Η Πρωτοβουλία για την Αντι-Συστημική Αριστερά ανακοινώνει την έναρξη λειτουργίας 
(Στο 14ο σχόλιο, ενδιαφέρουσα ανάλυση του Θ. Μαράκη)
Η «Πρωτοβουλία για την Αντισυστημική Αριστερά» – ΠΑΣΑ το Σάββατο 2–10–2010 και ώρα 15.30 στην ΑΣΟΕΕ, αμφιθέατρο Δεριγνύ, θα πραγματοποιήσει ανοιχτή και δημόσια συζήτηση με θέμα: «Οι εξελίξεις στην αριστερά και η ΠΑΣΑ».
Όταν δημιουργήθηκε η ΠΑΣΑ «συνάντησε» μια αριστερά που, παρά την υποβόσκουσα κρίση της, είχε ακόμη ζωντανή την ελπίδα από το πολλά, έως τις αρχές του 2009, υποσχόμενο πείραμα του Σύριζα και της ενότητας της πολυδιασπασμένης αριστεράς.
Σήμερα ζούμε πλέον την εποχή του ΔΝΤ και της Τροϊκα και της πρωτοφανούς επίθεσης του κεφαλαίου στην κοινωνία και τους εργαζόμενους. Το πολιτικό Σύστημα έτσι όπως το ξέραμε από την μεταπολίτευση, «πνιγμένο» στην πλήρη αναξιοπιστία του, συνθλίβεται και καταρρέει. Η «πολιτική» αριστερά, ανεπαρκής από κάθε άποψη να διαχειριστεί την σημερινή πραγματικότητα, απογοητεύει και αποστρατεύει όλο και περισσότερους. Επίσης όλα δείχνουν ότι αναμένονται διαδικασίες, ανακατατάξεις και επαναπροσδιορισμοί στους κόλπους της. Η ΠΑΣΑ προσπάθησε να συμβάλλει στο «μπόλιασμα» της ριζοσπαστικής αριστεράς με αμεσοδημοκρατική κουλτούρα στη λειτουργία και δράση της. Για πολλούς λόγους δεν τα κατάφερε. Ορισμένες φορές και με ευθύνη της. Παρόλα αυτά η αμεσοδημοκρατική κουλτούρα στη λειτουργία και δράση της αριστεράς, απέναντι στους «μηχανισμούς» και το «παραγοντιλίκι» εξακολουθούν να αποτελούν και σήμερα ζητούμενο.
Σας καλούμε λοιπόν, και ιδιαίτερα όλους όσους κατά καιρούς ενεργοποιήθηκαν στη ΠΑΣΑ αλλά για διάφορους λόγους αποχώρησαν, αλλά και κάθε άλλο σύντροφο που παρακολούθησε την πορεία της ΠΑΣΑ, να συζητήσουμε από «καρδιάς» για όλα όσα μπορούν να δημιουργήσουν μια αριστερά που θα συγκινεί και «θ’ ανασταίνει», θα δίνει ελπίδα και προσδοκίες.
Γιατί η Αριστερά πρέπει να είναι «η ουμανιστική αφέλεια, το ανεφάρμοστο και ποιητικό, το όνειρο των ανθρώπων που δεν ενδίδουν κι όχι αυτών που επαγγέλλονται ή εξαγγέλλουν». Όλοι και όλες το Σάββατο 2–10–2010, στην ΑΣΟΕΕ, στο αμφιθέατρο Δεριγνύ, ώρα 15.30.
Πέμπτη 23η Σεπτεμβρίου 2010
Πρωτοβουλια για την Αντισυστημικη Αριστερα 
ενδιαφέρουσα η πρωτοβουλία, θα προσπαθήσω να έρθω.
Για μένα, πάντως, οι λόγοι της αποτυχίας του «απο τα κάτω», αμεσοδημοκρατικού διεμβολισμού των μηχανισμών, οφείλεται σε βαθύτατα ιδεολογικούς λόγους. Κυρίως έχει να κάνει με την αμετανόητη, εως τώρα τουλάχιστον, σύζευξη της αριστερής ιδεολογίας με την πάλη για την κατάκτηση της κεντρικής πολιτικής εξουσίας. Η κατάληψη της κρατικής εξουσίας θεωρείται ως απαραίτητος όρος για την κοινωνική αλλαγή. Ένας αστικός θεσμός, το κράτος, και η πάλη για την οικειοποίησή του, θεωρείται το εργαλείο για το χτίσιμο μιας άλλης κοινωνικής συνείδησης κι ενός άλλου τύπου κοινωνικών σχέσεων. Κακά τα ψέμματα, αυτή η πάλη (πέρα απο το εμφανές της ιστορικής της αποτυχίας στον «υπαρκτό» σοσιαλισμό, ιστορική αποτυχία που οι αριστεροί ηγέτες επιμένουν να υποτιμούν) προυποθέτει «μηχανισμό», συμβιβασμούς, ηγεμονίες, ΄»σωστή» γραμμή, και πάνω απο όλα μια σχέση ιεραρχίας ανάμεσα σε ηγέτες και οπαδούς.
Η ανασυγκρότηση της αριστεράς σε αντι-συστημική δύναμη, νομίζω τελικά, πως δεν περνάει ούτε απο την «οργάνωση» ούτε απο την «πολιτική γραμμή» αλλά απο την ιδεολογία. Χρειάζεται ιδεολογική ανασυγκρότηση η αριστερά, όχι απλά κάποιες ευφυείς τακτικές, ή κάποιους ικανούς ηγέτες. Κάτι, βέβαια, που δεν απασχολεί κανέναν σήμερα, μέσα στην ίδια την αριστερά…Τα αποτελέσματα τα βλέπουμε…
Σωστά Σωστώτατα! ! ! !
Μόνο αν πολτοποιηθούν οι μηχανισμοί, αν γίνουν αλοιφή, θα δει ασπρη μέρα η αριστερά.
και για να μη ξεχνιώμαστε, το ξεφτιλίκι των πολλαπλών ψηφοδελτίων, μάχη μηχανισμών είναι.
προώθηση και προκοπή της αριστεράς επιτάσει την ανάγκη διάλυσης όλων μα όλων των ‘μαγαζακίων»
Αλλιώς………………
Και τα ¨Σούπερ Μάρκετ» του δικοματισμού στα οποία εξακολουθεί να συγκεντρώνεται όλη η «πελατεία» πιστεύεις πως θα κλείσουν αν διαλυθούν τα μαγαζάκια;
Οσο για την » ιδεολογική ανασυγκρότηση» κανείς δεν διαφωνεί πως χρειάζεται….στο πως γίνεται πράξη είναι το πρόβλημα.
Λάθος δικό μου.
Εννοώ τα μαγαζάκια τα δικά μας της αριστεράς.
Οταν δημιουργήθηκε η ΠΑΣΑ, ο ΣΥΡΙΖΑ ηταν ήδη ετοιμοθάνατος. Τώρα είναι και κλινικά νεκρός.Ουσιαστικά η ΠΑΣΑ έκφρασε την καθυστερημένη οργή ενός τμήματος των συμπαθούντων του ΣΥΡΙΖΑ, απέναντι στην μη-συγκρότησή του, εξ αιτίας του φόβου του μηχανισμού του ΣΥΝ, αλλά και διάφορων συνιστωσών, μην χάσουν τον έλεγχο, η βγούν απο το παιχνίδι, η μερικοί μη ΄χασουν και το ψωμί τους(επαγγελματικά στελέχη). Για μια ακόμη φορά στην αριστερά έμπαινε το αυτοτελές συμφέρον των μηχανισμών, πάνω απο το συλλογικό όραμα της αριστεράς. Δεν είναι λοιπόν καθόλου παράλογη η σύμπλευση των περισσότερων της ΠΑΣΑΣ με τον Αλαβάνο, αφού αυτός τοποθετήθηκε στην κόντρα αυτή, απέναντι στον μηχανισμό.
Ομως η εμφάνιση της ΠΑΣΑ ήρθε αργά, για τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε την ευκαιρία του στην Α. Συνδιάσκεψη, την κλώτσησε. Οι σύντροφοι της ΠΑΣΑ, τότε-ολοι-ελπίζανε, να ωριμάσουν οι μηχανισμοί…Οταν κατάλβαν οτι ήταν μαλ…με περικεφαλαία, το παιχνίδι είχε χαθεί, το αίτημα για ΣΥΡΙΖΑ μελών, είχε παγώσει, ο κόσμος έβλεπε αυτό που γινόταν ο ΣΥΡΙΖΑ: «μία από τα ϊδια.»
Η εποχή είναι μαγική, Η Αριστερά βρίσκεται μπροστά σε μιά ιστορική ευκαιρία.
Υπάρχει η ανάγκη συγκρότησης ενός νέου αμεσοδημοκρατικού φορέα της αριστεράς, με έντονο αντι Ε.Ε. κριτικό πνεύμα. Η Ε.Ε. μετά την συνθήκη του Μάαστριχτ και το σύμφωνο σταθερότητας εχει πάρει συγκεκριμένη πορεία. Μια άλλη Ευρώπη είναι εφικτή ανατρέποντας αυτά, δηλαδή διαλύοντας το Ευρώ.
Η ΠΑΣΑ θα μπορούσε να θέσει το θέμα του αμεσοδημοκρατικού φορέα στο μέτωπο ανατροπής. Αφού αυτό γίνει δεκτό, να διαλυθεί εκεί, κλείνοντας μια διαδρομή και μια υπόσχεση .
Είναι σαφές οτι το μέτωπο, ενδυνάμει, μπορεί να εξελιχθεί σε αυτό που η ΠΑΣΑ φανταζόταν για τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ εχει τελειώσει οριστικά. Ουσιαστικά η γραφειοκρατία του ΣΥΝ, του μετέφερε όλες τις σταλινικές συνήθειες των δύο ΚΚΕ, την αρτηριοσκλήρωση και τον φραξιονισμό χωρίς αρχές. Αυτή η αριστερά έχει τελειώσει. Το αν θα βγεί το μέτωπο απο την ασθένεια αυτή, αν θα καταφέρει να γίνει χώρος υποδοχής για την δυσαρέσκεια είναι το ζητούμενο. Η πλειοψηφία των ανένταχτων, η απουσία της αριστερής γραφειοκρατίας, Ο Αλαβάνος, οι συνιστώσες που διάλεξαν το ρίσκο, δείχνουν οτι τα πράγματα μπορεί και πρέπει να εξελιχθούν διαφορετικά.
…μα πως λειτουργεί το Μέτωπο; δεν λειτουργεί πανομοιότυπα με τον (όντως πεθαμένο) Σύριζα; άρα τι ελπίδα υπάρχει; εκεί που καπέλωνε ο ΣΥΝ, ή ο ΣΥΡΙΖΑ, Τώρα θα καπελώνει το μέτωπο! που βλέπετε την διαφορά; Αρχικά θα υποστηριχτούν κάποιες απο τα κάτω κινήσεις (όπως αυτοδιοιηκητικές στερεάς Ελλάδας κλπ.) και στην πορεία, μόλις αποκτήσουν λαίκή απήχηση, θα καπελωθούν απο το Μέτωπο! Το ίδιο ακριβώς έκανε κι ο Σύριζα και διέλυσε τα κινήματα που αρχικά ήταν αυτόνομα κινήματα βάσης, όταν μπήκε να τα «υποστηρίξει»….
Χωριάτη της Φουέντε Οβεχούνα σήκωσε το κεφάλι απο την γή σου…
Γιατί και τούτοι, Βασιλιάδες είναι…
(Τι ΣΥΝ, τι Σύριζα, τι Μέτωπο; Όλοι διευθυντές και ηγέτες…όλοι πρωτοπόροι και παντογνώστες!)
όσο για τα μαγαζάκια, το ερώτημά σου Β.Χ., είναι αυταπάντητο. Όσο η αριστερά λειτουργεί ως μαγαζάκι, σίγουρα οι πελάτες θα λιγοστεύουν σε όφελος των Σούπερμάρκετ (Κόμματα Εξουσίας) που πουλάνε ΤΟ ΙΔΙΟ ΠΡΟΪΟΝ φτηνότερα. Δεν αντιμετωπίζεις τα σούπερμάρκετ φτιάχνοντας μαγαζάκι, αλλά δημιουργώντας μη εμπορευματικές σχέσεις. Πως θα το κάνεις αυτό όμως, όταν θες κι εσύ να «βγάλεις το ψωμάκι σου»;
Γιάννη τα ήδη υπαρχοντα μαγαζάκια, πάνε από μόνα τους για διάλυση,αφού έχουν χρεωκοπήσει..και αν κάποιο αντέξει δεν νομίζω ότι θα έχει σχέση με την αριστερά .
Σίγουρα η αριστερά σήμερα, βρίσκεται μπροστά σε μια ιστορική ευκαιρία, και από πολλές κατευθύνσεις έχει αρχίσει κάτι να φτιάχνεται, αν καταφέρει να είναι και αξιόπιστο θα είναι μεγάλο το κέρδος (όχι εμπορικό).Όσο για τα καπέλλα την ευθύνη έχουν και αυτοί που μας τα φοράνε αλλά και όσοι τα αποζητάνε.
Δεν απάντησες στο πώς γίνεται στην πράξη η «ιδεολογική ανασυγκρότηση», μόνο ξορκίζοντας τους κινδύνους που παραμονεύουν στην ίδρυση και λειτουργία του Μετώπου; Δεν νομίζω πως φτάνει.
Επίσης μπορείς να μου αναφέρεις τα «αυτόνομα κινήματα βάσης που διέλυσε ο Σύριζα»;
ΒΧ.ιδεολογική ανασυγκρότηση γίνεται μόνο αν ανοίξει μια συζήτηση για τα μεγάλα ζητήματα: Πως θα επέλθει η κοινωνική αλλαγή στον 21ο αιώνα; Με επανάσταση; Αν ναι ποιος θα την κάνει; Με εκλογές; Με κατάληψη της κρατικής εξουσίας ή με άλλα μέσα; Ποιός θα είναι ο χαρακτήρας και ποιά η κατεύθυνση αυτής της αλλαγής; Ποιά θα είναι σχέση με την ΕΕ; Ποιές συνθήκες και ποιές προυποθέσεις στην ελληνική κοινωνία σήμερα θα μπορούσαν να δημιουργήσουν ρήγματα στον καπιταλισμό; και άλλα πολλά…όσο η συζήτηση γίνεται για το ποιος θα είναι υποψήφιος στην Αττική, τι να λέμε τώρα! Σε ποιά απο όλα τα παραπάνω συμβάλλει αυτή η συζήτηση;…Έχεις δίκιο πως ευθύνη έχουν και όσοι καπελώνονται…γι αυτό κι εγώ έφυγα απο τον Σύριζα και απο ό,τι άλλο του έμοιαζε…ανέλαβα τις ευθύνες μου…
http://aformi.wordpress.com/2010/09/27/ο-συν-ο-μητρόπουλος-και-το-ρήγμα-που-κι/
Γιατί κάποιοι συγχαίουν διαφορετικά πράγματα συγκρίνοντάς τα?
Η ΠΑΣΑ φτιάχτηκε για να προωθήσει την ιδέα της αυτοδιαχειριστικής αμεσοδημοκρατίας στην Αριστερά και να διαλυθεί. Δεν τα κατάφερε, δυστυχώς, σε κανένα από αυτούς τους δυο στόχους.
Το Μέτωπο ΔΕΝ είναι αμεσοδημοκρατική οργάνωση (και ενδεχομένως οι βασικοί συντελεστές του να μην πιστεύουν σε τέτοιες μεθόδους οργάνωσης) και προσπαθεί να γίνει ΣΥΡΙΖΑς στην θέση του αποθανώντος ΣΥΡΙΖΑ με πολιτικές προτάσεις εγκεφαλικά κατασκευασμένες-και ασύνδετες ενδεχομένως από τα κινήματα και τις διεργασίες τους.
Χρήσιμη η συγκέντρωση που προτάθηκε! Όσο χρήσιμη είναι και κάθε οποιαδήποτε παρόμοιου τύπου συνάντηση «παλαιών πολεμιστών» μαχών που χάθηκαν αμαχητί.
Λυπάμαι δεν θα παρευρεθώ, αποφεύγω συνειδητά κάθε συμμετοχή σε μνημόσυνα.
Γιάννη Κ. Το Μέτωπο δεν λειτουργεί πανομοιότυπα με τον Σύριζα, ούτε ξεκίνησε πανομοιότυπα με τον Σύριζα. Παρακολουθώ από κοντά κάποιες διαδικασίες του Μετώπου. Φυσικά δεν κατακτήσαμε θεσμούς και λειτουργίες αμεσοδημοκρατικές, τα πράγματα είναι ακόμα «χύμα», αλλά ο πρωτοβουλιακός χαρακτήρας είναι έντονος. Φυσικά ο κίνδυνος να καταντήσει σαν το Σύριζα υπάρχει,όπως υπάρχει ο κίνδυνος κάθε συλλογική πρωτοβουλία να γραφειοκρατικοποιηθεί.
Στο Μέτωπο τα πράγματα είναι ακόμα πολύ ρευστά. Πέρα από τις διαφορετικές πολιτικοιδεολογικές προσεγγίσεις των ανθρώπων που το απαρτίζουν που αυτό δεν το θεωρώ πρόβλημα, αλλά προτέρημα, υπάρχουν διαφορετικές αντιλήψεις για τη σχέση που πρέπει να έχει με το Σύριζα. Αυτό το δεύτερο, το θεωρώ πρόβλημα και πρέπει μετά τις εκλογές να ξεκαθαριστεί. Τι εννοώ : Κάποιοι βλέπουν το Μέτωπο απλά σαν αριστερό σμπρωχτήρι εντός του Σύριζα, κάποιοι άλλοι βλέπουν το Μέτωπο ως μια νέα πολιτική πρωτοβουλία που πρέπει να αυτονομηθεί πλήρως από το Σύριζα. Προσωπικά πιστεύω ότι το Μέτωπο πρέπει να αυτονομηθεί πλήρως από τους υπάρχοντες κομματικούς μηχανισμούς της αριστεράς, να αποδεχτεί ότι ο κύκλος ΣΥΡΙΖΑ έκλεισε και καθένας να κάνει την αυτοκριτική του (η κριτική στο διπλανό είναι εύκολη) για τις αιτίες της αποτυχίας.
Αυτό δε σημαίνει ότι θα πρέπει π.χ. να φύγουν με το ζόρι από τον ΣΥΝ όσοι είναι ταυτόχρονα μέλη του και «μέλη» του Μετώπου, απλά να συνηθίσουν στην ιδέα ότι εντός της πρωτοβουλίας Μέτωπο θα λειτουργούν ως άτομα.
Βαγγελιώ αν εγώ ήμουν στο «Μέτωπο» και είχα την άποψη ας πούμε να είναι η Βαγγελιώ υποψήφια περιφερειάρχης κι όχι ο Αλαβάνος, τι πιθανότητες θα είχα να ακουστεί και να συζητηθεί η άποψή μου; Τις ίδιες που θα είχα στον ΣΥΝ, στο ΚΚΕ, στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ…
Κατι βρωμάει σε αυτή την αριστερά…Είτε μέσα, είτε έξω απο τον Σύριζα…
Για μένα το λοιπόν το πιο εκπληκτικό, πιο επιβλητικό, πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο…
είναι ένας άνθρωπος που τον μποδίζουν να βαδίζει…είναι ένας άνθρωπος που τον αλυσσοδένουνε…
Κάθεται ο Μίδας και κοιτά
Τα νόστιμα κι αχνιστά ψωμιά
Και δεν τα ακουμπάει
Κρυφά στην πείνα του μιλάει.
Δε θα βρει ο κόσμος προκοπή
Όσο υπάρχουνε θεοί
αλλιώτικα, αλλιώτικα
αλλιώς έπρεπε να ‘ναι.
Να μην υπήρχε το μυαλό
Ούτε το άπληστο Εγώ
γιατί σε τυραννάνε.
Με όλα του Μίδα τα καλά
Δεν τρώγονται τα χρυσά ψωμιά
Κι όσο κι αν το ζητάει
Ο χρόνος πίσω δε γυρνάει.
Ο Μίδας, από τα Μυστικά του κήπου. Παρασκευάς Καρασούλος – Νίκος Κηπουργός
Ένας ακόμη προβληματισμός για την αριστερά και τον ΣΥΡΙΖΑ εν όψει 2 Οκτώβρη
ΟΙ ΑΙΤΙΕΣ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΣΤΟΝ ΣΥΝ ΚΑΙ ΤΟΝ ΣΥΡΙΖΑ
Γράφει Θ. Μαράκης
23.09.10
Δεν αρκεί για το Κόμμα να έχει ένα προλεταριακό πρόγραμμα. Απαιτείται επίσης και μια προλεταριακή σύνθεση. Αλλιώς το πρόγραμμα μπορεί να μετατραπεί σένα κομμάτι χαρτί σε μια νύχτα! (Τζ. Κάννον)
Η κρίση που αναπτύσσεται στο ΣΥΝ και τον ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να μας αφήσει αδιάφορους. Γιατί ο ΣΥΝ και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι σημαντικές οργανώσεις της αριστεράς και η σημασία τους είναι αποφασιστική για την εξέλιξη της πάλης του εργατικού και λαϊκού κινήματος, ενάντια στην επίθεση του κεφαλαίου. Παλιοί, και περισσότερο, οι νέοι σύντροφοι του χώρου της αριστεράς έχουμε πολλά να διδαχθούμε για τις βαθύτερες αιτίες της κρίσης και βέβαια από τα σοβαρά λάθη των πρωταγωνιστών της.
Κατ’ αρχάς πιστεύουμε ότι οι βασικές αιτίες της κρίσης δεν βρίσκονται στους χαρακτήρες και τις επιδιώξεις του Αλέκου και του Αλέξη και των μπλοκ, ομάδων, προσώπων και τάσεων που συσπειρώνονται γύρω τους. Ωστόσο είναι αυτοί που έδωσαν και δίνουν το χρώμα , τον χαρακτήρα και την ένταση στην σύγκρουση. Έθαψαν την πολιτική συζήτηση πάνω στα καυτά ζητήματα της ταξικής πάλης και των καθηκόντων που αυτή βάζει στην αριστερά και ειδικά στο ΣΥΝ και τον ΣΥΡΙΖΑ, με κύριο καθήκον την ενότητα στη δράση της εργατικής τάξης ,που προϋποθέτει την ενότητα δράσης της αριστεράς . Η ταξική τους καταβολή ,εκπρόσωποι της μικροαστικής διανόησης, και η κατά συνέπεια πολιτική τους σύγχυση σε συνδυασμό με το γεγονός –όχι τυχαία- ότι πολιτικά συμφωνούν στο «δια ταύτα»,δεν τους επέτρεπε να πράξουν διαφορετικά. Αγνόησαν την βάση του ΣΥΡΙΖΑ και τα δικαιώματα της, τις δημοκρατικές διαδικασίες, έγραψαν στα παλιά τους τα παπούτσια το πνεύμα και το γράμμα της ομόφωνης απόφασης του Πανελλαδικού συντονιστικού (Ιούλης), με αποτέλεσμα να μετατρέψουν μια αναγκαία για την περίοδο συντροφική πολιτική συζήτηση σε βυζαντινοραφίες και σύγκρουση μηχανισμών. Πέτυχαν να απαξιώσουν ακόμη περισσότερο στα μάτια των μαζών την αριστερά προσφέροντας σημαντική υπηρεσία στην κυβέρνηση και τα κόμματα του κεφαλαίου. Κάνανε την αριστερά «ρεντίκολο» και «μπαίγνιο» του Πρετεντέρη για να γράψει, εύστοχα –να το παραδεχτούμε- στο «Βήμα» (19-9-10) ότι: «Τώρα αριστεροί είναι όσοι δεν ξέρουν ποιόν να ψηφίσουν στην περιφέρεια Αττικής». Νομίζουμε ότι «η πρόκα» αφορά όλη την αριστερά και όχι μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ.
Αιτίες της κρίσης
1) Η όξυνση της ταξικής πάλης
Η βασική αιτία και το πρόβλημα δεν ξεκινά μόνο από το πολιτικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ και την αδυναμία του (κύρια του ΣΥΝ, αλλά όχι μόνο) να προσφέρει στο εργατικό και λαϊκό κίνημα απαντήσεις, διέξοδο στην κρίση, προοπτική πάλης, όραμα. Γιατί παρ’ ότι η διαπίστωση είναι σωστή δεν είναι αρκετή για να εξηγήσει τις βαθύτερες αιτίες της κρίσης. Η ιστορία των επαναστατικών κομμάτων και οργανώσεων , είναι ιστορία συγκρούσεων, έντονης φραξιονιστικής διαμάχης και διασπάσεων, χωρίς να έχουν πρόβλημα στο πολιτικό πρόγραμμα τους. Το κόμμα των μπολσεβίκων είχε κρίσεις και μετά την κατάληψη της εξουσίας, παρ’ ότι είχε προσφέρει διέξοδο από την κρίση, προοπτική πάλης, όραμα. Και προς αποφυγή παρεξήγησης σαφώς και ο ΣΥΝ και ο ΣΥΡΙΖΑ απέχουν μάλλον πολύ από το να είναι επαναστατικοί σχηματισμοί. Αφαίρεση και αν, αν…αν, έφταναν κάποτε να βρεθούν με επαναστατικό πρόγραμμα αυτό θα συνέβαινε μετά από μια μακριά περίοδο σκληρών εσωτερικών συγκρούσεων, διασπάσεων και ανακατατάξεων στον ΣΥΝ και το ΣΥΡΙΖΑ ωστόσο θα άξιζε ο κόπος. Υπόθεση εργασίας!
Η κρίση που αναπτύσσεται στο ΣΥΝ και τον ΣΥΡΙΖΑ εδώ και ενάμιση χρόνο. αντανακλά σε ένα μεγάλο βαθμό την όξυνση της ταξικής πάλης , η οποία πραγματοποιείται πάνω στη βάση της πιο βαθειάς μεταπολεμικής κρίσης του συστήματος. Η άρχουσα τάξη για την επιβίωση της έχει εξαπολύσει ανελέητη επίθεση για να πάρει πίσω όλες τις βασικές καταχτήσεις του εργατικού κινήματος. Όπως μας εξηγούσαν οι παλιοί μαρξιστές: η περίοδος της θανάσιμης αγωνίας του καπιταλισμού δεν μπορεί να προκαλέσει τίποτα άλλο εκτός από κρίσεις και πολέμους, με την αναπόφευκτη αντανάκλαση τους στις εργατικές οργανώσεις μαζί και στο κόμμα της εργατικής πρωτοπορίας. Πράγματι η κρίση στο ΣΥΡΙΖΑ εκφράζει –λόγω της ιδιομορφίας του χώρου- με τον πιο έντονο τρόπο την κρίση που διαπερνά όλη την αριστερά, κρίση που εκδηλώνεται με διαφορετικούς ρυθμούς και πολιτικά χαρακτηριστικά από οργάνωση σε οργάνωση. Να επισημάνουμε επίσης το γεγονός ότι σε κρίση βρίσκονται και τα κόμματα του κεφαλαίου.
2) Η ασταθής ισορροπία του ΣΥΝ
Η όξυνση της ταξικής πάλης θρυμμάτισε την ειρηνική συνύπαρξη των μονίμων τάσεων στο ΣΥΝ ανατρέποντας την ασταθή ισορροπία τους, γιατί εκούσια η ακούσια υποχρεώνει τους πάντες να διαλέξουν στρατόπεδο. Ήτανε πάνω σ’ αυτή την βάση που πραγματοποιήθηκε η διάσπαση του ΣΥΝ με την αποχώρηση της «Ανανεωτικής πτέρυγας» (ΔΗ-ΑΡ) και τριχοτομήθηκε το πάλαι ποτέ «Αριστερό ρεύμα».
Το διαζύγιο υπήρξε «βελούδινο» γιατί η ταξική βάση των ηγεσιών των τάσεων ήταν και εξακολουθεί να είναι η μικροαστική διανόηση. Η «Ανανεωτικοί» τοποθετημένοι ανέκαθεν κοντά στο στρατόπεδο της αστικής τάξης και έχοντας καταλάβει ότι είναι αδύνατο να τραβήξουν την πλειοψηφία του ΣΥΝ στο πρόγραμμά τους αποχώρησαν για να πάνε εκεί που ανήκουν.
Οι εναπομείναντες στο ΣΥΝ είναι βέβαιο ότι άλλος λιγότερο άλλος περισσότερο κοιτάνε προς το στρατόπεδο της εργατικής τάξης δηλώνοντας ωστόσο την αδυναμία τους να προσχωρήσουν σ’ αυτό, γεγονός που φαίνεται στα προγράμματα τους. Όλα, παρά τα ριζοσπαστικά στοιχεία που εμπεριέχουν κινούνται στη λογική της διαχείρισης του συστήματος και με αρκετή σοβαροφάνεια υποδεικνύουν στην κυβέρνηση και την άρχουσα τάξη λύσεις, σε μια αταξική βάση για την σωτηρία της χώρας, της Ελλάδας και το Εθνικό συμφέρον, αγνοώντας ότι η τάξη του κεφαλαίου έχει εξαιρετικά πιο ανεπτυγμένη συνείδηση απ’ αυτή της εργατικής τάξης και ιδιαίτερα των ηγεσιών της! Αγνοούν επίσης ότι για το κεφάλαιο το Εθνικό συμφέρον και η τιμή της Ελλάδας είναι απόλυτα ταυτισμένα με τα στενά ταξικά τους συμφέροντα ,ότι υπάρχουν δύο Έθνη, δύο Ελλάδες, ότι υπάρχει Έθνος του εργάτη του άνεργου, του αγρότη, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων των οποίων τα συμφέροντα συγκρούονται μ’αυτά του Έθνους των καπιταληστων. Η πιο κραυγαλέα περίπτωση σοσιαλπατριώτισμου, δυστυχώς, είναι αυτή του Αλαβάνου όπου με τις εθνικό-πατριωτικές τοποθετήσεις του : «Δεν πάμε για σοσιαλισμό. Πάμε για την επιβίωση της χώρας» (Βήμα 30/5/10), «Η Βουλή ψηφίζει το τριετές πρόγραμμα στα αγγλικά», «Η Ελλάδα έχει γερμανίδα πρωθυπουργό», «Είμαστε περήφανοι που είμαστε Έλληνες» (Σπόρτιγκ), εκφράζει με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο την πληγωμένη εθνική περηφάνια του μικροαστού και την εκτίμηση πουχει στο Σοσιαλισμό. Θεωρεί ότι είναι δυνατή «η επιβίωση της χώρας», χωρίς την αλλαγή των παραγωγικών σχέσεων και την κατάργηση της μεγάλης ατομικής ιδιοκτησίας !! Τίποτα το περίεργο προς το παρόν. H ταξική του καταβολή δεν του επιτρέπει να καταλάβει ότι : «η επιβίωση της χώρας» σημαίνει επιβίωση του κεφαλαίου πάνω στα κόκαλα της εργατικής τάξης αν «Δεν πάμε για σοσιαλισμό»!!
3) ΣΥΡΙΖΑ μεταβατικό μετωπικό σχήμα
Ο ΣΥΡΙΖΑ (όπου καλώς δημιουργήθηκε) μέτωπο ετερόκλητων πολιτικά οργανώσεων ήτανε και είναι από την φύση του ένα μεταβατικό και ασταθές, σχήμα κρίσης. Η αναπόφευκτα περιορισμένη πολιτική συμφωνία (δεν θα το πούμε συμβιβασμό) των οργανώσεων με το ΣΥΝ δεν έσβησε τις σοβαρές διαφορές πάνω σε ζητήματα στρατηγικής, πολιτικής, ταχτικής και το οργανωτικό, με αποτέλεσμα σε κάθε σοβαρή στροφή της ταξικής πάλης αυτές οι διαφορές με την μια η την άλλη μορφή να έρχονται με ένταση στην επιφάνεια.
Λογικό και επόμενο ήταν η ένταση της ταξικής πάλης να φέρει στην επιφάνεια τις διαφορές των συνιστωσών και να πράττει η κάθε ηγεσία σύμφωνα με τις παραδόσεις της και το ιδεολογικό της υπόβαθρο. Το άσχημο είναι ότι αυτές οι διαφορές έχουνε βγει παραμορφωμένα με αποτέλεσμα το κίνημα και ιδιαίτερα η πρωτοπορία του να μην καταλαβαίνει μέσα από τα αντικρουόμενα «κουτσομπολιά» γιατί διάολε σφάζονται στου ΣΥΡΙΖΑ την ποδιά τα παλικάρια της ριζο-σπαστικής και αντικαπ-ιταλιστικής αριστεράς!!! Και αυτό απογοητεύει το κίνημα δεν δικαιώνει κανένα και βυθίζει το σύνολο της αριστεράς στην ανυποληψία.
Θεωρούμε ότι δεν είναι σωστό να βάλλουμε στο ίδιο τσουβάλι όλες τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι αλήθεια ότι οι οργανώσεις του ρεύματος της ΑΝΑΣΑ μαζί με ανένταχτους της γραμματείας κατήγγειλαν την σύγκρουση, χωρίς αρχές, ανάμεσα στην πλειοψηφία της ηγεσίας του ΣΥΝ και το « Μέτωπο» και ζήτησαν δημοκρατικές διαδικασίες και προσφυγή στη βάση. Ωστόσο παρά τις καταγγελίες τους στη πράξη προσαρμόστηκαν στη λογική της συζήτησης που επέβαλλαν τα αντιμαχόμενα στρατόπεδα για το πρόσωπο και ενώ πολύ σωστά μίλησαν για έλλειψη αρχών, δεν είδαμε συγκεκριμένα την πρόταση τους πάνω στη βάση ποιών αρχών όφειλε να συζητήσει ο ΣΥΡΙΖΑ και η γραμματεία του –εκτός και αν έγινε και δεν το γνωρίζουμε οπότε ανακαλείται- δεν είδαμε να αποκαλύπτουν την πραγματική πολιτική άποψη που έκρυβε η συζήτηση για τον περιφερειάρχη και τέλος νομίζουμε ότι η ΑΝΑΣΑ όφειλε να ανοίξει την πραγματική συζήτηση μ’ όλες τις δυνάμεις της κύρια έξω από τις γραμμές της γραμματείας στη βάση του ΣΥΡΙΖΑ καλώντας ανοιχτές συσκέψεις σ’ όλες τους βασικούς δήμους της Αττικής με αποκορύφωμα μια ανοιχτή συζήτηση στην Αθήνα. Θεωρούμε ότι αυτή την δράση θα την πλαισίωναν και θα την στήριζαν τα πιο ταξικά στοιχεία του ΣΥΝ. Δεν έγινε γιατί υπήρχαν αυταπάτες ότι στο τέλος θα βρισκόταν το πρόσωπο κοινής αναφοράς , που στην ουσία θα σηματοδοτούσε μια πλασματική πολιτική συμφωνία. Ομολογούμε ότι αυτό θα ήτανε λίγο καλύτερο απ’ αυτό που τελικά έγινε.
4) Η λαθεμένη αντίληψη για το Ενιαίο Μέτωπο ( πως κερδίζουμε την φθορά και τους διαφωνούντες του Πασοκ)
Η κρίση του καπιταλισμού και η σφοδρή επίθεση του κεφαλαίου ενάντια στις κατακτήσεις του εργατικού κινήματος έβαλαν στην ατζέντα της αριστεράς δυο σοβαρά καθήκοντα από τα οποία εξαρτάτε η επιβίωση της εργατικής τάξης και χωρίς δόση υπερβολής, το μέλλον της κοινωνίας. Το πρώτο την προβολή του Σοσιαλισμού σαν την μοναδική διέξοδο από την κρίση και το δεύτερο την συγκρότηση του Ενιαίου Μετώπου της εργατικής τάξης για να μπορέσει να αντισταθεί με επιτυχία στην επίθεση της κυβέρνησης του κεφαλαίου.
Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο ΣΥΝ δεν έχουν ένα σοσιαλιστικό πρόγραμμα και δεν προβάλουν τον Σοσιαλισμό σαν την μόνη διέξοδο από την κρίση. Το ΚΚΕ είναι αλήθεια ότι προβάλει τον Σοσιαλισμό-αφού πρώτα περάσουμε για ένα γεια από την Λαϊκή εξουσία- αλλά τον ταυτίζει με αυτόν που κατέρρευσε και αυτό δεν εξυπηρετεί την προβολή του.
Ωστόσο νομίζουμε ότι το κρίσιμο πολιτικό ζήτημα που βρίσκεται πίσω από την σύγκρουση στο ΣΥΝ και τον ΣΥΡΙΖΑ για τον «περιφερειάρχη» είναι η λαθεμένη αντίληψη που κυριαρχούσε στα κόμματα της αριστεράς για την τακτική του Ενιαίου μετώπου, Πάνω σ’ αυτό το ζήτημα έχουνε χτίσει, ιδιαίτερα το ιστορικό ΚΚΕ, τις χειρότερες παραδόσεις.
Το ΚΚΕ «σάλταρε» πολύ εύκολα από τον υπεραριστερισμό του «Σοσιαλφασισμού» και της μοναχικής πορείας, στον αισχρό οπορτουνισμό των συμμαχιών με τα «προοδευτικά» κόμματα η’ προσωπικότητες της αστικής τάξης [ βλέπε «Λαϊκό Μέτωπο», «Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας»], στην χωρίς αρχές ενότητα με την ΕΑΡ [δημιουργία ΣΥΝ], για να καταλήξει στην επαίσχυντη συμφωνία συγκυβέρνησης με την δεξιά του Μητσοτάκη. Τώρα προς το παρόν διανύει με πάθος την φάση του υπεραριστερισμού του και της μοναχικής πορείας του. Με τις περίφημες «ταξικές δυνάμεις» και την «ταξική καθαρότητα» γράφει την ιστορία της διάσπασης του εργατικού κινήματος τώρα όπου περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη φόρα έχει ανάγκη την ενότητά του!
Οι πρόγονοι του σημερινού ΣΥΝ, ΚΚΕ εσωτ και ΕΑΡ δεν αξιώθηκαν να ποτέ περάσουν σε υπεραριστερή φάση γιατί τα Ευρωκομμουνιστικά χαρακτηριστικά τους δεν τους το επέτρεπαν βάδιζαν με συνέπεια στον δεύτερο δρόμο με επικεφαλή τον ιστορικό τους ηγέτη. Μετά την διάσπαση του ενιαίου ΣΥΝ προσκολλήθηκαν στο ΠΑΣΟΚ ολόψυχα σε τέτοιο βαθμό όπου κατά καιρούς του προσέφέραν τα καλύτερα (δεξιά) τους στελέχη, μέχρι και την πρόεδρο τους την Δαμανάκη και βέβαια τον πολύξερο θεωρητικό τον Μίμη. Πήγαν και έκατσαν και καλά έκαναν. Αντί να κερδίζουν κόσμο από την φθορά του Πασοκ έχαναν και από πάνω. Πρόσφατα αναχώρησε, με τις ευλογίες και τις ευχές του Λεωνίδα, για το ίδιο προορισμό και η «Ανανεωτική».
Συμπέρασμα η λαθεμένη εφαρμογή του Ενιαίου Μετώπου (Ε.Μ) από την πλευρά του ΚΚΕ και του ΣΥΝ δεν έδωσαν κέρδη, αντίθετα έφεραν σημαντικές απώλειες και στα δύο κόμματα. Και γράφουμε με βεβαιότητα ότι τα σημερινά κέρδη του ΚΚΕ από την αριστερίστικη πολιτική του είναι προσωρινά και αβέβαια. Γιατί όπως μας εξηγούν οι αποφάσεις του 3ου και 4ου συνέδριου της Κομμουνιστικής Διεθνούς, αποφάσεις όπου τις έχουν αγνοήσει εγκληματικά οι ηγεσίες των κομμάτων της αριστεράς, η ταχτική του(Ε.Μ) είναι δίκοπο μαχαίρι. Όχι τυχαία το σύνθημα της εν λόγω ταχτικής ήτανε «Προς τις Μάζες»
Θα ήταν χρήσιμο για το κίνημα να απαιτήσουν τα μέλη του ΚΚΕ από την ηγεσία τους μια και έχουνε στη πρώτη γραμμή της δράσης τους το Ενιαίο Μέτωπο να εκδώσει άμεσα τις αποφάσεις που το αφορούν. Αλλιώς να διαβάσουν αυτά που έχει εκδώσει η «Εργατική Πάλη» (ο Σωφρόνης). Η προτροπή απευθύνεται εξίσου και στα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ ( όχι μόνο του ΣΥΝ)
Η ηγεσία του ΣΥΝ(Κων/λος) μετά το εκλογικό στραπάτσο του 1993 (2,94) και τα οριακό αποτέλεσμα του 2000 (3,20) σε συνδυασμό με την απροκάλυπτα αντιλαϊκή πολιτική των κυβερνήσεων του Πασοκ , αποφάσισε το 2004 να στραφεί προς τα «αριστερά» και δημιούργησε σε μια ευκαιριακή βάση τον ΣΥΡΙΖΑ Νο1 για να τον διαλύσει την επομένη των εκλογών. Οι μεγάλοι αγώνες της νεολαίας (άρθρο 16) και των εργαζομένων έστρεψαν πραγματικά ελαφρώς προς τα αριστερά το ΣΥΝ και στην βάση αυτή ήρθε ο ΣΥΡΙΖΑ Νο2, πιο πολιτικός , πιο πραγματικός.
Την προηγούμενη σύντομη αναφορά στις παραδόσεις, ιδιαίτερα του ΣΥΝ, μας την συνιστούν οι κλασικοί του μαρξισμού σαν μια αναγκαία και απαραίτητη προϋπόθεση που θα μας επιτρέψει να καταλάβουμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τον χαρακτήρα και τις αιτίες της σύγκρουσης, μια και η παράδοση βαραίνει στη συντηρητική ανθρωπινή συνείδηση [ ιδιαίτερα των ηγετικών] και χρειάζεται μεγάλα γεγονότα για να αλλάξει. Οι ηγεσίες μπορεί να πάνε προς το χειρότερο.
Και, ο χαρακτήρας της σύγκρουσης στο ΣΥΡΙΖΑ και τον ΣΥΝ μας αποκαλύπτει του λόγου το ασφαλές, ότι: στην ηγεσία του ΣΥΝ ( και όχι μόνο) επιβιώνει σε άλλους , περισσότερο και σ’ άλλους λιγότερο η παράδοση. Ό,τι δεν έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ το προηγούμενο διάστημα και συνεχίζει να μην κάνει στα πεδία των μαχών της ταξικής σύγκρουσης για να συγκροτήσει μέτωπο και δεσμούς με την φθορά και τους διαφωνούντες του Πασοκ, για να αποκτήσει αξιοπιστία , κύρος, συμπάθεια και ηγετικό προφίλ στα μάτια και την συνείδηση των αγωνιστών, ακόμη και των μαζών που έμειναν στο περιθώριο των αγώνων, προσπαθεί τώρα εν όψει των εκλογών, να το πετύχει με εκλογικά τερτίπια παίζοντας με την «ηλίθια» πολιτικά άποψη του κατάλληλου προσώπου [ δεν υποτιμάμε την σημασία του προσώπου] επειδή, κανένα πρόσωπο δεν μπορεί με τίποτα να αντικαταστήσει την λειψή ,χλιαρή , την χωρίς τα κατάλληλα και με προοπτική συνθήματα δράση του κόμματος , των στελεχών και μελών του στα μάτια των μαζών. Ο κόσμος καταλαβαίνει πολύ περισσότερα απ’ αυτά που νομίζεται. Δεν είναι μαλάκας. Ωστόσο η μεγάλη αγανάκτηση του κόσμου για την αντιλαϊκή πολιτική του Πασόκ δίνει ένα ενδεχόμενο στον διασπασμένο ΣΥΡΙΖΑ [αθροίζοντας τους ψήφους των δύο ψηφοδελτίων] να πάρει ψήφους, ψήφους διαμαρτυρίας, όπως θα συμβεί στο ΚΚΕ,που σήμερα τους έχεις και αύριο τους έχασες και αυτό γίνεται με την αριστερά από εκλογές σε εκλογές. Τα προηγούμενα αφορούν το σύνολο των πρωταγωνιστών της σύγκρουσης και της διάσπασης του ΣΥΡΙΖΑ.
Έτσι , τα αντιμαχόμενα στρατόπεδα του Τσίπρα από την μια μεριά και του Αλαβάνου από την άλλη έχοντας κατά βάση κοινό πολιτικό πρόγραμμα και αντίληψη για την τακτική του Ε.Μ δεν είχανε τίποτα περισσότερα να πούνε επί του πολιτικού και κατά συνέπεια πήγαν κατ’ ευθεία στη συζήτηση για το πρόσωπο και εκμεταλλευόμενοι την μόνο στα λόγια και τα χαρτιά αντίδραση των ενδιάμεσων πέτυχαν να ακολουθήσει η συζήτηση την δική τους λογική!! Μητρόπουλος ? Όχι, Αλαβάνος ! Γλέζος, για να τα βρούμε! Γιατί όχι στον Αλαβάνο !! Γιατί μας έχει κάνει τα ρεβίθια στραγάλια !!! Τότε να δούμε την Βαλαβάνη, τον Δρίτσα καλός και τίμιος αγωνιστής( στη θέση της πολιτικής η ηθικολογία)!!!! Τον βρήκαμε Λαφαζάνης!!!!! Δεν…!!!!! Χάθηκε η μπάλα, Λάθος μεγάλο λάθος σε βάρος της Αριστεράς σε βάρος του εργατικού κινήματος που αγωνίζεται να σταθεί όρθιο και να βρει την διέξοδο.
Ωστόσο είμαστε υποχρεωμένοι να γράψουμε ότι τις μεγάλες ευθύνες για την κρίση τις έχει η πλειοψηφία της ηγεσίας του ΣΥΝ υπό τον Τσίπρα. Η προσπάθειά της να θέσει τον ΣΥΡΙΖΑ και τον ΣΥΝ πίσω από την ασώματη και πολιτικά αμφισβητούμενη προσωπικότητα του Μήτροπουλου συνεχίζει την ολέθρια παράδοση των συμμαχιών της ηγεσίας του ΚΚΕ εσωτ. και της ΕΑΡ, αποδείχνοντας ότι δεν έχει βγάλει κανένα συμπέρασμα από τα λάθη του παρελθόντος. Είναι μια πρόταση από το «δεξιό» παρελθόν του κόμματος και αποκαλύπτει την έλλειψη εμπιστοσύνης στο εργατικό κίνημα και στο κόμμα την γνώμη του οποίου δεν επιδίωξε να πάρει.
Ο δρόμος «Προς τις μάζες» περνάει πρώτα από την δράση του κόμματος στο πεδίο της ταξικής σύγκρουσης, οι μάζες πριν απ’ όλα κερδίζονται από την δράση των μελλών και των στελεχών του στο εργοστάσιο, την επιχείρηση, την γειτονιά, στα συνδικάτα, τις απεργίες. Εκεί χτίζονται τα μέτωπα με τους διαφωνούντες του Πασοκ, του ΚΚΕ. Εκεί χτίζεται η ψήφος θέσης και όχι διαμαρτυρίας η στερεή σχέση με το Λαό. Στις εκλογές απλά θα μαζέψεις το αποτέλεσμα της προηγούμενης δουλειάς του κόμματος στο μαζικό κίνημα.
Θ. Μαρακης
@Γιάννη Κ. Αν και οι διαπιστώσεις του για το κράτος είναι σωστές, η συζήτηση που λες διεξάγεται στην πραγματικότητα, στο μεγάλο εργαστήριο της Λ. Αμερικής. Στα άκρα κυβερνητικών λύσεων (π.χ.) Βενεζοθυέλα υπάρχουν αυτοδιαχειριστικά πειράματα. Δεν υπάρχουν όμως σήμερα αυστηρές θεωρητικές απαντήσεις, μια που τόσο ο αναρχισμός όπως και ο κομμουνισμός-περισσότερο-είναι νεκρές ιδεολογίες. Εκρίθησαν απο την Ιστορία. Ο σοσιαλισμός του 21ου αιώνα θα είναι το πάντρεμα του εφικτού με το ανέφικτο, οι εκλογές με την επανάσταση, η κυβέρνηση με την αυτοδιεύθυνση, ενα μεγάλο και διαφορετικό πείραμα , μια άλλη διαδρομή απο χώρα σε χώρα,γιατί και οι συνθήκες και οι πολιτισμοί είναι διαφορετικοί.
Οσον αφορά το μέτωπο, θα κριθεί, απο την στιγμή που θα ομολογήσει οτι θα συγκροτηθεί ανεξάρτητα απο τον ΣΥΡΙΖΑ. Η αριστερά μπορεί να δώσει ένα πολιτικό αμεσοδημοκρατικό μόρφωμα. Σημασία δεν εχει αν έχει τύχη η προτασή σου για να είναι υποψήφιος κα΄ποις ανώνυμος, σημασία για την άμεση δημοκρατία, έχει, αν όλοι-ισότιμα- θα αποφασίσουν για αυτό. Εγώ π.χ. σήμερα θα έβαζα μπροστά την ανάγκη του αποτελέσματος. Αν το μέτωπο συγκροτηθεί το ζήτημα να αποφα΄σιζουν για τα κεντ ρικά πολιτικά ζητήματα όλοι, θα τεθεί. Αν δηλαδή θα πάμε σε ένα πολιτικό μόρφωμα αμεσοδημοκρατικό, η σε ένα κόμμα αντιπροσωπευτικό, όπως όλα τα υπάρχοντα κόμματα.
Το ζήτημα της Ε.Ε. είναι κομβικό οσον αφορά την κατανόηση του χαρακτήρα της. Μετά το Μάαστριχτ, μετά το ΣΣΑ, μετα απο αυτά που περνάει η χώρα, αν δεν καταλάβουμε οτι είναι μια νέα ιερή συμμαχία του κεφαλαιόυ, μια τοπική παγκοσμιοποίηση, μια πλήρης απελευθέρωση όλων των αγορών, ένας νέος μεσαίωνας, απέναντι στους εργαζόμενους και μια νέα αποικιοκρατία απέναντι στους λαούς του Νότου, δεν θα πάμε πουθενά.
Κώστα, έχω απόλυτη εμπιστοσύνη σε σένα, στη Βαγγελιώ, στον ftanei_pia. Δεν έχω όμως εμπιστοσύνη στις «συνιστώσες» του Μετώπου, οι οποίες λειτουργούν έτσι κι αλλιώς ως μηχανισμοί. Η σύγκρουση μάλιστα με αντίπαλους μηχανισμούς (ΣΥΝ κλπ.) λειτουργεί και ως άλλοθι για την διατήρησή τους. Το επιχείρημα της «αποτελεσματικότητας» και «αναγνωρισιμότητας» Κώστα, το χρησιμοποιούν και οι Συνασπισμένοι. Δεν με πείθει.Δεν είναι τα πρόσωπα, είναι η διαδικασία. Εξ αρχής διαφώνησα με την διαδικασία. Το είπα και στον Αλαβάνο, κι ήταν ο λόγος να αποχωρήσω κι απο την ΠΑΣΑ, και εν τέλει κι απο τον Σύριζα, αφού η τελευταία ελπίδα για την αμεσοδημοκρατική του ανασυγκρότηση σπαταλήθηκε στην δημιουργία μιας ακόμη φράξιας. Στα υπόλοιπα που λές συμφωνώ ρε Κώστα, αλλά μόνο απο σένα τα ακούω…Ούτε απο τον Αλαβάνο τα ακούω, ούτε απο το «Μέτωπο». Μπορεί ο Κομμουνισμός κι η Αναρχία ως ιδεολογήματα να ξεπεράστηκαν, αλλά η ανάγκη για μια κοινωνία που θα αυτο-οργανώνεται με ισότητα και δικαιοσύνη δεν ξεπεράστηκε. Με αυτή την έννοια νομίζω οτι ο Κομμουνισμός και η Αναρχία ως απελευθερωτικά προτάγματα ουσίας ΄(κι όχι τεχνικής της εξουσίας ή αντι-εξουσίας) δεν έχουν ξεπεραστεί. Όχι μόνο δεν έχουν ξεπεραστεί, αλλά είναι ακριβώς πάνω σε αυτά που πρέπει να χτιστεί ένα νέο σχέδιο. Δες και τι γράφει ο Μαράκης απο πάνω για τις παραδόσεις και για το ταξικό ζήτημα. Νομίζω οτι έχει δίκιο. Τα Μέτωπα χτίζονται απο τα κάτω. Όχι απο τα πάνω. Και η κοινωνική τους βάση βρίσκεται στους τόπους δουλειάς κι όχι στη Βαλτετσίου ή στα αμφιθέατρα των μαζώξεων των υποστηρικτών τους. Μακάρι να γίνει αυτό που θέλετε εσείς στο «Μέτωπο». Όμως εγώ προσωπικά δεν βλέπω να υπάρχουν τα εχέγγυα. Οι μηχανισμοί νομίζω, θα επιβάλουν την βούλησή τους (Όπως κάνουν και τώρα). Ασε που απο άποψη τακτικής (αλλά και ταξικής πολιτικής) η εναπόθεση του μέλλοντος του Μετώπου στα αποτελέσματα των περιφερειακών είναι εξαιρετικά καιροσκοπική επιλογή. Δεν θα ήταν τέτοια, αν είχε προηγηθεί η (αμεσοδημοκρατική) οργανωτική του συγκρότηση και η πολιτική του αυτοτέλεια. Όμως κάτι τέτοιο δεν συνέβη. Γιατί άραγε; Μήπως για να μην χαθεί η κρατική επιχορήγηση προς τις συνιστώσες; Αυτή λοιπόν είναι η ηθική του Μετώπου;
1. Η αποτυχία του εγχειρήματος του ΣΥΡΙΖΑ είναι συνολική αποτυχία της Αριστεράς. Είναι επιβεβαίωση ότι μηχανισμοί υπάρχουν και αναπαράγονται χωρίς να μπορούν να μετασχηματιστούν. Η αλλαγή του τοπίου στο χώρο της Αριστεράς περνάει μέσα από την συντριβή τους ή τον ριζικό μετασχηματισμό τους.
2. Από διακυρήξεις για αμεσοδημοκρατία και άλλα ωραία παρόμοια έχουμε μπουχτίσει. Το ζήτημα δεν είναι να κλαίμε την μοίρα μας, αλλα να κάνουμε πράξη – όπου και όταν μπορούμε – αυτές τις διακυρήξεις.Το στοίχημα με το Μέτωπο σφραγίζεται κυρίως από την στάση του σ. Α. Αλαβάνου. Οι τομές με το παρελθόν και οι ρήξεις με τους μηχανισμούς δυστυχώς δεν σηματοδοτήθηκαν με μαζικούς όρους στο χώρο του ΣΥΡΙΖΑ αλλά κυρίως από την προσωπική και μοναχική του πορεία. Η μόνη συλογική προσπάθεια που ήρθε σε ρήξη πραγματικά με τους μηχανισμούς μέσα από την πρακτική της ήταν η ΠΑΣΑ.
3. Η αντίληψη που έχει αναπτυχθεί και στην ΠΑΣΑ σήμερα, ότι προέχει το πολιτικό στοιχείο τώρα και μετά θα λύσουμε τα θέμα της λειτουργίας και της δημοκρατίας είναι πέρα για πέρα λαθεμένη. Είναι το βασικό επιχείρημα που επικαλούνται οι μηχανισμοί για να εμπεδώσουν την εξουσία τους. Η πολιτική γραμμή που παράγουν όλοι οι κομματικοί μηχανισμοί της αριστεράς είναι για τα μπάζα. Και το χειρότερο που κάνουν είναι ότι παράγουν στρατεύσεις και ομαδοποιήσεις πάνω σε εντελώς λαθεμένες διαχωριστικές γραμμές. Η διαπάλη γραμμών που γίνεται στους χώρους της Αριστεράς σήμερα δεν αφορά την κοινωνία. Διαμορφώνεται με βάση τις ανάγκες αναπαραγωγής των μηχανισμών και τις μεταξύ τους αντιπαλότητες.
Η “ταξική” επαναστατική πλειοδοσία για νέους Δεκέμβρηδες καταπλακώθηκε κάτω από τις ρόδες των απεργών ιδιοκτητών φορτηγών και το ντούρο “αντικαπιταλιστικό” αντιευρωπαϊκό μένος πραγματώνεται τελικά από δεξιές κυβερνήσεις, όπως στην Ουγγαρία…
Ή στραβά αρμενίζουμε ή είναι στραβός ο γιαλός;
Νομίζω ότι στο χέρι μας είναι (και ως ΠΑΣΑ και ως άτομα) να κατευθύνουμε τα πράγματα εκεί που θέλουμε. Αλίμονο αν η προσπάθεια της ΠΑΣΑ για τη δημιουργία του αμεσοδημοκρατικού φορέα της αριστεράς εξαντλήθηκε μέσα σε λιγότερο από ένα χρόνο, για να μιλάμε για μνημόσυνα. Αυτό ήταν, χάθηκε κάθε ελπίδα «για την αριστερά που ονειρευόμαστε» τόσο γρήγορα; Αντίθετα, ΑΥΤΗ τη στιγμή, που το σκηνικό είναι θολό, ο σύριζα υπάρχει-δεν υπάρχει, το μέτωπο δεν είναι ακόμα κάτι σαφές, είναι η ιδανική ευκαιρία να δημιουργηθεί ένα κόμμα (και όχι συμμαχία κομμάτων-δηλαδή εν δυνάμει ανταγωνιστικών μηχανισμών) που θα απευθύνει ένα ευρύ κάλεσμα στους απλούς αριστερούς για ένα νέο ξεκίνημα. Είναι λάθος να μας παίρνει τώρα από κάτω. Και κάτι τέτοιο μπορεί να ξεκινήσει και αυτό το Σάββατο. Στο χέρι μας είναι.
ΥΓ: Θυμάστε, όταν ο Τσίπρας ρώταγε αν το Μέτωπο είναι εντός Σύριζα, που ο Αλαβάνος είχε πει ότι το θέμα είναι να ενταχθεί ο Σύριζα στο Μέτωπο και όχι το αντίθετο (εννοώντας κάτι ευρύτερο); Έτσι κι εμείς πρέπει να δημιουργήσουμε τον αμεσοδημοκρατικό φορέα της αριστερά και να «αναγκάσουμε» το Μέτωπο να ενταχθεί εκεί. Ουσιαστικά πιστεύω ότι τώρα παίζεται σε ένα βαθμό το αν θα είναι η ΠΑΣΑ (ή έστω κάποια μέλη της) στο Μέτωπο ή το Μέτωπο στην ΠΑΣΑ (δεν εννοώ εδώ την ΠΑΣΑ ως συλλογικότητα αλλά ως ιδέες). Αν συμφωνείτε, ελάτε το Σάββατο να δούμε πώς μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο και αφήστε την ηττοπάθεια στο σπίτι! Οι μηχανισμοί επικρατούν όταν απέχουμε…
Χωρίς να μας μολύνει η «αρρώστια» της τελειότητας, του έχουμε απαντήσεις σε όλα, νομίζω σαν προσπάθεια, σαν κυνήγι του ονείρου, σαν ψάξιμο υπό τις καλύτερες δυνατές συνθήκες δημοκρατίας και ισηγορίας, η ΠΑΣΑ που έβαλε ένα κόκκο άμμου στο οικοδόμημα της Αριστεράς, πρέπει να αναγεννηθεί και αφού χαράξει τις νέες της αναζητήσεις, να συνεχίσει το ταξιδι της,με νέους ανθρώπους και μυαλά.
Και αν όμως η πλειοψηφία αποφασίσει τη διάλυση της, αυτοί που την ξεκίνησαν και όσοι την στηρίζουν στην ελάχιστα μικρή της πορεία, με ψηλά το κεφάλι, θα συνεχίσουν σε άλλα μονοπάτια την αναζήτηση, με την πίστη πως οι ελάχιστοι σπόροι αμεσοδημοκρατίας, συμμετοχής, συντροφικού διαλόγου, που έπεσαν κάποτε θα καρποφορήσουν…
@Γιάννης Κ. χωρίς να προδικάζω οτι δεν θα επιβεβαιωθείς, νομίζω οτι κάνεις κάποια άλματα. Εχεις δίκιο οτι η διαδικασία είναι η πιο σημαντική. Η διαδικασία όμως έχει σχέση με το πως αποφασίζουμε, οχι το τι αποφασίζουμε. Ετσι μπορεί κάποιοι άνθρωποι, να πρέπει να χρησιμοποιηθούν σε κάποιες θέσεις, γιατί έχουν ιδιαίτερο ταλέντο. Αυτό όμως να είναι συλλογική απόφαση και οχι επιβολλή κάποιων μηχανισμών. Για να είμαι συγκεκριμένος, ο Αλαβάνος για το κοινοβουλευτικό παιχνίδι είναι χαρισματικός, άσχετα με τις αδυναμίες (η μη) των πολιτικών του απόψεων(π.χ.:ευρώ, Ε.Ε…). Αν μια συλλογικότητα αποφασίζει να τον(η να μην) τον χρησιμοποιεί σε αυτό το επίππεδο και αυτός πειθαρχεί στην συλλογική διαδικασία, αυτό είναι ενα πολιτικό ζήτημα, που πρέπει να λυθεί δημοκρατικά.
Επιμένω, για όλα τα ζητήματα για μένα εχει σημασία, όλοι να έχουν μία ψήφο και οι δύσκολες αποφάσεις να παίρνονται με καθολική ψηφοφορία, και όχι απο μια αντι-προσωπευτική ΚΠΕ, που «εκλέγεται» σε κάθε συνέδριο. Αυτή είναι η ουσία.
Στο βαθμό που επικρατεί η αντιπροσώπευση, διαμορφώνονται μηχανισμοί που ενεργούν για το δικό τους αυτοτελές κέρδος, οπότε η «αριστερή» πολιτική τελειώνει και πάει περίπατο. Γι αυτό είμαι απόλυτα πεισμένος.
Μακάρι, κάποιο Μέτωπο να προέκυπτε, απο κάτω. Αλλά νομίζω οτι η ελληνική κοινωνία δεν θα κινηθεί, δεν θα κατεβεί στο πεζοδρόμιο ,αν δεν πεισθεί οτι υπάρχει εναλλακτική λύση. Δηλαδή οτι αύριο-οχι μεθαύριο-αν η τρόικα και τα λεφτά της πάρουν δρόμο, υπάρχει ρεαλιστική, συγκεκριμένη απάντηση. Ασχετα αν η εναλλακτική λύση θα είναι σωστή, πρέπει να φαίνεται ως σωστή, να είναι πειστική, ωστε πάνω της να πατήσει ενα κίνημα. Χρειάζεται δηλαδή μια πολιτική ιδέα που να δείχνει μια πολιτική διαδρομή. Αφου κινηθούν τα πράγματα, αφού οι άνθρωποι συγκροτήσουν κίνημα, τότε όλα είναι ανοικτά και το πρόγραμμα διορθώνεται. Πιστεύω οτι το μέτωπο είναι αδύναμο προγραμματικά και φυσικά δεν έχει απαντήσει στο δημοκρατικό ζήτημα. Αλλά δεν εχει συγκροτηθεί(τουλάχιστον ακόμη) και κάποιος μηχανισμός που να αποτελεί τροχοπέδη. Η αδυναμία του να κατανοήσει την φύση της Ε.Ε. και του ευρώ είναι εκπληκτική, όπως και μεγάλου τμήματος της λεγόμενης ριζοσπαστικής αριστεράς. Οι πολιτικές θέσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι σαφώς πιο ορθολογικές και τεκμηριωμένες. Ομως ο τρόπος που πολιτεύεται η ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ο απόλυτος σεχταρισμός- αποκλείεται να την οδηγήσει σε οποιαδήποτε γείωση με την κοινωνία, αντίθετα το μέτωπο έχει πιθανότητες.
Οσον αφορά αυτό που λές οτι δεν έφευγαν για τις επιχορηγ΄σεις: Νομίζω οτι δεν έιχαν ξεκαθαρίσει το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ, τι θα κάνουν πολιτικά με τον ΣΥΡΙΖΑ. Η ταφόπλακα του ΣΥΡΙΖΑ ηταν ομως η επιλλογή Μητρόπουλου απο τον ΣΥΝ. Αν θέλανε τις επιχορηγήσεις θα διαλέγανε την σίγουρη κοινοβουλευτική επιχορήγηση, που θα εξασφάλιζε ο ΣΥΝ, η καλύτερα το νέο παραπασοκικό σοσιαλιστικό μόρφωμα που προσπαθούν να κατσκευάσουν, οπου ως τσόντα θα υπάρχει η αριστερά, παρά το ρίσκο που παίρνουν μέσω του μετώπου, εξ αιτίας της ανάγνωσης της πολιτικής πραγματικότητας που κάνουν.
Υ.Γ1: Για να μην λές οτι έχω απαρνηθεί πλήρως το αντιεξουσιαστικό παρελθόν μου, σε παραπέμπω στον Ντεμπόρ(Πρόλογος στην Τέταρτη Ιταλική έκδοση της κοινωνίας του θεάματος-1979) για την δύναμη της πολιτική ιδέας(θεωρίας) να συνεγείρει τους προλετάριους.
«…δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία, για όποιον εξετάζει ψυχρά το ζήτημα, οτι εκείνοι που θέλουν πραγματικά να ανατρέψουν μια κατεστημένη κοινωνία, οφείλουν να διατυπώσουν μια θεωρία που να εξηγεί σε βάθος αυτη την κοινωνία, η τουλάχιστον να δίνει την εντύπωση οτι προσφέρει μια ικανοποιητική ερμηνεία. Απο την στιγμή που αυτή η θεωρία θα διαδοθεί κάπως, με την προυπόθεση οτι αυτό θα συμβεί κατά την διάρκεια συγκρούσεων , και πριν ακόμη γίνει κατανοητή επακριβώς, η δυσαρέσκεια που υπάρχει παντού διάχυτη, θα αυξηθεί και θα οξυνθεί εξαιτίας και μονο της αόριστης γνώσης ύπαρξης μιας θεωρητικής καταδίκης της τάξης των πραγμάτων. Στην συνέχεια ολοι οι προλετάριοι μπορούν να γίνουν στρτηγοί, αρχίζοντας τον πόλεμο για την ελευθερία.» (Τηρουμένων των αναλογιών, και των φιλοδοξιών, αυτό που λείπει σήμερα είναι έστω η ύπαρξη μιας αόριστης λύσης, μετά το μνημόνιο).
Υ.Γ2:Οσον αφορά το ΣΥΡΙΖΑ; ΚΑΘΕ ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ ΑΡΧΗ……
Κώστα συμφωνώ απόλυτα μαζί σου (και με τον Ντεμπόρ). Δεν βλέπω όμως το Μέτωπο, ούτε να κάνει, ούτε καν να υπόσχεται αυτό που λέει ο Ντεμπόρ.
Το νέο 89 του ΣΥΝ ( η Τρίτη Βάρκιζα της ελληνικής Αριστεράς ; ).
Η τελευταίες εξελίξεις που σίγουρα αποτελούν το τέλος του ΣΥΡΙΖΑ όπως τον γνωρίσαμε ( δεν τον χαρίζουμε, αυτό είναι άλλο «κεφάλαιο» ), αποτελούν επιστέγασμα της « δεξιάς » στροφής του ΣΥΝ, που ξεκινά από το Δεκέμβρη του 2008.
Ο ΣΥΝ σε μία σειρά συγκρούσεις με αποκορύφωμα το Δεκέμβρη του 08 ( Άρθρο 16, Ελαιώνας ) άγγιξε τα αριστερά όρια αντοχής του.
Αυτές οι συγκρούσεις, όπου ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίστηκε ως η μοναδική αντιπολίτευση – μεταξύ των κοινοβουλευτικών κομμάτων – τόσο στο κομματικό ( θεσμικό, κοινοβουλευτικό ) πεδίο όσο και στο κοινωνικό, ήταν ένα reality-test όπου δοκιμάστηκαν ακραία, και όσο πιο έμπρακτα γινόταν, οι διατυπωμένες προθέσεις για ριζοσπαστισμό και αντι-συστημισμό.
Για πρώτη φορά, μετά τον Αύγουστο του 1949 θα μπορούσαμε να πούμε , ένα κοινοβουλευτικό κόμμα της Αριστεράς, τόλμησε να βαδίσει , έστω δειλά και αμήχανα, έξω από τα όρια που είχε σηματοδοτήσει « η Βάρκιζα της σκέψης και της πολιτικής πράξης ». Να ιχνηλατήσει ένα δρόμο, που θα έδινε στην Αριστερά μια ριζοσπαστική φρέσκαδα μετά την, και τυπική, κατάρρευση του σοβιετισμού αλλά και της πασόκικης αρχηγικής «σοσιαλ-λαμογιοκρατίας» και της διεθνούς σοσιαλδημοκρατίας. Να αρχίσει να ξανακερδίζει το ηθικό/ιδεολογικό πλεονέκτημα και να ανιχνεύει ένα νέο τρόπο πολιτικής Πράξης.
Ταυτόχρονα αυτή η περίοδος-test, ιδωμένη πλέον υπό το φως των εξελίξεων του τελευταίου χρόνο, ήταν και μια περίοδος «προετοιμασίας» για τις πολύ πιο σύνθετες, επείγουσες και οξυμένες απαιτήσεις της ΔΝΤ-εποχής.
Ο, πλέον, ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ προετοιμάστηκε! Αλλά «προετοιμάστηκε» για άτακτη υποχώρηση μετά την «άτακτη» διετία 2006-8 και για «τακτοποίηση», ξανά, στις τάξεις των «υπεύθυνα» και «πολιτισμένα» αντιπολιτευόμενων πολιτικών δυνάμεων.
Αυτό νομίζω ότι είναι μια από της αιτίες – μαζί με την «εμμονή»της ενότητας και τα «ζητήματα» ισορροπιών και επιβίωσης του μηχανισμού – τού γιατί η ηγεσία του ΣΥΝ άφησε την Αν. Πτέρυγα να «αλωνίζει» – ήδη από τη φάση της εξέγερσης, γιατί «σπατάλησε» χρόνο και ενέργεια σε «άχαρες» κομματικές διαδικασίες που ενέπλεκαν τα μέλη του ΣΥΝ σε στείρες διαδικασίες ( σήριαλ Χουντή-Παπαδημούλη, 6ο συνέδριο ) αλλά και φθείροντας τα και με αυτή καθεαυτή την αναμονή αυτών των διαδικασιών, θέτοντας και τις υπόλοιπες δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ σε κατάσταση αναμονής και σε διλλήματα, που έπαιρναν «δραματικές» διαστάσεις, αφού σε κάθε φάση κρεμόταν πάνω από τα κεφάλια όλων η χρέωση μιας διάσπασης, μια και υπήρχαν εκλογικές μάχες εν όψει!!!
( Αν πιστεύει κανείς ότι η Ιστορία είναι ένα προδιαγεγραμμένο Σχέδιο, υπάρχουν όλα τα στοιχεία για να πει ότι οι εναλλαγές κομματικών διαδικασιών του Συν με τις εκλογικές μάχες, αποτελούν ένα καλομονταρισμένο, στημένο σκηνικό;-) Προσωπικά, δεν πιστεύω ούτε στην παρανοϊκή εκδοχή της Ιστορίας, ούτε στις Σχεδιαστικές ικανότητες μιας ηγεσίας τόσο «λίγης» και φοβικής).
Οι δυνάμεις του Μετώπου μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ, διακρίθηκαν από μια σπασμωδικότητα, αμφιταλάντευση και ατολμία, με αποτέλεσμα να χρεώνονται όλες τις κατηγορίες περί «διάσπασης», «άλλου σχεδίου» κλπ.
Αν δούμε πίσω από τις εύκολες κατηγορίες, τις «κινήσεις» της ηγεσίας του ΣΥΝ, η διάσπασή προέρχεται από αυτόν, από τις αρχές του 2009 ( δεν αναφέρομαι στα προ των εκλογών του 2007 πχ ευρωεκλογές 2004 ).
Ενώ στην ΠΣ ο Α. Αλαβάνος έθεσε μια πλατφόρμα δράσης – η οποία γίνονταν σταδιακά και θέση του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και του ΣΥΝ, βέβαια μόνο στα λόγια, σαλαμοποιημένα και με καθυστέρηση, δίνοντας έτσι ένα «αποτέλεσμα» μπαγιάτικο, αχαμνό και αμήχανο.Ενώ το Μέτωπο έβαλε, ανοιχτά, κάποια ζητήματα με προτάσεις του στη Γραμματεία, αυτές οι κινήσεις δεν συνοδεύτηκαν από μια σταθερή επιμονή στο να γίνουν αυτές οι θέσεις «κτήμα» του κόσμου της Αριστεράς εντός και εκτός ΣΥΡΙΖΑ. Στο να φανεί η διαφορετικότητα από τη γραμμή της ηγεσίας του ΣΥΝ+ συν αυτώ.
Οι δυνάμεις του Μετώπου έδειξαν μια …αξιόλογη! αδυναμία συνδυασμού της κοινής πορείας πάνω στα κεκτημένα του ΣΥΡΙΖΑ και μιας παράλληλης, αυτοτελούς δράσης σε ότι αποτελούσε εμπόδιο ( αυτοτελή πορεία είχε με συνέπεια η ΑΠ. Αυτοτελή πορεία, σε τελική ανάλυση, είχε σε μεγάλο βαθμό και η ηγεσία του ΣΥΝ, ακόμη και εάν αυτό δεν ήταν «σχεδιασμένο» – που φαίνεται ότι δεν ήταν!!! αλλά έβγαινε αντανακλαστικά, με βάση τα χαρακτηριστικά που περιγράφω) .
Η μονολιθικότητα, η έλλειψη συνθετικού πνεύματος, η πολιτική ατολμία, η «ζωή» της εξωκοινοβουλευτικη΄ς αριστεράς επί δεκατίες σε μικρόκοσμους και χωρίς εμπειρία από την «κεντρική πολιτική σκηνή» έχουν αφήσει βαθιά τα σημάδια τους!
(δεν θα επεκταθώ σε άλλα θεμελιακά ελλείμματα, όπως πχ έλλειψη εργαλείων πολιτικής ανάλυσης. Ένα σχόλιο ως προς αυτό: οι επικλήσεις στο μαρξισμό και τον κάθε –ισμό, οι παλινδρομήσεις στις εποχές της «παιδικής αθωότητας» της Αριστεράς και τους χαμένους Παράδεισους της Ισκρα, της Πράβντα, του Χ Μεγάλου Γεγονότος στην Κίνα, την Κούβα, το 68 ή το 73, δεν καλύπτουν τη γύμνια του βασιλιά, αποτελούν φυγή προς τα πίσω, στις Χώρες του Ποτέ-Ποτέ )
Ως προς τη παρέμβαση του σ. Αλέκου συμφωνώ με το Γ.Καλατζόπουλο ( «δεν σηματοδοτήθηκαν με μαζικούς όρους στο χώρο του ΣΥΡΙΖΑ αλλά κυρίως από την προσωπική και μοναχική του πορεία » ).
Η βίαια πολιτική επίθεση, που δέχθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ από τις «συμμαχικές δυνάμεις» ΛΑΟΣ-ΝΔ-ΜΜΕ-ΚΚΕ το Δεκέμβρη, η προηγούμενη επίθεση με το άρθρο 16, η στοχοποίηση των μελών της Επιτροπής Πολιτών για τον Ελαιώνα και του Α.Τσίπρα, μάλλον θα αποδειχθούν «απλές οδοντόκρεμες» μπροστά στις πολύ πιο ισχυρές πιέσεις που αναπτύσσει το σύστημα και μπροστά σε ρίσκα επερχόμενων συγκρούσεων ( μια γεύση αποτελεί η τοπική χούντα ακροδεξιών – αστυνομίας στον Αγ. Παντελεήμονα ).
Το ρίσκο, λοιπόν, για την ηγεσία του ΣΥΝ, να ξαναβρεθεί σε πολιτικές και κινηματικές θύελλες, που εγκυμονεί η ΔΝΤ-εποχή, φαίνεται να είναι πλέον αβάσταχτο.
Η εξασφάλιση ενός «3% και την ψήφο σας », η διορθωτική ( προγραμματική ) αντιπολιτευτική πρακτική, εξασφαλίζουν μια ήπια αποδοχή από το σύστημα και την κοινοβουλευτική πολιτική διαιώνιση – αλλά και την επιβίωση ενός ολόκληρου μηχανισμού. Αυτό αφορά και τις λοιπές συνιστώσες που δοκίμασαν τη γλύκα του κρατικοδίαιτου ( χωρίς βέβαια τίποτε να εγγυάται πλέον αυτή τη διαιώνιση, αν σκεφτούμε ότι ο πολιτικός χάρτης μπορεί να σαρωθεί και επόμενα να μην υπάρχει χώρος για πολλούς «χλιαρούς και αχαμνούς» αριστερούς σχηματισμούς μιας και αυτή τη θέση έχει καταλάβει η ΔΗΜΑΡ και, ίσως, «πασοκογενείς» που θα έχουν προσθέσει στο εύσημά τους και ένα σιρίτι ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΙΚό μετά τις 7/11 ).
Το 89 μπορούμε να το ονομάσουμε «δεύτερη Βάρκιζα » της Αριστεράς και μάλιστα σε συνθήκες στις οποίες, όχι μόνο δεν ήταν στριμωγμένη με το όπλο στον κρόταφο, αλλά και υπήρχε ένα ευνοϊκό πεδίο για συνάντηση με τον απογοητευμένο κόσμο του ΠΑΣΟΚ και για μια ευρεία αριστερή ριζοσπαστική αναδιάταξη των πολιτικών συσχετισμών. Το ΚΚΕ και η ΕΑΡ, για μια ακόμη φορά «έσωσαν» την τιμή και τη συνοχή ενός συστήματος, που δεν μπορούσε πλέον να κρύψει τη «μπόχα» του, που παρουσίαζε έντονες ρωγμές και άρχιζε να παραπαίει, δίνοντας συγχωροχάρτι στη Δεξιά στο όνομα της «εθνικής συμφιλίωσης» αλλά και στο ΠΑΣΟΚ. Όπως στα χρόνια 81- 85 η λογική «των δημοκρατικών δυνάμεων » νομιμοποιούσε το ΠΑΣΟΚ και αντίστοιχες λογικές όπως ΕΑΔΕ κλπ έδιναν στο σύστημα την αναγκαία νομιμοποίηση από αριστερά .
Τη στιγμή που το καζάνι έβραζε, το 1989, ο τότε ΣΥΝ λειτούργησε ως βαλβίδα ασφαλείας, όπως το ΚΚΕ το Δεκέμβρη. Και επιπλέον δημιούργησαν ένα τερ’αστιο τραύμα στις σχέσεις με το λαΪκό κόσμος του ΠΑΣΟΚ, με την καιροσκοπική ψευσδαίσθηση μιας λεηλασίας και μάλιστα εύκολης κι ανέξοδης. ( Η πολιτική για άλλη μια φορά αποδείχτηκε πως δεν είναι ..ντολμαδάκια. Μπορεί να είναι – γαστρονιμικά μιλώντας – γεύμα στην ΑΙΓΛΗ. Αυτό, ναι!).
Για τα ζητήματα δημοκρατίας έχουν αναφερθεί πολλά και αφορούν ανεξαιρέτως όλους, τόσο στο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ όσο και στο Μέτωπο.
Η ελπίδα και η ευρεία κινητοποίηση κόσμου που ενέπνευσε ο ΣΥΡΙΖΑ από το 2006 μέχρι την Α’ ΠΣ και, λιγότερο, μέχρι και το Δεκέμβρη του 2008, έκρουσαν τους κώδωνες του κινδύνου για όλους ανεξαιρέτως του μηχανισμούς και τις νομενκλατούρες!
Αλλά, όπως σωστά σημειώνει η Β.Χ., το πρόβλημα δεν είναι μόνο οι ηγεσίες αλλά και η βάση.
Εδώ οφείλουμε ως ΠΑΣΑ, να αναγνωρίσουμε ότι στην πρότασή μας, αναπαράγαμε σε αρκετά μεγάλο βαθμό το μανιχαϊστικό δίπολο «κακή ηγεσία-καλή βάση». Αυτό, όχι τόσο γιατί υπερβάλλαμε στην κριτική μας απέναντι στην ηγεσία, όσο γιατί δεν «θελήσαμε» να δούμε και την άλλη όψη του νομίσματος.
Ότι οι μηχανισμοί υπάρχουν, πρώτα και κύρια, μέσα στα μυαλά των ανθρώπων και ότι η «αγνή και δημοκρατική» βάση είναι μια μαγική εικόνα. Η πραγματικότητα είναι ένα φαινόμενο πολύ πιο σύνθετο, με βαθιά εμπεδωμένες λογικές και στάσης υποταγής, εύκολου πολιτικού παλιμπαιδισμού, αναμονής «από τα πάνω».
Οι παρεμβάσεις του Α. Αλαβάνου στα σώματα του ΣΥΡΙΖΑ ( Ιούλιος και Νοέμβρης 2009 ), στις συναντήσεις του Μετώπου και σε συνεντεύξεις , είναι ένα πρώτο βήμα – πολύ πρώτο και «υπό δοκιμή». ( Μπορούμε εύκολα να υποθέσουμε ότι αν ο Α.Α. δεν είχε θίξει ζητήματα δημοκρατίας και μηχανισμών, ίσως η επίθεση των μηχανισμών να μην ήταν τόσο λυσσασμένη. Αλλά, απ’ ότι φαίνεται, όταν σπάει κανείς την ομερτά, δεν υπάρχει έλεος!!! ).
Ενδιαφέρουσα η ομίλια του σ. Ρούντι ( ΚΟΕ ) στη συνάντηση του μετώπου στην ΑΣΟΕΕ όπου έβαλε ζητήματα δημοκρατίας. Όμως αυτές οι δηλώσεις έχουν πίσω τους το φορτίο μιας αντιδημοκρατικής – γραφειοκρατικής πρακτικής μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ….
Η συζήτηση επόμενα, που έχει ανοίξει ήδη από καιρό, και διευρύνεται, και δεν θα κλείσει μετά τις εκλογές!
Ο σ. Οικονομίδης είναι μάλλον μέσα στο θολωμένο μου μυαλό και διαβάζει τις σκέψεις μου :-) Συμφωνώ σε κάθε λέξη με τα γραφόμενά του (απλώς εγώ δεν θα μπορούσα να τα γράψω και με έβγαλε από τον ανώφελο κόπο). Θα μπορούσε να είναι κάλλιστα το πολιτικό σκέλος της απόφασης που θα έπρεπε να πάρει η ανοιχτή συνάντηση. (Σημείωση: μήπως, λέω μήπως, θα ήταν καλό να αναβληθεί για το επόμενο Σάββατο η συνάντηση, για να συνεχιστεί αυτή η εποικοδομητική συζήτηση τόσο στο μπλογκ όσο και αλλού; Ο καθένας εδώ λέγοντας κάτι βοηθάει στην προσπάθεια να ξεδιαλύνουμε τα πράγματα στο μυαλό μας.)
Για το δια ταύτα τώρα, συμφωνώ κυρίως με τη δεύτερη τοποθέτηση του σ. Γέρου καθώς και με το 3ο σημείο της τοποθέτησης του σ. Καλαντζόπουλου.
Θεωρώ θεμιτές τις επιφυλάξεις του σ. Κυριακάκη, άλλωστε όποιος καεί με το χυλό φυσάει και το γιαούρτι, και καλά κάνει. Όμως θα ήθελα να σου πω σύντροφε ότι, όπως ξέρεις, δεν υπάρχει πολιτική εν κενώ και δεν μπορούμε να περιμένουμε πότε θα διαμορφωθούν οι ιδανικές συνθήκες, διότι τα πράγματα μας ξεπερνάνε (ήδη έχουμε γυρίσει στη δεκαετία του ’50 από άποψη δικαιωμάτων και οσονούπω θα μιλάμε για εποχή Σερπιέρι στη χώρα μας). Δεν λέω να μην θέσουμε τα ζητήματα της άμεσης δημοκρατίας, κάθε άλλο. Αλλά σίγουρα δεν μπορούμε να αλλάξουμε λαό, ακόμα και όταν είναι μαραζιάρης. Μπορούμε όμως (και επιβάλλεται) στην πορεία να αλλάξουμε όλοι μας. Εξάλλου όσα φέρνει η στιγμή δεν τα φέρνει ο χρόνος.
Και η ιδεολογική ανασυγκρότηση σ. Γιάννη δεν έρχεται από μόνη της έτσι νέτη σκέτη, αν δεν κάνουμε κάτι και εμείς. Και κυρίως το θέμα της ιδεολογικής ανασυγκρότησης θα μπορούσε να είναι διαρκές ανοιχτό θέμα ενός, μαχόμενου στο πεδίο της ταξικής πάλης, πολιτικού οργανισμού που πρώτα και κύρια θα έχει αποκτήσει πολιτική ενότητα μέσα από τις αντιθέσεις. Πολιτική ενότητα που θα είναι αποτέλεσμα δημοκρατικών διαδικασιών και που θα μπολιάζεται συνεχώς από πρακτικές άμεσης δημοκρατίας (ανακλητότητα, κυκλική εκπροσώπηση, κλήρωση συντονιστών κ.λπ.) έτσι που να μην μένει τόπος για ανάπτυξη μηχανισμών (τιτάνια προσπάθεια με πισωγυρίσματα και παλινωδίες αλλά αξίζει τον κόπο).
Δεν σου λέω σ. Κυριακάκη να κρατήσεις μικρό καλάθι και έχει ο θεός. Σου λέω να ανέβουμε όλοι μαζί στο δέντρο και να κόψουμε τα κεράσια. Και όποιος σταθεί εμπόδιο κακό του κεφαλιού του.
σλυντροφε Raindog, δεν διαφωνώ με αυτά που λές. Όμως υπάρχει ένα ζήτημα. Πρόσεξε καλά τι θα σου πώ: Θα συμφωνούσα ακόμη και με μια σχετική υποχώρηση της πίεσης για δημοκρατία (το ζήτημα της διάστασης, πλαστής ή αληθινής, Δημήτρη, λύνεται πολύ εύκολα με δύο θεσμούς αύριο το πρωί: 1. Καθολική ψηφοφορία 2. Απόλυτα και καθολικά κυκλική στελέχωση των θέσεων και ρόλων ευθύνης. Όλα τα υπόλοιπα είναι προφάσεις εν αμαρτίαις) αν στο Μέτωπο είχε διαμορφωθεί ΜΙΑ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ, ΑΝΤΙ-ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ πρόταση εξόδου απο την κρίση. Την πρόταση αυτή την προσέφεραν οι αριστεροί οικονομολόγοι, και με παραλλαγές ο Λαφαζάνης, αλλά ΔΕΝ υιοθετήθηκε απο το Μέτωπο (ενώ λοιδορήθηκε απο τον ΣΥΝ). Χωρίς πρόταση στον κόσμο, όπως καταλαβαίνεις, το θέμα δεν είναι μόνο οτι έχω καεί με το ζήτημα της Δημοκρατίας. Ποια είναι η πρόταση του Μετώπου για έξοδο απο την κρίση; Η πρόταση είναι «να μην παιρνούν την πόρτα της περιφέρειας οι τύποι της τρόϊκας»; Είναι πολιτική πρόταση αυτό; Είναι δυνατόν να συγκροτείται μέτωπο μόνο και μόνο σε αντίθεση με τους μηχανισμούς του ΣΥΝ, και σε μια γενική κι αόριστη αντίθεση στην κυβέρνηση και στο μνημόνιο; χωρίς μια πρόταση εξόδου απο την κρίση;…δεν είναι λοιπόν μόνο η δημοκρατία. Χωρίς δημοκρατία δυστυχώς δεν μπορεί να παραχθεί και πολιτική πρόταση…
…το ζήτημα της διάστασης ηγεσίας-βάσης…ήθελα να πώ…
Η πιο σημαντικη αιτία για την σημερινη κατασταση (τελος?) του ΣΥΡΙΖΑ,
βρισκεται λιγο πιο πισω, στον Δεκεμβρη του 2008.
Η λυσσασμενη και συντονισμενη επιθεση που δεχτηκε τοτε,
τον οδηγησε σε ατακτη οπισθοχωρηση και σε πολιτικη ηττα.
Αυτη ειναι η μια οψη των πραγματων.
Απο την αλλη ξεκαθαρισε αρκετα τα πραγματα μεταξυ μας.
Σημερα γνωριζομαστε καλυτερα και εχουμε μια ακομη ευκαιρια….
Υ.Γ.Τα πιο πολλα που γράφονται εδω πέρα τα προσυπογράφω και τα υπολοιπα τα σεβομαι. Δεν σημαίνει κατι αυτο?
Μερικές σύντομες παρατηρήσεις, γιατί πιστεύω ότι η συζήτηση κυριαρχείται από ζητήματα που θεωρούνται προφανή στην κυρίαρχη αντίληψη (σταλινοτροτσκιστική) που επικράτησε στο κομμουνιστικό κίνημα, και εξακολουθούν να θεωρούνται προφανή και στις συζητήσεις της ΠΑΣΑ , για αυτό δεν τίθενται υπό αμφισβήτηση. Κάποια στιγμή όμως θα πρέπει να ξεκινήσουμε την αμφισβήτηση από αυτά τα προφανή, για να προχωρήσει παραγωγικά η συζήτηση. Ένα απ’ αυτά είναι για παράδειγμα η αντίληψη ότι η παραγωγή πολιτικής γραμμής είναι αυτονομημένη από τον τρόπο λειτουργίας ενός πολιτικού σχηματισμού. Έτσι κρίνουμε διαφορετικά τις «πολιτικές θέσεις» ενός πολιτικού σχηματισμού,από τις πολιτικές πρακτικές και τον τρόπο ύπαρξή του. Γράφει για παράδειγμα ο Γέρος, αποδεχόμενος στην πραγματικότητα τον σκληρό πυρήνα των σταλινοτροτσκιστικών αντιλήψεων για το κόμμα και κατ’ επέκταση για τις πολιτικές οργανώσεις της αριστεράς:
«Η αδυναμία του (μετώπου Α-Α) να κατανοήσει την φύση της Ε.Ε. και του ευρώ είναι εκπληκτική, όπως και μεγάλου τμήματος της λεγόμενης ριζοσπαστικής αριστεράς. Οι πολιτικές θέσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι σαφώς πιο ορθολογικές και τεκμηριωμένες. Όμως ο τρόπος που πολιτεύεται η ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ο απόλυτος σεχταρισμός- αποκλείεται να την οδηγήσει σε οποιαδήποτε γείωση με την κοινωνία, αντίθετα το μέτωπο έχει πιθανότητες.»
Οι πολιτικές θέσεις της Αριστεράς δεν κρίνονται με όρους «ορθολογισμού» και «τεκμηρίωσης» αλλά με όρους ταξικής πάλης. Πώς μπορείς να έχεις σωστές θέσεις και να είσαι «σεχταριστής»; Η πολιτική είναι αυτονομημένη από την θεωρία. Και δεν προκύπτει απ’ αυτή. Από τις θεωρητικές επεξεργασίες δεν πάμε γραμμικά (με τον ορθολογισμό και την τεκμηρίωση) στις πολιτικές αποφάσεις. Η πολιτική απόφαση εμπεριέχει και άλλα επί πλέον στοιχεία που αφορούν την εκτίμηση της συγκυρίας (την συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης που έλεγε και ο Λένιν), για την οποία απλώς δεν αρκεί η «θεωρία» αλλά η συμπύκνωση της «εμπειρίας» . Όταν είσαι «σεχταριστής» για παράδειγμα, έχεις κάποιες αδυναμίες στην «εμπειρία» σου, και επομένως και στην πολιτική σου γραμμή.
Μια άλλη πλευρά αυτού του ίδιου προβλήματος είναι αυτό που περιγράφεται ως κυριαρχία των μηχανισμών ενάντια στη δημοκρατική και συμμετοχή λειτουργία των πολιτικών σχηματισμών της Αριστεράς. Η κύρια πλευρά της δημοκρατικής λειτουργίας των κομμάτων δεν αφορά την εσωτερική τους λειτουργία και τους κανόνες που αποφασίζουν αλλά τις σχέσεις του κομματικού μηχανισμού με την κοινωνία. Ένας πολιτικός σχηματισμός της Αριστεράς όταν δεν σέβεται την αυτονομία των μαζικών κινημάτων, όταν θεωρεί τα συνδικάτα ιμάντες μεταβίβασης της πολιτικής του γραμμή, όσο «δημοκρατικά» και να αποφασίζουν τα πολιτικά του επιτελεία δεν είναι δημοκρατικό κόμμα. Δημοκρατικό είναι είναι κόμμα που συνδιαλέγεται και αφουγκράζεται την κοινωνία. Και αυτό αφορά κατά κάποιο τρόπο την σύνθεση των μελών του. Το κύριο απ’ αυτή την άποψη δεν είναι «προλεταριακή σύνθεση», όπως ισχυρίζεται το κείμενο του Θ. Μαράκη που έχει δημοσιευθεί σε προηγούμενο σχόλιο. Ούτε λύνεται με ποσοστώσεις, ανάλογες με αυτές, για την συμμετοχή των γυναικών στα όργανα, ώστε το κόμμα της εργατικής τάξης να μην χάσει τον προλεταριακό του χαρακτήρα. Σήμερα στους πολιτικούς μηχανισμούς της αριστεράς κάνουν κουμάντο οι τυφλοπόντικες των γραφείων, ενώ δεν υπάρχουν – ή ακόμα και αν υπάρχουν βρίσκονται στο περιθώριο – μαζικά στελέχη , που λειτουργούν στα συνδικάτα και τα κινήματα και έχουν οργανικούς δεσμούς με υπαρκτές κοινωνικές συλλογικότητες.
Γιάννη Κ. σχετικά με το σχόλιο #24:
1) Όσον αφορά το σκέλος δημοκρατία. Δεν λύνεται αύριο το πρωί ούτε με 2, ούτε με 32 θεσμούς και στις πιο «τέλειες» πολιτικές συλλογικότητες. Η άμεση δημοκρατία δεν μπορεί παρά να είναι ένας διαρκής στόχος, το «όριο» όπου τείνει μια «ακολουθία» δράσεων, διαδικασιών και διαρκώς εξελισσόμενων θεσμών. Μια αέναη μάχη όχι μόνον με τον αντίπαλο, αλλά και με τις τάσεις εξουσίας και κυριαρχίας που όλοι-ες κρύβουμε μέσα μας. Μια διαρκής αφύπνιση της πρωτοβουλίας σε αντίθεση με την ευκολία της ανάθεσης. Μια διαδικασία μέσα στην οποία ωριμάζουν τόσο οι άνθρωποι σαν ελεύθερες προσωπικότητες όσο και οι μεταξύ τους σχέσεις.
2) Συμφωνώ απολύτως στην κριτική σου για το πολιτικό έλειμμα του Μετώπου. Η κατ’ αρχήν παραδοχή και η κάλυψη αυτού του ελείμματος πρέπει να γίνει κατανοητή ως μια συλλογική υπόθεση όλων των εμπλεκομένων στο εγχείρημα.
3) Το κεφάλαιο «Μέτωπο» τώρα μόλις άρχισε να γράφεται. Μέχρι στιγμής έχουμε τη γενική ιδέα, τον τίτλο και λίγες λέξεις από την πρώτη παράγραφο. Την εβδομάδα που πέρασε «έσκασαν μύτη» περιφερειακές συσκέψεις και πρωτοβουλίες της «Ελεύθερης Αττικής». Τώρα είναι η ευκαιρία να παρέμβουμε για να συγκροτηθεί το Μέτωπο διαφορετικά από το Σύριζα κι όχι «να περιμένουμε να δούμε».Να μην την ξαναπατήσουμε όπως στο Σύριζα που χάσαμε τη μεγάλη ευκαιρία της 1ης Πανελλαδικής και όταν παρεμβήκαμε το παιχνίδι της δημοκρατίας είχε ήδη χαθεί.
«Το δις εξαμαρτείν ου γυναικός σοφής» (ανδρός ?) .
Βαγγελιώ
1) εφαρμόστε λοιπόν στο μέτωπο τις αποφάσεις με καθολική ψηφοφορία των μελών (έχει άραγε μέλη, ή μόνο συνιστώσες και «ανένταχτους» όπως ο Σύριζα;) και την κυκλική εναλλαγή στα «όργανα» (έχει όργανα;), κι αν γίνει αυτό παλέψτε τον διαρκή στόχο της αυτοσυνείδησης κλπ. κλπ. δεν με ενοχλεί αυτό. Μου κάνει τρομερή εντύπωση, πώς αυτά τα οποία μαζί παλιά τα ζητούσαμε ΕΔΩ και ΤΩΡΑ στον Σύριζα (μέλη, εναλλαγή, συνελεύσεις, καθολικές ψηφοφορίες κλπ.), εσύ τώρα στο Μέτωπο τα τοποθετείς σε «μια ακολουθία δράσεων, διαδικασιών και διαρκώς εξελισσόμενων θεσμών»!!! Μα αυτά δεν έλεγε κι ο Τσίπρας πέρυσι όταν βάζαμε εμείς το ζήτημα για τα μέλη και τις αποφασιστικές συνελεύσεις στον ΣΎΡΙΖΑ; Τώρα τα λές εσύ για το Μέτωπο;
2) όπως το 1
3) όπως το 1
ξέρω τι θα μου πείς…
οι συγκυρίες, οι συνθήκες, ο Μετωπικός-συμμαχικός χαρακτήρας του εγχειρήματος, μην καπελώσουμε, ο κόσμος δεν είναι ώριμος…
μας τα’ παν κι άλλοι Βαγγελιώ, μας τάπαν κι άλλοι…
Κατανοώ βέβαια την ανάγκη των αθεράπευτα αριστερών να έχουν την «στέγη» τους, τον ΄»χώρο» τους, το πολιτικό καφενείο τους…Να κρατούν ζωντανή την αυταπάτη οτι αλλάζουν τον κόσμο, αν καταφέρουν ένα χτύπημα στην αντίπαλη φράξια, στο αντίπαλο καφενείο. Κατανοητό. Μόνο που αυτή η ανάγκη είναι διαχρονική κι αυτοσυντηρούμενη. Δεν έχει καμμιά σχέση με την παρούσα κρίση και την ανάγκη για μια πειστική, διαφορετική, αντι-συστημική πρόταση εξόδου απο αυτήν.
Μήπως το δις εξαμαρτείν Βαγγελιώ, εκτυλίσσεται ήδη και δεν το έχετε καταλάβει; Μήπως πολλοί απο αυτούς που είναι τώρα στο Μέτωπο, δεν είναι οι ίδιοι που μας δούλευαν ψιλό γαζί στις Πανελλαδικές του Σύριζα;
Πολύ θα ήθελα να με πείσεις για το αντίθετο…
Συμφωνώ, εγώ προσωπικά δε νομίζω να συμμετέχω στο μέτωπο αν στηθεί «λάθος» από την αρχή. Μου έφτανε η εμπειρία του σύριζα. Ρεαλιστικά όμως, αυτό που λέει η Βαγγελιώ ισχύει, δε θα βρούμε ποτέ το ιδανικό. Το θέμα είναι πού βάζεις τη γραμμή. Γι’αυτό είναι σημαντικό τώρα που είναι στο ξεκίνημα να επέμβουμε (και όχι κατόπιν εορτής όπως στον σύριζα). Μια προσπάθεια την αξίζει. Και, Γιάννη, δεν τα ζητάγαμε όλα «ΕΔΩ και ΤΩΡΑ», το καταστατικό προβλέπει περίοδο 2 ή 3 ετών αν θυμάμαι καλά για τις ποσοστώσεις πχ.
Συμφωνόντας με τον Πάνο Δ. δεν έχω κι εγώ καμία πρόθεση και διάθεση για ΣΥΡΙΖΑ Β’ !!!
Το ερώτημα είναι, όπως λέει και ο Πάνος να παρέμβουμε εξ αρχής και επίσης, όπως λέει και η Βαγγελιώ, ότι δεν υπάρχει μαι ιδανική λύση.
Υπενθυμίζω ότι στην 3η ΠΣ του ΣΥΡΙΖΑ, πήγαμε με 5 σημεία και όχι με όλο τον κανονισμό που είχαμε βάλει σε διαβούλευση. Δηλάδή με αυτό που ήταν αναγκαίο και εφικτό εκείνη τη στιγμή. Αυτό που μπορούσε να κινητοποιήσει ευρύ κόσμο και να αποτελεί πέρασμα σε ένα «νέο» επίεπδο οργάνωσης του ΣΥΡΙΖΑ.
( αντίστιχα πρέπει να σκεφτούμε και για τα υπόλοιπα, επί του «πολιτικού», αλλιώς ας πούμε « κάτω το κρατος, κομμουνισμός και αναρχία εδώ και τώρα, ο κομμουνισμός είναι το μέλλον μας , η ΚΝΕ η οργανωσή μας » και να..περιμένουμε το μαγικό ραβδάκι και τη Μεγάλη Μέρα ;-))
…λιγες προχειρες σκεψεις , καθως δεν εχω μελετησει τα πολυ ενδιαφεροντα αναλυτικα σχολια πολλων συναγωνιστων, και μερικα ακομη με παραπλησια θεματολογια σε ΑΥΓΗ-ΕΠΟΧΗ και ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ…
…Ας ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΟΥΜΕ να κατανοησουμε ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΤΩΡΑ χωρις να το αναγουμε σε αλλες ιστορικες περιοδους π.χ. ΒΑΡΚΙΖΑ, 1989-90…για τις οποιες δεν υπαρχουν ακομη «κοινοι τοποι» ακομη και αν φαινομενικα συμφωνουμε…και στις δυο περιπτωσεις η βαση αποδεχτηκε στη συντριπτικη πλειοψηφια της τις επιλογες της ηγεσιας…και αν στηδεκαετια του 40 υπηρχε ενας πολεμος που δεν αφηνε πολλα περιθωρια για την «αντιπολιτευση» το 89-90 υπηρξαν δυο σημαντικες -σε επιπεδο στελεχωσης και μεσων -εβδομαδιαια εφημεριδα ( ΕΠΟΧΗ και ΠΡΙΝ , περιοδικα ΠΟΛΙΤΗΣ -ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ)-ΟΡΓΑΝΩΣΕΙς ΤΟ ΝΑΡ και το ΚΚΕ ΕΣ ΑΑ…ΠΑΛΙ ΔΕΝ ΠΕΤΥΧΑΝ ΝΑ ΥΠΕΡΒΟΥΝ ΤΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟ ΤΗΣ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΗΣ ΕΞΩΚΟΙΝΟΒ. ΑΡΙΤΕΡΑΣ…ΑΡΑ ΙΣΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΨΑΞΟΥΜΕ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΤΙΣ ΑΙΤΙΕΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΓΙΑ ΣΗΜΕΡΑ….
…ΤΟ ΜΕΤΩΠΟ ΑΛΛ. ΑΝ. ΒΑΔΙΖΕΙ ΣΤΑ ΧΝΑΡΙΑ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ: πολιτικη συνεργασια οργανωσεων οπου οι ανενταχτοι παιζουν ακομη «βοηθητικο» ρολο…η λογικη » μελη ΣΥΡΙΖΑ » Ή » ΜΕΛΗ ΜΕΤΩΠΟΥ» σημαινει πρακτικα ενα ΝΕΟ ΚΟΜΜΑ -ΟΤΙ ΕΓΙΝΕ ΔΗΛ. ΜΕ ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΚΟ ΜΠΛΟΚΟ-ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ-ΓΑΛΛΙΚΟ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΓΕΡΜΑΝΟΥΣ ΠΡΑΣΙΝΟΥΣ ΤΗ ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ 80…
…Αν το ΜΕΤΩΠΟ ΑΛΛ-ΑΝ εξελιχθει σε νεο κομμα η συρθει σε εναν μινι-ΣΥΡΙΖΑ καθεικονα και ομοιωση του γνωστου με απλως αλλο ηγετικο επιτελειο και αλλη βασικη πολιτικη στρατηγικη θα το διαπιστωσουμε συντομα…
…παντως ιστορικα εναν νεο κομμα για να εχει καποιες ελπιδες να εδραιωθει ως εθνικη πολιτικη δυναμη θελει ενα κρισιμο μεγεθος αρχικα και ενα κλιμα ενθουσιασμου για την προσελκυση νεων μελων…
…θα αξιξε να ασχοληθει κανεις λιγο παραπανω με το σημαντικοτερο σε επιρροη σχημα που ιδρυθηκε απο τον χωρο του ΠΑΣΟΚ -και αυτο ηταν το ΔΗΚΚΙ της εποχης ΤΣΟΒΟΛΑ…Με την πρωτη φαση που καταφερε να εδραιωθει και με την φαση της ουσιαστικης διαλυσης του…
…και κει ενα ΠΡΟΣΩΠΟ ηταν το βασικο σημειο αναφορας οπως στο ΜΕΤΩΠΟ ο ΑΛΑΒΑΝΟΣ…ΚΟΕ-ΚΕΔΑ-ΔΕΑ-ΑΠΟ χωρις τον αλαβανο ΝΟΜΙΖΩ δεν θα ξεπερνουσαν την επιρροη ουτε καν του Μ-Λ ΚΚΕ…
…μετα απο ενα μεγαλο υποχρεωτικο διαλλειμμα -λιγες σκεψεις ακομη απο αλλο ιντερνετ καφε της ΑΡΤΑΣ ( ΣΥΝΟΔΕΙΑ αυτη τη φορα ενος σκετου καφε)…
1. ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ: Προφανως εχει δικιο ο ΚΑΛΑΝΤΖΟΠΟΥΛΟΣ , δεν εχει σημασια μονο η εσωκομματικη λειτουργια , αλλα και η συνειδητη παρεμβαση στην κοινωνια για τον μετασχηματισμο της…για να ΠΕΙΣΤΟΥΝ ΚΥΡΙΩΣ ΟΙ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟΙ ΜΑΣ να εχουν αλλες πρακτικες…ακομη και αν ειχαμε τη δυνατοτητα να ψηφιζουμε καθε βδομαδα για ενα πολιτικο ζητημα ολοι οι ελληνες πολιτες -τεχνικα δεν ειναι αδυνατο, αυτο δεν σημαινει οτι θα ειχαμε αυτοματα μια καλυτερη κοινωνια…μαλλον στη πορεια οι περισσοτεροι θα απειχαν αφηνοντας τη ληψη των αποφασεων στους «ειδικους»…δειτε και δημοψηφισματα σε ευρωπαϊκες χωρες και ΗΠΑ οπου υπαρχει δυσκολια στην καλυψη του οριου ελαχιστης συμμετοχης…
…αυτο δεν σημαινει οτι η βαση των αριστερων κομματων δεν πρεπει να διεκδικει ΤΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΤΗΣ ΣΤΗ ΛΗΨΗ ΤΩΝ ΚΟΜΜΑΤΙΚΩΝ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ και τονπεριορισμο των «καθοδηγησεων» σε συντονιστικο ρολο…αυτο νομιζω οτι ειναι ωριμο αιτημα πια…
…το εσωκομματικο δημοψηφισμα για την επιλογη ΧΟΥΝΤΗ Η ΠΑΠΑΔΗΜΟΥΛΗ ΚΛΠ ΤΟ 2009 ΣΤΟΝ ΣΥΝ αποτελει φωτεινη εξαιρεση ως διαδικασια ( αν σε καποιους ο ΠΑΠΑΔΗΜΟΥΛΗΣ Ή Ο ΧΟΥΝΤΗΣ δεν τους «καλυπτει» πολιτικα ειναι ΑΛΛΟ ΖΗΤΗΜΑ)…Ο ΤΡΟΠΟς ΠΟΥ ΕΓΙΝΑΝ ΟΙ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ-ΑΛΑΒΑΝΟΥ ειναι παραδειγμα προς αποφυγη-ΠΑΡΑ ΤΗΝ ΑΞΙΑ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΤΑ ΔΥΟ ΣΤΕΛΕΧΗ…
2. ΣΥΝΔΕΣΗ ΜΕ ΤΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΚΙΝΗΜΑΤΑ -ΤΑ ΛΑϊΚΑ ΣΤΡΩΜΑΤΑ…
…Ζουμε σε φαση υφεσης των κινηματων , αποχης των λαικων στρωματων απο τις συνηθεις μαζικες διαδικασιες π.χ. της δεκαετιας του 70…ΕΤΣΙ ΤΑ ΣΤΕΛΕΧΗ που αναδεικνυονται απο κινηματα εχουν σημερα σοβαρο προβλημα αναγνωρισης , ποσο μαλλον που ο ΤΥΠΟΣ της ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ φυτοζωει -ακομη και του ΚΚΕ…ετσι π.χ. η ΕΛΕΝΗ ΠΟΡΤΑΛΙΟΥ δεν εχει την αναγνωριση του ΑΛΕΞΗ ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ , παροτι ο δευτερος μετα το πειραμα της ΣΣΕΚ δεν εχει πια ΑΜΕΣΗ/εσωτερικη ΣΧΕΣΗ με το εργατικο κινημα, εχει ομως ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ -καθολου αμελητεο σε μαι εκλογικη μαχη…
3. Η «ΑΝΤΙΣΥΣΤΗΜΙΚΗ» ΦΑΣΗ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΚΑΙ Η «ΥΠΟΧΩΡΗΣΗ» ΤΟΥ ΣΥΝ…
…οσοι φιλοι θεωρουν οτι η σταση του ΣΥΡΙΖΑ ΕΙΔΙΚΑ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΙΣ ΠΑΡΑΤΕΤΑΜΕΝΕΣ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙς ΓΙΑ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 16 ΚΑΙ ΤΗΝ «ΕΞΕΓΕΡΣΗ»(;) ΤΟΥ ΔΕΚΕΜΒΡΗ 2008, πρεπει να σκεφθουν μηπως πραγματι δεν υπηρχαν τα πολιτικα αποθεματα στον κΟΣΜΟ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΔΙΑΡΚΗ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΜΕ ΤΟ «ΣΥΣΤΗΜΑ»;
…νομιζω οτι ο ΜΑΟ ηταν αυτος που ελεγε οτι τον αντιπαλο μονον οταν εχει εξασθενισει αρκετα του επιτιθεσαι μετωπικα…και οσο και να ενθουσιαζε ενα ανενταχτο δυναμικο που ισως ΝΑ ΝΟΣΤΑΛΓΟΥΣΕ ΚΑΙ ΜΙΑ ΑΝΑΒΙΩΣΗ ΤΟΥ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΤΙΚΟΥ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΣΜΟΥ χωρις τις οργανωσεις που τον τροφοδοτησαν αρχικα για να διαλυθουν η να περιθωριοποιηθουν στο τελος της δεκαετιας του 80…η «επιθετικη» τακτικη του ΑΛΑΒΑΝΟΥ φαινεται να μην ειχε αρκετες «εφεδρειες»…αληθεια για ποσο μπορεις να καλεις εναν νεο να συγκρουεται με τις δυναμεις καταστολης αν δεν μπορεις να προτεινεις κατι αλλο απο το: ΘΑ ΦΑΤΕ ΞΥΛΟ ΑΛΛΑ ΘΑ ΑΠΟΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΕΤΕ ΗΘΙΚΑ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ…και ποσο βελτιωθηκε η δημοσια παιδεια απο τοτε ;…
…αρα μηπως και η βαση του ΣΥΝ δεν μπορουσε να παει πιο περα -ισως και να μην ειχε πραγματικους λογους να παει»πιο περα» σε μια λογικη π.χ. ΑΝΤΑΡΣΥΑ;
Γιάννη Κ. , διευκρίνηση στο #29
1) Φυσικά και ζητάω-με ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ μέλη στο Μέτωπο. Τα μέλη άρχισαν ήδη να γίνονται πραγματικότητα στις διάφορες Περιφέρειες της Αττικής.
2) Η εκλογή συντονιστικών οργάνων είναι θέμα που πρέπει να τεθεί αμέσως μετά τις εκλογές μαζί με πολλά άλλα που έχουν να κάνουν με την συνολική φυσιογνωμία του εγχειρήματος.
3) Η κυκλική εναλλαγή στα όργανα δεν συμφωνώ να τίθεται με τόσο απόλυτο τρόπο, όχι μονον στο Μέτωπο, γενικώς σε κάθε είδους συλλογικότητα. Προϋποθέτει κατ’ αρχήν ίδιο επίπεδο διαθεσιμότητας. Το σημαντικό είναι να εξασφαλίζεται η ισότιμη συμμετοχή όλων στις κρίσιμες πολιτικές αποφάσεις και καθένας να αναλαμβάνει ρόλους και καθήκοντα όπου αξιοποιείται καλύτερα
…λιγες γραμμες ακομη:
-ΓΙΑ ΤΟ «ΤΕΛΟΣ» ΤΟΥ ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ:
…νομιζω οτι οι απογοητευσεις του εικοστου αιωνα απο τον «εφαρμοσμενο κομμουνισμο» αρχισαν πολυ νωρις για τα πιο διορατικα μυαλα -ηδη απο την εποχη της διατυπωσης της θεωριας του λενινιστικου κομματος νεου τυπου…
…οι συντομες ανοιξεις του αναρχικου κινηματος ( Ιταλια, Ισπανια ,Ρωσια…) ειναι κι αυτες μακρινο παρελθον οπως και τα αντιαυταρχικα κινηματα της δεκαετιας του 60…
…ομως το να βεβαιωνουμε το τελος του ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΥ(ΚΟΙΝΩΝΙΕΣ ΧΩΡΙΣ ΚΡΑΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ) και του ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ (ΚΟΙΝΟΚΤΗΜΟΣΥΝΗΣ) μαλλον προδιδει μια ανιστορητη ταυτιση των γενικων αρχων που εχουν διατυπωθει στην γενικοτητα τους ως φιλοσοφιες-ουτοπιες-κοσμοθεωρησεις ηδη απο την ελληνικη αρχαιοτητα , με τις συγκεκριμενες μορφες που εμφανιστηκαν μαλιστα ως επιστημες τον δεκατο ενατο και εικοστο αιωνα ( βλ. ιστορικος και διαλεκτικος υλισμος κλπ)…
…η ΙΣΤΟΡΙΑ παρα την μαλλον μεταφυσικη αντιληψη για το ΤΕΛΟΣ της , ( νεοφιλελευθερο καπιταλιστικο κατα τον ΦΟΥΚΟΥΓΙΑΜΑ, κομμουνιστικο
…λιγες γραμμες ακομη:
-ΓΙΑ ΤΟ «ΤΕΛΟΣ» ΤΟΥ ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ:
…νομιζω οτι οι απογοητευσεις του εικοστου αιωνα απο τον «εφαρμοσμενο κομμουνισμο» αρχισαν πολυ νωρις για τα πιο διορατικα μυαλα -ηδη απο την εποχη της διατυπωσης της θεωριας του λενινιστικου κομματος νεου τυπου…
…οι συντομες ανοιξεις του αναρχικου κινηματος ( Ιταλια, Ισπανια ,Ρωσια…) ειναι κι αυτες μακρινο παρελθον οπως και τα αντιαυταρχικα κινηματα της δεκαετιας του 60…
…ομως το να βεβαιωνουμε το τελος του ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΥ(ΚΟΙΝΩΝΙΕΣ ΧΩΡΙΣ ΚΡΑΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ) και του ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ (ΚΟΙΝΟΚΤΗΜΟΣΥΝΗΣ) μαλλον προδιδει μια ανιστορητη ταυτιση των γενικων αρχων που εχουν διατυπωθει στην γενικοτητα τους ως φιλοσοφιες-ουτοπιες-κοσμοθεωρησεις ηδη απο την ελληνικη αρχαιοτητα , με τις συγκεκριμενες μορφες που εμφανιστηκαν μαλιστα ως επιστημες τον δεκατο ενατο και εικοστο αιωνα ( βλ. ιστορικος και διαλεκτικος υλισμος κλπ)…
…η ΙΣΤΟΡΙΑ παρα την μαλλον μεταφυσικη αντιληψη για το ΤΕΛΟΣ της ,
( νεοφιλελευθερο καπιταλιστικο κατα τον ΦΟΥΚΟΥΓΙΑΜΑ, κομμουνιστικο -αταξικη κοινωνια κατα τους «μαρξιστες»), ΜΑΛΛΟΝ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΕΛΟΣ και αρα δεν αποκλειεται καθολου μια ανθιση μιας αλλης-ΠΟΛΥ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗΣ ΑΠΟ ΟΣΕΣ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ, μορφης αναρχισμου είτε κομμουνισμου…
…ειδικα για τον κομμουνισμο ας μην ξεχναμε οτι υπαρχουν ακομη ΚΚ που κυβερνουν οπως το κινεζικο,το κορεατικο ,το βιετναμικο,το κουβανεζικο…και οσο και να μην «αναγνωριζουμε» την εφαρμογη των «μαρξιστικων αρχων» στα καθεστωτα αυτα , δεν παυουν να ειναι εξελιξη του μαρξιστικου κινηματος …
…η συζητηση για το τι ηταν πραγματικα ο εφαρμοσμενος κομμουνισμος ειναι πλουσια και ενισχυεται με πληθος μελετων που γινονται πια με τη βοηθεια εμπειρικου-αρχειακου υλικου που δεν ηταν στη διαθεση μελετητων οπως ο ΜΠΕΤΕΛΕΜ , Ο ΒΙΤΦΟΓΚΕΛ , ο ΚΑΣΤΟΡΙΑΔΗΣ και αλλοι που πηγαν πιο περα απο το ευκολο σχημα της «παλινορθωσης»-της «αντεπαναστασης»-της «διαστρεβλωσης » μιας αρχικα σωστης θεωριας…
…ας μην αγνοουμε επισης τις επιβιωσεις ΚΚ στο ονομα -πολυ διαφορετικων στη πρακτικη τους , οπως το ΚΚΕ,ΤΟ ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΚΟ ΚΚ -ΚΟΜΜΑΤΑ ΜΙΚΡΑ ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΠΟΙΗΜΕΝΑ , αλλα και πραγματικα μαζικα κομματα οπως τα ινδικα κυβερνητικα ΚΚ (κκι και κκι-μαρξιστικο) ΚΑΙ ΤΟ ΚΚ ΙΑΠΩΝΙΑΣ…ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΑ ΤΟ «ΕΘΝΙΚΟ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟ » ΚΚ Του Ζιουγκανοφ(;)ΣΤΗ ΡΩΣΙΑ ( οπου ο ΣΤΑΛΙΝ ειναι δημοφιλεστερος των ΛΕΝΙΝ ΚΑΙ ΤΡΟΤΣΚΥ)…
…ΤΟ ΟΤΙ ο ΣΥΡΙΖΑ αλλα και οι ποικιλες μικρες οργανωσεις δεν εχουν επαφες -σχεσεις με τα κομματα αυτα , ειναι μια αποδειξη της αδυναμιας τους να εχουν μια πλανητικη οπτικη ( το οτι η ΚΟΕ εχει σχεσεις με ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΚΚ ΝΕΠΑΛ , το ΚΚ ΦΙΛΙΠΠΙΝΩΝ και καποιες ακομη μ-λ ομαδες , το ΚΚΕ μ-λ , το ιδιο , καποιοι τροτσκιστες με συγγενικες ομαδες απο τον πολυδιασπασμενο χωρο των επιγονων της τεταρτης διεθνους δεν αναιρουν την ουσιαστικη απομονωση της «ριζοσπαστικης» αριστερας στο ελληνικο εδαφος -οχι απο συνειδητη επιλογη αλλα μαλλον απο ατολμια επαφων με «αλλοτριες» αριστερες δυναμεις…)
…η πρακτικη συνεπεια στην πολιτικη συγκυρια που εχει αυτος ο «αναγκαστικος ελλαδοκεντρισμος» ειναι να μην υπαρχει σαφης προταση για τα διεθνη στηριγματα μιας πολιτικης επιλογης εξοδου(ΡΗΞΗΣ) απο την ΕΕ , ΚΑΙ ΟΙ ΣΧΕΤΙΚΕΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΝΑ ΜΗΝ ΘΕΩΡΟΥΝΤΑΙ ΣΟΒΑΡΕΣ…
@ Vagelio
«…Τα μέλη, άρχισαν ήδη να γίνονται πραγματικότητα στις διάφορες Περιφέρειες της Αττικής».
Τίνι τρόπω;;;
Γιατί τέτοιου είδους «μέλη» έχουμε χορτάσει από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Basta!
…ΚΑΙ ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΜΕ ΑΝΤΕΧΟΥΝ ΑΚΟΜΗ ΜΕΡΙΚΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ ΣΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΡΙΝΑΛΝΤΙ ΣΤΟ «ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ»,25/9/10,ΣΕΛ.13…ΓΙΑ ΤΟΝ «ΣΟΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΧΩΡΟ» ,
οπου νομιζω χονδρικα γινεται μια συνολικη τοποθετηση απο ενα απο τα εμπειροτερα στελεχη της ΚΟΕ , απο το οπιο δεν λειπει και μια θεωρητικη καταρτιση για να μπορει εστω και ενδεικτικα στο συντομο αυτο κειμενο να αναγει τις διαφορετικες εκτιμησεις για τη συγκυρια και σε διαφορα αποψεων για τον τροπο μετασχηματισμου ενος πολιτικου συστηματος…
…θα θεσω μερικα ερωτηματα :
-«ΚΕΝΤΡΟΑΡΙΣΤΕΡΗ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ»: Η ΟΡΘΟΤΕΡΗ εκφραση θα ηταν μαλλον μετατοπιση του κεντρου ισορροπιας του πολιτικου συστηματος στην «κεντροαριστερα» δηλ. πολιτικη κυριαρχια του ΠΑΣΟΚ με λιγοτερη ή περισσοτερη «κριτικη υποστηριξη» απο την υπολοιπη αριστερα ( διακηρυγμενη απο ΚΚΕ ΕΣΩΤ ΚΑΙ ΑΝΕΝΤΑΧΤΟΥΣ ΤΟΥ ΑΝΑΝΕΩΤΙΚΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΚΡΟΑΡΙΣΤΕΡΟΥ ΧΩΡΟΥ , αδηλωτη αλλα ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ως το 86 απο το ΚΚΕ)…
…ομως αν μελετησουμε προσεκτικα την ελληνικη ιστορια του εικοστου αιωνα , η «κεντροαριστερα» ηταν η πολιτικη πλειοψηφια είτε σαν ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ-ΠΑΠΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ ΚΛΠ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΙ στον ΜΕΣΟΠΟΛΕΜΟ, ειτε σαν ΕΑΜ στη Κατοχη , είτε σαν ΕΠΕΚ-ΚΦ-ΔΣΚ-ΕΔΑ, ΑΜΕΣΩς ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΕΜΦΥΛΙΟ η ΣΑΝ Κεντρο και ΕΔΑ ΑΡΓΟΤΕΡΑ…
…ΑΥΤΗ η «κεντροαριστερη» πλειοψηφια εμποδιστηκε να κυβερνησει με αντιδημοκρατικες μεθοδευσεις οπως ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΚΑ-ΣΤΡΑΤ. ΚΙΝΗΜΑΤΑ-ΜΕΤΑΠΟΛΕΜΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΕΘΝΙΚΟΦΡΟΝΩΝ ΥΠΟ ΤΗΝ ΕΠΟΠΤΕΙΑ ΗΠΑ-ΠΑΛΑΤΙΟΥ-ΣΤΡΑΤΟΥ…
…Η πολιτικη κυριαρχια του ΠΑΣΟΚ ΜΕΤΑ ΤΗ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ εχει μαλλον βαθιες ιστορικες ριζες -κατι που εξηγει και την αντοχη του μεχρι σημερα…
…Ειναι αναγκη να σκεφτουμε αρκετα πανω στο ερωτημα αν η ελληνικη κοινωνια ηθελε πραγματικα μια κομμουνιστικη αριστερα ( και οσοι το δηλωναν στρατευομενοι σε κομμ. οργανωσεις) η ηθελε ακριβως μια κεντροαριστερα -αιτημα που ισως καλυπτε η ΕΔΑ αν τα ΚΚ ΑΥΤΟΔΙΑΛΥΟΝΤΑΝ ΤΟ 74 σε ενα ενιαιο δημοκρατικο αριστερο κομμα;
…ΤΟ 89-90 κλυδωνιστηκε κυριως το ΠΑΣΟΚ απο τα υπαρκτα σκανδαλα -η προθυμια της αριστερας του ΚΚΕ-ΣΥΝ να παρει ενα μερος απο τα διαφαινομενα η εκτιμωμενα τμηματα της «καταρρευσης» του ΠΑΣΟΚ λειτουργησε ΣΤΑΘΕΡΟΠΟΙΗΤΙΚΑ Για το ΠΑΣΟΚ…η σταση των ΚΚΕ-ΣΥΝ και του ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ ΤΟ 89-90 Ως ΤΟ 93…ΣΥΝΕΤΕΛΕΣΑΝ ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ ΣΤΟ ΝΑ ΕΞΑΣΦΑΛΙΣΕΙ ΑΛΛΑ ΕΝΤΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ ΤΟ ΠΑΣΟΚ -εμφανιζομενο δικαιως μαλλον Ως αριστεροτερο των ΚΚΕ-ΣΥΝ…
…Ο ριναλντι αγνοει την περιπτωση ΔΗΚΚΙ-ΤΣΟΒΟΛΑ οπου πραγματι αποσπαστηκε μικρο αλλα υπολογισιμο ποσοστο απο την επιρροη του ΠΑΣΟΚ …Ας ΘΥΜΗΘΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΡΟΤΑΣΗ ΤΣΟΒΟΛΑ για μετωπο της αριστερας (ΚΚΕ-ΣΥΝ-ΔΗΚΚΙ )την εποχη που και τα τρια κομματα ηταν λιγο πιο κατω ή λιγο πιο πανω απο το 5%…
…η δημιουργια ενος τετοιου αριστερου μετωπου ηταν αναγκαια καταρχην για το ΔΗΚΚΙ ΓΙΑ ΝΑ δημιουργησει ενα αναχωμα στην επιστροφη των ψηφοφορων του στο ΠΑΣΟΚ ΟΤΑΝ ΤΑ ΔΙΛΗΜΜΑΤΑ ΓΙΝΟΝΤΑΝ ΠΙΟ ΠΙΕΣΤΙΚΑ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΕΓΙΝΕ ΤΕΛΙΚΑ…
…ΜΗΠΩς ΔΗΛ. ΓΕΝΙΚΑ Ο ΜΟΝΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΒΓΕΙ ΑΠΟ ΤΗ ΓΩΝΙΑ Η «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ» ειναι η συνεργασια με δυναμεις της «κεντροαριστερας»;
…ΜΕ ΟΡΟΥΣ ΒΕΒΑΙΑ ΙΣΟΤΙΜΙΑΣ που δεν θα θυσιαζεται η ιδια για να ενισχυθει η θεση μιας αλλης πολιτικης δυναμης αλλα και το αντιστροφο -δεν θα εχει δηλ. την κρυφη ελπιδα οτι ο «κεντροαριστερος εταιρος» ΘΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΔΟΥΡΕΙΟΣ ΙΠΠΟΣ για την «συνολικη ανατροπη» του πολιτικου σκηνικου…
…στην περιπτωση του ΔΗΚΚΙ ο ΣΥΝ δεν ειχε καμμια απολυτως συμμετοχη στην εξελιξη του φαινομενου -παρα στο τελος οταν το εναπομειναν ΔΗΚΚΙ -μια σκια του αρχικου ενταχθηκε στον ΣΥΡΙΖΑ…ΑΝΤΙΘΕΤΑ ΕΙΧΕ ΤΟ ΚΚΕ -και καποια στιγμη θα αξιζε το κοπο να δουμε γιατι η οκταετης σχεδον πολιτικη συνεργασια ΚΚΕ-ΔΗΚΚΙ-ΚΟΜΜ.ΑΝΑΝΕΩΣΗΣ ,ναυαγησε…
…η εκτιμηση οτι οι κινησεις ΔΙΑΦΟΡΟΠΟΙΗΣΗς στελεχων του ΠΑΣΟΚ ειναι καταδικασμενες σε εναν φαυλο κυκλο ΑΝΤΑΡΣΙΑΣ-ΥΠΟΧΩΡΗΣΗΣ-ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ-ΥΠΟΤΑΓΗΣ δεν ανταποκρινεται στην ιστορια , εχει μια μερικη ισχυ…
…οι αποσκιρτησαντες τη δεκαετια του 70 και 80 ( ΣΟΣΙΑΛ.ΠΟΡΕΙΑ ,ΠΑΚ ,ΕΜΑΣ, ΣΣΕΚ,ΕΣΚ…) επανασυσπειρωθηκαν στο ΠΑΣΟΚ οταν η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΠΕΙΣΤΙΚΗ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΠΡΟΤΑΣΗ ΕΞΟΥΣΙΑΣ , και αρκετοι -ειδικα ΣΣΕΚ,ΕΣΚ,ΕΜΑΣ οταν το 89-90 Ο ενιαιος ΣΥΝ προτιμησε την ΝΔ του ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ…)…λιγοι βεβαια οπως το ΑΣΚΕ, απο το 1983-84, και προσφατα ο Μ.ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ δεν επεστρεψαν ποτε…
…και αυτο το κειμενο οπως και η επιλογη της ηγεσιας του ΣΥΝ να προβαλλει την συσπειρωση λιγων στελεχων περι τον ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟ μηπως αγνοει την πολυτυπια κια πολυμορφια της «σοσιαλιστικης αριστερας»;
…ΤΟΝ ΡΟΛΟ ΚΑΙ ΤΙΣ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕς ΕΣΩΚΟΜΜΑΤΙΚΩΝ ΤΑΣΕΩΝ οπως η ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ-ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΕΣ-ΤΟ ΡΕΥΜΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ…
…Εντυπα οπως «ΤΟ ΠΑΡΟΝ» ΠΟΥ με κυκλοφορια μεγαλυτερη απο το συνολο των εντυπων του ΣΥΡΙΖΑ(αυγη-εποχη-δρομο κλπ), διαμορφωνει και απηχει προβληματισμους ενος σημαντικου τμηματος της κεντροαριστερας που το προΣΠερναμε αδιαφορα, ΕΜΕΙς ΟΙ «ΑΝΑΝΕΩΤΕΣ» Ή ΟΙ «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΕΣ»;…
…ΔΗΛ. ΜΗΠΩΣ Ο ΟΡΙΖΟΝΤΑΣ ΤΗΣ ΘΕΩΡΗΣΗΣ ΜΑς αγνοει σημαντικα τμηματα της πολιτικης αρχιτεκτονικης;
…ΚΑΙ ΣΕ ΤΕΛΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ ΠΟΣΟ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΣΤΗ ΠΡΑΞΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΤΑ ΛΟΓΙΑ ΕΙΝΑΙ Η «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ» ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΕΝΤΡΟΑΡΙΣΤΕΡΑ;
…που ειναι τα προτυπα αυτοδιαχειριζομενα σχολεια , οι παραγωγικοι και καταναλωτικοι συνεταιρισμοι , οι μονιμες οργανωσεις αλληλεγγυης,…και μιλω για ολη τη μεταπολιτευτικη περιοδο , γιατι αδυνατοι οικονομικα και κοινωνικα υπηρχαν αρκετοι και πριν το μνημονιο…
…πλην ελαχιστων εξαιρεσεων εχουμε κυριως ανταγωνισμο ρητορικης ( αλλος για την επαναστατικοτερη αλλος για την δημοκρατικοτερη …αριστερα) …αν το ΜΕΤΩΠΟ στραφει σε πρακτικες δρασεις αλληλεγγυης και αυτοοργανωσης τοτε ανεξαρτητως εκλογικου ποσοστου του ΑΛΑΒΑΝΟΥ ΘΑ ΕΧΕΙ ΝΟΗΜΑ ΥΠΑΡΞΗΣ ΚΑΙ ΕΛΠΙΔΕΣ ΓΙΑ ΣΤΑΘΕΡΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΣΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΚΗΝΙΚΟ , κατι που δεν καταφεραν αλλοι επιδοξοι αρχιτεκτονες μιας «ριζοσπαστικης» αριστερας στο παρελθον…
…και ενω φευγω , μαζευω και το φυλλο του ΔΡΟΜΟΥ και βλεπω ξανα την εικονογραφηση στο αρθρο του ΡΙΝΑΛΝΤΙ : δεκα φωτογραφιες πολιτικων στελεχων της αριστερας που τεθηκαν στην υπηρεσια του ΠΑΣΟΚ…
…οποιος-α επελεξε τα δεκα αυτα στελεχη δειχνει εμμεσως αλλα σαφως την ευκολια πολλων απο μας να γενικευομε και να ταξινομουμε ανομοια προσωπα κια καταστασεις σε ενα «γενικο ερμηνευτικο σχημα»-ακυρο στην γενικοτητα του…
..οι δυο τελευταιοι -ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ ΚΑΙ ΜΑΡΙΑΣ μαλλον (; ) ειναι στελεχη του ΠΑΣΟΚ που κανουν ενα ‘η μισο αν θελετε βημα προς το ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ…
…Ο ΦΩΤΗΣ ΚΟΥΒΕΛΗΣ ιδρυσε προσφατα ενα νεο κομμα ΤΗ ΔΑ -μεταρρυθμιστικο/σοσιαλδημοκρατικο, αλλα αν ηθελε να υπηρετησει το ΠΑΣΟΚ θα μπορουσε να το κανει σε ευνοικοτερες συγκυριες…
…οι ΜΑΚΗΣ ΚΟΨΙΔΗΣ και ΠΕΤΡΟΣ ΚΟΥΝΑΛΑΚΗΣ , ΔΕΝ ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΠΑΙΖΟΥΝ ΚΑΠΟΙΟ ΙΔΙΑΙΤΕΡΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΡΟΛΟ…καθε φορα που βλεπω τον ΚΟΥΝΑΛΑΚΗ στα καναλια να εκνευριζεται με τη πρωτη αντιθετη αποψη νομιζω οτι δεν υπηρετει κανεναν ουτε το ΠΑΣΟΚ ουτε τον ιδιο εκτος ισως απο τη νοσταλγια του να »απευθυνεται»στο λαο…
ΚΑΙ ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΑΠΟ ΤΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΧΑΝΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΣΟΚ ΚΑΙ ΟΙΔΙΟΣ…
οι πεντε της πρωτης σειρας ενταχθηκαν ως ατομα στο ΠΑΣΟΚ ( ο ΜΠΙΣΤΗΣ ως ΑΕΚΑ αλλα η ΑΕΚΑ ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΠΑΡΕΑ ΠΑΡΑ ΜΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΜΕ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΠΗΧΗΣΗ -ΒΑΣΙΚΗ ΔΙΑΦΟΡΑ ΜΕ ΤΟΝ ΚΟΥΒΕΛΗ ΚΑΙ ΤΗ ΔΑ)…
…Ενταχθηκαν ως ατομα χωρις να σηματοδοτουν μια ΕΥΡΥΤΕΡΗ μετακινηση προς το ΠΑΣΟΚ, Ο καθενας εχει τη προσωπικη του διαδρομη πλεον ως στελεχος του ΠΑΣΟΚ και ετσι κρινεται …σημειωνω οτι κακως η «ριζοσπαστικη’αριστερα εχει αγνοησει το θεωρητικο εργο των Μ. ΑΝΔΡΟΥΛΑΚΗ και ΝΙΚΟΥ ΚΟΤΖΙΑ…
…Ο ΝΙΚΟΣ ΚΟΤΖΙΑΣ ειδικα ( αμφιβαλλω αν ΕΓΙΝΕ ΠΟΤΕ μελος του ΠΑΣΟΚ ) Εχει ενα σημαντικοτατο θεωρητικο εργο , και για τα γενικα θεματα του κρατους και για ειδικα ζητηματα της ευρωπαίκης ενωσης και της εξωτερικης πολιτικης -για τα οποια εχει και την πολυτιμη εμπειρια των χειρισμων λογω της δουλιας του στο ΥΠ. ΕΞΩΤΕΡΙΚΩΝ ΠΑΛΙΟΤΕΡΑ Ως ΔΙΠΛΩΜΑΤΗΣ…Το οτι αγνοειται το εργο του ειναι ενδεικτικο μιας τασης που ανθει και στον ριζοσπαστικο-ανανεωτικο χωρο…οταν οι παλιοι μας συντροφοι αναπτυσσουν διαφορετικες θεσεις αγνοουμε την υπαρξη τους και το εργο τους…ακομη και οταν η εργασια τους μας ειναι απαραιτητη…
…νομιζω ομως οτι λειπει ενα προσωπο που χωρις να εχει ενταχθει στο ΠΑΣΟΚ και παρα την αντιπασοκικη του ρητορικη σε αυτον το ΠΑΣΟΚ της σημερον οφειλει πολλα:
Εννοω τον ΑΛΕΚΟ ΑΛΑΒΑΝΟ του οποιου η σταση να οξυνει τον αντικυβερνητικο λογο του ΣΥΡΙΖΑ απο το 2007 ΚΑΙ ΜΕΤΑ , να στηριξει τις κινητοποιησεις κατα του αρθρου 16, «εφθειρε» καιρια την εικονα «κυβερνησιμοτητας» της ΝΔ ενω η αφυψηλου -αλαζονικη διαχειριση της δημοσκοπικης ανοδου του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ το 2008 «εστειλε» την κρισιμη μαζα εκλογικης νικης παλι στο ΠΑΣΟΚ…
…αν λοιπον σε καποιον χρωσταει τα περισσοτερα το ΠΑΣΟΚ ειναι στον ΑΛΑΒΑΝΟ -εξαλλου το μεσοπροθεσμο ουσιαστικο στηριγμα του ΠΑΣΟΚ δεν ειναι η «φιλικη» αριστερα τυπου ΜΠΙΣΤΗ και ΚΟΥΝΑΛΑΚΗ -αυτη μαλλον απωθει παρα προσελκυει αλλα μια «εχθρικη-ανταγωνιστικη» αριστερα που δεν θα αφησει τη ΝΔ και το ΚΚΕ να καρπωθουν τη λαίκη δυσαρεσκεια…ΜΕΣΟΠΡΟΘΕΣΜΑ ΤΟ ΠΑΣΟΚ ΚΑΙΟ ΓΑΠ ΜΑΛΛΟΝ ΘΑΠΡΕΠΕ ΝΑ ΣΤΗΡΙΞΟΥΝ ΑΛΑΒΑΝΟ-ΠΡΕΠΕΙ ΟΜΩΣ ΝΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΤΗΡΙΞΕΙ ΚΑΙ ΟΙΔΙΟΣ ΤΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΠΡΟΟΠΤΙΚΕς ΠΟΥ ΕΠΙΘΥΜΕΙ …Η «ΙΔΙΟΤΥΠΗ ΕΞΟΡΙΑ ΤΟΥ ΑΛ.ΑΛ. ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ» ΟΠΩΣ ΤΗ ΛΕΕΙ Ο ΡΙΝΑΛΝΤΙ ΗΤΑΝ ΚΥΡΙΩΣ «ΑΥΤΟΕΞΟΡΙΑ» (βλ. παραιτηση του 2009)…
«Σήμερα ζούμε πλέον την εποχή του ΔΝΤ, της Τροϊκα και της πρωτοφανούς επίθεσης του κεφαλαίου στην κοινωνία και τους εργαζόμενους. Το πολιτικό Σύστημα έτσι όπως το ξέραμε από την μεταπολίτευση, “πνιγμένο” στην πλήρη αναξιοπιστία του, συνθλίβεται και καταρρέει. Η «πολιτική» αριστερά, ανεπαρκής από κάθε άποψη να διαχειριστεί την σημερινή πραγματικότητα, απογοητεύει και αποστρατεύει όλο και περισσότερους. Όλα δείχνουν ότι αναμένονται διαδικασίες, ανακατατάξεις και επαναπροσδιορισμοί στους κόλπους της.
Η ΠΑΣΑ προσπάθησε να συμβάλλει στο “μπόλιασμα» της ριζοσπαστικής αριστεράς με αμεσοδημοκρατική κουλτούρα στη λειτουργία και δράση της. Για πολλούς λόγους δεν τα κατάφερε. Ορισμένες φορές και με ευθύνη της. Παρόλα αυτά η αμεσοδημοκρατική κουλτούρα στη λειτουργία και δράση της αριστεράς, απέναντι στους “μηχανισμούς” και το “παραγοντιλίκι” εξακολουθούν να αποτελούν και σήμερα ζητούμενο».
Με αυτό το συνοπτικό τρόπο η ανακοίνωση της ΠΑΣΑ περιγράφει το πλαίσιο αυτής της συζήτησης. Μιας συζήτησης με πολλές και σοβαρές πλευρές που εύκολα όμως μπορεί να χαθεί σε «βυζαντινολογίες». Γιαυτό ας προσπαθήσουμε να την συγκεκριμενοποιήσουμε κάπως.
1. Η ΠΑΣΑ προσπάθησε για την προώθηση στην αριστερά μιας αμεσοδημοκρατικής κουλτούρας τόσο στο επίπεδο της παραγωγής των πολιτικών της απόψεων και ιδεών όσο και στο επίπεδο της οργανωτικής της συγκρότησης. Επεδίωξε επίσης να αποτελέσει μια ομάδα που θα προσπαθούσε να φέρει σε όσμωση και σύνθεση, διάφορα ρεύματα και απόψεις στο χώρο της Αριστεράς . Πρόθεσή της δεν ήταν να γίνει μια ακόμα τάση ή ομάδα μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, ούτε να στοιχηθεί πίσω από πρόσωπα ή μηχανισμούς.
Η ΠΑΣΑ έδρασε σ’ ένα πολιτικό πλαίσιο βασικό χαρακτηριστικό του οποίου αποτέλεσε ο ΣΥΡΙΖΑ και η ελπίδα των χιλιάδων ανένταχτων αριστερών για μια ενωμένη ριζοσπαστική και οικολογικη αριστερά, οργανωμένη δημοκρατικά και με μαζική απεύθυνση. Αυτή η ενότητα γοήτευσε μεγάλο τμήμα της κοινωνίας και την πλειοψηφία σχεδόν των αριστερών οι περισσότεροι των οποίων είχαν ιδιωτεύσει. Τα αδιέξοδα των επιμέρους αριστερών αντιλήψεων και η μεγάλη κούραση των αριστερών από τις συνεχείς διασπάσεις, δημιούργησαν την πεποίθηση ότι η αριστερά μπορεί πλέον να αναγεννηθεί. Και ενώ, κοινωνία και αριστερά πίστεψαν στο πείραμα, οι πρωταγωνιστές του έκαναν τα αδύνατα δυνατά για να τους απογοητεύσουν. Και τελικά οι «μηχανισμοί» κάθε είδους, τα κατάφεραν. Με επιμονή και οργάνωση!!! κατάφεραν να απαξιώσουν και εν τέλει να διαλύσουν τον Σύριζα.
Είναι γεγονός πάντως πως δεν καταφέραμε τελικά να «σπάσουμε» και να «νικήσουμε» ιδεολογικά και πολιτικά τους «μηχανισμούς» (κυρίως του ΣΥΝ) και τις ιδιοτέλειές τους, που ταλάνιζαν, ταλανίζουν και απαξιώνουν παραπέρα την όποια αξιοπιστία της αριστεράς.
Και αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με την ΠΑΣΑ και τους «μηχανισμούς». Έχει να κάνει πρωτίστως με την γενικότερη κουλτούρα της αριστεράς και των αριστερών που αποδέχονται την λειτουργία και την δράση αυτών των «μηχανισμών» ως κάτι περίπου «φυσιολογικό» που λίγο πολύ όλοι κάνουν. Η διαπίστωση αυτή δείχνει από μια άποψη και την εικόνα που έχουν οι ίδιοι οι αριστεροί για την αριστερά και τις αξίες της. Δυστυχώς έχουμε υποστεί μεγαλύτερη ήττα απ’ ότι εκ πρώτης άποψης νομίσαμε.
Η ΠΑΣΑ συνεπώς δεν μπορεί να πορεύεται με τα «εφόδια» και τις διακηρύξεις της προηγούμενης περιόδου και πρέπει να επαναπροσδιοριστεί στο φως των νέων εξελίξεων. Δηλαδή αφενός της εποχής του ΔΝΤ, της Τροϊκα και της πρωτοφανούς επίθεσης του κεφαλαίου στην κοινωνία και τους εργαζόμενους και αφετέρου στην διάλυση του Σύριζα, τουλάχιστον με την μορφή που τον ξέραμε.
2. Μπροστά στο «μέτωπο της οικονομικής κρίσης» ο ΣΥΡΙΖΑ αντέδρασε με αμηχανία, ολιγωρία και χωρίς ριζοσπαστισμό. Οι ατέρμονες συζητήσεις, η καθυστερημένη αποδοχή θέσεων (όπως αυτή για δημοψήφισμα), η πλήρης επικράτηση των γραφειοκρατικών μηχανισμών του ΣΥΝ, η κωλυσιεργία στο να μπει ο ΣΥΡΙΖΑ επικεφαλής για την δημιουργία ενός Μετώπου αγώνα κατά των μέτρων, προτάσσοντας αιτήματα αιχμής με δυναμικό, ενιαίο και αποφασιστικό τρόπο, οδήγησαν στη πολιτική του περιθωριοποίηση και στην παραπέρα πολιτική του απαξίωση.
Και όσο το όνειρο του ΣΥΡΙΖΑ όλο και ξέφτιζε και έχανε την φρεσκάδα του, αυτό αντανακλούσε και στην ΠΑΣΑ, μια που ο στόχος της για αμεσοδημοκρατικό ΣΥΡΙΖΑ των μελών απομακρυνόταν, κάτω από την πίεση των γραφειοκρατικών κομματικών μηχανισμών.
Στην 3η Πανελλαδική η ΠΑΣΑ αποτέλεσε «βασικό παίκτη» στη διαμόρφωση κλίματος και προβληματισμού αναδεικνύοντας όσο ποτέ άλλοτε, τα ζητήματα της αμεσοδημοκρατικής οργάνωσης της αριστεράς. Οι απόψεις της και οι δημόσιες και άλλες παρεμβάσεις της λαμβάνονταν υπόψη απ’ όλες τις πλευρές, ενώ η πολιτική της εμβέλεια και αξιοπιστία διευρύνθηκαν. Παρόλα αυτά δεν μπόρεσε να πετύχει η συνδιάσκεψη να υιοθετήσει κάποια από τις αμεσοδημοκρατικές της προτάσεις. Και γιαυτό μεγάλες ευθύνες φέρουν, πλέον του ΣΥΝ, και πολλές άλλες συνιστώσες, που «κρύφτηκαν» όταν έπρεπε να βγουν μπροστά.
Στην συνέχεια η υλοποίηση, έστω και αυτών των κουτσουρεμένων «αποφάσεων» της 3ης ΠΣ, εμποδιζόταν συστηματικά κυρίως από τον ΣΥΝ που είχε όμως και την ανοχή των υπόλοιπων συνιστωσών.
Η παραλυτική κατάσταση στην Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ενδεικτική. Η Γραμματεία δεν λειτούργησε ποτέ δημοκρατικά και σχεδόν ποτέ (εξαιτίας της «ομοφωνίας») δεν αποφάσισε έγκαιρα και αποτελεσματικά. Αλλά και τις λίγες φορές που αποφάσισε δεν ήταν σε θέση να υλοποιήσει τις αποφάσεις της. Φέρουν ευθύνη όλοι για την πολιτική «ανυπαρξία» της Γραμματείας και την μη δημοσιοποίηση της απαράδεκτης λειτουργίας της.
Η πικρή αλήθεια είναι ότι η άρνηση στην πράξη του «ΣΥΡΙΖΑ των μελών», από τις ηγετικές ομάδες των συνιστωσών (με κύρια και βασική αυτή του ΣΥΝ), δεν έγινε παρά για την επιβίωση και την αναπαραγωγή των διάφορων μηχανισμών που ένιωθαν «να απειλούνται» από την παρουσία και τα δικαιώματα των μελών ΣΥΡΙΖΑ.
3. Απέναντι στα εκφυλιστικά φαινόμενα του Σύριζα ο σ. Αλαβάνος και κάποιες συνιστώσες και ανεξάρτητοι συνέστησαν και εξήγγειλαν το Μέτωπο αλληλεγγύης και ανατροπής. Είναι σαφές πως η προσπάθεια αυτή, αν και στην σωστή κατεύθυνση, αποτελεί μια πρωτοβουλία κορυφής, η οποία θα μπορούσε και θάπρεπε να έχει συσταθεί και να λειτουργεί με διαδικασίες δημόσιας συμμετοχικής δημοκρατίας.
Η ύπαρξη ενός μεγάλου, δημοκρατικού και αντισυστημικού πολιτικού φορέα, που με όρους κοινωνικής γείωσης, θα προβάλλει μια εναλλακτική διέξοδο για την κοινωνία και θα υποδέχεται την κοινωνική δυσαρέσκεια και τον κόσμο που εγκαταλείπει τις συντηρητικές πολιτικές δυνάμεις και που θα είναι ικανός να πρωταγωνιστεί στις εξελίξεις που έρχονται, είναι παραπάνω από αναγκαία και αυτονόητη.
Η μεγάλη, αντισυστημική οικολογική αριστερά, που φαίνεται να απαιτούν οι καιροί, για νάναι αξιόπιστη και να «πείθει» ή θα συγκροτηθεί και θα λειτουργήσει σε δημοκρατική βάση (και όταν λέμε δημοκρατική βάση να το εννοούμε) ή αλλιώς δεν θα αποτελέσει παρά μια καρικατούρα του ΣΥΡΙΖΑ, με έντονα αρχηγικά χαρακτηριστικά, στην οποία θα συνεχίσουν να δρουν παράλληλοι «μικρομηχανισμοί» για τις όποιες μικροϊδιοτέλειές τους.
Ένα από τα βασικά στοιχήματα μιας τέτοιας αριστεράς είναι και η ανάγκη επαφής και σύνδεσης με την πολυάριθμη και δυναμική «αντιεξουσιαστική» νεολαία. Σημαντικό τμήμα της νεανικής ριζοσπαστικοποίησης δεν έλκεται, ή καλύτερα «αγνοεί» την αριστερά. Και όχι μόνο. Ταυτίζεται (όπως τις δεκαετίες 60 και 70 με την αριστερά) με τον αντιεξουσιαστικό χώρο και ενίοτε σηκώνει την «μαύρη σημαία». Συνιστά πολύ μεγάλο πρόβλημα το ότι το αριστερό πρόταγμα δεν είναι ελκυστικό από την νεολαία που κατ’ εξοχήν την συνάρπαζαν και την συναρπάζουν οι ιδέες της δημοκρατίας, της ισότητας και της δικαιοσύνης καθώς και της χειραφέτησης των ανθρώπων. Είναι και αυτό δείγμα της ανυποληψίας στην οποία έχει περιέλθει η αριστερά σε όλες της τις εκδοχές.
Πάντως γενική αίσθηση είναι ότι το Μέτωπο βοήθησε στην δημιουργία μιας καθαρής πολιτικής κατεύθυνσης με αιχμή τον αγώνα κατά του ΔΝΤ, της Τροϊκα, του μνημονίου και της Κυβέρνησης, αναδεικνύοντας ως πολιτικό θέμα το Χρέος και τις σχέσεις μας με Ε.Ε. και ευρώ. Παρά τις κάποιες ασάφειες ή ακόμα και αντιφάσεις η κατεύθυνση είναι σωστή και μέχρι στιγμής δείχνει να έχει την ικανότητα να «πλησιάζει» τον κόσμο των λαϊκών στρωμάτων που πλήττονται πιο πολύ.Φαίνεται να μπορεί να συνθέτει πολιτικές προτάσεις σε ριζοσπαστική κατεύθυνση και να βάζει στόχους που συσπειρώνουν και συνεγείρουν.
Με αυτήν την έννοια ένας ολόκληρος κύκλος της ΠΑΣΑ με ιδιαίτερη αναφορά και δράση στον Σύριζα (και δευτερευόντως στον ΣΥΝ) έκλεισε και ένας καινούργιος ανοίγει.
Ο καινούργιος κύκλος σίγουρα θα περιέχει το Μέτωπο είτε έντονα κριτικά είτε όχι. Δεν είναι σαφές ακόμα ποιούς άλλους θα περιέχει. Γιατί σίγουρα θα περιέχει και άλλους αφού οι πολιτικές δυνάμεις του Μετώπου δεν αρκούν.
4. Η συζήτηση που γίνεται στο μπλογκ αδικεί κάπως την άμεση δημοκρατία που την περιορίζει υπερβολικά στο ζήτημα του αν το Μέτωπο έχει ή δεν έχει μέλη. Φυσικά και συνιστά πρόβλημα δημοκρατίας (πολύ περισσότερο άμεσης) το γεγονός πως μέχρι πρόσφατα δεν υπήρχαν μέλη και δεν υπήρχε δημοκρατική λειτουργία. Και δεν λύνεται το πρόβλημα μόνο με το ότι τώρα τελευταία άρχισε μια κάποια στοιχειώδης περιφερειακή λειτουργία. Και το ΚΚΕ έχει μέλη και λειτουργία. Μπορεί να ισχυριστεί κάποιος πως λειτουργεί αμεσοδημοκρατικά; Δεν νομίζω.
Η αριστερά που διευθύνεται και κυριαρχείται από ομάδες με αυτοτελή συμφέροντα, που ταυτίζουν την επικράτηση του μηχανισμού τους με το καλό για το κόμμα και την αριστερά, όχι μόνο δεν έχει πια τίποτα να προσφέρει αλλά αντίθετα αποτελεί ένα μεγάλο εμπόδιο για τη δημιουργία μιας νέας αριστεράς της χειραφέτησης και της δημοκρατίας.
Η ιστορική αποτυχία της αριστεράς συμπυκνώθηκε σε δύο τομείς κλειδιά : Στο θέμα της δημοκρατίας και στο θέμα της οικονομίας. Παρόλα που ιστορικά η εμφάνιση και δράση της αριστεράς σε όλες της τις εκδοχές, δικαιολογήθηκε από την έλλειψη της δημοκρατίας και την οικονομική φτώχεια, εντούτοις, όπου κατάφερε και κυβέρνησε, εκεί ακριβώς που υστέρησε ήταν σ’αυτά τα δύο. Την δημοκρατία και την οικονομία. Απέτυχε παταγωγώς.
Θα πάρει πολύ να επεκταθούμε στα δύο αυτά θέματα. Πάντως αυτό που πρέπει οπωσδήποτε να αποφύγουμε είναι να φτιάχνουμε πολιτικές συλλογικότητες κατ’εικόνα και ομοίωση του αντιπάλου γιατί τάχα κάθε φορά προέχει ο συγκεκριμένος πολιτικός αγώνας. Αν έτσι πράξουμε, στην ουσία θεσμοθετούμε αξίες και γραφειοκρατικές ιεραρχίες που υποτίθεται ότι θέλουμε να καταπολεμήσουμε. Κανένας κομματικός μηχανισμός που χτίστηκε κατ’εικόνα και ομοίωση του αντιπάλου, δεν άλλαξε στην συνέχεια χαρακτήρα. Ούτε εκεί που κυβέρνησε ούτε εκεί που ήταν αντιπολίτευση η αριστερά.
Αντίθετα αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να δημιουργούμε πολιτικές συλλογικότητες πρωτίστως με βάση τις αρχές μας και τα οράματά μας και κάτω απ’αυτό το πρίσμα να αντιμετωπίζουμε και την αποτελεσματικότητά μας. Είναι ο μόνος δρόμος που μπορεί να συγκινήσει πλέον αριστερούς και πολίτες.
Τα αμεσοδημοκρατικά προτάγματα και η ελευθεριακή παρουσία της ΠΑΣΑ θα πρέπει να μπολιάσουν ακόμα παραπέρα την αριστερά στο σύνολό της και να σταθούν μεγάλο εμπόδιο στην λογική της πολιτικής σκοπιμότητας που αντιμετωπίζει τους αμεσοδημοκρατικούς θεσμούς ως πολυτέλεια και ως δεύτερη ή τρίτη επιλογή. Κανένας μηχανισμός και καμία «προσωπικότητα» δεν μπορούν να υποκαταστήσουν τη δημοκρατική και συμμετοχική διαμόρφωση της αριστεράς.
Για να δημιουργήσουμε μια αριστερά που θα συγκινεί και “θ’ ανασταίνει”, θα δίνει ελπίδα και προσδοκίες.
Γιατί η Αριστερά πρέπει να είναι “η ουμανιστική αφέλεια, το ανεφάρμοστο και ποιητικό, το όνειρο των ανθρώπων που δεν ενδίδουν κι όχι αυτών που επαγγέλλονται ή εξαγγέλλουν”.
Πόλυς Τακόπουλος
Πόλυ για την ταμπακέρα δεν είπες τίποτα…απο ευχολόγια έχουμε χορτάσει
το μέτωπο αυτή τη στιγμή προσεγγίζει τα πράγματα επικοινωνιακά κι όχι συλλογικά, όχι δημοκρατικά, όχι στην πράξη αριστερά -μόνο στα λόγια (με την λογική που θέτεις)…
άρα δεν πολιτεύεται κι αυτό όπως ο αντίπαλος;
…δεν κάνω αντιπολίτευση στο Μέτωπο. Δεν με ενδιαφέρει αυτό. Συζητάμε κάτι συγκεκριμένο. Οι αρχικοί στόχοι της Πασα ήταν πολύ ευρύτεροι. Η αμεσοδημοκρατική λειτουργία δεν ήταν για μας το τέλος, ο τελικός στόχος. Ήταν η αφετηρία. Πιστεύαμε πως αυτή η λειτουργία θα γεννούσε ιδέες, παραδείγματα, πρωτοβουλίες και έμπνευση για τον σοσιαλισμό του 21ου αιώνα, για ένα νέο επαναστατικό πρόγραμμα στην Ελλάδα γειωμένο στις πραγματικές ανάγκες του κόσμου της εργασίας…Δεν το βλέπαμε σαν ένα τεχνικό ζήτημα…το βλέπαμε σαν τον μοναδικό δρόμο για το μέλλον.
Όπως σωστά λέει ο Καλατζόπουλος, στην περίπτωση που είχαμε δίκιο τότε στην αρχή της ΠΑΣΑ, ΚΑΝΕΙΣ ΑΛΛΟΣ ΔΡΟΜΟΣ δεν θα μας οδηγήσει στο μέλλον. Όύτε ο λαίκός ηγέτης Αλαβάνος, ούτε η «σωστή» πολιτική γραμμή. Αυτοί οι δρόμοι οδηγούν στο παρελθόν….
Εύχομαι όσοι είσαστε στο Μέτωπο, να μην ξεχνάτε ούτε στιγμή αυτήν την παρακαταθήκη της Πασα…Αν είστε εκεί απο συμπάθεια στον Αλαβάνο, ή για την ‘ορθότητα» της γραμμήε, λυπάμαι, αλλά την έχετε ήδη ξεχάσει…
«..της γραμμής» ήθελα να πώ…
Γιάννη με αδικείς κατάφωρα. Ενδεχομένως δεν διάβασες προσεκτικά τι έγραψα. Σου επαναλαμβάνω δύο χαρακτηριστικά σημεία για την ταμπακέρα δηλαδή το Μέτωπο.
«…ο σ. Αλαβάνος και κάποιες συνιστώσες και ανεξάρτητοι συνέστησαν και εξήγγειλαν το Μέτωπο αλληλεγγύης και ανατροπής. Είναι σαφές πως η προσπάθεια αυτή, αν και στην σωστή κατεύθυνση, αποτελεί μια πρωτοβουλία κορυφής, η οποία θα μπορούσε και θάπρεπε να έχει συσταθεί και να λειτουργεί με διαδικασίες δημόσιας συμμετοχικής δημοκρατίας.» Και παρακάτω
«…Η μεγάλη, αντισυστημική οικολογική αριστερά, που φαίνεται να απαιτούν οι καιροί, για νάναι αξιόπιστη και να «πείθει» ή θα συγκροτηθεί και θα λειτουργήσει σε δημοκρατική βάση (και όταν λέμε δημοκρατική βάση να το εννοούμε) ή αλλιώς δεν θα αποτελέσει παρά μια καρικατούρα του ΣΥΡΙΖΑ, με έντονα αρχηγικά χαρακτηριστικά, στην οποία θα συνεχίσουν να δρουν παράλληλοι «μικρομηχανισμοί» για τις όποιες μικροϊδιοτέλειές τους.»
Γιάννη αυτή είναι «η ταμπακέρα» και γιαυτή μιλάω. Και όπως βλέπεις μιλάω με σαφήνεια. Όποιος θέλει καταλαβαίνει…. Αλλιώς δεν υπάρχει ζήτημα. Αν θέλουμε να βρίσκουμε θέματα για διαφωνίες, όσα θέλεις.
Σε κάθε περίπτωση πάντως μιλάμε για την άμεση δημοκρατία με όρους πολιτικούς. Και ως γνωστόν στην πολιτική υπάρχουν όρια και δυνατότητες να επιδράσεις. Γιαυτό και κρίνεσαι εκ του αποτελέσματος. Υπερτονίζεις (και σωστά ως ένα βαθμό)το θέμα των υποκειμενικών ευθυνών και παραλείπεις τελείως τις γενικότερες αντικειμενικές ευθύνες. Όσο και να μιλήσουμε εμείς ή το Μέτωπο (λέμε τώρα) για άμεση δημοκρατία πρέπει να δούμε πόσο οι αριστεροί «ευαισθητοποιούνται» γιαυτήν και πόσο την διεκδικούν στην πράξη. Γιαυτό έγραψα ότι «…Είναι γεγονός πάντως πως δεν καταφέραμε τελικά να «σπάσουμε» και να «νικήσουμε» ιδεολογικά και πολιτικά τους «μηχανισμούς»….Και αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με την ΠΑΣΑ και τους «μηχανισμούς». Έχει να κάνει πρωτίστως με την γενικότερη κουλτούρα της αριστεράς και των αριστερών που αποδέχονται την λειτουργία και την δράση αυτών των «μηχανισμών» ως κάτι περίπου «φυσιολογικό» που λίγο πολύ όλοι κάνουν….».
Η τελευταία ευχή σου δεν με αφορά γιατί μέχρι σήμερα δεν έχω δηλώσει Μέτωπο.
Θα κλείσω υπενθυμίζοντάς σου ότι «…Τα αμεσοδημοκρατικά προτάγματα και η ελευθεριακή παρουσία της ΠΑΣΑ θα πρέπει να μπολιάσουν ακόμα παραπέρα την αριστερά στο σύνολό της και να σταθούν μεγάλο εμπόδιο στην λογική της πολιτικής σκοπιμότητας που αντιμετωπίζει τους αμεσοδημοκρατικούς θεσμούς ως πολυτέλεια και ως δεύτερη ή τρίτη επιλογή. Κανένας μηχανισμός και καμία «προσωπικότητα» δεν μπορούν να υποκαταστήσουν τη δημοκρατική και συμμετοχική διαμόρφωση της αριστεράς.»
ΥΓ. Τα παραπάνω ισχύουν ως απάντηση και στον σ. Κανάκη. Συμφωνώ μαζύ του ότι «…Αλλά ας μην παραιτηθούμε χωρίς να κατέβουμε στο γήπεδο.
Έτσι κι αλλιώς, ο βρεγμένος κι αν βραχεί…
Συντροφικά Πόλυς
Πόλυ
συγνώμμη αν σε αδίκησα. Έχεις δίκιο. Η ταμπακέρα για μένα είναι, αν το Μέτωπο ανταποκρίνεται στα αρχικά προτάγματα της ΠΑΣΑ (για την παρούσα συζήτηση, το τονίζω, όχι γενικά). Κατανοώ φυσικά και την απάντηση: «ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ, ΘΑ ΔΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ. ΑΝΕΒΕΙΤΕ ΣΤΟ ΚΑΡΑΒΙ, ΚΙ ΟΠΟΥ ΜΑΣ ΒΓΑΛΕΙ» που έδωσε ο Αλαβάνος. Δέχομαι την απάντηση ως ειλικρινή. Κατανοώ και το δίλημμα της αρχηγικής εμφάνισης λόγω αναγνωρισιμότητας απο την μια, και την συλλογικότητα με κίνδυνο την μικρή απήχηση απο την άλλη. Στο δίλημμα αυτό, προσωπικά, έχω απαντήσει το δεύτερο, και γι αυτό δεν είμαι και στο Μέτωπο. Η ζωή θα δικαιώσει ή θα αναιρέσει την μια ή την άλλη στάση. Σημασία έχει τώρα, να γίνουν τουλάχιστον διακριτές μεταξύ τους.
@ Π.Τακόπουλος
Σφε Πόλυ,
ειδικά για το σημείο 4. και ειδικότερα την αναφορά που κάνεις στο θέμα της ύπαρξης μελών, θα ήθελα να σχολιάσω το εξής:
μπορεί όντως η θεσμοθέτηση του μέλους σε μια συλλογικότητα να μην αποτελεί ικανή συνθήκη για την επίτευξη ή έστω το πλησίασμα ( ωραία η διατύπωση της Βαγγελιώς με το lim –> oo ) σε μια αμεσοδημοκρατική λειτουργία. Αποτελεί όμως ΑΝΑΓΚΑΙΑ ΣΥΝΘΗΚΗ.
Σαφώς η έννοια του μέλους, δεν έχει αξία όταν την στενεύουμε στα όρια που της έχει βάλει η μαρξιστολενινιστική παράδοση της Αριστεράς (γι αυτό και όπως γράφεις δεν θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί οτι το ΚΚΕ δεν έχει αμεσοδημοκρατική λειτουργία).
Αντίθετα, αυτό στο οποίο (πρέπει να) μας υποβάλλει, είναι η ισοτιμία στην πολιτική λειτουργία. Στην παραγωγή πολιτικής (πολιτική απόφαση και πολιτική δράση).
Τέτοιου (ή περίπου έστω) είδους μέλη αμφιβάλλω πάρα πολύ αν θα αποκτήσει ποτέ το Μέτωπο. Ας μην ξεχνάμε εξ άλλου, ποιές συνιστώσες το συγκροτούν, τί ρόλο έπαιξαν στο παρελθόν και αν έχουν μεταβάλλει -έστω και καιροσκοπικά- τις απόψεις τους.
Αλλά ας μην παραιτηθούμε χωρίς να κατέβουμε στο γήπεδο.
Έτσι κι αλλιώς, ο βρεγμένος κι αν βραχεί…
Φίλες και φίλοι της ΠΑΣΑ, μέσα στο χάος αυτών των ημερών, παρακολούθησα τη συζήτησή σας ενοψη της συνέλευσης. Είδα τις κριτικές κάποιων, τη στήριξη άλλων προς το εγχείρημα του Μετώπου. Οι πρώτες προειδοποιούν για παγίδες και επαναλήψεις, που κανείς δεν μπορεί να αγνοεί. Η δεύτερη είναι ζωογόνα, σε συνθήκες εξαιρετικά αντίξοες.
Κατά τη γνώμη μου δεν έχει νόημα είτε να γίνεσαι φίλαθλος του Μετώπου είτε αμείλικτος εισαγγελέας του. Είναι ένα εγχείρημα ανοικτό, εν κινήσει, σε διαμόρφωση, σε αναζήτηση της ταυτότητάς του. Το σημαντικό για μένα είναι να συμμετάσχει κανείς ενεργητικά στη συνδιαμόρφωσή του. Όπως οι εκατοντάδες πια συντρόφισσες και σύντροφοι στη μια μετά την άλλη γειτονιά της Αττικής που επιβιβάζονται στο πλοίο που φεύγει χωρίς να γνωρίζουν το δρομολόγιο, κάτι που είναι ανησυχητικό αλλά και μαγικό μαζί. Με την αίσθηση όμως και την απόφαση σχεδόν όλες και όλοι ότι δεν θα είναι επιβάτες στο έλεος των καπετανέων, αλλά αντάρτικο πλήρωμα που θα κάνει το σκάφος είτε πειρατικό είτε πλοίο των τρελλών είτε θωρηκτό του λαού.
Το χτίσιμο του σκάφους αυτού δεν είναι άσχετο από την ΠΑΣΑ, και για τα καλά του και για τα τρωτά του. Η ΠΑΣΑ ήταν ο πρώτη απόπειρα συλλογικής διεκδίκησης για ένα προωθημένα δημοκρατικό χώρο της ριζοσπαστικής αριστεράς και οι σπόροι μεταφέρθηκαν από τον αέρα σε πολλά χωράφια, όπως αυτό που φύτρώνει τώρα το Μέτωπο. Από την άλλη το αίτημα και η αναμονή για τη δημοκρατία στο ΣΥΡΙΖΑ ανέστελε συνεχώς την απόφαση του Μετώπου να περάσει από το επίπεδο μιας πολιτικής πρωτοβουλίας στη δημοκρατική συγκρότησή του.
Έτσι βρισκόμαστε σε αυτή την ιδιόμορφη κατάσταση, γνωρίζουμε την ατέλειά μας, αλλά την ίδια στιγμή γνωρίζουμε ότι δεν έχουμε άλλη πορεία από αυτή της ειλικρίνειας, της εντιμότητας και της δημοκρατίας. Έχουν λυθεί οι κάβοι. Έχει αρχίσει το ταξίδι, συντρόφισσες και σύντροφοι. Έλπίζω αυτές τις συννεφιασμένες μέρες του Οκτώβρη να συναντηθούμε με πολλές και πολλούς από σας στο κατάστρωμα.
Καλή επιτυχία στη συνέλευση
Αλέκος Αλαβάνος
«Από την άλλη το αίτημα και η αναμονή για τη δημοκρατία στο ΣΥΡΙΖΑ ανέστελε συνεχώς την απόφαση του Μετώπου να περάσει από το επίπεδο μιας πολιτικής πρωτοβουλίας στη δημοκρατική συγκρότησή του.»
συγνώμμη Αλέκο, αλλά νομίζω οτι αυτό το επιχείρημά σου, δεν στέκει. Αν δεν σε ήξερα θα έλεγα οτι είναι απλά μια φτηνή δικαιολογία, επειδή όμως σε ξέρω, σε καλώ να το ξανασκεφτείς.
Υπάρχει αριστερά που δεν γνωρίζει ποιός είναι ο στόχος της? οι κοινές και κυριότερες αξίες που έχουμε όσοι αυτοαποκαλούμαστε αριστεροί είναι οι αξίες της αλληλεγγύης και της ισότητας.Άρα μια αριστερά που αποδέχετε το υπάρχον καπιταλιστικό σύστημα δεν είναι αριστερά(βλέπε δη.αρ),διότι ο καπιταλισμός γεννά την ιδιώτευση και την ανισότητα.Έτσι πρωτίστως η αριστερά είναι αντικαπιταλιστική και κομμουνιστική,γιατί η κομμουνιστική ιδέα είναι η μοναδική που γνωρίζουμε ότι μπορεί να εξαλείψει την ανισότητα.Ο όρος ριζοσπαστική αριστερά τι δηλώνει? είναι αντικαπιταλιστική? ειναι ρεφορμιστική? ειναι κομμουνιστική?
…μικρο δειγμα της «κεκτημενης ταχυτητας» με την οποια διατυπωνουμε πολλες φορες «θεσεις» παλαιοτερων εποχων που δεν μπορουν πια να εχουν την ιδια ισχυ ΓΙΑΤΙ ΟΛΑ ΕΧΟΥΝ ΑΛΛΑΞΕΙ ΚΑΙ ΑΛΛΑΖΟΥΝ ΚΑΘΕ ΣΤΙΓΜΗ…η αναφορα στο ΚΚΕ και στον τροπο της εσωκομματικης του λειτουργιας…μα καιη ΚΟΕ -βασικη δυναμη του «μετωπου αλλ-αν» δεν λειτουργει με βαση τον «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΤΙΣΜΟ»…οπως πανω-κατω και το ΚΚΕ;…εχω δε την αμυδρα υποψια οτι το ΚΚΕ μπορει να μην λειτουργει αμεσοδημοκρατικα αλλα λειτουργει σαφως λιγοτερο αρχηγικα αποτι ο ΣΥΝ , και το υποδιαμορφωση ΜΕΤΩΠΟ…ΑΝ ΓΙΑ ΠΟΛΛΟΥΣ ΑΠΟ ΜΑΣ ΜΑΣ ΞΕΝΙΖΕΙ π.χ. η φιλοσταλινικη αναγνωση της ιστοριας του κομμ.κινηματος , αν δεν κανω λαθος ουσιαστικα υιοθετει με καθυστερηση τριαντα χρονων τις θεσεις τη ςΟΜΛΕ για το ζητημα ΣΤΑΛΙΝ ,( διαφορα η αντιμαοΪκη επιμονη του ΚΚΕ)-τις οποιες δεν νομιζω οτι αρνειται η ΚΟΕ….
…για τα παραπανω πασα διασαφηνιση απο τη ΚΟΕ δεκτη-ΔΕΝ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΩ ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΑ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΟΥΣ…
…ΘΑ ηταν αδιανοητο για την ΠΑΠΑΡΗΓΑ να εξαγγελει υποψηφιοτητες η νεες πολιτικες θεσεις, χωρις τηνεγκριση του ΠΓ και της ΚΕ…και το οτι μετα το 91 ΤΟ ΚΚΕ ΓΙΑ ΠΕΡΙΠΟΥ ΕΙΚΟΣΙ ΧΡΟΝΙΑ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΣΟΒΑΡΕΣ ΕΣΩΚΟΜΜΑΤΙΚΕΣ ΔΙΑΜΑΧΕΣ δεν ειναι ασχετο με το οτι η συσπειρωση του οφειλεται κυριως στην απηχηση στη βαση του της πολιτικης του και οχι σε οργανωτκα μετρα…
…η επισημανση για την αυξημενη επιρροη του » αντιεξουσιαστικου «χωρου στη νεολαια ειναι νομιζω σωστη – αυξημενη επιρροη εχει και το ΚΚΕ …ΑΥΞΗΜΕΝΗ ΣΕ ΣΥΓΚΡΙΣΗ ΜΕ ΑΥΤΗ ΤΟΥ ΣΥΝ-ΔΑ-ΜΕΤΩΠΟΥ ( σε απολυτα μεγεθη μαλλον ειναι πολυ μικροτερη τη ςεπιρροης της κομμ. αριστερας στη δεκαετια του 70)…
…εκτος απο οργανωτικους λογους , νομιζω οτι αντιεξουσιαστες και ΚΚΕ προβαλλουν ενα προτυπο που φαινεται ΡΙΖΙΚΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΑΠΟ ΤΟ ΙΣΧΥΟΝ …Η «ΡΙΖΙΚΗ ΔΙΑΦΟΡΑ» ειναι ευλογο να ενισχυει την πολιτικη στρατευση…το πως μπορει να υπαρξει ενα προταγμα-οραμα-συλληψη μιας δημοκρατικης ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗΣ -ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΙΚΗΣ-ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ που να μπορει να εμπνεει χωρις να παιρνει χιλιαστικα ή αυταρχικα χαρακτηριστικα ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΗ ΕΝΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΠΡΟΣ ΕΠΙΛΥΣΗ για τον ευρυτερο χωρο…
…μολις διαβασα καιτη παρεμβαση του ΑΛΕΚΟΥ ΑΛΑΒΑΝΟΥ…
…Επειδη ειναι σαφες σε οτι με αφορα οτι δεν θα ειμαι στο καταστρωμα του ΣΚΑΦΟΥΣ ΤΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ , εκεινο που ελπιζω ειναι οτι αυτο το νεο σκαφος θα καταφερει να «ενταχθει» δημιουργικα στον μικρο αλλα υπαρκτο στολο της ευρυτερης αριστερας…το αιτημα της πολιτικης συνεργασιας της ευρυτερης αριστερας παραμενει επικαιρο – αν η λυση ΣΥΡΙΖΑ δεν περπατησε , μια αλλη λυση ειναι αναγκη να δοκιμαστει συντομα( το ΜΕΤΩΠΟ ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΛΥΣΗ-μπορει ομως να γινει ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΛΥΣΗΣ-και αυτο πρεπει να ενδιαφερει ιδιαιτερα ολες τις τασεις της ΑΡΙΣΤΕΡΑς)…
[…] ….Εν όψει της συνέλευσης της ΠΑΣΑ (ΑΣΟΕΕ-3:30 μμ, Δεριγνύ) […]
Λυπάμαι που δεν κατάφερα να είμαι σήμερα μαζί σας στην συνάντηση της ΠΑΣΑς.
Είμαι σιωπηλή το τελευταίο διάστημα και πολύ προβληματισμένη.
Σας γράφω κάποιες σκέψεις μου σχετικά με το Μέτωπο Αλλεγγύης και Ανατροπής, το ΣΥΡΙΖΑ και την ΠΑΣΑ.
Αρχίζω με το Μέτωπο. Ξεκίνησε σαν ένα εγχείρημα κορυφής και προσωπικοτήτων. Εξελίχτηκε σαν ένα εγχείρημα των συνιστωσών που συμμετέχουν και ανθρώπων της αριστεράς που το πλαισιώνουν. Για το θέμα της δημοκρατικής του συγκρότησης μιλάει μόνο ο Αλαβάνος και σκόρπιοι άνθρωποι που το υποστηρίζουν. Ξεκίνησε δηλαδή με δύο άτυπα διαφορετικά συμβόλαια μεταξύ των ανθρώπων και των συνιστωσών που το απαρτίζουν. Στην πράξη λειτουργεί μέχρι στιγμής με ένα συμβόλαιο αυτό των συνιστωσών. Δεν υπάρχει τίποτε χειρότερο από την κατοχύρωση στην πράξη αυτού του άτυπου συμβολαίου. Είναι κακή αρχή και δεν ανατρέπεται στην πορεία. Θεωρώ λοιπόν ότι για να εμπιστευτεί ξανά ο κόσμος της αριστεράς και ο απογοητευμένος κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ ένα νέο εγχείρημα και για να μπορέσει να δουλέψει για την οργάνωση από τα κάτω και την αυτοοργάνωση της κοινωνικής αριστεράς πρέπει να τοποθετηθούν οι συνιστώσες που υποστηρίζουν το Μέτωπο για την δημοκρατική συγκρότηση με μέλη και αμεσοδημοκρατία , «για ουσιαστικά συντονιστικά όργανα και μόνο» με εναλλαγή των συμμετεχόντων στα συντονιστικά κλπ. Να τοποθετηθούν για το όποιο εγχείρημα είτε το Μέτωπο είτε τον ΣΥΡΙΖΑ. Τώρα όχι αύριο. Να είναι ξεκάθαρο το συμβόλαιο τουλάχιστον ανάμεσα σ΄αυτούς που είχαν την πρωτοβουλία για την συγκρότηση του Μετώπου και στους υπόλοιπους που το πλησιάζουμε.
Δεύτερο καίριο θέμα θεωρώ την τοποθέτηση των συνιστωσών για τον συνδικαλισμό και την σχέση με την ΓΣΕΕ , με τα σωματεία βάσης όπου συγκεντρώνονται οι νέοι άνθρωποι που είχαν το θάρρος να αυτοοργανωθούν.
Με αυτές τις προϋποθέσεις μπορεί να μιλήσει κανείς και για πολιτική γραμμή ,για την ανάγκη να υπάρξει ένα πρόγραμμα και με ποιους στόχους , για το τι είναι το Μέτωπο και τι προτείνει στην κοινωνία.
Συνεχίζω με το ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ τελείωσε αλλά την ευθύνη την κουβαλάμε όλοι μας. Τόσο οι συνιστώσες και η γραμματεία όσο και εμείς όλοι μας που αφήσαμε σε «κάποιους» να διαχειριστούν την υπόθεση μας , την υπόθεση του ΣΥΡΙΖΑ μας.
Που περιμέναμε ,που διστάζαμε που δεν αντιδράσαμε έγκαιρα. Οι περισσότεροι/ες από μας δεν γνωρίζαμε ούτε για τους μηχανισμούς ούτε πως λειτουργούν οι μηχανισμοί του ΣΥΝ και άλλων. Οι περισσότεροι/ες οι «ανένταχτοι/ες» που είμαστε τότε ίσως πάνω από το 50% του κόσμου του ΣΥΡΙΖΑ δεν γνωρίζαμε το τι γίνεται στη γραμματεία. Με τον καιρό καταλάβαμε πως δεν υπήρχε πρόθεση για δημοκρατική συγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ για ουσιαστικά συντονιστικά που θα απαρτίζονταν από ανθρώπους βγαλμένους από την καρδιά των τοπικών επιτροπών. Λυπάμαι που το λέω αλλά όταν οι τοπικές επιτροπές ΣΥΡΙΖΑ όπως η δική μας στον Υμηττό ζήταγε την δημιουργία συντονιστικού της Αττικής, με ομόφωνη απόφαση της τοπικής μας επιτροπής στις 27/6/2008 συντονιστής της γραμματείας ήταν ο σ.Ρούντι και υπεύθυνοι του οργανωτικού ο σ.Θεωνάς και ο σ.Σαπουνάς. Απάντηση δεν πήραμε αν και στείλαμε την πρότασή μας και στα δύο e-mail της γραμματείας. Εντωμεταξύ αρχικά τηλεφωνικά και στη συνέχεια πηγαίνοντας στη γραμματεία επαναλάβαμε την πρότασή μας αλλά απάντηση δεν λάβαμε. Ξαναστείλαμε την πρότασή μας στις 20/11/2008. Αυτή η στάση της γραμματείας είχε δημιουργήσει ήδη απογοήτευση στα μέλη της τοπικής επιτροπής. Η δική μου αυτοκριτική είναι πως περίμενα. Κακώς εμπιστεύτηκα. Έπρεπε 15 μέρες αφού στείλαμε την πρότασή μας, να προτείνω στην τοπική επιτροπή να την στείλουμε σε όλα τα e-mail τοπικών ΣΥΡΙΖΑ που ξέραμε. Έπρεπε να αντιδράσουμε όταν μας ήρθε e-mail για το «συντονιστικό του καλοκαιριού 2008» με ποσοστώσεις συμμετοχής συνιστωσών και ανένταχτων του αέρα ενώ εμείς όπως και η Καβάλα λειτουργούσαμε αμεσοδημοκρατικά με συνελεύσεις , είχαμε γραμματεία με ετήσια διάρκεια βγαλμένη από συνέλευση και απόφαση για εναλλαγή των συντονιστών της γραμματείας από ‘ένα τρίμηνο ο καθένας. Έπρεπε ,έπρεπε. Απογοητέψαμε τον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ στη γειτονιά και αισθάνομαι απολύτως υπεύθυνη γι΄ αυτό. Που δεν αντιδράσαμε εγκαίρως. Μετά άρχισαν να έρχονται τα καπέλα του ΣΥΝ και την συνέχεια την ξέρετε.
Εδώ λοιπόν χρειάζεται Αυτοκριτική από τους συντρόφους που συντόνιζαν τότε την γραμματεία. Γενναία αυτοκριτική για ότι συνέβαινε τότε που τα κρατήσανε κρυφά.
Που δεν αγωνιστήκανε για την δημοκρατία στο ΣΥΡΙΖΑ. Που μόνο αυτοί ας πούμε ξέρουν ότι ο Μαστρογιαννόπουλος έβαλε Βέτο και διέκοψε την μαγνητοφώνηση και δημοσίευση των πρακτικών της γραμματείας. Που για ότι γινόταν εκεί μέσα το γνωρίζαν μόνο αυτοί. Που αρκέστηκαν ο ΣΥΡΙΖΑ να λειτουργεί μόνο με την γραμματεία του και με κάτι ξεκομμένες τοπικές επιτροπές. Το μόνο θετικό από την λειτουργία του ΣΥΡΙΖΑ ήταν η επιτροπή περιβάλλοντος που είχε αποτελέσματα γιατί είχε οριζόντια οργάνωση και σύνδεση με τα κινήματα.
Κλείνοντας για τον ΣΥΡΙΖΑ προτείνω στη συνέχεια ανοιχτή συζήτηση που θα την οργανώσει η ΠΑΣΑ και θα αφορά το τι συνέβη στο ΣΥΡΙΖΑ. Καλώντας όλες τις συνιστώσες και τους ανένταχτους που συμμετείχαν στο εγχείρημα να βγάλουμε όλοι μαζί τα συμπεράσματά μας από την πορεία και την κατάληξη του ΣΥΡΙΖΑ.
Συνεχίζω με την Ελεύθερη Αττική. Θεωρώ θετικό ότι οργανώνονται επιτροπές ανά περιοχή. Που μαζεύονται πάλι οι άνθρωποι . Ένας ή δύο από κάθε επιτροπή που συγκροτείται είναι απαραίτητο να συμμετέχουν στο συντονιστικό. Αλλιώς? Πώς?
Είναι εύκολο και εφικτό. Το συντονιστικό για την Ελεύθερη Αττική (δεν υπάρχει συντονιστικό του Μετώπου) να πλαισιώνεται διαρκώς από ανθρώπους
των επιτροπών .Μέχρι και την παραμονή των εκλογών.
ΤΩΡΑ για την ΠΑΣΑ. Για μένα η δουλειά της τώρα αρχίζει. Η επεξεργασία πάνω στην εφαρμογή του αμεσοδημοκρατικού εγχειρήματος όπου εμφανίζεται, της αυτοοργάνωσης σε τοπική και συνδικαλιστική βάση, τα κινήματα πολιτών με τις αυτοθεσμίσεις τους , τα νέα συνεργατικά και συνεταιριστικά εγχειρήματα , τα πολιτικά εγχειρήματα στον ελευθεριακό χώρο και το χώρο της αριστεράς , η πάλη ανάμεσα στο παλιό και στο καινούργιο , η προβολή των οριζόντιων δικτυώσεων όπου υπάρχουν και όπου αναδυθούν και τέλος η δυνατότητα συνάντησης όλων των κομματιών και απόψεων του πάλαι ποτέ ΣΥΡΙΖΑ που πρέπει να επιδιώξουμε να γίνει ( και εκ των πραγμάτων θα γίνει) είναι σημαντική δουλειά που μπορεί να κάνει η ΠΑΣΑ. Με την συμφωνία πως θα μπορούν να εκφράζονται εξ ίσου όλες οι απόψεις χωρίς αποκλεισμούς και χωρίς να φοβόμαστε πως θα χαρακτηριστούμε. Αρκεί να είναι ενυπόγραφες .
Εύχομαι να επιστρέψουν οι σύντροφοι των αντισωμάτων στην ΠΑΣΑ. Θεωρώ την συμβολή τους αναντικατάστατη.
Σας φιλώ
Δήμητρα Φωτίδου
Η σισύφεια ανακύκλωση με «νέες προσπάθειες» δεν σημαίνει ότι αποκλείεται κάποια από αυτές να εξελιχθεί σε ανανέωση αντί για αναπαλαίωση.
Όσον αφορά το εγχείρημα του μετώπου, και επειδή είναι μια τρέχουσα και χαρακτηριστική περίπτωση: Παρατηρήθκε εδώ ένα εντυπωσιακό παράδοξο, να συζητείται από μια συλλογικότητα σαν την ΠΑΣΑ, το ενδεχόμενο αμεσοδημοκρατικής και γενικά δημοκρατικής συγκρότησης, εντός αυτού του «μετώπου». Για την συντριπτική πλειονότητα των αριστερών και μη, με σύντομη πολιτική εκτίμηση, και κρίνοντας με βάση τη συνολική διαδρομή και συμπεριφορά των προσώπων καθώς και την ιδεολογικοπολιτική στρατηγική των ομάδων που ηγεμονεύουν του εγχειρήματος, προοιωνοίζεται η σισύφεια αναπαλαίωση. Προσπαθώντας λίγο πιο αντικειμενικά, και όχι απλά «πολιτικά», η επιτυχία νέων πολιτικών υποκειμένων δεν κρίνεται τόσο από αυτού του είδους την ποιότητα της πολιτικής κορυφής, αλλά από το κατά πόσο αντιστοιχεί και εκφράζει (και ριζώνει) σε σταθερές (και ισχυρές) διεργασίες (και ανάγκες) της κοινωνικής πραγματικότητας (και διαπάλης).
Ακόμη και αν ένας τέτοιος φορέας μπορούσε να συγκροτηθεί με αυτό τον παράδοξο τρόπο και από ένα τέτοιο «χωνευτήρι», που παρά τις προδιαγραφές του θα στρεφόταν τελικά σε δημοκρατική-αντιμηχανιστική βούληση, τέτοια χαρακτηριστικά δεν επιτυγχάνονται με διακηρύξεις, οι οποίες εξάλλου ποτέ δεν έλειψαν.
Η αμεσοδημοκρατία, η αυτοοργάνωση κλπ, και τελικά η (περιεκτική για χάριν συντομίας) δημοκρατία, μπορούν να προσομοιωθούν σε ένα περιορισμένο σύνολο, αλλά αυτό ακριβώς αφαιρεί από αυτό το σύνολο το δημοκρατικό του χαρακτήρα. Δημοκρατία μεταξύ σχεδόν ισοδυνάμων, μεταξύ μετόχων του ιδίου γούστου, μεταξύ κοινών συμφερόντων, μεταξύ κατεργαρέων, κλπ, κλπ, καθόλου δεν σημαίνει ότι αυτά τα χαρακτηριστικά μπορούν να ευδοκιμήσουν σε ανοικτό φυσικό έδαφος. Μόνον επέκταση μπορεί να γνωρίσει αυτό το «δημοκρατικό» μοντέλο, και κυοφορεί τον επεκτατισμό, ενώ οι εμπειρίες περί αυτού είναι ζωντανές, από τα αρχαία χρόνια ως σήμερα.
Από την άλλη, δεν μπορεί να λησμονείται, ότι αυτού του είδους η (ουσιαστική ας την πούμε τώρα) δημοκρατία δεν μπορεί να αναπτυχθεί όταν είναι ανισόμετροι οι κοινωνικοί και οικονομικοί όροι του παρόντος αλλά και του παρελθόντος. Δεν μπορεί για παράδειγμα να καταστούν «ισότιμα» μέλη μιας συνέλευσης, ένας μεσήλικας που έχει τις δυνατότητες και το χρόνο να ασχολείται επί μακρόν ενεργά με την πολιτική, με έναν μέσο μεροκαματιάρη. Ούτε ακόμα μπορεί να κατασκευαστεί δημοκρατία και μεταξύ έμπειρων ιστορικών στελεχών-δασκάλων και εκπαιδευόμενης στον αγώνα νεότητας. Λόγω μεν δημοκρατία, έργω δε απελπισία, η διαχρονικότητα των εμπειριών είναι εξίσου επίμονη.
Από την τρίτη και φαρμακερή, αμεσοδημοκρατία και τα ρέστα, όχι μόνο δεν γίνεται, αλλά και είναι άχρηστη, αν δεν έχει ψωμί να φουρνίσει. Και αυτό μάλλον δεν χρειάζεται περαιτέρω επεξηγήσεις.
Γενικά, και προς συντομία, η μαζικότητα και κυρίως η λαϊκότητα είναι το κλειδί για την οικοδόμηση ενός ελπιδοφόρου εναλλακτικού (αριστερού) πολιτικού φορέα. Και για να προετοιμαστεί κάτι τέτοιο με όρους δημοκρατίας και όχι από μηχανής, και (αναπόφευκτα αναπαραγόμενης) ηγεμονίας, προαπαιτείται ανάπτυξη εναλλακτικών κοινωνικοοικονομικών παραδειγμάτων στη μικροκλίμακα.. Και πριν βυθιστούμε στα χάλια του ταξικού αγώνα στα σωματεία κλπ, που δεν αντιμετωπίζεται με κατηγορίες και ευχολόγια, ίσως είναι πιο επείγον να ρίξουμε τις δυνάμεις μας (και τα μούτρα μας) πιο «χαμηλά», για παράδειγμα στα σχολεία. Ο αιώνας άλλαξε, και αν κάποτε η μαρξική χειραφέτηση αφορούσε την οργάνωση στο σωματείο και την απεργία, σήμερα η χειραφέτηση απαιτεί τη διεκδίκηση του συλλογικού και θεσμικού συνεταιρισμού των παραγωγών, είτε με δημιουργία εξ ιδίων, είτε με διεκδίκηση για θεσμική διαχείριση της κυριολεκτικά δημόσιας περιουσίας των εκπιπτόντων επιχειρηματιών. Πως όμως κάτι τέτοιο δεν θα είναι κωμικοτραγικό, όταν δεν υπάρχει ούτε ένα παράδειγμα επιτυχημένης συνδιαχείρισης και διαδικτύωσης, ακόμη και στην πολυκατοικία ;
Για να γίνει τούτο το μαγικό πράγμα, δεν απαιτείται καμία διάλυση υπαρχόντων αριστερών φορέων και καμία δημιουργία νέων. Η συμβολή των πολιτικών υποκειμένων μπορεί να είναι α) η θεσμική-πολιτική-νομική υποστήριξη των εναλλακτικών παραδειγμάτων στη σχέση τους με το κράτος, που αναπόφευκτα υπάρχει, β) στην τεχνική υποστήριξη για διαδικτύωση και θεσμική συσχέτιση των παραδειγμάτων, που είναι το κρίσιμο στοιχείο για την αποφυγή του συντεχνιαμού-τοπικισμού και για την ανάπτυξη οικουμενικού DNA, γ) η διάθεση των μελών ως πρωτ-εργάτες πλην όχι καθοδηγητές αυτών των παραδειγμάτων. Το πλαίσιο αυτό προσδιορίζει πλέον αντικειμενικά και με υλικούς όρους την ενότητα της αριστεράς, ώστε αυτή η ενότητα να καταστεί από διαβόητη, εύληπτη και δημοφιλής.
Οι αναλύσεις μπορούν να περιπλακούν, με μαρξίζουσες πλουμιστές ασκήσεις θάρρους και λογικής. Ωστόσο, καλό είναι κανείς κάποιες φορές να αρκείται σε αυτά που τόσο ο ίδιος, όσο και ο πολύς κόσμος (που δεν είναι καθόλου αδαής) γνωρίζει υποσυνείδητα. Αυτά που μπορούν να ανασυρθούν στο ειδολογικό συλλογικό συνειδητό και στο δια ταύτα της ζωής (αυτής της ζωής).
Υ.Γ.
Κατά τα άλλα βέβαια, κανένα ειλικρινές εγχείρημα που ταυτίζει μέσο και σκοπό δεν πάει χαμένο. Και ακόμη και αν μια λογική ανάλυση των περισσοτέρων εκτιμά ότι μια προσπάθεια είναι λάθος, η λογική υπενθυμίζει την ιστορική παρατήρηση της ετερογονίας σκοπών και αποτελέσματος: Καμιά φορά οι λύσεις προκύπτουν από λάθος πειράματα, καραμπόλες και φάβες.
Πλην όμως, αυτό συμβαίνει πολύ πολύ σπάνια. Και είναι εύκολη η ετεροπροσδιοριστική κριτική και καταστροφή, δύσκολη η αυτοπροσδιοριστική η δημιουργία. Η όποια «νέα» αριστερή προσπάθεια, δεν είναι ανάγκη να κυριαρχήσει επί συνορεύουσας αριστερής βιολογίας. Ο κόσμος είναι μεγάλος. Αν είναι να ζήσει και να μεγαλώσει, χωρίς να απορροφά ενέργεια ενεργοποίησης από μαλθακότερα και μεγαλύτερα σύνολα, είναι προτιμότερο να το κάνει από την αρχή, χωρίς κλάματα, εισοδεισμούς, διεμβολισμούς και παρεξηγήσεις.
Ας το κάνει όπως προσπάθησε κάποτε η ΠΑΣΑ και φαίνεται ότι ίσως συνεχίσει να προσπαθεί.
Ωστόσο όμως, όσο το πρόβλημα παραμένει σε σκέψεις, γραφεία και αμφιθέατρα, και δεν μπολιάζεται σε πολυκατοικίες, γειτονιές, σχολεία, και άμποτε βιοτεχνίες, εργοστάσια και δήμους, η φθορά και η παραφθορά παραμονεύουν. Το βάθος, αντιμάχεται το πλάτος, διαλεκτική ενότητα των αντιθέτων, και τα ρέστα.
…Καιρός να ξανανοίξω μερικά εγχειρίδια, γιατί η πραγματική γλώσσα και η πραγματική ζωή, μου έχει στοιχίσει σε καθωσπρέπει μαρξιστικό προφίλ..