Διαμαρτυρία με μουσική και χορό από νέα παιδιά

΄Ενας άλλος τρόπος αντίστασης.

Από: http://www.alfavita.gr

Μα εγώ θα ζήσω…..

ΚΙΤΡΙΝΑ ΠΟΔΗΛΑΤΑ-ΑΜΑ ΤΑ ΠΑΡΩ

Γίναμε σκλάβοι δέκα τυπάκων που τον πλανήτη τον κρεμάνε σα μπρελόκ
Θερίζουν πλούτη και σπέρνουν πείνα, θέλουν να δουν να φτύνουμε αίμα στη ρουτίνα
Νοιάζονται τόσο για τα παιδιά σου, τους ψηφοφόρους που χεις μέσα στην κοιλιά σου
Θα τους σπουδάσουν, δουλειά να πιάσουν και με ρουσφέτια υποκλίσεις να χορτάσουν

Μα εγώ θα ζήσω μέσα στη μέρα, θέλω τα χέρια να σηκώνω στον αέρα

Ευτυχισμένοι που τη γλύτωσαν

49 πιγκουίνοι χοροπηδάνε χαρούμενοι μετά την απελευθέρωσή τους

Οι μικροί μπλέ πιγκουίνοι τρέχουν προς τη θάλασσα ευτυχισμένοι που τη γλύτωσαν από

Ο,τι αγαπήσεις σ’ αγαπάει

Ακουσα βραχνό κελάιδισμα και γύρισα στο μπαλκόνι.
Ειχε μολις προσγειωθεί σπουργιτάκι, χοροπηδουσε προς τα μέσα, σχεδόν να μπει στο σπίτι.
Υστερα το σκέφτηκε καλύτερα, γύρισε κι έφυγε.
Τι εμπιστοσύνη νάχεις στους ανθρώπους
Όλο λογικές και μπερδεμένα επιχειρήματα
Χωρίς Αλφα κεφαλαίο, χωρίς Ανθρωπο

Ο,τι αγαπήσεις σ’ αγαπάει…

Από: http://giorgossarris.blogspot.com

Φεστιβάλ αντίστασης και δημιουργίας στο Ελληνικό

Το πρόγραμμα των εκδηλώσεων:

1-30 Σεπτεμβρίου :

Έκθεση 130 Εικαστικών καλλιτεχνών, στο κτίριο Ξιφασκίας,

Καθημερινά 5-10μμ – Κυριακές 12μμ-10μμ

16 Σεπτεμβρίου 2011 :

Μεγάλη Συναυλία με τον Μίκη Θεοδωράκη, στον εξωτερικό χώρο του κτιρίου Ξιφασκίας.

Ώρα έναρξης: 20.00

Ποδηλατοπορεία και περιήγηση με ποδήλατα στον χώρο του πρώην αεροδρομίου

14 – 30 Σεπτεμβρίου :
Παράλληλες εκδηλώσεις στο κτίριο Ξιφασκίας.

Όλες οι εκδηλώσεις ξεκινούν στις 20.00

Προβολές ταινιών :

ΕΚΘΕΣΗ 130 ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΩΝ ΓΙΑ ΤΟ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΑΡΚΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ

ΠΩΣ ΦΤΑΝΟΥΜΕ ΣΤΟ ΚΤΙΡΙΟ ΤΗΣ ΞΙΦΑΣΚΙΑΣ

Μια άλλη άποψη της πλατείας

Της Μαρίας Πετρίτση

Τον τελευταίο καιρό τα πράγματα που συμβαίνουν γύρω μου με ξαφνιάζουν κάθε μέρα και πιο πολύ. Όλο και πιο δυσάρεστα. Φτάσαμε στον Ιούλιο του 2011 και τίποτε στον ορίζοντα δεν μου φαίνεται φωτεινό –νιώθω σαν να οδεύουμε προς το τέλος του κόσμου. Το καλοκαίρι μου αγκομαχά. Η χώρα μου ψυχορραγεί, το μέλλον με βαραίνει σαν μαύρο σύννεφο ή σαν διπλός πέλεκυς που κρέμεται πάνω από το ζαλισμένο μου κεφάλι. Το αύριο μοιάζει με αγχόνη που περιμένει να μου στρίψει το λαιμό. Απελπισία.

Κάθε βράδυ, σχεδόν, εδώ και ενάμιση μήνα, περνάω τη ζωή μου ανάμεσα στις δύο πλατείες. Για την ακρίβεια, στην ίδια πλατεία περιφέρω την μελαγχολία μου, πότε στο πάνω μέρος και πότε στο κάτω της. Η πλατεία Συντάγματος, με τα δύο επίπεδά της, μου θυμίζει ζωντανό οργανισμό. Όχι μεταφορικά -κυριολεκτικά εννοώ. Το κεφάλι και τα πόδια. Η καρδιά και οι πνεύμονες. Οι λέξεις και οι σκέψεις δεμένες μεταξύ τους με την ίδια θαυμαστή κόλλα της ύπαρξης.

Με έρωτα για την ζωή, με πείσμα ενάντια στον θάνατο. Και αυτό μου φαίνεται σπουδαίο.

Με λένε Μυρτώ και ζω στην Αθήνα. Είμαι μόλις είκοσι ετών και αντί να κάνω σχέδια, προετοιμάζω ήδη την ανεργία μου, βλέπω τους στόχους και τις ευκαιρίες μου να τσαλακώνονται και πασχίζω με κάθε τρόπο, όπως και όλοι οι άτυχοι της γενιάς μου, να διακρίνω ένα ελάχιστο φως στην άκρη του τούνελ. Το οποίο, για την ώρα, απλώς δεν φαίνεται να υπάρχει, δυστυχώς.

Τα βράδια που κατεβαίνω στο Σύνταγμα κινούμαι αρχικά ανάμεσα στους αγανακτισμένους μπροστά στο κτίριο της Πάνω Βουλής φωνάζοντας συνθήματα και στέλνοντας μούντζες και κατάρες στους σφετεριστές του μέλλοντός μου και στα

τσιράκια τους. Εκτονώνομαι. Ξεσκάω. Κατόπιν κατεβαίνω χορτασμένη στο σιντριβάνι της άμεσης δημοκρατίας, περνάω από τις Ομάδες, χαιρετώ γνωστούς και φίλους, παρακολουθώ τις συνελεύσεις και τις ομιλίες και σηκώνω –ή δεν σηκώνω– το χέρι στα ψηφίσματα. Αν πέσει και κάνα δακρυγόνο, τρέχω να σωθώ και προσπαθώ να σώσω και τον διπλανό μου. Με το Μαλόξ στην τσάντα και τη χάρτινη μάσκα ανά χείρας, κάθε φορά.

Από μια άποψη βέβαια, και για να μην τα βλέπω όλα μαύρα, οφείλω να ομολογήσω πως αυτή τη στιγμή το καλύτερο σημείο της πρωτεύουσας είναι το Σύνταγμα.

Αυτά ήθελα και εγώ να σας πω αλλά δεν ήξερα πως!

Έτσι αφήνω να τα πει ο ποιητής και η Νατάσα (που δεν την ξέρω) και τους ευχαριστώ από την καρδιά μου!

Β.Ψ.

Ο ΠΟΛΥΤΙΜΟΣ ΧΡΟΝΟΣ ΤΩΝ ΩΡΙΜΩΝ

Από τον Mario de Andrade (Ποιητή, συγγραφέα, δοκιμιογράφο και μουσικολόγο από τη Βραζιλία).

Παίζουμε Οικολογικά

thanasisgikas

ΚΑΛΕΣΜΑ ΓΙΑ ΚΟΙΝΟ ΑΓΩΝΑ ΣΤΟΝ ΧΩΡΟ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

ΚΟΙΝΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΤΩΝ ΦΟΡΕΩΝ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

Όλοι στον αγώνα για την κοινωνική λειτουργία της τέχνης και τον κοινωνικό ρόλο του καλλιτέχνη.
Όλοι στον αγώνα για να μην περάσουν τα νέα βάρβαρα μέτρα.
Αγώνας τώρα για την προστασία της ζωής μας από την ανεργία, από την μείωση του εισοδήματος, από τη βαριά φορολογία και την ακρίβεια.

Η ζωή μας επιδεινώνεται:

§ Οι καλλιτέχνες ζούμε την κάθετη πτώση του βιοτικού μας επιπέδου όπως άλλωστε οι εργαζόμενοι όλων των κλάδων. Χάνουμε κάθε εργασιακό και συνταξιοδοτικό δικαίωμα, επιδόματα, περίθαλψη. Δηλαδή οδηγούμαστε στην εξαθλίωση. Οι εξαιρέσεις ελάχιστες. Η ανεργία είναι τεράστια σε όλους τους κλάδους μας. Ολοένα περισσότεροι από εμάς οδηγούμαστε στην ετεροαπασχόληση.

§ Για τους ηθοποιούς και τους μουσικούς μείωσαν τους μισθούς και τα επιδόματα στα κρατικά θέατρα και ορχήστρες, τα ΔΗΠΕΘΕ και τα δημοτικά μουσικά σύνολα και ωδεία ενώ μείωσαν κατά πολύ τις αμοιβές στον οπτικοακουστικό τομέα.

§ Από τους δήμους έχουμε καθημερινά δεκάδες απολύσεις μουσικών,