Πως πέρασα την Καθαρή Δευτέρα

Της Χαράς Πασαντωνοπούλου

.

Την Καθαρή Δευτέρα πήγαμε όλοι μαζί, η δικιά μου οικογένεια και οι οικογένειες κάτι φίλων της δικιάς μου οικογένειας, να φάμε και να πετάξουμε χαρταετό. Ο καιρός ήταν χάλια, αλλά ο μπαμπάς είπε δεν πειράζει, η προσπάθεια μετράει, και ότι ο χαρταετός ήταν από τους φτηνούς και για αυτό δε πειράζει ακόμα πιο πολύ, ακόμη κι αν μας σκιστεί, και έτσι πήγαμε.

Το εστιατόριο ήταν κι αυτό χάλια είπε η μαμά στο τηλέφωνο μετά στη νονά μου που δεν ήρθε γιατί είχε ίωση, αλλά εγώ αυτό δε το κατάλαβα, και ούτε και με πείραξε καθόλου. Άλλα με πείραξαν.

Γιατί εκεί που είχαμε πάει να πετάξουμε τον αετό ήμασταν πολλοί και έπρεπε να συνεννοηθούμε πως θα γίνει και ποιος θα πάει που και τι θα κάνουν οι άλλοι και ποιος θα βοηθάει ποιόν και ποιος θα ξεκινήσει πρώτος να πετάει το δικό του, κι όλοι ήθελαν να πετάξουν το δικό τους πρώτοι γιατί ήτανε καλύτεροι (δεν καταλάβαινα γιατί, αλλά έτσι έλεγαν) και μιλούσαν όλοι μαζί και δεν άκουγε κανένας (εκτός από μένα που ήμουνα βραχνιασμένη και δε μπορούσα να φωνάξω, οπότε άκουγα).

Ήταν και δύο παιδάκια που ήταν φίλοι, αλλά όλο μαλώνανε και τους είχαν τρελάνει όλους γιατί έλεγαν συνέχεια στους άλλους «πες εγώ δεν έχω τώρα δίκιο» και οι άλλοι δε ήξεραν τι να πούνε αλλά και όταν ήξεραν, τα παιδάκια δεν τους άκουγαν, γιατί συνέχιζαν να μαλώνουν κι όταν τους έλεγαν οι άλλοι μη μαλώνετε, έλεγαν δε μαλώνουμε, ιδέα σου είναι, κι εμείς είμαστε φίλοι και τέτοια… Αυτοί δεν τσακώνονταν τόσο για το χαρταετό όσο για το έξοδο απ’ το ευρώ (που κι ο μπαμπάς συνέχεια λέει ότι είναι πολύ μεγάλο γιατί συνέχεια όλα ακριβαίνουνε και μετά βρίζει και λέει κι άλλα που δε μπορώ να τα γράψω) και για τη δραχμή (που εγώ δε τη θυμάμαι, κι έτσι μετά λέγανε και κάτι άλλα που δε τα καταλάβαινα).

Όμως μετά ήρθαν και κάτι άλλοι εκεί και τους είπαν να κάνουν ησυχία γιατί διώχνουν τον κόσμο, που έχει ανάγκη από ηρεμία γιατί είναι Καθαρή Δευτέρα και θέλει να χωνέψει τη λαγάνα του και να δει τι θα κάνει από δω και πέρα που αρχίζει η μεγάλη νηστεία, αλλά αυτοί δε σταματούσαν με τίποτα. Μάλιστα το ένα παιδάκι έφερε έναν πολύ καθωσπρέπει κύριο για να εξηγήσει στο άλλο παιδάκι ότι έχει λάθος, αλλά το άλλο παιδάκι έλεγε ότι ο κύριος έχει λάθος και μετά του έβγαλε και λίγο γλώσσα και ο κύριος θύμωσε και του είπε ότι θα πει στη μαμά του για αυτά που κάνει για να τον βάλει τιμωρία και έλεγε σε όλους γύρω ότι έχουν ευθύνη και άλλα τέτοια. Και οι άλλοι είχανε μείνει, που λέει κι η θεία μου, λίγο κάγκελο, και τότε και το άλλο παιδάκι κοκκίνισε πολύ μέχρι και τ’ αυτιά του και άρχισε να φωνάζει ότι όλοι έχουν ευθύνη και επιφυλάσσεται και θα δει τι θα κάνει με τον κύριο, γιατί πρέπει να το μάθουν όλοι αυτό που είπε ο κύριος και μετά οι άλλοι έμειναν πολύ κάγκελο κι όχι πια λίγο. Μερικοί θύμωσαν κιόλας και κοκκίνισαν κι αυτοί μέχρι τ’ αυτιά και έπεσαν και μερικές ανάστροφες, αλλά λίγες, και μερικοί άλλοι έλεγαν βρε παιδιά να μαζευτούμε να το συζητήσουμε πιο ήρεμα.

Και μια κυρία είπε ότι αυτοί όταν μαζεύονται όλο τα ίδια κάνουνε κι αν δε μπορέσουμε να συνεννοηθούμε τώρα, έλεγε, γιατί θα μπορέσουμε δηλαδή αργότερα. Και δηλαδή σκέφτομαι, αυτό σημαίνει ότι αυτοί και το Πάσχα δε θα φάνε αρνί γιατί θα μαλλιοτράβιονται, άμα δηλαδή αυτό το Πάσχα έχουν αρνί, γιατί πολλοί άνθρωποι λέει ο μπαμπάς μου δε θα έχουν. Εμείς φέτος θα έχουμε αλλά του χρόνου ποιος ξέρει, μπορεί να σουβλίζουμε τα μικρογεύματα της Διαμαντοπούλου, λέει ο μπαμπάς μου, και η μαμά μου του λέει μη λες τέτοια μπροστά στα παιδιά κι ο μπαμπάς μου λέει άσε μας ρε Τασία, όλο μη και μη και τι καταλάβαμε τόσα χρόνια…

Και μια άλλη κυρία είπε εγώ φεύγω δεν αισθάνομαι άνετα να συζητάω πια με σας εδώ πέρα κι εγώ σκέφτηκα ότι άνετα αισθάνομαι μόνο σπίτι μου όταν φοράω πυτζάμες και κάνω ότι αποφασίσω εγώ μόνη μου, και τι καλά να ήμουν σπίτι μου που η γιαγιά μου κάνει και σούπα φιδέ που μ’ αρέσει.

Και μετά συνέχισε το μαλλιοτράβηγμα που μερικά παιδάκια το έλεγαν διάλογο αλλά ήταν όπως στην τηλεόραση που όποιος φωνάζει πιο πολύ τον ακούμε πιο πολύ, κι εμείς στο σπίτι αυτό το λέμε μάλωμα. Και μερικοί μου φαίνονταν στεναχωρημένοι, αλλά και μερικοί άλλοι σα να μου φάνηκε ότι περνούσαν καλά γιατί μπορούσαν να φωνάζουν και ήταν σαν κι αυτά τα παιχνίδια που παίζουν τ’ αγόρια, που σε ρωτάνε «παίζουμε;», κι άμα κάνεις το λάθος να πεις ναι, σε πλακώνουν στις σφαλιάρες πριν προλάβεις να ρωτήσεις ποιο είναι το παιχνίδι. Γι’ αυτό κι εγώ λέω όχι. Κι άμα μεγαλώσω και μου λένε για διάλογο όχι θα λέω.

Μετά ξέχασαν τον κύριο και μου φάνηκε ότι άρχισαν να συζητάνε λίγο σοβαρά και λίγο στεναχωρημένα και να λένε ότι πέρασε η Καθαρή Δευτέρα κι αν κατάφεραν τίποτα. Δε ξέρω πως συνέχισαν γιατί η μαμά με φώναξε και πήρα το χαρταετό μας για να φύγουμε. Πάντως, εγώ κατάλαβα ότι για τη μεγάλη νηστεία που αρχίζει δεν αποφασίσανε τίποτα, ούτε και χαρταετό πετάξανε. Και όσο ήμουνα εγώ εκεί, κανενός απ’ αυτούς που ξεκίνησαν τον καυγά δε του πέρασε απ’ το μυαλό να ζητήσει συγνώμη, και είχαν ένα ύφος σαν του Πρετεντέρη στις ειδήσεις, που κοιτάει ψηλά και μιλάει έτσι που σε κάνει να φοβάσαι και λίγο, γιατί αυτός όλα τα ξέρει, κι εσύ τίποτα.

Στο γυρισμό στο σπίτι, ο μπαμπάς ήταν πολύ χάλια μιλάμε, γιατί είχε πληρώσει το λογαριασμό στην ταβέρνα και επίσης είχε μαλώσει κι αυτός με τους φίλους του για το τι πρέπει να κάνουμε κι αν πρέπει να μείνουμε στο ευρώ και τι πρέπει να κάνει η αριστερά. Και απ’ ότι κατάλαβα κι αυτοί μαλλιοτραβηχτήκανε και κανείς δε συμφωνούσε με κανέναν κι ο μπαμπάς έλεγε αφού δε καταλαβαίνουν τι σημαίνει να σέβεσαι τον άλλον, ασ’ τους να τραβήξουν μπροστά να μας σώσουνε, κι όταν ευκαιρήσουνε ξανάρχονται κι απ’ την παρέα καμιά βόλτα. Γιατί απ’ ότι κατάλαβα όλοι έφυγαν θυμωμένοι και κανείς δε ζητούσε συγνώμη γιατί είχαν όλοι πάρα πολύ δίκιο. Και ούτε αυτοί αποφασίσανε τίποτα, ούτε και πετάξανε χαρταετό.

Έτσι πέρασα την Καθαρή Δευτέρα.

Καλή σαρακοστή, και του χρόνου να ‘μαστε καλά, που λέει κι η γιαγιά μου όταν τελειώσει η γιορτή…

Advertisement