Η Συρία στο δρόμο της Λιβύης!

Η Συρία βρίσκεται πλέον σε κατάσταση εμφυλίου πολέμου με χιλιάδες νεκρούς και αυξανόμενο αριθμό λιποτακτών να παίρνουν τα όπλα κατά των κυβερνητικών δυνάμεων, ανακοίνωσαν τα Ηνωμένα Έθνη. Το κεντρικό μέτωπο της συριακής αντιπολίτευσης συμφώνησε να συντονίσει τη δράση του με τους αποστάτες του Ελεύθερου Συριακού Στρατού (FSA) κατόπιν συνάντησης στην Τουρκία. Την ίδια στιγμή, Ευρωπαϊκή Ένωση και Ηνωμένες Πολιτείες επιβάλλουν πρόσθετες κυρώσεις σε βάρος του καθεστώτος Άσαντ.

Το έργο το έχουμε ξαναδεί στη Λιβύη. Στο τέλος, οι «δυνάμεις της ελευθερίας» που καβαλάνε στο σβέρκο του εξεγερμένου λαού, δηλαδή οι δυνάμεις που θα παραδώσουν τη χώρα στον ιμπεριαλισμό, πιθανόν χωρίς να ρίξει τουφεκιά, θα νικήσουν και στη Συρία. Θα νικήσουν έναν εθνικιστικό ημιδικτατορικό καθεστώς παλιά κοπής που μένει σαν φάντασμα ακόμη θυμίζοντας εποχές «ισορροπίας τρόμου» του ψυχρού πολέμου.

Το θέμα δεν είναι να κλάψεις για ένα αυταρχικό και ανελεύθερο καθεστώς της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης. Το θέμα είναι ότι άλλος ένας λαός, άλλη μια χώρα θα περάσει δια μέσου

ΚΟΙΝΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΕΚΛΕΓΜΕΝΩΝ ΣΕ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΕΣ ΚΑΙ ΔΗΜΟΥΣ ΓΙΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΠΕΡΓΙΑΚΟ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΑ

28 εκλεγμένοι, δήμαρχοι και σύμβουλοι σε περιφέρειες και δήμους υπογράφουν το παρακάτω κείμενο αλληλεγγύης στον αγώνα των εργαζόμενων στην ελληνική χαλυβουργία, ενώ παράλληλα οργανώνονται και στηρίζονται από τις κινήσεις τους στις περιοχές τους και άλλες μορφές αλληλεγγύης με οικονομική ενίσχυση, επισκέψεις στο χώρο, συζήτήσεις.

Το «Σύνταγμα» με άλλαξε

 ΦΑΚΕΛΛΟΣ: ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΚΑΙ ΣΚΕΨΕΙΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΛΑΤΕΙΕΣ

ΠΟΤΕ ΗΡΘΕΣ;

Δεν υπάρχει τρόπος να μιλήσω για την εμπειρία μου από την Πλατεία Συντάγματος, χωρίς να σου παραθέσω ένα σημαντικό στοιχείο: Είμαι συστηματικός αναγνώστης, μεταφραστής και συγγραφέας επιστημονικής φαντασίας. Πράγμα που πρακτικά σημαίνει ότι ποτέ στην ζωή μου δεν μπόρεσα να θεωρήσω την υπάρχουσα κοινωνική οργάνωση και το πολιτικό σύστημα που την αναπαράγει σαν ακλόνητα και αιώνια “δεδομένα”.

Πήγα στην Πλατεία και κάθισα στα πλακάκια του Συντάγματος, θέλοντας πιο πολύ να ακούσω παρά να μιλήσω. Να κοιτάξω τα πρόσωπα των ανθρώπων κι όχι τα χέρια τους που μούτζωναν. Στα σαρανταπέντε μου, δεν πίστευα πως είχα κάτι να προτείνω στην πιτσιρικαρία που κινούσε την πλατεία -και έδειχνε να επιστρέφει στην κοινωνία μετά το τραύμα που έζησε με την δολοφονία Γρηγορόπουλου- διεκδικώντας να υπάρξει σε μια χώρα που συστηματικά την αγνοούσε.