής αντίστασης είναι ότι για πολύ καιρό από τη γέννησή τους δε γνωρίζουν την ιδεολογικοπολιτική τους ταυτότητα. Ακόμη λιγότερο μπορούν να γνωρίζουν την ταυτότητα των πολιτικών δυνάμεων που θα γεννηθούν από την εξέγερση και μετά. Αυτό δεν είναι καθόλου παθολογικό φαινόμενο. Είναι απόλυτα φυσιολογικό. Ο λαός απλά εξεγείρεται και αντιστέκεται, όταν βλέπει να επιβουλεύονται και να θέτουν σε άμεσο κίνδυνο την υπόστασή του. Η πολιτική κοινωνία και ο άνθρωπος ως φύσει κοινωνικοπολιτική προσωπικότητα (Αριστοτέλης) εξεγείρονται και αντιστέκονται συλλογικά εναντίον των δυνάμεων υποδούλωσής τους και κατάλυσης ζωτικής σημασίας αγαθών που τους ανήκουν. Εξεγείρεται, επίσης, όταν το πολιτικό σύστημα όχι μόνο δεν προστατεύει πια τα δικαιώματα και τα ζωτικά τους συμφέροντα, αλλά και τα βλάπτει ή τα θέτει σε κίνδυνο, η δε πολιτική ηγεσία δεν εκπροσωπεί πια το λαό, αλλά συμπλέει με το ξεπερασμένο και χρεοκοπημένο πολιτικό σύστημα. Αυτά όλα αποτελούν την έννοια του σφετερισμού της λαϊκής κυριαρχίας. Η εξέγερση του λαού -αν είναι γνήσια- είναι ο σπόρος από τον οποίο θα γεννηθούν η νέα ή οι νέες ταυτότητες πολιτικών δυνάμεων. Σήμερα βρισκόμαστε, αναμφίβολα, στην πιο βαριά και πιο ολοκληρωτική μορφή σφετερισμού της λαϊκής κυριαρχίας και πολιτικής υποδούλωσης των λαών. Γι’ αυτό και άρχισε μια γνήσια λαϊκή εξέγερση σε ευρύ διεθνές επίπεδο, που έχει όλα τα χαρακτηριστικά να εξελιχθεί σε ένα δυνατό και ουσιαστικό κίνημα των λαών. Η εξέγερση των λαϊκών δυνάμεων στη χώρα μας είναι, χωρίς αμφιβολία, μια γνήσια μορφή αντίστασης που εξελίσσεται σε γνήσιο λαϊκό κίνημα και μέρος της ευρύτερης εξέγερσης των λαών που ξεκινά δυναμικά κατά της αρπαγής της πολιτικής και του σφετερισμού της λαϊκής κυριαρχίας τους από την τυφλή κτηνώδη εξουσία του παγκοσμιοποιημένου χρηματοοικονομικού καπιταλισμού. Πρέπει, όμως, να συνειδητοποιήσομε ότι από τη στιγμή αυτή μέχρι που να γεννηθούν οι πολιτικές δυνάμεις της νέας διακυβέρνησης, ο δρόμος είναι μακρύς. Είναι μακρύς και ο ενδιάμεσος δρόμος για τον ελληνικό λαό και ακόμη πολύ μακρύτερος ο δρόμος της μετάβασης στο νέο πολιτικό σύστημα που άρχισε να χαράσσεται στον παγκόσμιο οδικό χάρτη των λαών. Πάντοτε στην Ιστορία αυτός ο δρόμος ήταν μακρύς.

Για να επιστρέψομε στην Ελλάδα: Πρώτα απ’ όλα οφείλομε να μελετήσομε και να κατανοήσομε και να κάνομε συνείδηση τη σημερινή πολιτική ταυτότητα της εξέγερσης του λαού του οποίου είμαστε πολίτες. Για να το κάνομε αυτό θα πρέπει, ασφαλώς, πρώτα να αναγνώσομε την ταυτότητα της σημερινής κρίσης. Ας προσπαθήσομε να ξεχωρίσομε ορισμένα βασικά της στοιχεία.
Η κρίση στην Ελλάδα έχει δύο επίπεδα: Είναι μέρος της κρίσης του κοινωνικοπολιτικού συστήματος της αστικής δημοκρατίας, που είναι υπερεθνικού (παγκόσμιου) επιπέδου, και κρίση του ελληνικού πολιτικού συστήματος, ως αστικής δημοκρατίας, που περιορίζεται, όπως είναι φανερό, στα εθνικά μας όρια.

Ραούλ Βανεγκέμ: Η μάχη μόλις ξεκινάει

Ο Βανεγκέμ δέχτηκε να απαντήσει μέσω e-mail σε μια σειρά ερωτήσεων που του έθεσε ο Guy Deplat για λογαριασμό της εφημερίδας Libre Belgique, υπό τον όρο ότι οι απαντήσεις του θα δημοσιευτούν αυτούσιες και χωρίς περικοπές. Η «συνέντευξη» δημοσιεύτηκε στις 30 Απρίλη 2008.

Ερώτηση: Τα 40 χρόνια από το Μάη του 68 γιορτάζονται μέσα σε μια ατμόσφαιρα παλινόρθωσης. Εσείς, αντίθετα, ισχυρίζεστε ότι ο Μάης του ’68 ήταν «μια πρώτη κραυγή συναγερμού» που άλλαξε τον κόσμο με μόνιμο τρόπο. Τι απομένει από το Μάη του ’68;

Απάντηση: Τίποτα για τους εξηνταοχτάρηδες τροτσκιστο-μαοϊκούς που είχαν ήδη από εκείνη την εποχή τις απαιτούμενες ικανότητες για να επανέλθουν στην πολιτική αισχροκέρδεια. Τα πάντα, αντίθετα, για εκείνους που αντιλαμβάνονται στο κίνημα των καταλήψεων του Μάη 1968 την έναρξη μιας επανάστασης που ψελλίζει ακόμα τις πρώτες της λέξεις. Δεν έχει μετρηθεί ακόμα σε ποιο σημείο βρισκόμαστε στην καρδιά μιας μετάλλαξης όπου διενεργείται το επικίνδυνο πέρασμα από έναν χιλιαστικό εμπορευματικό πολιτισμό σε έναν πολιτισμό ανθρώπινο, που συχνά σκιαγραφήθηκε αλλά πάντα καταπνίγηκε (η Γαλλική Επανάσταση, η Κομμούνα του Παρισιού, τα εργατικά συμβούλια του 1917, οι ισπανικές ελευθεριακές κολλεκτίβες του 1936). Αυτό που, το 1968, εκφράστηκε με τη διαύγεια μιας απότομης και σκληρής αποκάλυψης δεν είναι τίποτα λιγότερο από την άρνηση της επιβίωσης στο όνομα της ζωής. Η ιερή τράπεζα των πατριαρχικών αξιών θρυμματίστηκε οριστικά: έτσι ώστε να επέλθει το τέλος της εργασίας, της εκμετάλλευσης της φύσης, της ανταλλαγής, της αρπακτικότητας, του διαχωρισμού από τον εαυτό, της θυσίας, της ενοχής, της αποκήρυξης της ευτυχίας, του φετιχισμού του χρήματος, της ιεραρχικής εξουσίας, της περιφρόνησης και του φόβου απέναντι στη γυναίκα, της εξαγοράς του παιδιού, των πνευματικών αρχαϊσμών, του στρατιωτικού και αστυνομικού δεσποτισμού, των θρησκειών, των ιδεολογιών, της πνευματικής καταπίεσης και των θανατηφόρων εκτονώσεών της. Δεν είναι μια σταθερά, αλλά μια εμπειρία που βρίσκεται σε εξέλιξη. Απαιτεί περισσότερη εγρήγορση, περισσότερη συνείδηση, περισσότερη αλληλεγγύη με το ζων. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι μια νέα θεμελίωση του εαυτού, προκειμένου να οικοδομηθεί ξανά σε ανθρώπινες βάσεις ένας κόσμος ερειπωμένος από την απανθρωπιά που διαδίδουν παντού το εμπορευματικό πνεύμα και η λατρεία του βραχυπρόθεσμου κέρδους.

Ε: Αλλά η εμπορευματική κοινωνία, η «πλύση εγκεφάλου», η «κοινωνία του θεάματος» κέρδισαν τα πάντα, συμεριλαμβανομένων των παλιών εξηνταοχτάρηδων. Αυτό που υπάρχει είναι το βασίλειο του χρήματος.

Α: Είμαστε μάρτυρες της κατάρρευσης ενός συστήματος θεμελιωμένου στην ακόρεστη εκμετάλλευση του ανθρώπου και της φύσης. Βρισκόμαστε σε μια οικονομία που καταστρέφεται καταστρέφοντας τον πλανήτη. Ο καπιταλισμός, αντί να επενδύει στον εκσυγχρονισμό των τομέων προτεραιότητας,

H επικαιρότητα των θέσεων του Καστοριάδη για την άμεση δημοκρατία και την Ουγγρική επανάσταση του 1956 ( Δ.Οικονομίδης )

Νομίζω πως αυτό το μικρό βιβλιαράκι ( 50σελ ) είναι μια καλή πηγή προβληματισμού σε σχέση με το θέμα της δημοκρατίας ( ίσως να μην τη λέμε πια άμεση, είναι πλεονασμός. Η δημοκρατία ή θα είναι άμεση, με μαζική συμμετοχή και υλοποίηση των αποφάσεων από τα κάτω, ανακλητότητα και λογοδοσία ή δεν θα είναι δημοκρατία ). Άπτεται των ερωτημάτων που μας απασχολούν έντονα από τις 25/5 και μετά, από τη λειτουργία των λ.σ. μέχρι τη δημοκρατική μιας νέας κοινωνίας κλπ.
Προσπαθώ να κάνω μια σύντομη παρουσίαση των όσων κατάλαβα (η παρουσίαση αυτή έγινε σε μια ομάδα συναγωνιστών από την πλατεία Συντάγματος που βρεθήκαμε μέσω fb ).

ΟΥΓΓΡΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ 1956
ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΠΗΓΗ ΤΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
Κορνήλιος Καστοριάδης
( ΥΨΙΛΟΝ )
Στο βιβλίο αυτό ο Κ.Καστοριάδης αναφέρεται στα ζητήματα της δημοκρατίας και της εξουσίας που αναδείχθηκαν από την ουγγρική επανάσταση του 1956 που καταπνίγηκε στο αίμα από τα σοβιετικά τανκς.
Από την αρχή θέτει το ερώτημα : γιατί οι «επαναστάτες» και οι «προοδευτικοί διανοούμενοι» την αποσιωπούν. Γιατί ενώ οι επαναστάσεις του 1789 και του 1917 συνοδεύτηκαν από πολυπληθή κείμενα που έπαιρναν θέση, ως προς αυτήν την επανάσταση ενώ γράφτηκα πολλά, είναι «παραδόξως» λίγα τα κείμενα θέσης. Η αιτία κατά τον Κ.Καστοριάδη είναι ότι οι Ούγγροι επαναστάτες έθεσαν στην πράξη υπό αίρεση τα μέχρι τότε θέσφατα περί πρωτοπορίας, περί καθοδήγησης. Ανέδειξαν την αναγκαιότητα αλλά και την δυνατότητα να γίνει πραγματικότητα, της άμεσης δημοκρατίας ως αναπόσπαστο στοιχείο του κοινωνικού μετασχηματισμού.

“Το κοινωνικό κράτος”: Μια αντίφαση εν τοις όροις… (του Γιάννη Κ.)

1. Το κράτος μπορεί ποτέ να είναι “κοινωνικό”;

Είναι φυσιολογικό τον τελευταίο ενάμισυ χρόνο να ασχολούμαστε όλοι κυρίως με την κρίση, το χρέος κλπ. αφού αυτό είναι το επείγον ζήτημα που επηρρεάζει τις ζωές όλων. Ωστόσο, στο βαθμό που η κρίση είναι παγκόσμια, και συνδέεται με την αρχιτεκτονική της παγκόσμιας οικονομίας και κοινωνίας, βοηθάει να βγούν στην επιφάνεια και ζητήματα που δεν συνδέονται άμεσα με την οικονομική της, την άμεση, έκφραση, αλλά και με την ίδια την δομή του καπιταλιστικού συστήματος. Ένα τέτοιο ζήτημα είναι και το ζήτημα του κράτους.

Το κράτος στον καπιταλισμό είναι ένας μηχανισμός που βοηθάει στην διαιώνιση και αναπαραγωγή της κυριαρχίας των ιδιοκτητών του κεφαλαίου, της βιομηχανίας, των μεγάλων επιχειρήσεων. Βασική ωστόσο προϋπόθεση βιωσιμότητας του καπιταλιστικού κράτους είναι η επιβολή της ιδεολογίας πως το ίδιο, δεν είναι ένα εργαλείο κυριαρχίας των κεφαλαιοκρατών, αλλά ένα εργαλείο της κοινωνίας για την εξασφάλιση της ισορροπίας και ισονομίας μεταξύ των μελών της. Η συναίνεση σε αυτή την ιδεολογία, είναι τελικά όρος ύπαρξης του κράτους και άρα και του ίδιου του καπιταλισμού.

Είναι αλήθεια πως το κράτος ως μηχανισμός δεν ανακαλύφθηκε απο τους καπιταλιστές. Υπήρχε και πριν τον καπιταλισμό σε διάφορες ιστορικές μορφές. Ωστόσο με τον καπιταλισμό συντελέστηκε μια σημαντική αλλαγή στον ρόλο και τον χαρακτήρα του κράτους σε σχέση με τις προκαπιταλιστικές μορφές. Η αλλαγή αυτή ήταν ότι διαχωρίστηκε η οικονομία από την πολιτική διακυβέρνηση. Πριν απο τον καπιταλισμό οι ηγεμόνες των κρατών στην ουσία έλεγχαν και την οικονομία και την ιδιοκτησία την οποία διαμοίραζαν μέσα από ένα δίκτυο τίτλων ιδιοκτησίας (τίτλοι που σε πολλές χώρες έχουν επιβιώσει ως σήμερα ως τίτλοι ευγενείας). Ο διαχωρισμός ιδιοκτησίας και διακυβέρνησης, δηλαδή στην ουσία οικονομίας και πολιτικής, έκανε το κράτος έναν πανίσχυρο και σχετικά αυτόνομο μηχανισμό.

Η αλλαγή αυτή στον καπιταλισμό ήταν απαραίτητη λόγω των σχέσεων εργασίας. Η ελεύθερη μισθωτή εργασία επέτρεπε στους καπιταλιστές να διαχειρίζονται τους εργάτες, να τους προσλαμβάνουν και να τους απολύουν ανάλογα με τις ανάγκες της επιχείρησής τους. Έτσι οι πρώην δουλοπάροικοι έγιναν μισθωτοί εργάτες και οι πρώην ιδιοκτήτες τους έγιναν καπιταλιστές. Η σχέση εξάρτησης που είχαν οι πρώην δουλοπάροικοι με τα αφεντικά τους μετατράπηκε σε σχέση υποταγής στο απρόσωπο κράτος και τους νόμους. Αυτό το χαρακτηριστικό του νέου έθνους κράτους, δημιούργησε την ψευδαίσθηση στους υποταγμένους πως δεν ήταν πιά δούλοι, ενώ η ανάπτυξη της ταξικής πάλης και η σταδιακή απόκτηση κάποιων περιορισμένων δικαιωμάτων εκπροσώπησης των καταπιεσμένων σε κάποια όργανα του κράτους δημιούργησε την πλαστή εικόνα του κράτους ως ουδέτερου μηχανισμού ανάμεσα σε εργοδότες και εργάτες.

Κορνήλιος Καστοριάδης: «Κανείς δεν θα πάει ποτέ πιο μακριά από τον Αισχύλο»

25/9/2000, Ελευθεροτυπία

Δ: Ο όρος “πρωτοπορία” συνδέεται συνήθως με καλλιτεχνικά ή πολιτικά κινήματα. Ομως γίνεται επίσης λόγος για “τεχνολογική πρωτοπορία”, για “επιστημονική πρωτοπορία”, για “επιστημονική έρευνα αιχμής”. Ποια σχέση υπάρχει ανάμεσα σε όλα αυτά τα διαφορετικά πεδία; Tι σημαίνει “πρωτοπορία”;

KΟPNHΛIΟΣ KAΣTΟPIAΔHΣ: Θα κάνω πρώτα απ’ όλα μια ιστορική παρατήρηση σχετικά με τον όρο “πρωτοπορία”. Δεν πιστεύω ότι ο Σοφοκλής, ο Σαίξπηρ, ο Mπαχ ήταν πρωτοπόροι στην εποχή τους. Aυτό δεν σημαίνει ότι τα έργα τους τύγχαναν καθολικής αποδοχής. Yπήρχαν ασφαλώς διενέξεις, διαφορές απόψεων, γούστου, αισθητικής. Aλλά όμως τότε δεν υπήρχε η έννοια της “πρωτοπορίας”. H έννοια αυτή η οποία προέρχεται από τη στρατιωτική ορολογία και περιγράφει μια ομάδα που προπορεύεται για να εξερευνήσει το χώρο και να κάνει τις πρώτες επαφές με τον εχθρό είναι μια σχετικά πρόσφατη επινόηση. H έννοια της “πρωτοπορίας” συνεπάγεται ότι η Ιστορία είναι και πρέπει να είναι “πορεία προς τα εμπρός” και “πρόοδος”. Στην καλύτερη περίπτωση, η έννοια αυτή στηρίζεται σε τεράστιες φιλοσοφικές και ιστορικές προϋποθέσεις. Στη χειρότερη περίπτωση, είναι απλώς παράλογη. Διότι είναι παράλογο να λες πως “ό,τι είναι καινούργιο είναι καλύτερο”, “ό,τι είναι καινούργιο είναι ωραιότερο” κ.λπ. Kι όμως, αυτή η αντίληψη κυριαρχεί στις μέρες μας.

Δ: Πού και πότε δημιουργήθηκε η “πρωτοπορία”;

Πλατεία ή Βουλή;

του Βένιου Αγγελόπουλου

Σήμερα Κυριακή μπαίνουμε στην τελική ευθεία για την ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου. Στους κόλπους της εξουσίας έχουν επιστρατευθεί όλα τα μέσα για να ψηφιστεί: από τις πιέσεις προς τη Νέα Δημοκρατία των ευρωπαίων συνεταίρων της στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, μέχρι υφυπουργοποιήσεις απρόθυμων βουλευτών του ΠΑΣΟΚ.

Το σκηνικό θυμίζει τα Ιουλιανά του 1965. Και τότε ο «συμμαχικός παράγων» ενέτεινε τις πιέσεις προς την Ένωση Κέντρου, και τότε η Αριστερά της Ένωσης Κέντρου (π.χ. Τσιριμώκος, Κοθρής) τροφοδοτούσε με στελέχη τις κυβερνήσεις αποστατών: Μια βδομάδα μετά από έναν πύρινο λόγο εναντίον των «κατεψυγμένων πρωθυπουργών» ο Τσιριμώκος διαδέχτηκε τον Αθανασιάδη-Νόβα στη θέση του ανακτορικού πρωθυπουργού – ενώ ο

Ρουμπινί: Έρχεται η διάλυση της ευρωζώνης

By Nouriel Roubini*
Δημοσιεύθηκε:  14/06/11

Η επιφυλακτική προσέγγιση της κρίσης στην ευρωζώνη απέτυχε να επιλύσει τα θεμελιώδη προβλήματα της απόκλισης των οικονομιών και της ανταγωνιστικότητας εντός του ενιαίου νομίσματος. Αν συνεχιστεί αυτό, το ευρώ θα κινηθεί προς άτακτες εξελίξεις και εν τέλει θα δούμε τη διάλυση της ίδιας της νομισματικής ενοποίησης, καθώς ορισμένα από τα ασθενέστερα μέλη θα καταρρεύσουν.

Η οικονομική και νομισματική ενοποίηση ποτέ δεν ανταποκρίθηκε πλήρως στις προϋποθέσεις για βέλτιστο νομισματικό χώρο. Αντί γι’ αυτό, οι ηγέτες της Ε.Ε. ήλπιζαν ότι η έλλειψη νομισματικής, δημοσιονομικής και χρηματιστηριακής πολιτικής θα καλυπτόταν από την πρόκληση να επιταχυνθούν οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. Με αυτές η ελπίδα θα ήταν να υπάρξει σύγκλιση στους ρυθμούς παραγωγικότητας και ανάπτυξης.

Η πραγματικότητα αποδείχτηκε διαφορετική. Παραδόξως, η επίδραση της πρόωρης σύγκλισης των επιτοκίων επέτρεψε να δημιουργηθούν μεγαλύτερες αποκλίσεις στις δημοσιονομικές πολιτικές. Η απερίσκεπτη έλλειψη πειθαρχίας σε χώρες όπως η Ελλάδα και η Πορτογαλία συμπληρώθηκε με τη δημιουργία καταστάσεων φούσκας σε άλλες, όπως η Ισπανία και η Ιρλανδία. Οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις καθυστέρησαν, ενώ η μισθολογική ανάπτυξη σε σχέση με την ενίσχυση της παραγωγικότητας παρουσίασε μεγαλύτερη απόκλιση. Το αποτέλεσμα ήταν η περιφέρεια να χάσει την ανταγωνιστικότητά της.
Όλες οι επιτυχημένες νομισματικές ενοποιήσεις εν τέλει σχετίστηκαν με πολιτική και δημοσιονομική ενοποίηση. Όμως, οι ευρωπαϊκές κινήσεις προς την πολιτική ενοποίηση έχουν μείνει στάσιμες, ενώ οι κινήσεις προς τη δημοσιονομική ενοποίηση θα απαιτήσουν σημαντικά έσοδα από την κεντρική ομοσπονδία, καθώς και ευρεία έκδοση ευρωομολόγων – όπου οι φόροι των Γερμανών φορολογουμένων (και των υπόλοιπων κρατών του κέντρου) θα στηρίξουν όχι μόνο το χρέος της χώρας τους αλλά και το χρέος της περιφέρειας. Οι φορολογούμενοι των κεντρικών κρατών δύσκολα θα το δεχτούν.

Π. Κοροβέσης: «Επανάσταση είναι η υπεράσπιση της ζωής!»

Ο Περικλής Κοροβέσης μιλά για το κίνημα της άμεσης Δημοκρατίας, στην στην δημοσιογράφο και Σύμβουλο Ανθρωπίνων Σχέσεων, Κρυσταλία Πατούλη.

Τι έχετε να πείτε για το νέο κίνημα της πλατείας Συντάγματος και τις λαϊκές συνελεύσεις;

Όλα αυτά που λέγονται στο Σύνταγμα – όχι ως λόγος της μαζικής συνέλευσης αλλά ως ιδέες- κάποιοι από εμάς τα λέμε εδώ και 40 χρόνια, επομένως ως νέες ιδέες δεν μας λένε τίποτα. Αυτό που ανακουφίζει τη ψυχή μας είναι ότι τώρα τα λένε… άλλοι! Τα λένε άλλοι εκτός από εμάς! Και επιπλέον αυτό είναι ένα μαζικό κίνημα.

Απ’ ότι έχω κουβεντιάσει με παλιούς φίλους και συντρόφους, έχουμε καταλήξει ότι καλό είναι σε αυτή την περίπτωση η δικιά μας προσφορά να είναι η σιωπή! Δεν έχουμε να πούμε εμείς τίποτα καινούργιο! Ας ακούσουμε λοιπόν, τι νέο θα φέρουν…
Επομένως: Πρωτοβουλία δεν παίρνουμε, μανιφέστα δεν κάνουμε, συμβουλές δεν δίνουμε, και οποιαδήποτε προσφορά, όπως π.χ

Η ΝΕΚΡΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΗΣ Ε.Ε.

Του Παπουλή Κώστα 

Εξήντα δύο χρόνια μετά  την ήττα των δημοκρατικών στον Ισπανικό εμφύλιο και το άδοξο τέλος του «σύντομου καλοκαιριού της αναρχίας», 34 χρόνια μετά τον θάνατο του Φράνκο και την πτώση του καθεστώτος,   όταν η Μοντσένι (επιζών αναρχική υπουργός), μίλησε σε  300.000 ανθρώπους, σε συγκέντρωση της αναρχοσυνδικαλιστικής ομοσπονδίας στην Βαρκελώνη, η κραυγή για δημοκρατία, έρχεται πάλι από την πατρίδα του Δον Κιχώτη, την Ισπανία.

Έλληνες, Πορτογάλοι, Ισπανοί, βγήκαν την δεκαετία του ’70, από αυταρχικά και αστυνομικά κράτη, από τις δικτατορίες των συνταγματαρχών, του Σαλαζάρ, του Φράνκο. Τμήμα της αριστεράς, αλλά και μεγάλο κομμάτι των λαών αυτών των χωρών, αντιμετώπισε την Ε.Ε., ως κάποιο λιμάνι ενός σταθερού κοινοβουλευτικού πολιτεύματος.

Όμως, η τραγική πλευρά της Ιστορίας, δείχνει σήμερα, ότι η Ε.Ε., στέλνει στο απόσπασμα ακριβώς αυτό το σύστημα, που μετά την μεταπολίτευση γνωρίσαμε ως αστική διακυβέρνηση. Ένα σύστημα, όπου ένα σώμα (η βουλή), αφού νομοθετούσε,  λογοδοτούσε με έναν τρόπο στο λαό, όπου τα συνδικάτα είχαν τον ρόλο τους, και μια στοιχειώδης κοινωνική συναίνεση, μέσω ενός αναιμικού κοινωνικού κράτους γινόταν προσπάθεια να συγκροτηθεί.

Ο Κ. Καστοριάδης, ο πιο γνωστός εκφραστής του περιοδικού «Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα», προειδοποιούσε σχετικά νωρίς, για τον χαρακτήρα της Ε.Ε.: «Αν θεωρούμε ως μη ουσιαστική, την αντιπροσωπευτική δημοκρατία, όπου οι έλληνες πολίτες μπορούν τουλάχιστον να διαμαρτυρηθούν έξω από το κοινοβούλιο τους, άρα υπάρχει μια δυνατότητα του λαού να ανατρέψει μια κατάσταση, τι γίνεται όταν ο λαός θα πρέπει να πηγαίνει στις Βρυξέλες, έξω από το ευρωκοινοβούλιο, για να παρέμβει;». (διάλεξη στην Νομική, στα μέσα της δεκαετίας του ’80).

Δεν μπορούσε να φανταστεί, ο φιλόσοφος της άμεσης δημοκρατίας, ότι οι αποφάσεις στην Ε.Ε., δεν θα παίρνονται καν στο ευρωκοινοβούλιο, αλλά από ένα γραφειοκρατικό συμβούλιο υπουργών και τεχνοκρατών. Ότι η Κ.Ε.Τ., δεν θα υπακούει σε καμία αρχή, και θα χαράζει αυτόνομα και ανεξάρτητα, την νομισματική πολιτική της «ένωσης». Ότι το σύστημα του ευρώ, θα διαιρεί όλο και περισσότερο τις οικονομίες της ευρωζώνης σε κεντρικές και σε κατεστραμμένες- περιφερειακές. Ότι η κατάρρευση των περιφερειακών οικονομιών, λόγω των δομικών ανισορροπιών που δημιουργεί το «κοινό» νόμισμα, εντείνει τις πολιτικές ανισότητες, και μετατρέπει τον Νότο σε αποικία του Βορρά.

ΝΤΟΜΙΝΙΚ ΣΤΡΟΣ-ΚΑΝ: ΑΞΙΟΘΡΗΝΗΤΟ ΣΥΜΒΟΛΟ ΕΝΟΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ

των Eric Toussaint, Stephanie Jacquemont, Daniel Millet, Christine Vanden Daelen (CADTM)*

Εδώ και μερικές μέρες, όλα τα διεθνή ΜΜΕ μεταδίδουν πληροφορίες για μια ενδεχόμενη σεξουαλική επίθεση του Ντομινίκ Στρος Καν στη Νέα Υόρκη και η φωτογραφία του σιδηροδέσμιου γενικού διευθυντή του ΔΝΤ έχει κάνει το γύρο του κόσμου. Χωρίς να αποφαινόμαστε για την ενδεχόμενη ενοχή του, θέλουμε πάντως να καταγγείλουμε ένα άλλο σκάνδαλο: εκείνο της ίδιας της δράσης του ΔΝΤ.

Σε αντίθεση με όσα διακηρύσσουν οι υπεύθυνοί του, το ΔΝΤ δεν είναι ένας θεσμός που βοηθάει τις χώρες που βρίσκονται σε κρίση. Αντίθετα, είναι εκείνος που επιβάλλει δρακόντεια προγράμματα λιτότητας και που υπερασπίζεται ένα οικονομικό μοντέλο δομικά γενεσιουργό φτώχειας και ανισοτήτων.

Ένα αντίο στον δικό μας Λάκη Σάντα

Από το βιβλίο του Λάκη Σάντα «Μια νύχτα στην Ακρόπολη…μνήμες από μια σπουδαία εποχή» (εκδόσεις  Βιβλιόραμα, 2010) και το κεφάλαιο «Στο ΕΑΜ της Αθήνας» αλιεύουμε μια σκηνή χαραγμένη στη μνήμη του.

«Οπότε, φθάνει η 8^η Σεπτεμβρίου 1943 και η φασιστική Ιταλία, μέλος της συμμαχίας του Άξονα, ζήτησε ανακωχή από τους Συμμάχους και έπαψε πλέον να αποτελεί εμπόλεμη εχθρική χώρα στα συμμαχικά στρατεύματα. Στη χώρα μας, οι Ιταλοί στρατιώτες ήθελαν να επιστρέψουν στην πατρίδα τους. Οι Γερμανοί όμως,

Πολεμική κόπωση στις ΗΠΑ;

Από τον Immanuel  Wallerstein

(Μετάφραση στα ελληνικά: Χαρά Πασαντωνοπούλου)

Το πρόσφατο αυτό σχόλιο του Εμμάνουελ Βαλερστάιν σχετικά με το πως οιεπιλογές της εξωτερικής πολιτικής επηρεάζουν τους εσωτερικούς πολιτικούς συσχετισμούς των ΗΠΑ (ενόψει μάλιστα των προεδρικών εκλογών) αποκτά ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον μετά την είδηση ότι αμερικανοί κομάντος σκότωσαν τον Οσάμα Μπιν Λάντεν.

Οι διαπιστώσεις του Βαλερστάιν ότι η κοινή γνώμη έχει μεταβάλει άποψη σχετικά με τις επεμβάσεις των ΗΠΑ σε τρίτες χώρες και ότι οι εσωτερικοί πολιτικοί συσχετισμοί σχετικά με τον πόλεμο μετακινούνται προς μια αριστερότερη οπτική, δεν είναι άσχετες με την είδηση ότι οι ΗΠΑ κατατρόπωσαν τον άνθρωπο που ενσάρκωσε την ιδέα του κακού για τον μέσο Αμερικάνο τα τελευταία δέκα χρόνια. Προφανώς πρόκειται για μια προμελετημένη «νίκη» που έχει σκοπό να αναστρέψει το κλίμα που περιγράφεται στο άρθρο.

Ομιλία-συζήτηση για το στοίχημα της αποανάπτυξης με τον Serge Latouche

Την Τρίτη 10 Μάη στις 19:30 στο Πολυτεχνείο (αμφιθέατρο ΜΑΧ) θα πραγματοποιηθεί εκδήλωση με θέμα «το στοίχημα της αποανάπτυξης» και ομιλητή τον καθηγητή Serge Latouche του Πανεπιστημίου Paris-Sud.

          Ο Latouche σπούδασε φιλοσοφία, πολιτικές και οικονομικές επιστήμες, έχει διδάξει σε πανεπιστήμια στη Λιλ στη Γαλλία, στο Κονγκό και στο Λάος. Από το 2002 έχει αφιερωθεί στη μελέτη της αποανάπτυξης.

          Τη στιγμή που η χρεοκοπία της χώρας είναι χρεοκοπία του μοντέλου ανάπτυξης, ο Latouche σε ρήξη με το ωφελιμιστικό φαντασιακό του καπιταλιστικού κόσμου, που μας οδήγησε εδώ, προτείνει νέες μορφές κοινωνικής, παραγωγικής και οικολογικής συμβίωσης.

          «Η μεγέθυνση και η ανάπτυξη είναι δύο μύθοι της οικονομίας που οδηγούν τον κόσμο στον αφανισμό». Ως εκ τούτου προτείνει την κατασκευή «συμβιωτικών, αυτόνομων, οικονόμων κοινωνιών» με ένα πρόγραμμα που περιλαμβάνει «αναδιανομή, αναδόμηση, μείωση, επαναχρησιμοποίηση, ανακύκλωση κ.α.». Το πρόγραμμα αυτό –χωρίς να αποτελεί  «ετοιμοπαράδοτο μοντέλο»– αποτελεί μια «ουτοπία κινητήρια και δημιουργική» για να διερευνήσουμε «τρόπους συλλογικής άνθησης που δεν θα καταστρέφουν το περιβάλλον και τον κοινωνικό δεσμό».

          Την εκδήλωση συνδιοργανώνουν το Αυτόνομο Στέκι, το περιοδικό Πανοπτικόν, οι Εκδόσεις των Συναδέλφων, το Παρατηρητήριο Ελεύθερων Χώρων, ο Σπόρος και ο Σκόρος.

Γεια χαρά ρε μάγκες δεν αντέξατε χώρια, ξανανταμώσατε!!!*

In Memoriam

τωρα μιλαει η σιωπη…..

θα μας λειψετε πολυ..

Μανώλη και Νίκο

*Στο Β.Ψ.

Κώστας Βεργόπουλος: «Για τον κόσμο η εξέγερση είναι μονόδρομος».

• Η Αριστερά μπροστά στη νέα δεκαετία

18 Ιαν 2011 

(Αναδημοσίευση από εφ. Δρόμος της Αριστεράς 16/01/2011)

Συνέντευξη στον Μιχάλη Σιάχο

Για επικράτηση του νόμου της αρπαγής σε ένα σύστημα που δεν λειτουργεί και κινδυνεύει να καταρρεύσει, κάνει λόγο μιλώντας στον Δρόμο ο Κώστας Βεργόπουλος, καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας στο Πανεπιστήμιο Paris VIIl. «Εχουμε μπει σε μία άγρια φάση, που μας παραπέμπει στον 19ο ή τον 18o αιώνα, στην οποία ο καπιταλισμός δεν ενδιαφέρεται για την ίδια του την αναπαραγωγή, αλλά καταβροχθίζει τις προϋποθέσεις αναπαραγωγής του», σημειώνει.

Αναφερόμενος στην Αριστερά, χαρακτηρίζει την περίοδο ειρωνεία της ιστορίας, επισημαίνοντας ότι «επί πολλές δεκαετίeς οι προοδευτικές πολιτικές δυνάμεις εύχονταν και περίμεναν αυτή τη στιγμή και τώρα που η στιγμή έρχεται, οι ίδιες αποκαλύπτονται ανέτοιμες. Δεν είναι σε θέση όχι μόνο να ηγηθούν, αλλά ούτε καν να ακολουθήσουν την κοινωνική έκρηξη που κυοφορείται … ».

Παροτρύνει τη νεολαία να ακολουθήσει το παράδειγμα της Τυνησίας και να εξεγερθεί, αφού διαφορετικά δεν έχει ελπίδα και καλεί την Αριστερά να αφουγκραστεί τον κόσμο οργανώνοντας ένα μέτωπο κοινωνικών δυνάμεων.

`

Συνέντευξη:

Τι γεύση αφήνει το 2010 και τι προοιωνίζεται το 2011; Το 2010 ήταν η χρονιά του δράκοντα. Ο καπιταλισμός έδειξε τα νύχια του, όλη του τη φρίκη. Βέβαια, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχει και μεγαλύτερη φρίκη να δείξει το 2011.

Μίκης Θεοδωράκης: «Πως τολμάτε να μας πάτε πίσω 80 χρόνια;»

`

“Δεν είστε ένοικοι ή παρίες στη χώρα. Είστε τα αφεντικά» είπε.

`

«Η Δύση μας ταπείνωσε και μας οδήγησε να υπογράψουμε συμφωνίες που θίγουν τα κυριαρχικά μας δικαιώματα» είπε ο Μίκης Θεοδωράκης σε εκδήλωση που οργάνωσε η Κίνηση Πολιτών «Η Σπίθα» χθες στο θεάτρο «ΡΕΞ» με θέμα την τρέχουσα πολιτική και οικονομική κρίση. Ο κ. Θεοδωράκης επέκρινε δριμύτατα τόσο την κυβέρνηση όσο και την αξιωματική αντιπολίτευση που όπως είπε αναδείχθηκαν σε κόμματα εξουσίας «χάρη στην εύνοια των δυνάμεων της ξένης εξάρτησης». Κάλεσε δε, τους πολίτες σε «ανυπακοή προκειμένου να ακυρωθούν όλες οι αντιδημοκρατικές και αντιλαϊκές αποφάσεις». Αναφερόμενος στις πρόσφατες ελληνοτουρκικές συνομιλίες ο διεθνούς φήμης Έλληνας μουσικοσυνθέτης υπογράμμισε την ανάγκη να καταστεί η χώρα μας «απόρθητο φρούριο» για να μπορέσουμε να ξαναπούμε «Μολών Λαβέ».

 

‘«Πως τολμάτε να μας πάτε πίσω 80 χρόνια” αναρωτήθηκε ο κ.Θεοδωράκης μιλώντας στο κατάμεστο θέατρο, σχολιάζοντας  την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων.

Εθνική Ανεξαρτησία – Λαϊκή Κυριαρχία – Πατριωτική Αναγέννηση,ήταν το τρίπτυχο της ομιλίας του μουσικοσυνθέτη ο οποίος με έμφαση είπε ότι «πρέπει να εγκαταλείψουμε το δόγμα “Ανήκομεν εις την Δύση” και να ενστερνιστούμε το δόγμα “Ανήκουμε στην Ελλάδα και μόνο στην Ελλάδα».

“Η Δύση μας ταπείνωσε και μας οδήγησε να υπογράψουμε συμφωνίες που θίγουν τα κυριαρχικά μας δικαιώματα» είπε και πρόσθεσε ότι τόσο οι ΗΠΑ όσο το ΝΑΤΟ “συνωμοτούν εδώ και δεκαετίες κατά της Ελλάδος» και υπογράμμισε την ανάγκη για ένα νέο αμυντικό δόγμα όπου η Ελλάδα θα πρέπει να αναζητήσει στήριξη από τη Ρωσία και την Κίνα και στη συνέχεια να επαναδιαπραγματευθεί με τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και την Ε.Ε.

Ο κ.Θεοδωράκης όπως ήταν φυσικό άσκησε δριμεία κριτική στην οικονομική και κοινωνική πολιτική της κυβέρνησης σχολιάζοντας παράλληλα και τα θέματα του “μνημονίου και της πτώχευσης, του ΔΝΤ και της Ευρώπης των τραπεζών”.

Ολόκληρη η Ομιλία

“Πρέπει να επικεντρωθούμε στις δυνάμεις μας ώστε το οικονομικό μας πρόβλημα να λυθεί από εμάς τους ίδιους» είπε και πρότεινε τη δημιουργία ενός «ρεαλιστικού προγράμματος αξιοποίησης του δυναμικού της χώρας».

Παράλληλα κάλεσε τους πολίτες να αφήσουν

Naomi Klein: To δόγμα του ΣΟΚ (1/6)

`

Αυτά που θα παρακολουθήσουμε ίσως κάτι μας ΘΥΜΙΣΟΥΝ, απ’όσα περνάμε και εμείς τώρα.

Το δόγμα του σοκ είναι μια φιλοσοφία της εξουσίας. Μια φιλοσοφία του πώς να πετύχεις τους πολιτικούς και «οικονομικούς» σου στόχους. Υποστηρίζει ότι η καλύτερη περίοδος για την επιβολή των πιο βάρβαρων ιδεών υπέρ της ελεύθερης αγοράς είναι μετά από ένα μεγάλο σοκ .

Το σοκ μπορεί να είναι «οικονομική κατάρρευση», φυσική καταστροφή, τρομοκρατική επίθεση ή πόλεμος . Βασική ιδέα του δόγματος είναι ότι οι κρίσεις , οι καταστροφές και τα σοκ λυγίζουν τις κοινωνίες . Τους προκαλούν σύγχυση . Οι άνθρωποι τάχουν χαμένα και δεν αντιδρούν.

Έτσι ανοίγει ένα παράθυρο απ΄οπου μπορείς να περάσεις αυτό που οι οικονομολόγοι της «Σχολής του Σικάγου»  με τον Φριντμαν, αποκαλούν ‘οικονομική θεραπεία σοκ’ . δηλαδή την πλήρη μεταμόρφωση μιας χώρας, μονομιάς . Όχι σταδιακά  αλλά με καταιγιστική αλλαγή, όπως στη Χιλή του Πινοτσέτ, την Αργεντινή, την Ουρογουάη, την Βραζιλία και αργότερα τη Ρωσία την δεκαετία του 90 ή όπως εκείνη που ο Πωλ Μπρένερ θέλησε να περάσει στο Ιράκ μετά την εισβολή.

Αυτό είναι το δόγμα του σοκ, που το υλοποιούν όσοι εκμεταλλεύονται τις κρίσεις, θέλοντας έτσι καλύτερα να περάσουν καλύτερα την κυρίαρχη ιδεολογία της εποχής μας που είναι ανεξέλεγκτη οικονομία της αγοράς-καπιταλισμός  .

To παρόν βιντεο είναι το πρώτο από τα έξη, μετά την ολοκλήρωση του εμφανίζονται πλάγια και τα υπόλοιπα.