Να μας κάνει τη χάρη η κυρία Αριστερά και να ξυπνήσει

Αχός βαρύς ακούγεται, πολλά ντουφέκια πέφτουν: να διαδηλώσουμε στις 25 Μαρτίου, ή να μη διαδηλώσουμε;

Τι ’χες (αριστερέ) Γιάννη, τι ’χα πάντα! Να ‘‘σκοτώνομαι’’ με τον (επίσης αριστερό) Γιώργη περί διαφόρων θεωρητικών ή πρακτικών ζητημάτων, στρατηγικού ή τακτικού χαρακτήρα και γενικά επί παντός επιστητού. Εξέχουσα θέση σε όλες αυτές τις αφορμές για καβγάδες το λεγόμενο εθνικό ζήτημα, δηλαδή η διαλεκτική σχέση εθνικού και ταξικού στοιχείου που αναδύεται κάθε λίγο και λιγάκι με αυτή ή την άλλη αφορμή. Το οποίο βεβαίως και έρχεται από το βάθος τού προπροηγούμενου αιώνα, βεβαίως και είναι ‘‘ζόρικο’’, αλλά συχνά, και ιδίως τις τελευταίες δύ0-τρεις δεκαετίες, δεν αποτελεί κατά βάθος παρά μόνο πρόσχημα για να διευκολυνθεί η ‘‘επίλυση’’ τού εξής προβλήματος: Πώς να δικαιολογήσω την ύπαρξή μου, από τη στιγμή που αδυνατώ να εκπληρώσω την κύρια αποστολή και καθήκον να ξεδοντιάσω το θηρίο τού καπιταλισμού στην (όποια) χώρα μου![1] Και βέβαια, πώς να συνεχίσω να διατηρώ τις διαχωριστικές γραμμές οι οποίες, σε τελική ανάλυση, μου επιτρέπουν να πετάω τη μπάλα στην εξέδρα και να λέω στο ‘‘πόπολο’’: «Τι να σας κάνω; Οι άλλοι έχουν λάθος απόψεις, κι εσείς δεν μου δίνετε την πλειοψηφία. Γίνεται να τα βγάλω πέρα μόνος μου;».

Η νέα ‘‘πτυχή’’ τού εθνικού ζητήματος

Εν όψει τών παρελάσεων και των εορτασμών για την επέτειο της 25ης Μαρτίου 1821, εθνικιστικοί κύκλοι, ακροδεξιοί διαφόρων αποχρώσεων, οργανώσεις εφέδρων τών Ειδικών Δυνάμεων και γενικά όλη αυτή η ‘‘ελληνική σαλάτα’’ πρόλαβαν και με μία κίνηση τούκα προ, έριξαν το σύνθημα της αξιοποίησης της επετείου για να εκδηλώσει ο λαός την αντίθεσή του στη «νέα κατοχή των μνημονίων και στους πουλημένους πολιτικούς». Από κοντά κι ο «Στόχος» (στόκος) με σημειολογικά κι όχι μόνο καλέσματα σε νέες ‘‘εθνοσωτηρίους επαναστάσεις’’. Κι αμέσως, ω, αμέσως…

Αμέσως, «ταραχή έπεσε στον κόσμο, και το σανίδωμα υποχώρησε από την πίεση τη μεγάλη του ήλιου»!

Το χορό άνοιξε ο «Ριζοσπάστης» με ένα δημοσίευμα υπό τον τίτλο «Οσμή προβοκάτσιας στις 25 του Μάρτη;», με το οποίο, εμμέσως πλην σαφώς, μας συνιστούσε για την ερχόμενη Κυριακή να την κάνουμε με πλάγια πηδηματάκια και να πάμε για κανένα 5 Χ 5! —οι μεγαλύτεροι για κανένα ουζάκι (ή τσίπουρο για μερικούς-μερικούς, ονόματα δεν λέμε και υπολήψεις δεν θίγουμε… ;-) ). Όπως ήταν αναμενόμενο, το άρθρο έκανε το γύρο τού διαδικτύου και αναπαράχθηκε. Όμως, κατά κύριο λόγο αναπαράχθηκε επιδοκιμαστικά σε διάφορα blogs, ακόμα και σε blogs αντι-κουκουέδικα! (Μην κοιτάτε που εμείς το παραδεχόμαστε. Όλοι ασπάζονται το απόφθεγμα του Τενγκ «άσπρη γάτα, μαύρη γάτα, αρκεί να πιάνει ποντίκια». Πρώτοι και καλύτεροι οι φίλοι μας της ΕΟΣ. Ακόμα και κατ’ εξοχήν υπερασπιστές τής Ηθικής, όπως ο φίλος μας ο Λασκαράτος. Μέχρι και αντιφασίστες που εμάς μας θεωρούν φασιστόμουτρα, ακριβώς επειδή εκτιμούν ότι ‘‘κουκουεδοφέρνουμε’’! Χαμός! ;-) )

Προβοκάτσια, αλλά τι είδους προβοκάτσια;

Δεν είμαστε κι ο Σαραντάκος, αλλά έχουμε την ισχυρή εντύπωση ότι οι πρωταρχικές σημασίες αυτής της λέξης είναι δύο:

1) Ο αντίπαλος μεταμφιεζόμενος σε φίλο («ένας από εμάς»), προβαίνει σε ενέργειες ξένες προς τη δική σου αντίληψη που σε εκθέτουν και

2) Ο αντίπαλος σε παγιδεύει και σε παρασύρει πια εσένα τον ίδιο σε πράξεις (ή κινήσεις, στάσεις κ.λπ.) πάλι με σκοπό να σε εκθέσει. Σε μια πιο διασταλτική ερμηνεία, μπορεί να σημαίνει ότι ο αντίπαλος προκαταλαμβάνει μία κατάσταση με σκοπό είτε να σε αποκλείσει από αυτήν και να σου στερήσει τη δυνατότητα παρουσίας, είτε ακόμα και ταυτόχρονα για να της προσδώσει το δικό του πρόσημο.

(Για άλλες σημασίες, όπως αυτή τής πρόκλησης με σκοπό να διεξαχθεί συζήτηση ή αντιπαράθεση, στις οποίες συνήθως ο προκαλών έχει τη βεβαιότητα ότι θα θριαμβεύσει —αυτό που λέμε «πέταγμα του γαντιού»—, η λέξη προβοκάτσια, αν και χρησιμοποιείται, είναι απολύτως λανθασμένη και παραπλανητική, αφού δεν έχει την παραμικρή σχέση με την πρωταρχική σημασία της.)

Μετά από αυτή την μικρή σημασιολογική ανάλυση, ας επανέλθουμε στο θέμα μας, διατυπώνοντας κάποιες απορίες.

Σε τι συνίσταται εν προκειμένω η προβοκάτσια, για την οποία κάνει λόγο ο «Ριζοσπάστης»; Προφανώς, πρέπει να αποκλείσουμε την εκδοχή τών ακροδεξιών μεταμφιεσμένων σε αριστερούς. Άρα τι μένει ως αντικειμενικός στόχος τών προβοκατόρων, πού αποσκοπούν; Στο να μας φέρουν αντιμέτωπους και ‘‘στα χέρια’’ —κατά την πρωταρχική ερμηνεία τής παγίδευσης —με τους ακροδεξιούς, ώστε να βγούμε ‘‘κακά παιδιά’’ και να έχουνε μετά να λένε για τα ‘‘δύο άκρα’’ που ‘‘συναντιούνται’’ στη βία και την ‘‘ανομία’’; Ή, κατά τη δεύτερη και διασταλτική ερμηνεία τής προληπτικής αφοπλιστικής δράσης, στο να εμποδίσουν τις λαϊκές εκδηλώσεις διαμαρτυρίας και την παρουσία τής Αριστεράς σε αυτές, είτε υπό το φόβο επεισοδίων, είτε υπό το φόβο τού στιγματισμού για συμπόρευση με την ακροδεξιά;

Με το φτωχό μας το μυαλό

Δεν μπορούμε να ξέρουμε φυσικά τι είχε στο μυαλό του ο αρθρογράφος τού «Ριζοσπάστη» και όλοι όσοι ενστερνίστηκαν την προσέγγισή του περί προβοκάτσιας. Θα καλύψουμε όμως όλες τις εκδοχές που αναλύσαμε παραπάνω, με την ακόλουθη σκέψη:

Αν η πρωταρχική μέριμνα τής πολιτικά οργανωμένης Αριστεράς είναι η αποφυγή συγκρουσιακών καταστάσεων με το ακροδεξιό ή το ανοιχτά φασιστικό κομμάτι τής Δεξιάς, καλό είναι να έχει υπ’ όψη της ότι στις συνθήκες οξυμένης ταξικής πάλης αυτό θα συμβεί αργά ή γρήγορα. Ο μοναδικός τρόπος να το αποφύγει είναι είτε η υποχώρηση της όξυνσης (το θέλει;), είτε η δική της απόσυρση από το εκάστοτε πεδίο σύγκρουσης.[2]

Ζητήματα ιδεολογίας ή ιδεολογήματα;

Παρά το γεγονός ότι το αρχικό δημοσίευμα του «Ριζοσπάστη» έμενε αυστηρά στα γεγονότα, οι συζητήσεις στο διαδίκτυο ιδεολογικοποιήθηκαν στη βάση του αιώνιου (και υπεραιωνόβιου!) εθνικού ζητήματος στο οποίο αναφερθήκαμε στην αρχή τού σημειώματος. Σε ελεύθερη μετάφραση το εκπεμπόμενο μήνυμα από τους συμμεριζόμενους τους προβληματισμούς τού ΚΚΕ ήταν το εξής:

«Τι δουλειά έχουμε τώρα να τρέχουμε στις παρελάσεις για μία εθνική γιορτή (μπλιάχ!), συμφυρόμενοι με ακροδεξιούς, έφεδρους λοκατζήδες και φασίστες και διαγκωνιζόμενοι μαζί τους για την ηγεμονία σε διαδηλώσεις; Μακριά κι αλάργα!».

Και διερωτώμεθα εμείς, πάλι με το φτωχό μας το μυαλό (αυτό διαθέτουμε, τι να κάνουμε τώρα;):

Δεν διεκδικεί η Αριστερά την κυριαρχία και την εξουσία σε ένα δεδομένο έθνος-κράτος, εν προκειμένω αυτό που μας έτυχε, το ελληνικό; Δεν φιλοδοξεί, όπως έγραψε και ο παππούς Κάρολος με τον θείο Φρειδερίκο στο Μανιφέστο τού Κομμουνιστικού Κόμματος να οδηγήσει το προλεταριάτο, ώστε αυτό «να κατακτήσει την πολιτική εξουσία, να ανυψωθεί σε ηγέτιδα τάξη του έθνους, να συγκροτηθεί το ίδιο σαν έθνος, [να] είναι και το ίδιο ακόμα εθνικό, αν και σε καμιά περίπτωση με την έννοια που δίνει η αστική τάξη»; Κι αν τα παραπάνω είναι σωστά, πώς θα γίνουν, πώς «θα ανυψωθεί η εργατική τάξη σε ηγέτιδα τάξη τού έθνους», αν απέχει από κάθε πεδίο σύγκρουσης μόνο και μόνο επειδή έχει εθνικό πλαίσιο αναφοράς; Και επί τέλους: πότε μετατράπηκε για την Αριστερά το έθνος-κράτος από συγκεκριμένη ιστορική εξέλιξη, υπαγορευμένη από συγκεκριμένες οικονομικοπολιτικές διεργασίες, σε ένα λάθος τής Ιστορίας και δεν το καταλάβαμε; Και στο τέλος-τέλος: πού σκοπεύει να δώσει η Αριστερά τη μάχη; Σε έναν άλλο πλανήτη, κάπου μεταξύ Άρη και Πλούτωνα, ώστε να μην υπάρχει κανένα εθνικό πλαίσιο αναφοράς; Και για να ’χουμε κι άλλα καλά ερωτήματα:

Πώς θα διεκδικήσει η Αριστερά την κυριαρχία και την εξουσία, αν, με το φόβο τής προβοκάτσιας ή το άγχος τής ιδεολογικήςκαθαρότητας, αφήνει ελεύθερο το πεδίο σε όσους βλέπουν το έθνος ανιστορικά, μεταφυσικά, ως κάτι κοινωνικά ενιαίο, ή και ως κάτι το ανώτερο από όλα τα άλλα έθνη, οπότε και το υμνούν με τεντωμένο το δεξί χέρι (Griechenland überalles); Γιατί να τους επιτρέπει αμαχητί να προβάλλουν το πρόσωπο των φίλων και των υπερασπιστών τού λαού, ιδίως από τη στιγμή που και μόνο η παρουσία της αρκεί για να ακυρώνει εθνικιστικές κινηματικές παρεμβάσεις, όπως κάλλιστα θα μπορούσε να είχε γίνει στη Ρόδο τις προάλλες κατά τους εορτασμούς για τη συνένωση των Δωδεκανήσων, για να μην αφεθούν ανενόχλητοι μια χούφτα εθνικιστές να βάλουν τη σφραγίδα τους; Δεν έχει κατανοήσει ακόμα η Αριστερά αυτό που είχε κατανοήσει προ πολλών δεκαετιών ο Μιτεράν, πως η πολιτική είναι και διαχείριση συμβόλων;

Επειδή:

Επειδή η Δεξιά αρχίζει να αποκτά το δικό της κινηματικό τμήμα με σκληρό πυρήνα την ακροδεξιά ή και την ανοιχτά φασιστική μερίδα της,

Επειδή σύντομα θα διαπιστώσει (αν δεν το έχει κάνει ήδη) ότι αυτό το τμήμα δεν είναι χρήσιμο μόνο για τις εθνικές επετείους, αλλά σε κάθε περίσταση που αποτελεί αφορμή για μαζική παρουσία κόσμου,

Επειδή όλο και περισσότερος κόσμος, πιεσμένος από την επελαύνουσα φτώχια, θα ριζοσπαστικοποιείται σε θέληση και διαθέσεις, χωρίς όμως η απολιτική χαύνωση στην οποία ζούσε μέχρι τώρα να του επιτρέπει να συνειδητοποιεί ότι ριζοσπαστικοποίηση από ριζοσπαστικοποίηση διαφέρει,

Δια ταύτα:

Να μας κάνει τη χάρη η κυρία Αριστερά και να ξυπνήσει. Η θέση της είναι μέσα στον κόσμο. Αυτόν τον συγκεκριμένο κόσμο, αυτόν τον λαό, όσο στραβά, κουτσά κι ανάποδα κι αν σκέφτεται σήμερα. Η θέση της είναι εκεί. Με όλες τις επιβαλλόμενες προφυλάξεις βέβαια, αλλά εκεί, μαζί του. Κι ο λαός δεν υφίσταται μόνο όσο βρίσκεται στα εργοστάσια και στα γραφεία και μετά εξαερώνεται, όπως θέλει να πιστεύει το ΚΚΕ, μετατρέποντας το κύριο σε μοναδικό. Ούτε βρίσκεται μόνο σε συζητήσεις αριστερών διανοουμένων τού Ινστιτούτου Πουλαντζά ή σε συγκεντρώσεις στενού κομματικού ακροατηρίου. Ο κόσμος είναι παντού. Κι εκεί πρέπει να είμαστε κι εμείς, που, όπως λέμε, υπάρχουμε μόνο και μόνο υπέρ αυτού (έτσι δεν λέμε;)

Μέσα λοιπόν στον κόσμο, μαζί με τον κόσμο. Για να ακουστεί η φωνή μας δυνατά και καθαρά. Διαφορετικά, τον αφήνουμε έρμαιο σ’ αυτούς που «μιλάνε για του έθνους, ξανά, την τιμή».

Και η Άννα θα εξακολουθήσει να κλαίει…

[1] Με τα ‘‘κακά’’ λόγια τού ‘‘απολίτιστου’’ λαού: «δουλειά δεν είχε ο διάολος, γαμούσε τα παιδιά του»!…

[2] Τροφή για σκέψη: Άσχετα με τους λόγους που την προκάλεσαν, η παρουσία τής Χρυσής Αυγής στην πύλη τής «Ελληνικής Χαλυβουργίας» δεν ήταν μία εκδήλωση παρόμοιας απόσυρσης;

Η εικόνα, από το 2gym-korinth.kor.sch.gr

Από: http://leftg700.blogspot.com