Λούτσιο Μάγκρι. Ένας θάνατος

του Νικόλα Σεβαστάκη

Ο Λούτσιο Μάγκρι, ιδρυτική φυσιογνωμία της αριστερής εφημερίδας Il Manifesto, και σημαντικός άνθρωπος του δημοκρατικού κομμουνισμού, πέθανε με υποβοηθούμενη ευθανασία στην Ελβετία. Και πάνω στο πτώμα του τα γνωστά κοράκια άρχισαν να κρώζουν: πέθανε ο «ουτοπιστής» γιατί –λένε- δεν άντεξε να βλέπει τον κόσμο να μην ακολουθεί την «ουτοπία του». Το έγραψε η Repubblica και το αναπαράγουν τα δικά μας αγράμματα μήντια.
Έτσι ξεμπερδεύουν με την Ιστορία αυτοί που άφησαν τους Μάγκρι για τους Μόντι. Έτσι επιλέγουν να συνεχίσουν το δρόμο τους οι δημοκράτες χωρίς δημοκρατία, οι αριστεροί χωρίς Αριστερά, οι τάχα Ευρωπαίοι χωρίς Ευρώπη ή με την Ευρώπη-τέρας της Μέρκελ, του Σαρκοζύ και των «τεχνοκρατών».
Ο Μάγκρι δεν πήγε με το ρεύμα. Υπερασπίστηκε μέχρι τέλους το δικαίωμα

Η αλληλεγγύη θα είναι η απάντηση των πολιτών στην κυβέρνηση Παπαδήμου

Γραφει ο Γιάννης Νάκος

Ποτέ άλλοτε στη μεταπολεμική ιστορία μας, ο χειμώνας που έρχεται πλέον και ημερολογιακά δεν παρουσίαζε τόσες εφιαλτικά πολλές ομοιότητες με τον τρομερό χειμώνα του 1941-42.
Τηρουμένων των αναλογιών και των συνθηκών, ο ελληνικός λαός έχει από τότε να δει μεγάλα τμήματά του να βρίσκονται αντιμέτωπα με την εξαθλίωση, ακόμη και με την πείνα –και σαφώς η Αθήνα ούτε τότε είδε να έχει ένα πληθυσμό αστέγων που ξεπερνά τις 20.000 ψυχές.
Η πιο ξεκάθαρη ίσως ομοιότητα του τότε με το σήμερα είναι το έλλειμμα ηγεσίας που αντιμετωπίζει ο λαός μας.

Φοβισμένος από την ανασφάλεια, απηυδισμένος από τις κωλοτούμπες των πολιτικών του, δίχως διακριτές πολιτικές προτάσεις εναλλακτικού δρόμου προς την ανοικοδόμηση, ο λαός μας βρίσκεται όπως και το χειμώνα του 1941-42 πολιτικά ακέφαλος