‘Για όσα έρχονται εμείς δεν έχουμε καμία ευθύνη. Φταίτε μόνο εσείς’

Μήνυμα αποποίησης ευθυνών Λαγκάρντ προς Ελλάδα 

Είναι πάντα συγκινητικό να ακούς εκπροσώπους διεθνών ιδρυμάτων να μιλούν με ευαισθησία για τις φτωχές χώρες του Τρίτου Κόσμου και με αυθόρμητες εκδηλώσεις ανθρωπιάς να δημοσιεύουν σε διεθνή ΜΜΕ ενδόμυχες σκέψεις τους για τους πολίτες τους, υποστηρίζοντας με ειλικρίνεια πως συμπάσχουν μαζί τους αλλά και ότι θα έκαναν τα πάντα για να τους βοηθήσουν.

Ένα από τα χαρακτηριστικότερα πρόσφατα παραδείγματα τέτοιου αλτρουισμού καταγράφηκε από τη διευθύντρια του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, πρώην υπουργό Οικονομικών της Γαλλίας, Κριστίν Λαγκάρντ, η οποία μιλώντας σε βρετανική εφημερίδα αποκάλυψε ότι η σκέψη της είναι διαρκώς στα παιδιά του Νίγηρα και στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν. “Τα έχω μονίμως στο μυαλό μου” είπε η Λαγκάρντ.

Ο Νίγηρας είναι ένα απ’ τα φτωχότερα κράτη του κόσμου, με ΑΕΠ κοντά στα 4,5 δις ευρώ, όσο κάποιες από τις δόσεις που λαμβάνει η Ελλάδα για να πληρώσει ομόλογα στις ευρωπαϊκές τράπεζες, κυρίως Γαλλικές, καταβάλλοντας τόκους στο ΔΝΤ και στις χώρες της ΕΕ, όπως η Γαλλία.

Ολα τα μέτρα που έρχονται τον Ιούνιο και μας τα κρύβουν

Oι διπλές συντάξεις, τα επιδόματα ανεργίας, οι προνοιακές παροχές, οι αμοιβές των εκπαιδευτικών και η μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων, μπαίνουν στο στόχαστρο της κυβέρνησης, με το νέο κύμα μέτρων του Ιουνίου που έχει ζητήσει η τρόικα, στο πλαίσιο εφαρμογής του δεύτερου μνημονίου.

Οι κρατικές δαπάνες που προτείνονται για δραστική περιστολή, «φωτογραφίζονται» στην έκθεση του Κέντρου Οικονομικών Ερευνών (ΚΕΠΕ), η οποία συντάχθηκε κατ’ εντολήν της κυβέρνησης και αναμένεται να αποσταλεί στον υπουργό Οικονομικών, Φίλιππο Σαχινίδη, μέσα στην εβδομάδα.

Κινούμενο στη λογική ότι «θα βγάλουμε από τη μύγα ξίγγι», το ΚΕΠΕ καταγράφει τις πιθανές εστίες νέων περικοπών, με στόχο να εξοικονομηθούν δαπάνες ύψους 11,7 δισ. ευρώ τη διετία 2013-2014.

Το θάρρος του Μπουένος Άιρες

Κώστας Λαπαβίτσας

Από την αρχή της ελληνικής κρίσης, η Αργεντινή λειτούργησε ως σημείο αναφοράς και φόβητρο. Οι υπερασπιστές των Μνημονίων ισχυρίζονται συχνά ότι προστατεύουν την Ελλάδα από την κατάντια της Αργεντινής. Ατυχέστατες αναφορές έγιναν ακόμη και από επίσημα χείλη προκαλώντας ενόχληση στο Μπουένος Άιρες. Για τους εκεί ιθύνοντες είναι εμφανές ότι η Ελλάδα ακολουθεί την πορεία της χώρας τους προς το χάος κατά το 1998-2001 εφαρμόζοντας την ‘ορθόδοξη’ συνταγή του ΔΝΤ και της ΕΕ. Υιοθετεί τρομακτική λιτότητα, επιδιώκει να δημιουργήσει δημοσιονομικά πλεονάσματα, αποδίδει προτεραιότητα στην εξυπηρέτηση του χρέους και προσβλέπει στην ανάπτυξη μέσω χαμηλών μισθών και ξένων επενδύσεων.

Ακόμη και το PSI έχει το αργεντίνικο προηγούμενό του. Τον Ιούνιο του 2001 η Αργεντινή έκανε το περιβόητο μεγκακάνχε, δηλαδή εθελοντική ανταλλαγή ομολόγων με πρωτοβουλία των δανειστών της. Μαζί με το εξίσου περιβόητο μπλιντάχε, δηλαδή θωράκιση με νέα δάνεια από το ΔΝΤ, το μεγκακάνχε υποτίθεται ότι θα έλυνε την κρίση, χωρίς ακρότητες όπως η επιθετική αθέτηση πληρωμών. Η ‘λύση’ δεν κράτησε ούτε έξι μήνες, καθώς η ύφεση έγινε βαθύτερη και η χώρα έφτασε στην κοινωνική κατάρρευση.

ΤΟ ΕΥΡΩ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΜΕΣΑ ΤΟΥ ΣΧΕΣΕΙΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ!

Συνέντευξη του καθηγητή ΚΩΣΤΑ ΛΑΠΑΒΙΤΣΑ* 

– Ποιος φταίει για την κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας; Φταίμε εμείς;

Οι απόψεις ότι «φταίμε εμείς και η συμπεριφορά μας», «φταίει η νοοτροπία μας και η ελαττωματική ηθική μας» είναι ιδεολογήματα που δεν πρέπει να ακούγονται. Βεβαίως, οι Έλληνες έχουν ελαττώματα και προτερήματα, όπως έχουν όλοι οι άλλοι λαοί. Δεν πηγάζει το πρόβλημα της Ελλάδας απ’ αυτό όμως και συχνά είναι εκ του πονηρού να λέγεται ότι φταίμε εμείς γι’ αυτό που μας συμβαίνει. Όπως, επίσης, δεν πρέπει να λέγεται εύκολα ότι φταίνε οι ξένοι, οι άλλοι που μάς φέραν εδώ που μας φέρανε. Βεβαίως κι αυτοί έχουν μέρος της ευθύνης, αλλά δεν είναι οι ξένοι που μας έφεραν εδώ που είμαστε. Το πρόβλημα έχει να κάνει με τις δομές της ελληνικής οικονομίας και κυρίως με το διεθνές πλαίσιο στο οποίο διάλεξε να ανήκει.

– Θα μπορούσαμε να το αποφύγουμε;

Αν δεν είχαμε μπει στην νομισματική ένωση, σίγουρα δεν θα είχαμε την κρίση

Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΝΟΜΙΣΜΑ ΕΠΕΙΓΕΙ

ΔΥΟ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΑ ΠΕΙΡΑΜΑΤΑ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ ΜΕ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Του ΣΠΥΡΟΥ ΜΑΡΚΕΤΟΥ, επίκουρου καθηγητή της Ιστορίας των Ιδεών, Σχολή Νομικών, Οικονομικών και Πολιτικών Επιστημών ΑΠΘ

Όσοι υποστηρίζουν σήμερα το ευρώ συνήθως αγνοούν ότι δεν είναι η πρώτη φορά που δέθηκε η Ελλάδα σε μια νομισματική ένωση. Δύο προηγούμενα τέτοια πειράματα, το πρώτο στα τέλη του 19ου αιώνα και το δεύτερο στο Μεσοπόλεμο, είχαν οικτρή κατάληξη. Το τρίτο και χειρότερο, όπως αποδεικνύεται, είναι το ευρώ.

Για να κρατήσει σταθερό το νόμισμα, όπως απαιτούσε η φιλελεύθερη ορθοδοξία της εποχής, η Αθήνα είχε προσχωρήσει από το 1868 στη Λατινική Ένωση, μια συμφωνία της Γαλλίας, της Ιταλίας, του Βελγίου και της Ελβετίας –και άλλων χωρών αργότερα– να διατηρούν νομίσματα σταθερής ισοτιμίας και συνδεδεμένα με τον χρυσό. Διευκολύνθηκε έτσι ένας κύκλος δανεισμού, που χρηματοδότησε έργα υποδομής, τα οποία, ωστόσο, ελάχιστα ωφέλησαν τους φτωχότερους.

Παρά το «Δυστυχώς επτωχεύσαμεν» του Τρικούπη, το 1896 η εύπορη αστική Ελλάδα ζούσε

Τι δεν καταλαβαίνεις;

του Νίκου Μπογιόπουλου 

«Δεν καταλαβαίνω τη συζήτηση που μας συγκρίνει με μισθούς Βουλγαρίας»,

αναφωνούσε με τίμια απορία – μα και με απροσποίητη ενόχληση – ο πρώην υπουργός Οικονομικών και νυν Περιβάλλοντος, ο Γ. Παπακωνσταντίνου, μιλώντας πριν λίγες μέρες σε τηλεοπτικό σταθμό.

Αρα, λοιπόν, τέτοιο θέμα, όπως επέμεινε ο κύριος υπουργός, όχι μόνο δεν τίθεται, αλλά και κακώς συζητείται…

Δεν θα ισχυριστούμε ότι ο κ. Παπακωνσταντίνου είναι ψεύτης.

Ας του… πιστώσουμε, δηλαδή, πως ενδεχομένως να αγνοεί το γεγονός ότι:

Είναι ο συνάδελφός του στην κυβέρνηση (τυγχάνει και κυβερνητικός εκπρόσωπος, μάλιστα) ο Παντελής Καψής, ο οποίος

Άσκηση «πολιτικής οικονομίας» για πρωτοετείς φοιτητές: Μπορούν να μειωθούν οι τιμές των εγχώριων προϊόντων και να αυξηθούν οι τιμές των εισαγόμενων χωρίς να βγούμε από το ευρώ;

Μερικοί γνωστοί αριστεροί οικονομολόγοι, επιστρατεύοντας όλο το κύρος της “επιστήμης” τους, διατείνονται με ύφος δέκα καρδιναλίων ότι εντός της ΟΝΕ οποιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση δεν μπορεί να ασκήσει καμία πολιτική η οποία θα επιφέρει μείωση στις τιμές των εγχωρίων παραγόμενων προϊόντων και αύξηση σε αυτές των εισαγόμενων. Και αυτός ο ισχυρισμός τους συγκροτεί ένα από τα πιο ισχυρά επιχειρήματα τους για την επιστροφή στην δραχμή.
Ακριβώς τους ίδιους ισχυρισμούς προβάλουν και ορισμένοι δεξιοί οικονομολόγοι προτείνοντας και αυτοί την έξοδο της χώρας μας από το ευρώ, τουλάχιστον μέχρι να ανακάμψει η οικονομία της. Για να δούμε τι λέει γιαυτό το θέμα ο Κώστας Βεργόπουλος σε μια συνέντευξη του στην εφημερίδα “εποχή”:
Αυτό εισηγούνται επίσης, και κυρίως, οι δεξιοί γερμανοί οικονομολόγοι, όπως ο Ζιν. Προτείνουν ανάκαμψη ανταγωνιστικότητας για την Ελλάδα, μέσω εξόδου από το ευρώ και υποτίμησης, ώστε να γίνουν πιο ανταγωνιστικά τα προϊόντα της. Αυτό σημαίνει στην ουσία προστατευτισμό, νομισματικό προστατευτισμό για την Ελλάδα ή τις άλλες προβληματικές χώρες της ΕΕ.

ΑΝ ΠΕΡΑΣΟΥΝ ΤΟΝ ΣΚΟΠΕΛΟ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ, Ο ΛΑΟΣ ΘΑ ΣΤΕΝΑΞΕΙ ΑΓΡΙΑ.

Η χρεωκοπία είναι αναπόφευκτη. ΚΟΡΟΪΔΕΥΟΥΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ! Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι: 1. Η πολιτική της διαχείριση και 2. Η διάσωση του Ευρώ και των Τραπεζών. ΑΝ ΠΕΡΑΣΟΥΝ ΤΟΝ ΣΚΟΠΕΛΟ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ, Ο ΛΑΟΣ ΘΑ ΣΤΕΝΑΞΕΙ ΑΓΡΙΑ. Επιλέγουν την χρεωκοπία εντός Ευρώ. Η Αριστερά κοιμάται!

1. ΓΙΑΤΙ Η ΧΡΕΩΚΟΠΊΑ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΗ

Ακόμα κι αν πετύχει το PSI, ακόμα κι αν εκταμιευτούν τα 130 δισ. της νέας δανειακής, η χρεωκοπία είναι αναπόφευκτη. Είναι απίστευτη η κοροϊδία που υπάρχει γύρω από αυτό το θέμα! Αυτή την στιγμή το συνολικό χρέος του ελληνικού κράτους είναι γύρω στα 390 δισ. ευρώ. Από αυτά θα κουρευτούν στην καλύτερη περίπτωση τα 90 (ο στόχος είναι το 90% των 100 δισ.), τα οποία θα γίνουν 40 και κάτι (το 53%). Αυτό σημαίνει πως το χρέος θα μειωθεί κατά 50 δισ. Το δάνειο όμως που θα δοθεί σε αντάλλαγμα του κουρέματος θα είναι 130 δισ. Από αυτά, 30 δισ. θα πάνε κατευθείαν στις ξένες τράπεζες, και περίπου 20 στις ελληνικές. Οπότε για την εξυπηρέτηση του παλιού χρέους μένουν τα 80 από τα 130 (Υποτίθεται για να μην πτωχεύσουμε μέσα στο 2012-13 που λήγουν συνολικά παλιά ομόλογα αξίας 100 δισ. στα δυό αυτά χρόνια). Η ουσία είναι όμως πως σε απόλυτους αριθμούς το χρέος αυξάνεται! Γλυτώνουμε δηλαδή 50, αλλά φορτωνόμαστε 130!!! Το χρέος δηλαδή γίνεται από 390, 470 δισ! (200% του ΑΕΠ!!). Το δημόσιο έλλειμμα είναι περίπου 10% του ΑΕΠ τον χρόνο και η ύφεση 7% του ΑΕΠ τον χρόνο! ΑΠΟ ΠΟΥ ΛΟΙΠΟΝ ΘΑ ΠΛΗΡΩΘΕΙ ΤΟ ΧΡΕΟΣ; Και πώς θα φτάσει στο 120% του ΑΕΠ το 2020, από το 200% που είναι σήμερα, όταν το ΑΕΠ συρρικνώνεται κάθε χρόνο από 4 ως 7%; Κάθε μιά μονάδα μείωση του ΑΕΠ ισοδυναμεί ΑΥΤΟΜΑΤΑ με 2 μονάδες αύξηση του χρέους ως ποσοστού του ΑΕΠ. Δεν βάζουμε καθόλου το δημόσιο έλλειμμα στον υπολογισμό (το οποίο καλύπτεται με ανακυκλούμενους τρίμηνους δανεισμούς με υψηλά επιτόκια, που επίσης αυξάνει το συνολικό χρέος).

2. ΑΦΟΥ Η ΧΡΕΩΚΟΠΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΗ ΓΙΑΤΙ ΜΑΣ ΔΑΝΕΙΖΟΥΝ;

Δεν μας δανείζουν για να μας σώσουν από την χρεωκοπία, αλλά για να ελέγξουν την αναπόφευκτη χρεωκοπία, με σκοπό να θωρακίσουν το ευρώ και τις τράπεζές τους. Οι αλλεπάλληλες συμβάσεις και μνημόνια στην ουσία υποθηκεύουν τα δημόσια έσοδα, τον δημόσιο πλούτο και παράλληλα δίνουν χρόνο στην Ε.Ε. να οργανώσει τον μηχανισμό ελέγχου της χρεωκοπίας, το περίφημο ESM.

«Νέα Οικονομική Διακυβέρνηση»

Την Πέμπτη 23 Φεβρουαρίου πραγματοποιήθηκε στο Πάντειο πανεπιστήμιο εκδήλωση με θέμα «Η Νέα Οικονομική Διακυβέρνηση» στην Ευρωζώνη και στην ΕΕ».

Ο Κώστας Λαπαβίτσας μιλάει για το μνημόνιο 2 και για το πώς θα πραγματοποιηθεί μια έξοδος από το ευρώ που να είναι συμβατή με τα συμφέροντα του κόσμου της εργασίας.

Από: http://www.aformi.gr

Πόσο λιγότερο εκβιαστές και τοκογλύφοι θα ήταν οι “εχθροί μας”;

Eνα άρθρο των F.T. που περιγράφει ανάγλυφα την σημερινή κατάσταση και τους εκβιασμούς που ασκούνται. Κάποιες παρατηρήσεις.

1. Τι διαφορετικό θα έκαναν οι ”εταίροι μας” εάν δεν ήταν εταίροι αλλά εχθροί;  Πόσο λιγότερο εκβιαστές και τοκογλύφοι θα ήταν οι “εχθροί μας”; Όλη η φιλολογία περί ενωμένης ευρώπης και εταίρων έχει αποδειχτεί μια αυταπάτη, επικίνδυνη και καταστροφική.

2. Η δημιουργία του ειδικού λογαριασμού αποδεικνύει πόσο ψεύτικοι και εκτός πάσης πραγματικότητας ήταν ο ισχυρισμός ότι τάχα δανείζονταν για τους μισθούς και τις συντάξεις, που αρχικά είχε “φάει” μεγάλο μέρος της κοινωνίας. Ο δανεισμός εξυπηρετεί τις Τράπεζές τους, κυρίως Γαλλικές και Γερμανικές, Τόσο απλά και τόσο καθαρά.

3. Η παρουσία των διεθνών επιθεωρητών, οι οποίοι θα προσπαθούν να κάνουν ελέγχους σε πραγματικό χρόνο στις αποφάσεις της ελληνικής κυβέρνησης σημαίνει πρακτικά ότι τις αποφάσεις (τουλάχιστον τις πιο σημαντικές) θα τις παίρνουν οι παρατηρητές με γλάστρες τους αντίστοιχους υπουργούς.

4. Οσονούπω αρχίζει το πλιάτσικο της Δημόσιας περιουσίας κάθε είδους και τύπου. Η υπεράσπιση του Δημόσιου πλούτου καθίσταται πλέον κεντρικό και κομβικό στοιχείο της αντιμνημονιακής πάλης σε μαζική κλίμακα.

Πόλυς Τακόπουλος 

Πρωτοφανής έλεγχος στα εσωτερικά της Ελλάδας

ΠΟΣΟ ΧΡΟΝΟ ΕΧΟΥΜΕ

Από τη δεκαετία του 1970, και ιδιαίτερα από αυτή του 1980 και μετά , μια νέα φάση έχει σηματοδοτηθεί και έχει τεθεί στο πολιτικό προσκήνιο για τον καπιταλισμό. H φάση αυτή, η αποκαλούμε και νεοφιλελεύθερη, αρχικά χωρίζεται σε δύο περιοχές εφαρμογής. H πρώτη από αυτές περιλαμβάνει τις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρας και η δεύτερη τις υπό ανάπτυξη. Στις δεύτερες περιλαμβάνονται κυρίως χώρες της Λατινικής Αμερικής και της νοτιοανατολικής Ασίας. Καθώς στον αναπτυγμένο κόσμο η λεγόμενη αναδιάρθρωση των οικονομιών είχε αρχίσει με τη μείωση των πραγματικών μισθών, αλλά και με τη αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων με την προώθηση της «ευέλικτης» εργασίας, η μείωση των εισοδημάτων καμουφλαριζόταν με την επέκταση του δανεισμού των νοικοκυριών και του δημοσίου. Στις υπό ανάπτυξη χώρες η διαδικασία αυτή έπαιρνε πιο βίαιη μορφή που σωστά έχει περιγραφεί από την Κλάιν στο «Δόγμα του σοκ».

To πέρασμα του χρόνου, και καθώς οι δυσκολίες στην απρόσκοπτη συνέχιση της καπιταλιστικής συσσώρευσης συνεχίζονταν, ήταν φανερό πως το ενδιάμεσο στάδιο του δανεισμού έφτανε στο τέλος του. Ήταν πλέον αναγκαία η διαδικασία της απόλυτης μείωσης των εισοδημάτων των εργαζόμενων, αλλά και

Για το μέγεθος της καταστροφής.

        Φίλοι-ες βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη η οργανωμένη προσπάθεια Τρόϊκας και Κυβέρνησης να καταστρέψουν και κυριολεκτικά να ισοπεδώσουν την κοινωνία και τους ανθρώπους. Ακόμα και τώρα όμως δεν μας λένε την αλήθεια. Λένε την μισή αλήθεια και ως γνωστόν «η μισή αλήθεια είναι ένα μεγάλο ψέμα».

Κάποια στοιχεία που δείχνουν το μέγεθος της καταστροφής που επισταμένα τα μεγάλα δίκτυα και κανάλια αποσιωπούν.

1. Θέλουν να μειώσουν 22% τον ελάχιστο μισθό ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ του Ιδιωτικού Τομέα και ΓΙΑ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ. Και από 751ευρώνα πάει στα 586 ευρώ.

Στην πράξη βέβαια τα πράγματα ήταν ακόμα χειρότερα. Όλοι ξέρουμε ότι τα τελευταία χρόνια με νόμιμο ελάχιστο μισθό τα 751 ευρώ στην αγορά εργασίας η ανειδίκευτη εργασία, και όχι μόνο, πληρωνόταν με 500-600 ευρώ.

Τώρα με νόμιμο ελάχιστο τα 586 ευρώ καταλαβαίνουμε ότι στην πράξη και στην αγορά η ανειδίκευτη εργασία θα πληρώνεται 300 με 400 ευρώ.

2. Το ακόμα πιο χειρότερο όμως είναι η επιπλέον μείωση κατά 10% για τους νέους (έως 25 ετών). Ο εισαγωγικός μισθός για τους νέους

Εγκωμιο στο ευρω

του ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΜΑΡΙΟΛΗ

Το παρόν αποτελεί εκδοχή κειμένου επί του οποίου βασίστηκε η ομιλία μου στο «Στέκι Ελευσίνας», την Παρασκευή 20 Ιανουαρίου 2012. Ευχαριστώ τις/τους παρευρισκόμενους για ενδιαφέρουσες ερωτήσεις και συζητήσεις. Οι σημειώσεις δηλώνονται με [.], και βρίσκονται στο τέλος του κειμένου.

1. Εισαγωγή

Αν και το τελευταίο διάστημα έχουν πυκνώσει οι κριτικές απέναντι «στο ευρώ», εξακολουθούν να παραμένουν, ιδίως στην Ελλάδα, μάλλον μειοψηφικές. Σε αντίθεση με ό,τι ίσχυε έως τώρα, στο παρόν κείμενο επιθυμώ να συνταχθώ όχι μόνον με τη φαινόμενη πλειοψηφία, αλλά και να συνθέσω ένα μικρό εγκώμιο στο ευρώ. «Εγκώμιο», εκ του «κώμος», σημαίνει: «επαινετικός λόγος, ύμνος σε νικητή, δοξολόγημα» (Δορμπαράκης, 1993, σελ. 217).

Αρχικά αναφέρομαι στο ζήτημα της εθνικής οικονομικής πολιτικής, γενικά. Στη συνέχεια δείχνω τη συνοχή του συστήματος του ευρώ. Τέλος, εκθέτω το όραμα, το οποίο διαπνέει το εν λόγω σύστημα, και αντλώ ορισμένα συμπεράσματα από τη σύνολη συζήτηση.

2. Περί εθνικής οικονομικής πολιτικής

Χρεοκοπία και …«κούρεμα» πάνω από 60% τον Μάρτιο

Απόσπασμα από άρθρο που δημοσιεύτηκε στη sofokleous10.gr.

 Σχολιάζει ο Πόλυς Τακόπουλος

….Είναι χαρακτηριστικό ότι η HUBS, σε τελευταία ανάλυσή της για τις προοπτικές των αγορών το 2012, θεωρεί το «default» της Ελλάδας μέσα στον Μάρτιο ως την πιθανότερη εξέλιξη του PSI,κατατάσσοντας μάλιστα αυτή την αναμενόμενη εξέλιξη σε μια από τις σοβαρότερες πηγές κινδύνων για τους επενδυτές μέσα στο 2012.

Πάντως, υπάρχει η εκτίμηση ότι οι μεγάλες τράπεζες δεν βλέπουν με… κακό μάτι αυτές τις εξελίξεις, αφού θα διατηρήσουν την αξία τους τα CDS, ενώ η πίεση που θα εκδηλωθεί στις πολιτικές ηγεσίες και την ΕΚΤ για άμεσα μέτρα προστασίας των αγορών είναι πολύ πιθανό ότι θα «ξεκλειδώσει το σεντούκι» της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, υποχρεώνοντάς την να προχωρήσει σε μαζικές αγορές ομολόγων των αδύναμων οικονομιών της Ευρωζώνης, κάτι που οι περισσότεροι τραπεζίτες διεθνώς βλέπουν ως μοναδική διέξοδο βραχυπρόθεσμα από την κρίση χρέους.

Σύμφωνα με πληροφορίες, το βασικό σενάριο για το PSI προβλέπει ότι τα νέα ομόλογα θα εκδοθούν με βάση το αγγλικό δίκαιο και οι πιστωτές θα έχουν τα ίδια ακριβώς δικαιώματα με το EFSF, κάτι που αποκλείει νέα «κουρέματα» στο μέλλον, ή μετατροπή του χρέους σε δραχμές. Για το επιτόκιο των νέων ομολόγων, που θα ανταλλαγούν με τα παλαιά, πέρασε τελικά η «γραμμή» του ΔΝΤ και αυτό δεν θα υπερβεί το 5%. Αυτό σημαίνει ότι, σε όρους καθαρής παρούσας αξίας, οι πιστωτές θα υποστούν απώλειες άνω του 60%, δηλαδή πολύ μεγαλύτερες από το ονομαστικό «κούρεμα» κατά 50%, που συμφωνήθηκε στις 26 Οκτωβρίου.

Σκοτεινοί Δείκτες και Αριθμοί, της (εντός ΟΝΕ) Ελληνικής Οικονομίας

Κώστας Παπουλής

Εισαγωγικά: Η «αριθμητική» της (εντός ΟΝΕ) ελληνικής οικονομίας, από πολλές όψεις, είναι εντυπωσιακά αρνητική. Ορισμένες, από αυτές τις  όψεις, αναφέρονται σε αυτό το άρθρο, όπως: 1) Η δυνατότητα παραγωγής πλεονάσματος ανά εργαζόμενο, σε σχέση με την Γερμανία, η την Ισπανία. 2) Η αρνητική καθαρή αποταμίευση όλη την δεκαετία του ευρώ, που δείχνει άλλωστε, ότι η ελληνική οικονομία δεν είχε κανέναν δυναμισμό, και ότι η φιλολογία  περί ισχυρής Ελλάδας -που υιοθέτησε και τμήμα της αριστεράς- ήταν εσφαλμένη. 3) Η συνεπακόλουθη εξωτερική της υπερχρέωση και  η δυναμική του δημοσίου χρέους (κύρια εξωτερικού), μιας ουσιαστικά (παραγωγικά και δημοσιονομικά) χρεοκοπημένης χώρας, που είναι ανέφικτο να ανακοπεί. 4) Η μεγάλη της κάμψη και οι χαμηλοί της μισθοί, σε σχέση με το κέντρο. 5) Η πραγματική συναλλαγματική ισοτιμία της χώρας, η οποία από την εποχή της πολιτικής της σκληρής δραχμής, αλλά και εντός ΟΝΕ, ανατιμάται διαρκώς, και έτσι η Ελλάδα διαθέτει εδώ και πολλά χρόνια πιο «σκληρό» νόμισμα από τις ΗΠΑ, την Γερμανία κλπ.

Ουγγαρία: μια άκρως «διδακτική ιστορία»…

Αν έχει κάποιος σκύλο που δεν είναι ράτσα ουγγρική θα φορολογείται! Η κυβέρνηση Ορμπάν είπε : «Αν οι πολίτες έχουν καθαρόαιμο ουγγρικό σκύλο εξαιρούνται της φορολογίας. Διαφορετικά, οι φορολογούμενοι, αναλόγως την περίπτωση, επιβαρύνονται από 20 έως 66 ευρώ».

(από τις πρόσφατες ειδήσεις  από την Ουγγαρία)

Πολύ μελάνι έχει χυθεί για να καταδείξει τις ομοιότητες της κρίσης στην χώρα μας με την Αργεντινή. Όμως, υπάρχει ένα παράδειγμα στην γειτονία μας, το οποίο αν και είναι αρκετά διδακτικό για τον κούφιο αντιιμπεριαλισμό, συστηματικά αγνοείται. Το παρακάτω κείμενο που το αναδημοσιεύουμε από το blog “Το όπλο της κριτικής (και η κριτική των όπλων)…” το αφιερώνουμε εξαιρετικά σε εκείνους τους αριστερούς αναλυτές, όπως ο Γ. Δελαστίκ που σταθερά εκτιμούν με λάθος τρόπο τα πράγματα…

Ουγγαρία: μια άκρως «διδακτική ιστορία»…

Ορσε τα «έργα» σας! του Νίκου Μπογιόπουλου

Θαυμάστε τα «έργα» των «σωτήρων»: 
*
1) Το 27,7% του πληθυσμού της χώρας βρίσκεται ήδη από το 2009 – σύμφωνα με την έρευνα της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής – σε συνθήκες κοινωνικού αποκλεισμού.

Δηλαδή: Πριν ακόμα από την εφαρμογή των Μνημονίων, των μεσοπρόθεσμων, των χαρατσιών και της αλλεπάλληλης φοροληστείας, πάνω από 3 εκατομμύρια Ελληνες – χωρίς να υπολογίζονται οι άστεγοι, όσοι ζουν σε ιδρύματα κλπ. – βρίσκονταν ήδη «πεταμένοι» στον Καιάδα, στον οποίο ήρθαν οι «σωτήρες» να στοιβάξουν και όλους τους υπόλοιπους Ελληνες!
*

2) Το επίσημο ποσοστό της ανεργίας εκτινάχτηκε τον Οκτώβρη του 2011 στο 18,2%, από 13,5% που ήταν τον Οκτώβρη του 2010 και 17,5% το Σεπτέμβρη του 2011.

εκατομμύρια άνθρωποι βρίσκονται πλέον όχι στο κατώφλι αλλά στα έγκατα της φτώχειας…

Φτώχεια και «μνημόνια» είναι ο καπιταλισμός τους! του Νίκου Μπογιόπουλου

Σύμφωνα με τα στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής (ΕΛΣΤΑΤ) που δόθηκαν χτες στη δημοσιότητα,

πάνω από 3 εκατομμύρια άνθρωποι στην Ελλάδα

(για την ακρίβεια: 3.030.900 άτομα)

βιώνουν τον κίνδυνο της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού!

Μιλάμε για το 27,7% του πληθυσμού της χώρας!

Το γεγονός θα ήταν… «ευτυχές» αν η πραγματική εικόνα δεν ήταν ακόμα χειρότερη. Χειρότερη ακόμα κι από αυτή που περιγράφεται στην έρευνα – ακτινογραφία της βαρβαρότητας.

Και τούτο διότι:
***
α) Η συγκεκριμένη έρευνα αφορά στα δεδομένα του έτους 2010, που προσδιορίστηκαν με περίοδο αναφοράς τα εισοδήματα του 2009.

Τι σημαίνει αυτό;

Είμαστε καταδικασμένοι να πεινάσουμε;

Σύντομη Περιγραφή:
Η σημερινή Ελλάδα, με όλα τα χάλια της, «αντέχει» να δίνει εισόδημα 2.580 ευρώ το μήνα σε κάθε απασχολούμενο, 900 ευρώ σε κάθε άνεργο και 1.500 σε κάθε συνταξιούχο.

  Πέτρος Παπακωνσταντίνου

Τα κυρίαρχα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης βομβαρδίζουν καθημερινά την κοινή γνώμη με το στερεότυπο μιας Ελλάδας- μεταμοντέρνας Ψωροκώσταινας, που δεν παράγει τίποτα, είναι αναγκασμένη να τείνει διαρκώς το καπέλο του ζητιάνου στους δανειστές της για να πληρώσει μισθούς και συντάξεις, επομένως δεν της μένει καμιά επιλογή παρά να σφίγγει διαρκώς το ζωνάρι και να υπακούει αγόγγυστα στους όποιους όρους των Γερμανών. Το ίδιο στερεότυπο έρχεται να στηρίξει την ιδεολογική τρομοκρατία για το ενδεχόμενο εξόδου από το ευρώ,

Γιατί το ευρώ, είναι, το (κεντρικό) ζήτημα:

Του Κώστα Παπουλή

Δέκα σημεία:ΟΝΕ

1)H  εθνική αυτοδιάθεση και η  οικονομική παγκοσμιοποίηση, είναι δύο ασύμβατες μεταξύ τους δυνατότητες. Η συμμετοχή στην ευρωζώνη (παράδειγμα οικονομικής παγκοσμιοποίησης), συνεπάγεται την απώλεια της οικονομικής κυριαρχίας και συνεπακόλουθα του πιο σημαντικού τμήματος της εθνικής ανεξαρτησίας.

2)Δεν υπάρχει κανένας δημοκρατικός θεσμός στην ευρωζώνη. Αλλά και να υπήρχε (ένα αποφασιστικό ευρωκοινοβούλιο), θα ήταν πολύ δύσκολο για τον ελληνικό λαό να επηρεάσει τις αποφάσεις του. Η συμμετοχή στην ευρωζώνη, συνεπάγεται λοιπόν και την κατάλυση της κοινοβουλευτικής και αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, όπως την γνωρίσαμε μέχρι σήμερα.

3)Σε μία καπιταλιστική και ιμπεριαλιστική ένωση εθνών, με διαφορετικά επίπεδα ανάπτυξης των οικονομιών τους, ενισχύεται η οικονομική ασυμμετρία και η οικονομική δύναμη μεταφράζεται και σε πολιτική δύναμη. Η συμμετοχή στην ευρωζώνη, συνεπάγεται και την ανισότητα των εθνών. Η  μετατροπή της Ελλάδας σε προτεκτοράτο,  είναι το φυσιολογικό αποτέλεσμα.

Αριστερές Παραμυθίες περί Κερδών-Μεγέθυνσης και η περίπτωση της Ελληνικής Οικονομίας

Αν θεωρώ πολύ ουσιαστικό αυτό το άρθρο του καθηγητή στο Πάντειο Θ. Μαριόλη, πέρα από τα συγκεκριμένα ζητήματα  που τονίζει, είναι γιατί αναδεικνύει και κάτι πιο γενικό. Για την ανάλυση της οικονομίας αλλά και της κοινωνίας, δεν αρκούν τα συνηθισμένα του «κοινού νου», οι προλήψεις της κοινής γνώμης ή και της αριστεράς. Πολλά από αυτά που φαντάζουν ως δεδομένα, αν αναλυθούν αρκετά επανεξετάζονται και αναιρούνται.

Στο Παράρτημα 2 του άρθρου αναλύεται ένα γεγονός εξαιρετικής σπουδαιότητας: η ελληνική οικονομία είναι «η μοναδική στη Ζώνη του Ευρώ, η οποία εμφανίζει αρνητική καθαρή αποταμίευση κατά μήκος όλης της δεκαετίας του 2000, με εξαίρεση το έτος 2001, όπου η καθαρή αποταμίευση είναι «ελάχιστα» θετική, ήτοι ίση με 293 εκατ. ευρώ (ή 1.8% των καθαρών επενδύσεων).»  Έτσι συμπεραίνεται, ότι οι απόψεις ορισμένων αριστερών οικονομολόγων σχετικά με τον – δήθεν (διότι δεν το ανέλυσαν ποτέ συγκεκριμένα)  – δυναμισμό της ελληνικής οικονομίας, κατά την    «χρυσή δεκαετία» της ΟΝΕ,  είναι κενές περιεχομένου.

Παρότι «τεχνικό» σε ορισμένα σημεία (κυρίως στο Παράρτημα 1), το άρθρο  διαβάζεται με λίγη προσπάθεια. Ακόμη ο αναγνώστης μπορεί να αποφύγει τα πολύ τεχνικά σημεία όπως και το συγκεκριμένο παράρτημα. Ο αρθρογράφος από επιστημονική πλευρά, χρησιμοποιεί την γενική (μαρξιστική και σραφφαϊανή) ανάλυση της διαδικασίας αναπαραγωγής του κεφαλαιοκρατικού συστήματος, την οποία εξειδικεύει για την περίπτωση της ελληνικής οικονομίας. Το άρθρο δημοσιεύτηκε στη Μαρξιστική Επιθεώρηση Praxis, τον περασμένο Οκτώβριο, και βρίσκεται επίσης, μαζί με άλλα σχετικά άρθρα του συγγραφέα, στην ιστοσελίδα του: www.theo-mariolis.gr//site.

Κ.Π. 

Αριστερές Παραμυθίες περί Κερδών-Μεγέθυνσης και η περίπτωση της Ελληνικής Οικονομίας

Θεόδωρος Μαριόλης

Αν. Καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας, Τμήμα Δημόσιας Διοίκησης, Πάντειο Πανεπιστήμιο

Εκδοχή του παρόντος παρουσιάστηκε σε συνάντηση του «Study Group on Sraffian Economics», τον Αύγουστο του 2011:

Η αποσύνθεση της ζώνης του ευρώ (ΖΕ) των 17 – Πλησιάζοντας στην δραχμή

Παπουλής Κώστας

-Γενικά: Τα κύματα του σεισμού της  παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης του 2008, που είχε ως επίκεντρο τις ΗΠΑ, δόνησαν την ΖΕ, μεταφέροντας το επίκεντρο καταρχάς στην Ελλάδα και ευρύτερα στα PI(I)GS. Στην πραγματικότητα, διεγέρθηκαν τα τεράστια ρήγματα, που έχει δημιουργήσει η συνθήκη του Μάαστριχτ και το ευρώ, που μέχρι χθες, έμοιαζαν κρυφά.  Η Ελλάδα,  έγινε ο πυροκροτητής της κρίσης της ΖΕ, που με την σειρά της, απειλεί να βυθίσει σε μεγάλη περιπέτεια την Γηραιά Ήπειρο, απειλώντας και το σύνολο του πλανήτη. Αυτό σημαίνει, πως η εξέλιξη, θα οδηγήσει σε μία άλλη μορφή την ευρωζώνη. Είναι πιθανό, το σενάριο μιας διάλυσης, περισσότερο πιθανό, το σενάριο μιας πιο περιορισμένης ΖΕ. Είναι βέβαιο όμως, από τις οικονομικές και πολιτικές συνθήκες που κυριαρχούν στην Ευρώπη, ότι για να γίνουν δομικές αλλαγές, που θα σώσουν το «κοινό» νόμισμα, και για να συμπεριλάβουν αρχικά και τις 17 χώρες, το κέντρο, θα επιβάλλει σιδερένια δεσμά στην περιφέρεια. Η Ελλάδα είτε εκδιωχθεί για να καθησυχαστούν οι αγορές  και να αποτελέσει την αφετηρία της συρρίκνωσης, είτε καταρρεύσει απότομα, είτε διαλυθεί η ευρωζώνη, είτε μπει και διά του «νόμου» των «νέων» ευρωπαϊκών συνθηκών, στον θάλαμο της νεκροζώντανης οικονομίας και κοινωνίας, πλησιάζει με μαθηματική ακρίβεια στην δραχμή, στην τελευταία περίπτωση, διά της εις άτοπον εναλλακτικής λύσης.

Με αυτή την έννοια, η συζήτηση για την έξοδο από το ευρώ, δεν είναι μόνο μια πολιτική εκλογή, που έρχεται  ως συνέπεια της επιλογής της στάσης πληρωμών έναντι του εξωτερικού χρέους, ή μιας πολιτικής για την ανάκαμψη της οικονομίας,   αλλά η  δεσπόζουσα πιθανότητα, που προκύπτει από την αντικειμενική φορά των πραγμάτων. Άρα το πρόγραμμα για την αποχώρηση, έχει τεράστια σημασία, μέσα σε ένα συνολικό εναλλακτικό σχέδιο,  ώστε αυτή να μην γίνει με άτακτο και ανεξέλεγκτο τρόπο, ούτε κάτω από τον έλεγχο των πιστωτών και του Βερολίνου, αλλά να συνοδευτεί, με την ενίσχυση των δυνάμεων της εργασίας και της δημοκρατίας.

–Ειδικά για την ζώνη του ευρώ: Αν η ευρωζώνη δεν υπήρχε, τότε η ταχύτητα της κρίσης ίσως

Η λύση στην κρίση χρέους: 1 ΔΡΧ = 1000 ευρώ

Η “ελληνική κρίση” έχει πολλές κρυφές πτυχές τις οποίες εντέχνως όσοι, λιγοστοί, πολιτικοί αξιωματούχοι γνωρίζουν έχουν κρατήσει στη σκιά, εμποδίζοντας τη Βουλή και τον ελληνικό λαό να τις πληροφορηθεί. Κάποιες από αυτές αφορούν στη διαπραγματευτική δύναμη της Ελλάδας απέναντι στην Τρόικα και τους ιδιώτες δανειστές της.

Στο πρώτο τμήμα της τρέχουσας σειράς άρθρων αποκάλυψης των μεγαλύτερων μυστικών της ελληνικής κρίσης αναφέρθηκα στο δίκαιο που διέπει τα ελληνικά ομόλογα, ένα θέμα το οποίο είχα αναδείξει με το άρθρο “Το κρυφό διαπραγματευτικό χαρτί της Ελλάδας για το χρέος της” από τον Ιούλιο του 2010 (βρίσκεται στο βιβλίο “Υπόθεση Ελληνική Κρίση, Περίεργες Συμπτώσεις” εκδόσεις Λιβάνη), παρουσιάζοντας μία σειρά σχετικών με το θέμα εκθέσεων κορυφαίων πανεπιστημίων και νομικών εταιριών.

26η Οκτώβρη: «Ιστορική» ημέρα για τους… τοκογλύφους!

Ο προϋπολογισμός για το 2012 που παρουσίασε η κυβέρνηση των ΠΑΣΟΚ – ΝΔ – ΛΑ.Ο.Σ. ανάμεσα στα πολλά «εθνοσωτήριας» κατευθύνσεως μεγέθη περιλαμβάνει και τα εξής:
*Μέτρα φοροεισπρακτικά, χαράτσια και άλλα επαχθή που θα πλήξουν τα λαϊκά στρώματα και ανέρχονται σε 11 δισ. ευρώ.
Την ίδια ώρα, στον ίδιο προϋπολογισμό (σελίδα 57) καταγράφεται ότι μόνο για τόκους ο ελληνικός λαός καλείται εντός του 2012 να πληρώσει προς κάθε λογής τοκογλύφους, κερδοσκόπους, ομολογιούχους, ντόπιους και ξένους κεφαλαιοκράτες, το ποσό των 12,750 δισ. ευρώ.
*Σημειωτέον ότι:

Οι εργαζόμενοι της Ευρώπης δεν έχουν συμφέρον από τη διάσωση του ευρώ

Πρώτη δημοσίευση της συνέντευξης του Κ. Λαπαβίτσα στο γερμανικό περιοδικό ‘’Μarx21’’(www.marx21.de) το οποίο δραστηριοποιείται μέσα στο Die Linke (Αριστερά) της Γερμανίας. Η συνέντευξη θα κυκλοφορήσει και σε έκδοση του Coalition of Resistance στη Βρετανία.

Πρώτα απ’όλα η κρυστάλλινη σφαίρα: Θα εξακολουθούμε να πληρώνουμε με ευρώ το 2015;

Ορισμένες χώρες θα πληρώνουν ακόμα με ευρώ, το 2015, αλλά είναι εξαιρετικά απίθανο όλα τα σημερινά μέλη της ευρωζώνης να συνεχίσoυν να το χρησιμοποιούν . Το ευρώ στην τρέχουσα μορφή του δεν είναι βιώσιμο και δεν θα επιβιώσει. Οι πιέσεις κατάρρευσης είναι εμφανείς – ακόμα και τώρα που μιλάμε η ευρωπαϊκή αγορά ομολόγων είναι σε αναταραχή, επειδή οι ιδιώτες επενδυτές κινούνται προς τα γερμανικά ομόλογα, πουλώντας άλλα ομόλογα λόγω του φόβου της πτώχευσης. Κατά συνέπεια, αυξάνονται τα επιτόκια και διαταράσσεται ο κρατικός δανεισμός, καθώς και η ομαλή λειτουργία των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων. Εάν αυτή η διαδικασία ενταθεί, το ευρώ θα καταρρεύσει σε λίγες εβδομάδες.

Ευρώ, δολάριο και Ελλάδα

Του Δημήτρη Μυ

Κοιτώντας έξω και τον τυφώνα που απειλεί χώρες όπως η Ιταλία, η Ισπανία και η Γαλλία, αντιλαμβάνεται κανείς πως η κυβέρνηση Παπαδήμου είναι το κουβαδάκι με το οποίο ΠΑΣΟΚ – Ν.Δ. – ΛΑΟΣ επιχειρούν να διασώσουν το μισoβουλιαγμένο πολιτικό σύστημα. Το ναυάγιο δενοφείλεται – όπως εύκολα και βολικά προβάλλεται – στην ανικανότητα, την αδυναμία των κομμάτων εξουσίας και των αναχρονιστικών δομών του ελληνικού κράτους.
Όλα αυτά ισχύουν. Ωστόσο το ελληνικό καρυδότσουφλο που υποτίθεται ότι θα διασώσουν ο Παπαδήμος και το εθνοσωτήριο άγημα του ΛΑΟΣ πάει άπατο εξ αιτίας του «κατασκευαστικού λάθους» που συνοδεύει την ευρωζώνη και το ευρώ από την πρώτη μέρα της ύπαρξής τους.
Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ειδικός περί των οικονομικών πολιτικών για να κατανοήσει ότι στον πυρήνα της αξίας κάθε νομίσματος βρίσκεται το πολιτικό βάρος της αρχής η οποία το εκδίδει.

Ρήξη; Η διέξοδος από την κρίση της Ευρωζώνης.

Breaking Up? A Route Out of the Eurozone Crisis

C. Lapavitsas, A. Kaltenbrunner, D. Lindo, J. Meadway, J. Michell, J.P. Painceira, E. Pires, J. Powell, A. Stenfors, N. Teles, L. Vatikiotis..

Λονδίνο, Νοέμβριος 2011

Πρόκειται για την πρόσφατη (τρίτη) μελέτη των οικονομολόγων της Σχολής Ανατολικών και Αφρικανικών Μελετών του Πανεπιστημίου του Λονδίνου με τίτλο: Ρήξη; Η διέξοδος από την κρίση της Ευρωζώνης. Οι συντελεστές της μελέτης που ανήκουν στην ομάδα Έρευνα για το Χρήμα και τον Χρηματοπιστωτικό Τομέα (Research on Money and Finance, RMF) του Πανεπιστημίου του Λονδίνου (SOAS), και συντονίζονται από τον καθ. Κώστα Λαπαβίτσα, τονίζουν μεταξύ άλλων:

• Η κρίση της Ευρωζώνης είναι μέρος της παγκόσμιας αναταραχής που ξεκίνησε το 2007 ως αμερικάνικη κρίση στην αγορά ακινήτων, έγινε παγκόσμια τραπεζική κρίση, μετατράπηκε σε παγκόσμια ύφεση, και ως εκ τούτου οδήγησε σε κρίση του δημόσιου χρέους. Στα τέλη του 2011 υπάρχει ο κίνδυνος της επιστροφής σε μια τραπεζική κρίση στην Ευρώπη και αλλού.

Οι θρύλοι της αποτυχίας

Του Paul Krugman

Ιδού πώς τελειώνει το ευρώ – όχι με «μπαμ», αλλά με «μπούνγκα- μπούνγκα». Πριν από λίγο καιρό, οι ευρωπαίοι ηγέτες επέμεναν πως η Ελλάδα μπορεί και πρέπει να παραμείνει οπωσδήποτε στο ευρώ, αποπληρώνοντας τα χρέη της στο ακέραιο. Τώρα, με την Ιταλία να πέφτει στον γκρεμό, είναι δύσκολο να δει κανείς πώς το ευρώ μπορεί να επιβιώσει.

Αλλά ποιο είναι το νόημα της ευρω-πανωλεθρίας; Όπως συμβαίνει πάντα όταν επέρχεται μια καταστροφή, εμφανίζεται ένα ρεύμα από ιδεολόγους που υποστηρίζουν ότι η καταστροφή δικαιώνει τις απόψεις τους. Καιρός λοιπόν να αρχίσουμε την απομυθοποίηση.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή: η προσπάθεια για την δημιουργία ενός κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος ήταν μια από αυτές τις ιδέες που ξεπερνούσαν τις συνηθισμένες ιδεολογικές διαχωριστικές γραμμές. Βρήκε υποστηρικτές στην αμερικανική δεξιά, που είδαν το ευρώ σαν έναν παράγοντα σταθερότητας, σχεδόν σαν μια αναβίωση του κανόνα του χρυσού, αλλά και στην βρετανική αριστερά, που το είδε σαν ένα βήμα προς μια σοσιαλδημοκρατική Ευρώπη.

Προγραμματική συμπαράταξη της Αριστεράς

Τις τελευταίες μέρες το παλιρροιακό κύμα κατά των ελίτ της ΕΕ δυναμώνει στην Ευρώπη και ιδιαίτερα στις χώρες των οποίων οι λαοί ήδη γνωρίζουν την εσωτερική κατοχή  των ντόπιων ελίτ, υπό την μπότα της τρόικας. Και αυτό γιατί τα λαϊκά στρώματα στις χώρες αυτές καθημερινά συνειδητοποιούν περισσότερο ότι ο εμπαιγμός της δήθεν «σωτηρίας» τους από τη χρεοκοπία,  «κατά σύμπτωση», οδηγεί στην εξαθλίωσή τους, ενώ οι ελίτ και τα προνομιούχα στρώματα «ζουν και βασιλεύουν», ακριβώς όπως πριν (αν όχι καλύτερα)!

Στην Ελλάδα, ιδιαίτερα, αρχίζει και συνειδητοποιείται ευρέως το συμπέρασμα, που παίρνει δεδομένο κάθε έγκυρος αναλυτής στο εξωτερικό (αλλά αποκρύπτει βέβαια επιμελώς η κοινοβουλευτική Χούντα των απατεώνων), ότι, παρά τα κτηνώδη μέτρα που έχουν επιβληθεί στα λαϊκά στρώματα, είναι αδύνατο να αποπληρωθεί ένα πελώριο χρέος που έχει δημιουργήσει μια δυναμική ώστε απο 127%  του ΑΕΠ πέρυσι, αναμένεται απο την Κομισιον να φθάσει στο 156% το 2012. Είναι λοιπόν φανερό

Μετρημένες οι μέρες της Ρώμης στο ευρώ

Nouriel Roubini

Με τα επιτόκια στα κρατικά ομόλογα να εκτινάσσονται αισθητά πάνω από το 7%, υπάρχει κίνδυνος η Ιταλία σύντομα να χάσει την πρόσβασή της στις αγορές. Δεδομένου ότι είναι «πολύ μεγάλη για να καταρρεύσει» αλλά και «πολύ μεγάλη για να διασωθεί», θα υποχρεωθεί να κάνει αναδιάρθρωση στο δημόσιο χρέος των 1.900 δισ. ευρώ.