Να μας κάνει τη χάρη η κυρία Αριστερά και να ξυπνήσει

Αχός βαρύς ακούγεται, πολλά ντουφέκια πέφτουν: να διαδηλώσουμε στις 25 Μαρτίου, ή να μη διαδηλώσουμε;

Τι ’χες (αριστερέ) Γιάννη, τι ’χα πάντα! Να ‘‘σκοτώνομαι’’ με τον (επίσης αριστερό) Γιώργη περί διαφόρων θεωρητικών ή πρακτικών ζητημάτων, στρατηγικού ή τακτικού χαρακτήρα και γενικά επί παντός επιστητού. Εξέχουσα θέση σε όλες αυτές τις αφορμές για καβγάδες το λεγόμενο εθνικό ζήτημα, δηλαδή η διαλεκτική σχέση εθνικού και ταξικού στοιχείου που αναδύεται κάθε λίγο και λιγάκι με αυτή ή την άλλη αφορμή. Το οποίο βεβαίως και έρχεται από το βάθος τού προπροηγούμενου αιώνα, βεβαίως και είναι ‘‘ζόρικο’’, αλλά συχνά, και ιδίως τις τελευταίες δύ0-τρεις δεκαετίες, δεν αποτελεί κατά βάθος παρά μόνο πρόσχημα για να διευκολυνθεί η ‘‘επίλυση’’ τού εξής προβλήματος:

Γιατί όχι στη «Σπίθα» του Θεοδωράκη

Πηγή: http://falsefaith.blogspot.com/2011/03/blog-post.html

Την Κυριακή παρευρέθηκα στη συγκέντρωση της «Σπίθας» του Μίκη Θεοδωράκη, στο Βελλίδειο στη Θεσσαλονίκη. Αν και δεν είχα μεγάλες προσδοκίες από μια τέτοια εκδήλωση, σκέφτηκα οτι το αναγνωρίσιμο πρόσωπο του μουσικοσυνθέτη θα μπορούσε να εμπνεύσει και να συσπειρώσει πολλούς ανθρώπους διαφορετικών ηλικιών, πεποιθήσεων και κοινωνικών τάξεων, με κοινό παρονομαστή την αντίθεση στο Μνημόνιο, το οικονομικό σύστημα, το έλλειμμα δημοκρατίας γενικότερα. Δυστυχώς, οι φόβοι μου για συγκεντρωτισμό και στροφή προς τα (ακρο)δεξιά επαληθεύτηκαν, με αποτέλεσμα να αποχωρήσω πριν το τέλος της ομιλίας, εμφανώς απογοητευμένος.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Η Σπίθα είναι ένα ιδιότυπο κίνημα-οργάνωση που ιδρύθηκε από το Μίκη Θεοδωράκη πριν από τρεις περίπου μήνες, με σκοπό να σχηματίσει ένα μέτωπο αντίδρασης και ανυπακοής στους όρους του Μνημονίου. Αυτό που μου άρεσε εξαρχής είναι το κάλεσμα να παραμερίσουμε τις πολιτικές μας διαφορές και να συνασπιστούμε απέναντι στον κοινό εχθρό, τους εκπροσώπους των αγορών και του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος.

Η πολιτική συγκρότηση του εθνικιστικού κινήματος διεμβολίζει την “πατριωτική” αριστερά

Η ΣΠΙΘΑ του Μίκη δεν αποπλάνησε μόνο ένα από τα πιο σκληρά παλικάρια του ντούρου αντικαπιταλισμού: “Στάση Πληρωμών– Έξοδος από την Ε.Ε.” προσφέροντάς του μια θέση στην «Προσωρινή Συμβουλευτική Επιτροπή» του Κινήματος. Με την στήριξη της κάθε λογής εθνικιστών εμβολίζει την “πατριωτική αριστερά” απομυζώντας όλους τους ανυπόμονους που βιάζονται να υπερασπιστούν την πατρίδα που κινδυνεύει. Η Λ. Κανέλλη, η πιο δημοφιλής βουλευτίνα του ΚΚΕ βρίσκεται σε δύσκολη θέση γιατί αρκετοί οπαδοί της την εγκαταλείπουν και προσανατολίζονται στο νέο ελπιδοφόρο κίνημα που είναι έτοιμο να ξεπεράσει τις διακρίσεις ανάμεσα την δεξιά και την αριστερά, αλλά και το πολιτικό σύστημα της αντιπροσωπευτικής αστικής δημοκρατίας, προς όφελος του έθνους: “Να σταματήσουμε να πιστεύουμε σε κόμματα” δηλώνει ο Στέφανος Ληναίος, μέλος και αυτός της «Προσωρινής Συμβουλευτικής Επιτροπής». Κάπως έτσι ξεκίνησε στην Ιταλία και ο Ντούτσε, αλλά με λίγο πιο “αναρχικό” προφίλ.

Διαρροές προς την ΣΠΙΘΑ, υπάρχουν και από τον χώρο του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ.Ήδη πολλά στελέχη του ΔΗΚΚΙ έχουν προσχωρήσει στην ΣΠΙΘΑ και προβλέπεται σύντομα να μετακομίζει εκεί. Βέβαια η ΣΠΙΘΑ δεν έχει συνιστώσες, έχει μόνον αρχηγό και “πατριωτική” ιδεολογία. Και αυτά αρκούν για να την κάνουν πολύ πιο συνεκτική και διεισδυτική απ’ ότι φαντάζονται οι αντίπαλοί της, αλλά και οι φίλοι της. Αν η διαρροή περιορίζονταν μόνο στο ΔΗΚΚΙ, τα πράγματα θα ήταν καλά για τον ΣΥΡΙΖΑ, αφού το ΔΗΚΚΙ ανέκαθεν αποτελούσε μια εθνικιστική παραφωνία στο χώρο του. Όμως προς την ΣΠΙΘΑ προσανατολίζονται και άλλες δυνάμεις. Η Κουμουνδούρου τρίβει τα χέρια της γιατί νομίζει ότι έτσι θα λύσει το εσωκομματικό της πρόβλημα, επειδή υπολογίζει ότι θα υπάρξουν σημαντικές διαρροές από τους υποστηρικτές του Π. Λαφαζάνη. Και δεν έχει άδικο.