Από το “Καραμανλής Ή τάνκς” στο “Παπανδρέου ΜΕ ελικόπτερο”…

Ο " συνιδιοκτήτης" της πλατείας Αριστοτέλους

Ο Μίκης Θεοδωράκης είναι μια προβληματική ιστορία για τους αριστερούς. Ειδικά για τη γενιά της μεταπολίτευσης που πάγωσε με το “Καραμανλής ή τανκς”, έφριξε με τους “γενίτσαρους” κι αποτρελλάθηκε με το Υπουργείο Επικρατείας του Μητσοτάκη. Από αυτή την άποψη, ο Μίκης χρωστάει πολλά στον Χαρίλαο που συχνά πυκνά γέμιζε με νερό την κολυμπήθρα του Σιλωάμ.

Οι αριστεροί θα ήθελαν ο πολιτικός Μίκης να είναι αντάξιος με τον συνθέτη. Δυστυχώς αυτά που η αριστερά καλώς θέλει, κακώς δεν γίνονται. (Ισχύει ενίοτε και το αντίστροφο: αυτά που καλώς γίνονται, η αριστερά κακώς δεν τα θέλει – όμως αυτό είναι μια πικρή ιστορία). Ο πολιτικός Μίκης ήταν ο ορισμός του οπορτουνισμού. Από υποστηρικτής του Ανδρέα μέχρι υπουργός του Μητσοτάκη, και από οπαδός της δεξιάς συνωμοσιολογίας, μέχρι Βελουχιώτης του αντιμνημονιακού αγώνα.

Επειδή όμως ουδέν κακό αμιγές καλού και τανάπαλιν, ο οπορτουνισμός έχει τα θετικά του. Άλλωστε τα στερνά τιμούν τα πρώτα. Και μάλλον τα στερνά του Μίκη είναι καλύτερα από τον ρόλο του τελάλη του κοινωνικού και πολιτικού συμβολαίου της μεταπολίτευσης.

Συμμετέχουμε σαν άτομα, προβληματιζόμαστε σαν συλλογικότητα

« To «κίνημα των αγανακτισμένων» και η Αριστερά | Επιτέλους, να τελειώνει η πλάκα, γιατί τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά »

Με αφορμή ένα προηγούμενο άρθρο που δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα της Κόκκινης Ορχήστρας (εδώ) πολλοί μας ρωτάνε: Τελικά, να συμμετέχουμε στο κίνημα των “αγανακτισμένων” ή να το καταγγείλουμε; Να χαιρόμαστε ή να στεναχωριόμαστε που βγήκε ο κόσμος στους δρόμους; Αυτό δεν θέλαμε τόσο καιρό, γιατί εσείς είσαστε τόσο σκεπτικιστές μπροστά σ’ αυτό το πρωτοφανές κίνημα;
Και απαντάμε: Δεν είμαστε εμείς που θα αποφασίσουμε ποιος να πάει στο Σύνταγμα και ποιος όχι. Εξάλλου ένα κίνημα που έχει ξεκαθαρίσει στο όνομα του ότι δεν θέλει “καπέλα” και “κόμματα” δεν μας υποχρεώνει να πάρουμε μια τέτοια θέση. Για μας τα πράγματα δεν είναι από φυσικού τους καλά ή κακά. Το Σύνταγμα δεν είναι μια συγκέντρωση που καλούνε οργανώσεις και συλλογικότητες της αριστεράς για να καλέσουμε και εμείς. Ούτε μια εργατική απεργία με ξεκάθαρο τουλάχιστον ταξικό πρόσημο. Σε τι ακριβώς μπορεί να καλέσει μια πολιτική οργάνωση, αφήστε που εμείς δεν είμαστε ούτε καν τέτοια. Υπάρχει κανείς που καλεί στο Σύνταγμα και δεν το ξέρουμε; Παίρνει την πολιτική και οποιαδήποτε άλλη ευθύνη για το τι θα γεννηθεί από κει μέσα.