Η Πρωτοβουλία για την Αντι-Συστημική Αριστερά ανακοινώνει την έναρξη λειτουργίας . 
Συνέντευξη του Κώστα Βεργόπουλου, οικονομολόγου, καθηγητή Πανεπιστημίου Σορβόνης και Παντείου, συγγραφέα , στο dosepasa
1) To αποτέλεσμα των τελευταίων εκλογών στην Ελλάδα αποτυπώνει τον περιορισμό της εκλογικής επιρροής της Αριστεράς και κυρίως τη νεκρανάσταση του δικομματισμού. Το ΠΑΣΟΚ όχι μόνον κέρδισε τις εκλογές, αλλά φαίνεται ότι έχει δημιουργήσει «ελπίδες» ακόμα και σ’ έναν κόσμο που μέχρι πρόσφατα το θεωρούσε «τελειωμένο».
Πιστεύεις κι εσύ ότι είμαστε σε συνθήκες πολιτικής ήττας ; Είναι σε θέση το ΠΑΣΟΚ να διαχειριστεί την υπάρχουσα κατάσταση και να παρατείνει την πολιτική ηγεμονία του; ή πρόκειται περί προσωρινής κατάστασης ; Πώς κρίνεις την πολιτική της «προγραμματικής αντιπολίτευσης» της ηγεσίας του ΣΥΝ ;
Στο αποτέλεσμα των εκλογών συνέβαλαν όλοι οι πολιτικοί συντελεστές, ο καθένας με τον τρόπο του, είτε θετικό είτε αρνητικό. Η ΝΔ με την καταστροφική διαχείριση που διέψευσε κάθε προσδοκία που είχε αφήσει να υπονοείται και την είχε φέρει στην εξουσία από το 2004. Το ΠΑΣΟΚ με την απροσδόκητη προσαρμογή των επαγγελιών του στις λαϊκές προσδοκίες έσπευσε να καλύψει το κενό προσδοκιών που άφηνε η ΝΔ. Με δεδομένη την κατάρρευση του ενός πόλου, η άνοδος του άλλου εξασφαλίσθηκε σχεδόν αυτόματα και ταχύτατα. Όμως, η πλημμυρίδα που καταγράφηκε στο εκλογικό αποτέλεσμα δείχνει ότι υπήρξε και κάτι περισσότερο από απλή συνέπεια του δικομματισμού. Μια νέα λαϊκή προσδοκία πίστεψε σε μια παράταξη που θεωρείτο προ πολλού τελειωμένη. Η ριζοσπαστική Αριστερά παρέμεινε παθητικός και ανήμπορος θεατής των εξελίξεων. Μολονότι ο βασικός πυρήνας των δυνάμεών της διατηρήθηκε, εν τούτοις όλες οι αναλύσεις της διαψεύσθηκαν, στο μέτρο που θεωρήθηκαν ασαφείς και ουτοπικές. Με δεδομένη την ολιγωρία των πολιτών απέναντι στις αριστερές επαγγελίες – ακόμη και αν τις έβρισκαν σωστές, δεν έβλεπαν το πώς θα μπορούσαν να εφαρμοσθούν – ο κόσμος που είχε ανοιχθεί με ενδιαφέρον προς την Αριστερά διολίσθησε με απόγνωση προς το ΠΑΣΟΚ, στο μέτρο που εκεί έβλεπε κάποιου είδους εφαρμοσιμότητα, έστω και μειωμένων προσδοκιών. Με την σχεδόν δογματική σκληρότητα των διατυπώσεων της, η Αριστερά απώθησε τελικά περισσότερο κόσμο από όσο προσήλκυσε. Με την παντελή υποβάθμιση της ανάγκης πολιτικής συμμαχιών, κατέληξε όχι μόνον η ίδια να απομονωθεί πολιτικά, αλλά και οι επαγγελίες της να δυσφημισθούν ως ουτοπικές, απερίσκεπτες και ανεφάρμοστες. Επέλεξε την απομόνωση και σήμερα ακόμη υπερηφανεύεται γι’αυτο. Τότε, ας μην διερωτάται γιατί τα πράγματα έγιναν έτσι όπως έγιναν, εφ’ όσον η ίδια συνέβαλε κι αυτή σε μεγάλο βαθμό σε αυτό το αποτέλεσμα. Με τον απομονωτισμό της αύξησε εξ’ αντιδιαστολής την παραπαίουσα πολιτική αξιοπιστία του ΠΑΣΟΚ, τουλάχιστον στους μετακινούμενους και πολιτικά διαθέσιμους εκλογείς. Και μετεκλογικά ακόμη, επαγγέλλεται «προγραμματική αντιπολίτευση», δηλαδή εξ ορισμού αντιπαραθετική πολιτική. Ήδη αυτή η εκ προοιμίου επαγγελία την απομονώνει από τους ψηφοφόρους που μετέτρεψαν τις συνέπειες του δικομματισμού σε νέο ισχυρό ρεύμα λαϊκών προσδοκιών. Ενώ θα χρειαζόταν ακριβώς το αντίθετο: να μην κόβεται η επαφή, ο διάλογος, ακόμη και κάποια σύμπλευση, με αυτές τις ριζοσπαστικοποιημένες λαϊκές μάζες.
2) Η κρίση στην Ελλάδα συνδυάζεται (πέρα από το υψηλό δημόσιο χρέος και έλλειμμα) με μια παραγωγική αποδιάρθρωση της χώρας ; ( Ήδη πριν από την κρίση το έλλειμμα στο εξωτερικό ισοζύγιο είχε φτάσει στο αστρονομικό μέγεθος του -15% του ΑΕΠ , κατατάσσοντας τη χώρα στην αρνητική πρώτη θέση της Ευρώπης των 12 ή 15). Συγχρόνως η Ελλάδα έχει ένα τεράστιο έλλειμμα κοινωνικού κράτους, ασφαλιστικά ταμεία σε πτώχευση, μεγάλη κοινωνική δυστυχία κλπ. Η χώρα πρόσφατα χαρακτηρίστηκε ως ο αδύναμος κρίκος του ευρώ. Υπάρχουν οι προϋποθέσεις να χαρακτηριστεί ως αδύναμος κρίκος στην Ευρωπαϊκή αλυσίδα και από πολιτική άποψη ; Μήπως η εξέγερση του περασμένου Δεκέμβρη και ο κοινωνικός ριζοσπαστισμός που έχεις γράψει ότι επεκτείνεται, μαζί με το οικονομικό αδιέξοδο(;) της χώρας αναδεικνύουν πιθανότητες σε αυτή την κατεύθυνση ;
Η Ελλάδα αποτελεί πράγματι τον αδύνατο κρίκο της ευρωπαϊκής αλυσίδας και δικαίως αυτό αναγνωρίζεται διεθνώς. Συμπυκνώνει όλες τις ευρωπαϊκές αντιφάσεις, οικονομικές, κοινωνικές, πολιτικές, ακόμη και πολιτισμικές. Η εφαρμογή των κριτηρίων του Μααστριχτ εχει δημιουργήσει στην Ελλάδα τους υψηλότερους στην Ευρώπη δείκτες ανεργίας, φτώχειας, κοινωνικών αποκλεισμών, κατ’ εξοχήν στους νεανικούς πληθυσμούς σε έκταση που ξεπερνά κάθε παρόμοια επίδοση διεθνώς. Αυτή είναι η αιτία που αναπτύσσεται ο κοινωνικός ριζοσπαστισμός στη χώρα μας και με ανησυχία σημειώνουν οι διεθνείς παρατηρητές για τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες. Στην Ελλάδα κρίνεται η τύχη όχι μόνον του Μάαστριχτ και του Ευρώ, αλλά και του περιεχομένου της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, όπως επίσης, σε μεγάλο βαθμό, οι επιλογές που έχουν εμφανισθεί ως δήθεν «μονόδρομος», όπως της παγκοσμιοποίησης και του νεοφιλελευθερισμού. Το κοινωνικό τοπίο είναι σήμερα βαθειά τραυματισμένο και εύφλεκτο, όχι μόνον στην Ελλάδα, αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη, από τις αυτές πάντα αιτίες.
3) Στο ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ είχες την τιμητική 21η θέση. Το ευρωπαϊκό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ πέρα από την άρση του συμφώνου σταθερότητας υποστήριξε και μια Ευρώπη με ομοσπονδιακό προϋπολογισμό τύπου Η.Π.Α. με σκοπό την οικονομική σύγκλιση. Είναι εφικτή μια τέτοια υπόθεση σε μια Ευρωπαϊκή Ήπειρο των 27 με πολύ μεγαλύτερες εθνικές – περιφερειακές ανισότητες απ’ ότι οι ΗΠΑ ; Μια τέτοια πρόταση δεν υποθέτει τεράστιες μεταβιβάσεις από το «κέντρο» (Γερμανία, Γαλλία κλπ) προς την «Περιφέρεια» ; Είναι δυνατόν οι πολίτες της κεντρικής Ευρώπης να δεχτούν μια τέτοια προοπτική ;
Εάν η Ελλάδα και οι λοιπές χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας αποδεικνύονται σήμερα ως οι πλεον ασταθείς στον ευρωπαϊκό χώρο, θα έπρεπε κανονικά οι πλέον σταθερές, όπως π.χ. η Γερμανία, να εφαρμόσουν τους κανόνες κοινοτικής αλληλεγγυης, που προβλέπονταν από την Συνθήκη της Ρώμης (1957). Όμως, με το Μααστριχτ (1992) και την Συνθήκη της Λισαβόνας (2008), η αρχή της κοινοτικής αλληλεγγύης έχει καταργηθεί, ισχύει πλέον το «ο καθένας για τον εαυτόν του», αλλά και αυτό παρεμποδίζεται να ισχύσει λόγω της επιτήρησης των Βρυξελλών όσον αφορά τις δημόσιες δαπάνες και τα ελλείμματα. Θα πρέπει είτε η αρχή της αλληλεγγύης να επανέλθει, είτε οι προθεσμίες μείωσης των ελλειμμάτων να ανασταλούν και πάντως χρειάζεται οπωσδήποτε ευρωπαϊκό πρόγραμμα ανάκαμψης του συνόλου της Ευρωζώνης, πράγμα που μέχρι σήμερα απορρίπτουν αυτοί που θα έπρεπε να το χρηματοδοτήσουν. Η Ευρώπη με τις επιλογές της δημιούργησε μόνη της το αδιέξοδο της. Έχει βεβαίως τις δυνάμεις να βγει από αυτό, όμως αμφισβητείται βάσιμα το εάν έχει και την πολιτική βούληση. Φυσικά, η ευρωπαϊκή ενοποίηση προϋποθέτει σταθεροποιητικές μεταβιβάσεις ανάμεσα στις χώρες- μέλη. Οι πολίτες των πλουσίων χωρών παραμένουν αρνητικοί σε αυτό και οπωσδήποτε αυτό είναι αναφαίρετο δικαίωμά τους. Όμως, θα πρέπει να γνωρίζουν ότι χωρίς την δυνατότητα σταθεροποιητικών μεταβιβάσεων δεν μπορεί να υπάρξει ενωμένη Ευρώπη. Ευρωπαϊκή ομελέτα δεν γίνεται, εάν δεν σπάσουν τα εθνικά αυγά.
4) Ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σ’ ένα κρίσιμο οργανωτικό και πολιτικό σημείο. Ποιες είναι οι απόψεις σου για το οργανωτικό και πολιτικό του μέλλον ;
Για τον ΣΥΡΙΖΑ, πιστεύω ότι θα πρέπει να μετεξελιχθεί σε ένα νέο πολιτικό οργανισμό της ριζοσπαστικής Αριστεράς, ώστε να ανταποκριθεί στις προσδοκίες του διαθέσιμου κόσμου, που μέχρι σήμερα παραμένει χωρίς πολιτική έκφραση. Τα εμπόδια στη μετεξέλιξη προέρχονται από το σύνολο των οργανώσεων, είτε μεγάλων είτε μικρών, που τον συγκροτούν. Οι ποικίλοι οργανωτικοί και κομματικοί πατριωτισμοί δεν αποδέχονται το άνοιγμα σε μεγάλα τμήματα του κόσμου, που θα είναι δύσκολο να ελέγχονται. Όμως, η μετεξέλιξη είναι αναγκαία, εφόσον το πρόβλημα δεν είναι η συντήρηση ριζοσπαστικών οργανώσεων, αλλά η έκφραση του ριζοσπαστισμού της ίδιας της κοινωνίας. Ο Σύριζα θα πρέπει να εκφράσει βασικά το σύνολο της κοινωνίας και όχι να περιορίζεται στο να καρτελοποιεί πολιτικά την σημερινή ευρεία και διογκούμενη κοινωνική δυσαρέσκεια.
Οι ερωτήσεις τέθηκαν απο και απαντήθηκαν στον Κώστα Παπουλή-Γέρο
Πρωτοβουλια για την Αντισυστημικη Αριστερα 
Φαντάζομαι ότι η πρώτη ερώτηση που τέθηκε στον κ. Βεργόπουλο, για την ¨προγραμματική αντιπολίτευση¨ που επλεξε να κάνει ο ΣΥΝ χωριστά απο τον Σύριζα(;) να συζητηθεί σε κάποιο όργανο ή σώμα του Σύριζα. Οχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά γιατί δεν ξέρω να αποφασίστηκε κάπου αυτό,π.χ ίσως στην γραμματεία ή κάπου αλλού ή οχι; Μήπως πράγματι είναι μια πολιτική αποκλειστικά του ΣΥΝ, έτσι δηλαδή για να ξέρουμε και εμείς του ¨ευρύτερου κοινωνικού σύριζα¨.
Όσο γαιυτή καθεαυτή την συνέντευξη την βρίσκω ενδιαφέρουσα,ειδικά στην άποψη που διατυπώνει….¨Με δεδομένη την κατάρρευση του ενός πόλου, η άνοδος του άλλου εξασφαλίσθηκε σχεδόν αυτόματα και ταχύτατα. Όμως, η πλημμυρίδα που καταγράφηκε στο εκλογικό αποτέλεσμα δείχνει ότι υπήρξε και κάτι περισσότερο από απλή συνέπεια του δικομματισμού. Μια νέα λαϊκή προσδοκία πίστεψε σε μια παράταξη που θεωρείτο προ πολλού τελειωμένη. Η ριζοσπαστική Αριστερά παρέμεινε παθητικός και ανήμπορος θεατής των εξελίξεων¨….. καιπολιτικά αυτοκαταστροφικός θα πρόσθετα εγώ!, και βέβαια διαφωνώ εντελώς με την αντίληψη του, που θέλει τον Συριζα σε ρόλο ¨κριτικής υποστήριξης στην κυβέρνηση¨. Όμως οι απόψεις του κ. Βεργόπουλου είναι πάντα ενδιαφέρουσες και ριζοσπαστικές στην οπτικής τους…
O Βεργόπουλος εχει την άποψη οτι πρέπει να «προκληθεί» η σοσιαλδημοκρατία οπως κάνει η Γερμανική αριστερά. Η πολιτική δεν είναι προπαγάνδα ιδεών,όπως πολιτεύθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ.Δεν αρκεί να ισχυρίζεσαι ότι το ΠΑΣΟΚ είναι σοσιαλφιλελεύθερο κόμμα, αλλά πρέπει και να το αποδείξεις. Μια τέτοια ¨»προκλητική» κίνηση ηταν η πρόταση κοινής δράσης των 6 σημείων του Α.Αλαβάνου.Δεν νομίζω οτι πρόκειται για πολιτική κριτικής στήριξης αλλά για πολιτική πολιτικής «πρόκλησης».Σήμερα πχ θα μπορούσμε να κάνουμε αντιπολίτευση θυμίζοντας και τις θέσεις που είχε ο Α.Παπανδρέου το 81. Η σοσιαλδημοκρατία δεν ηττήθηκε στην Ευρώπη εξ΄αιτίας της παραδοσιακής της πολιτικής υποστήριξης του κοινωνικού κράτους,αλλά γιατί την εγκατέλειψε.Αν λοιπόν καταφέρουμε να αποδείξουμε με πολιτικές κινήσεις και όχι με το πρόγραμμά μας, όπως το ΚΚΕ, ότι το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται μακράν από θέσεις κοινωνικού κράτους, τότε και μόνον τότε θα έχουμε μια μεγάλη αριστερά.Γιατί η ευρύτερη δεξαμενή της αριστεράς στην Ελλάδα ειναι ο κοσμος του ΠΑΣΟΚ.Και αυτός είναι ένας από τους λόγους που ήταν εγκληματικό λάθος το 89.
Δύο απλές διαπιστώσεις: α)Αν πραγματικά θέλουμε και οργανωτικό άνοιγμα σε μεγάλα )τμήματα του κόσμου και ο ΣΥΡΙΖΑ να εκφράσει την κοινωνία τότε η πρεμούρα για ιδεολογικες συμφωνίες δεν στενεύει το εγχείρημα;β)Με αυτό το ευρωπαϊκό αδιέξοδο και την δεινή θέση της χώρας μέσα σε αυτό,με πολλές πιθανότητες για το προς τα που θα οδηγηθεί η ευρωπαϊκή ενοποίηση και η πατρίδα μας, τι ακριβώς πολιτική συμφωνία είναι ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός της ηγετικής ομάδας του ΣΥΝ;
Πάντα διαβάζω τα κείμενα του Βεργόπουλου, του οποίου τις απόψεις σέβομαι και επίσης θεωρώ ότι μπορεί να αποτελέσει (αν το επιθυμεί) μεγάλο κεφάλαιο για την συγκρότηση και ανάπτυξη της Αριστεράς στην Ελλάδα. Διαβάζοντας όμως την συνέντευξη, μου γεννήθηκαν οι εξής προβληματισμοί (χωρίς φυσικά να περιμένω απάντηση από τον ίδιο):
1. συμφωνώ με τις εκτιμήσεις του για το εκλογικό αποτέλεσμα αλλά την συνέχεια της απάντησής του στο πρώτο ερώτημα δεν μπορώ να την κατανοήσω, μου φάνηκε ασαφής και αντιφατική. Ενώ αρχικά αναφέρει ότι «οι αναλύσεις της Αριστεράς διαψεύσθηκαν ως ασαφείς και ουτοπικές» ή σε άλλο σημείο «διατυπώθηκαν με δογματικό τρόπο» με συνέπεια «την απόγνωση του κόσμου και την διολίσθησή του στον δεύτερο πόλο εξουσίας», στην συνέχεια καταλήγει «ότι χάθηκε η επαφή και ο διάλογος με τις ριζοσπαστικοποιημένες λαϊκές μάζες». Δηλαδή, το δημοσκοπικό 18% (της περιόδου του άρθρου 16 κλπ) χάθηκε λόγω του «ριζοσπαστικού» προεκλογικού λόγου του ΣΥΝ (που κατά την γνώμη μου θύμιζε ΠΑΣΟΚ δεκαετίας 80)?
Η πρώτη φάση ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ παρ’ όλες τις δυσκολίες είχε κοινή δράση, μικρές νίκες,έδινε προσδοκίες για κάτι καινούργιο με στροφή στο μέλλον. Η δεύτερη φάση καθόδου του ΣΥΡΙΖΑ είχε «ψυχοφθόρα» εσωστρέφεια, στασιμότητα, μικρές ήττες και επιστροφή στο παρελθόν.
2. στην απάντηση του τρίτου ερωτήματος αναφέρει σε κάποιο σημείο ότι «έχει καταργηθεί η κοινοτική αλληλεγγύη και ισχύει ο καθένας για τον εαυτό του». Τι εννοεί? Πάντα έτσι δεν ήταν? Γιατί διευρύνουν την Ε.Ε.? Μόνο για να διευρύνουν τις αγορές τους και ταυτόχρονα είτε αγοράζουν τις όποιες παραγωγικές βάσεις των πιο αδύνατων οικονομιών, είτε εκμεταλλεύονται το φτηνό εργατικό και τις αποικιοκρατικού τύπου εργασιακές σχέσεις που επιβάλλουν. Ποιά Ευρωπαϊκή ενοποίηση εννοεί σε άλλο σημείο της απάντησής του? Επίσης θα ήθελα να τον ρωτήσω, με αφορμή άρθρο του στην Ελευθεροτυπία σχετικά με την καμπάνια του Σαρκοζί «περί εθνικής ταυτότητας των Γάλλων», στο οποίο θέτει τον προβληματισμό του να επανεξετάσει η Αριστερά την χρησιμότητα του «έθνους-κράτους» ως απάντηση στην νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση. Τι εννοεί άραγε?
Θα ήθελα να είναι λίγο πιο σαφής στους ορισμούς του.
Ο Κ. Βεργόπουλος είναι ένας πολύ σημαντικός αναλυτής της παγκόσμιας οικονομίας και τα βιβλία του και τα άρθρα του, μας ανοίγουν στην κυριολεξία τα μάτια. Έχει επίσης την δυνατότητα να διατυπώνει τις πολιτικές εξελίξεις που αναγκαστικά προκύπτουν από την κίνηση της οικονομίας.
Άλλο όμως αυτό κι άλλο να απαιτούμε απ΄αυτόν να διατυπώσει προβλήματα πολιτκής τακτικής και στρατηγικής για τη χώρα μας.
Στην 1η απάντηση του, βάζειζητήματα τακτικής και στρατηγικής με έναν τέτοιο τρόπο,που σε σπρώχνει να σκεφθείς ότι περισσότερο μιλάει για το ΚΚΕ, παρά για την καθ΄ημάς αριστερά. Τρανταχτό παράδειγμα για την σκέψη μας αυτή τα λόγια του: «Επέλεξε την απομόνωση και σήμερα ακόμη υπερηφανεύται γι’ αυτό» ή » η παντελής υποβάθμιση της ανάγκης πολιτικών συμμαχιών…»
Ε, αυτά κι άλλα πολλά, μόνο στο ΚΚΕ παραπέμπουν, εκτός κι αν εννοεί ότι κακώς ο Συριζα,εκτός της Α.Π., αρνήθηκε να γίνει ουραγός και αιμοδότης του ΠΑΣΟΚ, υπακούοντας στα κελεύσματα της ηγεσίας του.
Παρακάτω βέβαια, μεταφέρει την κριτική του στον Συριζα και τον ψέγει για την «προγραμματική αντιπολίτευση» του, που είναι «εξ ορισμού αντιπαραθετική πολιτική» !!! Και μάλιστα επισημαίνει ότι μια τετοια πολιτική ταχτική σε «απομονώνει», από τις «ριζοσπαστικοποίημένες λαϊκές μάζες» , που ψήφισαν το ΠΑΣΟΚ.
Είναι πολύ περίεργο ένας πολιτικός αναλυτής, να υποστηρίζει ότι θα κερδίσεις τις ριζοσπαστικές μάζες, κάνοντας ουσιαστικά «συμπολίτευση» με την ηγεσία του κόμματος που εκόντες άκοντες ψήφισαν. Όπως και να ξεχνάει την κινηματική δράση και τα κοινωνικά κινήματα, σαν έναν από τους βασικούς μοχλούς πολιτικής διαφορποίησης των «μαζών».
Αν δεν ήξερα τον συνεντευξιαζόμενο, θα έλεγα ότι διαβάζω τη συνεύντεξη ενός στελέχους της δεξιάς πτέρυγας της Α.Π. του ΣΥΝ. Δυστυχώς, όλοι έχουμε τις κακές στιγμές μας και γι αυτό, εμείς στην ΠΑΣΑ, είμαστε υπέρ της άμεσης δημοκρατίας για να μπορούμε με παρρησία αλλά και συντροφικότητα να κρίνουμε κάθε αυθεντία!
Ο Βεργόπουλος σε καμία περίπτωση δεν προτείνει συμπολίτευση με το ΠΑΣΟΚ. Όλες οι πολιτικές του παρεμβάσεις (άρθρα και βιβλία) είναι σαφέστατες, όσον αφορά το νεοφιλελεύθερο προσανατολισμό της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας. Ουδεμία σχέση Βεργόπουλου – Αναν. Πτέρυγας. Αλλού είναι το δίλλημμα :
Εγκαλείς το ΠΑΣΟΚ επειδή δεν κάνει αυτά που λέει το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ και κάνεις «αντιπαραθετική προγραμματική αντιπολίτευση» ;
η
Εγκαλείς το ΠΑΣΟΚ επειδή δεν κάνει αυτά που οι αριστεροί Πασόκοι νόμιζαν ότι θα κάνει και τους είχε ψιλουποσχεθεί ο ΓΑΠ ότι θα κάνει και ταυτόχρονα οργανώνεις ενωτικούς αγώνες με αριστερούς Πασόκους για την ανατροπή συγκεκριμένων κυβερνητικών επιλογών (π.χ. εργασιακή επισφάλεια, ΚΕΣ-ιδιωτικά ΑΕΙ από το παράθυρο κλπ);
Ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά και το ΚΚΕ μέχρι στιγμής,κάνουν το 1ο. Ο Λαφοντέν και ο Μελανσό μάλλον κάνουν το 2ο με επιτυχία.Δυστυχώς αυτό το ερώτημα πάντα συσκοτίζεται από την αιώνια αντιπαράθεση Αρ. ρεύματος – Αναν. Πτέρυγας η οποία είναι εγκλωβισμένη στο δίπολο: «γενικόλογη-flat καταγγελία του ΠΑΣΟΚ ή κεντροαριστερό γλύψιμο» ουδέποτε εμβαθύναμε στο πώς θα κερδίσουμε την αριστερή βάση της σοσιαλδημοκρατίας. Η μεταπολιτευτική αριστερά, όπως εύστοχα έχει πει ο Μπιτσάκης, ήταν πάντα εγκλωβισμένη στο δίπολο δεξιός – αριστερός οπορτουνισμός (υποταγή – απογείωση). Αυτό φυσικά έχει την εξήγησή του. Η ελληνική αριστερά είναι «παιδί» των αγώνων για τη δημοκρατία (εμφύλιος, χούντα, Καραμανλικό κράτος κλπ) δεν είναι «παιδί» ταξικών αγώνων, δεν είχε ποτέ ευρεία «πληβειακή» βάση και της είναι πάρα πολύ δύσκολο να επικοινωνήσει με την «πληβειακή» βάση του ΠΑΣΟΚ και να οργανώσει αγώνες μαζί της.
Προσωπικά δεν μπορώ να περιγράψω ποιό είναι το βέλτιστο μίγμα μιας πολιτικής «πρόκλησης» και «προγραμματικής αντιπαράθεσης» με τη σοσιαλδημοκρατία, αλλά νομίζω πως έχει κομβική σημασία για το μέλλον της ελληνικής αριστεράς. Η παρέμβαση Βεργόπουλου ακόμα κιαν έχει φράσεις που «σοκάρουν» το θέτει επι τάπητος.
Είναι πράγματι πολύ σοβαρά τα ζητήματα πολιτικής ταχτικής που τίθενται με αφορμή την συνέντευξη του Κ. Βεργόπουλου.
Πιστεύω ότι ο Σύριζα στερείται πολιτικής ταχτικής αλλά και στρατηγικής,( μη μου πείτε ότι τα 15 σημεία αποτελούν πολιτική ταχτική γιατί δεν είναι), άλλωστε είναι και τα μεγάλα ζητούμενα του χώρου και οχι το οργανωτικό που συζητάμε ξεκομένα απο το πολιτικό και ιδεολογικό πλαίσιο της ριζοσπαστικής αριστεράς.
Αυτή η παραδοχή μπορεί να είναι δεδομένη αδυναμία του χώρου αλλά και επίγνωση των μεγάλων ¨προταγμάτων της νέας αριστεράς¨ που θέλουμε.
Αυτή η συζήτηση πρέπει κάποτε να ανοίξει στην αριστερά και το Συριζα και οι απόψεις των αριστερών και ριζοσπαστών διανοητών είναι αναγκάιες όσο ποτέ άλλοτε…
Και συνεχίζοντας τον προβληματισμό, με ένα προσωπικό παράδειγμα. Την περίοδο της δημοσκοπικής άνοιξης του ΣΥΡΙΖΑ κι εγώ ήμουν με τα μπούνια υπερ της «προγραμματικής αντιπαράθεσης» με το ΠΑΣΟΚ, «δε θα γίνουμε κερασάκι» (Τσίπρας), «καλώς τα παιδιά»(Αλαβάνος). Μετά τις ευρωεκλογές και μετά από συζητήσεις με πολλούς απλούς αριστερούς ανθρώπους που κινούνται ανάμεσα σε ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ και ψηφίζουν πότε το’ να και πότε τ’ άλλο, άρχισα να σκέφτομαι διαφορετικά. Τουλάχιστον όσον αφορά αυτή τη συγκεκριμένη «ομάδα απεύθυνσης» (αριστερή βάση του ΠΑΣΟΚ)κατέληξα ότι εαν την περίοδο που το ΠΑΣΟΚ πήγαινε κατα διαόλου ακολουθούσαμε πολιτική «πρόκλησης – πρόσκλησης» θα τους κερδίζαμε. Δεν ξέρω εαν αυτή η εμπειρία έχει γενική αξία. Επίσης εαν θυμηθεί κανείς την «ποιοτική» ανάλυση του δείγματος της δημοσκοπικής έκρηξης του ΣΥΡΙΖΑ , το 70% ήθελε συνεργασία ΠΑΣΟΚ – ΣΥΡΙΖΑ. Σε αυτό το εύρημα δεν δόσαμε καμία σημασία.
Κάποτε θα πρέπει να συζητηθούν και οι ευρωπαϊκές εμπειρίες διεξοδικά, έξω από το αποπροσανατολιστικό δίπολο : κεντροαριστερά – αριστερίστικος αναχωρητισμός.
Το ΠΑΣΟΚ απέσπασε ένα σημαντικό ποσοστό στις εκλογές, Ο ΣΥΡΙΖΑ που είχε σε μια στιγμή αναδειχθεί σε αξιωματική κοινωνική και πολιτική αντιπολίτευση,έχασε κάθε σχέση με το αριστερό κομμάτιτου ΠΑΣΟΚ,αυτοί που μας ψήφισαν δεν το έκαναν με ενθουσιασμό,ο ανένταχτος κόσμος εχει απομακρυνθείκλπ. Αυτό σημαίνει οτι ό τρόπος που ασκήσαμε πολιτική ηττήθηκε κατά κράτος.Πρέπει να βγάλουμε συμπεράσματα και οχι να πανηγυρίζουμε οπως κάνουν ορισμενοι για το 4,6% και πόσο καλά διατυπώσαμε το προγραμμά μας.Ο τρόπος που χειρίστηκαμε την σχέση μας με το ΠΑΣΟΚ μάλον δεν απέδωσε. Ισως παραδειγματιζόμενοι απο τους Γερμανούς να πρέπει να πειραματιστούμε με έναν τρόπο σαν και αυτόν που λέει ο Βεργόπουλος που δεν είναι κριτική υποστήριξη αλλά πρόκληση της σοσιαλδημοκρατίας σε αριστερή κατεύθυνση ετσι ώστε να κερδίσουμε τον αριστερό κόσμο του ΠΑΣΟΚ.Σίγουρα υπάρχουν και άλλοι ίσως και πιο σημαντικοί λόγοι για την καταστασή μας. Ομως η πολιτική χρειάζεται πείραμα και δοκιμή και λίγο ρίσκο…Αλλωστε τι να ρισκάρουμε πια; μια μεγάλη ευκαιρία χάθηκε.
Στο Αρθρο 16, οπου ειχαμε αυτη τη νικη που ακομα επικαλουμαστε τι ειχαμε κανει; Προκληση-προσκληση. Η δικη μου εμπειρια σ’εναν μικρο επαρχιακο Συριζα που τοτε ειχαμε συγκροτησει και ηρθαν πολλοι δυσαρεστημενοι του Πασοκ ηταν: 1.Περιμεναν οργανωμενη κατασταση με προτασεις ετοιμες και ψηφοφοριες και δουλεια κι οχι μια υποδοχη του τυπου «ελατε να συζητησουμε απο το 0 για οργανωτικα και διαδικασιες. 2. Απομακρυνθηκαν οταν ακουσαν «καθοδος στον Αδη» κ.λ.π. Αυτα προεκυψαν απ’τα λογια τους οταν τους ξανακαλεσα κι αρνηθηκαν γιατι δεν ηταν σοβαρη ιστορια ο Συριζα. Συμπερασματα δικα μου: Συμφωνω με το Βεργοπουλο, αν σωστα εχω ερμηνευσει τα λεγομενα του, στο οτι τα ιστορικα -ιδεολογικα δεσμα της αριστερας που σωστα αναλυει η Σωτηροπουλου, αλλα κι αλλες πολλες παθογενειες, με κυριαρχη την ελειψη επαφης μας με τον κοσμο, μας εκαναν να χασουμε το παιχνιδι, οχι το Δεκεμβρη, αλλα πολυ νωριτερα. Ενας συντροφος τοτε, σε μια ΓΣ του Συριζα, ειχε πει να απαντησουμε στα ΜΜΕ που ξεσκιζοταν να ρωτανε αν θα συνεργαστουμε με το Πασοκ, «βεβαιως και θα συνεργαστουμε, αν κανει οτι η κοινωνια ζηταει, δηλ…..τα 15 περιπου κατοπινα σημεια, τα ζητηματα που εκαιγαν τον κοσμο εκεινη την περιοδο. Τον θεωρησαν ΑΠ, καμια σχεση βεβαια ο ανθρωπος. Τα 6 σημεια του Αλαβανου ηρθαν με μεγαλη καθυστερηση και ηταν και επιμερους (η Σουδα αφορουσε αριστερους με μνημες οχι τον πολυ κοσμο). Τα παντα ειναι τοσο ρευστα , τα συγχρονα εργαλεια αναλυσης λειπουν, κι οσο μπορουμε να αφουγκραζομαστε τους πολλους και να διαισθανομαστε αυτο που εγκυμονειται, τοσο ελπιδες εχουμε.
Θα συμφωνησω με τις αναλυσεις της ΒΑγγελιώς , παλαιοτερα εχω γραψει και εγω παρομοια, δεν εχει νοημα να τα γραψω αλλιώς με κάλυψε.
ΟΙ προκλησεις – προσκλησεις μετρανε στην κοινωνια , στο κοινωνικο ακροατηριο του ΣΥΡΙΖΑ που ειναι σαφως πλατυτερο απο 4,6 %, και θα μεταφραστει σε συνειδητους υποστηρικτες, εφοσον υπαρχουν συγκεκριμενες τοποθετήσεις και δράσεις που βαζουν το ΠΑΣΟΚ να πει το μεγαλο ΝΑΙ ή το μεγαλο ΟΧΙ σε ριζοσπαστικες αλλαγες που ουσιαστικα επικροτει η κοινωνια (και ενα μεγαλο- ισως το μεγαλυτερο κομματι του 44%),
στη χειροτερη περιπτωση ο ΣΥΡιζα Θα δινει την κοινωνικη ατζεντα, στην καλυτερη θα αναδειξει αυτο που στα αληθεια ειναι το σημερινο ΠΑΣΟΚ : μια μετα-μοντερνα Ενωση Κέντρου , μια Νεα Δημοκρατια με κεντρο-αριστερες πινελιες